Άτιτλο λόγω αφωνίας

Όσοι διαβάζετε το μπλογκ, ξέρετε ότι δεν μου αρέσκουν τα καρναβάλια, με εκνευρίζουν τζαι δεν μπορώ να τα καταλάβω ή να συμμετέχω στο παναϋρι. Όσες φορές προσπάθησα να πάω σε πάρτυ, κατέληγα σε μια γωνιά με κάτι μούτρα ως το πάτωμα, αν ήμουν τζαι ντυμένη καρναβαλίστικα είμαι σίγουρη ότι έμοιαζα κάπως σαν τον κλόουν από την κόλαση, ή τη κακιά μάγισσα του παραμυθιού.

Είχα βγει την παραμονή της Τσικνοπέμπτης, τζαι εκτός από το στόλισμα της πόλης, έπρεπε να υποστώ τζαι ενθουσιώδης καρναβαλιστές οι οποίοι δεν μπορούσαν να περιμένουν μέχρι την επομένη. Από τότε, ξεμύτισα μόλις σήμερα, νωρίς το απόγευμα σε μια πόλη σαν λεηλατημένη από τους καρναβαλιστές, άδεια από ανθρώπους, με πεταμένα κομφετί στους δρόμους τζαι μυρωδιές απορρυπαντικών από τα μπαρ τζαι τα καφέ. 

Ο Maurice μου περιέγραφε το δεκαήμερο της κραιπάλης τζι εγώ ήμουν σε μια φάση, οκ, καταλαβαίνεις ότι δεν με ενδιαφέρει ούτε στο ελάχιστο, έννε; Απορώ γιατί λαλεί ότι είμαι στριμμένη. 

Ήρτα σπίτι αποφασισμένη να γράψω ένα σενάριο μέσα που το οποίο θα κέρδιζε σίγουρα Όσκαρ ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Λαλώ το όνομα του τζαι θυμούμαι τον χαμό με τον Τιτανικό γαμώτο, λαλείς να εν γι αυτό που εν του δίνουν Όσκαρ; Θυμούμαι ότι τον Τιτανικό είδα τον σε ένα σινεμά της Αθήνας, Κυριακή των καρναβαλιών. Έτσι, Ντι Κάπριο - Καρναβάλια 1-0 διαχρονικά. 

Μόλις ήρτα σπίτι όμως, βρήκα αυτό [ακούστε το] στο μέηλ μου οπότε δυστυχώς, οριακά, φέτος κέρδισαν τα καρναβάλια.