Ελύσαν τα νεύρα μου

Έχω πρόβλημα με το ίντερνετ. Τηλεφώνησα προχτές στη cyta, άκουσα κάμποση ώρα Χατζηγιάννη, μίλησα με μια κοπέλα που μου είπε ότι μάλλον έχει πρόβλημα το τηλέφωνο μου και μου είπε ότι θα περνούσε κάποιος εντός 72 ωρών να το κοιτάξει.

Χτες το μεσημέρι και ενώ το σπίτι και ειδικά το modem room ήταν σαν να είχε περάσει ανεμοστρόβιλος μου τηλεφώνησαν από τη cyta για να περάσουν τώρα να το δουν. Και όταν η cyta λέει τώρα εννοεί ότι είναι ένα στενό πιο κάτω και έρχεται.

Λοιπόν, αυτό δεν είναι πολύ εκνευριστικό; Ακόμα και από δικούς μου ανθρώπους θέλω τηλεφώνημα τουλάχιστον μία ώρα πριν για να έρθουν, εκνευρίζομαι όσο τίποτα να κτυπά το κουδούνι και να έρχεται ο οποιοσδήποτε, τι πάει να πει έρχομαι εγώ ο άγνωστος σε σένα την άγνωστη τώρα και ψαχουλεύω όλες τις συσκευές σε όλα τα δωμάτια σαν να είναι δικά μου;!

Την τελευταία φορά που έτυχε ξανά πρόβλημα με το ίντερνετ ήταν αργία και με ξύπνησαν για να μου πουν ότι είναι απέξω!

Χτες ήρθαν, μου είπαν ποιο ήταν το πρόβλημα, είπαν ότι το έφτιαξαν, έφυγαν και το ίντερνετ έχει ακριβώς τα ίδια προβλήματα με πριν. Σέρνεται. Μέχρι να μου ανοίξει ένα μπλογκ και μετά τα comments είναι σαν να μου τραβάς μια μια τις τρίχες της κεφαλής μου ενώ ταυτόχρονα μου βάζεις βραστά αβγά στις μασχάλες ενώ μου βγάζεις τα νύχια με τανάλια ενώ από τα μεγάφωνα ακούγετε Σφακιανάκης.

Τα νεύρα μου……..

Αν το Forgetting Sarah Marshall ήταν ευρωπαϊκό

Για περίπου δέκα μέρες τον Απρίλη παρακολούθησα αρκετές ταινίες στο Cyprus Film Days. Είναι ένα φεστιβάλ κινηματογράφου ισάξιο του Βερολίνου, των Καννών και της Βενετίας και οι ταινίες προβάλλονται στη Λεμεσό και στη Λευκωσία. Ναι, το λέω ειρωνικά! Δεν γίνετε να σου λένε ότι είναι εκεί ο πρωταγωνιστής της (αριστουργηματικής κατά τη γνώμη μου) ταινίας που θα παρακολουθήσεις και ότι μπορείς μετά να του κάνεις ερωτήσεις και στο τέλος της προβολής να σηκώνονται όλοι και να φεύγουν. Και Kαλύτερη Tαινία ο Μαχαιροβγάλτης; Επειδή ήταν πρωτότυπη;! Αλήθεια, πόσα ερωτικά τρίγωνα έχετε δει στο σινεμά; Ελάχιστα, έτσι;

Τελοσπάντων μετά από τόση Ευρώπη είπα να το ρίξω λίγο έξω έτσι πήρα σε dvd το Forgetting Sarah Marshall που μου είχε προτείνει το Σκουλουκούιν. Η ταινία ήταν ότι έπρεπε, μου άρεσε πολύ, εκτός του εντελώς φαλλοκρατικού φινάλε. Γιατί δηλαδή, επειδή έκανε ένα σφάλμα η καημένη η Σάρα έπρεπε να της καταστρέψουν τη καριέρα; Πείραζε δηλαδή στο τέλος να έκανε το πετυχημένο της ντεμπούτο στο σινεμά; Ήταν ανάγκη δηλαδή επειδή απάτησε τον φίλο της να την βάλουν να παίζει σε μια σειρά με τίτλο Animal Instincts?

