Αθλητισμός vs Πολιτισμός 1-0

Τη Παρασκευή το βράδυ πήγα σε μια κάπως διαφορετική συναυλία στο θέατρο Ριάλτο. Η παράσταση ονομαζόταν Ιταλικές Άριες και Τραγούδια και μόνο από τον τίτλο ήμουν σίγουρη ότι θα βαρεθώ πολύ. Τελικά ο βαρύτονος αποδείχθηκε κάτι σαν τον Δεληβοριά στο πιο όπερα, ανάμεσα στις άριες και τα τραγούδια μας έλεγε ιστορίες όχι φυσικά για το πώς έγραψε το κάθε ένα αλλά χιουμοριστικές ιστορίες από τη ζωή του στην Αμερική. Το ξέρετε ότι αυτό στην Αμερική σημαίνει «πέντε» και όχι αυτό που νομίζετε;

Αναφέροντας κάποια στιγμή την όπερα Don Giovanni ρώτησε το κοινό αν ήξερε σε ποια κοπέλα τραγουδούσε ο Don Giovanni κάτω από το μπαλκόνι. Κανένας μας δεν ήξερε. Τότε ανάφερε γελώντας ότι αν μας ρωτούσε το σκορ Αποέλ – Ομόνοια τη περασμένη Κυριακή θα ξέραμε όλοι και μας έδωσε ακόμα μια ευκαιρία να απαντήσουμε. Τότε μια κοπέλα ενθουσιασμένη που το ήξερε του έδωσε την απάντηση: 1-0

Όχι, ο Don Giovanni δεν τραγουδούσε στην 1-0 και η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι σε ποια μας είπε τελικά. Νομίζω στην υπηρέτρια. Αυτό το περιστατικό όμως με έκανε να ψάξω λίγο τέσσερις κυπριακές εφημερίδες, για να δω πόσες σελίδες αφιερώνουν στον πολιτισμό και πόσες στον αθλητισμό. Δεν μπορώ να πω ότι με παραξένεψε το αποτέλεσμα. Ακόμα και στα πεντάλεπτα δελτία ειδήσεων που ακούω από το ραδιόφωνο, πάντα μας λένε ότι απόψε έχει τον τάδε αγώνα αλλά ποτέ την τάδε παράσταση. Ειδήσεις από τη τηλεόραση δεν υπήρχε περίπτωση να κάτσω να δω για το ποστ, οι αντοχές μου στις στριγκλιές που νομίζουν ότι είναι ρεπορτάζ είναι πολύ περιορισμένες.

Η έρευνα μου:

-Πολίτης της Κυριακής

Αθλητικά 16 σελίδες. Πολιτισμός 6 σελίδες

Πολίτης της Πέμπτης

Αθλητικά 5 σελίδες. Πολιτισμός 1.5 σελίδες

-Χαραυγή της Κυριακής

Αθλητικά 7 σελίδες. Πολιτισμός 11 σελίδες

Χαραυγή της Πέμπτης

Αθλητικά 7 σελίδες. Πολιτισμός 3 σελίδες

-Σημερινή της Κυριακής

Αθλητικά 13 σελίδες. Πολιτισμός 2 σελίδες

Σημερινή της Πέμπτης

Αθλητικά 13 σελίδες. Πολιτισμός 1 σελίδα

-Φιλελεύθερος της Κυριακής

Αθλητικά 48 σελίδες. Πολιτισμός 4,5 σελίδες

Φιλελεύθερος της Πέμπτης

Αθλητικά 48 (;) σελίδες. Πολιτισμός 1.5 σελίδες

Το ερωτηματικό είναι επειδή δεν ξέρω σίγουρα, είναι ξεχωριστό έντυπο και δεν το βρήκα online στην καθημερινή έκδοση. Η Πέμπτη επιλέχθηκε τυχαία σαν δεύτερο δείγμα γιατί νομίζω πως τα σαββατοκύριακα έχει κάτι ποδοσφαιρικούς αγώνες έτσι θέλησα να είμαι δίκαιη προς τις εφημερίδες!

