Mental age: 25

Κάμνοντας κλικ ποτζεί ποδά κατέληξα να κάμνω ένα τεστ για το πόσον χρονών εν ο εγκέφαλος μου τζαι εφκήκα εικοσιπεντάχρονη. Τωρά κατά πόσο μπορούν να το κρίνουν από έξι ερωτήσεις δεν με πείθει τζαι πολλά αλλά είμαι πολύ νέα για να το αμφισβητήσω.

Όταν ήμουν που τα καλά εικοσιπεντάχρονη, το μεγαλύτερο μου πρόβλημα ήταν το ότι ήμουν αναγκασμένη να μένω Κύπρο. Ήταν αληθινό πρόβλημα τζαι όι άππωμα αλλά παρόλο που καμιά φορά κάμνω την, στην πραγματικότητα μισώ τες drama queens έτσι όσο τζαι αν το θέλω, εν θα κλαφτώ για το θέμα.  

Είχα συμφοιτήτριες στην Αθήνα που εν εθέλαν να φκαίνουν γιατί εν εμπορούσαν να ταλαιπωρούνται μες τα ταξί τζαι τα λεωφορεία. Είχα συμφοιτήτρια που κάθε Παρασκευή έμπαινε μες το κτελ πέντε ώρες να πάει στον Βόλο τζαι κάθε Δευτέρα πρωί έρκετουν κλαμένη τζαι φορτωμένη ταπεράκια κατευθείαν από τα κτελ για μάθημα. Είχα έντονη άποψη για το θέμα τότε, για αυτό μάλλον όι τζαι πολλές φίλες –δεν είμαι τζαι το πιο συμπαθητικό πλάσμα του κόσμου φοούμαι.

Τζαι μετά ήρτα Κύπρο τζαι άρχισα να φκαίνω μέχρι που πολύ σύντομα κατάλαβα ότι εν άξιζε τον κόπο τζαι ότι καλύτερα να κάθομαι σπίτι να μιλώ με το ταβάνι. Μια χαρακτηριστική περίπτωση ήταν, μόλις ήρτα, μια έξοδος για σινεμά. Στην Αθήνα θα επηαίναμε σινεμά, μετά για ένα καφέ ή ποτό, θα μιλούσαμε, θα περπατούσαμε, θα ελέαμε βλακείες μες τη μέση του δρόμου. Στην ώριμη ηλικία των εικοσιπέντε παρά κάτι όμως, βρεθήκαμε μια παρέα έξω από το σινεμά, είδαμε την ταινία, σχολιάσαμε στην έξοδο ότι ήταν πολλά καλή, μπήκαμε η καθεμιά στο αυτοκίνητο της και πήγαμε σπίτια μας.

Μια άλλη παρέα, ήθελε να πηαίννουμε να καθόμαστε κάθε Σάββατο στα Starbucks. Καθόμασταν, χάσκαμε καμιά δεκαριά άτομα το ένα το άλλο χωρίς καμιά ουσιαστική συζήτηση τζαι μετά επηένναμε σπίτια μας. Με μια φίλη αναρωτιόμασταν πως γίνεται τόσοι άντρες στην παρέα, να μην ενδιαφέρεται κανένας για καμιά από τις γυναίκες. Νομίζαμε ότι ήμασταν τέρατα, που ακόμα τζαι τούτοι οι βαρετοί χαζοβιόληδες δεν ήθελαν, αργήσαμε πολύ να καταλάβουμε ότι τα είχαν αναμεταξύ τους τζαι ήμασταν η κάλυψη τους γιατί ήταν τζαι κομπλεξικοί πουπάνω.

Το καλοκαίρι που έκλεισα τα εικοσιπέντε, ήταν το πρώτο καλοκαίρι εκτός Αθήνας τζαι στες πρώτες διακοπές από την πρώτη δουλειά με τα πρώτα λεφτά που έπιασα, επήα για προσκύνημα στες παλιές μου γειτονιές. Έφυα ξημερώματα Σαββάτου μετά τη δουλειά τζαι ήρτα πίσω Κύπρο δύο βδομάδες αργότερα απόγευμα Κυριακής πριν πάω δουλειά την Δευτέρα.

Εντελώς λάθος κίνηση διότι αν είσαι μπροστά από ένα κομπιούτερ τούτη τη Δευτέρα ενώ την προηγούμενη Δευτέρα ήσουν στην Σαντορίνη τζαι έτσι ώρα εκάθεσουν πουπάνω που το ηφαίστειο ενώ σήμερα κάθεται πουπάνω που τη κκελέ σου ο προϊστάμενος, ένα μικρό πανικό τον παθαίνεις.

