Πετραδάκι-πετραδάκι

People worry about kids playing with guns, or watching violent videos, that some sort of culture of violence will take them over. Nobody worries about kids listening to thousands, literally thousands of songs about heartbreak, rejection, pain, misery and loss.

High Fidelity

Όταν ήμουν μικρή, στο αυτοκίνητο των γονιών μου θυμάμαι να έπαιζε μια κασέτα για χρόνια και χρόνια. Μπορεί βέβαια και να ήταν για πιο λίγο καιρό, εμένα όμως μου φαινόταν σαν αιωνιότητα. Κάθε σαββατοκύριακο, ολόκληρο ταξίδι να πάμε στη γιαγιά και η ίδια κασέτα να παίζει στο αυτοκίνητο...

Άνθρωπε δυστυχισμένε

πάρ’ το απόφαση καημένε

πως σε τούτη τη ζωή

λίγες θα 'ναι οι χαρές σου

πιο πολλές οι συμφορές σου

κι αλογάριαστοι καημοί.

Όπως καταλαβαίνετε, τσακίρ κέφι…

Το τελευταίο βράδυ μου

απόψε το περνάω

κι όσοι με πίκραναν πολύ

τώρα που φεύγω απ' τη ζωή

όλους τους συγχωρνάω

Όλο το βάρος του κόσμου στους εφτάχρονους ώμους μου…

Μείνε μαζί μου και μη μ' αγαπήσεις

μόνο τα χάδια σου να μου χαρίσεις

και λίγο λίγο θα με συνηθίσεις

όχι όχι μη με παρατάς όχι όχι κι ας μη μ' αγαπάς

Τι ξεφτιλισμένος! Ζητά από μια γυναίκα να μείνει μαζί του και να μην τον αγαπά; Τι κοντό, χοντρό καραφλό γουρούνι θα είναι! Και αυτή θα πάει μαζί του;! Χωρίς να τον αγαπά;! Γιαξ! Γιατί;!

Είμ' αετός χωρίς φτερά

χωρίς αγάπη και χαρά

χωρίς αγάπη και χαρά

είμ' αετός χωρίς φτερά

Αναρωτιόμουν… αυτή είναι η μουσική; Δεν υπάρχει τίποτα άλλο; Και ποιος γράφει αυτά τα τραγούδια;

Στο τραπέζι που τα πίνω

λείπει το ποτήρι σου,

λείπουν τα γλυκά σου λόγια

που άκουγα απ’ τα χείλη σου.

Είναι ένας άντρας ή μια γυναίκα και κάθονται και γράφουν όλα όσα τους πόνεσαν; Αυτά που τους έκαναν να νοιώθουν τόσο χάλια κάθονται και έχουν τη δύναμη να τα γράψουν και να τους βάλουν μουσική και να τα τραγουδήσουν; Και πόσα βάσανα ένας μόνο άνθρωπος;!

Πήρα απ' τη νιότη χρώματα

κι απ' την αγάπη νήμα

κι έπλεξα ένα όνειρο

όμορφο, μα τι κρίμα,

εσύ το ποδοπάτησες

στο πρώτο σου το βήμα.

Ή μήπως… μήπως κάθετε σε ένα γραφείο και στύβει το κεφάλι της και γράφει όλα αυτά με τη φαντασία της για να πληρώνετε; Μας κοροϊδεύει δηλαδή; Κλαψουρίζει με τραγούδια, αγοράζει ο κόσμος τις κασέτες και αυτή πλουτίζει;

Πετραδάκι-πετραδάκι
για τα σένα το 'χτισα
της αγάπης το τσαρδάκι
κι όμως δε σ' απόχτησα.

Τα ψηλά τα σκαλοπάτια
όσες τ' ανεβήκανε
βρήκαν πλούτη, μεγαλεία
μα καρδιά δε βρήκανε.

Για μια πλούσια αγάπη
τη δική μου πρόδωσες
και το ταπεινό τσαρδί μου
μου το περιφρόνησες.

