Έχω μια φίλη που εν δεκαπέντε χρόνια πιο μιτσιά μου. Εδεθήκαμε όταν εγνωριστήκαμε πριν χρόνια σε μια δουλειά που μας άφησε τζαι τες θκυο με τόσα ψυχολογικά που ήβραμε σωτηρία η μια στην άλλη. Μέσα στα χρόνια η φίλη μου, που ήταν ήδη επιρρεπής στη κατάθλιψη, έφτασε να είναι σε σημείο να μεν φκαίνει που το κρεβάτι, να βλέπει στη τηλεόραση, τζαι να τρώει, σκατά, τζαι να τουιτάρει ανελέητα, που τα ριάλιτι που βλέπει, την αγάπη της για τους κάττους τζαι όποιον σελέπριτι θεωρείται χοτττ κάθε εφτομάν, τζαι τα σχέδια της να αυτοκτονήσει.
…
Εγώ, ο αδελφός της τζαι η συγκάτοικος της εδοκιμάσαμε τα πάντα, εκτός του να τη πάρουμε κουβαλητή σε ψυχιατρικό ίδρυμα που θέλει η συγκάτοικος της. Εν νομίζω να γίνεται έτσι πράμα έξω που ταινίες τζαι βιβλία που διαδραματίζονται τον δέκατο ένατο αιώνα. Ένα που τα πράματα που δοκίμασα για να τη συνεφέρω, ήταν να της πώ πόσο δύσκολα επερνούσα τζαι εγώ όταν ήμουν στην ηλικία της τζαι πόσο σημαντική ήταν για τη ψυχική μου υγεία η κοινωνικοποίηση.
Εξαναείπα το δαμέ, όταν έκαμα το μπλογκ τον Μάη του 2009 ήμουν πολλά χάλια ψυχολογικά. Όι σε σημείο να θέλω να αυτοκτονήσω αλλά εν είχα καθόλου παρέες, έμενα σε μια πόλη που μισούσα, τζαι σε μια δουλειά που με έκαμνε να νιώθω σαν ένα ρομπότ. Μια φορά, επέρασα θκυο εφτομάες που ήμουν με άδεια να βλέπω δέκα σίζονς Φρεντς χωρίς να μιλήσω σε πλάσμα, έπιασα πάτο. Μάλλον όι, ο πάτος ήταν όταν είχα ερωτευτεί τον Έντριαν Μπρόντι τζαι εθκιάβαζα οτιδήποτε υπήρχε για τζείνον ονλάιν.
Τούτη η εισαγωγή εφκήκε πιο μεγάλη από όσο εσχεδίαζα, επειδή όσο μελό τζαι αν ακούεται, τούτο το μπλογκ πραγματικά εβοήθησε με. Ένα ποστ για κάθε χρόνο τότε, τζαι σαν homage στο Friends…
Ευχαριστώ σε DaisyCrazy για την επιβεβαίωση ότι εν εμίλουν του τοίχου.
Είκοσι δύο χιλιάδες σας παρακαλώ. Θέλω να ελπίζω πως το ποστ τουλάχιστον κάμνει πονεμένους καρυδοφάγους να γελάσουν λλίο.
The one with an international career
Τζείνο που εξεκίνησε σαν ένα ποστ βαρεμάρας, ήβρε τον δρόμο για το lifo.gr μέσω της Α, μπα!
Τούτα που γράφω σε τούτο το ποστ πριν δεκαπέντε χρόνια εν πράματα που πιστεύκω που τον τζαιρό που θυμούμαι τον εαυτό μου.
The one that will burn in eternal hell
Τζαι το πιο τραγικό ρε γαμώτο εν το ότι έντεκα χρόνια μετά, εν άλλαξε τίποτε.
The one that tried to be political
Γιατί κανένα κυπριακό μπλογκ που τούτα που ακολουθώ εν αντιδρά στο τι γίνεται στη Γάζα;
The one I have no recollection about
Το καλοτζαίρι του 2011 εν πολλά ομιχλώδες, ήταν τότε που άρκεψα να έχω παρέες τζαι επαράκαμνα το λλίο με το ποτό.
Θυμούμαι ακόμα τζείνη τη νύχτα στον μόλο, τζαι ακόμα εν να ήθελα ιδανικά να με πληρώναν για να γράφω ότι θέλω.
Τότε που ενόμιζα ότι το μπλογκ θα ήταν μια βιωματική αναφορά της πανδημίας. Εκράτησε θκυο εφτομάες.
The one where I hate my country
Τούτο, "οι κοτζιάκαρες μες τες πολυκατοικίες στους προσφυγικούς συνοικισμούς που ποτίζουν τες γλάστρες πας το μπαλκόνι." εν μια εικόνα που είχα δει μιαν ημέρα κάπου στη Λεμεσό τζαι εσυγκίνησε με πολλά, τζείνη η κοτζιάκαρη θα ήταν νέα το 1974, θα είσιεν σπίτι, με κήπο, αυλή, τη ζωή της μπροστά της. Τζαι ακόμα μισώ οτιδήποτε επροκάλεσε τζαι διατηρεί την κατάσταση.
The one with all the monologues
Αρέσκει μου πάντα το θέατρο τζαι οι θκυο που τούτες τες παραστάσεις εν παραστάσεις που θυμούμαι σχεδόν με κάθε λεπτομέρεια τόσα χρόνια μετά.
Η θεωρία μου είναι ότι αν ππέσει το αεροπλάνο, έππεσε, εν τζαιν δικό μας. Αν δεν ππέσει όμως τζαι κάμει με να φοηθώ τόσο πολλά που εν θα μπορώ να ξαναμπώ σε αεροπλάνο, τότε ναι, θα έχουμε πρόβλημα.
Εκατό ποστς σε ενάμιση χρόνο τζαι 436 συνολικά, τούτο ήταν λλίο ότι να 'ναι για να κλείσουν θεματικά τα εκατό.
Θα ήθελα να σας πω ότι εξαναδιάβασα τη λίστα να δω πόσα παραπάνω έχω διαβάσει ως τωρά αλλά βαρκούμαι τζαι εν θα πω ψέματα.
The one with the most comments
Μάλλον. Εν εκατάφερα να έβρω πώς να έβρω το ποστ με τα πιο πολλά κόμμεντς αλλά 54 φαίνονται αρκετά καλά.
Έθελα την επιλογή νάκκον κουτουρού αλλά να καλύπτει κάποια πράματα, κάποια ποστ εθυμήσαν μου καταστάσεις, κάποια εκάμαν με να γελάσω (πάντα ψωνάρα), κάποια αναστατώσαν με (ευτυχώς έχω θέραπι σέσσιον αύριο), αγαπώ το μπλογκάκι μου τζαι ας μεν γράφω συχνά.
