Παρασυρόμεθα εις αποκαλύψεις

Δεν ξέρω πως μου ήρθε η καθαρεύουσα –αν είναι καθαρεύουσα αυτό το πράμα που έβαλα για τίτλο– μάλλον το σκέφτηκα κάπως όπως το δυστυχώς επτωχεύσαμεν ή το εκάμαμεν επανάστασιν, κανένα από τα τρία θετικό ή αισιόδοξο!

Για το μπλογκ ξέρει μόνο ο Maurice. Ήταν βράδυ, περπατούσαμε στον μόλο, και μου αποκάλυψε το μεγάλο του μυστικό οπότε με κάποιο τρόπο έπρεπε να του εμπιστευτώ κι εγώ κάτι. Το έπρεπε να εννοηθεί ως θέλησα να του εμπιστευτώ κάτι. Καταλαβαίνετε, ο άλλος σου λέει κάτι που αφορά τη προσωπική του ζωή και εσύ του αποκαλύπτεις ότι έχεις μπλογκ, απόλυτα ίσο! Όταν ανάφερε ένα μπλόγκερ με συγκεκριμένο περιεχόμενο δεν έκρυψα ότι τον ήξερα. Με ρώτησε από πού τον ήξερα και του είπα ότι έχω κι εγώ μπλογκ. Μετά κόμπλαρα και δεν του έλεγα το όνομα, μετά του το είπα και μετά του έστειλα λινκ. Μετά έφαγε ένα εργάσιμο οκτάωρο να διαβάζει το μπλογκ και να μου στέλνει ενθουσιώδη μέηλ.

Από τότε, σχεδόν τρία χρόνια τώρα δεν το έχω πει σε κανέναν άλλο. Και αν οποιοσδήποτε που με ξέρει με κατάλαβε, το να μη μου λέει τίποτα είναι το καλύτερο πράμα που κάνει!

Το πρόβλημα είναι που κάποιες φορές μπαίνω στον πειρασμό να το πω και σε άλλους. Μπορεί να λέμε κάτι ή να πάμε κάπου και να θέλω να το βάλω στο μπλογκ. Ή να θέλω να πω κάτι που έχω βάλει στο μπλογκ οπότε αναγκαστικά δεν το λέω. Ή μπορεί απλά να θέλω να παίξω την έξυπνη. Ή να εντυπωσιάσω τον συνομιλητή μου. (μετριοφροσύνη και ταπεινότητα, τα ξανάπαμε)

Βλακείες. Έχουμε ένα εκατομμύριο διαφορετικούς τρόπους επικοινωνίας, το μπλογκ ας μείνει για την Ουφ! κι εγώ για εμένα.