PMS χωρίς ρεύμα!

Καλοκαίρι, ζέστη, *εκείνες* οι μέρες του μήνα χωρίς κλιματιστικό, με ενοχές για την ώρα που είναι αναμμένο το κλιματιστικό, γαϊδουρινή υπομονή με τη φασαρία από τον δρόμο εφόσον τη βγάζω στη βεράντα και η υπομονή δεν είναι το δυνατό μου σημείο, δεκατρείς άνθρωποι σκοτωθήκαν για τες μαλακίες της Καρέκλας και ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω, σκέφτεται κανένας τους τραυματίες άραγε, έφαγα ένα ολόκληρο μικρό οικογενειακό παγωτό όνειρο, γεύσεις χαλεπιανό, πικρή σοκολάτα και chocolate chips, τα πόδια από δύο κοτόπουλα (οκ αυτό ακούγεται πολύ creepy), μακαρόνια με αναρή, σκεφτόμουν να πάω να αγοράσω ακόμα ένα παγωτό αλλά ευτυχώς τελευταία στιγμή ανακάλυψα ένα brownie στο ψυγείο που δεν ξέρω από πού και πότε βρέθηκε εκεί αλλά το έφαγα εδώ και δύο ώρες και δεν έπαθα τίποτα άρα ήταν εντάξει, ναι κάνω δίαιτα ακόμα και τα αποτελέσματα είναι πολύ καλά αλλά με τέτοιες συνθήκες καλύτερα να φάω αλλιώς θα σαλτάρω, α ρε Amy, από χτες αυτό λέω α ρε Amy μπήκα στη lifo αργά χτες και το έμαθα, α ρε Amy, πριν έβλεπα σε dvd για τρίτη φορά το Diarios de motocicleta και ερωτεύτηκα σφόδρα τον Gael García Bernal για άλλη μια φορά, τώρα θα ήμουν στη συναυλία του Γιάννη Αγγελάκα αν δεν ακυρωνόταν λόγω της κατάστασης με το ρεύμα και έχουμε και την ΑΗΚ να μας δίνει συμβουλές εξοικονόμησης ενέργειας που, μαντέψτε, τις ξέραμε και από πριν, δεν είμαστε τόσο μαλάκες να σας χαρίζουμε λεφτά, θέλω να πάω να αμοληθώ στα καταστήματα αλλά δεν έχω καθόλου λεφτά, χάθηκα λίγο αυτές τις μέρες αλλά με έπιασαν τα «μέσα» μου.

Τραγουδάκι

Αυτή η τελευταία βδομάδα

Τη Δευτέρα ξύπνησα αγχωμένη με ένα περίεργο συναίσθημα ότι έγινε σεισμός. Αργότερα βρέθηκα στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση το Ακρωτήρι και σε εκείνο το σημείο του δρόμου με τα δέντρα που σε κάνουν να νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε βιβλίο της Jane Austen και σε λίγο πρόκειται να εμφανιστεί το Pemberley, είδα μια μαύρη γυαλιστερή κορδέλα να ανεμίζει στη μέση του δρόμου. Την απέφυγα τελευταία στιγμή και συνειδητοποίησα ότι ήταν ένα τεράστιο μαύρο φίδι.

Τη Τρίτη καθόμουν όλη μέρα σπίτι και έχασκα. Αργότερα το βράδυ πήγα βόλτα στον παραλιακό όπου είδα μια διαδήλωση, τη μοναδική διαδήλωση που είδα ποτέ στη Κύπρο… Ένας γνωστός έκανε κοινωνιολογική μελέτη του γεγονότος και τον άκουγα βαριεστημένα κουνώντας μηχανικά το κεφάλι.

Τη Τετάρτη καθάρισα την αποθήκη. Έβαλα στην άκρη παλιές φωτογραφίες και τις ξανάδα μετά από πολλά χρόνια. Μελαγχόλησα γιατί συνειδητοποίησα ότι ήμουν πάντα μόνη μου, ειδικά όταν ήμουν ανάμεσα σε πολύ κόσμο και μεγάλες παρέες. Τότε το έβλεπα σαν δικό μου φταίξιμο, τώρα το βλέπω αλλιώς. Το βράδυ στο σπίτι δεν είχαμε ρεύμα και καθόμουν στη βεράντα ακούγοντας ραδιόφωνο από το κινητό.

