Η Νέα Ζηλανδία και η Αυστραλία...

...άτε, υποδεχτήκαν τον. του χρόνου θα πάω σε τζείνο το νησούι πουκάτω που την Νέα Ζηλανδία να τον υποδεχτώ τζαι γω μαζί τους, βαρκούμε να καρτερώ ως η ώρα 12 που εννά έρτει η σειρά μας!

καλή χρονιά έβριμπότι!!! ας είναι το 2011 όπως το θέλουμε!!!

Η Απόλυτη και η Ξαπόλυτη

Ένας πολύ καλός λόγος για τον οποίο δεν έχω πολλές φίλες και σχεδόν καθόλου παρέες είναι επειδή είμαι απόλυτη σε κάποια πράγματα. Το καταλαβαίνω αυτό και πολλές φορές προσπαθώ να είμαι πιο ανεκτική και όχι τόσο ιδιότροπη αλλά όταν καταπιέζομαι γκρινιάζω και όταν γκρινιάζω γίνομαι ανυπόφορη και όταν γίνομαι ανυπόφορη είμαι πραγματικά πολύ καλή έτσι δεν με πλησιάζει κανένας! Με ενοχλούν πολλά πράγματα… πιο κάτω είναι μερικά που μπόρεσα να θυμηθώ έτσι πρόχειρα…

Ας πούμε το χιούμορ. Δεν αντέχω τα άτομα που δεν έχουν χιούμορ. Ακόμα και τα άτομα που έχουν κακή αίσθηση του χιούμορ τα προτιμώ από τα άτομα που δεν έχουν καθόλου χιούμορ. Η αίσθηση του χιούμορ είναι υποκειμενική αλλά το να μην έχεις καθόλου χιούμορ είναι φρικτό!

Τους ανθρώπους που δεν τρώνε γλυκά. Πόσο αποστειρωμένο και ξενέρωτο είναι ένα άτομο που δεν θέλει να απολαύσει μια σοκολατίνα ή μια κρέπα με νουτέλα, φουντούκια, αμύγδαλα, σαντιγί και φράουλες;

Τις νοικοκυροσύνες. Όταν το παιδί σου μεγαλώσει τι θέλεις να θυμάται από τα παιδικά του χρόνια; Τη μάνα του να παίζει μαζί του και να του δίνει σημασία ή να το κυνηγά τσιρίζοντας σε όλο το σπίτι για να μη παίζει να μη λερώνει και να μην αναπνέει;

Να βλέπω μια γυναίκα μέρα μεσημέρι ντυμένη με πουλόβερ, παλτό και μπότες με γούνα ενώ έξω είναι 25 βαθμοί κελσίου. Εντάξει, είναι Χριστούγεννα, χρυσοπλήρωσες τα ψώνια σου και θέλεις να τα φορέσεις αλλά δεν έβγαλες πούζαν ακόμα;;;!!!

Να βλέπω έναν άντρα να είναι ντυμένος με κοστούμι, ανοικτό πουκάμισο να φαίνετε το ξυρισμένο στέρνο, χρυσή αλυσίδα και τα μαλλιά περίτεχνα λαδωμένα, να βγαίνει από ένα αυτοκίνητο με φτερά ενώ ακούγονται από τα μεγάφωνα στη διαπασών σκυλάδικα.

Αυτούς που άμα βλέπουν ένα κουτάβι αρχίζουν να τσιρίζουν σαν να βλέπουν λιοντάρι ελεύθερο μέσα στο δάσος έτοιμο να τους φάει και αρχίζουν να αραδιάζουν τους λόγους που δεν αγαπούν τα ζώα με μεγαλύτερο επιχείρημα το «δεν ξέρω δεν το μπορώ το φοβάμαι»!