Επειδή όμως είμαι ακόμα επηρεασμένη από τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο κάθισα και σκέφτηκα πως θα ήταν η ταινία αν ήταν ευρωπαϊκή, ας πούμε ρουμανική. Λοιπόν…

Στη σκηνή που η Σάρα του ανακοινώνει ότι θα τον χωρίσει ο Πήτερ κάθετε γυμνός στον καναπέ και αυνανίζεται. Έξω είναι σούρουπο αυτός είναι ανέκφραστος και η Σάρα κλαίει. Όλα τα παράπονα της που στην αμερικάνικη βερσιόν του λέει στο τέλος τώρα του τα λέει από την αρχή έτσι ξέρουμε έγκαιρα ότι ο “τέλειος” Πήτερ στη πραγματικότητα είναι ένας αξιολύπητος λούζερ που κάθετε όλη μέρα σπίτι και χάσκει στη τηλεόραση. Αυτός το μόνο που λέει είναι «γαμήθηκες με άλλον, έτσι δεν είναι;». Η Σάρα φεύγει.

Στην επόμενη σκηνή βρισκόμαστε στις όχθες του Ντιμπόβιτσα. Ο Πήτερ και ο αδελφός του φοράνε καμπαρντίνες για να προστατευτούν από το ψιλόβροχο και με τα χέρια στις τσέπες περπατάνε σκεφτικοί. Πρέπει να την ξεπεράσεις, του λέει ο αδελφός του, μήπως να πας διακοπές;

Ο Πήτερ μαζεύει τις οικονομίες του από την Banca Transilvania και πάει σε κάτι λυόμενα στην ενδοχώρα της Χαβάης, παραλιακά ήταν πολύ ακριβά. Εκεί περνάει τις μέρες του με πολύ ποτό και μεγάλες βόλτες στα εξωτικά κατσάβραχα. Αυτές τις βόλτες τις βλέπουμε μία μία σε πραγματικό χρόνο και ίσως σε κάποια από αυτές συναντήσει και ένα χαβανέζο βοσκό να βόσκει χαβανέζικα πρόβατα. Θα ανταλλάξουν καλημέρες στα χαβανέζικα και ο Πήτερ θα εντυπωσιαστεί από την απλότητα και τη πραότητα των ιθαγενών, όπως μαθαίνουμε από ένα μελαγχολικό τηλεφώνημα στον αδελφό του ένα μελαγχολικό μεσημέρι που έβρεχε μελαγχολικά.

Ένα βράδυ αποφασίζει να πάει για φαγητό σε πολυτελές εστιατόριο της παραλιακής Χαβάης, παραγγέλνει τη τοπική σπεσιαλιτέ και την ώρα που ετοιμάζεται να φάει βλέπει απέναντι τη Σάρα και το νέο της εραστή που είναι ένας διάσημος τενόρος. Ο Πήτερ είναι συντετριμμένος. Παρατάει το lomi-lomi salmon και εξαφανίζεται στο σκοτάδι.

Το επόμενο πρωί τον επισκέπτεται η Σάρα που φυσικά τον είδε που την είδε το προηγούμενο βράδυ. Είναι πολύ διακριτική με τις δύο εξωτικές χορεύτριες που βρίσκει στο κρεβάτι του και ακούει στωικά όλες τις βρισιές που αυτός της απευθύνει για τον νέο της εραστή. Η Σάρα του ζητά συγνώμη που τον πλήγωσε, ακούει ακόμα λίγες βρισιές, τρώει και μια μπουνιά στα μούτρα και φεύγει.

