Όταν ψόφησε η χάρις

Για κάποιο λόγο είχα μες το μυαλό μου ότι η ταινία Grace is gone με τον John Cusack ήταν καλή ταινία. Δεν θυμάμαι πού διάβασα ότι ήταν καλή ταινία αλλά ήμουν τόσο πεπεισμένη ότι είχα δίκαιο που αγνόησα το 6.7 του imdb, ειδικά αφού τόσα έχει και το Bridget Jones’s Diary το οποίο θα έπρεπε να είχε τουλάχιστον 9.5 αλλά οι ρομαντικές γεροντοκόρες με τα άπαντα της Jane Austen στη βιβλιοθήκη τους [κουγχκουγχκουγχκουγχκ], δεν ασχολούνται με κινηματογραφικά σάιτ.

Στη ταινία λοιπόν, ο John Cusack ο οποίος ευτυχώς γύρισε και άλλες ταινίες μετά από αυτό άρα δεν έμεινε άνεργος ο άνθρωπος, είναι ένας αποτυχημένος πατριώτης που τον έδιωξαν από τον στρατό επειδή είχε μυωπία την οποία μυωπία εμείς καταλαβαίνουμε από το ζευγάρι των γυαλιών που φοράει και το οποίο είναι ίδιο με αυτό που φορούσα στα εννιά μου την δεκαετία του ογδόντα και τώρα δουλεύει σε ένα κατάστημα και μισεί τη ζωή του επειδή η γυναίκα του που είναι στρατιωτικός είναι τόσο τυχερή που πήγε να πολεμήσει στο Ιράκ για την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και όλες τις άλλες μαλακίες που πιστεύουν οι στρατόκαβλοι όλου του κόσμου.

Μέχρι που η γυναίκα του σκοτώνεται και αυτός το μαθαίνει όταν οι κόρες τους είναι στο σχολείο οπότε μετά που έρχονται δεν τους λέει τίποτα και τις παίρνει να πάνε να φάνε έξω αλλά γυρίζει του ξαφνικά και θέλει να φύγει από όλους και από όλα οπότε ακούει τη μικρότερη κόρη του που θέλει να πάει σε ένα πάρκο δεκαπέντε πολιτείες πιο κάτω οπότε ξεκινούν ένα road trip προς τα εκεί.

Εδώ την πάτησα. Σε αυτό εδώ το σημείο. Λατρεύω τα road movies και φανταζόμουν την ταινία κάπως σαν το τέλος του La stanza del figlio όπου ξεκινούν από τη Ρώμη για να πάνε στη στάση του λεωφορείου λίγο πιο κάτω και τελικά φτάνουν στα σύνορα με τη Γαλλία αλλά καμία σχέση γιατί σε όλη τη διαδρομή ο John Cusack προσπαθεί να το παίξει άνετος και χαλαρός οπότε τρων, πίνουν και ψωνίζουν, οι κόρες γαϊδάρες δεν καταλαβαίνουν τίποτα αλλά και που να καταλάβουν αφού το ίδιο ύφος είχε από την αρχή μέχρι το τέλος της ταινίας ο πατέρας τους, πάει να μας το παίξει λίγο επανάσταση ο ρέμπελος, άνεργος, άπλυτος αδελφός επειδή ως γνωστό όσοι αντιτίθενται στον πόλεμο είναι ρέμπελοι, άνεργοι, άπλυτοι, φυσικά μετά από τρία τέσσερα δευτερόλεπτα διαμάχης αγκαλιάζονται I love you bro style και τελικά τη θάβουν την Grace και στέκονται και οι τρεις πάνω από τον τάφο και κάνουν μια χαριτωμενιά προσπαθώντας να συντονίσουν τις σκέψεις τους με της μακαρίτισσας τζαι που την προσπάθεια κάνουν σαν να τους έχει πιάσει κόψιμο.