Συμπέρασμα: Ο πολιτισμός δεν παίρνει λεφτά γιατί δεν φέρνει λεφτά και δεν φέρνει λεφτά γιατί δεν παίρνει λεφτά…

Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να δω

Το ταβάνι του υπνοδωματίου μου με τα περίτεχνα ξύλινα σκαλίσματα, τους πίνακες στους τοίχους και το απέραντο γαλάζιο μέσα από τα τεράστια παράθυρα. Ένα από αυτά θα είναι μισάνοιχτο, τα στόρια θα είναι ανοικτά και η κουρτίνα θα ανεμίζει στο δροσερό αεράκι. Ο ήλιος θα είναι ζεστός και θα λούζει το δωμάτιο. Γύρω μου τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, τα δισέγγονα μου και η αγαπημένη μου τρισεγγονούλα που μόλις θα έχει αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο. Σε μια γωνιά θα κλαίει και θα χτυπιέται ο τελευταίος μου εικοσιπεντάχρονος εραστής δίχως να δέχεται τα παρηγορητικά λόγια του καλύτερου μου φίλου ενώ από το ραδιόφωνο θα παίζει κλασική μουσική. Στο λυκόφως, ο εκφωνητής θα βάλει ένα τραγούδι του Νταλάρα, μια διασκευή ενός κλασικού άσματος του 21ου αιώνα με νέο τίτλο «μπορείς απόψε να βγεις μ’ όλους τους πούλλους της γης» και τότε εγώ, παραφράζοντας τον αγαπημένο μου Oscar Wilde διακόσια χρόνια μετά τον θάνατο του θα δηλώσω «αυτός ο Νταλάρας είναι χάλια - ή αυτός θα φύγει ή εγώ» και θα περάσω στην αιωνιότητα.

Κάτι τέτοιο σκέφτομαι. Ή κάτι παρόμοιο. Ας πούμε, ο τελευταίος μου εικοσιπεντάχρονος εραστής ας είναι γύρω στα τριάντα. Και άντε, ας δέχεται τα παρηγορητικά λόγια! Μπορώ να το δεχτώ αυτό. Αλλά όχι ρε γαμώτο μου να πάω στον αγύριστο και το τελευταίο πράγμα που θα έβλεπα από αυτή τη ζωή να είναι ένα κλουβί σκύλου ενσωματωμένο σε μια κάσια διπλοκάμπινου δευτερόλεπτα πριν πολτοποιηθεί πάνω του το κεφάλι μου…

Σκέφτομαι να μετακομίσω σε μια χώρα με αστικές συγκοινωνίες. Τα εισιτήρια, τα ενοίκια και τα κοινόχρηστα θα μου τρώνε λιγότερα από όσα μου τρώει το αυτοκίνητο! Πεζίνες. Σέρβις. Λάστιχα. Κυκλοφορία. Άγνωστα αντικείμενα με απροσδιόριστη χρήση που χαλάνε και στοιχίζουν δύο μισθούς για να αντικατασταθούν. Πάρκινγκ. Τώρα αυτό. Σκέφτομαι να μετακομίσω στο κέντρο της Λεμεσού. Και να αγοράσω ένα ποδήλατο! Το σκέφτομαι σοβαρά…

…μου

Με εκνευρίζει πάρα πολύ να μου λέει κάποιος ή κάποια «μου». Να λέει το όνομα μου και να προσθέτει ένα μου στο τέλος. «Είσαι καλά Ουφ μου;» «Τι κάνεις Ουφ μου;» «Θες να με τριχομαλλίσεις Ουφ μου;».

Ένα βράδυ μιλούσα με ένα φίλο στο τηλέφωνο και μόλις είχε πάει κάπου που μάλλον ήθελε να το παίξει νευρικός εραστής γιατί μου είπε ότι έπρεπε να κλείσει «μωρό μου». Γέλασα πολύ αλλά αυτό που μου την έσπασε ήταν που δεν το σχολίασε μετά για να γελάσουμε. Άκου «μωρό μου»!!!

