Εβρικολάτζιασα!

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Χτες το βράδυ ξάπλωσα στις έντεκα. Άλλαξα πλευρό, μια φορά, δυο φορές, δεκαπέντε φορές, τα σκεπάσματα έπεσαν όλα κάτω από το κρεβάτι και παραλίγο να πέσω κι εγώ. Στις τρεις το πρωί σηκώθηκα και έκανα ένα τσάι. Μόλις το ήπια λούφαξα λίγο μπας και καταφέρω να κοιμηθώ αλλά τίποτα! Πεινούσα! Σηκώθηκα η ώρα τεσσερισήμισι, έφτιαξα καπηρούες, τις έφαγα και μετά ήπια δύο πανατόλ. Λούφαξα ακόμα λίγο και γύρω στις έξι παρά πρέπει να με πήρε ο ύπνος.

Ξύπνησα στις εφτά και είκοσι. Μου έδωσα άδεια από τη δουλειά, μείνε εαυτούλη μου να κοιμηθείς, το αξίζεις! Τίποτα! Δεν μπορούσα να κοιμηθώ με τίποτα. Ήταν τόσο απελπιστική η κατάσταση που σηκώθηκα, ντύθηκα, έγινα μια ξενυχτισμένη θεά και πήγα στη δουλειά! Άντεξα μιάμιση ώρα. Μετά εποκαμμάτισα! Ενθουσιασμένη, ήρτα σπίτι, έκλεισα κουρτίνες και παράθυρα, έβαλα το ξυπνητήρι να κτυπήσει τέσσερις ώρες αργότερα, έπεσα στο κρεβάτι και κοιμήθηκα αμέσως. Όταν ξύπνησα, είχαν περάσει σαράντα πέντε λεπτά…

Φτου γαμώτο…

Σηκώθηκα. Έφτιαξα κάτι να φάω, έβαλα στο dvd να δω την χτεσινή Πολυκατοικία (το επεισόδιο είχε τίτλο «ήταν μια φορά μια αϋπνία», με δουλεύουνε!) χαλάρωσα αλλά έπρεπε να φύγω από το σπίτι. Ντύθηκα, στολίστηκα, μες το κέφι και τη χαζομάρα. Μόνο από τα μάτια μου θα με έπαιρνε κάποιος είδηση αλλά η στραβομάρα μου θέλει χοντρά γυαλιά έτσι είχα πλήρη κάλυψη!

Το βράδυ, ήρτα σπίτι με πρόγραμμα. Ξεβάφτηκα, έκανα ένα ζεστό μπάνιο, ήπια ένα ποτήρι γάλα, ξάπλωσα στο κρεβατάκι μου, μουρμούριζα «μμμμμμμμμμμμμμμμμμμ» προσπαθώντας να με χαλαρώσω και άρχισα να μετράω προβατάκια. Στην αρχή τα προβατάκια πηδούσαν ένα ξύλινο φράκτη από τα δεξιά στα αριστερά. Μετά βαρέθηκα. Έβαλα τα προβατάκια να πηδάνε από τα αριστερά στα δεξιά. Δεν βόλευε. Παράτησα τα προβατάκια. Θα φαντασιωθώ τις καλοκαιρινές διακοπές. Ναι, αλλά που; Σε νησί; Στην Αθήνα; Μα κατακαλόκαιρο; Δεν λέει! Ευρώπη; Ναι, αλλά που; Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας. Χμμμ πρέπει να αγοράσω εισιτήρια για τη συναυλία του Παυλίδη. Δεν μπόρεσα να φαντασιωθώ τίποτα γιατί το μυαλό μου έτρεχε από το ένα θέμα στο άλλο χωρίς καμία λογική συνέχεια.

Υπαρξιακό δίλημμα.

Να μείνω στο κρεβάτι και να επαναληφθεί το χτεσινό βράδυ; Δεν αντέχω!

Να διαβάσω το cosmopolitan? Έχει το πλήρες manual για πολλαπλές εκρήξεις στο σεξ… τζαι παρακάτω;!…

Να κάνω πεντέξι χιλιόμετρα στον διάδρομο γυμναστικής, να κουραστώ να πέσω να πεθάνω να κοιμηθώ; Μπααααα χαράς την όρεξη!

Να γράψω post? Ας γράψω post!

Γιατί δεν μπορώ να κοιμηθώ γαμώτο;;;!!!