Ο Πήτερ αποφασίζει να επιστρέψει στη Ρουμανία. Τον βλέπουμε να διπλώνει και να βάζει ένα ένα τα σώβρακα και τις φανέλες στη βαλίτσα, να κάθετε για λίγο ατάραχος στο κρεβάτι κοιτώντας το κενό, να πετάει το τελευταίο μπουκάλι της βότκας στο καλάθι με κοντινό πλάνο στο μπουκάλι για να δούμε ότι είναι μισογεμάτο και αυτό είναι αισιόδοξο γιατί σημαίνει ότι θα πάει στους ανώνυμους αλκοολικούς θα αλλάξει τη ζωή του και θα γίνει διάσημος συνθέτης όταν επιστρέψει στη Ρουμανία και πάει στο αεροδρόμιο.

Τέλος.

Ούτε γραφικοί χαβανέζοι ούτε φιλοσοφίες της ιστιοσανίδας ούτε κουκλάρα ρεσεψιονίστ ούτε αληθινή αγάπη μέσα σε τρεις μέρες που μόνο με τη Mila Kunis μπόρεσε να του κουνηθεί.

Απλή αληθινή και μίζερη ζωή!

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι αμερικάνικες κομεντί!

Jesus shaves

Η ιταλίδα γκουβερνάντα προσπαθούσε να απαντήσει την τελευταία ερώτηση της δασκάλας όταν η μαροκινή μαθήτρια διέκοψε, φωνάζοντας «Συγνώμη, αλλά τι είναι ένα Πάσχα;»

Θα φανταζόταν κανείς ότι, παρόλο που είχε μεγαλώσει σε μια μουσουλμανική χώρα, θα είχε ακούσει αυτή τη λέξη, αλλά προφανώς όχι. «Το εννοώ» είπε. «Δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάτε».

Η δασκάλα ζήτησε από τους υπόλοιπους να εξηγήσουμε.

Οι Πολωνέζες ξεκίνησαν όσο καλύτερα μπορούσαν. «Είναι» είπε η μια, «ένα πάρτι για το μικρό αγόρι του Θεού που λέει τον εαυτό του Ιησού και… σκατά». Κόμπιασε και η συμπατριώτισσα της έσπευσε να τη βοηθήσει.

«Λέει τον εαυτό του Ιησού και μετά αυτός πεθάνει μια μέρα σε δύο… κομμάτια… από ξύλα».

Η υπόλοιπη τάξη άρχισε να συμμετέχει, προσφέροντας αποσπασματικές πληροφορίες που θα έκαναν τον Πάπα να πάθει εγκεφαλικό.

«Αυτός πεθάνει μια μέρα και μετά πάει πάνω από το κεφάλι μου να ζει με τον πατέρα σου».

«Είχε στον εαυτό του μακριά μαλλιά και μετά που πεθάνει, πρώτη μέρα αυτός έρθει πίσω εδώ να πει γεια σου στους ανθρώποι».

«Αυτός καλός, Ιησούς».

«Αυτός κάνεις καλά πράγματα, και στο Πάσχα εμείς είμαστε στενάχωροι γιατί κάποιος τον κάνει νεκρό σήμερα».

Ένα βασικό πρόβλημα ήταν το λεξιλόγιο. Απλά ουσιαστικά όπως σταυρός και ανάσταση μας διέφευγαν εντελώς, πόσο μάλλον πιο σύνθετες φράσεις όπως «ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Αντιμέτωποι με τη πρόκληση να εξηγήσουμε τον ακρογωνιαίο λίθο της χριστιανοσύνης, κάναμε ό,τι θα έκανε κάθε φυσιολογική ομάδα ανθρώπων. Αρχίσαμε να μιλάμε για φαγητό.

«Το Πάσχα είναι μια γιορτή για να τρώμε αρνάκι» εξήγησε η ιταλίδα γκουβερνάντα. «Μπορούμε να φάμε πολλή σοκολάτα».

«Και ποιος φέρνει τη σοκολάτα;» ρώτησε η δασκάλα.

Ήξερα τη λέξη, οπότε σήκωσα το χέρι μου λέγοντας «Το Πασχαλινό Κουνέλι. Αυτός φέρνει τη σοκολάτα».