Θυμάστε τα πουκάμισα που υπογράφαμε τη τελευταία μέρα της τελευταίας τάξης στο σχολείο; Μια συμμαθήτρια, με την οποία άντε να ανταλλάζαμε ένα «μαλακία αυτό το μάθημα», μου έγραψε «στο Ουφάκι μου με πολλή πολλή αγάπη η Πραξουλίτσα σου!!!». Πρέπει να έχετε καταλάβει ως τώρα πόσο ιδιότροπη και σπαστική είμαι, έτσι το να έχω ένα πουκάμισο πάνω στο οποίο κάποια την οποία αγνοούσα τόσο ώστε δεν την αντιπαθούσα καν, αποκάλεσε τον εαυτό της «Πραξουλίτσα μου» ήταν ικανό να με κάνει να το κάψω το πουκάμισο. Δεν το έκαψα, δεν είμαι τόσο καμμένη!

Στην προηγούμενη μου δουλειά μιλούσα πολύ συχνά στο τηλέφωνο με ένα παιδί από τη Λευκωσία. Αφού φρόντισε να μάθει ότι είχαμε την ίδια ηλικία και δεν ήταν υποχρεωμένος να μου μιλά στον πληθυντικό άρχισε να με αποκαλεί «μάνα μου», «αγάπη μου», «μωρό μου» και να μου λέει τα προσωπικά του. Όταν επιτέλους (;) ήρθε Λεμεσό και γνωριστήκαμε, έκατσε αναπαυτικά στο γραφείο μου, άπλωσε τα ξερά του μπροστά μου και άρχισε να μου κάνει παρατηρήσεις, από τη μάρκα του εκτυπωτή μέχρι το που είχα τοποθετημένο το κομπιούτερ! Το ότι τον ανεχόμουν τόσο καιρό να με αποκαλεί «αγάπη μου» ξαφνικά του έδωσε εν αγνοία μου μια οικειότητα που δεν υπήρχε περίπτωση να του τη δώσω διαφορετικά αλλά αλήθεια, πως το κόβουμε αυτό από κάποιον;!

Κάποιοι άνθρωποι παίρνουν από μόνοι τους το δικαίωμα να συμπεριφέρονται σαν ανώτεροι. Εκείνοι έχουν καλύτερη δουλειά. Πιο καλό αυτοκίνητο. Πιο πολλά λεφτά. Ωραία εμφάνιση. Ψώνιο. Είναι ανώτεροι. Εσύ είσαι το «…μου» τους. Όπως είναι και αυτοί το «…μου» κάποιου άλλου. Και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό!

Πολλές φορές σε εξάρσεις τρυφερότητας όλοι χρησιμοποιούμε το «μου» και αυτό δεν είναι και τόσο κακό, κάποτε είναι και γλυκό. Όπως και σε στιγμές δεσίματος ενάντια σε ένα κοινό εχθρό: «έλα ρε Ουφ μου πάλι μου έσπασε τα νεύρα ο μαλάκας!». Ή σε στιγμές που θέλουμε να τονίσουμε κάτι: «όχι αγάπη μου! τρίχα τρίχα θα της τα βγάλω!».

Σας αφήνω με μια φωτογραφία του Jake μου. Enjoy!

Γκρινιάζω άρα υπάρχω

Τη τελευταία βδομάδα κρυολόγησα, με πονάει συνέχεια το κεφάλι μου, αδιαθέτησα, έβγαλα ένα τεράστιο σπυρί στον ώμο εκεί ακριβώς που κάθετε η τιράντα του σουτιέν, τσακώθηκα άγρια με τη μάνα μου και επιπλέον βρήκα δουλειά, οκτάωρο σπαστό που σημαίνει ότι ξυπνώ από τις 7, πάω εκεί στις 9 μέχρι τη 1 και μετά ξανά πίσω στις 3 μέχρι τις 7. Αυτό σημαίνει ότι δώδεκα ώρες από τη ζωή μου πάνε χαμένες, του κώλου, για πέταμα. Αυτό που μου μένει στο τέλος της ημέρας είναι εξάντληση, πονοκέφαλος και μια μαύρη απελπισία! Μου λείπει εκείνη η μακρινή εποχή, πριν από δεκαπέντε μέρες δηλαδή, που ξυπνούσα στις δέκα, προγευμάτιζα, έβγαζα το σκύλο βόλτα, έβγαζα τον εαυτό μου βόλτα και μαγείρευα πλουσιοπάροχα γεύματα για έναν.

