Σήμερα πρέπει οπωσδήποτε να ανεβάσω ποστ…

…επειδή πριν από τέσσερα χρόνια δεν είχα το μπλογκ και ποιος ξέρει μετά από τέσσερα χρόνια αν θα έχω το μπλογκ ή αν θα υπάρχουν μπλογκ ή μια εξελιγμένη μορφή των μπλογκ και ενώ δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία στις ημερομηνίες μου αρέσει έτσι όπως γράφετε η 29^η Φεβρουαρίου επειδή είναι τόσο σπάνια και ξεχωριστή όσο εγώ!

Ταπεινοφροσύνη και σεμνότητα πάνω από όλα!

Έβλεπα χτες το 30 Rock και η πρωταγωνίστρια επέστρεψε από τον οδοντογιατρό ναρκωμένη με μια νέα επαφή στο κινητό της κάποιου “future husband” και όταν του τηλεφώνησε ανακάλυψε ότι και εκείνος την είχε καταχωρημένη στο κινητό του σαν “future wife” έτσι αφού δεν θυμόντουσαν each other είπαν να βγουν ένα δύο τρία τέσσερα πεντέξι ραντεβού για να δουν πως θα πάει αλλά ήταν όλα καταστροφή οπότε τα παράτησαν.

Πολλές φορές οι καλές προθέσεις δεν αρκούν.

Να ξεκινήσω να γκρινιάζω ότι εμένα το πιο ενδιαφέρον που μου συνέβηκε στον οδοντογιατρό ήταν μια μέρα που άνοιξα τα μάτια μου τα οποία κλείνω κάθε φορά τρομοκρατημένη και τα ανοίγω μόνο όταν βεβαιωθώ ότι τελείωσε το μαρτύριο αλλά εκείνη τη φορά τα άνοιξα γιατί δεν ακουγόταν τίποτα και ανησύχησα αλλά είδα την οδοντογιατρό να προσπαθεί να συγκρατήσει τα γέλια της γιατί φαντάζομαι τι ύφος έχω και το καταλαβαίνω και το αποδέχομαι και χαλάλι της τα γέλια;!

Δεν θα γκρινιάξω, έναν γκρινιάρη εγγλέζο πέτυχε η άλλη, τι κατάλαβε;!

Πρέπει να ομολογήσω κάτι. Αυτός ο τύπος που παίζει στο The Artist δεν μου αρέσει και τόσο όσο τρέλανα όλο τον κόσμο τον τελευταίο καιρό, μάλλον χρειάζομαι κάτι να ασχολούμαι και είναι πολύ καλύτερο για την αυτοπεποίθηση μου να με αγνοεί ένας άγνωστος από μακριά αντί ένας άγνωστος από κοντά!

Πρέπει να ομολογήσω ακόμα κάτι. Είμαι δεκαπέντε χρονών!

Βολτάροντας στο Facebook κατάλαβα ότι η ατάκα του Andy Warhol για το μέλλον, ότι όλοι θα έχουν δεκαπέντε λεπτά διασημότητας, είναι αρχαία ιστορία. Έτσι όπως είναι τα profile και τα photo album, με τον κατάλληλο φωτισμό και μια ωραία πόζα ο καθένας από εμάς γίνετε σταρ και όχι μόνο για δεκαπέντε λεπτά γι’ αυτό έχει τόση επιτυχία το Facebook, ξυπνά το ψώνιο μέσα μας!

Γι αυτό ξεκόλλα ζώον! (σ’ εμένα το λέω…)

Πότε θα βγει λίγος ήλιος; Όλη μέρα είναι απόγευμα! Σήμερα που ήταν ψοφόκρυο και έριχνε χιονόνερο και φόρεσα φόρμες πάνω από τις πυτζάμες και μπότες και κασκόλ και σκουφί και παλτό και γάντια και βγήκα βόλτα ήταν ωραία όμως.

Πάω να φτιάξω χιονάνθρωπο! 

Σ’ όποιον αρέσουμε

Για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε λέει το άσμα. Τι γίνεται όμως στις περιπτώσεις που εμείς αρέσουμε αλλά δεν μας αρέσουν οι άλλοι; Εδώ μπορώ να γκρινιάξω αρκετά, η σχέση μου με την αγορά εργασίας είναι ίδια με τη σχέση μου με τους άντρες, σπανιότατα τυχαίνει να αρέσω σε αυτόν που μου αρέσει και συνήθως δεν μου αρέσουν αυτοί στους οποίους αρέσω.