Τα ηλίθια ringtones στο κινητό. Όλο το καλοκαίρι μας φλόμωσες με το καλοκαίρι του Χατζηγιάννη. Τώρα μας ξεκούφανες με τον Ρούντολφ το ελαφάκι. Το Πάσχα τι θα βάλεις; Το Χριστός γεννάτε σε εκτέλεση Χρυσόστομου;

Τα περιοδικά lifestyle. Γιατί όχι, δεν είναι ο απόλυτος έλληνας σταρ ο Σάκης Ρουβάς. Γιατί όχι, δεν είναι η πιο όμορφη γυναίκα της ελληνικής τιβί η Ζέτα Μακρυπούλια. Γιατί όχι, δεν είναι ροκ η Άννα Βίσση – έλεος δηλαδή!

Τους ανθρώπους που βλέπουν ριάλιτι. Γιατί «έχει χάζι», «κάμνουν τους ρεζίλι», «έχουν ωραίες φωνές». Δεν το καταλαβαίνω. Κάθεσαι εκεί και με πλήρη συναίσθηση χάνεις 3-4 ώρες από τη ζωή σου βλέποντας μαλακίες.

Τα «μοντέρνα» άτομα. Αυτά που θεωρούν προοδευτικό να ντύνεσαι με μίνι, να φοράς λεοπαρδαλέ μπότες, να βάζεις την Άρτα και τα Γιάννενα στα νύχια σου και να πηγαίνεις κάθε δεύτερο Σάββατο στα μπουζούκια ενώ θεωρούν συντηρητικούς ή φρικιά όλους τους υπόλοιπους.

Τους «κουλτουριάρηδες». Που μιλούν ακαταλαβίστικα και με τόσο ηλίθιες κοινοτοπίες αραδιάζοντας ονόματα και τάσεις που νομίζουν ότι μόνο οι ίδιοι ξέρουν που ακόμα και αν έχουν δίκιο καταντάς να τους σιχαίνεσαι, κυρίως για το υφάκι μεγαλομανίας που έχουν το οποίο συνήθως κρύβει την ηλιθιότητα τους!

Αυτούς που ακούν σκυλάδικα. Δεν τους μπορώ. Οτιδήποτε ρατσιστικό έχω μέσα μου βγαίνει εναντίον της πλειοψηφίας γύρω μας που ακούν σταθμούς που πραγματικά δεν γνωρίζω που παίζουν τραγουδιστές που πραγματικά δεν γνωρίζω που τραγουδούν τραγούδια που πραγματικά δεν γνωρίζω… μια φορά άκουγα ένα τραγούδι στα Goody’s που νόμιζα ότι είναι παρωδία… τελικά δεν ήταν … ήταν ένα σουξέ «της μόδας»!

Τους ανθρώπους «της εκκλησίας» που προσπαθούν να πείσουν κάποιον που δεν πιστεύει να πιστέψει με το ζόρι λέγοντας του λίγο πολύ ότι αν δεν πιστέψει θα καίγεται αιώνια στη κόλαση… πολύ φιλεύσπλαχνο, δεν μπορώ να πω!

Τους ανθρώπους που όποτε κάνουν μια νέα γνωριμία ρωτούν τα πάντα για το άλλο άτομο για να βρουν κοινούς συγγενείς ή γνωστούς ακόμα και στη Γουατεμάλα έχοντας σκοπό με κάποιο τρόπο να γλυτώσουν χρήματα ή να βάλουν μέσο «αφού είμαστε σχεδόν συγγενείς».

Τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι είναι θείο δώρο για όλους τους υπόλοιπους ενώ θεωρούν καθήκον και υποχρέωση τους να σε ενημερώσουν λεπτομερέστατα για την ιστορία της ζωής τους. Συνήθως αυτά τα άτομα θεωρούν ύψιστη τιμή για σένα να σε βάζουν να κάνεις αγγαρείες για αυτά και ενδεχόμενη άρνηση τα πληγώνει σε σημείο να μη σου ξαναμιλήσουν.

Αυτούς που τα ξέρουν όλα, έχουν πάντα δίκιο και δεν ησυχάζουν μέχρι να πιστέψουν ότι σε έπεισαν. Η καλύτερη αντιμετώπιση είναι να προσποιηθείς ότι σε έπεισαν για να τους ξεφορτωθείς με αποτέλεσμα να παίρνουν θάρρος για να πείσουν και άλλους και αυτό να συνεχίζεται για πάντα… φαύλος κύκλος!