Νευριάζω να βλέπω ηλίθιες ταινίες. 

pee on wheels

Με αφορμή τον ποιητικό λόγο του Panic τζαι με την ευκαιρία της επαναλαμβανόμενης επιτυχίας μου τον τελευταίο τζαιρό να οδηγώ στο highway χωρίς να κατουρηθώ στα μισά του δρόμου τζαι να γυρεύκω βενζινάδικο μες τες ερημιές (εξέρατε το ότι τα βενζινάδικα έχουν τουαλέτες τζαι στην Κύπρο εκτός που τες αμερικανικές ταινίες;;), αυτό το ποστ είναι αφιερωμένο σε κάποια τραγικά περιστατικά ταξιδιωτικού κατουρήματος, όπου η προοπτική να τα κάμω πάνω μου ήταν τζει που την πιθανή αλλά τελικά η αυτοσυγκράτηση τζαι η αξιοπρέπεια μου βγήκαν νικήτριες.

Στο αυτοκίνητο μου. Έθελεν η μάνα μου να την πάρω να προσκυνήσει σε μιαν εκκλησιά πας σε κάποιον βράχο σε ένα χωρκό. Εγώ εν έθελα αλλά ήταν που τζείνες τες περιπτώσεις που εν μπορούσα να αποφύγω οπότε ήμουν που την αρχή μες τα νεύρα, εν εβρίσκαμε που στ’ ανάθεμα ήταν γιατί εννοείται ότι εχαρατζίστικα τζαι εννοείται ότι ερώτουν φωναχτά το σύμπαν που στ’ ανάθεμα ήταν κάμνοντας τη μάνα μου να αρχίσει τους εξορκισμούς, τζαι εκατουρκούμουν τόσο πολλά που ενόμιζα εννά εκραγώ μέχρι να καταλήξω σε ένα περίπτερο να ρωτώ απελπισμένη την περιπτερού αν μπορώ να χρησιμοποιήσω τη τουαλέτα της. Δίστασε για περίπου πέντε μαρτυρικά δευτερόλεπτα πριν με αφήσει, ευτυχώς πρόλαβα τζαι γλύτωσε τη λαντούα μπροστά στο ταμείο.

Στο λεωφορείο για το αεροδρόμιο. Είχα φύει που το σπίτι καμιά ώρα πριν, ήταν ξημερώματα, κρυαδούα, εκαρτέρουν στην στάση τζαι εφύσαν, ήρτεν τζαι ξεκινήσαμε τζαι εσούζετουν πας τον «νέο δρόμο» που υποτίθεται εν νέος αλλά που τα πατσιαρίσματα που του κάμνουν τόσα χρόνια εγίνηκε σαν το τέρας του Φράνκεσταιν, εν τζαι θέλει τζαι πολλά. Υπέφερα σιωπηλά, υπέφερα μισομουγκρίζοντας, υπέφερα χαϊδεύοντας στοργικά τα ποτέθκια μου για συμπαράσταση στο δράμα τους, αναρωτιόμουν αν μπορώ να πω στον οδηγό να σταματήσει κάπου, ευτυχώς εβούραν σαν τον πελλό τζι εγώ εκάρφωσα τα μάτια μου πάνω στο ρολόι του λεωφορείου τζαι εμέτρουν τα λεπτά που επερνούσαν. Στο ράουνταπάουτ του Καλού Χωριού επανηγύριζα, μόλις φτάσαμε στο αεροδρόμιο εσκέφτουμουν να αφήσω τη βαλίτσα μου τζιαμέ που ήταν τζαι να πάω βουρητή τουαλέτα, τελικά άντεξα, μπήκα μέσα τζαι έτσι όπως εν απέναντι στην άλλη άκρη οι τουαλέτες, επήα κιουρία με τη βαλιτσούα μου ολόισια μέσα.

Στο αεροπλάνο. Εξανάγραψα για την πιο επεισοδιακή πτήση της ζωής μου, ένας συνδυασμός θρίλερ, τραγικής ειρωνείας, fasten your seatbelts, δράματος και κατουρήματος. Μόλις προσγειώθηκε το αεροπλάνο, οι μισοί επιβάτες εκάμαμε ουρά στες τουαλέτες τζαι εκοιταζόμασταν με ένα ύφος «εκατάφερα τα», τζαι δεν εννοούσαμε «δεν έπαθα υστερία», «δεν λιποθύμησα», «δεν σηκώθηκα πάνω να ουρλιάζω αφήστε με να φκω» αλλά «δεν εκατούρησα πάνω μου».

