Ο Εγκέφαλος

Ο Εγκέφαλος παντρεύτηκε χωρίς να το καταλάβει στα δεκάξι του μια μέρα που ήρθε ο πατέρας του από τη δουλειά και του είπε να βάλει το κυριακάτικο του το φόρεμα και σε λίγο θα ερχόταν ένας να τον παντρέψουν, ο Εγκέφαλος υπάκουσε, τον είδε ο ένας, τον είδε τον ένα, αλληλοαρεστήκαν, ρώτησε ο προξενητής αν συμφωνούν για τον γάμο, συμφωνούσαν, τους παντρέψανε.

Και πέτυχε ο γάμος όπως κάθε καλομελετημένη συμφωνία, κάνανε και δύο κόρες, τις μεγάλωσαν και επειδή οι καιροί άλλαξαν πρώτα τις άφησαν να τελειώσουν το σχολείο, μετά τις έστειλαν κολλέγιο και μετά ακολούθησαν την ίδια μέθοδο εξεύρεσης γαμπρού. Μέχρι τότε οι κόρες αντιμετώπιζαν τα αρσενικά σαν… δεν ξέρω πως ακριβώς τα αντιμετώπιζαν…

Θυμάμαι μια φορά που είχα πάει για καφέ ένα απόγευμα με τη μια και ήρθε μαζί μας ένας φίλος μου, ήμασταν τότε γύρω στα είκοσι και η συγκεκριμένη κοπέλα συμπεριφερόταν σα να την είχα πάει σε μπουρδέλο, κοίταζε γύρω γύρω φοβισμένη και με σκουντούσε μυστικά για να φύγουμε. Σκεφτόταν πως αν την έβλεπε κανένας θα τη θεωρούσε εύκολη και σουρλουλού και δεν θα έβρισκε γαμπρό.

Ναι, Λεμεσός τέλη του ’90.

Ο τρόπος που έβρισκε ο Εγκέφαλος τους υποψήφιους γαμπρούς βασιζόταν σε ένα καλά μελετημένο πλάνο που περιλάμβανε συγγενείς των συγγενών των συγγενών των συγγενών, γιατί μόνο οι συγγενείς μπορούν να είναι ειλικρινείς με τους συγγενείς τους έτσι θα ήταν βέβαιο ότι ο υποψήφιος θα πληρούσε τις προϋποθέσεις.

Μόλις βρεθόταν ο κατάλληλος που άρεσε στη κόρη και του άρεσε και η κόρη, κανονίζανε τα προικιά, τα συμφωνούσανε και μετακόμιζε σπίτι τους, στους δύο τρεις μήνες κάνανε το πάρτι αρραβώνων ακόμα και αν ήταν μες το καταχείμωνο, δεν θα έμενε η κόρη μες το ίδιο σπίτι με τον γαμπρό απλά λογοδοσμένη και όχι έστω αρραβωνιασμένη, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, στον ένα χρόνο γινόταν και ο γάμος, στον άλλο χρόνο το ένα παιδί, στον επόμενο χρόνο το άλλο παιδί και πάει λέγοντας.

Δέκα χρόνια αργότερα ο Εγκέφαλος ζει στο ισόγειο, στον πρώτο όροφο ζει η πρώτη κόρη με την οικογένεια της και στον δεύτερο όροφο ζει η δεύτερη κόρη με την οικογένεια της και κάθε ομοιότητα με κάποιο άλλο τρίπατο γνωστό στην μπλογκόσφαιρα είναι εντελώς συμπτωματική γιατί ο Εγκέφαλος δεν έχει γιο!

Όπως όλοι οι εγκέφαλοι έτσι και ο πρωταγωνιστής μας Εγκέφαλος κινεί με μαεστρία τα νήματα της καλοκουρδισμένης μηχανής που κατασκεύασε. Κάθετε στο κεφάλι του τραπεζιού στα κυριακάτικα γεύματα και δίνει οδηγίες: βάλε ζακετάκι του μωρού κρυώνει, πάρε φαγητό στη γιαγιά αλλά λιώσε το πρώτα γιατί δεν φορά τη μασέλα της, κάμε καφέ του άντρα σου κι εμένα ένα τσάι, ρώτα τη πεθερά σου αν θέλει και άλλες πατάτες (ενώ η πεθερά είναι εκεί μπροστά, ποτέ μου δεν κατάλαβα τη λογική μιας τέτοιας πρότασης, να ζητάς από κάποιον που είναι πάνω από πέντε χρονών να ρωτήσει κάποιον που είναι μπροστά αν θέλει κάτι ενώ μπορείς μια χαρά  να τον / την ρωτήσεις και μόνος σου!).

Αυτές οι οδηγίες δεν περιορίζονται βέβαια μόνο στα κυριακάτικα τραπέζια αλλά σε όλους τους τομείς της ζωής των κόρων. Από το σε ποιο σχολείο θα στείλει τα παιδιά της η καθεμιά μέχρι πόσα θα ξοδέψει για δώρα και από το τι ρούχα θα φορέσει στον γάμο της ξαδέλφης της γειτόνισσας μέχρι το που θα πάει διακοπές το καλοκαίρι.

Ο Εγκέφαλος ξέρει τα πάντα κανονίζει τα πάντα και περιμένει τα πάντα ενώ οι άλλοι απλά υπακούουν, τόσο φυσικά, τόσο δεδομένα, τόσο άβουλα που μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι…

Σε αυτές τις συνθήκες καλούμαι μια δυο φορές τον χρόνο να αντεπεξέλθω με υπομονή, χαμόγελο, στωικότητα, καλοσύνη, καταπνίγοντας ουρλιαχτά απόγνωσης εξαιτίας βαρεμάρας, κάνοντας τη πάπια στα βλέμματα οίκτου και αμηχανίας που πηγάζουν από το γεγονός ότι είμαι ανύπαντρη, απαντώντας με χιούμορ στις ηλίθιες ερωτήσεις των παιδιών που πηγάζουν από τις απορίες που δημιουργούνται από αυτά που ακούν από τους γονείς τους, απαντώντας με ένα απλό όχι την ίδια ερώτηση κάθε χρόνο αν νηστεύω για να εισπράξω το βλέμμα αποδοκιμασίας της συνομήλικης μου, αντιμετωπίζοντας με αδιαφορία τα βλέμματα ειρωνείας των μεγάλων όποτε μιλώ για πάνω από δύο δευτερόλεπτα με ένα παιδάκι, ακούγοντας με όχι και τόσο συγκαλυμμένη αδιαφορία τα οικογενειακά τους κουτσομπολιά, ακούγοντας με φανερή φρίκη οτιδήποτε έχει να κάνει με αρρώστιες και θανάτους συγγενή του συγγενή του συγγενή τους και γενικά κάνοντας τον καραγκιόζη με οτιδήποτε περιλαμβάνεται στα καθήκοντα μου στο συγκεκριμένο μέρος.

Μια μέρα είναι, θα περάσει…

Υγ. 1. γκρινιάρικο το τελευταίο ποστ του 2011… δεν πειράζει, τι σόι ανορθόγραφο grouchy smurf θα ήμουν αλλιώς!

Υγ. 2. καλά να περάσετε και καλή χρονιά να έχουμε!!!