An easter carol

Lesser Ury -Lying Nude

Την Παρασκευή μιζέριασα πολύ. Το υποκατάστατο νούμερο ένα θα πήγαινε στον επιτάφιο για κοινωνιολογικούς λόγους και το υποκατάστατο νούμερο δύο για ελληνορθόδοξους χριστιανικούς λόγους. Χάντεψα στο υπερπέραν παρέα με το ταβάνι για κάτι ώρες και ακολούθως έβαλα να δω το Argo.

Δεν μου άρεσε. Τούτες οι αμερικανιές με τον ένα που μπορεί να σώσει το σύμπαν όταν δεν μπορεί κανένας άλλος, εκνευρίζουν με. Το βρήκα αποσπασματικό, αν δεν ήξερα την υπόθεση δεν θα καταλάβαινα τι γινόταν. Τόσος έλεγχος στο αεροδρόμιο και εμφανίστηκαν έξι άτομα από το πουθενά; Και αφού ήρθαν μαζί γιατί αυτός έμενε στο ξενοδοχείο και οι άλλοι στην πρεσβεία; Και οι ιρανοί δεν μπορούσαν να καλέσουν το αεροπλάνο πίσω μόλις απογειώθηκε;

Ο Μπεν όμως με το μουσούδι του είναι κούκλος.

Το Σάββατο μιζέριασα πολύ. Το βράδυ βγήκα με μεγάλη παρέα και περπατούσαμε στο κέντρο να βρούμε κάπου ανοικτά να κάτσουμε. Ήταν καλά αλλά όλοι με εγκατέλειψαν γύρω στις έντεκα για να παν εκκλησία έτσι πήγα στην μάνα μου. Έβλεπε την λειτουργία από την τηλεόραση και μου έκανε εντύπωση που ο αρχιεπίσκοπος ψάλει και κάνει και λειτουργίες, νόμιζα πως ασχολείται μόνο με τις επιχειρήσεις και την καριέρα του. Η μάνα μου εκνευρίστηκε από τα σχόλια μου και με έδιωξε έτσι έβαλα να δω το Frankenweenie, την πρόσφατη εκδοχή μιας μικρού μήκους ταινίας του Tim Burton από το 1984.

Είναι πολύ ωραίο, βρίσκεις σε αυτή πολλά στοιχεία του σκηνοθέτη που δεν άλλαξαν με τα χρόνια. Ας πούμε το παρεξηγημένο «τέρας» και τα πνιγηρά προάστια θυμίζουν πολύ το Edward Scissorhands. Γέλασα πολύ με τον Κολοσσό, εκεί που περιμένεις να βγει από το μαυσωλείο κανένα τέρας, βγαίνει...

Δεν σας λέω, να το δείτε.

Την Κυριακή μιζέριασα πολύ. Ο Maurice είχε ραντεβού το απόγευμα, στο οποίο προσπάθησα να χωθώ με το ζόρι: τι σας πειράζει να έρθω μαζί σας; θα κρατάω το φανάρι. Δεν τον έπεισα και έκατσα να χαντεύω το υπερπέραν παρέα με το ταβάνι. Σκέφτηκα πως δεν είμαι πια είκοσι χρονών για να απολαμβάνω την μιζέρια έτσι βγήκα με μια φίλη με την οποία δεν περνάμε και πάντα καλά, αλλά όταν ανοίγεσαι ακόμα και για τα πιο κοινότοπα θέματα και είναι και η άλλη πρόθυμη να ανοιχτεί, βρίσκεις κοινά στοιχεία εκεί που δεν το περιμένεις και ήταν ωραία τελικά. Μετά ήρθα σπίτι και είδα το Alice in the cities.

Λατρεύω τα road movies και από Wim Wenders είδα μόνο το Paris, Texas και το Wings of Desire, οπότε ήμουν σίγουρη ότι θα μου άρεσε και αυτό. Εννοείται πως ταυτίστηκα με τον πρωταγωνιστή και εννοείται πως με έπιασαν οι τάσεις φυγής πάλι, ευτυχώς όχι για το Μάτσου Πίτσου αλλά για την Ευρώπη, ένας προορισμός σίγουρα πιο εφικτός.