Επικαιρότητες...

Δεν είμαι άδικος, μα ούτε και τολμηρός.

Και να που, σήμερα, μου δείξανε τον κόσμο τους.

Μόνο το ματωμένο δάχτυλο τους είδα μπρος.

Και είπα ευθύς: "Μ' αρέσει ο νόμος τους".

Τον κόσμο αντίκρυσα μέσ' απ' τα ρόπαλα τους.

Στάθηκα κι είδα, ολημερίς, με προσοχή.

Είδα χασάπηδες που ήταν ξεφτέρια στη δουλειά τους.

Και σαν με ρώτησαν "Σε διασκεδάζει;", είπα: "Πολύ!"

Κι από την ώρα εκείνη, λέω 'Ναι" σε όλα.

Κάλλιο δειλός, παρά νεκρός να μείνω.

Για να μην με τυλίξουνε σε καμιά κόλλα,

ό, τι κανένας δεν εγκρίνει, το εγκρίνω.

Φονιάδες είδα, κι είδα πλήθος θύματα.

Μου λείπει θάρρος, μα όχι και συμπόνια.

Και φώναξα, βλέποντας τόσα μνήματα:

"Καλά τους κάνουν - για του έθνους την ομόνοια!"

Να φτάνουν είδα δολοφόνων στρατιές

κι ήθελα να φωνάξω: "Σταματήστε!"

Μα ξέροντας πως κρυφοκοίταζε ο χαφιές,

μ' άκουσα να φωνάζω: 'Ζήτω! Προχωρήστε!"

Δεν μου αρέσει η φτήνια κι η κακομοιριά.

Γι' αυτό και έχει στερέψει η έμπνευσή μου.

Αλλά στου βρώμικου σας κόσμου τη βρωμιά

ταιριάζει, βέβαια - το ξέρω - κι η έγκρισή μου.

Μπέρτολτ Μπρεχτ - Μπαλάντα για την έγκριση του κόσμου

Απορίες της ζέστης

Όλοι αυτοί που λένε ότι τους αρέσει το καλοκαίρι και ότι ποτέ δεν είναι αρκετή ζέστη για αυτούς, ακολουθούν κάποια φαρμακευτική αγωγή; Αν ναι, ποιος μπορεί να μου τη δώσει κι εμένα; Αφού θα ψήνομαι που θα ψήνομαι, γιατί να μη το απολαμβάνω κιόλας;

Γιατί όλοι οι μεσήλικες με κοιλιά εγκύου εννέα μηνών σε τρίδυμα κυκλοφορούν με ανοικτό το πουκάμισο; Αυτοί με τις κορμάρες, τους κοιλιακούς, οι δίμετροι θεοί, υπάρχουν στη πραγματικότητα; Και αν υπάρχουν, που είναι; Γιατί δεν κυκλοφορούν με ανοικτά τα πουκάμισα;

Πότε θα κατεβάσουν από τις κολόνες του παραλιακού τις αφίσες με τον Χατζηγιάννη, που μας κοιτάει με λάγνο συγκαταβατικό ύφος όταν ήμαστε κολλημένοι στη κίνηση; Και όταν επιτέλους δεήσουν να τις κατεβάσουν, γιατί θα επιλέξουν να το κάνουν η ώρα μια που σχολάνει ο κόσμος; Επίτηδες το κάνουν κάθε φορά;

Οι δίδυμοι πύργοι της Λεμεσού θα είναι τόσο ψηλοί όσο οι γερανοί που στήθηκαν τις τελευταίες μέρες; Θα είναι πιο κοντοί; Ποιο ψηλοί; Πότε θα είναι έτοιμα τα κτίρια; Θα μπορούμε να περνάμε από κάτω ή θα έχει διόδια;

Αυτές οι μπότες/φλιφλό μέχρι τον αστράγαλο θα είναι το νέο τρεντ του καλοκαιριού; Το πόδι θα ιδρώνει μέχρι τον αστράγαλο ενώ τα δακτυλάκια θα αναπνέουν ελεύθερα; Μπορεί κανείς να φανταστεί τι χρώμα θα έχει το πόδι γυμνό μετά από λίγη ώρα στον ήλιο μέσα σε αυτές τις μπότες;

