Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

Να καταπλήξουμε τα πλήθη

Ο Δημήτρης Χορν είναι ο αγαπημένος μου έλληνας ηθοποιός, έχω δει σχεδόν όλες του τες ταινίες. Θυμούμαι κάτι Κυριακές μεσημέρια στην ερτ που έβαζε παλιές καλές ελληνικές ταινίες, η πρώτη ταινία του που είδα ήταν το Κορίτσι με τα μαύρα. Κεραυνοβόλος έρωτας. Κάλπικη λίρα, Αλίμονο στους νέους, Κυριακάτικο ξύπνημα, Μια ζωή την έχουμε, πρέπει να είδα το κάθε ένα πάνω από δεκαπέντε φορές.

Όταν έμαθα ότι ο ΘΟΚ θα ανέβαζε το Μια ζωή την έχουμε, ανησύχησα γιατί ο ΘΟΚ, εχμφ είναι ο ΘΟΚ. Ηρέμησα κάπως όταν η ανυπομονησία να δω στο θέατρο αυτή την ιστορία, η περιέργεια για το πώς θα το έκαμναν, το ότι δεν παίζει ο Νεοκλής Νεοκλέους τον πρωταγωνιστικό ούτε κανέναν άλλο ρόλο, τζαι ο θαυμασμός μου για οτιδήποτε άλλο είδα από τον Προκόπη Αγαθοκλέους που πρωταγωνιστεί, υπερίσχυσαν.

Η πρώτη παράσταση που θυμούμαι να έχω δει στη ζωή μου, ήταν πάλε από τον ΘΟΚ τζαι πάλε βασισμένη σε ταινία με τον Δημήτρη Χορν. Εντυπωσιάστηκα τότε από τον Βαρνάβα Κυριαζή που πρωταγωνιστούσε τζαι δεν θυμούμαι τίποτε άλλο, μόνο αυτόν τζαι τον καναπέ που μετακινήθηκε μόνος του στη σκηνή που ο διάβολος αποδεικνύει την παρουσία του, ήταν πολλά εντυπωσιακό εφέ για οχτάχρονο τη δεκαετία του ογδόντα. Ο Κυριαζής σήμερα φακκά μου τζαι νομίζω πως εν κομμένος ραμμένος πάνω του ο ρόλος του Ναι, Εγώ.

Σήμερα απόλαυσα την παράσταση λόγω των ηθοποιών. Ο ρόλος των παλιών, του ενός παλιού δηλαδή, αφού ο άλλος ήταν διευθυντής τόσα χρόνια τζαι τωρά εξανάγινε ηθοποιός τζαι όπου να σαι θα ξαναγίνει διευθυντής, ήταν πολλά μικρός τζαι όλοι οι άλλοι είναι νέοι τζαι δεν προλάβαμε να τους βαρεθούμε, άσε που κάποιους από αυτούς απολαμβάνω ιδιαίτερα να τους βλέπω, μόνο που συνήθως παίζουν τόσοι πολλοί μαζί τζαι δεν μπορείς να εστιάσεις σε κανέναν, σκοτώθηκα να αναγνωρίσω τη Μαργαρίτα Ζαχαρίου. Αλλά,

η παράσταση ήταν αχρείαστη. Δεν εννοώ ότι μια παράσταση πρέπει να είναι χρήσιμη σε κάτι, ή ίσως τζαι να πρέπει να είναι χρήσιμη σε κάτι, δεν ξέρω. Αλλά ήταν ξεπατίκωμα της ταινίας, η μόνη σύγχρονη προσέγγιση που είδα ήταν η αναφορά σε ευρώ αντί δραχμές, το πάρτι, το σεξ, το σκηνικό ήταν πολλά ωραίο αλλά δεν το εφόρεν η σκηνή του Ριάλτο, ήθελα να μεν ακολούθαν τόσο πιστά τη ταινία –γενικά βαριέμαι να βλέπω κάτι ακριβώς το ίδιο με κάτι άλλο το οποίο υποτίθεται δεν θα αντέγραφε, όσο ωραίο τζαι να είναι το παλιό πιστεύκω πως άμα ξέρουν το αρχικό, οι μισοί θεατές περιμένουν να δουν τζείνο που ξέρουν τζαι οι άλλοι μισοί κάτι πολλά διαφορετικό. 

