Οι βίδες μου

Είμαι δύσκολη σαν άνθρωπος. Όταν ακούω, π.χ. ότι μια celebrity παράγγειλε για το δωμάτιο της στο ξενοδοχείο σαπούνι με άρωμα άγριας ορχιδέας από τα Ιμαλάια, την καταλαβαίνω. Δεν θέλει άγρια τριαντάφυλλα από τα Ιμαλάια ούτε άγρια ορχιδέα από τις Άλπεις. Θέλει αυτό που θέλει! Αν ήμουν διάσημη θα ήμουν κολλητή φίλη με τη Ναόμι Κάμπελ, είμαι σίγουρη.

Η παρέα μου, μου δίνει συμβουλές του τύπου «όταν βγεις ραντεβού με άντρα να παραγγείλεις το πιο απλό φαγώσιμο στο μενού και να μη κάνεις ΚΑΝΕΝΑ σχόλιο γι’ αυτό, να μην αφαιρέσεις ΤΙΠΟΤΑ από μέσα και να κάνεις πέτρα τη καρδιά σου και να το φας ΟΛΟ όσο και αν σιχαίνεσαι.»

Νομίζω ότι έχουν λάθος εντύπωση για μένα. Και το απέδειξα το περασμένο Σάββατο όταν ήπια ένα ποτό που σιχαίνομαι ενώ η πρώτη μου σκέψη (και η δεύτερη και η τρίτη και η τέταρτη και η πέμπτη) ήταν να το επιστρέψω! Τώρα αν ο τύπος με απορρίπτει γιατί δίστασα μισή ώρα να το πιω, θα έχει και αυτός τα δίκια του!

Πάντα πίστευα ότι αν κάποιος είναι εντάξει με τον εαυτό του δεν θα πρέπει να αλλάζει για να ευχαριστεί τους άλλους. Δεν μιλώ για τις αλλαγές που θέλει πραγματικά να κάνει και ίσως χρειάζεται κάποια ενθάρρυνση. Ούτε θεωρώ ότι είναι σωστό να είναι εντάξει με τον εαυτό του ένας αλκοολικός, ένας ναρκομανής ή ένας χαρτοπαίκτης, ειδικά αν ο τρόπος ζωής του επηρεάζει και άλλους.

Αλλά αν θέλω να φάω το σάντουιτς μου χωρίς ντομάτα και μαρούλι, αν δεν μου αρέσει η μπύρα, αν δεν ντύνομαι σαν λέτσα για να είμαι και να το φωνάζω underground, αν βαριέμαι εύκολα, αν κατεβάζω συχνά τα μούτρα μου, αν γίνομαι σνομπ ή κακιά, αν με πληγώνει ίσως λίγο περισσότερο από όσο θα έπρεπε η αδιαφορία των άλλων, αυτό δεν με κάνει ιδιότροπη ή παράξενη.

Μάλλον χρειάζομαι ένα ψυχολόγο!