Λαπόρτα

Χτες το βράδυ, γύρω στις οκτώμισι δηλαδή, με σταμάτησε ένας αστυνομικός για έλεγχο σε εκείνο το σημείο κλειδί που κατασκηνώνουν όλοι οι αστυνομικοί στη Λεμεσό, μόλις περάσεις τα φώτα του κήπου και πας προς Γλάδστωνος, απέναντι από την πίσω πλευρά των δικαστηρίων. Σε κάποια προηγούμενη μου ζωή πρέπει να ήμουν σεσημασμένη γιατί όποτε δω αστυνομικούς έχω ένα ένοχο ύφος σαν να υπάρχει περίπτωση να ψάχνουν εμένα και μόνο εμένα για ένα έγκλημα που έκανα το βράδυ σαν υπνοβατούσα και δεν το θυμάμαι το πρωί!

Σαν καλή οδηγός έδειξα ότι θα σταματήσω, σταμάτησα και κατέβασα το παράθυρο. Άδεια και ασφάλεια λέει το όργανο. Βεβαίως, του απαντώ εξυπηρετικότατη, προσπαθώντας να του τραβήξω τη προσοχή από το καπό του αυτοκινήτου μέσα από το οποίο άρχισε εδώ και λίγη ώρα να στάζει πηκτό το αίμα το θύματος μου…

Μετά από αυτό θυμήθηκα όλες τις φορές που με σταμάτησε αστυνομικός:

Η πρώτη:
Λίγους μήνες μετά την άδεια οδήγησης, ραντεβού με μια φίλη στον Εναέριο, Σάββατο βράδυ και φυσικά γίνετε χαμός. Το πάρκινγκ τεράστιο αλλά γεμάτο, άργησα και η φίλη μου είναι έτοιμη να πάθει νευρικό κλονισμό και να μη μου ξαναμιλήσει. Αφήνω το αυτοκίνητο σε ένα πεζοδρόμιο κάπου εκεί στα στενά πίσω από τον κήπο, χαμογελώ στον νεαρό με το δεφτέρι που με κοιτάζει αποσβολωμένος (είσαι θεά αγάπη μου!) και τρέχω προς τις καφετέριες. Ναι, ήταν μπάτσος και με έγραψε…!

Η ηλίθια:
Μου τηλεφώνησε! Τι καλά!!! Σιγά μην αφήσω μια μικρούλα λεπτομερειούλα να με εμποδίσει να απαντήσω το τηλέφωνο! Όλοι οδηγούν και μιλούν στο κινητό, πόσο δύσκολο είναι πια, απαντώ το τηλέφωνο και παίζω την έξυπνη με τις γνώσεις μου για το σινεμά (ναι σου λέω, ο Sean Penn έδερνε τη Madonna όταν ήταν παντρεμένοι!) για να εντυπωσιάσω τον συνομιλητή μου. Ο συνομιλητής μου εντυπωσιάζετε και θα μιλούσαμε για σινεμά μέχρι να καρφώσω πάνω σε κανένα τοίχο αλλά ευτυχώς ένας μαύρος καβαλάρης με μουστάκα πλεύρισε το αυτοκίνητο μου και άρχισε να μου γνέφει. Τσαντίστηκα! Ποιος είναι αυτός ο ηλίθιος που με ενοχλεί;! Οδηγώ, μιλώ στο τηλέφωνο, κοιτάζω με άγριες διαθέσεις τον τύπο που έχει κολλήσει δίπλα μου με τη μοτοσυκλέτα και δεν καταλαβαίνω το ζώον ότι είναι αστυνομικός και μου γνέφει να σταματήσω!!! Εκατό λίρες…

Η ρουσφέτι:
Το μόνο καλό με τα χωριά είναι που όλοι ξέρουν όλους. Λάθος. Το μόνο καλό με τα ξένα χωριά είναι που όλοι ξέρουν όλους και αν εσύ ξέρεις τον σωστό άνθρωπο γλυτώνεις τα πρόστιμα. Έτρεχα να φύγω, νόμιζα πως αν έμενα πέντε λεπτά παραπάνω θα με άρπαζαν, θα με πάντρευαν με το ζόρι με κάνα βοσκό και θα ξεκινούσα αυτόματα να αναπαράγομαι! Όπως καταλαβαίνετε έτρεχα για τη ζωή μου, ο αστυνομικός όμως δεν μπορούσε να το καταλάβει αυτό όταν με σταμάτησε! Με ρώτησε ποιανού είμαι εγώ! Του απάντησα ότι είμαι ανιψιά του άντρα της Μαρίτσας του Πανικκή της Δεσπούς που έχει έναν αδελφό που εν αζάς στο χωριό. Με έστειλε στο καλό, μου είπε να προσέχω και μου ζήτησε να δώσω χαιρετίσματα στο θείο μου! Τς τς τς παντού μέσον γαμώτο!