Γιατί άμα μου αρέσει ένα ρούχο υπάρχει πάντα πάνω του ένα κουσούρι; Γιατί σε ένα υπέροχο καφέ φόρεμα βάζουν δαντελωτά φιογκάκια; Γιατί ένα υπέροχο φόρεμα σχεδόν έτσι ακριβώς όπως το ήθελα έπρεπε να ήταν τόσο φαρδύ; Γιατί όσα φορέματα έχουν V ντεκολτέ πρέπει αυτό να είναι αβυσσαλέο; Που μπορώ να βρω ένα φόρεμα μακρύ, αεράτο, casual, στο νούμερο μου;

Αυτός που σκέφτηκε και προώθησε εκείνο το μέηλ που μας προτρέπει να κάνουμε διακοπές στην Ελλάδα, είναι διατεθειμένος να μας πληρώσει τις διακοπές; Και αν ναι, μπορεί να μου κλείσει για όλο τον Ιούλιο – Αύγουστο μια περιοδεία σε Πίνδο, Ζαγοροχώρια, Μονεμβασιά, Μάνη και σε όλα τα νησιά; Με το πλοίο της γραμμής, δεν με πειράζει, αλλά γίνετε στη Σαντορίνη να μένω στην Οία;

Το cinnabon γιατί πήγε και άνοιξε στο My Mall στην άκρη του κόσμου; Tώρα πότε θα ξαναφάω εκείνο το έτσι το στρογγυλό που είναι όπως της πίττα της σάτζης στο πιο εξευρωπαϊσμένο γεμάτο με ζάχαρη και κανέλα; Γιατί δεν άνοιξε δίπλα από το σπίτι μου; Θέλησε να με προστατέψει από την τετράπαχη γουρούνα που κρύβω μέσα μου;

Αυτοί που γράφανε το Lost το είχαν από την αρχή σχεδιασμένο να το τελειώσουν έτσι, ή στη πορεία χάθηκαν κι αυτοί στην ίντριγκα τους; Κατάλαβε κανένας τι έγινε; Έκλαψε κανείς άλλος την ώρα που συναντήθηκε η Claire με τον Charlie? Μόνο εγώ θεωρώ τον Ben γλυκούλη;

Ο Αύγουστος πότε θα έρθει;

Μισώ τις κοινωνικές υποχρεώσεις

Ένας από τους λόγους που δεν παντρεύομαι (ενώ έξω από το σπίτι μου κάνουν ουρά οι γαμπροί και είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλο) είναι που δεν αντέχω τις κοινωνικές υποχρεώσεις. Πεθερικά, κουνιάδοι, κουνιάδες, συννυφάδες, μπατζανάκηδες, ξαδέλφια, ανίψια, βαφτιστήρια, θείοι, θείες, γιαγιάδες, παππούδες, γείτονες, οικογενειακοί φίλοι, φίλοι και εχθροί που θα πρέπει να βάλω στο πρόγραμμα μου. Ευχαριστώ, δεν θα πάρω, μου φτάνουν και μου περισσεύουν οι δικοί μου!

Και κάποιες φορές η συναναστροφή μαζί τους με κάνει να θέλω να μεταναστεύσω στο Τουβαλού και να μείνω εκεί μέχρι και μετά που θα βουλιάξει! Γιατί να είναι δυνατόν όταν παντρεύεται κάποιος από την οικογένεια να πρέπει να έχω εγώ πάνω στο κεφάλι μου και αυτό το άτομο και όλο του το σόι;! Πιστέψτε με, δεν θα σας παρεξηγήσω αν δεν με καλέσετε, μάλλον τώρα σας παρεξηγώ που με βλέπετε σαν ένα γαμημένο φακελάκι!

Σε περίπτωση που δεν το μάθατε, ο επίσημος αρραβώνας στην εκκλησία έχει καταργηθεί εδώ και μια δεκαετία. Έτσι, αφού έχεις βρει το άτομο με το οποίο θέλεις να τσακώνεσαι για όλη την υπόλοιπη ζωή σου (αν δεν χωρίσετε σε κάποια φάση δηλαδή!) εμάς γιατί μας καλείς στο κωλοκέντρο μες τη μέση του πουθενά; Η επίσημη δικαιολογία είναι «για να γνωριστούν οι συγγενείς». Το έχω δει να συμβαίνει: μέσα σε ένα αχανές κέντρο δεξιώσεων 5000 άτομα κάθονται σε πηγαδάκια και σχολιάζουν από μακριά τα άλλα πηγαδάκια τα οποία με τη σειρά τους σχολιάζουν τα πρώτα πηγαδάκια. Συγκλονιστικό, δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω το σαββατόβραδο μου παρά να σχολιάζω άγνωστους ντυμένους σαν λατέρνες να χορεύουν φριχτά τσιφτετέλια…

