Αν το Forgetting Sarah Marshall ήταν ευρωπαϊκό

Για περίπου δέκα μέρες τον Απρίλη παρακολούθησα αρκετές ταινίες στο Cyprus Film Days. Είναι ένα φεστιβάλ κινηματογράφου ισάξιο του Βερολίνου, των Καννών και της Βενετίας και οι ταινίες προβάλλονται στη Λεμεσό και στη Λευκωσία. Ναι, το λέω ειρωνικά! Δεν γίνετε να σου λένε ότι είναι εκεί ο πρωταγωνιστής της (αριστουργηματικής κατά τη γνώμη μου) ταινίας που θα παρακολουθήσεις και ότι μπορείς μετά να του κάνεις ερωτήσεις και στο τέλος της προβολής να σηκώνονται όλοι και να φεύγουν. Και Kαλύτερη Tαινία ο Μαχαιροβγάλτης; Επειδή ήταν πρωτότυπη;! Αλήθεια, πόσα ερωτικά τρίγωνα έχετε δει στο σινεμά; Ελάχιστα, έτσι;

Τελοσπάντων μετά από τόση Ευρώπη είπα να το ρίξω λίγο έξω έτσι πήρα σε dvd το Forgetting Sarah Marshall που μου είχε προτείνει το Σκουλουκούιν. Η ταινία ήταν ότι έπρεπε, μου άρεσε πολύ, εκτός του εντελώς φαλλοκρατικού φινάλε. Γιατί δηλαδή, επειδή έκανε ένα σφάλμα η καημένη η Σάρα έπρεπε να της καταστρέψουν τη καριέρα; Πείραζε δηλαδή στο τέλος να έκανε το πετυχημένο της ντεμπούτο στο σινεμά; Ήταν ανάγκη δηλαδή επειδή απάτησε τον φίλο της να την βάλουν να παίζει σε μια σειρά με τίτλο Animal Instincts?

Επειδή όμως είμαι ακόμα επηρεασμένη από τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο κάθισα και σκέφτηκα πως θα ήταν η ταινία αν ήταν ευρωπαϊκή, ας πούμε ρουμανική. Λοιπόν…

Στη σκηνή που η Σάρα του ανακοινώνει ότι θα τον χωρίσει ο Πήτερ κάθετε γυμνός στον καναπέ και αυνανίζεται. Έξω είναι σούρουπο αυτός είναι ανέκφραστος και η Σάρα κλαίει. Όλα τα παράπονα της που στην αμερικάνικη βερσιόν του λέει στο τέλος τώρα του τα λέει από την αρχή έτσι ξέρουμε έγκαιρα ότι ο “τέλειος” Πήτερ στη πραγματικότητα είναι ένας αξιολύπητος λούζερ που κάθετε όλη μέρα σπίτι και χάσκει στη τηλεόραση. Αυτός το μόνο που λέει είναι «γαμήθηκες με άλλον, έτσι δεν είναι;». Η Σάρα φεύγει.

Στην επόμενη σκηνή βρισκόμαστε στις όχθες του Ντιμπόβιτσα. Ο Πήτερ και ο αδελφός του φοράνε καμπαρντίνες για να προστατευτούν από το ψιλόβροχο και με τα χέρια στις τσέπες περπατάνε σκεφτικοί. Πρέπει να την ξεπεράσεις, του λέει ο αδελφός του, μήπως να πας διακοπές;

Ο Πήτερ μαζεύει τις οικονομίες του από την Banca Transilvania και πάει σε κάτι λυόμενα στην ενδοχώρα της Χαβάης, παραλιακά ήταν πολύ ακριβά. Εκεί περνάει τις μέρες του με πολύ ποτό και μεγάλες βόλτες στα εξωτικά κατσάβραχα. Αυτές τις βόλτες τις βλέπουμε μία μία σε πραγματικό χρόνο και ίσως σε κάποια από αυτές συναντήσει και ένα χαβανέζο βοσκό να βόσκει χαβανέζικα πρόβατα. Θα ανταλλάξουν καλημέρες στα χαβανέζικα και ο Πήτερ θα εντυπωσιαστεί από την απλότητα και τη πραότητα των ιθαγενών, όπως μαθαίνουμε από ένα μελαγχολικό τηλεφώνημα στον αδελφό του ένα μελαγχολικό μεσημέρι που έβρεχε μελαγχολικά.

Ένα βράδυ αποφασίζει να πάει για φαγητό σε πολυτελές εστιατόριο της παραλιακής Χαβάης, παραγγέλνει τη τοπική σπεσιαλιτέ και την ώρα που ετοιμάζεται να φάει βλέπει απέναντι τη Σάρα και το νέο της εραστή που είναι ένας διάσημος τενόρος. Ο Πήτερ είναι συντετριμμένος. Παρατάει το lomi-lomi salmon και εξαφανίζεται στο σκοτάδι.

Το επόμενο πρωί τον επισκέπτεται η Σάρα που φυσικά τον είδε που την είδε το προηγούμενο βράδυ. Είναι πολύ διακριτική με τις δύο εξωτικές χορεύτριες που βρίσκει στο κρεβάτι του και ακούει στωικά όλες τις βρισιές που αυτός της απευθύνει για τον νέο της εραστή. Η Σάρα του ζητά συγνώμη που τον πλήγωσε, ακούει ακόμα λίγες βρισιές, τρώει και μια μπουνιά στα μούτρα και φεύγει.

Ο Πήτερ αποφασίζει να επιστρέψει στη Ρουμανία. Τον βλέπουμε να διπλώνει και να βάζει ένα ένα τα σώβρακα και τις φανέλες στη βαλίτσα, να κάθετε για λίγο ατάραχος στο κρεβάτι κοιτώντας το κενό, να πετάει το τελευταίο μπουκάλι της βότκας στο καλάθι με κοντινό πλάνο στο μπουκάλι για να δούμε ότι είναι μισογεμάτο και αυτό είναι αισιόδοξο γιατί σημαίνει ότι θα πάει στους ανώνυμους αλκοολικούς θα αλλάξει τη ζωή του και θα γίνει διάσημος συνθέτης όταν επιστρέψει στη Ρουμανία και πάει στο αεροδρόμιο.

Τέλος.

Ούτε γραφικοί χαβανέζοι ούτε φιλοσοφίες της ιστιοσανίδας ούτε κουκλάρα ρεσεψιονίστ ούτε αληθινή αγάπη μέσα σε τρεις μέρες που μόνο με τη Mila Kunis μπόρεσε να του κουνηθεί.

Απλή αληθινή και μίζερη ζωή!

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι αμερικάνικες κομεντί!