Που τότε, όποτε πάω Αθήνα δεν μένω ποτέ πάνω από 4-5 μέρες διότι πρόσεξα πως πάνω από πέντε μέρες συνηθίζεις τζαι εν θέλεις να φύεις επομένως η κατάθλιψη της επιστροφής θέλει πάνω από τρίμηνο να περάσει ενώ οι λλίες μέρες αφήνουν σε με μιαν αίσθηση ανικανοποίητου που σε κάμνει να κλείεις το επόμενο ταξίδι μόλις έρτεις που το προηγούμενο. Όταν δουλεύεις τζαι έσιεις λεφτά τουλάχιστον. Αλλιώς παλεύκεις μες το μπλογκ να μεν είσαι drama queen.

Εθυμήθηκα τζαι μια κότα συνάδελφο τωρά που μας ελάλεν με περηφάνια αναλυτικά όλες τες μέρες των διακοπών της, εγώ κλασικά δεν εμιλιούμουν τζαι ενομίζαν ούλλοι ότι εν επήα πούποτε τζαι όταν με ρώτησε συγκαταβατικά που επήα τζαι είπα της, εστραβομουτσούνιασε γιατί εν καλή η συγκατάβαση αλλά όι τζαι να πηαίννεις κάπου –που πιστεύκουν ότι είναι– πιο ωραία που τζείνους.

Ίντα κόσμος κυκλοφορεί ρε γαμώτο. Δε βαριέσαι, εβρυκολάτζιασα τζαι πόψε, του χρόνου πιον. 

Η εορτάζουσα σαμαρείτισσα

Πρώτα από όλα να σου πω ότι κάπου είχα ακουστά την ιστορία του καλού σαμαρείτη οπότε τον έψαξα στο google μπας και βρω τι σου αρέσει για δώρο, διάβασα και την ιστορία του και ήμουν έτοιμη να ξεκινήσω με την απορία γιατί επέλεξες αυτό το όνομα για το μπλογκ σου αλλά μετά βρήκα και την καλή σαμαρείτισσα πράμα που μου δημιουργεί ακόμα περισσότερες απορίες ως προς το πώς είναι δυνατόν η εκκλησία να έφτασε δαμέ που έφτασε με έτσι τέλειο αρχηγό αλλά ξέφυγα που το θέμα, κομμένες οι αδιάκριτες ερωτήσεις αφού αυτός είναι ο secret santa και όχι ο Πίκος Απίκος και τα δώρα σου να τα θεωρήσεις και δώρα γενεθλίων αφού αυτές τις μέρες κλείνει ένα χρόνο το μπλογκ σου και από του χρόνου να γράφεις πιο συχνά για να σε μάθουμε καλύτερα για να σου κάνουμε ακόμα πιο τέλεια δώρα από τα φετινά κουγχκουγχκουγχ.

Ωραία αυτή η φάση με τον secret santa και σου ζητώ συγνώμη που δεν είμαι ο Bill Gates, άλλωστε σύμφωνα με το τελευταίο σου ποστ έχεις τις αμφιβολίες σου για τη φιλανθρωπία και δεν σε αδικώ. Προσωπικά προτιμώ τη λέξη αλληλεγγύη και εμπνευσμένη από το δώρο του Bill και παρακινημένη από την επιθυμία μου να τον κατατροπώσω από την κορυφή του πλουσιότερου ανθρώπου στον κόσμο, αν θέλεις και ένα αληθινό χειροπιαστό δώρο μπορώ να σου στείλω αυτό το ημερολόγιο του Sirius Dog Sanctuary το οποίο αγόρασα με μετρητά τα οποία μπήκαν σε φάκελο ο οποίος θα δοθεί στο καταφύγιο, στο λέω αυτό για να ξέρεις ότι καμιά φορά πιάνει τόπο και ότι κάνουν απίστευτη δουλειά εκεί, στο διαβεβαιώνει και ο σκύλος μου.

Πάμε στα δώρα σου.

Ένα τραγούδι που μου θύμισε η ιστορία της συνονόματης σου

Ένα αιρετικό τραγουδάκι από τον Γιάννη Αγγελάκα

Μια μπαλάντα από τον Elvis Presley η οποία άμα την ακούω με κάνει δεκαεξάχρονη στην Αμερική της δεκαετίας του πενήντα

Μια ταινία με μια κάποια σχέση με αστρονομία 

Και μια έκπληξη από τον πιο αγαπημένο μας… εχμφ εξωγήινο :-)

Καλά Χριστούγεννα και καλή χρονιά!! 