Τη Πέμπτη καθόμουν όλη μέρα σπίτι και έχασκα. Έκανε ζέστη και θύμωσα. Σκεφτόμουν πόσο γελοίο είναι για μια χώρα που έχει 360 μέρες τον χρόνο ηλιοφάνεια να εξαρτάτε τόσο πολύ από μια εταιρεία ηλεκτρικής ενέργειας. Μετά σκέφτηκα ότι δεν έχουμε υπόθεση σαν χώρα γενικά, η ηλιακή ενέργεια μας μάρανε.

Τη Παρασκευή το πρωί καθάρισα το σπίτι και το μεσημέρι πήγα για φαγητό. Το βράδυ αποφάσισα να λιώσω στη τηλεόραση και έκατσα να δω το Παρά πέντε. Μετά πέτυχα στο ΡΙΚ1 ένα μαγνητοσκοπημένο θεατρικό, το Μανόλη του Γιώργου Νεοφύτου με τη Δέσποινα Μπεμπεδέλη και ένα γάτο. Μιλούσε για το πραξικόπημα και κατάφερε να με κλαμουρίσει. Ήθελα να τηλεφωνήσω στο ΡΙΚ να τους συγχαρώ για την επιλογή τους αλλά συγκρατήθηκα.

Το Σάββατο το πρωί πήγα θάλασσα όπου κάηκα, ήπια κάμποσο θαλασσινό νερό, γέλασα πολύ σαν το χαζό και ερωτεύτηκα, κλασικά κάποιον που δεν γνωρίζει την ύπαρξη μου. Το βράδυ είδα το τελευταίο Harry Potter. Η κοπέλα στο ταμείο μας είπε να φυλάξουμε τα εισιτήρια μας για να μπορέσουμε να δούμε τη ταινία κάποια άλλη στιγμή αν κοπεί το ρεύμα. Όλα τα κλειστοφοβικά μας σύνδρομα ήρθαν στη φόρα αλλά τελικά το είδαμε χωρίς διακοπές. Η ταινία ήταν τέλεια εκτός από το τέλος! Άκου 19 χρόνια αργότερα μεσοαστοί μάγοι με κοιλιά!

Τη Κυριακή οικογένεια, εφημερίδες, περιοδικά, φαγητό, παγωτά και το απόγευμα θάλασσα. Συννεφιά, δροσιά και πλατσουρίσματα. Το βράδυ είδα στο ΡΙΚ1 τον Αρχιεπίσκοπο να μιλά πιο ήρεμα από ποτέ. Φαντάστηκα ότι με το ζόρι κρατούσε τον εαυτό του να μη πανηγυρίσει για το απρόσμενο δώρο.

Δευτέρα.

...

Σιωπή

Πελλός εποτζοιμήθειν…

Πέρασα όλη τη μέρα χτες να βλέπω βίντεο στο youtube από τη συναυλία του Roger Waters στη Αθήνα. Ναι, εκείνη τη συναυλία σε εκείνη τη πόλη που απαγορευόταν η είσοδος σε κινητά και κάμερες στο χώρο του σταδίου. Χαλόου, εν για την Ελλάδα που μιλούμε, φυσικά και θα είχε κινητά στο στάδιο, έλεος!

Τελοσπάντων, όταν έπεσα να κοιμηθώ το βράδυ ήμουν σίγουρη ότι θα δω τη συναυλία στον ύπνο μου, αφού κατάφερα να κοιμηθώ μόνο όταν άρχισα να φαντασιώνομαι ότι τη Τρίτη το πρωί κλέβω τη πιστωτική της μάνας μου, πάω αεροδρόμιο, φτάνω Αθήνα, μπαίνω στο μετρό, πάω ΟΑΚΑ, βλέπω τη συναυλία και επιστρέφω!