Μη βιαστείς να μου το παίξεις ψυχαναλυτής, έχω τις ιδιαιτερότητες και τις βίδες μου αλλά δεν είμαι τόσο ανασφαλής να απορρίπτω κάποιον μόνο και μόνο επειδή του άρεσα. Ναι, έχω δηλώσει ότι I would never want to belong to any club that would have someone like me for a member αλλά μάλλον επειδή δεν έτυχε ποτέ να με θέλει αρκετά κάποιος που ήθελα άρα το να με θέλει κάποιος που δεν τον ήθελα δεν ήταν κάτι που θα ήθελα!

Κατάλαβες; Δεν πειράζει! Άλλο είναι το point!

Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι πιστεύω πως είναι γελοίο να δίνεις ευκαιρίες σε άτομα τα οποία ξέρεις από την αρχή ότι δεν σου αρέσουν έτσι κι αλλιώς. Πολλοί λένε ότι αν δεν τους δώσεις μια ευκαιρία πως θα ξέρεις ότι σωστά τους απορρίπτεις; Όμως κάποια πράγματα δεν είναι διαπραγματεύσιμα έτσι δεν είναι;

Αυτή την ερώτηση πρέπει να αρχίσω να τη χωνεύω για τις περιπτώσεις που με απορρίπτει κάποιος. Δεν γίνεται να αρέσουν σε όλους οι πανέμορφες πανέξυπνες γυναίκες με θεϊκό κορμί και γαλάζια μάτια, κάποιοι νοιώθουν ανασφάλεια κοντά μας.

Κουγχκουγχκουγχ…

Το πρόβλημα είναι ότι όπως και στους άντρες, έτσι και στην αγορά εργασίας έρχεται κάποια στιγμή που λες, κάτσε μωρή, ποια νομίζεις ότι είσαι; Θες να καταλήξεις άστεγη γριά με δεκαπέντε σκύλους και τριάντα γάτες και όταν τα κακαρώσεις να σε βρουν μετά από ένα μήνα από τη μυρωδιά;

Έτσι αφού δεν μπορείς να έχεις μια δουλειά η οποία να σου αρέσει έστω και λιγάκι αποφασίζεις να πας σε εκείνη που σε προσλαμβάνει αύριο κιόλας και ας νοιώθεις ότι θα σου βγάζουν κάθε πρωί τα νύχια με τη τανάλια. Και κάνεις και πέτρα τη καρδιά σου και δέχεσαι να βγεις με τον Κωστάκη που έχει χόμπι τους εσπερινούς.

Το θέμα όμως είναι, ότι μερικές φορές η προοπτική των δεκαπέντε σκύλων και των τριάντα γάτων δεν είναι καθόλου άσχημη και άλλωστε όταν τα κακαρώσεις σκασίλα σου αν σε βρουν αμέσως ή μετά από ένα μήνα, τα καημένα τα ζωντανά τι θα τρώνε τόσο καιρό δηλαδή; 

Ας κράξουμε λίγο…

Η έμπνευση για αυτό το ποστ ήρθε από αυτό το άρθρο. Εάν ο τίτλος είναι τόσο σημαντικός τι ακριβώς σκέφτονταν μερικοί συγγραφείς;! Για να είναι πιο εύκολο να γράψω το ποστ (η βαρεμάρα του προηγούμενου ποστ δεν πέρασε ακόμα!) θα επικεντρωθώ σε τρεις νέες ωραίες διάσημες και ευπώλητες ελληνίδες…

Πρώτη η συγγραφέας του επαναστατικού μανιφέστου Κάψτε τα νυφικά, Παυλίνα Νάσιουτζικ επειδή «Ο αέρας φυσούσε γλυκά, αυτό είναι το μόνο που έχω συγκρατήσει από εκείνη τη διαβολεμένη μέρα. Εσάς; Πώς φυσούσε ο δικός σας αέρας; Πώς φυσούσε ο δικός σας αέρας όταν προσπαθούσατε να σώσετε την αγάπη σας, με κάθε κόστος, με κάθε τίμημα;»