Αχ τον καημένο… ταλαιπωρήθηκε τόσο να της χτίσει ένα σπιτάκι και αυτή τον παράτησε για ένα παλιόσπιτο με πολλά σκαλοπάτια…

Φανταζόμουν τον εαυτό μου με μια πανάκριβη τουαλέτα, να ανεβαίνω κάτι ατέλειωτα σκαλοπάτια, στο πλατύσκαλο να με περιμένει ένας καλογυαλισμένος φλώρος ενώ από απέναντι, στο πεζοδρόμιο, κάτω από ένα δέντρο, κουρελής αλλά ερωτευμένος με έκλαιγε ο φτωχός τραγουδιστής. Και τότε εγώ, θα έτρεχα κοντά του, θα παρατούσα και τον πλούσιο και τα λεφτά του και τα σκαλοπάτια του και θα ζούσα τον έρωτα μου με τον φτωχό ζωγράφο στη σοφίτα. Οκ, αυτό είναι από άλλο έργο!

Αν έλεγε κάποιος τότε, στον εφτάχρονο εαυτό μου ότι χρόνια μετά θα καθόμουν σε ένα θέατρο και θα συγκινιόμουν ακούγοντας αυτά τα τραγούδια μάλλον θα έβαζα τα κλάματα!

Μου λύθηκε όμως η απορία! Ναι, ήταν μια γυναίκα, και καθόταν και έγραφε όσα την πονούσαν. Και μετά τα πουλούσε. Την έλεγαν Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου.

Πολλά αθκιασερό πόστ!

Η πρώτη ταινία που θυμάμαι να είδα μόνη μου με παρέα στο σινεμά ήταν το Robin Hood, Prince of Thieves το 1991 λόγω του τραγουδιού του Bryan Adams που ήταν μεγάλο σουξέ εκείνη την εποχή! Τώρα που ξαναβλέπω το video η ταινία πρέπει να ήταν ψιλομαλακία… σταθερές αξίες όμως ο Morgan Freeman και ο Severus Snape!

Όταν βρέθηκα στην Αθήνα, με όλα εκείνα τα σινεμά μου φάνηκε σαν παράδεισος! Ήταν ένα δυο χρόνια πριν ανοίξει το πρώτο village και τα σινεμά της γειτονιάς μόλις άρχιζαν να μαζεύουν ξανά κόσμο. Συνήθως όμως ήμασταν 6-7 άτομα σκόρπια ή σε παρέες, ιδιωτική προβολή μόνο για εμάς, τι πιο καλά; Είδα αρκετό σινεμά εκείνη την εποχή, αμερικάνικες χαζοταινίες οι περισσότερες! Ευτυχώς που στο μεταξύ ανακαλύφθηκε το dvd για να βλέπουμε οτιδήποτε οποτεδήποτε έτσι τώρα βλέπω περισσότερες αμερικάνικες χαζοταινίες!

Ακολουθεί λίστα με τις αγαπημένες μου ταινίες της δεκαετίας του ενενήντα. Βρήκα κάμποσες που ήθελα να βάλω σε κάθε χρονιά αλλά βαριόμουν να κάτσω να δω όλα τα trailer… η ειλικρίνεια μου θα με φάει! Και μια και με έπιασαν τα εξομολογητικά μου κάπου στις αρχές τις δεκαετίας τα έκαμα μπάχαλο αλλά βαριέμαι να το ψάξω, μια χαρά κατάληξα σε αυτές τις ταινίες! Κατά τα’ άλλα είμαι τόσο αθκιασερή που χτες καθάρισα το σπίτι! Σκέφτομαι μάλιστα να το βάψω λαχανί… αλλά βαριέμαι!

1990

Edward Scissorhands

Μια ταινία γεμάτη αθωότητα, για το πόσο εύκολα δέχονται οι άλλοι το διαφορετικό… αρκεί να μην είναι πολύ διαφορετικό.

1991

Pretty Woman

Ε, καλά! Ε, καλά! Ε, καλά!!! Ψιλομαλακία επίσης, όπως ακριβώς και η Σταχτοπούτα. Τον ξεγέλασε τον πρίγκιπα με δυο φουστάνια και μετά ξανάγινε βάτραχος! Εχμ, όχι… εεεεεε…. τέλος πάντων! Είναι ωραία ταινία για εκείνες τις μέρες του μήνα.