«Ένα κουνέλι;» Η δασκάλα, υποθέτοντας ότι είχα κάνει λάθος τη λέξη, έβαλε τα χέρια της πίσω από το κεφάλι της, κουνώντας τα δάχτυλα της σαν να ήταν αυτιά. «Αυτό εννοείς; Ένα κουνέλι κουνέλι;»

«Ναι, βέβαια» είπα. «Αυτός έρθει βράδυ όταν κοιμόμαστε στα κρεβάτια. Με ένα χέρι έχει καλάθι και φαΐ.»

Η δασκάλα αναστέναξε και κούνησε το κεφάλι της. Κατά την άποψη της έμοιαζε να είχα μόλις εξηγήσει τι ακριβώς δεν πάει καλά με τη χώρα μου. «Όχι, όχι» είπε. «Εδώ στη Γαλλία τη σοκολάτα τη φέρνει μια μεγάλη καμπάνα που έρχεται πετώντας από τη Ρώμη».

Ζήτησα ένα τάιμ άουτ. «Μα πως μπορεί να ξέρει η καμπάνα που ζει κάποιος;»

«Γιατί» μου απάντησε, «πως το ξέρει το κουνέλι;»

David Sedaris
Jesus Shaves
Εγκώ μιλήσει καλά κάποια μέρα

Καλό Πάσχα σε όλους!!!

Το όνειρο και η πραγματικότητα

Τη Παρασκευή το βράδυ είδα στον ύπνο μου τον συνάδελφο φαντασίωση. Συναντηθήκαμε τυχαία σε ένα μπαρ και πιάσαμε τη κουβέντα. Μου έλεγε ότι δεν ακούει όλα αυτά τα τραγούδια που βάζει στο facebook, η αλήθεια είναι ότι κάνει κοινωνιολογική μελέτη για τις αντιδράσεις του πληθυσμού στη κακή μουσική. Και καλά ρε Ουφ δεν είναι και τόσο χάλια όσο τα θεωρείς, έχουν τη πλάκα τους άλλωστε τόσος κόσμος τα ακούει αλλά εντάξει, δεν πολυακούω τέτοια, μου αρέσουν πολλά είδη μουσικής. Εγώ τον κοίταζα εκστασιασμένη και όταν η πολυκοσμία άρχισε να μας ενοχλεί πήγαμε στον πάνω όροφο που ήταν γιαπί με θέα το φεγγάρι και αρχίσαμε να χαϊδευόμαστε. Ήταν πολύ ωραία και μετά έγινε λίγο πορνό και μετά ξύπνησα.

Το Σάββατο το βράδυ είδα ξύπνια σε ένα μπαρ τον συνάδελφο φαντασίωση. Στεκόμουν με το ποτό μου και αγνάντευα τον χώρο και τον είδα ξαφνικά απέναντι. Με κοίταζε. Τον κοίταζα. Όπως στις ταινίες ο κόσμος γύρω τριγύρω χόρευε σε slow motion. Στα μάτια μου σχηματίστηκαν καρδούλες και στα μάτια του σχηματίστηκε απορία. Έβαλε τα γυαλιά του. Χαμογέλασε. Χαμογέλασα. Με πλησίασε. Χαιρετιστήκαμε. Προχώρησε στο μπαρ. Τον ακολούθησα, έπρεπε να αναπαραστήσουμε το όνειρο. Πιάσαμε τη κουβέντα. Και τσακωθήκαμε.

Επειδή δεν έχουμε τίποτα κοινό.

Το μόνο που μας σώζει είναι το χιούμορ. Μόνο εκεί καταλαβαινόμαστε.

Το καταλαβαίνω ότι δεν του αρέσω… μπορεί να αλλάξει γνώμη άραγε; Άμα με γνωρίσει καλύτερα και δει τι έξυπνη, αστεία, καλόβολη (σκάστε!) και χαριτωμένη είμαι…

Εμένα γιατί μου αρέσει;!