Τους ανθρώπους που είναι απόλυτοι…

…το τελευταίο δεν το εννοώ!

Έξι με οκτώ μαύροι

Στη Γαλλία και τη Γερμανία ανταλλάσουν δώρα την παραμονή των Χριστουγέννων, ενώ στην Ολλανδία τα παιδιά ανοίγουν τα δώρα τους στις 5 Δεκεμβρίου, στη γιορτή του Αγίου Νικολάου. Αυτό μου φαινόταν πολύ αλλόκοτο μέχρι που μίλησα με τον Όσκαρ, ο οποίος μου έδωσε μερικές παραπάνω πληροφορίες, καθώς περπατούσαμε από το ξενοδοχείο μου προς το σταθμό του τρένου στο Άμστερνταμ.

Αντίθετα με τον χαρούμενο, παχύσαρκο Αμερικανό Άγιο Βασίλη, ο Άγιος Νικόλαος τον Ολλανδών είναι ανατριχιαστικά αδύνατος και ντύνεται περίπου σαν τον Πάπα, συμπληρώνοντας την όλη αμφίεση με ένα ψηλό καπέλο που θυμίζει κεντημένη πετσέτα κουζίνας. Η στολή, μου είπαν, προέρχεται από την προγενέστερη καριέρα του, ως επισκόπου στην Τουρκία.

«Συγνώμη» είπα, «μπορείς να επαναλάβεις;»

Δεν θέλω να είμαι σοβινιστής σε θέματα πολιτισμού, αλλά όλα αυτά δεν μου φαίνονταν καθόλου λογικά. Πρώτα απ’ όλα, ο Άγιος Βασίλης δεν έκανε τίποτα πριν. Δεν έχει βγει στη σύνταξη και, το σημαντικότερο, δεν έχει καμία σχέση με τη Τουρκία. Είναι πολύ επικίνδυνα εκεί, και οι κάτοικοι δεν θα τον εκτιμούσαν όσο θα ‘πρεπε. Όταν ρώτησα πως πήγε από την Τουρκία στο Βόρειο Πόλο, ο Όσκαρ μου απάντησε με απόλυτη σοβαρότητα ότι ο Άγιος Νικόλαος διαμένει σήμερα στην Ισπανία, πράγμα που επίσης δεν είναι αλήθεια. Παρόλο που, κατά πάσα πιθανότητα, θα μπορούσε να ζει οπουδήποτε, ο Άγιος Βασίλης έχει επιλέξει τον Βόρειο Πόλο ακριβώς επειδή είναι τόσο άγριος και απομονωμένος τόπος. Κανείς δεν μπορεί να τον κατασκοπεύσει εκεί, και δεν χρειάζεται να ανησυχεί μην του έρθουν επισκέψεις. Οποιοσδήποτε μπορεί να τον επισκεφτεί στην Ισπανία, και με αυτή τη στολή σίγουρα θα τον αναγνωρίζουν. Επιπλέον, πέρα από κάποιες φράσεις, ο Άγιος Βασίλης δεν μιλάει ισπανικά. «Γεια σου. Τι κάνεις; Θέλεις γλυκό;» Μέχρι εκεί ίσως. Γνωρίζει αρκετά ισπανικά ώστε να συνεννοείται, αλλά δεν τα μιλάει φαρσί και σίγουρα δεν τρώει τάπας.

Ενώ ο δικός μας Άγιος Βασίλης πετάει με το έλκηθρο, η ολλανδική εκδοχή του καταφτάνει με βάρκα και μετά ανεβαίνει σε ένα λευκό άλογο. Η άφιξη του μεταδίδεται από την τηλεόραση και τεράστια πλήθη συγκεντρώνονται στην προβλήτα να τον προϋπαντήσουν. Δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει μια συγκεκριμένη ημερομηνία, συνήθως όμως φτάνει στα τέλη Νοεμβρίου και περνάει κάνα δυο βδομάδες τριγυρνώντας και ρωτώντας τον κόσμο τι δώρο θέλει.