Αμ δε! Είδα στον ύπνο μου ότι έπαιρνα συνέντευξη από τον Μάνο Χατζιδάκι!!! Και ενώ εγώ προσπαθούσα να πετύχω κανένα λαβράκι για τις συνεργασίες του αυτός επέμενε να μου λέει πόσο hot και sexy είναι ο Tony Curtis! Και επειδή νευρίασα που δεν συγκεντρωνόταν εκεί που ήθελα, για να τον νευριάσω του ανάφερα δήθεν τυχαία ότι ο Tony Curtis πέθανε πρόσφατα. Τότε, σαν κάτι να του θύμισα, έμεινε σκεφτικός, με κοίταξε θλιμμένα και παραδέχτηκε ότι ναι, πράγματι, ο Tony πέθανε και μάλιστα αρκετά χρόνια αργότερα από τον ίδιο!

Τότε εγώ σκέφτηκα από μέσα μου «ρε γαμώτο τώρα αυτός κατάλαβε ότι πέθανε, θα εξακολουθεί να θέλει να κάνουμε τη συνέντευξη;»

Ναι… ξαναδές τον τίτλο του ποστ!

Ούφφου!

Ακούω τώρα το The Wall να μου φύγει η πίκρα! Καμιά φορά σκέφτομαι πως αν δεν πήγαινα για σπουδές στην Αθήνα θα άκουγα Θάνο Καλλίρη ακόμα!

Οι βίδες μου

Είμαι δύσκολη σαν άνθρωπος. Όταν ακούω, π.χ. ότι μια celebrity παράγγειλε για το δωμάτιο της στο ξενοδοχείο σαπούνι με άρωμα άγριας ορχιδέας από τα Ιμαλάια, την καταλαβαίνω. Δεν θέλει άγρια τριαντάφυλλα από τα Ιμαλάια ούτε άγρια ορχιδέα από τις Άλπεις. Θέλει αυτό που θέλει! Αν ήμουν διάσημη θα ήμουν κολλητή φίλη με τη Ναόμι Κάμπελ, είμαι σίγουρη.

Η παρέα μου, μου δίνει συμβουλές του τύπου «όταν βγεις ραντεβού με άντρα να παραγγείλεις το πιο απλό φαγώσιμο στο μενού και να μη κάνεις ΚΑΝΕΝΑ σχόλιο γι’ αυτό, να μην αφαιρέσεις ΤΙΠΟΤΑ από μέσα και να κάνεις πέτρα τη καρδιά σου και να το φας ΟΛΟ όσο και αν σιχαίνεσαι.»

Νομίζω ότι έχουν λάθος εντύπωση για μένα. Και το απέδειξα το περασμένο Σάββατο όταν ήπια ένα ποτό που σιχαίνομαι ενώ η πρώτη μου σκέψη (και η δεύτερη και η τρίτη και η τέταρτη και η πέμπτη) ήταν να το επιστρέψω! Τώρα αν ο τύπος με απορρίπτει γιατί δίστασα μισή ώρα να το πιω, θα έχει και αυτός τα δίκια του!

Πάντα πίστευα ότι αν κάποιος είναι εντάξει με τον εαυτό του δεν θα πρέπει να αλλάζει για να ευχαριστεί τους άλλους. Δεν μιλώ για τις αλλαγές που θέλει πραγματικά να κάνει και ίσως χρειάζεται κάποια ενθάρρυνση. Ούτε θεωρώ ότι είναι σωστό να είναι εντάξει με τον εαυτό του ένας αλκοολικός, ένας ναρκομανής ή ένας χαρτοπαίκτης, ειδικά αν ο τρόπος ζωής του επηρεάζει και άλλους.

Αλλά αν θέλω να φάω το σάντουιτς μου χωρίς ντομάτα και μαρούλι, αν δεν μου αρέσει η μπύρα, αν δεν ντύνομαι σαν λέτσα για να είμαι και να το φωνάζω underground, αν βαριέμαι εύκολα, αν κατεβάζω συχνά τα μούτρα μου, αν γίνομαι σνομπ ή κακιά, αν με πληγώνει ίσως λίγο περισσότερο από όσο θα έπρεπε η αδιαφορία των άλλων, αυτό δεν με κάνει ιδιότροπη ή παράξενη.

Μάλλον χρειάζομαι ένα ψυχολόγο!