Το ψωμί της ξενιτιάς

Έκατσα η μετανάστρια να δω το Brooklyn τζαι εβεβαιώθηκα ότι εν μπορώ να με πω μετανάστρια, με την ψυχολογική έννοια της λέξης τουλάχιστον, με τες συγκοινωνίες τζαι τες επικοινωνίες του σήμερα, που μαθαίνεις τα πάντα την ώρα που γίνονται τζαι ακόμα τζαι η μάνα μου έσιει smartphone τζαι τηλεφωνά μου στο Skype, εν λλίο γελοίο να επικαλούμαι τον Καζαντζίδη, ειδικά εφόσον επέρασα ούλλη μου τη ζωή να θέλω να φύω που την Κύπρο.

Για τούτον ακριβώς τον λόγο, είμαι λλίον άδικη με τον κόσμο που ξέρω δακάτω τζαι πεθυμά τον τόπο του. Όπως στα δεκαοκτώ μου που μου εφαίνετουν ηλίθια η συμφοιτήτρια που επήεννε πέντε ώρες με το κτελ στο χωρκό της την Παρασκευή για να έρτει άλλες πέντε ώρες ταξίδι πίσω την Δευτέρα, πιστεύκω πως άμα ζεις σε μια χώρα ή πόλη που εν είναι η δική σου, εν νάκκον λογικό να θέλεις να κάμνεις πράματα που εν έκαμνες τα προηγούμενα χρόνια.

  

Η ταινία εν ωραία, είδα την τζαι με τα χαρτομάντιλα μου όπως με επροειδοποιήσαν οι κριτικές αλλά εκτός που μια θκυο σκηνές που επήα να τα λουθώ, εφάνηκεν μου κωμωδία ειλικρινά. Το δίλημμα της ηρωίδας εν ήταν τζαι ιδιαίτερα μεγάλο πιστεύκω, παραπάνω εφάνηκεν μου ότι ήταν έκπληκτη με τες προοπτικές που της ανοίγονταν ξαφνικά με τη δουλειά τζαι τον πλούσιο γαμπρό παρά να εσκέφτετουν να αφήκει τη μια ζωή για την άλλη.

Για να στραφώ στον Καζαντζίδη, προς το παρόν γιατί ποττέ εν ξέρεις πως εν να σου έρτουν τα πράματα, το ψωμί της ξενιτιάς εν γλυκό, πολλά. Το νερό εν όντως νάκκον θολό γιατί συνήθως εν αλκοόλ αλλά όσο μπορώ να κουλιαντιρίζω ένα ποτήρι κρασί τρεις ώρες, είμαι οκ.