Αυτές τες μέρες

Φιλοξενήθηκα στη στήλη της αγαπημένης Α, μπα στη Lifo και πολύ μου άρεσε, άσε που είδα με χαρά στα σχόλια μια χαμένη μπλόγκερ γύρνα πίσω.

Ο Maurice βρέθηκε στο ίδιο αεροπλάνο με τον Δεληβοριά τζαι του έστελνα μηνύματα «μίλα του, μίλα του» την ίδια ώρα που διάβαζα αυτό θεωρώντας απόλυτα λογικό το να μεν ενοχλούμε διάσημους στον προσωπικό τους χρόνο. 

Πήγα σε μια παρουσίαση βιβλίου τζαι δεν παύει ποτέ να μου κάμνει εντύπωση η αυτοπεποίθηση, το θάρρος, το θράσος τζαι η μεγαλομανία μερικών ανθρώπων.

Είδα τα δύο πρώτα επεισόδια του Sherlock. Μου άρεσε αλλά κατάλαβα πως τελικά δεν μου αρέσουν οι σειρές με μυστήρια, βαριέμαι. Άσε που σε αντίθεση με τον Sherlock Holmes του Robert Downey Jr., ο Benedict Cumberbatch δεν έχει βγάλει ακόμα ούτε το φουλάρι του.

Κλέβω τη λέξη που χρησιμοποίησε ο Μάλερ για το American Hustle τζαι έχω να δηλώσω ότι η μουσική της Edith Piaf στο κατάλληλο περιβάλλον είναι απίστευτα γκαυλωτική.

Βλέπω μετά από χρόνια ελληνική σειρά, το Κάτω Παρτάλι, η φάση με τον σωσία του Javier Bardem είσιε πλάκα αλλά τα άλλα ήταν αχρείαστα. Θεϊκές ατάκες όμως.

Το απόγευμα είδα το Sense and sensibility παρέα με ένα βαζάκι νουτέλα, just love Alan Rickman, έχω από χρόνια αυτό το βιβλίο το οποίο θέλω κάποια στιγμή να διαβάσω.