1992

The Fisher King

Αναζητώντας το Άγιο Δισκοπότηρο στη Νέα Υόρκη δύο εντελώς αντίθετοι τύποι βρίσκουν ο ένας τον άλλο. Και εκεί που εμφανίζετε ο έρωτας ο ήρωας μας μαγεύει ένα ολόκληρο σταθμό τρένου!

1993

Groundhog Day

Ο Bill Murray ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά και ξανά και ξανά για περίπου δέκα χρόνια χωρίς να μεγαλώνει, χωρίς να παχαίνει και χωρίς να έχει καθόλου μα καθόλου συνέπειες! Πάντα τον ζήλευα, για τις άπειρες εκδοχές του κάθε τι που μπορεί να έχει! Στην αρχή φρικάρει, μετά το διασκεδάζει, μετά πλήττει, μετά το εκμεταλλεύεται και μετά προσπαθεί να το αλλάξει, διασκεδάζοντας μας κάθε στιγμή!

1994

Only You

Η Faith είναι ερωτευμένη με ένα όνομα, ο Peter είναι ερωτευμένος με τη Faith και μαζί γυρίζουν την Ιταλία για να βρουν αυτό το όνομα, ο Peter υποτίθεται για να την βοηθήσει να το βρει αλλά στην πραγματικότητα την ακολουθεί για να της βάζει εμπόδια ενώ η Faith επιμένει ότι ένας άγνωστος είναι το πεπρωμένο της! Ναι, καλά! Και αν δεν ήταν ο αληθινός Damon ένας υπέρβαρος μπούλης αλλά κανένα τεκνό πιο ωραίο από τον Peter τι θα έκανε δηλαδή;!

1995

Before Sunrise

Δεν έχω τι να πω για αυτή τη ταινία…! Αχ!

1996

Trainspotting

Choose life. Choose a job. Choose a starter home. Choose dental insurance, leisure wear and matching luggage. Choose your future. But why would anyone want to do a thing like that? Ας προτιμήσει καλύτερα τα ναρκωτικά;! Καταπληκτικό soundtrack, το έχω λιώσει!

1997

As Good as it Gets

Carol the waitress, Simon the fag. And Melvin the asshole! Ένας μισάνθρωπος αναγκάζετε να συγκατοικήσει με τον γείτονα του ενώ ερωτεύεται χωρίς σχεδόν να το καταλάβει τη σερβιτόρα που τον ανέχεται! Και ναι, μόνο ο Jack Nicholson θα μπορούσε να κάνει έναν αντιπαθητικό χαρακτήρα τόσο αξιαγάπητο!

1998

Rushmore

Το trailer το αδικεί γιατί δεν δείχνει όλη τη τρέλα του Max και φυσικά τον έρωτα του για μια μεγαλύτερη του γυναίκα που τα φτιάχνει με τον καλύτερο του φίλο με αποτέλεσμα οι δυο τους να ανταγωνίζονται για τη καρδιά της βάζοντας σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή τους σε ένα ξεκαρδιστικό πόλεμο αλληλοεξόντωσης που περιλαμβάνει τσιλλημένα ποδήλατα και ένα μελίσσι!

1999

American Beauty

Θυμάμαι ακόμα και που το είδα, με ποιους το είδα και τι έκανα μετά που το είδα. Έμεινα ξάγρυπνη όλο το βράδυ να κοιτάζω το ταβάνι και την επόμενη μέρα τσακώθηκα με μια φίλη μου επειδή το χαρακτήρισε μαλακία.

3 στιγμές

Με προσκάλεσε η Γλαύκη σε ένα άλλο παιχνίδι, να γράψω τρεις στιγμές από τη ζωή μου. Με αφορμή ένα περιστατικό που έγινε χτες θυμήθηκα μια ληστεία σε φούρνο και κάτι από τα παιδικά μου χρόνια που θα έπρεπε να είχε προϊδεάσει τη μάμα μου!

1.