«Και είναι μόνος του;» ρώτησα. «Ή έχει τίποτα ενισχύσεις;»

Τα αγγλικά του Όσκαρ ήταν σχεδόν τέλεια, αλλά φαίνετε πως τον μπέρδεψε η χρήση μιας λέξης που συνήθως αναφέρεται στην αστυνομία.

«Βοηθούς» ρώτησα. «Έχει τίποτα ξωτικά;»

Ίσως να είμαι υπερβολικά εύθικτος, αλλά δεν μπορούσα να μη το θεωρήσω προσωπική προσβολή, όταν ο Όσκαρ δήλωσε πως και μόνο η ιδέα ήταν γελοία και εξωπραγματική. «Ξωτικά» είπε. «Είναι τόσο χαζά».

Οι λέξεις χαζός και εξωπραγματικός απέκτησαν για μένα καινούργια σημασία, όταν έμαθα πως ο Άγιος Νικόλαος ταξιδεύει μαζί με «έξι με οκτώ μαύρους», και όλοι αναφέρονται έτσι σ’ αυτούς. Ρώτησα διάφορους Ολλανδούς αν μπορούν να το συγκεκριμενοποιήσουν κάπως, αλλά κανείς δεν μπορούσε να μου δώσει ένα ξεκάθαρο αριθμό. Ήταν πάντα «έξι με οκτώ», πράγμα εξαιρετικά παράδοξο, μια που είχαν εκατοντάδες χρόνια στη διάθεση τους για να τους μετρήσουν ακριβώς.

Οι έξι με οκτώ μαύροι θεωρούνταν προσωπικοί σκλάβοι μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’50, όταν το πολιτικό κλίμα άλλαξε και αποφασίστηκε πως αντί για σκλάβοι ήταν απλώς καλοί φίλοι. Νομίζω πως η ιστορία έχει αποδείξει ότι συνήθως μεσολαβεί ανάμεσα στη δουλεία και τη φιλία, μια χρονική περίοδος που δεν χαρακτηρίζεται από μπισκότα σοκολάτας και ώρες γαλήνης μπροστά στη φωτιά, αλλά από αιματοχυσία και αμοιβαία εχθρότητα. Υπάρχει τέτοιου είδους βία στην Ολλανδία, αλλά αντί να την ασκήσουν στις μεταξύ τους σχέσεις, ο Άγιος και οι πρώην σκλάβοι του αποφάσισαν να την στρέψουν εναντίον του πληθυσμού. Τα παλιά χρόνια, αν ένα παιδί ήταν άτακτο, ο Άγιος Νικόλαος και οι έξι με οκτώ μαύροι το έδερναν με αυτό που ο Όσκαρ περιέγραψε ως «ένα μικρό κλαδί δέντρου».

«Με τη βίτσα;»

«Ναι» είπε. «Αυτό είναι. Το κλοτσούσαν και το έδερναν με τη βίτσα. Μετά, αν το παιδί ήταν πραγματικά πολύ άτακτο, το έβαζαν σε ένα σακί και το έπαιρναν στην Ισπανία».

«Ο Άγιος Νικόλαος σε κλωτσάει;»

«Όχι τώρα πια» είπε ο Όσκαρ. «Τώρα απλώς προσποιείται ότι σε κλωτσάει».