Εργασιακό vivre

Ας πούμε ότι έχεις ένα προϊστάμενο σπαστικό, γκρινιάρη, εκνευριστικό, με παράλογες απαιτήσεις που έχει οδηγήσει τους υφιστάμενους του στην υστερία και το μίσος. Με το που γυρνά τη πλάτη τον βρίζουν και συνέχεια τον κουτσομπολεύουν. Και ας πούμε ότι εσύ, όντας καινούργια / καινούργιος δεν πρόλαβες να έχεις κάτι με τον άνθρωπο, μαζί σου είναι πάντα εντάξει ως τώρα και σε έχει βοηθήσει αρκετά.

Ποια είναι η αντιμετώπιση των συναδέλφων σε μια τέτοια κατάσταση;

Αν συμφωνήσεις μαζί τους ότι ο προϊστάμενος είναι μαλάκας χωρίς να σου έχει κάνει κάτι ο άνθρωπος δεν θα είσαι εσύ ο μαλάκας; Και ο αχάριστος; Από την άλλη, αν προσπαθείς να τον δικαιολογείς και δεν συμμετέχεις στους μαραθώνιους θαψίματος του αυτό δεν σε κάνει τον σπασίκλα του γραφείου που γλύφει τον προϊστάμενο;

Αν ξεκινήσεις να θάβεις κι εσύ τον προϊστάμενο, σε κάποια φάση αν προκύψει οποιαδήποτε παρεξήγηση από αυτές που συμβαίνουν σε κάθε δουλειά νομίζεις ότι θα διστάσει κανένας να πάει να πει ότι είσαι αχάριστη, κουτσομπόλα και έχεις ένα σωρό παράπονα από τον προϊστάμενο;

Αν δεν συμμετέχεις και είσαι πάντα ουδέτερη χαμογελώντας σαν το χαζό προσπαθώντας να αλλάξεις κουβέντα το πιθανότερο θα σκεφτούν ότι πας και λες τα πάντα στον προϊστάμενο με αποτέλεσμα να μη μιλούν μπροστά σου, να σιωπούν όταν μπαίνεις στο δωμάτιο, να σε κοιτάζουν με αυτό το βλέμμα που ξέρεις ότι κάτι συμβαίνει αλλά δεν ξέρεις τι ακριβώς και στο τέλος κάτι θα βρουν να σε σουτάρουν.

Όσο και αν προσέχεις, όσο εντάξει και αν προσπαθείς να είσαι, όταν θέλουν να σε κατηγορήσουν για κάτι θα το κάνουν. Επειδή και μόνο εσύ είσαι αρνί και δεν ασχολείσαι δεν σημαίνει ότι και οι άλλοι κάνουν το ίδιο. Ειδικά όταν είναι αθκιασεροί σε μια δουλειά!

Σκατοκατάσταση…

Ευτυχώς!

Σήμερα στο σουπερμάρκετ μια γυναίκα έλεγε σε μια άλλη γυναίκα: προχτές το μεσημέρι εκάθετουν στη στάση ένας μαύρος, ποτούτους τους πακιστανούς. Εφκήκα θκυο τρεις φορές τζαι έβλεπα τον για να με δει ότι τον είδα. Αλώπως ήρτεν να κάμει αναγνώριση τζαι να έρτει άλλην ώρα να ανοίξει κανένα σπίτι. Τελικά ήρτεν το λεωφορείο εμπήκε μέσα τζαι έφυεν. Ευτυχώς οι μιτσιοί τζειπάνω άμα δουν κανένα ξένο δείχνουν του.

Τι του δείχνουν; Δεν ξέρω! Έμεινα με ανοιχτό το στόμα να την κοιτάζω μέχρι που με είδε, έκαμα τη κίνηση του κεφαλιού που λέει τς τς τς τς και απομακρύνθηκα. Την ίδια ώρα από τα μεγάφωνα του σουπερμάρκετ-wannabe-σκυλάδικου ακουγόταν ένα τραγούδι που έλεγε ότι ο θεός έκαμε τον έλληνα την όγδοη μέρα και έγινε ο κόσμος πιο ερωτικός και πιο σοφός! Με έπιασε υστερικό γέλιο μαζί με απελπισία η οποία εντάθηκε μόλις τώρα που ανακάλυψα ότι το εν λόγω άσμα το τραγουδά το είδωλο της φαντασίωσης μου… ευτυχώς που δεν μου δίνει σημασία και την γλύτωσαν τα αυτιά μου!

