Η ανάλυση του βήχα

Δεν είσαι συνηθισμένος / συνηθισμένη να πηγαίνεις στο θέατρο αλλά παίζει κομπάρσα μια οποιαδήποτε γνωστή σου και σε καλεί. Η παράσταση δεν έχει και πολλή μουσική και καθόλου λόγια, οι ηθοποιοί είναι σχεδόν γυμνοί στη σκηνή και εσύ νοιώθεις άβολα μέσα σε τόση in your face κουλτούρα. Βήχεις με ένα διακριτικό και κοφτό κουγχκ. Αμέσως σου απαντά κάποιος / κάποια με ένα επίσης διακριτικό κουγχκ από την άλλη άκρη της αίθουσας. Κάποιος / κάποια αναθαρρεύει στο κέντρο της αίθουσας και ανταποκρίνεται με ένα κουγχκ το οποίο συμπληρώνει με ένα ουγχκ.

Μετά μπαίνει δυνατή μουσική και το μισό θέατρο τη συνοδεύει με απανωτά κουγχκ, ουγχκ και κουγχκουγχκουγχκουγχκ. Η μουσική σταματά απότομα και μένει ένα κουγχκ να αιωρείται. Περνάει κανένα λεπτό ησυχίας και ακούγεται ένα διακριτικό κουγχκ από κάπου δεξιά. Περιμένω το επόμενο από κάπου αριστερά. Δεν με απογοητεύει. Μετά ένα πίσω μου. Μετά ένα λίγο πιο μπροστά.

Σταματώ να προσέχω την παράσταση και κάνω μελέτη των κουγχκ. Ναι, μετά από ένα, ακολουθεί πάντα ακόμα ένα και μετά τρία τέσσερα. Κάθε φορά που μπαίνει μουσική εκτονώνονται καμιά εικοσαριά. Δεν είναι άρρωστοι, απλά νοιώθουν άβολα και θέλουν να επιβεβαιώσουν την παρουσία τους στον χώρο και να συγκρατήσουν την ανυπομονησία τους που χτυπάει κόκκινο με τον περιορισμό τους σε ένα τεράστιο χώρο με άλλα πεντακόσια άτομα.

Σε συνδυασμό με το προηγούμενο ποστ, θέλω να εφευρεθεί ένα κάθισμα το οποίο θα αναγνωρίζει τις συνεχείς μετακινήσεις του κώλου και θα έχει τη δυνατότητα να ενεργοποιεί ένα μηχανισμό που θα ανοίγει σε μια καταπακτή μετά το δεύτερο κουγχκ. Δεν χρειάζεται να τραυματίζεται κανείς, ας έχει στρώμα από κάτω. Αλλά θα του / της απαγορεύεται η είσοδος για το υπόλοιπο της παράστασης.

Κουγχκ. 

Η αυταρχικότητα μέσα μου

Υπάρχουν κάτι πειράματα που βάζουν δύο ομάδες ανθρώπων να ελέγχει η μια την άλλη, ή να την τιμωρεί με ηλεκτροσόκ, ή να σε ρωτούν αν θα βοηθούσες έναν άνθρωπο ξαπλωμένο στη μέση του δρόμου ενώ λίγο πριν είχαν βάλει ένα πειραματόζωο ξαπλωμένο στη μέση του δρόμου τζι εσύ εν τον εβοήθησες επειδή βιαζόσουν να πας να απαντήσεις στο τεστ ότι θα βοηθούσες έναν άνθρωπο ξαπλωμένο στη μέση του δρόμου.

Θεωρητικά αντιδρούμε πολύ διαφορετικά από ότι μπροστά σε αληθινές καταστάσεις. Φοούμαι πως αν μου δώσεις εξουσία εννά σε κάμω σαπούνι.

Θυμώνω πολλά με την βλακεία. Θυμάμαι στο σχολείο, στη φυσική είχα μέσο όρο 19 στα διαγωνίσματα. Πρακτικό σε όσους το πρόλαβαν, θαυμάστε με. Όμως, ο καθηγητής ήταν πολύ καλός, μας προετοίμαζε τέλεια για τα διαγωνίσματα, σχεδόν μόνο τις απαντήσεις δεν μας έδινε, το μόνο που είχαμε να κάμουμε ήταν να διαβάσουμε την συγκεκριμένη ύλη. Εγώ ήμουν το σπάσμα και οι άλλοι ζορίζονταν με μέσο όρο 13. Τους θεωρούσα ηλίθιους, όχι για το 13 αλλά για το ότι γκρίνιαζαν χωρίς καν να διαβάζουν.

