Η αυταρχικότητα μέσα μου

Υπάρχουν κάτι πειράματα που βάζουν δύο ομάδες ανθρώπων να ελέγχει η μια την άλλη, ή να την τιμωρεί με ηλεκτροσόκ, ή να σε ρωτούν αν θα βοηθούσες έναν άνθρωπο ξαπλωμένο στη μέση του δρόμου ενώ λίγο πριν είχαν βάλει ένα πειραματόζωο ξαπλωμένο στη μέση του δρόμου τζι εσύ εν τον εβοήθησες επειδή βιαζόσουν να πας να απαντήσεις στο τεστ ότι θα βοηθούσες έναν άνθρωπο ξαπλωμένο στη μέση του δρόμου.

Θεωρητικά αντιδρούμε πολύ διαφορετικά από ότι μπροστά σε αληθινές καταστάσεις. Φοούμαι πως αν μου δώσεις εξουσία εννά σε κάμω σαπούνι.

Θυμώνω πολλά με την βλακεία. Θυμάμαι στο σχολείο, στη φυσική είχα μέσο όρο 19 στα διαγωνίσματα. Πρακτικό σε όσους το πρόλαβαν, θαυμάστε με. Όμως, ο καθηγητής ήταν πολύ καλός, μας προετοίμαζε τέλεια για τα διαγωνίσματα, σχεδόν μόνο τις απαντήσεις δεν μας έδινε, το μόνο που είχαμε να κάμουμε ήταν να διαβάσουμε την συγκεκριμένη ύλη. Εγώ ήμουν το σπάσμα και οι άλλοι ζορίζονταν με μέσο όρο 13. Τους θεωρούσα ηλίθιους, όχι για το 13 αλλά για το ότι γκρίνιαζαν χωρίς καν να διαβάζουν.

Πρώτο έτος στη σχολή. Μιλά ο καθηγητής τζαι λαλεί την επόμενη φορά να έχουμε όλοι μαζί μας ένα σημειωματάριο τζαι στυλό. Άγχος μεγάλο στην τάξη. Τι σημειωματάριο; Με γραμμές ή χωρίς; Με σκληρό ή με μαλακό εξώφυλλο; Πόσες σελίδες να έχει; Σπιράλ, δέσιμο ή κάρφωμα; Τι μέγεθος; Θέλετε κάποιο συγκεκριμένο χρώμα στο εξώφυλλο; Το στυλό; Μπλε ή μαύρο; Θα χρειαστούμε και άλλα χρώματα; Η μύτη τι πάχος να έχει; Παιδιά, θέλετε να πάμε όλοι μαζί σε ένα χαρτοπωλείο να πάρουμε αυτά που θέλει ο κύριος Πριχτόπουλος; Το  νευρικό μου σύστημα είχε καταρρεύσει.

Περιμένω το λεωφορείο πάνω από μισή ώρα, είναι γεμάτο, στριμώχνομαι,  γίνεται χαμός, κατεβαίνω στην επόμενη στάση και περπατώ μες τες ερημιές κάμποση ώρα, έρχεται άλλο λεωφορείο, μπαίνω μέσα, δεν προσέχω τον αριθμό, βρίσκομαι στην άλλη άκρη της πόλης, χαρατζίζομαι, περπατώ, βρέσιει, θέλω να κλαίω, μπαίνω σε άλλο λεωφορείο, πάω κέντρο,  περπατώ, πάω στη στάση, έρχεται το λεωφορείο, έχει ουρά, γίνεται χαμός, μια γριά με σπρώχνει  και γκαρίζει, είμαι έτοιμη να λιποθυμήσω, βρίζω τη γριά, σταματώ ένα ταξί, μπαίνω μέσα πάω σπίτι και προσπαθώ να συνέλθω. Χτυπά το τηλέφωνο, είναι μια φίλη και έχει νέα. Το παντελόνι που εγόρασεν εχτές που το ζάρα έσιει μιαν τρύπα στην πούγκα τζαι επήεν να το αλλάξει αλλά εν ήβρεν το ίδιο τζαι εγόρασεν μια φούστα αλλά εν της επολλοάρεσε τζαι εννά πάει αύριο να την αλλάξει τζαι τζείνη μπλα μπλα μπλα. Εγώ απαντώ μονολεκτικά μέχρι που με ρωτά πως ήταν η μέρα μου τζαι της λέω τα πιο πάνω μέχρι το σημείο που πάω κέντρο τζαι περπατώ. Με διακόπτει, μου λέει ότι βαρκέται να με ακούει τζαι έσιει τζαι τζείνη προβλήματα τζαι κλείει μου το τηλέφωνο. Εν με ξανάκουσε που τότε.

Με τα χρόνια έμαθα να αποφεύγω έτσι καταστάσεις, αλλά όποτε τες βρίσκω μπροστά μου κάποιες φορές εντυπωσιάζομαι τζαι η ίδια με το με πόσα πράματα έχω υπομονή, τζαι άλλες φορές νομίζω πως είμαι έτοιμη να πιάσω ένα οπλοπολυβόλο τζαι να κάμω μακελειό.