Η αλκοολική:
Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης. Με δύο φίλες, οδηγούσα εγώ και μας σταμάτησε ένας ψηλός, ξανθός θεός. Μου ζήτησε άδεια και ασφάλεια. Τον κοίταζα σαν υπνωτισμένη. Με ρώτησε αν ήπια. Του απάντησα ότι ήπια μια Smirnoff ice. Μου είπε ότι είμαι μια ευσυνείδητη πολίτις και πολύ όμορφη και αν ήθελα να περνούσα μόνη μου αργότερα όταν θα τελείωνε τη βάρδια του να πάμε να μεθύσουμε παρέα. Μετά έφερα τα μίλια μου, έβαλα στο ντουλαπάκι την άδεια και την ασφάλεια και πήγα να κοιμηθώ!

Η εντελώς ηλίθια:
Μετά από ένα χορταστικό και χρήσιμο shopping στο IKEA έρχομαι βράδυ από Λευκωσία. Βλέπω από μακριά αστυνομικούς και όπως κάνουμε όλοι σε αυτή τη περίπτωση, ακόμα και αν οδηγούμε με ογδόντα χιλιόμετρα, ελάττωσα ταχύτητα για να τους δώσω την ευκαιρία να γελάσουν και να πουν πόσο ηλίθιος είναι ο κόσμος! Ο τύπος που στεκόταν στην άκρη του δρόμου ανέμιζε ένα φαναράκι και εγώ κατάλαβα ότι μου έγνεφε να σταματήσω. Σταματώ ψαρωμένη και βλέπω τον αστυνομικό μπροστά μου αγανακτισμένο να μουρμουρά ότι τόση ώρα έγνεφε να αλλάξω λωρίδα κι εγώ πήγα και σταμάτησα, άντε τώρα να ξαναμπώ στον ίσιο δρόμο, μα για όνομα του Θεού, δεν καταλαβαίνεις κυρά μου;! Εκεί κι αν ψάρωσα!!! Μου ερχόταν να τον παρακαλέσω να με γράψει, έτσι για να βγάλει το άχτι του, αλλά δεν ήθελα να τον νευριάσω περισσότερο! Ότι και να μου έσουρε ο άνθρωπος δίκιο θα είχε. Όμως. Όμως, δεν θα έπρεπε να έβαζαν μια ταμπέλα: «αλλάξτε λωρίδα» αντί να έχουν ένα τύπο μες τη μέση του highway να ανεμίζει φαναράκια; Άραγε πόσοι έκαναν την ίδια μαλακία μ’ εμένα κύριε δικαστά μου;

Χτες ξεμπέρδεψα σχετικά εύκολα. Δυσκολεύτηκα μόνο να βρω τη φετινή ασφάλεια γιατί μες το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου υπάρχουν μέσα στους φακέλους τους όλες μου οι ασφάλειες από το 2006… πρέπει να το καθαρίσω!

Ιστορίες για φίδια

Σοβαρά τώρα, είναι δυνατόν να έχει ένα φίδι ρουτίνα; Να ξυπνά από τον μεσημεριανό του ύπνο, να περνά μπροστά από τη βεράντα μου, να βγαίνει στο πεζοδρόμιο και να ανηφορίζει; Θα πηγαίνει φαντάζομαι για φρέσκα ποντικομεζεδάκια σε φίλους στον πάνω μαχαλά, θα κάθετε κάμποση ώρα εκεί μέχρι να βραδιάσει και να δροσίσει, ακολούθως θα παίρνει τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι περνώντας και πάλι μέσα από την αυλή μου! Μέχρι το επόμενο πρωί που θα βγει με το φραπέ να κάνει γυμναστική στη βεράντα! Πρέπει να κόψω τα cartoons!