Πρώτο έτος στη σχολή. Μιλά ο καθηγητής τζαι λαλεί την επόμενη φορά να έχουμε όλοι μαζί μας ένα σημειωματάριο τζαι στυλό. Άγχος μεγάλο στην τάξη. Τι σημειωματάριο; Με γραμμές ή χωρίς; Με σκληρό ή με μαλακό εξώφυλλο; Πόσες σελίδες να έχει; Σπιράλ, δέσιμο ή κάρφωμα; Τι μέγεθος; Θέλετε κάποιο συγκεκριμένο χρώμα στο εξώφυλλο; Το στυλό; Μπλε ή μαύρο; Θα χρειαστούμε και άλλα χρώματα; Η μύτη τι πάχος να έχει; Παιδιά, θέλετε να πάμε όλοι μαζί σε ένα χαρτοπωλείο να πάρουμε αυτά που θέλει ο κύριος Πριχτόπουλος; Το  νευρικό μου σύστημα είχε καταρρεύσει.

Περιμένω το λεωφορείο πάνω από μισή ώρα, είναι γεμάτο, στριμώχνομαι,  γίνεται χαμός, κατεβαίνω στην επόμενη στάση και περπατώ μες τες ερημιές κάμποση ώρα, έρχεται άλλο λεωφορείο, μπαίνω μέσα, δεν προσέχω τον αριθμό, βρίσκομαι στην άλλη άκρη της πόλης, χαρατζίζομαι, περπατώ, βρέσιει, θέλω να κλαίω, μπαίνω σε άλλο λεωφορείο, πάω κέντρο,  περπατώ, πάω στη στάση, έρχεται το λεωφορείο, έχει ουρά, γίνεται χαμός, μια γριά με σπρώχνει  και γκαρίζει, είμαι έτοιμη να λιποθυμήσω, βρίζω τη γριά, σταματώ ένα ταξί, μπαίνω μέσα πάω σπίτι και προσπαθώ να συνέλθω. Χτυπά το τηλέφωνο, είναι μια φίλη και έχει νέα. Το παντελόνι που εγόρασεν εχτές που το ζάρα έσιει μιαν τρύπα στην πούγκα τζαι επήεν να το αλλάξει αλλά εν ήβρεν το ίδιο τζαι εγόρασεν μια φούστα αλλά εν της επολλοάρεσε τζαι εννά πάει αύριο να την αλλάξει τζαι τζείνη μπλα μπλα μπλα. Εγώ απαντώ μονολεκτικά μέχρι που με ρωτά πως ήταν η μέρα μου τζαι της λέω τα πιο πάνω μέχρι το σημείο που πάω κέντρο τζαι περπατώ. Με διακόπτει, μου λέει ότι βαρκέται να με ακούει τζαι έσιει τζαι τζείνη προβλήματα τζαι κλείει μου το τηλέφωνο. Εν με ξανάκουσε που τότε.

Με τα χρόνια έμαθα να αποφεύγω έτσι καταστάσεις, αλλά όποτε τες βρίσκω μπροστά μου κάποιες φορές εντυπωσιάζομαι τζαι η ίδια με το με πόσα πράματα έχω υπομονή, τζαι άλλες φορές νομίζω πως είμαι έτοιμη να πιάσω ένα οπλοπολυβόλο τζαι να κάμω μακελειό. 

Ένα αστέρι γεννιέται

Στη σημερινή μας, μαγνητοσκοπημένη δυστυχώς εκπομπή, καλεσμένη μια νέα ηθοποιός και σύμφωνα με τη γνώμη ελάχιστων ευτυχώς, διάδοχος της Μιμής Ντενίση. Η Μπρέντα δεν μας έκρυψε τη φιλοδοξία της να αναμετρηθεί με τον ρόλο που σημάδεψε την μεγάλη μας ηθοποιό και προσωπικά είμαι έτοιμη να την στηρίξω. Επίσης θα την στηρίξω στην πάταξη των ζυγών αριθμών ατόμων σε εξόδους. Επίσης θα της πω ένα τς τς τς που κότζιαμου σινγκλ ψηλή παστή κουκλάρα δεν με θυμήθηκε να με προξενέψει πούποτε. Επίσης απολογούμαι που την αποκάλεσα κατάμουτρα -μέσω μέηλ μέσω Πρασινάδας- δολοπλόκα.