Δεν θα έπρεπε η παράσταση να μας δώσει κάτι διαφορετικό; Αυτό το ένοιωσα πολλά έντονα στο τέλος, κάγκελα, γιατί κάγκελα; ήταν στο λιμάνι τζαι που ποδά ήταν αυτοί που ταξίδευαν τζαι που ποτζεί οι φίλοι και συγγενείς τους αλλά εν είμαι σίγουρη αν το είδαμε τζαι αν το εκαταλάβαμε. Η Ευλαμπία χάνει τα μαργαριτάρια της τζαι εν την νοιάζει γιατί τελικά αγαπά τον που τα καλά, ο φύλακας έσιει τη διεύθυνση του Κλεό τζαι στέκεται που πάνω της τζαι ξέρουμε ότι θα της την δώσει τζαι θα τον ξαναδεί άρα το τέλος αν τζαι λυπητερό έσιει μιαν ελπίδα. Ξέρουμεν το; Είδαμεν το;

Ένοιωσα πως στο τέλος η παράσταση εβιάζετουν να τελειώσει τζαι νομίζω πως ετέλειωσε αμήχανα, όπως τούτο το ποστ. 


7 σχόλια:

  1. Να μεν νιωθω ασιημα που εν παω θεατρα δηλαδη :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. να μεν νιώθεις άσιημα. οι κυπριακές παραγωγές εν σαν να βλέπεις μιαν παράσταση λυκείου στην ελλάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. τζαι οι ελληνικές σαν να βλέπεις μια παράσταση δημοτικού στην Αγγλία; εν ούλλα θέμα προοπτικής :-)

      Διαγραφή
  3. Μετά το τέλος της παράστασης όταν πήγα εγώ είχε μια συζήτηση με τον σκηνοθέτη και κάποιους από τους συντελεστές. Τον ρώτησα γιατί αποφάσισε να το μεταφέρει χρονικά στο σήμερα, η απάντηση του δεν με ικανοποίησε, ήταν βασικά κάτι του στυλ για να δώσω κάτι διαφορετικό. Εγώ πάντως είχα την αίσθηση ότι ήταν μετέωρο κάπου μεταξύ του χθες και του σήμερα.
    Για το ότι ήταν αχρείαστη θα συμφωνήσω ως προς την γενικότερη εντύπωση που έχω ότι ο ΘΟΚ κάνει εντελώς λάθος επιλογές έργων. Δηλαδή δεν καταλαβαίνω γιατί να επιλέξεις μια παλιά ελληνική ταινία περιορισμένης πλοκής και ενδιαφέροντος για να ανεβάσεις μια παράσταση στην οποία επενδύεις πολλά (ακριβός σκηνοθέτης, σκηνικά, κοστούμια, μεγάλο καστ, κεντρική σκηνή).
    Κατά τα άλλα εγώ την παρακολούθησα ευχάριστα (χωρίς να εντυπωσιαστώ) λόγω Προκόπη (τον έχω δει και αλλού και είναι φοβερός), λόγω Τσέλεπου (μου αρέσει πάντα!) και μιας γενικότερης διάθεσης που εισέπραξα από τους συντελεστές για να γίνει κάτι καλό υπό τις περιστάσεις.

    Σόρρυ για το μεγάλο κόμμεντ :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. τούτο ένοιωσα τζι εγώ: "Εγώ πάντως είχα την αίσθηση ότι ήταν μετέωρο κάπου μεταξύ του χθες και του σήμερα."

      τα έργα με μεγάλο καστ τελικά έχω την εντύπωση ότι τα ανεβάζουν για να μεν κάθεται ο θίασος :/

      ωραίο το μεγάλο κόμμεντ :-)

      Διαγραφή
  4. θα συμφωνησω και θα διαφωνησω
    ξοδεμα ταλεντου ναι, αλλα προσπαθησε να δωσει κατι για το σημερα με την εναρξη και την απληστια και τα καγκελα παντου ( αν και διαφωνω με την λογικη "ολοι τα φαγαμε" που εμεσα πλασαρε)
    αμηχσνο δεν ηταν
    αχρειαστο οχι απαραιτητα
    καλοστημενο ήταν
    το εργο/ κειμενο ειναι λιγο
    και να μην τον έβλεπα δεν με χαλουσε
    αλλα και που το ειδα ...
    το πιο ωραιο ηταν το πειραγμενο τραγουδι που ειχε μια θλιψη που επικυρωνε το σημερινο στιχειο που ηθελε να δωσει (αυτο σημαινει καποτε μεταφερω στο σημερα, οχι καταναγκαστικα γραφω καινουργιο έργο/ μπορει να γινει καποτε)
    αυτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή