Ανάρμοστη Έλξη

Στην αρχή ήταν ο μελαχρινός νεαρός με τα καστανά μαλλιά. Γυρόφερνε συνέχεια έξω από το σπίτι της και τα μάτια του έλαμπαν μόλις την έβλεπε. Προσπαθούσε να πλησιάσει, να τη ρίξει με γλυκόλογα και γαλιφιές. Αυτή κυρία στην αρχή, μετά έπεσε. Και να σου τα φιλάκια πάνω από τον φράκτη, και να σου τα υπονοούμενα για τα περαιτέρω.

Μετά εμφανίστηκε ο μαυρούλης, ο κούκλος με τα σγουρά μαλλιά. Αυτός δεν ήτανε τόσο θαρραλέος όσο ο μελαχρινός, δίσταζε και το σκεφτόταν. Πλησίαζε όμως και της έριχνε διαπεραστικά μαύρα βλέμματα. Δεν πολυμιλούσε κι όμως τη γοήτευσε.

Αυτοί οι δύο στο μεταξύ γίνανε φίλοι. Ξεροσταλιάζουμε που ξεροσταλιάζουμε θα σκέφτηκαν, ας περνά λίγο πιο ευχάριστα η ώρα. Όποιον και αν διαλέξει, εμείς πάλι φίλοι, τώρα που βρεθήκαμε.

Αυτό δεν την ενοχλούσε. Ήταν και οι δύο πολύ ωραίοι για να διαλέξει μόνο τον ένα και στο κάτω κάτω καλύτερα και τους δύο παρά να πληγωθεί κάποιος.

Μέχρι που εμφανίστηκε ο νέος. Με την τόλμη που του δίνουν τα νιάτα έδιωξε τον μαυρούλη και προσπάθησε να υπονομεύσει τον μελαχρινό. Αυτός όμως δεν περίμενε τόσο καιρό για να έρθει ένα σκατό να του πάρει τη γυναίκα μέσα από τα χέρια. Τσακωθήκανε.

Ο μελαχρινός, πιο συνεσταλμένος από τον ορμητικό νεαρό έκανε πίσω. Την κοίταζε όμως με μάτια λυπημένα και την παρακαλούσε να θυμηθεί τον έρωτα τους και τα φιλιά τους πάνω από τον φράκτη.

Πρέπει να πούμε ότι εκείνη δεν φέρθηκε τίμια. Ο νεαρός τη γοήτευσε από τη πρώτη στιγμή. Ήταν έτοιμη να του παραδοθεί όταν ένοιωσε δύο χέρια να την αρπάζουν στον αέρα, όλο της το σώμα μπερδεύτηκε σε μια ιλιγγιώδη στροφή και το πρώτο πράγμα που είδε μπροστά της, πίσω από το τζάμι, μόλις ένοιωσε ξανά τα πόδια της στο πάτωμα, ήταν ο νεαρός.

Δε βαριέσαι… έξυσε το δεξί αυτί της με το πίσω αριστερό πόδι, έγλυψε λίγο τη πατούσα της, έκανε μια στροφή όλο χάρη και ξάπλωσε νωχελικά στο κρεβάτι της. Και αύριο μέρα είναι!

Μια βόλτα σε διάφορα blogs μου θύμισε τα άρλεκιν που όλες κάποτε διαβάζαμε. Η δική μου εμπειρία είναι από κάτι βαρετά καλοκαίρια σε χωριό, όταν ήμουν γύρω στα 12-13 και είχα το ελεύθερο να ψαχουλεύω τα συρτάρια των θείων μου. Όλα τα υπόλοιπα παιδιά της οικογένειας ήταν αγόρια και δεν ήταν πια γοητευτικό να κυνηγιέμαι στους δρόμους στριγγλίζοντας, κύριε δικαστά! Τότε έβρισκα και διάβαζα από μικιμάους μέχρι κλασική λογοτεχνία και soft porn αναγνώσματα. Κάτι μαύρα κουτιά για βιντεοκασέτες που δεν έγραφαν τίποτα απ’ έξω ακόμα δεν τολμώ να σκεφτώ τι είχαν μέσα και να κάνω τον συνειρμό… θεία Λάλλα;! Ας μη σκεφτούμε τι θα έλεγε για αυτό ένας καλός ψυχολόγος και ας απολαύσουμε το site!

Παιδικές φιλίες

Όταν ήμουν 8 χρονών μετακομίσαμε σε άλλη πόλη έτσι στο νέο μου σχολείο ήμουν το καινούργιο άγνωστο παιδί. Επειδή ήμουν πολύ ντροπαλή, έλπιζα ότι η περιέργεια των συμμαθητών μου θα τους έκανε να με πλησιάσουν και να κάνω εύκολα παρέες, τα βλαχάκια όμως με αντιμετώπιζαν με καχυποψία και έχθρα, ενώ εγώ τα αντιμετώπιζα με καχυποψία και τρόμο. Όταν μετά από λίγο καιρό αναγκάστηκα να φορέσω γυαλιά μυωπίας ήμουν το καινούργιο άγνωστο κορίτσι με τα γυαλιά και όποιος θυμάται τα γυαλιά της δεκαετίας του ογδόντα μπορεί να καταλάβει που ακριβώς βούλιαξε η κοινωνική μου ζωή! Έτσι τελείωσα το δημοτικό με ένα καλημέρα και μισό γεια σας.

Αργότερα στο γυμνάσιο βρέθηκα σε μια τάξη έντονα χωρισμένη στα δύο. Από τη μια ήταν οι σπασίκλες με τα μαλλιά πιασμένα σε αυστηρούς κότσους και τη στολή προσαρμοσμένη στις τσακίσεις που θα είχε αργότερα το ταγιέρ της executive που θα γινόντουσαν και από την άλλη ήταν οι “μοντέρνες” που στη τσάντα τους κουβαλούσαν περισσότερα κοκκινάδια και λακ από ότι βιβλία και η στολή τους ήταν με τη φούστα μαζεμένη προς τα πάνω και το πουκάμισο δεμένο στον αφαλό. Τραγωδία. Εγώ μεταξύ αυτών ήμουν κάπου μεταξύ… του πουθενά!

Το μοναδικό κορίτσι που δεν ήταν ούτε σπασίκλα ούτε “μοντέρνα” ήταν το ακόμα πιο ντροπαλό κορίτσι της τάξης… Κάναμε βόλτες σε όλο το σχολείο στα διαλείμματα, εγώ εντοπίζοντας με τις γυαλαμπούκες-ραντάρ τους ωραίους τελειόφοιτους και αυτή νευριασμένη με την ανωριμότητα μου. Στη παρέα μας στο μεταξύ προστέθηκαν και οι “μοντέρνες” γιατί σε αντίθεση με τις σπασίκλες έριχναν και λίγο τη μύτη τους προς τα κατώτερα πλάσματα αυτού του κόσμου και μας αντιμετώπιζαν σαν καθρέφτη με αυτιά, νομίζοντας πως όποιος δεν πολυμιλάει σημαίνει ότι έχει και την όρεξη να κάθετε να ακούει τους άλλους να μιλούν.

Η φίλη άμα μάθαινε γαργαλιστικές λεπτομέρειες για κάποια από αυτές κουνούσε υποτιμητικά το κεφάλι και μουρμούριζε ότι δεν θα μπορέσουν ποτέ να δεχτούν ένα καθωσπρέπει προξενιό έτσι όπως κάνουν… εγώ νευρίαζα μαζί της που σκεφτόταν τον γάμο από τα 12 και δήλωνα ότι αν ποτέ παντρευτώ θα είναι μόνο από έρωτα!

Αυτό το θεωρούσε σκάνδαλο, το να μην επιλέξει η μάνα μου τον άντρα μου, και τι σημαίνει «αν» και δήλωνε πως όποια παντρευτεί πρώτη θα είχε για κουμπάρα την άλλη. (όλα τα δωδεκάχρονα σκέφτονταν έτσι; και… ζούσαμε στο κόσμο της Jane Austen και δεν το ξέραμε;! oh my god, μόλις βρήκα δώρο για τα γενέθλια της: τα άπαντα της Jane Austen!)

Οκτώ χρόνια αργότερα, αυτή μπήκε στα γλυκά (?!) βάσανα του γάμου και μπήκα κι εγώ στα βαρετά βάσανα της κουμπαριάς… *γκουχ γκουχ* χρόνια αργότερα εξακολουθούμε να μην έχουμε κανένα κοινό… όμως τελικά ανακάλυψα ένα: τις κοινές αναμνήσεις. Έτσι θα έχουμε πάντα κάτι να συζητάμε, μέχρι τουλάχιστον κάποια από τις δυο πάθει πρώτη αλτσχάιμερ!

Το Mοναστήρι να ‘ν καλά…

…άνοιξε τις κλειδαριές της παλιάς βαλίτσας, σήκωσε το σκέπασμα με χέρι που έτρεμε και είδε ένα γυμνό μωρό ξαπλωμένο σε ένα παχύ στρώμα βαμβάκι…

Πάνω που αναρωτιέσαι ποια από τις μοναχές ήταν η άτακτη, διαβάζεις περιγραφές για τη ζωή στο μοναστήρι και τις συνήθειες των μοναχών, που δεν μπορεί, κάποια σχέση θα έχουν με την συνέχεια της ιστορίας…

Η αδελφή Άννα συνοφρυώθηκε. «Αυτό αποκλείετε» είπε και οι ρυτίδες στο πρόσωπο της, που ήταν δημιούργημα περισσότερο του αυστηρού χαρακτήρα της παρά της ηλικίας της, ζάρωσαν.

Οκ, σίγουρα δεν είναι της αδελφής Άννας το μωρό. Άσε που αυτή η κάργια φαίνετε ότι θα μας δημιουργήσει μπελάδες… δεν θα περάσει το δικό σου Πεπίτα, θα σε συντρίψω!

«Θα ήθελα να βοηθήσω κι εγώ, μητέρα», είπε η αδελφή Μπεατρίθ.

Α, χα! Να την την ένοχη! Από την σελίδα 39 κιόλας… χμμμ αναρωτιέμαι πως θα εξελιχθεί τώρα! Δεν πήγαινε μόνο για προμήθειες στη πόλη η Μπεατρίθ…

Η αδελφή Μαρία Ινές είχε σοβαρούς λόγους να πιστεύει πως ο ερχομός του παιδιού στη μονή ήταν έργο της Θείας Πρόνοιας.

Η ηγουμένη κρύβει ένα μυστικό που θα μάθουμε σε αυτό το κεφάλαιο. Ακολουθούν ρομαντικοί περίπατοι στο πάρκο, αηδιαστικά γλυκόλογα με αναφορές στον Κολόμβο (!) και μια εκδρομή για σεξ!

Αφού τους μέτρησε για να σιγουρευτεί πως ήταν όλοι τους εκεί, βούτηξε το κρέας στο αρσενικό, προσέχοντας να μην αγγίξουν τα δάκτυλα της τη σκόνη. Οι σκύλοι μύρισαν το κρέας και μαζεύτηκαν γύρω της.