Μπρέντα σε ευχαριστώ για τις απολαυστικές απαντήσεις, είμαι σίγουρη πως ούτε τη μέρα ούτε τη χρονιά θα του έφτιαχνες του Χάρη αλλά την δεκαετία και βάλε :-)

Η Μιμή ανεβάζει ξανά την Άννα Καρένινα αλλά λόγω ηλικίας (είναι πολύ νέα πλέον) ζητά από εσένα να παίξεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Μόνες προϋποθέσεις, να μιμηθείς την δική της εκτέλεση και η παράσταση να κινηματογραφηθεί. Θα το κάνεις;

Κατ' αρχάς θα πρέπει να θυμάσαι ότι ως γνωστό: "Καμιά δεν είναι ίση, με τη Μιμή Ντενίση" ! Αλλά αν επέμενε η απάντηση μου θα ήταν "ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε, δεν θα το μετανιώσετε!". Για 3 λόγους: 1) είμαι ψώνιο, 2) είμαι ψώνιο και 3) είμαι ψώνιο. Όσο για το ότι θα κινηματογραφηθεί, ευτυχώς που θα αποθανατιστεί! Πως αλλιώς θα το δείχνω στα παιδιά μου;

Στον secret santa έκανες δώρο στη Μάνα ένα babysitting. Περιέγραψε μας την αντίδραση σου αν στο babysitting η Μάνα θεωρεί δεδομένο ότι περιλαμβάνεται και dogsitting, αφήνοντας σε στο σπίτι της με δύο κόρες και τον λεβέντη. Θυμήσου, είναι δώρο, δεν μπορείς να το πάρεις πίσω.

Αυτή η ερώτηση είναι καθαρά θεωρητική διότι η Μάνα γνωρίζει καλά πως όταν την επισκέπτομαι, τηλεφωνώ από το αυτοκίνητο για να εξαφανίσει το Λεβέντη από το οπτικό μου και όχι μόνο πεδίο. Θα απαντήσω όμως λέγοντας σου ότι ελπίζω οι πολυέλαιοι και τα τραπέζια της να σώσουν το βάρος μου, επειδή κάπου εκεί θα βρεθώ με τη θέα και μόνο του μακρυά κι αγαπημένου Λεβέντη!

Ας πούμε ότι σε άσχετη φάση βλέπεις μπροστά σου τον Πισσία, άλλωστε στην ίδια πόλη ζείτε, πόσο να αποφεύγεις το αναπόφευκτο. Θα του θύμιζες το παρελθόν σας;

Ο Χάρης δεν έμαθε ποτέ για τα αισθήματα μου, τα κράτησα για τον εαυτό μου (εκτός μια φορά που με πήρε η γιαγιά μου στη μάνα του που ήταν γνωστές). Νομίζω πως αν τον δω αφού νιώσω μια αυτολύπηση για την παιδική μου ηλικία και τα γούστα μου, ίσως του αποκαλύψω για να του φτιάξω τη μέρα (ή τη χρονιά, πόσο συχνά μπορεί να του συμβαίνει;)

Στο νούμερο 14 της ανάρτησης για τα γενέθλια σου, αναφέρεις ότι σιχαίνεσαι να βγαίνεις έξω με παρέα που αποτελείται από ζυγό αριθμό ατόμων. Ξάπλωσε αναπαυτικά με μια φωτογραφία του Freud απέναντι σου και ανάλυσε μας τους λόγους.

Λοιπόν όσο παράξενο κι αν ακούγεται αισθάνομαι πολύ έντονα για αυτό το θέμα. Οι λόγοι είναι οι εξής: Ο ζυγός αριθμός συνήθως σημαίνει μόνο ζευγάρια. Κατ' επέκταση, η συζήτηση περιορίζεται σε ανιαρά ζητήματα της καθημερινότητας που μου προκαλούν απίστευτη πλήξη. Κάπου εδώ υπάρχει και το παράδοξο. Παρά το ότι οι singles κάνουν συχνά πιο ενδιαφέρουσες συζητήσεις, είναι συγχρόνως και λίγο στο περιθώριο. Αυτόν τον κοινωνικό αποκλεισμό εγώ θέλω να πολεμήσω. Όπως στους γάμους μόλις χορέψει η νύφη κι ο γαμπρός και στο αμέσως επόμενο τραγούδι γεμίζει η πίστα με ζευγάρια που επιδεικνύουν την ευτυχία τους. Αν προσέξεις, μένουν τα μπακούρια και κοιτούν ο ένας τον άλλο. Γι' αυτό αρνούμαι να χορέψω σε αυτό το σημείο πάντα. Αγκαλιάστε τους singles και αν δεν το κάνετε, να μην έχετε παράπονο αν σας βλέπουν με το μισό τους. Τέλος, θεωρώ ότι ο ζυγός αριθμός εύκολα οδηγεί σε αδιέξοδα, αφού μπορεί να υπάρχουν ισοψηφίες στα πλαίσια λήψης απόφασης και συνήθως δεν υπάρχει νικώσα ψήφος. Γι' αυτό δεν πρέπει να κάνουμε ζυγό αριθμό παιδιών. 1, 3 ή 5 και τέλος. Αλλιώς κάνουν κόμμα και δεν μπορείς να τους διασπάσεις. Τι εννοείς ξέφυγα από το θέμα μας;

