Να καταπλήξουμε τα πλήθη

Ο Δημήτρης Χορν είναι ο αγαπημένος μου έλληνας ηθοποιός, έχω δει σχεδόν όλες του τες ταινίες. Θυμούμαι κάτι Κυριακές μεσημέρια στην ερτ που έβαζε παλιές καλές ελληνικές ταινίες, η πρώτη ταινία του που είδα ήταν το Κορίτσι με τα μαύρα. Κεραυνοβόλος έρωτας. Κάλπικη λίρα, Αλίμονο στους νέους, Κυριακάτικο ξύπνημα, Μια ζωή την έχουμε, πρέπει να είδα το κάθε ένα πάνω από δεκαπέντε φορές.

Όταν έμαθα ότι ο ΘΟΚ θα ανέβαζε το Μια ζωή την έχουμε, ανησύχησα γιατί ο ΘΟΚ, εχμφ είναι ο ΘΟΚ. Ηρέμησα κάπως όταν η ανυπομονησία να δω στο θέατρο αυτή την ιστορία, η περιέργεια για το πώς θα το έκαμναν, το ότι δεν παίζει ο Νεοκλής Νεοκλέους τον πρωταγωνιστικό ούτε κανέναν άλλο ρόλο, τζαι ο θαυμασμός μου για οτιδήποτε άλλο είδα από τον Προκόπη Αγαθοκλέους που πρωταγωνιστεί, υπερίσχυσαν.

Η πρώτη παράσταση που θυμούμαι να έχω δει στη ζωή μου, ήταν πάλε από τον ΘΟΚ τζαι πάλε βασισμένη σε ταινία με τον Δημήτρη Χορν. Εντυπωσιάστηκα τότε από τον Βαρνάβα Κυριαζή που πρωταγωνιστούσε τζαι δεν θυμούμαι τίποτε άλλο, μόνο αυτόν τζαι τον καναπέ που μετακινήθηκε μόνος του στη σκηνή που ο διάβολος αποδεικνύει την παρουσία του, ήταν πολλά εντυπωσιακό εφέ για οχτάχρονο τη δεκαετία του ογδόντα. Ο Κυριαζής σήμερα φακκά μου τζαι νομίζω πως εν κομμένος ραμμένος πάνω του ο ρόλος του Ναι, Εγώ.

Σήμερα απόλαυσα την παράσταση λόγω των ηθοποιών. Ο ρόλος των παλιών, του ενός παλιού δηλαδή, αφού ο άλλος ήταν διευθυντής τόσα χρόνια τζαι τωρά εξανάγινε ηθοποιός τζαι όπου να σαι θα ξαναγίνει διευθυντής, ήταν πολλά μικρός τζαι όλοι οι άλλοι είναι νέοι τζαι δεν προλάβαμε να τους βαρεθούμε, άσε που κάποιους από αυτούς απολαμβάνω ιδιαίτερα να τους βλέπω, μόνο που συνήθως παίζουν τόσοι πολλοί μαζί τζαι δεν μπορείς να εστιάσεις σε κανέναν, σκοτώθηκα να αναγνωρίσω τη Μαργαρίτα Ζαχαρίου. Αλλά,

η παράσταση ήταν αχρείαστη. Δεν εννοώ ότι μια παράσταση πρέπει να είναι χρήσιμη σε κάτι, ή ίσως τζαι να πρέπει να είναι χρήσιμη σε κάτι, δεν ξέρω. Αλλά ήταν ξεπατίκωμα της ταινίας, η μόνη σύγχρονη προσέγγιση που είδα ήταν η αναφορά σε ευρώ αντί δραχμές, το πάρτι, το σεξ, το σκηνικό ήταν πολλά ωραίο αλλά δεν το εφόρεν η σκηνή του Ριάλτο, ήθελα να μεν ακολούθαν τόσο πιστά τη ταινία –γενικά βαριέμαι να βλέπω κάτι ακριβώς το ίδιο με κάτι άλλο το οποίο υποτίθεται δεν θα αντέγραφε, όσο ωραίο τζαι να είναι το παλιό πιστεύκω πως άμα ξέρουν το αρχικό, οι μισοί θεατές περιμένουν να δουν τζείνο που ξέρουν τζαι οι άλλοι μισοί κάτι πολλά διαφορετικό. 

Δεν θα έπρεπε η παράσταση να μας δώσει κάτι διαφορετικό; Αυτό το ένοιωσα πολλά έντονα στο τέλος, κάγκελα, γιατί κάγκελα; ήταν στο λιμάνι τζαι που ποδά ήταν αυτοί που ταξίδευαν τζαι που ποτζεί οι φίλοι και συγγενείς τους αλλά εν είμαι σίγουρη αν το είδαμε τζαι αν το εκαταλάβαμε. Η Ευλαμπία χάνει τα μαργαριτάρια της τζαι εν την νοιάζει γιατί τελικά αγαπά τον που τα καλά, ο φύλακας έσιει τη διεύθυνση του Κλεό τζαι στέκεται που πάνω της τζαι ξέρουμε ότι θα της την δώσει τζαι θα τον ξαναδεί άρα το τέλος αν τζαι λυπητερό έσιει μιαν ελπίδα. Ξέρουμεν το; Είδαμεν το;

Ένοιωσα πως στο τέλος η παράσταση εβιάζετουν να τελειώσει τζαι νομίζω πως ετέλειωσε αμήχανα, όπως τούτο το ποστ.