Και εκεί που νόμιζα ότι η ηγουμένη θα αρχίσει να σκοτώνει κόσμο εις το όνομα του Μωρού, όσο προχωρώ στην ανάγνωση καταλαβαίνω με απογοήτευση ότι δεν θα υπάρξει κανένα μακελειό, ούτε η ηγουμένη θα αρχίσει να κυνηγά τις μοναχές με τσεκούρι ουρλιάζοντας here’s Johnny…

Ακολουθούν λεπτομέρειες από τη ζωή του επισκόπου τον οποίο οι μοναχές λατρεύουν σαν θεό, ειδικά το λαγωνικό η αδελφή Άννα που του κάνει δώρα και κομπλιμέντα αλλά αυτός τη σιχαίνεται επειδή προτιμά πιο καλλίγραμμα δωράκια…

Είναι τόσο ανούσιο που νοιώθω εξαπατημένη… όχι τόσο για τα λεφτά που έδωσα ή τον χρόνο που μου πήρε να το διαβάσω όσο για την απογοήτευση μου όταν κατάλαβα ότι δεν θα συνέβαινε απολύτως τίποτα, καμία ανατροπή. Η μια αυτοκτόνησε και η άλλη ξεκίνησε μια καινούργια ζωή με το μωρό της. Αυτό είναι τόσο πρωτότυπο που δεν το έχουμε δει σε καμία χολιγουντιανή ταινία…

Τίτλοι

Family Mode
Αν κάποια στιγμή τη περασμένη βδομάδα είδατε κάτω στη θάλασσα ένα ψηλό γοητευτικό μπαμπά, μια ψηλή γοητευτική μαμά και δύο ψηλά γοητευτικά παιδάκια, ήμασταν εμείς και κάναμε τόση φασαρία που ορκιστήκαμε ότι δεν θα ξαναγκρινιάξουμε για παιδάκια στη παραλία. Αυτή ήταν υπόσχεση του ψηλού γοητευτικού μπαμπά γιατί εγώ δεν πιστεύω ότι κάναμε φασαρία, ήμασταν πολύ χαριτωμένοι για κάτι τέτοιο! Ναι, κάτι πάει λάθος… δανεικά ήταν τα παιδάκια και τα διλήμματα ήταν του δανεικού μπαμπά, εγώ ήμουν πολύ κουρασμένη για υπαρξιακά ερωτήματα!

Motherhood
Αν έμενα ποτέ έγκυος θα ήμουν άυπνη και ατάιστη για εννέα μήνες. Άμα περιμένω κάτι, είτε καλό είτε κακό, αυτές είναι οι αντιδράσεις μου από την αγωνία και το άγχος και δεν μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερη αγωνία και άγχος από ένα άλιεν να μεγαλώνει στο στομάχι μου! Άσε το μετά… θα έμενε άυπνο και ατάιστο το μωρό γιατί θα φοβόμουν να το ταΐσω μη μου πνιγεί και δεν θα το άφηνα να κοιμηθεί για να ξέρω ότι είναι ζωντανό. Και αν κατάφερνε να μεγαλώσει φυσιολογικά και να πάει σχολείο θα ήμουν η μαμά με το αντίσκηνο έξω από το δημοτικό και αν ήταν αγόρι δεν θα υπήρχε περίπτωση να πάει στρατό και αν ήταν κορίτσι θα μεγάλωνε στο σπίτι με κατ’ οίκον δασκάλους γαλλικών και πιάνου!

Μαμμόθρεφτα
Προχτές η θεία προξενήτρα μου είπε ότι είναι καιρός να φτιάξω επιτέλους τη ζωή μου και μου έφερε σαν παράδειγμα την τέλεια τακτοποιημένη ζωή της κόρης της. Κομμώτρια παντρεμένη με αστυνομικό που άμα χρειάζεται δέρνει κιόλας. Κελεπούρι. Της χτίσανε σπίτι πάνω από το σπίτι τους, της έφτιαξαν κομμωτήριο στο υπόγειο και της προσέχουν τα μωρά άμα δουλεύει, άμα πάει βόλτες και άμα κάνει σεξ με τον μπάτσο. Αυτή η κοπέλα είναι πολύ χειραφετημένη για την καλομαθημένη μου ζωούλα, και η ευγένεια μου με εμπόδισε να πω τη γνώμη μου έτσι η θεία προξενήτρα νομίζει ότι είμαι ηλίθια ή ότι με προβληματίζουν αυτά που λέει.

