Οι παρθένες

Μεγάλωσα σε ένα συντηρητικό κουτσομπολίστικο κακιασμένο σόι, από τη μια πλευρά η συντηρητική κουτσομπολίστικη κακία μεταμφιεζόταν σε ενδιαφέρον για την προστασία οποιουδήποτε μέλους από το «τι θα πει ο κόσμος», ενώ από την άλλη πλευρά η συντηρητική κουτσομπολίστικη κακία βασίλευε με την πεποίθηση ότι συζητάμε κάτι που σου συνέβηκε έτσι απλά για να γελάσουμε.

Σε αυτό το περιβάλλον, ήμουν η πρώτη από τις ξαδέλφες μου που πήγε για σπουδές στο εξωτερικό. Αυτό σήμαινε πως θα έμενα μόνη μου σε μια ξένη πόλη, όπου θα έκανα σεξ με δεκαπέντε άντρες κάθε βδομάδα, θα το έριχνα στα ναρκωτικά, θα γινόμουν πουτάνα για τη δόση μου και θα έπρεπε, το πρώτο σόι να ξεπλύνει τη ντροπή βρίσκοντας ένα καλό παιδί που δεν θα το ενοχλούσε το παρελθόν μου για να με κουκουλώσουν ενώ το άλλο σόι θα έπρεπε να πίνει καφέδες σε υπερωρίες για να προλαβαίνει να με θάψει σε δέκα γειτονιές δηλώνοντας μεγαλόψυχα ότι μου πλήρωσε την απεξάρτηση.

Μέχρι που πήγαν οι κόρες τους για σπουδές.

Η μια συζούσε με τον φίλο της στο σπίτι του στην πόλη σπουδών της, μια τον είχε να πηγαινοέρχεται Αθήνα – Λάρνακα δύο φορές τον μήνα, μια συγκατοικούσε μαζί του σε τριτοκοσμική χώρα όπου σπούδαζαν μαζί και μια πήγε μαζί του όταν θα σπούδαζε για να του μαγειρεύει. Καμία όμως δεν έκανε σεξ με τον φίλο της πριν αρραβωνιαστούν. Σε αυτό ήταν κατηγορηματικές όλες.