Χειμωνιάτικο

Βαρέθηκα να κρυώνω, τζαι ακόμα Δεκέμβρης είναι. Άλλες φορές έτσι θερμοκρασίες βλέπουμε Φλεβάρη, μετά έρχονται τα χελιδόνια, οι αθασιές, η άνοιξη, οι μελισσούλες, η ζέστη, τα κουνούπια, οι κατσαριδούλες, τα νεύρα για τα κουνούπια, τα νεύρα για τις κατσαριδούλες, τα νεύρα για τη ζέστη, τα νεύρα για το πόσο γρήγορα έφτασε το φθινόπωρο κλπ.

Απολογούμαι που δεν έβαλα κάτι σε δημοπρασία, αλήθεια, έβαλε κανένας τίποτε; Εκτός που δεν είχα τίποτε να βάλω, είμαι σίγουρη ότι θα έμπαινα στον πειρασμό, όσα μάζευα να τα χρησιμοποιήσω για χριστουγεννιάτικα δώρα. Πόσων χρονών το βαφτιστήρι θεωρείται ώριμο τζαι εν θέλει δώρα; Εννιά εν καλά; Αν σκεφτείς ότι του παίρνω βιβλία από τότε που δεν ήξερε καν να διαβάζει τα οποία δεν έχει διαβάσει ποτέ, πρέπει να με μισεί άρα μάλλον καλό θα του κάνει να μεν του πάρω τίποτε.

Κόλλησα με το Downton Abbey, οι ατάκες της Maggie Smith και η φάτσα του μπάτλερ όλα τα λεφτά. Καλά, τζαι ο Μάθιου, ναι ξέρω το μεν μου το πείτε.

Είδα μια παράσταση όπου έπαιζε ένας ηθοποιός ο οποίος μου φαινόταν πολύ ωραίος και σκεφτόμουν όσο τον έβλεπα κρίμα που δεν είναι πιο γνωστός και κάπου τον ξέρω και τελικά έμαθα ότι παίζει σε κάτι σειρές του σίγμα και τον ξέρω από μια διαφήμιση, μια χαρά ήμουν στην άγνοια μου.

Είδα και την Όπερα της Πεντάρας. Εχμφ. Ναι, αντί να ληστέψεις μια τράπεζα, ιδρύεις μια και ληστεύεις όλο τον κόσμο, καταλάβαμε ότι ταιριάζει με τη σημερινή κατάσταση, μη μας κουνάς το κεφάλι, μη μας κλείνεις το μάτι, δεν παίζεις σε επιθεώρηση, το καταλάβαμε λέμε.

Έμαθα ότι έχουμε πετρέλαιο και ότι είναι πολύ εύκολο να το βγάλουμε και να το φάμε. There will be blood, και τους άπληστους έχουμε, και τον παπά και τα αρνιά, να θυμηθώ να μην ανοίξω την τηλεόραση.

Τα γατιά της γειτονιάς μου, τα σιχαίνομαι, τα γατιά της γειτονιάς μου τα σιχαίνομαι, πάλι κλαίνε καυλωμένα και με πρήζουνε, πάλι κλαίνε καυλωμένα και με πρήζουνε. Μάνα μου τα, στον ρυθμό αυτού. 

Βρήκα ποσκόλιο στο google translate. Βάζω hamlet και μου βγάζει χωριουδάκι, βάζω Hamlet και μου βγάζει Άμλετ. Respect. Σε λίγο θα πετάσσω αυγά στον τοίχο τζαι θα τα παρακολουθώ να τρέχουν, μούγιες σκοτώνω πιλέ. Πατήστε το μεγαφωνούι. 

Η Ουφ! στη Λεμεσό το βράδυ παρέα με το λάπτοπ

Βαριέμαι πολλά, το μυαλό μου αμάθητο σε υπερωρίες κοντεύει να κρασάρει είδα αυτό και το μόνο που έχω να πω είναι τι ωραίος άντρας και αφού στις ταινίες του Woody Allen η ζωή είναι εύκολη και το μόνο που χρειάζεται για να γνωριστούν δύο πλάσματα είναι απλά να κοιτάξει το ένα το άλλο, δες η Jasmine ας πούμε, με τα κατάλληλα γονίδια εχμ καλά ήταν όμως γκαντέμω, τελοσπάντων ίσως να μην είναι και το καλύτερο παράδειγμα, αυτό που θέλω να πω (άντε ντε) είναι πώς θα ήταν άραγε τα σενάρια του Woody Allen αν ήταν στη δική μου ζωή που: αν μου αρέσει ένας μεγαλύτερος θα του αρέσει μια πολύ μικρότερη μου, αν μου αρέσει ένας μικρότερος θα του αρέσει μια πολύ μεγαλύτερη μου, αν μου αρέσει ένας όμορφος θα του αρέσει μια ασχημότερη μου, αν μου αρέσει ένας άσχημος θα του αρέσει μια ομορφότερη μου, αν μου αρέσει ένας ψηλός θα του αρέσει μια κοντύτερη μου, αν μου αρέσει ένας κοντός θα του αρέσει μια ψηλότερη μου, πιάσατε το νόημα νομίζω.