Στο νούμερο 17 της ανάρτησης για τα γενέθλια σου, αναφέρεις ότι σου αρέσει να οργανώνεις προξενιά. Ποιους μπλόγκερς θα προξένευες σε ποιες μπλόγκερς και γιατί;  

Δεδομένης της λειψανδρίας που μαστίζει την μπλογκόσφαιρα ως μικρόκοσμο της κοινωνίας μας, θα επιχειρήσω να το κάνω χωρίς να είναι απαραιτήτως διαθέσιμοι:

Panic Joyglow - Gourounella (και οι δύο λαίμαργοι, ψάχνουν τον έρωτα και θα γίνουν απίστευτοι γονείς μια μέρα)

Ο άλλος Κυπραίος - Πρασινάδα (και οι δύο προσπαθούν να συνδυάσουν καριέρα με προσωπική ευτυχία, έχω διαπιστώσει και ένα sparkle κάποια στιγμή)

Αχάπαρη - Misharos ( Μια MILF που έχει πολλά να διδάξει στον νεοσύλλεκτο συγγραφέα).

Neerie -Invictus (Η πρώτη έχει πολλές απορίες και ο δεύτερος έχει όλες τις απαντήσεις).

Anti-Christos - Beatrix (θα έκαναν ωραία βίντεο κλιπς!)

Μοτορτζής - Μάνα (τι εννοείς εν σικέ;)

Χέλμουτ Κωλ - Beatrix (2) (Έχουν και οι δύο νεύρα και μισούν τον κόσμο όλο).

Άνευ Ορίων - Καϊσί (για να παρακολουθούν μαζί την Ομόνοια)

Ποια παράσταση που είδες ήταν τόσο άχρηστη που έκλαψες τον χρόνο και το χρήμα σου; Επίσης, ποιο θεατρικό έργο αγαπάς τόσο πολύ που θα σκεφτόσουν ακόμα και συνεργασία με τη Μιμή για να το ανεβάσεις; Θα συνεργαζόσουν σε αυτό με τον Χάρη;

Η πιο εύκολη ερώτηση! Δηλώνω κατηγορηματικά ότι το Κοτζιακάρο Τέζα ήταν ότι χειρότερο έχω δει στο Κυπριακό σανίδι (εξαιρείται ο Νικολάκης). Βρέθηκα σε ένα κατάμεστο θέατρο να παρακολουθώ μια οικτρή παράσταση και να αναρωτιέμαι αν έχω κάποιο πρόβλημα που δεν έβρισκα κανένα λόγο να γελάσω. Ακόμα κλαίω τα 60 μου ευρώ (ήμαστε τρεις).

Κλείνοντας, και αφού έμαθα από τον ΣΠΑ2 πόσο ανυπόμονη και δολοπλόκα είσαι, σου υπόσχομαι να αναρτήσω την συνέντευξη αμέσως μόλις λάβω τις απαντήσεις σου, αν βρεις ποιος / ποια είμαι [σατανικό γέλιο]. Λοιπόν;

Αντιπαρέρχομαι το "δολοπλόκα" που πολύ με πλήγωσε (για το ανυπόμονη δεν διαφωνώ, φταίει όμως το ζώδιο μου) για να σου πω ότι λόγω της καθυστέρησης μου να απαντήσω, αυτή η ερώτηση δεν έχει πια νόημα. Επειδή όμως δεν θέλω να εκμεταλλευτώ την αναβλητικότητα μου, θα ρισκάρω και θα πω η Αμαδρυάδα Καρύα  (μην ρωτάς γιατί, αυτό μου κόλλησε).

Ευχαριστώ για τις ερωτήσεις σου, ελπίζω να σε κάλυψα!

 

Σάννα τζαι εσιειμώνιασε νάκκον απότομα;