Τζαι ένα αστείο για το τέλος, όπου η πρόσβαση σε τουαλέτα ήταν πανεύκολη, σε τρένο αλλά το τρένο εσούζετουν. Τζαι επειδή εσούζετουν ήταν λλίο δύσκολο να πετύχεις τη τουαλέτα αν δεν έθελες να έσιεις άμεση επαφή με το σελλί το οποίο δεν ξέρεις πόσοι κώλοι είχαν επισκεφτεί προηγουμένως. Τσουλλοκαθιστή, να προσπαθώ να πετύχω τον κινούμενο στόχο χωρίς να τα κάμω κάτω ή πάνω μου, η επιχείρηση ευτυχώς στέφθηκε με επιτυχία τζαι ήμουν τόσο χαρούμενη για αυτό που εκατάφερα, που ήθελα να το κάμνω ανακοίνωση σε όποιαν συνεπιβάτισσα έβλεπα μπροστά μου.  

Πριν το Facebook

Πριν λίγο καιρό, πήγα να τυπώσω κάτι φωτογραφίες που ήθελε η μάνα μου, τζαι ένοιωθα άβολα που θα άφηνα οικογενειακές, προσωπικές στιγμές να τες δει ο φωτογράφος. Φανταζόμουν διάφορα σενάρια, ότι παίρνει τες φωτογραφίες μου που το Τρόοδος τζαι πουλά τες στον ΚΟΤ για 25 ευρώ την μια, ή ότι πουλά τες ούλλες σε διαφημιστικά σάιτ του εξωτερικού τζαι θα δω τη φάτσα μου να φιγουράρει σε καμιά διαφήμιση ιατρικού κέντρου στο Τιμπουκτού, στο πριν της nose job.

Σκεφτόμουν πόσο παράλογες ήταν οι ανησυχίες μου, τζαι ότι το επάγγελμα του φωτογράφου γενικά εν ένα που μου προκαλεί δέος επειδή ακόμα θυμούμαι με πόση ανυπομονησία περίμενα μια βδομάδα για να εν έτοιμες οι φωτογραφίες που σχολικές εκδρομές όπως τζείνη τη φορά που έβαλα δύο φίλες μου να σταθούν κάτω που ένα δέντρο δίπλα που το τραπέζι που εκάθετουν το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου μου τάχα μου ότι τες φκάλλω τζείνες αλλά στην πραγματικότητα έφκαλα τον τζείνον τζαι εθώρουν μετά την φωτογραφία τζαι έλιωνα, ή τζείνη τη πρώτη φορά που επήα Αθήνα τζαι σε μια βδομάδα εκατάλησα πέντε φιλμς των τριανταέξι γιατί έφκαλα ότι ρότσο τζαι γλυπτό έβλεπα μπροστά μου σε δρόμους που λίγα χρόνια αργότερα ήταν οι γειτονιές μου, ή τζείνη τη φορά που έφκαλα φωτογραφία με ένα άλλο σκοτεινό αντικείμενο άλλου πόθου μου τζαι εκάθουμουν σε αναμμένα κάρβουνα ώσπου να περάσει μια ώρα να εν έτοιμες τζαι εθώρουν την φωτογραφία πάλε μετά τζαι έλιωνα ώσπου τζαι έκαμα την κομματούθκια να μεν τον βλέπω, ή τζείνη τη φορά που τα γενέθλια μου που μου έκρουσε το μισό φιλμ ο φωτογράφος τζαι ότι ετυπώθηκε εν σαν να τζαι επεράσαν δέκα φίλτρα που πάνω του, ακόμα τζαι τζείνη τη φορά που έφκαλα κάτι τέλειες φωτογραφίες της Αθήνας αλλά είναι αποτυπωμένες μόνο στη μνήμη μου γιατί εν έβαλα καλά το φιλμ τζαι εν εφκήκε τίποτε.