Πρόταση γάμου
Την ώρα που φτιάχναμε ένα ετοιμόρροπο κάστρο στην άμμο το παιδί σκλαβώθηκε τόσο πολύ από την υπέροχη μου προσωπικότητα και τη φυσικά άβαφτη ομορφιά μου που μου ζήτησε να παντρευτώ τον θείο του. Ο θείος του άλλαξε εικοσιπέντε αποχρώσεις του κόκκινου παίζοντας δήθεν ανέμελα με τα κουβαδάκια του ενώ εγώ έμεινα με την αρχική κοκκινοφούξια και άρχισα να μουρμουρίζω μαλακίες… Κολακεύτηκα βέβαια, ο θείος του είναι το μοναδικό άτομο στον κόσμο που θα παντρευόμουν, μετά τον Mark Darcy φυσικά!

Η νύφη του Φρανκεστάιν
Καθόταν στην άλλη άκρη του δωματίου και με κοίταζε. Μόλις τον κοίταξα γύρισε αλλού και μόλις γύρισα αλλού με ξανακοίταξε. Σηκώθηκε και ερχόταν κατευθείαν πάνω μου κοιτάζοντας με συνέχεια. Σχημάτισα το πιο ωραίο μου χαμόγελο και ετοιμάστηκα να τον χαιρετίσω. Τότε αυτός, σαν καρτούν έκανε μια στροφή ενενήντα μοιρών και εξαφανίστηκε. Πάλι καλά που δεν με έσπρωξε ουρλιάζοντας με τρόμο για να περάσει!

Ποιος μαλάκας επιλέγει τη μουσική στα σουπερμάρκετ;
Κάπου διάβασα ότι η μουσική στα σουπερμάρκετ είναι προσεκτικά επιλεγμένη για να κάνει τον κόσμο να θέλει να μείνει εκεί μέσα πολλή ώρα και επομένως να ψωνίζει. Πρέπει να τους πούμε κάτι όμως. Οι άνθρωποι που δεν ακούνε σκυλάδικα είναι επίσης άνθρωποι που πεινάνε και χέζουν, επομένως χρειάζονται κάποια πράγματα από το σουπερμάρκετ και εντάξει δεν απαιτώ να ακούω, ξέρω γω, Δεληβοριά την ώρα που διαλέγω ντομάτες αλλά ούτε και να ψωνίζω τρέχοντας σαν τον Βέγγο γιατί δεν ξέρω από πού θα μου έρθει το επόμενο τραγούδι!

Εγκώ μιλήσει καλά κάποια μέρα
Dear David, ήρθε η άλλη από το βλαχοχώρι της Βόρειας Καρολίνας να δει τη Νέα Υόρκη κι εσύ περίμενες ότι θα καθόταν όλη μέρα στο σπίτι σου να βλέπει τηλεόραση; Σ’ αγαπώ σε λατρεύω αλλά θα τσακωθούμε! Κανόνισε, όταν έρθω στο Παρίσι θέλω πλήρη ξενάγηση, και στα καραβάκια του Σηκουάνα, και στη Μονμάρτη και στο Λούβρο όσες ώρες χρειαστεί. Και στο υπόσχομαι, δεν θα σε κάνω πουθενά ρεζίλι όσο και αν το θέλεις!

Λευκή καταιγίδα
Ένα φόρεμα, ένα καπέλο, δύο cinnabon rolls και ένα βιβλίο αργότερα μπήκα στο αυτοκίνητο και έβαλα το νέο σιντί του Παύλου Παυλίδη… και κόλλησα! Το ακούω όλο από την αρχή μέχρι το τέλος και ξανά από την αρχή μέχρι το τέλος και ξανά και ξανά και ξανά. Είναι υπέροχο! Καιρό έχει να έρθει για συναυλία, πρέπει να έρθει να μας παρουσιάσει το νέο σιντί!

Σας αφήνω με αυτό.