Ε; ε; Γιατί δεν μιλάτε; Πέστε μου! Πάντως δεν μιλάει για την ημέρα του γάμου της εκτός και αν αυτό εννοεί όταν λέει πως φορώντας μόνο το τζιν της και μ’ ένα άθλιο σακ βουαγιάζ (που προφανώς περιείχε μόνο το Chanel No.5) αποφάσιζε να ακολουθήσει τον άνθρωπο που αγαπούσε όσο τίποτε άλλο στον κόσμο σ’ ένα τρελό δρόμο. Δε βαριέσαι, άλλωστε αυτό το βιβλίο είναι «για όλους εμάς που αρνούμαστε να βυθιστούμε στη σιωπή και εξακολουθούμε να κλίνουμε το σπάνιο πια ρήμα μιλώ – μιλάς – μιλά – μιλάμε – μιλάτε – μιλούν.»

Ακούτε;

Θα σας έλεγα και για το Μύκονος μπλουζ αλλά δεν κατάλαβα τίποτε από τη περίληψη…

Δεύτερη στη σειρά (η σειρά είναι με τα βιβλία που έγραψε ως τώρα η καθεμιά, δεν θα ήθελα να θίξω καμία ότι έβαλα πρώτη την άλλη και γιατί και πως, η πολυγραφότερη θα μείνει τελευταία) είναι η Λένα Μαντά που έγινε η αγαπημένη κάθε νοικοκυράς με το αριστούργημα της Θεανώ, η λύκαινα της πόλης. Ποιας πόλης; Της Πόλης! «Κωνσταντινούπολη… Ιστανμπούλ… Βασιλεύουσα… Με όποιο όνομα κι αν την πεις, μία είναι η Πόλη· μαγική, μοναδική, υπέροχη, βαφτισμένη στα μυστήρια της Ανατολής!»

Που λέτε η Θεανώ θα πέσει θύμα της αγριότητας των τούρκων και όταν συνέλθει «τίποτε δε θα είναι πια όπως παλιά. Μια λύκαινα θα γεννηθεί εκείνο το βράδυ και όποιος από δω κι εμπρός την πλησιάσει για να της κάνει κακό, θα γίνει κομμάτια από τα κοφτερά της δόντια.»

Ίσως έπρεπε να γνωρίσει τον Edward Cullen…

Γνώρισε όμως τον γείτονα… «Άραγε η έλλειψη γέλιου και η ρουτίνα σ ένα γάμο είναι αιτία διαζυγίου; Και τι θα γίνει όταν το γέλιο έρθει στη ζωή εκείνης... από το παράθυρο; (Του διπλανού σπιτιού συγκεκριμένα...) Τι θα γίνει όταν θα χρειαστεί να διαλέξει ανάμεσα στη ζωή που ξέρει μόνο το σήμερα και τη ζωή που έχει προγραμματίσει μέχρι και τις διακοπές του επόμενου χρόνου; Κι ακόμα ανάμεσα σ έναν τρελό έρωτα, καινούριο, σε αντίθεση μ έναν παλιό, που δεν έχει τίποτα ενδιαφέρον να προτείνει;»

Θα μείνω άυπνη μέχρι να ανοίξουν τα βιβλιοπωλεία να πάω να το πάρω να μάθω!

Τέλος η πολυγραφότατη και πολυτάλαντη Χρύσα Δημουλίδου που θα με δυσκολέψει λίγο γιατί δεν ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω… οι τίτλοι είναι τόσο δελεαστικοί…

Το Matrix συναντά το Gattaca, το Brazil συναντά το Blade Runner, το Metropolis συναντά το Demolition Man (!) στο Οι αγγελιαφόροι του πεπρωμένου που διαδραματίζεται το 2361 στον πλανήτη Γη ύστερα από τη μεγάλη οικολογική καταστροφή που είναι της μόδας. «Η Άλμπα Βήτα Σμιτς, ανώτερη κυβερνητική υπάλληλος, έχει λάβει εντολή απ’ τον κρατικό υπολογιστή Στερν να προχωρήσει σε σύζευξη με τον Έλφιν Άλφα Κορτς, που ανήκει στην ανώτερη κατηγορία ανθρωποειδών. Ο Έλφιν, ένας σκληροπυρηνικός και φιλόδοξος νομικός σύμβουλος, είναι ο απόλυτος μηδενιστής, χωρίς συναισθήματα, αφού πιστεύει ότι η δύναμη της εξουσίας είναι η απόλυτη ευτυχία. Η Άλμπα θεωρεί τον εαυτό της προνομιούχο. Όλα όμως ανατρέπονται όταν εμφανίζεται στο δρόμο της ο Άντον Δέλτα Κορνέλ, που ανήκει σε κατώτερη κοινωνική κατηγορία. Κοντά του η Άλμπα ανακαλύπτει ότι η ονειρεμένη ζωή που πιστεύει ότι ζει δεν είναι παρά μια φυλακή, κατασκευασμένη απ’ το σύστημα. Και τότε συνειδητοποιεί ότι ο άνδρας αυτός είναι το πεπρωμένο της, από κάποια άλλη ζωή στο πολύ μακρινό παρελθόν, μα η σχέση μαζί του θα θέσει σε συναγερμό το σύστημα ασφαλείας του κράτους. Ωστόσο εκείνη δεν μπορεί να αντισταθεί στο κάλεσμα ενός πρωτόγνωρου συναισθήματος που λέγεται αγάπη…»