Από την ώρα που το είδα προσέχω συνέχεια στα σημεία από όπου το είδα να περνά! Έπαθα ψύχωση! Θα ξαναπεράσει; Είναι ακόμα εκεί; Έχει όρεξη να κάτσει να περιμένει μια τρελή να ουρλιάζει;!

Ρώτησα στ’ αστεία αν ανεβαίνει σκαλιά. Μου είπαν ναι. Έχω συνέχεια κλειστές όλες τις πόρτες. Ρώτησα στ’ αστεία αν σκαρφαλώνει σε τοίχους. Μου είπαν ναι. Κλειδαμπαρώνω τα παράθυρα. Ναι, τα κλειδώνω κιόλας, δεν ξέρεις ποτέ τι δεξιότητες μπορεί να αναπτύξει ένα φίδι!

Κάνει ζέστη, ε;

Χρυσό κλουβί

Θυμάστε αυτό; Είχαμε εξελίξεις… επειδή δεν με βλέπω να παίρνω τη τιμητική διάκριση της προσφυγοπούλας με την οποία θα σήκωνα το λάβαρο του αγώνα ενάντια στη τουρκική εισβολή και κατοχή, θα εισέπραττα το ποσόν που μου αναλογεί και θα έκτιζα τρίπατο στα Πάνθεα, αποφάσισα να κάνω πέτρα τη καρδιά μου και να πάω να κλειστώ στο χώμα…

Ρώτησα και έμαθα. Το από πίσω με την περιορισμένη θέα κάνει 124.000 ευρώ και είναι γκαρσονιέρα… Το από μπροστά με τους σταυρούς είναι δυάρι και κάνει 170.000 ευρώ. Τζάμπα τα δίνουν, γιατί να μην τα πάρω;!

Το όνειρο μου είναι, έτσι κι αλλιώς, να μένω σε μια πολυκατοικία μες τα ακάμωτα, μέσα σε ένα βουνό απέναντι από ένα νεκροταφείο… και τώρα μπορεί επιτέλους να πραγματοποιηθεί!

Το μόνο πρόβλημα είναι που δεν έχω αποφασίσει ακόμα πιο προτιμώ. Επειδή μου αρέσει η ησυχία νομίζω τελικά θα προτιμήσω το από πίσω. Και αναρωτιέμαι, πόσο στοιχίζει αυτή η κιτς κατασκευή που χρησιμοποιούν στις σαπουνόπερες για να φαίνετε από το παράθυρο η φωταγωγημένη Νέα Υόρκη αντί ο διάδρομος του στούντιο στη Βενεζουέλα; Έχω μια ιδέα!

Αποκάλυψη τώρα!

Πίσω από τον Batman κρύβεται ο Bruce Wayne, πίσω από τον Superman κρύβεται ο Clark Kent, πίσω από τον Spiderman κρύβεται ο Peter Parker, πίσω από τη Dorothy Michaels κρύβεται ο Michael Dorsey, πίσω από τη Hannah Montanna κρύβεται η Miley Stewart, πίσω από τη Daphne και τη Josephine κρύβονται ο Jerry και ο Joe, πίσω από τη G-Girl κρύβεται η Jenny Johnson, πίσω από τη Catwoman κρύβεται η Michelle Pfeiffer και πίσω από την Ουφ! κρύβομαι εγώ!

Τώρα που αποκαλύφθηκα, πρέπει να καταλάβεις ότι εμείς, τα υπέροχα αυτά πλάσματα, χρειαζόμαστε απαραίτητα ένα βοηθό, έναν Alfred ας πούμε, να μας φτιάχνει τον καφέ μας το πρωί και να μας θυμίζει κάθε στιγμή πόσο τέλειοι, μοναδικοί και ξεχωριστοί είμαστε.

Συγχαρητήρια, πήρες τη δουλειά! Φέρε μου τις παντόφλες μου!