Η αλήθεια είναι ότι δίνεις τα «χρήματα που θα βοηθήσουν το ζευγάρι να ξεκινήσει τη ζωή του». Μέγας Χορηγός δηλαδή… Πάντα είχα την απορία: αφού οι γονείς του ζευγαριού μετά από αυτό θα είναι υποχρεωμένοι για κάθε σαββατοκύριακο μέχρι να πεθάνουν να πηγαίνουν σε γάμους αγνώστων, δεν συμφέρει να κάνουν ένα δάνειο με χαμηλό επιτόκιο, να δώσουν τα χρήματα στα παιδιά τους και να βάλουν ένα standing order στη τράπεζα μέχρι να το ξοφλήσουν; Και ακόμα και αν δεν πηγαίνουν στους γάμους, δεν είναι πολύ ξεφτιλισμένο να δίνουν φακελάκια με χρήματα σε συναδέλφους στη δουλειά, σε συγγενείς που βλέπουν σε άλλους γάμους, σε γνωστούς που συναντούν τυχαία κάπου; «α, Πραξούλλα μου, δεν κατάφερα να έρτω στο γάμο της Σωτηρούλλας σου, ένα λεπτό να πεταχτώ στο ΑΤΜ να σου δώσω να της δώσεις το κατιτίς μου»!

Ας πάμε στα τραπεζώματα… ποιος τους έχει πει ότι άμα σου έχουν υποχρέωση στην ξοφλάνε με ένα τραπέζι στο σπίτι τους; Ας σου έστελνε μια γλάστρα! Δηλαδή σκέψου το: κάνεις σε κάποιον μια ευκολία, περισσότερο για να τον ξεφορτωθείς και νοιώθει τη βαθιά υποχρέωση να σε ταΐσει… έτσι εσύ πρέπει να ντυθείς, να στολιστείς, να αγοράσεις γλυκό και να πας να φάεις σούβλα αρνί που δεν σου αρέσει με μια παρέα που βαριόσουν από την αρχή! Τραγικό…

Ή στις βαφτίσεις… οι γονείς των παιδιών δεν υπήρξαν χαλαροί και ανέμελοι singles? Δεν καταλαβαίνουν πόσο ηλίθια μαζοχιστικό είναι να σηκώνεσαι κυριακάτικα καλοκαιριάτικα μεσημεριάτικα να πηγαίνεις σε βαφτίσια;! Επειδή αυτοί είναι αναγκασμένοι να πάνε, θέλουν να ξεβολέψουν και όλους τους άλλους;!

Κοινωνική υποχρέωση είναι και η υπομονή που πρέπει να κάνεις στα κομμωτήρια και στις αισθητικούς. Αν θες να με βασανίσεις, αν θες να ομολογήσω οτιδήποτε, άφησε με λίγες ώρες στην αισθητικό ή στη κομμώτρια. Η αισθητικός σήμερα μου έβγαζε τα φρύδια κατηγορώντας με τόσο σθένος τη γειτόνισσα της που νόμιζα ότι θα μου έβγαζε και το μάτι! Και από τη κομμώτρια, αν ακούσω ακόμα ένα κατόρθωμα του γιου της θα τον αρπάξω από τον λαιμό και θα τον πετάξω από το παράθυρο!!! Το ότι τις έχω ανάγκη και δεν μπορώ να τις δοιαολοστείλω είναι μια κοινωνική υποχρέωση που με βασανίζει!