Νομίζω πως όσοι θυμούμαστε τη μη ψηφιακή εποχή δυσκολευκούμαστε λλίο να καταλάβουμε γιατί σήμερα οι έφηβες φκάλλουν γυμνές φωτογραφίες τους τζαι στέλνουν τες σε άγνωστους αλλά θεωρώ ηλίθιες τες κουβέντες που ξεκινούν με «τον τζαιρό μας». Θυμούμαι μια τέλεια ατάκα που το Breakfast Club, γκρινιάζει ο λυκειάρχης ότι χρόνο με το χρόνο οι μαθητές γίνονται πιο ανεξέλεγκτοι τζαι απαντά του ο φροντιστής ότι απλά, χρόνο με τον χρόνο μεγαλώνει ο ίδιος, γι αυτό του φαίνουνται πιο ανεξέλεγκτοι.

Δεν ξέρω αλλά υποψιάζομαι ότι τζαι πριν το ίντερνετ οι έφηβες εφκάλλαν γυμνές φωτογραφίες τζαι εστέλναν τες σε γνωστούς ή άγνωστους. Μπορεί να μεν ήταν τόσο τεράστιο το πρόβλημα, μπορεί να μεν το εμαθαίναμε τόσο εύκολα, μπορεί να μεν είχαμε κανέναν να κατηγορήσουμε όπως τωρά που όσους τίτλους ειδήσεων άκουσα, η έμφαση ήταν στο ότι εγνωριστήκαν μέσω Facebook. Κανονικά έπρεπε να κατηγορούσαν την εφεύρεση της φωτογραφίας, έτσι τζι αλλιώς οι τηλεθεατές τους εγεννηθήκαν πριν που τούτο.

Ω Ρωμαίο, Ρωμαίο

Ο Ρωμαίος ήταν ερωτευμένος με την Ροζαλίν αλλά επειδή εν του εκάθετουν μόλις είδεν την Ιουλιέτα έππεσε τζαι ευτυχώς ή ίσως δυστυχώς αν σκεφτούμεν την κατάληξη τους άρεσεν της τζαι τζείνης τζαι επαντρευτήκαν τζαι εκανονίσαν να φύουν μαζί αλλά είσιεν πρόβλημαν το κινητό της Ιουλιέτας τζαι εν επήεν το μήνυμα στον Ρωμαίο έτσι εν έμαθε ότι εν επέθανε τζαι ότι ήταν κόλπο για να γλυτώσει που το ππούλι τον Πάρη τζαι ενόμισεν ότι επέθανε που τα καλά τζαι αυτοκτόνησε για να πάει να την έβρει τζαι μετά τζείνη εζωντάνεψε τζαι ήβρεν τον πεθαμένο τζαι εξανααυτοκτόνησε. Μετά οι οικογένειες τους εμερώσαν αλλά τι να το κάμουμε τωρά κύριε μου; The end.

Ελπίζω να μεν εχάλασα την υπόθεση σε κανέναν, μόνο εξακόσιων χρονών εν το έργο. Είδα την παράσταση που τον ΘΟΚ τζαι ήταν πολλά ωραία, καμία σχέση με ΘΟΚ, πιο πολλά με Κατσαρίδα έμοιαζε.

Άσχετα που την κυνική πρώτη παράγραφο, πιστεύκω χαζορομαντικά ότι ούλλοι μας έχουμε ένα δύο τρεις τέσσερις πεντέξι ανθρώπους με τους οποίους μπορούμε να ταιριάξουμε απόλυτα, όσες διαφορές τζαι αν έχουμε. Τωρά πού εννά τους έβρουμε τζαι αν θα μας έβρουν τζαι τζείνοι εν άλλη μεγάλη τζαι πικρή κουβέντα.

Πού να βρω μια να σου μοιάζει λαλεί ο Μαραβέγιας αλλά έννεν τούτο το θέμα, αν ανακυκλώνεις τα ίδια δεδομένα εννά έσιεις πάντα τα ίδια αποτελέσματα, έννεν εαυτέ μου;

Πενήντα ευρώ

Μπαίνω σε ένα κατάστημα, πάω στο ράφι με το προϊόν που αγοράζω κάθε τρία-τέσσερα χρόνια, μου το βρίσκει η πωλήτρια, πάμε προς το ταμείο και μου έρχεται η έμπνευση να την ρωτήσω πόσα στοιχίζει. Δεν ξέρω αν ακρίβυνε τόσο από τότε που είχα να το αγοράσω αλλά σαράντα ευρώ για ένα μέηκ απ παραλίγο να με στείλουν στην εντατική. Δεν το αγόρασα φυσικά, θα βασιστώ στη φυσική μου ομορφιά από δω και πέρα.