Όποτε μπαίνω σε φούρνο αργά τη νύχτα είμαι σίγουρη ότι θα γίνει ληστεία. Ένα βράδυ λοιπόν, ήμουν στο ταμείο και μπροστά μου ήταν ένας πατέρας με το κοριτσάκι του. Η μικρή ήταν 3-4 χρονών και κάτι έλεγε με καμάρι στη ταμία. Ο πατέρας κοίταζε το κοριτσάκι με θαυμασμό, η ταμίας γελούσε, το κοριτσάκι έκανε χαριτωμενιές και εγώ τους κοίταζα χαμογελώντας. Τότε ένοιωσα αμέσως ότι κάτι άσχημο θα συνέβαινε. Θα μπούκαραν μέσα δύο τύποι με καλτσόν πας τα μούτρα, θα είχαν όπλα, θα μας έλεγαν get the fuck down, ο πατέρας θα προσπαθούσε να τους ηρεμήσει, το παιδάκι θα έκλαιγε, η ταμίας θα πατούσε το συναγερμό και θα την πυροβολούσαν, ο πατέρας θα ούρλιαζε σε μένα call 911, εγώ θα έμενα στήλη άλατος, οι ληστές θα με έπιαναν όμηρο μέχρι να βγουν ασφαλείς από το κτίριο και στο τέλος θα με πετούσαν σε ένα χαντάκι όπου θα με πυροβολούσαν καταλάθος οι αστυνομικοί... Πρέπει να κόψω τις αμερικάνικες ταινίες!

2.

Όταν ήμουν μικρή ήμουν πολύ χαριτωμένο κοριτσάκι, με τις ξανθές μου τις μπουκλίτσες, το αγγελικό μου το προσωπάκι και τον ήρεμο χαρακτήρα μου. Όλες μου οι θείες ήθελαν να με βάλουν παρανυφάκι. Η πρώτη που το τόλμησε, όταν το αγγελάκι ήταν τεσσάρων χρονών, παραλίγο να το πληρώσει με τον γάμο της… όταν με έντυσαν και με έβαψαν (!) για την εκκλησία, έπαθα υστερία! Ούρλιαζα, έκλαιγα με λυγμούς και πνιγμένη στα δάκρυα χτυπιόμουν κάτω προσπαθώντας να κάνω κομμάτια το παρανυφοφόρεμα και να βγάλω τις μπογιές από πάνω μου! Πως είναι εκείνο το μπάσταρδο σε εκείνη τη διαφήμιση για τα προφυλακτικά; Εγώ ήμουν χειρότερη… Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που ντύθηκα παρανυφάκι... Ευτυχώς δεν σκέφτηκαν να μου κάνουν εξορκισμό, απλά η μάνα μου ήθελε να ανοίξει η γη να με καταπιεί και η θεία μου σκεφτόταν πολύ σοβαρά να κάνει έκτρωση!

3.

Χτες το πρωί πήγα στο σουπερμάρκετ… αφού άκουσα τον Ρέμο που ζητούσε βοήθεια για να τελειώσει και κάτι άλλους που αδυνατώ να αναγνωρίσω, ψώνισα σε δέκα λεπτά και στάθηκα μισή ώρα ουρά στο ταμείο. Μια κυρία λίγο πιο μπροστά από εμένα ήθελε μια κούτα τσιγάρα αλλά δεν ήξερε τι μάρκα να αγοράσει. Λέει στη ταμία «θέλω να τα κάνω δώρο στον γαμπρό μου… δεν ξέρω τι μάρκα καπνίζει.. δώσε μου τα πιο φτηνά». Τότε εγώ, προσπαθώντας να σταματήσω ένα υστερικό χάχανο που ήθελε να βγει από μέσα μου, κάνω ένα δυνατό πφφφφ και άρχισα να τραντάζομαι προσπαθώντας να συγκρατήσω τα γέλια μου. Έγινα ολοκόκκινη και άρχισαν να τρέχουν τα μάτια μου, έγινα ρεζίλι. Ευτυχώς αυτή, κυρία, δεν μου έδωσε τη παραμικρή σημασία. Μετά τη φανταζόμουν να χαρίζει άπειρες κούτες με τσιγάρα στον γαμπρό της για να τον στείλει στον αγύριστο… σατανικό, δεν μπορώ να πω!