Έχω αρκετές υποχρεώσεις αυτό το καλοκαίρι… έτσι βρήκα τρόπο να πάω στο Τουβαλού και να γλυτώσω! Ξεκινώ 30 Ιουνίου πρωί η ώρα 10.05 για Αθήνα. Θα αλητέψω εκεί με τις παρέες μου όλη μέρα, κάποιο καλό παιδί θα με φιλοξενήσει για το βράδυ και τη 1η Ιουλίου στις 6.40 το απόγευμα θα αναχωρήσω με την Emirates για το Dubai όπου θα φτάσω στις 10 το βράδυ. Θα μείνω το βράδυ στο Dubai γιατί η πτήση μου συνεχίζει στις δέκα το πρωί με κατεύθυνση το Auckland στο οποίο θα φτάσουμε μετά από εικοσιέξι ωρίτσες. Όλα αυτά με την Emirates και με μια επιπλέον στάση σε σταθμό έκπληξη για να πάρουμε και άλλους επιβάτες. Από το Auckland θα ταξιδέψουμε με την Air Pacific προς το Nadi των νησιών Fiji. Τρεις ώρες είναι η πτήση, το απόγευμα είμαι εκεί. Επειδή δεν υπάρχουν καθημερινές πτήσεις για το Τουβαλού θα χαλαρώσω λίγες μέρες στο Nadi και στις 6 Ιουλίου 8 η ώρα το πρωί θα πάω αεροπορικώς από το Nadi στο Suva (και αυτό στα Fiji) και αμέσως μετά στο Funafuti του Tuvalu!!! Από ότι έμαθα, τρεις τέσσερις φορές τον χρόνο υπάρχει και ακτοπλοϊκή σύνδεση μεταξύ του Suva και του Funafuti, θα το ψάξω, ίσως βολεύει!

Send / Receive

Microsoft Outlook. Send / Receive.

Κουζίνα. Φραπέ.

Send / Receive.

Internet Explorer. Blog. Γεια σας παιδιά!!!!

Send / Receive.

Send / Receive.

Send / Receive.

Send / Receive.

Κουζίνα. Άνοιγμα ψυγείου. Χάζεμα ψυγείου. Κλείσιμο ψυγείου.

Send / Receive.

Κουζίνα. Πάγκος με γλυκάκια. Άνοιγμα συσκευασιών. Μασούλισμα μπισκότου. Πέταμα μπισκότου.

Send / Receive.

Send / Receive.

Κουζίνα. Ψυγείο. Νερό. Πλύσιμο χεριών.

Send / Receive.

Καθρέφτης. Τσιμπιδάκι για τα φρύδια. Χέσ’ το, πονάει.

Send / Receive.

Τουαλέτα.

Send / Receive.

Τηλεόραση. Ζάπινγκ. Μαλακίες.

Send / Receive.

Παράθυρο. Έλεγχος δρόμου. Όλα στη θέση τους.

Send / Receive.

Βιβλιοθήκη. Η Τέχνη της Αγάπης: οι πιο πολλοί άνθρωποι βλέπουν το πρόβλημα της αγάπης πρωταρχικά σαν πρόβλημα του πως ν’ αγαπηθούν, και όχι του πώς ν’ αγαπήσουν. Χμμμμμ…

Send / Receive.

Εσύ πως θυμάσαι;

Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα το όνομα μου τυπωμένο σε χαρτί. Μας είχαν φέρει στο σχολείο έναν υπολογιστή και καθόμασταν όλη η τάξη με τη σειρά και παίζαμε. Έγραψα το όνομα μου και το τύπωσα. Ένοιωσα περίεργα.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που ταξίδεψα, τον τρόμο στα μάτια της μάνας μου όταν μπαίναμε στο αεροπλάνο, που, αν έπεφτε, πως θα μπορούσε να μας σώσει;

Θυμάμαι όταν πέθανε η γιαγιά μου που με έπιασε νευρικό γέλιο μέσα στην εκκλησία ενώ όλοι γύρω μου κλαίγανε.

Θυμάμαι το λιμάνι της Σαντορίνης, πως με αποζημίωσε ξημέρωμα σε ένα κατάστρωμα, μετά από δεκάωρο ταξίδι γεμάτο ζαλάδες και εμετούς.

Θυμάμαι τον ξανθό τουρίστα με το ψάθινο καπέλο που μου χαμογέλασε ένα πρωί που μας κουβάλησε το σχολείο εκδρομή στη παραλία.

Θυμάμαι τις ατέλειωτες βόλτες στην Αθήνα όποτε είχα κάποιο πρόβλημα και την ως δια μαγείας λύση του όταν έφτανα πτώμα στο σπίτι.

Θυμάμαι όταν πήγα το χωριό της μάνας μου, στην άλλη πλευρά, που νόμιζα ότι βρέθηκα ξαφνικά σε έναν άλλο πλανήτη, όπου όλα είναι πιθανά και ο χρόνος μπορεί να γυρίσει πίσω.

