Το καλάντισμα

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μισούσα τα Φώτα γιατί έπρεπε να έρθει να κάνει επίσκεψη ο κάθε πάτερ Ποτέθκειος, ο οποίος με την εξουσία που του παρέχει το ράσο (που κάνει τον παπά) θεωρεί ότι μπορεί να εισβάλλει στα ξένα σπίτια, να ανοίγει πόρτες ακόμα και της κρεβατοκάμαρας (ακόμα θυμάμαι μια φορά που με πέτυχε με το μπουρνούζι) να ανεμίζει το μαρούλι/ρόκα/δυόσμο/ότιναναι τζαι να πιτσικλίζει όλο τον τόπο με νερά, τζαι στο τέλος να σου την διά πας τη κκελλέ με τα -αλήθεια τι χόρτο είναι;- κάμνοντας το φρέσκο-ισιωμένο μου μαλλί να φριζάρει ακριβώς στο σημείο τζαι στο σχήμα του μπουκέτου, λίγα δευτερόλεπτα πριν από τον μεγάλο μου εφιάλτη που είναι το φίλημα του σταυρού και απαραιτήτως, αφού σου το βάλλει μες τα μούτρα πριν προλάβεις να απομακρυνθείς, του χεριού του πάτερ Ποτέθκειου μας, τα οποία προηγουμένως φίλησε η μισή ενορία την οποία ευτυχώς δεν γνωρίζω και ούτε θέλω να μάθω.

Δηλαδή ειλικρινά, φαντάσου έναν τύπο ολόιδιος ο Ρασπούτιν, να χτυπά την πόρτα μες τη μαύρη νύχτα, να μπαίνει μέσα πριν προλάβεις να πεις «δώσαμε», να ανοίγει πόρτες μέσα σε όλο το σπίτι, τρία τέσσερα παιδάκια να παιανίζουν στην είσοδο, ο σκύλος να αφηνιάζει (κι εγώ να σκυλιάζω) να προσπαθώ να καταλάβω αν είμαι ντυμένη και τι φορώ αφού περίμενα να έρθει πριν τρεις ώρες και τελικά ήρθε αμέσως μόλις έβαλα πυτζάμες, ή να είμαι με τις πυτζάμες από το πρωί επειδή είναι πολύ νωρίς ακόμα για να έρθει αλλά μάντεψε, ήρθε, γκρινιάζοντας από το πρωί για το δικαίωμα μου να χαλαρώσω στο σπίτι μου χωρίς να πρέπει να ανοίξω την πόρτα στον καθένα, και γενικά να μεν θέλω να του φιλήσω τίποτε τζαι τελικά μόλις μου κάτσει τον σταυρό μες τα μούτρα να κάμνω μεγαλόπρεπα στα όρια της καρικατούρας τον σταυρό μου τζαι να φιλώ τον δικό του, να παίζω πελλό για το χέρι του τζαι μόλις φεύκει να κάμνω γαργάρες με μπετατίν.

Μα τι ωραία έθιμα. Τουλάχιστον θα φάμε λουκουμάδες.