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του blogging

Με αυτό το ποστ κλείνω τα 100 και σκέφτηκα να σκηνοθετήσω μια υπαρξιακή κρίση. Λέω σκέφτηκα να σκηνοθετήσω γιατί στη πραγματικότητα δεν δίνω και πολλή σημασία σε ημερομηνίες και στρογγυλέματα. Μόνο όταν έκλεισα τα 30 (χρόνια, όχι ποστ) έπαθα νευρικό κλονισμό αλλά περισσότερο οφειλόταν σε κάποια άσχημα γεγονότα που συνέβαιναν τότε παρά σε κρίση των 30. Επιπλέον, η παραδειγματική εσωστρέφεια μου με εμποδίζει να πολυανοίγομαι έτσι θα το άφηνα να περάσει απαρατήρητο αλλά μου άρεσε ο τίτλος :Ρ

Ψάχνω για δουλειά αλλά στις συνεντεύξεις είμαι μια καταστροφή, ούτε εγώ δεν θα με προσλάμβανα, πως θα βρω;! Και τι δουλειά; Κάτι σχετικό με αυτό που σπούδασα αλλά όχι απαραίτητα. Κάτι που να έχει ενδιαφέρον! Ή πολλά λεφτά! Τι; Δεν ξέρω! Το ότι δεν ξέρω τι θέλω δεν είναι σημάδι ανωριμότητας. Εδώ ολόκληρος Κούντερα έγραψε: “δεν μπορεί κανείς ποτέ να ξέρει αυτό που πρέπει να θέλει, γιατί έχουμε μόνο μια ζωή και δεν μπορούμε να τη συγκρίνουμε με προηγούμενες ζωές ούτε να την επανορθώσουμε σε ζωές επερχόμενες”. Μήπως να ψάξω λίγο τον βουδισμό και την μετενσάρκωση; Το έψαξα, στη τελευταία μου ζωή ήμουν τούρκος τεχνίτης το 825… από το 825 είχα να μετενσαρκωθώ; Αράχνιασα!

Νομίζω ότι η μάνα μου νομίζει ότι είμαι λεσβία… κι εγώ το σκέφτηκα, τόση γκαντεμιά με τους άντρες μπορεί να σημαίνει κάτι… πήγα λοιπόν σε gay club για επιτόπια έρευνα, να ξέρω που να κοιτάζω τουλάχιστον! Πέρασα ολόκληρο το βράδυ να θαυμάζω ένα κούκλο και αναρωτιόμουν αν ήταν gay ή όχι μέχρι που τον είδα να φιλιέται με έναν άλλο κούκλο… τελικά αυτός ήταν gay, εγώ δεν ήμουν! Η μάνα μου λοιπόν, που δεν ξέρει τα κατορθώματα μου, με κοιτάζει λυπημένα σαν πεινασμένο κουτάβι γιατί δεν δέχομαι να γνωρίσω το γιο μιας συναδέλφου της!

Αφού δεν θέλω να παντρευτώ, γιατί να τον γνωρίσω;! Μπορώ να γκρινιάξω αρκετά αλλά δεν θα το κάνω, βαριέμαι! Άλλωστε όσοι με διαβάζετε ξέρετε τις απόψεις μου για το θέμα! Ένας φίλος λέει ότι το προϊόν (= ο wannabe γαμπρός) μπορεί να μην είναι ελαττωματικό, απλά να έχει κακό promotion. Ας διάλεγε καλύτερη διαφημιστική καμπάνια! Η πλάκα είναι που στα extras της συσκευασίας περιλαμβάνετε και ένα σπίτι… θα μπορούσα μήπως να πάρω μόνο το σπίτι, να το πουλήσω και να αγοράσω το διαμέρισμα που θέλω; Αυτό γιατί δεν μου το προτείνει κανένας;! Δίκαιη κοινωνία my ass!

Με τέτοιο τίτλο θα έπρεπε να ανέλυα κάτι σαν to blog or not to blog – that is the question αλλά βαριέμαι! Άλλωστε ξέρω την απάντηση: to blog of course!