Θυμάμαι ένα βιβλίο στο δημοτικό που έδειχνε ένα αυτοκίνητο σε κάτι κάμπους και έγραφε από κάτω Θεσσαλία και ήθελα να πάω στη Θεσσαλία με το αυτοκίνητο αλλά μου λέγανε ότι δεν γίνετε κι εγώ δεν μπορούσα να το πιστέψω, αφού το έγραφε το βιβλίο πως γίνετε να μη γίνετε;

Θυμάμαι τον παππού να τσακώνετε με τη γιαγιά για βλακείες, ο παππούς να νομίζω ότι θα πάθει εγκεφαλικό και η γιαγιά να γελάει κάτω από τα μουστάκια της.

Θυμάμαι το Τσερνομπίλ και τη πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι κάποτε, θα πεθάνω.

Θυμάμαι τη φιλόλογο μου στη δευτέρα γυμνασίου που την συμπαθούσα πάρα πολύ, και συνειδητοποιώ αυτή τη στιγμή ότι η γριούλα με τις ιστορίες από τα παλιά που μου έπιασε σήμερα τυχαία τη κουβέντα, μάλλον ήταν αυτή!

Θυμάμαι πως είναι να κοιμάσαι εφτά η ώρα το πρωί και να ξυπνάς πέντε το απόγευμα, νοιώθοντας ότι όλη η πόλη είναι στα πόδια σου.

Θυμάμαι τον πανικό που με παρέλυσε το πρώτο βράδυ που ήρθα μόνιμα Κύπρο και συνειδητοποίησα πόσο μακριά βρισκόμουν από ότι ένοιωθα δικό μου και αγαπούσα.

Θυμάμαι την έκθεση κόμικς στο Γκάζι την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και τα νατοϊκά στρατεύματα στη λαχαναγορά της Θεσσαλονίκης.

Θυμάμαι ένα βράδυ στο village, που ο φίλος μου μόλις είχε αγοράσει το πρώτο του κινητό και έγραφε μηνύματα σε όλη τη διάρκεια της ταινίας στον μοναδικό φίλο του που είχε και εκείνος κινητό και την έκπληξη μου μόλις συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να πατάς μέχρι και τρεις φορές ένα κουμπί για να βρεις το γράμμα που έψαχνες!

Θυμάμαι που δεν ήξερα τι είναι το :-) και το :-( και το :Ρ και τώρα γράφω omg και LOL ενώ πολύ πρόσφατα έμαθα και το Ο_ο.

Θυμάμαι που η τηλεόραση ξεκινούσε με μικιμάους η ώρα έξι το απόγευμα και κάθε φορά πήγαινε κάποιος από τη παρέα να ελέγξει αν έπαιζε κάτι καλό για να πάμε σπίτι ή βλακείες για να συνεχίσουμε το παιχνίδι μας.

Θυμάμαι το American Beauty όταν το είδα στο σινεμά και δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι όλο το βράδυ.

Θυμάμαι το κλάμα που έριξα με το ρώσικο υποβρύχιο, με το αεροπλάνο της ήλιος, με τους τρεις νεκρούς προχτές στη τράπεζα.

Εσύ πως θυμάσαι;

Υγ. η παράσταση είναι καταπληκτική, να τη δείτε!

Κακή ψυχρή και ανάποδη…

Κοιμήθηκα αργά χτες το βράδυ γιατί έβλεπα στη τηλεόραση το V for Vendetta. Η ταινία με επηρέασε παρόλο που την είχα ξαναδεί έτσι έβλεπα όλο το βράδυ στον ύπνο μου ότι με κυνηγούσε ο big brother. Μάλλον τελικά με έποιασε, γιατί όταν ξύπνησα ζαβλακωμένη βρήκα όλα τα σκεπάσματα μαζεμένα, από τη μέση μου μέχρι πάνω από το κεφάλι, έτοιμα να με πνίξουν. Χμμμ!

Έμεινα κάμποση ώρα κουλουριασμένη στο κρεβάτι, σκεφτόμενη ότι δεν θέλω να πάω στη δουλειά αλλά τελικά κατάλαβα ότι δεν είχα άλλη επιλογή έτσι σηκώθηκα κατακουρασμένη και πιασμένη από το κυνηγητό και δοκίμασα να κλείσω τις κουρτίνες, πριν βάλω τα γυαλιά μου. Φυσικά χτύπησα το πόδι μου στο πόδι του κρεβατιού, το νύχι του μικρού δακτύλου έπεσε ηρωικά και το χαλί βάφτηκε κόκκινο!

