Kaigetai o kolos mas

Στη συνέντευξη

Τη τελευταία φορά που πήγα σε συνέντευξη για δουλειά ένοιωθα σαν να παίζω στο big brother επειδή οι διαδικασίες ήταν σε τρία στάδια και στην επόμενη πίστα ανέβαιναν οι πιο ικανοί. Είμαι πολύ περήφανη που πέρασα και τη δεύτερη πίστα, μετά δεν με κάλεσαν για την τελευταία όπου θα μονομαχούσα με άλλα δύο άτομα για τη πολυπόθητη θέση.

Σκατά πολυπόθητη.

Στη πρώτη συνέντευξη για να γίνει το ξεσκαρτάρισμα ενημερώθηκα για τη φύση της εργασίας όπου η διευθύντρια ανθρωπίνου δυναμικού της εταιρείας έκανε τα πάντα για να με αποτρέψει να συνεχίσω εγώ όμως με έβαλα στο I am getting that fucking job mode και τη διαβεβαίωνα ότι δεν με ενοχλεί καθόλου μα καθόλου να εργάζομαι οκτώ ώρες μπροστά από ένα κομπιούτερ από το οποίο θα δικαιούμαι να σηκώνομαι μόνο τρεις φορές την ημέρα για κατούρημα και πως φυσικά και μου είναι αρκετό ένα τέταρτο για να φάω το μεσημεριανό μου.

Όποιος με έχει δει να τρώω καταλαβαίνει πόσα ψέματα είπα εκείνη την ημέρα!

Στη προηγούμενη συνέντευξη, ένας τύπος μάγκας που γαμά και δέρνει άμα λάχει, μπήκε στο γραφείο που θα γινόταν η συνέντευξη, έκατσε δίπλα μου, άναψε τσιγάρο και το ανέμιζε μες τα μούτρα μου για να με κάνει να νοιώσω άνετα την ώρα που με παρότρυνε να αισθάνομαι την εταιρεία του σαν οικογένεια μου.

Άμα ακούτε μαλακίες περί οικογένειας να εξαφανίζεστε, σημαίνει πως εσύ θα είσαι η Σταχτοπούτα και ο μαλάκας απέναντι οι κακές αδελφές.

Πριν από αυτόν είχα πάει για συνέντευξη σε κυριλέ ξενοδοχείο επειδή όπως μου είπαν από το τηλέφωνο δεν ήταν ακόμα έτοιμα τα γραφεία τους. Ανησυχούσα μήπως η συνέντευξη θα ήταν σε κανένα δωμάτιο του ξενοδοχείου και θα έπρεπε να βγάλω τα ρούχα μου για να δείξω το βιογραφικό μου αλλά τελικά ήταν στη βεράντα με θέα το απόλυτο γαλάζιο και με συνεντευξιαζόμενο ένα τύπο ο οποίος ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που με είδε που σηκώθηκε από τη καρέκλα του, μου άρπαξε το χέρι και μου είπε γεια σου Ουφ! μου επιμένοντας να με κεράσει.

Αυτόν ίσως θα μπορούσα να τον ρίξω!

Κάπου στο ενδιάμεσο έστειλα βιογραφικό σε μια εταιρεία στην άλλη άκρη της πόλης και με κάλεσαν αμέσως για συνέντευξη. Πάω εκεί, μου λένε να πάω πάνω και να περιμένω, πάω πάνω και περιμένω, έρχεται μια τύπισσα με ένα μπλογκ Α4 και μια κόκκινη πέννα και μου κάνει διάφορες ερωτήσεις σημειώνοντας τις απαντήσεις τις οποίες θα ήξερε αν έκανε το κόπο να τυπώσει το βιογραφικό που της είχα στείλει τη προηγούμενη μέρα και στο τέλος με έδιωξε με ένα όχι και τόσο ευγενικό θα σε ειδοποιήσουμε.

Ευτυχώς δεν με ειδοποίησαν!

Πολλές φορές τα άτομα που σου παίρνουν τη συνέντευξη είναι κάπως πώς να το πω ευγενικά… ηλίθια! Όπως μια σε μια από τις πρώτες συνεντεύξεις που πήγα για δουλειά που όταν τη ρώτησα εσείς εδώ με τι ασχολείστε νόμισε ότι έπρεπε να μου πει τα δικά της καθήκοντα αντί τις εργασίες της εταιρείας ή ένας άλλος ο οποίος μου ζήτησε να καθαρίζω το γραφείο του και το γραφείο μου κάθε Δευτέρα.

Χρειάζεται ταλέντο για να μη τους ειρωνευτείς και να χαμογελάς αγαθά… 

Άτε, γεια!