Το περασμένο Σάββατο κάτσαμε για φαγητό σε εστιατόριο απέναντι από… εχμμμ ένα μέρος στο οποίο οι κοπέλες έμπαιναν βαμμένες σαν drag queen, χτενισμένες σαν γάμος στα κοκκινοχώρια, φορώντας αποκαλυπτικά εφαρμοστά ρούχα, δωδεκάποντα και υποβασταζόμενες για να μπορούν να ταράσσουν ενώ οι άντρες έδιναν τα κλειδιά των μερσεντές σε υπαλλήλους για να τους τα παρκάρουν ενώ οι ίδιοι, οι κοιλιές τους και οι υποβασταζόμενες έμπαιναν μέσα. Διασκέδασα πολύ. Είδα όλο το πανηγύρι χωρίς να χρειαστεί να ακούσω ούτε μια σκυλάδικη νότα!

Χτες το πρωί χρησιμοποίησα το λεωφορείο. Δύο άτομα ήμασταν μέσα, εγώ και μια κοπελίτσα. Πιάσαμε τη κουβέντα και όταν κατεβήκαμε στο τέρμα περπατήσαμε μαζί μέχρι την Ανεξαρτησίας. Είναι ωραίο να γνωρίζεις κόσμο σε έτσι σκηνικό, όπως τα έργα αλλά όχι ακριβώς. Η κυρία Κούλα ας πούμε, τη περασμένη Τρίτη γνώρισε ένα νεαρό στον ηλεκτρικό και στη μισή παράσταση βγάζανε τα μάτια τους στη γκαρσονιέρα του. Γιατί είναι τόσο άδικος ο κόσμος;!

Πριν από πάρα πολλά χρόνια είδα αυτή τη ταινία. Πέρα από το θέμα που προβάλλει το trailer, ξεκινά με την ξανθιά να προσλαμβάνει τον ζιγκολό για να τη συνοδέψει σε μια οικογενειακή υποχρέωση. Η ιδέα μου άρεσε. Πολύ. Από τότε προσπαθώ να βρω ευκαιρία να την χρησιμοποιήσω. Υπάρχουν βέβαια ένα δυο προβληματάκια, όπως το ότι δεν έχω ιδέα που συχνάζουν οι κύπριοι ζιγκολό και αν είναι να μοιάζουν με αυτόν στην ταινία να μου λείπει! Μήπως να προσλάβω κανέναν ηθοποιό; Δεν χρειάζεται να είναι ο Μαρτάς, μπορώ να συμβιβαστώ και με κάποιο λιγότερο ωραίο. Όμως έχω οικογενειακή υποχρέωση. Και τον χρειάζομαι!

Γενετζαίματα. Εκείνο το δρώμενο που θα είμαστε μαζεμένες οι γενέτζιες μέσα στη κουζίνα και θα μιλούμε για χαρτώματα (=το πάρτυ), γάμους (=τους καλεσμένους), εγκυμοσύνες (εμετός), γέννες (κι άλλος εμετός), τρίπατα (βιετναμέζικος εμετός), συνταγές, τηλεοπτικά (και θα πρέπει να συμφωνήσω ότι ναι, η Ζέτα είναι κούκλα αλλιώς θα είμαι ένα παράξενο φρικιό!) ενώ οι αδρώποι της καθεμιάς θα είναι στη μπροστινή βεράντα να καπνίζουν γιατί ξαφνικά έγινε και ο θείος Πανίκκος ευρωπαίος που δεν καπνίζει μέσα στο σπίτι και θα μιλούν για πολιτική και ποδόσφαιρο ενώ ένας πολύ συγκεκριμένος θείος θα με κοιτάζει και θα ξερογλείφεται.

Heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeelp!