Φετίχ και άλλα

Άλλες έχουν τα παπούτσια, ο Αρκάς λέει ότι φετίχ είναι άμα χρησιμοποιείς ένα φτερό και όχι ολόκληρη τη κότα, εμένα το φετίχ μου είναι η προφορά, όταν ακούω γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά, ρωσικά, αραβικά, σουαχίλι, τα ελληνικά της Αθήνας όποτε έχω καιρό να πάω και μου λείπει, και τα ελληνικά με προφορά από διάφορους ξένους συνεργάτες, ειδικά αν είναι και ωραίοι, ή μάλλον μόνο όταν είναι ωραίοι! Μου εξάπτουν τη φαντασία για ταξίδια μακρινά που κανένα δε ξέρουμε και κανείς δεν μας ξέρει τρα λα λα λα! Φαντάζομαι ένα τέτοιο φετίχ έχουν και οι τουρίστριες που έρχονται εδώ και τα φτιάχνουν με τον πρώτο κυπραίο που θα τους πει come with me για να τη βρεις τακκάρα μου!

Πρόσεξα τώρα τελευταία πολλές jaguar να κυκλοφορούν στο δρόμο. Δίκιο έχουν τα παιδιά, πλέον mercedes απέκτησε και η κομμώτρια μου, πως θα ξεχωρίζει τώρα ο αληθινά νεόπλουτος από τη πλέμπα που το έφερε εισαγόμενο για ψίχουλα από την Αγγλία; Για να ξεχωρίζεις όμως μόνο εσύ, γιατί δεν θα αργήσει να έρθει η εποχή που θα χάσει και η jaguar την αίγλη της, σου βρήκα το πιο ακριβό αυτοκίνητο στην αγορά σήμερα. Bugatti Veyron 1,700,000 δολάρια. Περίμενα κάτι εντελώς κακόγουστο με φτερά και κεραυνούς χρωματισμένους στα πλευρά αλλά τελικά μια χαρά είναι, αξιοπρεπέστατο! Σε ευρώ είναι 1,409,617 ούτε λίγα ούτε πολλά φίλε μου και θα είσαι σίγουρος, κανένας μαλάκας δεν θα σου κάμνει τον καμπόσο στη Μακαρίου!

Στελέχη και μέλη του Σ.Ι.Κ. μετά από τόσο καιρό που είμαι απλό μέλος, σύμφωνα με το νέο καταστατικό, έπρεπε να επιδείξω μια τουλάχιστον ηρωική πράξη για να δικαιολογώ τον μισθό, τα αναδρομικά και τα μπόνους μου. Πράγμα κάπως δύσκολο γιατί σαν χαρακτήρας είμαι ήσυχη, φρόνιμη και φοβητσιάρα. Κάτι κατάφερα πάντως: Στο ταμείο. Ο μπροστινός μου, όπως πάντα είναι ο πιο περίεργος τύπος που μπήκε στο κατάστημα τη συγκεκριμένη ημέρα. Γκρινιάζει, τσακώνετε με το παιδάκι που έχει μέσα στο καρότσι, μουρμουρά κάτι ακατάληπτα και νευριάζει που δεν τον καταλαβαίνει η ταμίας. Ένα προϊόν δεν είχε κωδικό και ο τύπος φώναζε ότι έκανε μόνο ένα ευρώ, τι σκατά κωδικό ήθελε η ταμίας; Εκείνη ψάρωσε και δεν ήξερε τι να κάνει…

Όχι, δεν εμφανίστηκα σαν ΣΙΚΓΟΥΜΑΝ να τη σώσω. Έβραζα ήσυχα ήσυχα στο ζουμάκι μου. Ο μαλάκας ευγενικός κύριος σε κάποια φάση πέταξε το – δεν – ξέρω – τι – ακριβώς – ήταν και δήλωσε πως δεν το θέλει, δεν θα το αγοράσει, μα κανεί ολάν! Πλήρωσε και όταν του έδωσε η ταμίας την απόδειξη, της την άρπαξε από τα χέρια, την πέταξε απαξιωτικά στον πάγκο και γύρισε να φύγει!!!

Τότε, τόοοοοοτε αγαπητοί πρόεδρε, ταμία, γραμματέα, ιδρυτικά στελέχη και λοιπά μέλη, άρπαξα την απόδειξη και έτρεξα προς το μέρος του σκούζοντας «κύριε! κύριε! ξεχάσατε την απόδειξη σας!». Την πήρε χωρίς καλά καλά να καταλάβει τι έγινε και έφυγε με την ουρά στα σκέλια. Ε; ε; ε;

Εβρικολάτζιασα!