Το θεωρούσε προοδευτικό αυτό, αλλά κατά κάποιο τρόπο νομίζω πως είναι ακόμα πιο διεστραμμένο από την αρχική τιμωρία. «Θα σε δείρω αλλά όχι στ’ αλήθεια». Πόσες φορές την έχουμε πατήσει με αυτή την ατάκα; Το ψεύτικο χαστούκι σκάει πάντα στο πρόσωπο μας, προσθέτοντας σοκ και ένα αίσθημα προδοσίας σε αυτό που παλιά ήταν απλώς και μόνο φόβος. Τι είδους Άγιος Βασίλης περνάει τον χρόνο του προσποιούμενος πως δέρνει παιδιά πριν τα χώσει σε ένα σακούλι; Και, φυσικά, έχεις και έξι με οκτώ πρώην σκλάβους που μπορεί να εξαγριωθούν ανά πάσα στιγμή. Αυτό, νομίζω, είναι η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα σε μας και τους Ολλανδούς. Ενώ ένα μέρος του πληθυσμού δεν θα είχε κανένα πρόβλημα με μια τέτοιου είδους διευθέτηση, αν έλεγε κανείς στον μέσο Αμερικανό πως έξι με οκτώ ανώνυμοι μαύροι θα τρυπώσουν στο σπίτι του μέσα στη νύχτα, θα έστηνε οδοφράγματα στις πόρτες και θα οπλιζόταν με ό, τι μπορούσε να βρει.

«Έξι με οκτώ, είπες;»

Στα χρόνια πριν από την κεντρική θέρμανση, τα παιδιά των Ολλανδών άφηναν τα παπούτσια τους δίπλα στο τζάκι, και η υπόσχεση που τους έδιναν ήταν πως, εκτός και αν είχαν σκοπό να τα δείρουν, να τα κλοτσήσουν ή να τα χώσουν σε ένα σακί, ο Άγιος Νικόλαος και οι έξι με οκτώ μαύροι θα γέμιζαν τα τσόκαρα τους με δώρα. Εκτός από της απειλές βίας και απαγωγής, όλο αυτό δεν διαφέρει και πολύ από το να κρεμάς τη κάλτσα σου στο τζάκι. Τώρα πια, που ελάχιστοι άνθρωποι έχουν τζάκι που λειτουργεί, τα παιδιά των Ολλανδών αφήνουν τα παπούτσια τους δίπλα στο καλοριφέρ ή τη σόμπα. Ο Άγιος Νικόλαος και οι έξι με οκτώ μαύροι φτάνουν με άλογα, που πηδάνε από την αυλή στην οροφή. Σε αυτό το σημείο υποθέτω πως είτε ξαναπηδάνε κάτω και χρησιμοποιούν τη πόρτα, είτε μένουν εκεί και περνάνε σαν ατμός μέσα από τις σωληνώσεις και τα ηλεκτρικά καλώδια. Ο Όσκαρ δεν ήταν πολύ ξεκάθαρος σχετικά με τις λεπτομέρειες αλλά, για να πούμε την αλήθεια, δεν μπορώ να τον κατηγορήσω γι’ αυτό. Έχουμε το ίδιο πρόβλημα με τον Άγιο Βασίλη μας. Υποτίθεται πως χρησιμοποιεί την καμινάδα, αλλά ακόμα και αν δεν έχεις καμινάδα καταφέρνει να μπει μέσα. Είναι καλύτερα να μη το πολυσκεφτόμαστε.

Αν και οκτώ ιπτάμενοι τάρανδοι είναι κάπως υπερβολικοί, κατά τα άλλα η Χριστουγεννιάτικη ιστορία μας είναι μάλλον βαρετή. Ο Άγιος Βασίλης ζει με τη γυναίκα του σε κάποιο απομακρυσμένο πολικό χωριό και περνάει ένα βράδυ το χρόνο ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο. Αν είσαι κακό παιδί, σου αφήνει κάρβουνα. Αν είσαι καλό παιδί και ζεις στην Αμερική, σου δίνει ό, τι του ζητήσεις. Λέμε στα παιδιά μας να είναι φρόνιμα και τα στέλνουμε στο κρεβάτι, όπου κάθονται ξάγρυπνα, ανυπομονώντας για τα πλούσια δώρα τους. Ένας Ολλανδός γονιός έχει σίγουρα μια πιο ενδιαφέρουσα ιστορία να πει στα παιδιά του: «Άκου, ίσως πρέπει να μαζέψεις μερικά από τα πράγματα σου πριν πας για ύπνο. Ο τέως Επίσκοπος της Τουρκίας θα έρθει απόψε μαζί με έξι με οκτώ μαύρους. Μπορεί να βάλουν γλυκά στα παπούτσια σου, μπορεί να σε χώσουν σε ένα σακί και να σε πάνε στην Ισπανία ή μπορεί απλώς να προσποιηθούν ότι σε δέρνουν. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι, αλλά καλύτερα να είσαι προετοιμασμένος».