Σε ένα κινηματογραφικό τεστ σχετικά με το ποιος κινηματογραφικός χαρακτήρας είστε, βγήκα Annie Hall. Έτσι εξηγούνται πολλά νομίζω. Αν βρισκόμουν με ένα μαγικό τρόπο στο Παρίσι του μεσοπολέμου, δεν θα βρισκόμουν γιατί μάλλον θα φοβόμουν να μπω σε εκείνο το αυτοκίνητο. Αν παρακολουθούσα το Πορφυρό ρόδο του Καΐρου, πρωταγωνιστής δεν θα ήταν ένας ωραίος αρχαιολόγος αλλά η μούμια του Τουταγχαμών. Αν ήμουν πλούσια με κάστρα και λεφτά και ερωτευόμουν έναν άφραγκο δάσκαλο τένις, αυτός θα έφτυνε τα χρήματα και θα το έσκαγε με την Σκάρλετ. Αν πήγαινα στη Βαρκελώνη με τη φίλη μου τη Βίκυ και πηγαίναμε σε μια έκθεση ζωγραφικής, όλοι οι ζωγράφοι στην αίθουσα θα ήταν νεκροί ή γκέι. Αν ζούσα τη δεκαετία του 1930 στην Νέα Υόρκη και με φλέρταρε ένας χαμένος, θα με εγκατέλειπε στη μέση του πουθενά μετά από εισβολή εξωγήινων –εδώ ολοφάνερα ταυτίστηκα. Στις σφαίρες πάνω από το Broadway δεν θα μου έδιναν τον ρόλο, ο Michael Caine θα με απατούσε χωρίς καν να τα έχουμε και αν πάω στη Ρώμη και χαθώ στα στενά και στις πιάτσες θα μου δώσει οδηγίες ένας έτσι κι έτσι ο οποίος θα ξεχάσει την ύπαρξη μου μετά από τρία δευτερόλεπτα. 

Η Άννι στο Παρίσι τα μεσάνυχτα παρέα με ένα αρχαιολόγο

Επειδή έχω να κάνω ένα σωρό πράγματα τα οποία προς το παρόν βαριέμαι και με αφορμή τα σημερινά γενέθλια του Woody Allen, έκατσα και βρήκα τις δέκα αγαπημένες μου ταινίες του. Τελικά είναι πολλές αυτές που δεν έχω δει και δυστυχώς κάποιες που είδα δεν τις πολυθυμάμαι. Άφησα απέξω το Manhattan αλλά έβαλα το Hannah and her sisters, ειδικά επειδή παίζει ο Michael Caine ο οποίος θα πρωταγωνιστήσει σε κάποιο μελλοντικό oh my love, the senior edition ποστ.

Annie Hall. Νευρωτικός γνωρίζει νευρωτική και κυνηγούν αστακούς παρέα.

Midnight in Paris. Μπερδεμένος γνωρίζει συγγραφείς, σουρεαλιστές και τη Μαριόν και μπερδεύετε περισσότερο.  

The purple rose of Cairo. Μοναχική σινεφίλ τραβά την προσοχή του πρωταγωνιστή της ταινίας που παρακολουθεί και ακολουθεί μπάχαλο.

Match Point. Φτωχαδάκι τα έχει με λεφτού που έχει αδελφό που τα έχει με φτωχαδάκι. Είναι πολλά τα λεφτά Σκάρλετ.

Vicky Cristina Barcelona. Θέλω να πάω στη Βαρκελώνη. Οπωσδήποτε.

Radio days. Τότε που το ραδιόφωνο ήταν το κέντρο της άμεσης πληροφόρησης, αλλά χωρίς ένα twitter ή ένα Facebook, και της άμεσης παραπληροφόρησης.

Bullets over Broadway. Θεατρικός συγγραφέας αναγκάζεται να δεχτεί σαν πρωταγωνίστρια την ατάλαντη μπίμπο γκόμενα του χρηματοδότη του μέχρι που αναλαμβάνει δράση ο σωματοφύλακας της.  

Hannah and her sisters. Πρόκειται για μια Χάνα και τις αδελφές της. Δεν το πολυθυμάμαι αλλά θυμάμαι ότι μου άρεσε. 

To Rome with love. Θέλω να πάω στη Ρώμη. Οπωσδήποτε.