Θα με πάρω να φύγουμε

Έχω καιρό να γκρινιάξω για το κωλόνησο… περίεργο αν σκεφτείς ότι έρχονται εκλογές, απόλυτα δικαιολογημένο αν θυμηθείς ότι δεν βλέπω καθόλου τηλεόραση και ακόμα και τις κυριακάτικες εφημερίδες τις διαβάζω με μια νιρβάνα που δεν με αφήνει να τσαντιστώ για τίποτα.

Το μέρος στο οποίο λέω συχνά ότι θα μετακομίσω είναι το Μάτσου Πίτσου ή το Νησί του Πάσχα και εκεί θα πάω και τώρα που αδιαθέτησα και πονάω, το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου μου δεν συνεννοείται σε τίποτα με το αριστερό και το μόνο που θέλω είναι να είμαι στο κρεβάτι και να λέω τον πόνο μου στο ταβάνι. Α, και να κάνω μαραθώνιο προβολής του Lord of the Rings, είναι ωραία κάθε φορά που πεθαίνει ένας από τους ήρωες να ξέρω ότι δεν πεθαίνει στ’ αλήθεια γιατί το έχω δει πεντέξι φορές, οπότε η νιρβάνα παραμένει.  

στο δεύτερο και στο τρίτο μέρος οι λόγοι απολαυστικής θέασης αυξάνονται με την είσοδο του Ρομπέν των Δασών εεεεεε σόρυ του Φάραμιρ εννοώ! 

Στην πραγματικότητα, δεν νομίζω να άντεχα πάνω από τρεις μέρες στο Νησί του Πάσχα ενώ στο Μάτσου Πίτσου έχω πολύ σοβαρές αμφιβολίες αν θα κατάφερνα να φτάσω χωρίς να βγάλω τα άντερα μου από την υψοφοβία. Αλλά τι νόημα θα είχε το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες που λέει και ο Παπακωνσταντίνου, έτσι δεν είναι;

νακκουρίν ψηλά...

Για το πρώτο, ξεκινώ από Λάρνακα και φτάνω μετά από καμιά δυο μέρες μέσω Λονδίνου και Νέας Υόρκης στο Σαντιάγο της Χιλής. Από εκεί, το Νησί του Πάσχα είναι μόλις έξι ώρες με το αεροπλάνο πετώντας πάνω από τον Ειρηνικό. Πριν καιρό είχα βρει ένα χάρτη με τους αντίποδες, δηλαδή το σημείο της γης που βρίσκεται ακριβώς κάτω από τα πόδια μας. Καλά, όχι ακριβώς πουκάτω αλλά πιάσατε το πόιντ. Ολόκληρη η Ευρώπη δεν είναι παρά ένα μικρό μέρος του Ειρηνικού, μόνο η Πορτογαλία (ακούς Περτίτζι; :Ρ) ακουμπά στη Νέα Ζηλανδία. Με λίγη φαντασία και πολλή αθκιασεροσύνη μπορούμε να πούμε ότι η Κύπρος είναι στους αντίποδες του Νησιού του Πάσχα οπότε δηλώνοντας ότι θέλω να πάω στην άλλη άκρη του κόσμου, εκεί ακριβώς πέφτω!

oh mon dieu, τουρίστες

Μιας και θα είμαι στη περιοχή, θα πάρω μετά από κανένα μήνα που θα βαρεθώ το Σαντιάγο το αεροπλάνο για τη Λίμα του Περού που όποτε συμπληρώνω ονλάιν την πόλη που μένω μου εμφανίζει πρώτα τη Lima και μετά τη Limassol και το έχω απωθημένο να πάω. Μόνο τρεισήμισι ώρες είναι η διαδρομή και από εκεί άλλη μιάμιση ώρα αεροπορικώς για το Μάτσου Πίτσου στο οποίο μπορείς να πας και με τρένο ή λεωφορείο αλλά βλέποντας τη διαδρομή νομίζω πως θα το κάνω περπατώντας ή παρέα με τον Gael García Bernal πάνω σε μια μοτοσυκλέτα. Όμως τώρα που ξαναβλέπω τη διαδρομή μήπως να μη πάω καθόλου;!

Μόλις φτιάξει ο καιρός θα το οργανώσω για όποιον θέλει να μου κάνει παρέα, προς το παρόν πρέπει να ξεπεράσω τον φόβο μου για τα αεροπλάνα και να βρω χορηγούς.