Συζυγικοί καυγάδες

Καθόμαστε σε εστιατόριο ορεινού τουριστικού χωριού και τη προσοχή μας κερδίζει η οικογένεια δίπλα μας. Η σύζυγος και ο σύζυγος γύρω στα τριανταπέντε, δύο παιδάκια και η πεθερά. Θα έλεγε κανείς ότι σε περίοδο διακοπών το ζευγάρι θα ήταν ανέμελο, θα μιλούσαν και θα γελούσαν και γενικά, θα ήταν σε διακοπές –ακόμα και από τη βαρεμάρα του ενός για τον άλλο. Όμως τη κουβέντα μονοπωλεί η πεθερά που μιλά για τες φιλενάδες της, ο σύζυγος απέναντι της χαμογελά μυστήρια και αναρωτιέμαι αν σκέφτεται πόσο πάει η ποινή για πεθεροκτονία, ενώ η σύζυγος μιλά σε όλους με τον ίδιο κουρασμένο και απότομο τρόπο κάνοντας τον Maurice να την παρατηρεί σε βαθμό παρεξηγήσεως.

Τους σχολιάζουμε αφού μπορούμε να ακούσουμε τα πάντα και δεν σκεφτόμαστε πως μπορεί να μας ακούν. Ξέρω ότι ένα τέτοιο ζευγάρι δεν είναι ο κανόνας αλλά τελευταία βλέπω γύρω μου μόνο τέτοια ζευγάρια. Ένας φίλος λέει ότι σήμερα τα ζευγάρια χωρίζουν γιατί είναι εύκολο να χωρίσουν, επειδή εν αππωμένα τζαι με το παραμικρό διαλύουν τα. Εγώ αναγνωρίζω το άππωμα σαν λόγο αλλά σαν τον λόγο που παντρεύονται από την αρχή, όχι για το διαζύγιο. Αν παντρεύεσαι επειδή επαντρεύτηκε η ανιψιά σου τζαι ζηλεύκεις ή επειδή θέλεις να κάμεις πάρτι με νυφικό τζαι όι επειδή αγαπάς τζαι έσιεις όρεξη να ανέχεσαι τον άλλο, για ποιο λόγο να τον ανέχεσαι που ένα σημείο τζαι μετά; Ειδικά αν η ανιψιά σου ήβρεν γκόμενο τζαι εχώρισεν, γιατί να εν πάντα τζείνη το επίκεντρο;

Ο Maurice, που πιστεύει πως ερωτεύομαι τους λάθος ανθρώπους επειδή καταβάθος δεν θέλω να είμαι με κανέναν αλλά προφανώς μου αρέσει η αδρεναλίνη της χυλόπιτας, νομίζει πως αν δεν ήταν gay θα ήμασταν πολύ καλό ζευγάρι. Εγώ νομίζω πως αν δεν ήταν gay ούτε που θα γύριζε να με κοιτάξει, όχι να θέλει να είμαστε και ζευγάρι. Πάντως αν ζούσαμε σε άλλην εποχή ίσως και να ‘χαμε παντρευτεί που λέει και ο Δεληβοριάς, απλά θα με απατούσε με τον κηπουρό και θα τον απατούσα με τον γείτονα.

Καθόμαστε σε ένα καφέ της παλιάς πόλης. Είναι στα όρια του, έχει κοκκινίσει, μιλά γρήγορα και χαμηλόφωνα και όσο ακούει αυτά που λέει τόσο νευριάζει, μέχρι που αναφωνεί σχεδόν έκπληκτος ότι τωρά ενευρίασα. Εγώ το είχα καταλάβει από ώρα ότι ενευρίασε και προσπαθώ να μη μιλήσω, να μην απαντήσω και να μην τσακωθώ μαζί του γιατί είναι μαζί μου που είναι θυμωμένος και αναγνωρίζω τους λόγους του θυμού του και τον καταλαβαίνω.

Θα ήθελα να μπορούσα να ξεκινήσω άμυνα και επίθεση και στο τέλος να τσακωθούμε μες τη μέση του δρόμου. Το ότι δεν το έκανα, μου φαίνετε ότι με οδηγεί με συνοπτικές διαδικασίες στο ψυχροπολεμικό μοντέλο του ζευγαριού που περιέγραψα. Στην πραγματικότητα, δεν το έκανα γιατί ήξερα πως άμα του περνούσαν τα νεύρα, θα παραδεχόταν ότι ήταν κάπως υπερβολικός.

Φαντάζομαι ότι τα προβλήματα ξεκινούν όταν κανένας από τους δυο δεν βρίσκει λόγο να λύσει ένα πρόβλημα –ή μια παρεξήγηση. Και με αυτό μπαίνουμε στο κεφάλαιο Η ευκολία μου να διώχνω ανθρώπους από κοντά μου, αλλά αυτό είναι υλικό για άλλο ποστ και δεν αφορά κανέναν από τους πρωταγωνιστές αυτού.