Πάω κουτσαίνοντας στη κουζίνα να φτιάξω καφέ, ανοίγω το ψυγείο να βάλω γάλα και το γάλα έχει γίνει cottage cheese… ξαναβράζω νερό και φτιάχνω άλλο καφέ με σιχαμένο σιχαμένο σιχαμένο εβαπορέ που έχω πάντα για τέτοια ώρα ανάγκης.

Κάνω μπάνιο και σκέφτομαι τι να φορέσω… τελικά κάνω την πιο λάθος επιλογή: κοντομάνικο από κάτω με σακάκι από πάνω. Με το κοντομάνικο κρύωνα και με το σακάκι ζεσταινόμουνα. Αυτό σε συνδυασμό με την κάθε σαλταρισμένη που είχα πάνω από το κεφάλι μου στη δουλειά με έκαναν να πεθυμήσω τις ένδοξες μέρες της ανεργίας μου όπου ο καναπές ανταγωνιζόταν το κρεβάτι και τα αθλητικά τις πυτζάμες για την αγάπη μου!

Σχολνάω σαλταρισμένη, κουρασμένη, πεινασμένη και με ένα έντονο αίσθημα ότι κανένας δεν με αγαπάει. Σε όλη τη διαδρομή σκέφτομαι τι να φάω τι να φάω τι να φάω… γερμανικά πολύσπορα ψωμάκια από το Debenhams με τυρί brie και γαλοπούλα. Γιαμ! Καταφέρνω να παρκάρω στον δεύτερο όροφο αφού πρώτα περίμενα υπομονετικά μια ξανθιά με ταγέρ να παρκάρει σε μια γωνιά το τεραστίων διαστάσεων land rover της, πάω κατευθείαν στον πάγκο με τα τυριά και φυσικά δεν είχαν brie, τους τελείωσε, μέσα στη βδομάδα θα φέρουν.

Φτάνω σπίτι έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Θα φάω σαλάτα με καλαμπόκι και καβουροπόδαρα… καλό και υγιεινό, αν δεν κάτσεις να σκεφτείς πότε ακριβώς ήταν κάβουρες αυτές οι άσπρο/ροζ τρίχες. Τα βάζω στη κατσαρόλα να βράζουν και ξεβάφομαι έτοιμη να χαλαρώσω. Όταν θεωρώ ότι θα έχουν βράσει πάω στη κουζίνα για να ανακαλύψω ότι τελείωσε το γκάζι… Οκ, δεν πανικοβάλλομαι, μου έχει ξανατύχει, τα βάζω όλα έτσι όπως είναι μέσα σε ένα πλαστικό μπολ και τα βάζω στο microwave. Τα καβουροπόδαρα αποκαλύπτουν την πλαστική καταγωγή τους αλλά τους βάζω τόσο λάδι που την καλύπτει. Το ότι δεν είχα φέτα για τη σαλάτα δεν με πείραξε και τόσο γιατί όταν επιτέλους έφαγα και χόρτασα, ξαναβρήκα τον αισιόδοξο εαυτό μου. Κάπου πολύ βαθιά υπάρχει, φτάνει να είμαι χορτάτη και ξεκούραστη…

Κάθομαι στο facebook να δω τι γίνετε και βλέπω ότι με έκανε accept ένας τύπος που μου αρέσει. Η αρχική χαρά έγινε πίκρα όταν ανακάλυψα ότι έχει 1446 friends, οι 1440 γυναίκες… οι οποίες συναγωνίζονται ποια θα γράψει το πιο έξυπνο σχόλιο στο wall του… θα ξεχωρίσω με την αποχή μου και όταν μου περάσει ο έρωτας θα τον κάνω delete, σιγά μη το καταλάβει!

Το blog μου είχε χτες τα πρώτα του γενέθλια… σκεφτόμουν να το ανακαινίσω αλλά μου αρέσει έτσι όπως είναι προς το παρόν. Θα αλλάξω όμως σε κάποια φάση το tagline γιατί τελικά δεν με πειράζει και τόσο να είμαι μέλος σε ένα club που δέχεται άτομα σαν κι εμένα για μέλη! Σμουτς!