Το μαξιλάρι

Την περασμένη βδομάδα, ήρτεν η μάμμμα μου με τρεις τεράστιες τσάντες γεμάτες με είδη προικός. Άνοιξε η κόρη της αδελφής της γειτόνισσας της νύφης της σχετικό κατάστημα τζαι επήε να ψουμνίσει. Η μάνα μου εν το πιο εύκολο θύμα σε κάτι τέθκοιες καταστάσεις. Εν υπάρχει περίπτωση να ανοίξει η τάδε του τάδε της τάδε της τάδε του τάδε του τάδε μαχαζί που να πουλά οτιδήποτε τζαι να μεν νοιώσει την υποχρέωση να πάει να ψουμνίσει.

Ακόμα σιειρόττερο εν το ότι ούλλα τούτα τα μαχαζιά πάντα, μα πάντα πουλούν πράματα που πιστεύκω πως εν τα χρησιμοποιεί ούτε ο κατασκευαστής τους, ζαοκομμένα, ζαοραμμένα, ζαωμένα γενικά που συνήθως διαλύουνται μετά που μια χρήση τζαι επειδή εν φτηνά, κάμνουν σε να αγοράζεις πολλά, τα οποία τελικά καταλήγεις να πληρώνεις ακριβά. Άσε που αφού δεν είναι καλά καταλήγεις απλά να πετάσσεις τα λεφτά σου. Τζαι τζείνο που μου σπάζει τα νεύρα εν που πάντα καταλάβει το, ποττέ δεν χρησιμοποιά ή φορεί τζείνα που ‘γοράζει αλλά πάλε πάει τζαι πάλε ‘γοράζει. (νομίζω τούτον ονομάζεται κοινωνική, ενήλικη ζωή, με υποχρεώσεις)

Για να μεν θυμηθώ το παλτό που αναγκάστηκα να αποκτήσω πέρσι που επήα μαζί της σε μια τέθκοια μπουτίκ. Προσπαθώ τόσο πολλά να μεν είμαι σαν τη μάνα μου τζαι ώρες ώρες πάω τζαι κάμνω ακριβώς τες ίδιες μαλακίες. Το μόνο ωραίο πράμα πάνω του ήταν το χρώμα. Η φόδρα ήταν ραμμένη αλλού για αλλού τζαι τόπους τόπους εσακούλιαζε, η μια πλευρά ήταν πιο μεγάλη που την άλλη τζαι μια φορά που αποφάσισα να το παίξω εναλλακτική τζαι να το φορήσω ανακάλυψα ότι άφηνα τρίσιες παντού σαν τον κάττο. Τελικά εκατάλαβα πως φορώντας το, εν ήμουν εναλλακτική αλλά τσίφτισσα τζαι δεν ήταν τζαι φτηνό ρε γαμώτο.

Ήρτε λοιπόν με θκυο φρικτά χαλάκια, θκυο ακόμα πιο φρικτά ριχτάρια τζαι το Μαξιλάρι. Βλέπω τη τιμή (έξι ευρώ) τζαι καταλάβω ότι έξι θα ‘ν οι ώρες του, ούτε για μια νύχτα εν θα αντέξει. Εν είπα τίποτε γιατί προσπαθώ που τα καλά να είμαι καλή, άσε που εχρειάζουμουν μαξιλάρι τζαι ας μεν κρίνω τα προϊόντα του «Είδη Προικός Αντρουλλού» πριν τα δοκιμάσω. Τα ριχτάρια όμως τζαι τα χαλάκια υποδέχτηκα τα όπως ακριβώς τους εταιρκάζαν: ίου γιαξ τα μάθκια μου τα μάαααααθκια μου φύε τα φύυυυυυυε τα!!!

Την πρώτη νύχτα επεράσαμε την τέλεια με το Μαξιλάρι. Τη δεύτερη, άρκεψε να πιττακώνεται. Την τρίτη, έκαμε κάτι εξογκώματα που μου ετρυπούσαν το κρανίο. Τη τέταρτη, εν εμπορούσα να τζοιμηθώ που τον πονοτζέφαλο. Τη πέμπτη άρχισα να πιστεύκω ότι θα μου έφκαλλεν όγκο στον εγκέφαλο. Την έκτη, άρκεψα να κάμνω νοητά μες τον πιττακωμένο μου νου τη διαθήκη μου, κλαψουρίζοντας που εν θα επρολάβαινα να δω το Μάτσου Πίτσου. Μετά ετζοιμήθηκα τζαι έβλεπα όνειρο ότι έφτασα ως τζιαμέ αλλά είχα πονοτζέφαλο, έπιασαν με οι ιδιοτροπίες μου, εμουρμούρουν, τζαι εν έφκαινα πάνω να το δω.

Εξύπνησα τζαι επέταξα το. Όι να μας χαλά το Μάτσου Πίτσου τζαι στον ύπνο μας ένα κολομαξιλάρι!