Τα ζόμπι με τες μπάκπακ

Η ζωή στη μικρή μας πόλη επέστρεψε σε ρυθμούς κανονικότητας, τζαι κανονικότητα σημαίνει να πηαίννουμε στο γραφείο μέσα μέσα για να θυμούνται οι άλλοι τη φάτσα μας, επειδή όμως το κανονικό κανονικό είναι να δουλεύκουμε που σπίτι, πρέπει να έχουμε τα λάπτοπ μαζί μας συνέχεια για να έχουμε την ελευθερία να δουλεύκουμε που όποθθεν θέλουμε με αποτέλεσμα να θωρείς κάθε πρωί τζαι απόγευμα έναν στρατό με ζόμπι φορτωμένα εταιρικές μπάκπακ να περπατούν μες τους δρόμους, να περιμένουν υπομονετικά σε ουρές που φτάνουν ως το πεζοδρόμιο για να πιάσουν καφέ το πρωί, να προσπαθούν να στριμωχτούν στο μετρό διπλάσια σε μεγεθος λογω της μπάκπακ, να κάμνουν επιδρομή στο άδειο σουπερμάρκετ με τα ράφκια που ερημάξαν τα ζόμπι που εσχολάσαν πιο γλήορα το απόγευμα, τζαι κάποια που τούτα τα ζόμπι έχουν ακόμα κρεμασμένο στον λαιμό τους το πάσο τους, κάτι που εν εκατάλαβα ποττέ μου μιας τζαι το να φκάλω το πάσο που πάνω μου εν το πρώτο πράμα που κάμνω μόλις σχολάσω, πριν καν ακόμα βάλω το λάπτοπ μες τη μπάκπακ τζαι πριν φκω που το κτίριο επειδή το πάσο χρειάζεται για να μπεις αλλά όι για να φκεις τζαι τωρά εθυμήθηκα τζείνο το ζόμπι τη περασμένη βδομάδα που εξέχασε να πατήσει το κουμπί να ανοίξει η πόρτα να φύει τζαι εκούνταν την εκούνταν την για κάμποση ώρα τζαι εγίνετουν σταδιακά πιο απελπισμένο τζαι νευριασμένο ώσπου τελικά του έκοψε να το πατήσει τζαι να φύει τζαι εθύμησεν μου μια παράσταση που είδα πέρσι του Δημήτρη Παπαϊωάννου με ένα αθρωπούι που εφάκκαν πας τον τοίχο δίπλα που τη πόρτα μια θκυο τρεις δέκα είκοσι φορές προσπαθώντας να περάσει τζαι εν τα κατάφερνε τζαι δεν εσταμάταν ώσπου τζαι ένα άλλο αθρωπούι έπιασε το που το σιέρι τζαι οδήγησε το μέσα που τη πόρτα τζαι πόσο τραγικό ένι να είμαστεν ούλλοι σαν τα ζόμπι κουρασμένοι που οκτάωρα μπροστά που μιαν οθόνη τζαι το ακόμα πιο τραγικό ένι το ότι τουλάχιστον τες μέρες που δουλεύκουμε που το γραφείο λαλούμε τζαι καμιά κουβέντα με κανένα πλάσμα τρισδιάστατο μπροστά μας, εν είμαστε κλεισμένοι έσσω μας να μιλούμε σε χαμογελαστές φωτογραφίες στο ζουμ.