Εγώ θέλω να πάω θάλασσα το σαββατοκύριακο. Να κυκλοφορήσω ακόμα λλίο με τες παντόφλες τζαι τες φουστούες μου. Εν είμαι έτοιμη να φορώ κλάτσες τζαι κλειστά παπούτσια. Ούτε να κουβαλώ ζακεττούες τζαι να μεν χρειάζουνται. Ούτε να μεν κουβαλώ ζακεττούες τζαι να χρειάζουνται. Επέρασεν πολλά γλήορα το καλοτζαίρι. Προχτές ακούαμεν ότι εννά κάμει καταιγίδες. Τον Σετέβρη. Χα. Τελικά εφάμεν τα νερά τζαι έχουμεν να το λέμεν. Πρώτη φορά αλώπως εν ενθουσιάστηκα που έφαα νερά. Νομίζω εγριππώθηκα. Το αυτοκίνητο θέλει πλύμμα. Ο σκύλος σκυλόσπιτο. Εγώ ρούχα. Το αγαπημένο μου παντελόνι έλιωσε τόσο πολλά που πάω να το ράψω τζαι αννοίουν τρύπες που το βελόνι. Επήα στο μαχαζί που το εγόρασα πριν πέντε χρόνια να δω αν το είχαν ακόμα. Εν το είχαν, αλλά εν ερώτησα, έπρεπε να ρωτήσω. Πρέπει να έβρει έναν τρόπο ο εγκέφαλος μου να μεν εκραγεί που τες συσσωρευμένες πληροφορίες. Πρέπει να έβρω ένα χόμπι. Ήθελα να μάθω πιάνο αλλά θέλει πέντε χρόνια να μάθεις να παίζεις θκυο νότες. Ετάξαν μου ωραίο τζαι χρήσιμο δώρο για τα γενέθλια μου, καρτερώ το. Εθκιάβασα ξανά τον Μικρό Πρίγκιπα τζαι θέλω να γίνω το φκιόρο κάποιου. Ο μπλόγκερ εννά το εμφανίσει τωρά το ποστ ή εννά καρτερά κανένα δωδεκάωρο πάλε; Εχτές επήα τζαι εγόρασα σχολικά, όπως κάθε χρόνο. Φέτος για πρώτη φορά που τότε που εφευρεθήκαν τα social media, εν έβαλα πούποτε το Κάθε Σεπτέμβρη του Δεληβοριά. Πρέπει να βρεθεί ένας πιο εύκολος τρόπος να μπαίνει το πάπλωμα στη παπλωματοθήκη. Ναι, έσιει τζαι δυο βδομάδες που το χρησιμοποιώ. Έαρ κοντίσιον έσιει κανένα μήνα που το έκλεισα. Το κρυουλιό μου συμφέρει. Μόνο να μεν εσκοτείνιαζε που η ώρα εξέμιση, εν ψυχοπλακωτικό. Τωρά που εννά σιειμωνιάσει εννά κλείσουν τούτα ούλλα τα γιαουρτάδικα; Κάθε γωνιά τζαι γιαουρτάδικο, κάθε λιμάνι τζαι καημός. Το Before Midnight πότε φκαίνει σε ντιβιντί άραγε; Ξέρει κανένας που μπορώ να έβρω το Der Himmel über Berlin σε ντιβιντί region 2 με ελληνικούς υπότιτλους; Όχι άλλο Χαρούλη. Το καλοτζαίρι είσιεν τόση πολλή διαφήμιση η συναυλία του στην πλατεία που ανυπομονούσα  να πάω χωρίς να μου αρέσκει. Άντεξα εφτά λεπτά. Όχι άλλη Μποφίλιου. Τι εννοεί η καρδιά πονάει άμα ψηλώνει; Οι απόψεις διίστανται. Ο Maurice λαλεί πως όσο μεγαλώνεις άρα ψηλώνεις, τόσο πονάς ερωτικά. Εγώ λαλώ πως άμα ερωτεύκεσαι ψηλώνεις στα ουράνια άρα πονείς που την αναπόφευκτη πτώση. Γίνουμαι πολλά κυνική τζαι αναίσθητη αλλά εν πειράζει. Ούφφου έχω πονοτζέφαλο. 

Τη γλώσσα μου έδωσαν σαντανωμένη

Πριν λίγα χρόνια, σε κάτι μαθήματα ιταλικών όπου η καλύτερη μαθήτρια ήταν μια ρωσίδα γιαγιά ενώ εμένα μου είχε γυαλίσει ένας γερμανός, μια γυναίκα δεκαπέντε είκοσι χρόνια μεγαλύτερη μου μιλούσε ελληνικά, δηλαδή προφορά Αθήνας και περιχώρων, έτσι μια μέρα που φτάσαμε πρώτες και πιάσαμε τη κουβέντα, την ρώτησα από πού ήταν, σε αυτή την πολυπολιτισμική τάξη.

Με καμάρι, με ρώτησε αν την ρωτούσα επειδή μιλά έτσι. Ναι, της λέω, σπούδασα Αθήνα και μου αρέσει πολύ μπλα μπλα μπλα, μήπως είσαι από Αθήνα; Εδώ να αναφέρω πως τα πρώτα ένα δύο τρία τέσσερα πεντέξι καμιά δεκαριά χρόνια μετά που ήρθα Κύπρο από σπουδές, ένοιωθα σαν μετανάστρια, σαν παραπεταμένη, σαν ναυαγός σε ξερονήσι, άκουα Αθήνα τζαι έλιωνα.