David Sedaris

Έξι με οκτώ μαύροι

Μια σχεδόν φυσιολογική οικογένεια

Όπως, όπου και με όποιους θα περάσετε τα Χριστούγεννα…

να τα περάσετε όμορφα!

Περιπαίζουν μας ολάν;!

Βρέθηκαν κομμένες σκηνές του «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» λέει η είδηση. Δεκαεφτά λεπτά χαρακτηρίστηκαν πλαδαρά πριν κοπούν από το μοντάζ μιας ταινίας που διαρκεί μια αιωνιότ εε ε ε ε ε ε δύο ώρες και σαράντα ένα λεπτά. Ξεκινά έτσι και αυτή η βλάγκα διαρκεί δύο ώρες και σαράντα ένα λεπτά ενώ τις δύο ώρες και τα τριανταεφτά λεπτά ήμουν συνέχεια στα πρόθυρα να πάθω νευρικό κλονισμό, υστερία, να ξεκινήσω ουρλιαχτά όπως τα πιθηκοειδές στην αρχή και να σπάσω τη τηλεόραση και το dvd player ρίχνοντας τα στο πάτωμα και πηδώντας από πάνω τους με μανία. Λίγο πιο υστερικά από αυτούς.

Προσπάθησα πολύ να τη ξεχάσω αλλά δεν νομίζω ότι θα τη ξεπεράσω ποτέ. Πάντα θα με πιάνει μια ανατριχίλα άμα θυμάμαι πόσο με ενθουσίασε η έναρξη με το Also Sprach Zarathustra, πότε ανησύχησα ότι κόλλησε το dvd, πότε ακριβώς άρχισα να καταλαβαίνω ότι θα βαρεθώ ΠΟΛΥ. Πόση ώρα να βλέπεις το διαστημόπλοιο! Το διαστημόπλοιο. Το διαστημόπλοιο. Το διαστημόπλοιο. Open the pod bay doors HAL. Open the pod bay doors HAL. Open the pod bay doors HAL. Open the pod bay doors HAL. Είχε και ο δόλιος ο HAL τα δίκια του, μα που να τα βρει! Τουλάχιστον πρωταγωνίστησε σε μια από της καλύτερες κινηματογραφικές σκηνές θανάτου ever!

Γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 καθόμασταν με τους συμφοιτητές μου στα σκαλάκια της Εθνικής Πινακοθήκης και χαζεύαμε τον κόσμο που περνούσε μπροστά μας στο πεζοδρόμιο της Βασιλίσσης Σοφίας. Ξαφνικά μια κοπέλα με σκουλαρίκια όπου μπορούσε να κρεμαστεί σκουλαρίκι πετάγετε πάνω και αρχίζει να ουρλιάζει «η Τασσώ Καββαδία! Η Τασσώ Καββαδία!!» Μπροστά μας περπατούσε μια γριούλα με ταγεράκι, καπέλο και τσαντούλα στο χέρι. Αρχίσαμε ολόκληρη κουβέντα αν έπρεπε να τη πλησιάσουμε, να της μιλήσουμε, να τη προσκυνήσουμε, να την ρωτήσουμε αν είναι αυτή («κυρία Καββαδία είσαστε εσείς;» «όχι παιδιά μου, είμαι η άλλη»!) αλλά κολλούσαμε σε μια μικρή λεπτομέρεια: δεν ξέραμε τότε αν η Τασσώ Καββαδία ζούσε ακόμα ή όχι! Άλλοι έλεγαν ότι έπαιζε σε όλες αυτές τις παλιές ταινίες και ήταν ήδη μεγάλη άρα σίγουρα τώρα πια είναι νεκρή από χρόνια, άλλοι λέγανε ότι την είδαν πρόσφατα στη γειτονιά τους, με το ίδιο ταγεράκι και να μην είμαστε μαλάκες, δεν ήταν το φάντασμα της, η Τασσώ Καββαδία ήταν και αυτή είναι τώρα μπροστά μας, αλλά φυσικά κανένας δεν τόλμησε να την πλησιάσει έτσι δεν μάθαμε ποτέ αν ήταν αυτή τελικά ή όχι!

