ΠουΣουΚου

Οι χολιγουντιανές μαλακίες μας φάγανε

Είδα το Silver Linings Playbook και ταυτίστηκα με την πρωταγωνίστρια, η μαλακία με τις ταινίες όμως είναι πως αντίθετα με την πραγματικότητα στο τέλος ο πρωταγωνιστής μέσα σε τρία δευτερόλεπτα ανακαλύπτει ότι είναι την πρωταγωνίστρια που θέλει και όχι την κομπάρσα για την οποία μας ζάλισε τον έρωτα τα προηγούμενα εκατόν είκοσι λεπτά οπότε πρέπει να υπάρξει οπωσδήποτε κυνηγητό για να την προλάβει και να της εξομολογηθεί τον έρωτα του τον οποίο φυσικά εκείνη θα δεχτεί με ευγνωμοσύνη και θα ζήσουν happily ever after μέχρι τους τίτλους τέλους γιατί μετά δεν ξέρουμε τι γίνεται. Περίμενα μια διαφορετική κομεντί έτσι όπως την διαφήμιζαν, η μόνη διαφορά με τις υπόλοιπες είναι που και οι δυο έχουν διάφορα ψυχολογικά που άμα το καλοσκεφτείς δεν ήταν πιο σοβαρά από αυτά που έχουν οι περισσότεροι πρωταγωνιστές σε μια οποιαδήποτε κομεντί τα οποία ψυχολογικά να μη σχολιάσω πόσο γρήγορα ξεπέρασε εκείνος μέσα από το dirty dancing τους.

Πλησίασα τον Θεό

Σε εκείνο το μέρος το μόνο καλό σημείο είναι ο διάδρομος για τις τουαλέτες ο οποίος έχει την καλύτερη ηχητική και οπτική του μαγαζιού, μακριά από τους Χώρκατους που ξέρουν μόνο δύο τραγούδια στα οποία χορεύουν παθιασμένα πάω να ξεράσω με απλωμένα τα ξερά τους στον αέρα ενώ σε όλα τα υπόλοιπα ανεβάζουν στάτους στο φπ, παίζουν παιχνίδια στο κινητό, μιλούν με την παρέα τους και κάμνουν τον παράγοντα μιλώντας με όλο τον κόσμο κάνοντας με να απορώ γιατί δίνουν τόσα λεφτά να παν σε μια συναυλία από την στιγμή που θα μπορούσαν να κάτσουν σπίτι τους ή να παν στα μπουζούκια. Στον διάδρομο για τις τουαλέτες λοιπόν, γίνονται οι πιο απροσδόκητες συναντήσεις άσχετα αν δεν έχω το θάρρος και την ικανότητα να τις αξιοποιήσω. Πλησίασα τον Θεό και άνοιξα το στόμα μου και του είπα κάτι το οποίο αποκλείετε να άκουσε γιατί έτρεμα και τραύλιζα λίγο πριν λιποθυμήσω νοητικά ενώ Εκείνος με κοίταζε με απορία μετά τις τρεις ώρες απίστευτα τέλειας μουσικής και ενέργειας που ζήσαμε, με το νέο μου κόλλημα να είναι σαν να γράφτηκε για μένα μετά το overdose ταινιών τον τελευταίο μήνα.

Η ζωή μετά

Είδα μια παράσταση όπου μια τύπισσα έχει μόλις πεθάνει από ηλεκτροπληξία μάλλον γιατί μαζί της στην αιωνιότητα κουβαλά ένα φωτιστικό και ένα πολύπριζο με τα οποία προφανώς δέθηκε πολύ ενώ φοράει πυτζάμες και παντόφλες κουνελάκια και προσπαθεί να καταλάβει τι της συμβαίνει. Σκεφτόμουν πως αν ήταν έτσι στην πραγματικότητα η ζωή μετά τον θάνατο, πώς θα ήθελα να είμαι ντυμένη και τι αντικείμενα αποσκευές θα κουβαλούσα μαζί μου; Ενώ θα προτιμούσα κάτι ωραίο και άνετο και σίγουρα καλά βιβλία και καλή παρέα, μάλλον κι εγώ με τις πυτζάμες θα έμενα στην αιωνιότητα, παρέα με το λάπτοπ. Άραγε έχει Wi-Fi στο υπερπέραν; Βλέπω ήδη το πρώτο διαγαλαξιακό ποστ: μόλις ήρθα από τη συναυλία του Curt Cobain ο οποίος είναι τέλειος και τα έχει φτιάξει με την Amy Winehouse, και σε κάποια φάση ανέβηκε στη σκηνή ο Freddie Mercury που ήταν στο κοινό και είπαν μαζί το Bohemian Rhapsody και ήταν καταπληκτικά αλλά μπροστά μου καθόντουσαν όλοι οι μακαρίτες μπασκετμπολίστες του αιώνα και είχαν κάτι σαν reunion και δεν κάθονταν ένα τόπο και δεν έβλεπα τίποτα και εκνευρίστηκα. Ουφ! of the underworld!