Love is all around me

Απαντώ στην αγαπησιάρικη πρόσκληση των συνμπλόγκερς και καταγράφω δέκα από τα πράγματα που αγαπώ.

Τους ανθρώπους που είναι κοντά μου.

Και κάποιους που δεν είναι πλέον κοντά μου. Αλλά μη τους το πείτε.

Τα σκυλάκια, τα γατάκια, τα αρκουδάκια, τα γαϊδουράκια και γενικά τα ζωάκια!

Τη σοκολάτα. Σε όλες τις τες παραλλαγές, άσπρη, μαύρη, σε παγωτό, σε γλυκό και σε κρέπα. Αν υπήρχε σε σουβλάκι θα την έτρωγα και σε σουβλάκι.

Τη βροχή. Να κάθομαι στα βραστά μου και έξω από το παράθυρο να γίνετε χαλασμός. Ή να βρέχει ήσυχα και χαριτωμένα κι εγώ να περπατώ στους δρόμους.

Το air condition μου. Μέχρι να έρθει ο λογαριασμός του ρεύματος!

Τα ένθετα των κυριακάτικων εφημερίδων με φραπέ, κουλούρι και κουτσομπολιό.

Το καυτό μπάνιο τον χειμώνα, να είναι τόσο ζεστό το νερό που το δέρμα μου από άσπρο να γίνεται παραψημένο ροζ.

Τα cd, τα dvd και τα βιβλία μου. Υπάρχει μια διαφήμιση με ένα τύπο που μαζεύει βιβλιοθήκες, dvd κλπ και τα αποθηκεύει στο κινητό του… ε λοιπόν, δεν είναι το ίδιο!

Το internet για την ευκολία με την οποία βρίσκουμε τα πάντα.

Αυτά! Επειδή η σύνδεση μου τα έπαιξε, μάλλον είμαι η τελευταία που πήρε είδηση το παιχνίδι έτσι θα έχετε όλοι πρόσκληση ως τώρα. Έρχομαι να σας ελέγξω!

Ζήλια Ψώρα Ηλίθιες!

Όταν θα έρθει μια καλή μου θεία, οποιαδήποτε, και μου πει ότι η κόρη της βρήκε τη τέλεια δουλειά, τη δημιουργική, που την ευχαριστεί και πάει χαρούμενη το πρωί να δουλέψει, και έχει και μισθό ξέρω ‘γω πέντε χιλιάδες ευρώ τον μήνα, και κάνει και ένα σωρό ταξίδια και γνωρίζει ενδιαφέροντες ανθρώπους και ότι τα έχει με έναν άνθρωπο ωραίο που την αγαπάει και τον αγαπάει και ότι αγόρασε διαμέρισμα σε ένα όμορφο στενό που έχει ησυχία κοντά στο κέντρο της πόλης, οποιασδήποτε πόλης και ότι κάθε Καλοκαίρι, Χριστούγεννα, Πάσχα, Αγίου Πνεύματος, Πρωτομαγιά, Καθαρά Δευτέρα και Κότσζινη Πέπτη πάει μακρινά ή κοντινά ταξίδια και περνάει τέλεια, τότε, ΝΑΙ, θα ζηλέψω. Συγχαρητήρια, με πληγώσατε!

Μέχρι τότε όμως, το να έχει η κόρη σου γκόμενο που γνώρισε πριν δύο μήνες σε συναυλία του Πλούταρχου, και να σκοπεύουν να αρραβωνιαστούν και να γκαστρωθούν και να παντρευτούν και να μένετε όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι μέχρι να χρεωθούν χωράφι και να χτίσουν σπίτι και να ζουν στη κουζινούα για να μην το λερώνουν και να πηγαίνουν κάθε σαββατοκύριακο σε πεντέξι γάμους και βαφτίσια επειδή εν αντροπή να μεν πάσειν αφού τζείνοι ήρταν εις στα δικά τους, μάλλον ανακούφιση που δεν είμαι στη θέση τους μου προκαλεί… συγνώμη που στο χαλάω θείτσα!