Τηλεφωνώ σε μια δημόσια υπηρεσία για κάποιες πληροφορίες και στην εντέκατη φορά που χτυπά το τηλέφωνο και ενώ είμαι έτοιμη να το κλείσω μου απαντά μια βαριεστημένη φωνή που ούτε καν προσπάθησε να δείξει έστω ότι έτρεχε με κατεβασμένα τα βρακιά από τη τουαλέτα για να το προλάβει και αφού τη ρωτώ αυτά που ήθελα να τη ρωτήσω και αφού μου απαντά με ένα κάπως εκδικητικό και απότομο ύφος την ευχαριστώ και τη χαιρετώ και μου απαντά άτε γεια. 

Πώς να ρίξεις έναν εικοσιπεντάχρονο

1. Τον εντοπίζεις και τον προσεγγίζεις προσέχοντας να μη σε δει.

2. Στέκεσαι αδιάφορα δίπλα του και απλώνεις ελαφρά το πόδι σου προς το μέρος του.

3. Περιμένεις να κινηθεί.

4. Μόλις το κάνει, θα σκοντάψει πάνω στο πόδι σου και θα πέσει κάτω.

5. Μόλις τον έριξες. 

200 διά 3*

Σε αυτό το τραγούδι του Δεληβοριά ποτέ δεν μου άρεσε ο στίχος που λέει Χριστός γεννάτε σ’ ένα μήνα και ότι εύχεσαι ξεκίνα γιατί είναι σαν να φτιάχτηκε για να το ακούς κάθε Νιόβρη! Και τι είναι ο Χριστός για να εύχεσαι πάνω του, πεφταστέρι;

Βρήκα κουσούρι στον Φοίβο μου και μάλιστα για στίχο αλλά όλες οι σχέσεις πρέπει να βασίζονται στην ειλικρίνεια έτσι δεν μπορούσα να του το κρύβω άλλο, δεκαπέντε χρόνια μετά τη κυκλοφορία του σιντί ήμουν έτοιμη να το πω!

Δεν ερωτεύτηκα καμιά σερβιτόρα, ούτε καν σερβιτόρο, νομίζω φταίει ο στίχος που λέει απόψε φεύγει κάποιο τρένο, για ένα τόπο ωραίο και ξένο αλλά εσύ πρώτη φορά νιώθεις πως όλα εδώ συμβαίνουν… πέρασα πολλά χρόνια να θέλω να φύγω αλλά δεν ξέρω πλέον αν θα έφευγα αν είχα την ευκαιρία, υπάρχει καμιά χώρα που δεν έχει οικονομική κρίση και άνοδο της ξενοφοβίας και του ρατσισμού και στην οποία μπορώ να πάω με τρένο;

Αυτές τις μέρες είδα κάμποσες ταινίες στο film festival, με αγαπημένες από όσες είδα το Shame και το Combat Girls και η μεγαλύτερη μαλακία κατά τη γνώμη μου πάντα, το Drive στο οποίο ο Ryan Gosling στην αρχή συμπεριφέρεται σαν καθυστερημένος έφηβος και μετά χωρίς κανένα λόγο μεταλλάσσετε σε εκδικητή από τη κόλαση!

Διχασμένες προσωπικότητες… όταν είμαι κάπου που δεν μου αρέσει ή είμαι με άτομα που βαριέμαι, κάθομαι σε μια γωνιά και κατεβάζω τα μούτρα μου. Δεν το κάνω επίτηδες και πολλές φορές προσπαθώ να συμμετέχω αλλά η προσπάθεια αποτυπώνεται τόσο έντονα στη μούρη μου που είναι σαν να θέλω να πάω κατεπειγόντως στη τουαλέτα.

Από τη άλλη, όταν είμαι με καλή παρέα και περνώ καλά είμαι μες το τρελό κέφι και μπορεί να κάθομαι να λέω τα εσώψυχα μου σε εντελώς άγνωστους σίγουρη ότι η διαίσθηση και η συναίσθηση και η έκτη αίσθηση και το κληρονομικό μου χάρισμα είναι σωστά.

Επίσης, επειδή συνήθως με τραβούν άτομα εσωστρεφή και αντικοινωνικά όπως εμένα δεν ξέρω πώς να συμπεριφερθώ, πόσο να λέω του άλλου κι εγώ το ίδιο, καταλαβαίνω, α κι εγώ έτσι είμαι, χωρίς να νομίσει λανθασμένα πως τον δουλεύω, ειδικά όταν τα λέω μες τη τρελή χαρά επειδή είναι καλή παρέα, περνώ καλά και είμαι έτοιμη να μοιραστώ τα εσώψυχα μου.

Πόσο εσωστρεφές και αντικοινωνικό είναι αυτό;!

*200 αναρτήσεις σε τρία χρόνια, να τα χιλιάσω ευχαριστώ!