Ανατρίχιασα με τα ονόματα, πόσο καιρό της πήρε να τα σκεφτεί; Για τη πρωτότυπη πλοκή δεν μπορώ να πω κάτι, είμαι συγκλονισμένη… μια γυναίκα δύο άντρες ο ένας γιάπης ο άλλος επαναστάτης… hasta la victoria siempre! 

Ανία, βαρεμάρα*

Πως γίνεται όποτε έχω να κάνω πάρα πολλά πράγματα να τα κάνω όλα αμέσως και όποτε έχω αρκετό χρόνο να κάνω ένα δυο πράγματα να τα αφήνω για καιρό και να μη κάνω τίποτα;

Βρίσκω δικαιολογία τον καιρό και τη βροχή. Βλακείες! Αν είχε ήλιο και ήταν δροσιά θα βαριόμουν γιατί θα ήταν τόσο καλός ο καιρός. Αν είχε ήλιο και καύσωνα θα γκρίνιαζα για τη ζέστη. Τώρα που βρέχει και κάνει ψοφόκρυο κοιμάμαι συνέχεια!

Τι θα γίνει αν βρω δουλειά οκτάωρο να κάθομαι μπροστά από ένα κομπιούτερ από το πρωί μέχρι το απόγευμα, να πρέπει να ξυπνώ αξημέρωτα, να προγευματίζω βιαστικά, να ντύνομαι να στολίζομαι από το χάραμα και να πρέπει να μένω άλουστη με τα ίδια ρούχα όλη μέρα, να μπλέκω μες τη κίνηση στους δρόμους, να φτάνω σε ένα γραφείο είτε μόνη μου σαν τη φυλακισμένη είτε φυλακισμένη με διάφορες κότες, να μη μπορώ να σηκώνομαι κάθε τρεις και λίγο, να μην μπαινοβγαίνω στη κουζίνα, όου μάη γκοτ να μη μπορώ να μαγειρεύω τρεις ώρες για να φάω σε μία, να μη πάω βόλτα το μωρό μου μόλις βγάλει ήλιο και να καθόμαστε και οι δύο να μυριζόμαστε τον αέρα αγναντεύοντας τη ζέστη, να πρέπει να συναναστρέφομαι με κόσμο που κακά τα ψέματα σιγά μη συμπαθήσω, να έχω αφεντικό και συναδέλφους και πελάτες και συνεργάτες και να με καλούν σε γάμους και να πρέπει να πηγαίνω που σιγά μη πηγαίνω, τα απογεύματα θα έρχομαι σπίτι και δεν θα έχω δύναμη και όρεξη να ταράξω, κάθε Κυριακή απόγευμα θα με πιάνει η μελαγχολία η κατάθλιψη και τα νεύρα που θα πάω δουλειά την επομένη…

Δεν θα έπρεπε τώρα με τόσο ελεύθερο χρόνο να έκανα οτιδήποτε δημιουργικό; Δεν ξέρω τι, δεν έχω κανένα ταλέντο κανένα χόμπι και οτιδήποτε χρειάζεται τα δυο μου χέρια για να κατασκευαστεί είναι καταδικασμένο σε αποτυχία!


Τι θα μπορούσα να κάνω με τον ελεύθερο μου χρόνο που να μην έχει έξοδα και να μη περιλαμβάνει χάζεμα στο ίντερνετ και συζητήσεις με το ταβάνι; 

*