Το ποστ είναι εμπνευσμένο από αυτό το άρθρο και από τα σχόλια του, κάτι που είναι πολυτέλεια για σένα, για μένα είναι ανάγκη και κάτι που για σένα είναι ανάγκη, για μένα είναι πολυτέλεια οπότε νομίζω πως έχουν όλοι δίκαιο στο τέλος.

Ας δούμε πως μπορώ να ξοδέψω πενήντα ευρώ.

Μια υδατική προσώπου, υγρό για φακούς και κρέμα για τα χείλη που σκάνε.

Ένα παντελόνι, ένα πουλόβερ και μια μπλούζα από ισπανική εταιρεία made in Bangladesh.

Τρία βιβλία, τρία βρακιά και δύο σουτιέν.

Ένα ζευγάρι παπούτσια.

Μια παράσταση, ένα σινεμά, φαγητό, δύο ποτά.

Σουπερμάρκετ.

Ανανέωση κυκλοφορίας αυτοκινήτου και το ετήσιο του πλύσιμο σε συνεργείο.

Βενζίνη για δύο βδομάδες.

Καθάρισμα του λάπτοπ που είναι έτοιμο να απογειωθεί, να βγει από το παράθυρο και να ταξιδέψει στο διάστημα.

Δίλημμα. 

Μαρίνα, μαρίνα, μαρίνα

Οδηγίες πρόσβασης στον Άη Γιώρκη τον Πτωχό που βρέθηκε μέσα στο κέντρο της Μαρίνας της Πλούσιας.

Η αλήθεια ο φτωχός μια καμαρούλα μια σταλιά δύο επί ένα είναι, αλλά πρόσεξα ότι έσιει άπλα πίσω του, με ένα καλό αρχιτεκτονικό σχέδιο μπορεί να χτίσει τζαι καθεδρικό ο αρχιεπίσκοπος αν θέλει. Τζαι αν έσιει πρόβλημα ρευστότητας, μπορεί πάντα να φέρει ότι έβρει που τον Άη Γιώρκη για την ενίσχυση της ελληνικότητας του παλιού λιμανιού της Λεμεσού.

[Την άλλη σήμερα στον φιλελεύθερο ενόχλησε την που κάποιοι με ανατολίτικες φορεσιές επερπατούσαν έξω που τον Απόστολο Αντρέα στη Καρπασία. Έπρεπε να επήεννε ζωσμένη πυρομαχικά να τους ανατινάξει.]

[Τζαι τα γαϊδούρια να τα στείλουμε σε τζείνες τες εταιρείες που τες εξεχάσαμε που εκάμναν μπιφτέκια με αλογίσιο κρέας, εν θα συντηρούμε τζαι ψευδογάδαρους όταν λυθεί το κυπριακό]

Με σάουντρακ αυτό προσπάθησα αποτυχημένα να φλερτάρω τον φύλακα για να μπω στην μαρίνα αλλά δεν με άφησε. Τώρα σκέφτομαι να ξαναπάω για να ξαναφλερτάρω τον φύλακα για να μου κάτσει γιατί μετά πρόσεξα ότι ήταν και ωραίος και καλαμαρίζω και παρακαλώ να το διαβάσετε με προφορά γιατί είναι καλαμαράκι.

[καθιστό στην κατσαρόλα, απλωμένο στα κάρβουνα, στον φούρνο με πατάτες, βραστό με λουφκιά, τίτσιρο στο κρεβάτι, όλα τα τρώω.]  

Εν να νομίζει ότι είμαι καμιά ψωνάρα ματαιόδοξη όμως, άφησα να καταλάβει ότι θα ήθελα ένα σπίτι στη μαρίνα, ενώ στην πραγματικότητα δεν ξέρω κολύμπι, παθαίνω ναυτία, έχω υψοφοβία, κλειστοφοβία, τσουνάμι-φοβία, τζαι προτιμώ διαμέρισμα αντί μονοκατοικία.