Υπέροχα πλάσματα

Όταν σπούδαζα, για λίγο καιρό συγκατοικούσα με μια κοπέλα, από αυτά τα υπέροχα πλάσματα που έχουν πάντα δίκαιο και ξέρουν τα πάντα. Μια μέρα, έπεσε ξαφνικά σε μαύρη κατάθλιψη και δεν μιλούσε, ένα γεια έλεγε με το ζόρι. Τη ρώτησα αν είχε κάτι, αν ήθελε κάποια βοήθεια και της είπα ότι μπορούσε να μου μιλήσει όποτε ήθελε. Κούνησε το κεφάλι με θλίψη και γύρισε αλλού.

Η συμπεριφορά αυτή συνεχίστηκε για πολλές μέρες και σιγά σιγά πρόσεξα ότι εκδηλωνόταν μόνο μπροστά μου. Με όλους τους άλλους ήταν ο καλός και εύθυμος χαρακτήρας που ήταν (ή έδειχνε) πάντα. Μόνο όταν καταλάβαινε ότι την έβλεπα το ύφος της σκοτείνιαζε. Κατάλαβα τότε ότι κάτι είχε μαζί μου (είμαι σπίρτο!) και τη ρώτησα αν έκανα κάτι που τη πείραξε.

Τότε, με ένα έντονα διδαχτικό ύφος μου είπε ότι εκείνο το πρωί πριν δέκα μέρες (ναι, τότε που ξεκίνησε η περίεργη συμπεριφορά της) όταν ξύπνησα και ήρθα στη κουζίνα και μου είπε καλημέρα με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά εγώ χωρίς καν να τη κοιτάξω μουρμούρισα μουτρωμένη ένα καλημέρα, έκανα τον καφέ μου και πήγα στο δωμάτιο μου να τον πιω. Και αυτό την πλήγωσε. Πολύ. Τόσο που για δέκα μέρες δεν μου μιλούσε και ποιος ξέρει για πόσο θα συνεχιζόταν αυτό αν δεν επέμενα να μου πει τι συνέβαινε.

Εκείνη τη στιγμή έπρεπε να της πω ότι είναι παράλογο να μη μου μιλά τόσο καιρό επειδή ένα πρωί το οποίο δεν θυμάμαι καν ξύπνησα ανάποδα και δεν είχα διάθεση για κουβέντες. Και στο κάτω κάτω αν ήμουν μουτρωμένη ίσως θα έπρεπε να με ρωτήσει μήπως είχα κάποιο πρόβλημα! Επειδή όμως είμαι έντονα ενοχικό ζώο, άρχισα να απολογούμαι, με συγχώρεσε γενναιόδωρα, αγκαλιαστήκαμε και όλα ήταν και πάλι τέλεια, όπως πριν… ένοιωθα βέβαια λίγο μαλάκας κάποιες στιγμές αλλά δεν το πολυσκεφτόμουν.

Την επόμενη φορά που έκανε κάτι τέτοιο όμως, δεν αντέδρασα το ίδιο. Στις πρώτες μέρες των μούτρων κατάλαβα ότι δεν είχα τη διάθεση να αντιμετωπίσω ξανά όλον εκείνο τον παραλογισμό έτσι της ζήτησα να βρει άλλο σπίτι γιατί ήθελα να μένω μόνη μου.

Αυτό κάποιοι πιστεύουν ότι είναι λάθος. Ότι δεν πρέπει να απομακρυνόμαστε από τα προβλήματα και να μένουμε εκεί να συζητούμε, να τσακωνόμαστε και να βρίσκουμε λύσεις. Συμφωνώ ως ένα σημείο, μέχρι τη δεύτερη ευκαιρία. Από εκεί και πέρα θεωρώ πως ο άλλος έτσι είναι και είναι εντελώς άσκοπο να χαλώ τη διάθεση μου για να τον ή την αλλάξω. Ή αποδέχεσαι τον άλλο όπως είναι χωρίς γκρίνιες, μούτρα και αλληλοκατηγορίες ή φεύγεις.

Εάν λογομαχείς με ένα βλάκα, καλό είναι να αναρωτηθείς μήπως και εκείνος κάνει το ίδιο.

Ogden Nash, από εδώ.