Άρχισα να σκέφτομαι τη συμβουλή της φίλης, αυτή για τον χορηγό. Ζητείται λοιπόν σερνικό ψηλό, μελαχρινό και καλοφτιαγμένο με ευχάριστη προσωπικότητα και χιούμορ, που να μισεί το ποδόσφαιρο και να του αρέσουν οι συναυλίες με σκοπό τη χορήγηση ασύλου σε άπορη κορασίδα. Φτιάχνω πολύ ωραίες κρέπες και κοτόπουλο στο φούρνο ενώ ξέρω να ψωνίζω υπέροχα γλυκά και από όσο θυμάμαι κάνω καλό σεξ. Βιογραφικά στο tempela@tempela.tm

Έρχεται ο Δεληβοριάς για συναυλίες… Φοίβο αν με διαβάζεις στείλε βιογραφικό, θα προηγηθείς! Ακόμα να ακούσω το νέο του σιντί, πότε να πάω να το αγοράσω αφού δουλεύω τόσες ώρες;! Αλήθεια, εσείς πόσες ώρες δουλεύετε; Προλαβαίνετε να ζήσετε;!

Μέσα στις γιορτές πήγα για φαγητό στη φίλη που δεν έχουμε τίποτα κοινό, εκείνη που παντρεύτηκε με προξένια. Αγόρασαν στον μικρό ποδοσφαιράκι δυστυχώς όμως σε αυτό το σπίτι οι ρόλοι είναι πολύ συγκεκριμένοι έτσι το ποδοσφαιράκι το άγγιζαν μόνο τα αρσενικά μέλη της οικογένειας. Ο μικρός ενθουσιάστηκε όταν του πρότεινα να παίξουμε (νομίζω ότι μου έχει αδυναμία) αλλά η φίλη μου του θύμωσε να μη με ενοχλεί και με έσυρε στο καθιστικό όπου οι γυναίκες έπιναν τον καφέ τους και συζητούσαν για τα σκατά των βρεφών τους. Συναρπαστικό! (not)

Τα βράδια μου μετά τη δουλειά είναι συναρπαστικά. Συνήθως κάθομαι και ρουφώ τις μύξες μου χαζεύοντας το ταβάνι μέχρι να νυστάξω. Καμιά φορά διαβάζω, διάβασα τα χριστουγεννιάτικα μου δώρα, εξάντλησα σε δεύτερη ή τρίτη ανάγνωση όσα βιβλία του David Sedaris έχω και τώρα ψάχνω το Σκίουρος ζητεί Βερβερίτσα. Μια από αυτές τις μέρες θα πάω στο public… ναι, καλά, πότε να πάω αφού δουλεύω τόσες ώρες;! Αλήθεια, εσείς πόσες ώρες δουλεύετε; Προλαβαίνετε να ζήσετε;!

Χτες το βράδυ είδα τη Στρέλλα. «Δε λέω, κι εμένα ο Ανέστης θείος μου ήταν, αλλά με τον πατέρα σου μωρή;». Σε κάθε σκηνή περίμενα την τραγωδία. Όχι πως το ήθελα αλλά κατά κει το πήγαινε. Πήγαινε η Στρέλλα σε πελάτη; Θα την στραγγαλίσει όπως τη Diane Keaton στο Looking for Mr. Goodbar. Μπήκε ο Γιώργος στο ποτάμι; Θα αυτοκτονήσει όπως η Virginia Wolf. Έτρεχε η Στρέλλα στους δρόμους; Θα τη πατήσει νταλίκα. Το τέλος κάποιοι το βρήκαν συντηρητικό. Εγώ νομίζω πως ήταν όμορφο, όπως και η ταινία.

Φυσικά, όταν τρέχουν οι μύξες, πονάει το κεφάλι και ο βήχας σου ταρακουνά τον εγκέφαλο μία είναι η λύση. Μαραθώνιος ταινιών Jude Law… ζαχαρωμένος και όμορφος και με αυτό το στυλάκι είμαι κωλόπαιδο αλλά αξιολάτρευτος… ουφ!

Τραγουδάκι για καληνύχτα, έχουμε και δουλειά αύριο! (fuck!)