Μόλις έμαθα ότι πέθανε.

Να πάω να με δει

Από τότε που βγήκα στην ανεργία (εδώ και πάρα πολύ καιρό) η μάνα μου προσπαθεί να μου βρει δουλειά με μέσο. Με πιέζει δηλαδή να πάω στο Κόμμα. Η αλήθεια είναι πως τη πρώτη μου δουλειά μου τη βρήκε το Κόμμα: πήγα εκεί μες τα νεύρα, είδα μπροστά μου ένα παιδί που ήξερα από την Αθήνα, αυτός ενθουσιάστηκε που με είδε εγώ νευρίασα παραπάνω που τον είδα, το πήρε προσωπικά το ζήτημα και μου βρήκε μια σχετικά καλή δουλειά αν εξαιρέσουμε τις συνθήκες δουλείας που επικρατούσαν με τη γυναίκα του μάστρου να ανεμίζει το μαστίγιο.

Εκεί άντεξα ένα χρόνο! Και πολύ έκατσα! Μετά, την επόμενη μου δουλειά τη βρήκα με την αξία μου: εκεί που έπινα τον καφέ μου στον Εναέριο μια κοπέλα από τη παρέα ήξερε κάποιους που έψαχναν νευροχειρούργο. Εντάξει, δεν είμαι νευροχειρούργος αλλά ας με λέμε έτσι! Πήγα εκεί για συνέντευξη, με τα πτυχία μου και τους εγχειρισμένους μου, ο wannabe μάστρος ούτε που ενδιαφέρθηκε να τα δει και μου είπε κατευθείαν ότι ξεκινώ τη Δευτέρα.

Η προηγούμενη μου δουλειά τον εντυπωσίαζε και κάθε απόγευμα για κανένα μήνα ερχόταν στο γραφείο μου να με ρωτήσει πως μου φαίνετε η εταιρεία του, αν είμαι ευχαριστημένη, αν χρειάζομαι κάτι και αν θα πάω και την επόμενη μέρα. Αυτό έπρεπε να με έβαζε σε υποψίες: αν σπούδαζα νευροχειρούργος αυτός θα με ήθελε να αλλάζω λερωμένες γάζες. Αν σπούδαζα charterer accounting executive πως σκατά λέγετε, αυτός θα με ήθελε να του συμπληρώνω τιμολόγια. Και αν ήμουν καθαρίστρια το αντικείμενο μου θα ήταν οι τουαλέτες. Μόνο.

Τελοσπάντων, η δουλειά αυτή με κράτησε πολύ πίσω, και όταν επιτέλους παραιτήθηκα ήταν σαν εκείνη τη σκηνή στο Shawshank Redemption όπου ο Tim Robbins στέκεται ημίγυμνος μες τη βροχή και γελάει! Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να περάσω από την αποχέτευση πρώτα – μόνο από την ουρά του γραφείου εργασίας!

Κακά τα ψέματα, το να βρω μια δουλειά όπως τη θέλω είναι το ίδιο αδύνατον με το να βρω έναν άντρα όπως τον θέλω! Ή μπορεί να τη βρω και να μη με βρει αυτή. Όπως ακριβώς και με τους άντρες δηλαδή. Μια φίλη μου έχει τη λύση: να βρω άντρα - χορηγό. Αυτή τη λέξη χρησιμοποίησε και σκέφτηκα ότι εκτός από δουλειά και γκόμενο χρειάζομαι και φίλες όπως τις θέλω! Θα της έλεγα ότι ήδη είναι πολύ δύσκολο να βρω κάποιον να με αγαπάει και να με ανέχεται, δεν χρειάζομαι να με πληρώνει και από πάνω! Αλλά δεν θα το καταλάβαινε…

