Έτσι, για να είμαι δίκαιη απέναντι τους, ετοίμασα μια λίστα με τις – όχι απαιτήσεις μου… με τις προτιμήσεις μου:
Πρώτα από όλα δεν πρέπει να είναι οικογενειακή επιχείρηση. Αν είναι μικρή οικογενειακή επιχείρηση η γυναίκα του αφεντικού θα έρχεται κάθε απόγευμα με παχυντικά αλμυρά, θα κάθετε απέναντι μου, θα μιλάει για τα βιβλία που διάβασε, θα με ρωτάει αν θέλω να μου τα δανείσει και θα απορεί που δεν διαβάζω αριστουργήματα με τίτλο «τα γαλάζια χρυσάνθεμα των κρυμμένων πόθων στο κατώφλι μου».
Αν είναι μεγάλη οικογενειακή επιχείρηση, η γυναίκα του αφεντικού θα έχει μια θέση σαν General Manager, Sales Executive, Business Accountant, Art Director, Vice President ή κάτι άλλο ιδανικό για απόφοιτες της Σχολής ΠΝΠΠΜΔΤΠΤ (Πώς Να Παντρευτείτε Πλούσιο Με Δουλειά Του Παπά Του). Θέλοντας συνεχώς να επιβεβαιώνει τη θέση της θα ψειρίζει και την παραμικρή ηλίθια λεπτομέρεια μέχρι να οδηγήσει τους υφιστάμενους της σε μαζικές παραιτήσεις.
Στο δικό μου τμήμα δεν πρέπει να υπάρχουν δύο διευθυντές. Όταν συμβαίνει αυτό πάντα συναγωνίζονται ποιος το έχει πιο μεγάλο (το διευθυντηλίκι) και κάνουν άτυπους διαγωνισμούς: «ποιος υπάλληλος μπορεί να δουλεύει ταυτόχρονα σε τρία πρότζεκτ (Χριστόφορε, κάμνουμε τζι εμείς ποτούτα!), να μιλά με πελάτη στο τηλέφωνο και να έχει και πελάτη να εξυπηρετήσει;» Δώρο τρεις μήνες ψυχανάλυση.
Ο προϊστάμενος πρέπει να κατέχει τουλάχιστον το 50% του αντικειμένου που προΐσταται. Οδηγίες που περιλαμβάνουν τις πιο κάτω φράσεις θα πρέπει να δίνουν δικαίωμα στον υφιστάμενο να ζητήσει απόλυση του προϊστάμενου: «εεεεεεεεε», «νομίζω πως εεεεεεεεε», «από ότι κατάλαβα εεεεεεεεεε», «κάντο έτσι και αν είναι λάθος εεεεεεεε το ξανακάνεις εεεεεεεεε», «να τηλεφωνήσω για επιβεβαίωση; Γιατί να τηλεφωνήσω για επιβεβαίωση; Προχώρα!», «εεεεεε, έπρεπε να τηλεφωνήσω για επιβεβαίωση αλλά κι εσύ γιατί το έκανες λάθος; Εεεεε;»
Οι συνάδελφοι δεν πρέπει:
- να λιμάρουν τα νύχια τους εν ώρα εργασίας, ειδικά αν εγώ πνίγομαι κι εσύ προσλήφθηκες για να με βοηθάς.
- να βλέπουν trash tv στο youtube. Γυμνά στιγμιότυπα του Clive Owen δεκτά όμως.
- να εμφανίζονται από τις οκτώ η ώρα το πρωί με ενδυμασία τραγουδίστριας σε σκυλάδικο και να απαιτούν να ακούμε ράδιο σούπερ (ζει ακόμα αυτό;!)
- αν έχουν παιδιά να μιλάνε εφτάμιση ώρες από το οκτάωρο για τα παιδιά τους (χρυσή μου δεν με ενδιαφέρει αν το δίχρονο μιλάει τρεις γλώσσες, είναι έξω από τα ενδιαφέροντα μου, δεν με κόφτει!)
- αν έχουν σχέση, την πρώτη μετά από δεκαετίες ξηρασίας, να μιλάνε οκτώμιση ώρες από το οκτάωρο για τη σχέση τους («μου έστειλε μήνυμα το ζουζούνι μου και μου είπε καλημέρα και του έστειλα κι εγώ μήνυμα και του είπα καλημέρα και μου έστειλε φιλάκι και του έστειλα κι εγώ φιλάκι» ΕΛΕΟΣ!!!)
- αν δεν έχουν σχέση να μιλάνε συνέχεια για την αβάσταχτη μοναξιά του μπακουρίου και το πόσο δυστυχισμένοι είναι. (Καλέ μου, ο ψυχολόγος είναι δύο ορόφους πάρα πάνω και το μπαρ απέναντι!)
Οι πελάτες όταν θα εισέρχονται στο γραφείο μου θα πρέπει να ξέρουν τι ακριβώς θέλουν. Αν δεν ξέρουν θα πρέπει να δέχονται αδιαμαρτύρητα αυτό που θα τους προτείνω, αλλιώς ας ήξεραν.
Οι πελάτες θα πρέπει να κάθονται στο γραφείο μου μόνο όση ώρα χρειάζεται για να επιτευχθεί η δουλειά τους. Κοινωνικές συναναστροφές του τύπου «εμένα ο γιόκας μου επήεν λόκατζης τζαι τζαι τζαι» δεν είναι αποδεκτές. Πελάτες με αίσθηση του χιούμορ ικανοί να σπάζουν τη μονοτονία του οκτάωρου δεκτοί.
Ο χώρος της εργασίας πρέπει να είναι ευχάριστος, άνετος, φωτεινός, μοντέρνος, ντιζαϊνάτος, στο κέντρο της πόλης με εύκολη πρόσβαση και δωρεάν χώρο στάθμευσης. Κοντά θα πρέπει να υπάρχει φούρνος, περίπτερο, καφέ, mall, τράπεζες και ταχυδρομείο.
Ξαναδιαβάζοντας τις προτιμήσεις μου δεν βρίσκω ότι ζητώ κάτι το υπερβολικό. Θα δημοσιεύσω την αγγελία σε όλες τις σχετικές εφημερίδες…