Να πάω να με δει

Από τότε που βγήκα στην ανεργία (εδώ και πάρα πολύ καιρό) η μάνα μου προσπαθεί να μου βρει δουλειά με μέσο. Με πιέζει δηλαδή να πάω στο Κόμμα. Η αλήθεια είναι πως τη πρώτη μου δουλειά μου τη βρήκε το Κόμμα: πήγα εκεί μες τα νεύρα, είδα μπροστά μου ένα παιδί που ήξερα από την Αθήνα, αυτός ενθουσιάστηκε που με είδε εγώ νευρίασα παραπάνω που τον είδα, το πήρε προσωπικά το ζήτημα και μου βρήκε μια σχετικά καλή δουλειά αν εξαιρέσουμε τις συνθήκες δουλείας που επικρατούσαν με τη γυναίκα του μάστρου να ανεμίζει το μαστίγιο.

Εκεί άντεξα ένα χρόνο! Και πολύ έκατσα! Μετά, την επόμενη μου δουλειά τη βρήκα με την αξία μου: εκεί που έπινα τον καφέ μου στον Εναέριο μια κοπέλα από τη παρέα ήξερε κάποιους που έψαχναν νευροχειρούργο. Εντάξει, δεν είμαι νευροχειρούργος αλλά ας με λέμε έτσι! Πήγα εκεί για συνέντευξη, με τα πτυχία μου και τους εγχειρισμένους μου, ο wannabe μάστρος ούτε που ενδιαφέρθηκε να τα δει και μου είπε κατευθείαν ότι ξεκινώ τη Δευτέρα.

Η προηγούμενη μου δουλειά τον εντυπωσίαζε και κάθε απόγευμα για κανένα μήνα ερχόταν στο γραφείο μου να με ρωτήσει πως μου φαίνετε η εταιρεία του, αν είμαι ευχαριστημένη, αν χρειάζομαι κάτι και αν θα πάω και την επόμενη μέρα. Αυτό έπρεπε να με έβαζε σε υποψίες: αν σπούδαζα νευροχειρούργος αυτός θα με ήθελε να αλλάζω λερωμένες γάζες. Αν σπούδαζα charterer accounting executive πως σκατά λέγετε, αυτός θα με ήθελε να του συμπληρώνω τιμολόγια. Και αν ήμουν καθαρίστρια το αντικείμενο μου θα ήταν οι τουαλέτες. Μόνο.

Τελοσπάντων, η δουλειά αυτή με κράτησε πολύ πίσω, και όταν επιτέλους παραιτήθηκα ήταν σαν εκείνη τη σκηνή στο Shawshank Redemption όπου ο Tim Robbins στέκεται ημίγυμνος μες τη βροχή και γελάει! Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να περάσω από την αποχέτευση πρώτα – μόνο από την ουρά του γραφείου εργασίας!

Κακά τα ψέματα, το να βρω μια δουλειά όπως τη θέλω είναι το ίδιο αδύνατον με το να βρω έναν άντρα όπως τον θέλω! Ή μπορεί να τη βρω και να μη με βρει αυτή. Όπως ακριβώς και με τους άντρες δηλαδή. Μια φίλη μου έχει τη λύση: να βρω άντρα - χορηγό. Αυτή τη λέξη χρησιμοποίησε και σκέφτηκα ότι εκτός από δουλειά και γκόμενο χρειάζομαι και φίλες όπως τις θέλω! Θα της έλεγα ότι ήδη είναι πολύ δύσκολο να βρω κάποιον να με αγαπάει και να με ανέχεται, δεν χρειάζομαι να με πληρώνει και από πάνω! Αλλά δεν θα το καταλάβαινε…

Η μάνα μου που λες, θυμήθηκε και πάλι το Κόμμα. Μου τηλεφώνησε χτες το πρωί από τις εννιάμιση το χάραμα και με ξύπνησε για να μου πει να περάσω από το Κόμμα για να με δει ο Κωστάκης της Μαρούλλας. Όταν την ρώτησα γιατί θέλει να με δει και τι θα μου κάνει ο Κωστάκης της Μαρούλλας και το σημαντικότερο, ποιος είναι ο Κωστάκης της Μαρούλλας, ήταν ήδη πολύ νευριασμένη που κοιμόμουν μες το μεσημέρι για να μου κάνει χιούμορ. Μου είπε να τσακιστώ να πάω να με δει αφού είναι μες τα πράγματα και μπορεί να ξέρει κάποιον που θα ξέρει κάποιον που θα ξέρει κάποιον που θα θέλει νευροχειρούργο.

Σε αντίθεση με τα προξενιά που το όχι μου είναι πιο ηρωικό και από του Τάσσου και του Μεταξά μαζί, τα όχι μου για δουλειά είναι πιο αδύναμα (στομάχι που γουργουρίζει από τη πείνα, διαμέρισμα στη Limassol Marina που με περιμένει να το αγοράσω κλπ κλπ) έτσι σηκώθηκα, ντύθηκα και πήγα στο Κόμμα. Ο Κωστάκης της Μαρούλλας με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω, έκανε μερικά τηλεφωνήματα, δεν ήθελε κανένας νευροχειρούργο αλλά ένας από αυτούς αφού του έκανε ολόκληρη οικονομική ανάλυση της ελληνικής κρίσης του είπε ότι ναι μεν δεν ήθελε τώρα νευροχειρούργο αλλά να περάσω να με δει γιατί σε κάποια φάση ίσως χρειαστεί κοπέλα για τις γάζες.

Και απορώ τώρα εγώ. Να περάσω να με δει γιατί; Για να δει αν ράβω καλά τα ράμματα; Αν μου πάει η στολή; Αν ξέρω πόσο κάνει 1+1; Αν είμαι ικανή να καθαρίσω μια τουαλέτα; Λέτε να πάω;