Η μάνα μου που λες, θυμήθηκε και πάλι το Κόμμα. Μου τηλεφώνησε χτες το πρωί από τις εννιάμιση το χάραμα και με ξύπνησε για να μου πει να περάσω από το Κόμμα για να με δει ο Κωστάκης της Μαρούλλας. Όταν την ρώτησα γιατί θέλει να με δει και τι θα μου κάνει ο Κωστάκης της Μαρούλλας και το σημαντικότερο, ποιος είναι ο Κωστάκης της Μαρούλλας, ήταν ήδη πολύ νευριασμένη που κοιμόμουν μες το μεσημέρι για να μου κάνει χιούμορ. Μου είπε να τσακιστώ να πάω να με δει αφού είναι μες τα πράγματα και μπορεί να ξέρει κάποιον που θα ξέρει κάποιον που θα ξέρει κάποιον που θα θέλει νευροχειρούργο.

Σε αντίθεση με τα προξενιά που το όχι μου είναι πιο ηρωικό και από του Τάσσου και του Μεταξά μαζί, τα όχι μου για δουλειά είναι πιο αδύναμα (στομάχι που γουργουρίζει από τη πείνα, διαμέρισμα στη Limassol Marina που με περιμένει να το αγοράσω κλπ κλπ) έτσι σηκώθηκα, ντύθηκα και πήγα στο Κόμμα. Ο Κωστάκης της Μαρούλλας με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω, έκανε μερικά τηλεφωνήματα, δεν ήθελε κανένας νευροχειρούργο αλλά ένας από αυτούς αφού του έκανε ολόκληρη οικονομική ανάλυση της ελληνικής κρίσης του είπε ότι ναι μεν δεν ήθελε τώρα νευροχειρούργο αλλά να περάσω να με δει γιατί σε κάποια φάση ίσως χρειαστεί κοπέλα για τις γάζες.

Και απορώ τώρα εγώ. Να περάσω να με δει γιατί; Για να δει αν ράβω καλά τα ράμματα; Αν μου πάει η στολή; Αν ξέρω πόσο κάνει 1+1; Αν είμαι ικανή να καθαρίσω μια τουαλέτα; Λέτε να πάω;

Θέλω διακοπές

Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές.

παράξενες που μοιάζουν οι λέξεις άμα επαναλαμβάνονται!

όου μάη γκοτ ήβρα σπίτι!

Δεν είναι υπέροχο;!!! Πρέπει να παραδεχτείτε ότι είναι πανέμορφο! Και με ιστορία, όχι το δημιούργημα ενός νεόπλουτου ντιβέλοπερ με αγάπη για τους καταρράκτες! Τα λεφτά είναι σχεδόν τα ίδια. Αυτό κοστίζει μόνο 400.000 ευρώ περισσότερα.

Μιλώ σοβαρά! Αν είναι να δώσεις δυόμιση εκατομαμύρια (που λέει και ο Χοσέ) γιατί να μη δώσεις ακόμα λίγες (εχμ?) χιλιάδες και να αγοράσεις ένα πανέμορφο κτίσμα, στο Στέιτεν Άιλαντ της Νέας Υόρκης; Στη Νέα Υόρκη, όχι στη τουριστική της Γερμασόγειας! Έχει μια κάποια διαφορά, όπως και αν το δεις!

Το σπίτι διαθέτει οκτώ υπνοδωμάτια, πισίνα, γκαράζ τεσσάρων θέσεων και μπαρ στο υπόγειο. Το μπαρ στο υπόγειο θα το κάνω ιδιωτική αίθουσα προβολής όπου θα βλέπω μια φορά τον μήνα το Godfather σαν φόρος τιμής στο σπίτι όπου γυρίστηκε ενώ σε όλο το σπίτι θα ακούγεται 24/7 απαλή μουσική.

Νομίζω θα βρω τον ιδιοκτήτη και θα του κάνω μια προσφορά που δεν θα μπορεί να αρνηθεί!