Αλλά προφανώς όχι για τους ίδιους λόγους με την κυρία διότι αυτή, ήταν κυπραία που εμεγάλωσε στη Κύπρο τζαι δεν έμεινε ποττέ της πούποτε στην Ελλάδα αλλά μιλούσε καλαμαρίστικα επειδή είναι η γλώσσα μας και δεν πρέπει να μιλούμε με οποιαδήποτε προφορά που παραποιεί την ελληνική γλώσσα κλπ κλπ. Καταλαβαίνετε πως μετά από αυτό, όποτε της μιλούσα εχρησιμοποιούσα κυπριακές λέξεις που τες έβρισκα σε λεξικό, μόνο τζαι μόνο για να την εκνευρίζω.

Ακόμα το έχω απορία όμως, θεωρώντας ότι σε ένα κυπριακό περιβάλλον πρέπει να καταβάλλει προσπάθεια για να καλαμαρίζει, εν βαρκέται να προσέχει συνέχεια; Εν της φεύκει καμιά λέξη στα χωρκάτικα κυπριακά; Αν την αντελοσιάσει κανένας εν θα αρκέψει να θκιαολίζεται στα κυπριακά; Θα πει μπα σε καλό σου με τρόμαξες, ή εννά πει εφοΐτσιασες με;

Εθυμήθηκα την μετά που διάβασα την σημερινή εγκύκλιο του Τόμι. Τούτες οι πατρικές απευθύνσεις του, ξεπερνούν με τζαι όσο τζαι αν το θέλω εν έχω τα άντερα να την σχολιάσω. Μόνο που κάπου εσαντανώθηκε. Αν θέλει να έχει παιδεία που να μας φέρνει σε επαφή με την Ευρώπη, για γαλλική, γερμανική ή ιταλική παιδεία έπρεπε να κόπτεται, δεν ξέρει ότι τζαι η Ελλάδα στον μεσαίωνα έμεινε; 

Συζυγικοί καυγάδες

Καθόμαστε σε εστιατόριο ορεινού τουριστικού χωριού και τη προσοχή μας κερδίζει η οικογένεια δίπλα μας. Η σύζυγος και ο σύζυγος γύρω στα τριανταπέντε, δύο παιδάκια και η πεθερά. Θα έλεγε κανείς ότι σε περίοδο διακοπών το ζευγάρι θα ήταν ανέμελο, θα μιλούσαν και θα γελούσαν και γενικά, θα ήταν σε διακοπές –ακόμα και από τη βαρεμάρα του ενός για τον άλλο. Όμως τη κουβέντα μονοπωλεί η πεθερά που μιλά για τες φιλενάδες της, ο σύζυγος απέναντι της χαμογελά μυστήρια και αναρωτιέμαι αν σκέφτεται πόσο πάει η ποινή για πεθεροκτονία, ενώ η σύζυγος μιλά σε όλους με τον ίδιο κουρασμένο και απότομο τρόπο κάνοντας τον Maurice να την παρατηρεί σε βαθμό παρεξηγήσεως.

Τους σχολιάζουμε αφού μπορούμε να ακούσουμε τα πάντα και δεν σκεφτόμαστε πως μπορεί να μας ακούν. Ξέρω ότι ένα τέτοιο ζευγάρι δεν είναι ο κανόνας αλλά τελευταία βλέπω γύρω μου μόνο τέτοια ζευγάρια. Ένας φίλος λέει ότι σήμερα τα ζευγάρια χωρίζουν γιατί είναι εύκολο να χωρίσουν, επειδή εν αππωμένα τζαι με το παραμικρό διαλύουν τα. Εγώ αναγνωρίζω το άππωμα σαν λόγο αλλά σαν τον λόγο που παντρεύονται από την αρχή, όχι για το διαζύγιο. Αν παντρεύεσαι επειδή επαντρεύτηκε η ανιψιά σου τζαι ζηλεύκεις ή επειδή θέλεις να κάμεις πάρτι με νυφικό τζαι όι επειδή αγαπάς τζαι έσιεις όρεξη να ανέχεσαι τον άλλο, για ποιο λόγο να τον ανέχεσαι που ένα σημείο τζαι μετά; Ειδικά αν η ανιψιά σου ήβρεν γκόμενο τζαι εχώρισεν, γιατί να εν πάντα τζείνη το επίκεντρο;

Ο Maurice, που πιστεύει πως ερωτεύομαι τους λάθος ανθρώπους επειδή καταβάθος δεν θέλω να είμαι με κανέναν αλλά προφανώς μου αρέσει η αδρεναλίνη της χυλόπιτας, νομίζει πως αν δεν ήταν gay θα ήμασταν πολύ καλό ζευγάρι. Εγώ νομίζω πως αν δεν ήταν gay ούτε που θα γύριζε να με κοιτάξει, όχι να θέλει να είμαστε και ζευγάρι. Πάντως αν ζούσαμε σε άλλην εποχή ίσως και να ‘χαμε παντρευτεί που λέει και ο Δεληβοριάς, απλά θα με απατούσε με τον κηπουρό και θα τον απατούσα με τον γείτονα.