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Χτες το βράδυ ξάπλωσα στις έντεκα. Άλλαξα πλευρό, μια φορά, δυο φορές, δεκαπέντε φορές, τα σκεπάσματα έπεσαν όλα κάτω από το κρεβάτι και παραλίγο να πέσω κι εγώ. Στις τρεις το πρωί σηκώθηκα και έκανα ένα τσάι. Μόλις το ήπια λούφαξα λίγο μπας και καταφέρω να κοιμηθώ αλλά τίποτα! Πεινούσα! Σηκώθηκα η ώρα τεσσερισήμισι, έφτιαξα καπηρούες, τις έφαγα και μετά ήπια δύο πανατόλ. Λούφαξα ακόμα λίγο και γύρω στις έξι παρά πρέπει να με πήρε ο ύπνος.

Ξύπνησα στις εφτά και είκοσι. Μου έδωσα άδεια από τη δουλειά, μείνε εαυτούλη μου να κοιμηθείς, το αξίζεις! Τίποτα! Δεν μπορούσα να κοιμηθώ με τίποτα. Ήταν τόσο απελπιστική η κατάσταση που σηκώθηκα, ντύθηκα, έγινα μια ξενυχτισμένη θεά και πήγα στη δουλειά! Άντεξα μιάμιση ώρα. Μετά εποκαμμάτισα! Ενθουσιασμένη, ήρτα σπίτι, έκλεισα κουρτίνες και παράθυρα, έβαλα το ξυπνητήρι να κτυπήσει τέσσερις ώρες αργότερα, έπεσα στο κρεβάτι και κοιμήθηκα αμέσως. Όταν ξύπνησα, είχαν περάσει σαράντα πέντε λεπτά…

Φτου γαμώτο…

Σηκώθηκα. Έφτιαξα κάτι να φάω, έβαλα στο dvd να δω την χτεσινή Πολυκατοικία (το επεισόδιο είχε τίτλο «ήταν μια φορά μια αϋπνία», με δουλεύουνε!) χαλάρωσα αλλά έπρεπε να φύγω από το σπίτι. Ντύθηκα, στολίστηκα, μες το κέφι και τη χαζομάρα. Μόνο από τα μάτια μου θα με έπαιρνε κάποιος είδηση αλλά η στραβομάρα μου θέλει χοντρά γυαλιά έτσι είχα πλήρη κάλυψη!

Το βράδυ, ήρτα σπίτι με πρόγραμμα. Ξεβάφτηκα, έκανα ένα ζεστό μπάνιο, ήπια ένα ποτήρι γάλα, ξάπλωσα στο κρεβατάκι μου, μουρμούριζα «μμμμμμμμμμμμμμμμμμμ» προσπαθώντας να με χαλαρώσω και άρχισα να μετράω προβατάκια. Στην αρχή τα προβατάκια πηδούσαν ένα ξύλινο φράκτη από τα δεξιά στα αριστερά. Μετά βαρέθηκα. Έβαλα τα προβατάκια να πηδάνε από τα αριστερά στα δεξιά. Δεν βόλευε. Παράτησα τα προβατάκια. Θα φαντασιωθώ τις καλοκαιρινές διακοπές. Ναι, αλλά που; Σε νησί; Στην Αθήνα; Μα κατακαλόκαιρο; Δεν λέει! Ευρώπη; Ναι, αλλά που; Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας. Χμμμ πρέπει να αγοράσω εισιτήρια για τη συναυλία του Παυλίδη. Δεν μπόρεσα να φαντασιωθώ τίποτα γιατί το μυαλό μου έτρεχε από το ένα θέμα στο άλλο χωρίς καμία λογική συνέχεια.

Υπαρξιακό δίλημμα.

Να μείνω στο κρεβάτι και να επαναληφθεί το χτεσινό βράδυ; Δεν αντέχω!

Να διαβάσω το cosmopolitan? Έχει το πλήρες manual για πολλαπλές εκρήξεις στο σεξ… τζαι παρακάτω;!…

Να κάνω πεντέξι χιλιόμετρα στον διάδρομο γυμναστικής, να κουραστώ να πέσω να πεθάνω να κοιμηθώ; Μπααααα χαράς την όρεξη!

Να γράψω post? Ας γράψω post!

Γιατί δεν μπορώ να κοιμηθώ γαμώτο;;;!!!