Μίλα μου

Αγαπητέ κύριε Σταύρου,

με προβληματίζει πάρα πολύ ένα γεγονός που έγινε χτες το απόγευμα όταν πήγα με τον άντρα μου, τα τρία μας παιδιά και την οικιακή μας βοηθό στη παραλία.

Ενώ ο σύζυγος μου αγνάντευε τη θάλασσα, εγώ και η οικιακή μας βοηθός ανοίξαμε τις τρεις καρέκλες θαλάσσης που είχαμε μαζί μας, αλείψαμε τα παιδιά με αντηλιακό και τα ενθαρρύναμε να φτιάξουν κάστρα στην άμμο. Ακολούθως εγώ πήρα το αντηλιακό και άλειψα τον σύζυγο μου παντού, στη πλάτη στα πόδια και στο πρόσωπο ενώ αυτός ξεκουραζόταν καπνίζοντας το πούρο του.

Μετά από λίγο τα παιδιά μου ζήτησαν παγωτό και πήγα μέχρι το περίπτερο να φέρω, παγωτά, νερά και μια μπύρα για τον αγαπημένο μου σύζυγο ο οποίος δεν έπαιρνε τα μάτια του από πάνω μου, είμαι σίγουρη γι αυτό παρόλο που φορούσε μαύρα γυαλιά. Ο χρυσός μου, μετά από κανένα μισάωρο παρακάλια από τα παιδιά μας μπήκε μαζί τους στη θάλασσα, για πέντε ολόκληρα λεπτά όπου κολύμπησαν, έκαναν πλάκες και μετά τους θύμωσε να βγουν έξω. Τα παιδιά θέλουν πειθαρχία και είμαι πολύ περήφανη που ο σύζυγος μου ξέρει πώς να τα χειριστεί.

Έξω στην αμμουδιά ο καλός μου άναψε ξανά το πούρο του και κάθισε στη καρέκλα του ξεκουράζοντας το βλέμμα του στα γαλανά νερά ενώ εγώ συγύριζα τα συμπράγκαλα των παιδιών με τη βοήθεια της οικιακής μας βοηθού μέχρι που τα μαζέψαμε όλα, ντύσαμε τα παιδιά, πήρα το νεσεσέρ μου, πήρε και η Σου Γιν Τσιν τις δύο καρέκλες, τη τσάντα με τις πετσέτες και τα ρούχα των παιδιών, τη τσάντα με τα παιχνίδια των παιδιών, τη σακούλα με τα αποφάγια των παγωτών και ακολουθήσαμε τον καλό μου που προχωρούσε μπροστά κρατώντας τη καρέκλα και το πούρο του.

Σας τα περιγράφω όλα αυτά γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τη συμπεριφορά των διπλανών μας. Γελούσαν κύριε Σταύρου μου. Συνέχεια. Μας κοίταζαν και γελούσαν. Γιατί;!

Σας ευχαριστώ πολύ,

Ιζάουρα