Καθόμαστε σε ένα καφέ της παλιάς πόλης. Είναι στα όρια του, έχει κοκκινίσει, μιλά γρήγορα και χαμηλόφωνα και όσο ακούει αυτά που λέει τόσο νευριάζει, μέχρι που αναφωνεί σχεδόν έκπληκτος ότι τωρά ενευρίασα. Εγώ το είχα καταλάβει από ώρα ότι ενευρίασε και προσπαθώ να μη μιλήσω, να μην απαντήσω και να μην τσακωθώ μαζί του γιατί είναι μαζί μου που είναι θυμωμένος και αναγνωρίζω τους λόγους του θυμού του και τον καταλαβαίνω.

Θα ήθελα να μπορούσα να ξεκινήσω άμυνα και επίθεση και στο τέλος να τσακωθούμε μες τη μέση του δρόμου. Το ότι δεν το έκανα, μου φαίνετε ότι με οδηγεί με συνοπτικές διαδικασίες στο ψυχροπολεμικό μοντέλο του ζευγαριού που περιέγραψα. Στην πραγματικότητα, δεν το έκανα γιατί ήξερα πως άμα του περνούσαν τα νεύρα, θα παραδεχόταν ότι ήταν κάπως υπερβολικός.

Φαντάζομαι ότι τα προβλήματα ξεκινούν όταν κανένας από τους δυο δεν βρίσκει λόγο να λύσει ένα πρόβλημα –ή μια παρεξήγηση. Και με αυτό μπαίνουμε στο κεφάλαιο Η ευκολία μου να διώχνω ανθρώπους από κοντά μου, αλλά αυτό είναι υλικό για άλλο ποστ και δεν αφορά κανέναν από τους πρωταγωνιστές αυτού. 

Χμμμμφφφ

Βρήκα τούτο το σάιτ τζαι δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να κάμω το τεστ. Ζητά σου να απαντήσεις με ένα ναι ή ένα όχι σε τριάντα ερωτήσεις σχετικά με την εργασία, την πίστη σε διάφορα θέματα όπως ο θεός ή η θρησκεία τζαι τη σημασία κάποιων άλλων θεμάτων όπως ο μισθός τζαι η εργασία. Δεν εκατάλαβα τι σάιτ ακριβώς είναι, κάμνει φόκους σε ρωσικό ορθόδοξο χριστιανισμό;!

Τελοσπάντων, εν όπως τα ζώδια αλώπως. Βγήκα τσέχα. Καθόλου άσχημα, Ευρώπη κέντρο, Πράγα, Κούντερα, πάεις όπου θέλεις με το τρένο, μια χαρά. Έτσι έπιασα να συγκρίνω τη χώρα που ζω καταλάθος με τη χώρα που θα έπρεπε να ζω κανονικά.

Παραβλέποντας τον κουτσό χάρτη της Κύπρου, βλέπουμε ότι οι πολίτες αυτής της χώρας κατά 98% πιστεύουν στον θεό. You go Tommie! Αμέσως μετά με 94%, το τι είναι σημαντικό σε μια δουλειά: ο μισθός. Αν δεν κάνω λάθος η έρευνα έγινε το 2008 οπότε σήμερα η ερώτηση ίσως θα ήταν κάπως διαφορετική. Η εθνική υπερηφάνεια τζαι η σημασία της εργασίας –που απελευθερώνει– επίσης με 94% τζαι μόλις (!) 93% η σημασία του ελεύθερου χρόνου.

Εννοείται ότι βαρκούμαι να σημειώσω ούλλα τα σημεία οπότε πάμε τζαι στα πέντε τελευταία πριν πάμε στη νέα μου πατρίδα [καταλαβαίνετε τι απάντησα στο εθνική υπερηφάνεια μάλλον].

Τελευταία στη λίστα, με μόλις 6% η φράση Justifiable: officials accepting a bribe. Δεν μπορώ να σχολιάσω κάτι καθώς δεν μου βγαίνουν τα μαθηματικά οπότε πάμε στο θλιβερό προτελευταίο όπου μόλις 9% των θρησκόληπτων ιθαγενών νοιώθουν ότι οι άνθρωποι είναι αξιόπιστοι. Θα μου πεις, δεν είναι και θεοί οι άνθρωποι. Τρίτη από το τέλος με 14% η άμβλωση, μόλις το 27% από αυτούς που δεν ξέρω που τους ήβραν γιατί βαρκούμαι να ψάξω παρακολουθεί θρησκευτική λειτουργία τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα (εν έππεσε πάσχα μες τες ερωτήσεις μάλλον) τζαι ένα γενναίο 30% έσιει εμπιστοσύνη στα πολιτικά κόμματα. Μιλούμε όμως για το 2008, τότε που ο κόσμος ήταν αθώος, ο ήλιος έλαμπε, τα πουλάκια κελαηδούσαν, είχαμε δουλειές, φαί να φάμε, εν εξέραμεν τι εν η τρόικα τζαι η κρίση, οι ευρωπαίοι ήταν φίλοι μας, ο Ομπάμα εν θα έκαμνε πολέμους, ήμασταν όλοι πέντε χρόνια νεώτεροι και αγαθότεροι.

Τζαι πάμε στην Τσεχία. Σημαντικότερος όλων ο ελεύθερος χρόνος, ακολουθεί η καλοπληρωμένη εργασία, η εθνική υπερηφάνεια, η σημασία της εργασίας τζαι η εργασιακή ικανοποίηση. Τα πέντε τελευταία είναι η σπιτίσια [όπως λέμε γατίσια] θρησκευτική πίστη, οι θρησκευτικές λειτουργίες τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα, η εμπιστοσύνη στα πολιτικά κόμματα με 16%, ένα ειλικρινέστατο 18% λέει ότι είναι αποδεκτό να δωροδοκούνται οι αξιωματούχοι τζαι ένα 20% έχει εμπιστοσύνη στην εκκλησία. Τούτο το τελευταίο σε εμάς είναι υπερτριπλάσιο με 68%.

Αν διαβάζετε ακόμα, τζαι εκάμετε το τεστ, τι υπηκοότητα σας έφκαλε;

Η δικηγόρος του διαβόλου

Ο νέος έρωτας της Μόνικα Μπελούτσι. Ίδιος ο μεγάλος αδελφός του θείου μου του Κωστή που δεν έχει μεγάλο αδελφό. Ενώ ο Βενσάν. Αν είχε τέτοιο αδελφό ο θείος μου ο Κωστής θα είχαμε δράματα.

Θυμήθηκα μια συνέντευξη ενός παγκοσμίως άγνωστου νεαρού στο Down Town. Τι να κάνω, το μετροφυλλώ τις Κυριακές τα μεσημέρια, άμα βαριέμαι πολύ διαβάζω τζαι καμιά που τες συνεντεύξεις του. Εδώ να αναφέρω πως οι ηλίθιες ερωτήσεις του αξίζουν ολόκληρο αφιέρωμα αλλά προς το παρόν βαριέμαι. Η συνέντευξη λοιπόν, με μια από αυτές τις ηλίθιες ερωτήσεις, αν σε μια γυναίκα βλέπει πρώτα τον χαρακτήρα και μετά την εμφάνιση και ο τύπος, που εννιά φορές στις δέκα είναι gay, περιγράφει πόσο τον ελκύει ο χαρακτήρας μιας γυναίκας τζαι εγώ ποτέ μου δεν καταλάβω πως σκατά τούτες οι γυναίκες δείχνουν τον χαρακτήρα τους πριν δείξουν την εμφάνιση τους να το κάμω τζι εγώ ρε παιδί μου.

Έτσι και ο θειος ο Τελμάν λοιπόν. Αποφασίζοντας πως όσα λεφτά και να είχε ωραία εμφάνιση δεν θα την είχε, αποφάσισε να επενδύσει αλλού, στην προσωπικότητα του την οποία είδε και έπεσε η Μόνικα. Ωραίος ο Βενσάν και ταλαντούχος και τέλειο σώμα και φαντάζομαι είχαν και τρία τέσσερα κοινά για να είναι τόσα χρόνια μαζί αλλά δεν είναι και για χόρταση. Και αντί για κανένα τεκνό εικοσιπεντάχρονο που δεν θα ήξερε που παν τα τέσσερα, η Μόνικα αποφάσισε να είναι κιουρία και να επενδύσει τον χρόνο της στον κυρ Τελμάν.

Νομίζω πως το σημερινό μου ποστ είναι λίγο πιο ασυνάρτητο από ότι συνήθως αλλά μόλις πληροφορήθηκα για ένα χωρισμό με την πιο ηλίθια αφορμή, πράγμα που επιβεβαίωσε την άποψη μου ότι ελάχιστοι παντρεύονται επειδή αγαπιούνται. Επίσης, είναι τρελός ο κόσμος, αλήθεια.