Ουρά

Στέκομαι στην ουρά για να κλείσω ραντεβού για ακτινογραφία. Τίποτε το σοβαρό, απλά όταν με ρώτησε ο γιατρός αν έκαμα το τάδε είπα του όι ενώ έκαμα το αλλά εξέχασα ότι το έκαμα. Στο κλουβούι που πρέπει να έσιει έναν υπάλληλο να αννοίει ένα ημερολόγιο τζαι να σημειώνει τα ραντεβού, έσιει ένα τέταρτο που έννεν κανένας μέσα. Είμαι τρίτη στη σειρά τζαι ο πρώτος, ένας τύπος με το κλασικό μαλλούι του νεαρού της δεκαετίας του ογδόντα, άρκεψε να δυσανασχετά.

Κάτι τέθκιοι σπάζουν μου τα νεύρα μου τζαι ταυτόχρονα λατρεύκω τους. Σπάζουν μου τα νεύρα μου γιατί χαλούν μου την ηρεμία μου, εν κανεί που στεκούμαστε δαμέ σαν τους μαλάκες ο καθένας με το άγχος τζαι τα νεύρα του, έχουμεν τζαι τον κάθε υστερικό να υστεριάζει. Που την άλλη λατρεύκω τους γιατί πρώτον αντιδρά κάποιος επιτέλους άρα εκτός από μαλάκες δεν είμαστε τζαι αρνιά τζαι δεύτερο επειδή ακούοντας τον να γκαρίζει εν σάννα γκαρίζω εγώ τζαι τούτο χαλαρώνει με.

Στέκουμαι μες τη μέση του δωματίου ανάμεσα σε καμιά πενηνταρκά κοτζιάκαρες τζαι γέρους τζαι παρατηρώ τους όπως το ραντάρ, σκέφτουμαι ότι το σύστημα υγείας εν σκατά, ότι ταλαιπωρούν τους ανθρώπους τζαι τούτος που δουλεύκει μες τούτο το κλουβούι έπιασεν δουλειά να δούμεν ίντα ώραν τζαι τωρά εν οκτώμιση τζαι έθελεν διάλειμμα που το να αννοίει το ημερολόγιο τζαι να σημειώνει τα ραντεβού τζαι εννά έρτει τζαι εννά φκει τζαι πουπάνω αν του πει κανένας τίποτε τζαι τι σκατόχωρα είμαστε τζαι κάμποσα άλλα ωραία που ο καθένας θα μπορούσε να σκεφτεί αν εσηκώθηκε που το χάραμα για να πάει να στέκεται σε μιαν ουρά.

Ξαφνικά έρκεται μια τύπισσα με μια μάτσα ακτινογραφίες τζαι φωνάζει ονόματα με έναν αυταρχικό τρόπο που μου θύμισε κάτι ταινίες με ναζί, εβραίους τζαι ιατρικά πειράματα, μέχρι που φωνάζει το όνομα της κυρίας Ευλαμπίας Ταδοπούλου. Τζείνον ήταν, άρκεψα να τραγουδώ πουμέσα μου το Αχ Ευλαμπία. Σε γνώρισα στο ικα, οκ στο νοσοκομείο Λεμεσού, στην ουρά μπροστά μου σ’ είχα, οκ είχα μια κυριούλα που εν τέλει αποδείχτηκε ότι περίμενε σε λάθος ουρά οπότε βρέθηκα ξαφνικά δεύτερη, για τον οδοντογιατρό, οκ για το ακτινολογικό.

Ετραγούδουν το τζαι έβλεπα ξανά τους ηλικιωμένους με ένα χαζοχαρούμενο ύφος προσπαθώντας να καταλάβω αν ετραγούδαν τζαι κανένας άλλος την Ευλαμπία πουμέσα του, τζαι ταυτόχρονα έκαμνα οντισιόν για τη χορογραφία. Εσκέφτουμουν ότι αν ήμασταν σε καμιά ταινία θα το ετραγούδουν δυνατά, θα με χειροκροτούσαν τα γερούθκια, θα εχορεύκαμεν ούλλοι μαζί τζαι θα ήταν η κόμικ ριλίφ σκηνή σε μια δραματική τροπή της υπόθεσης. Τα γερούθκια θα επηένναν σπίτι τους ευτυχισμένα που μια πελλή μες τη μέση του κόσμου άρκεψε να τραγουδά τζαι θα εξεχάνναν τζαι την ταλαιπωρία τζαι ούλλα.

Την ώρα που επροσπάθουν να έβρω ρόλο για τον κύριο που εγκάριζε μπροστά μου, είδα ότι ήρτεν ο τύπος που εδούλευκεν μες το κλουβούι τζαι έβαλλεν που το ένα τζαι έφκαλλεν που το άλλο όσα του έσουρνε. Ήρτεν η σειρά μου, εν είπα καλημέρα γιατί η παράλειψη της εν η επαναστατική μου πράξη απέναντι σε κάτι τέθκοιους, εσημείωσεν με να πάω μετά που έξι μήνες τζαι έφυα. 

Το μαξιλάρι

Την περασμένη βδομάδα, ήρτεν η μάμμμα μου με τρεις τεράστιες τσάντες γεμάτες με είδη προικός. Άνοιξε η κόρη της αδελφής της γειτόνισσας της νύφης της σχετικό κατάστημα τζαι επήε να ψουμνίσει. Η μάνα μου εν το πιο εύκολο θύμα σε κάτι τέθκοιες καταστάσεις. Εν υπάρχει περίπτωση να ανοίξει η τάδε του τάδε της τάδε της τάδε του τάδε του τάδε μαχαζί που να πουλά οτιδήποτε τζαι να μεν νοιώσει την υποχρέωση να πάει να ψουμνίσει.

Ακόμα σιειρόττερο εν το ότι ούλλα τούτα τα μαχαζιά πάντα, μα πάντα πουλούν πράματα που πιστεύκω πως εν τα χρησιμοποιεί ούτε ο κατασκευαστής τους, ζαοκομμένα, ζαοραμμένα, ζαωμένα γενικά που συνήθως διαλύουνται μετά που μια χρήση τζαι επειδή εν φτηνά, κάμνουν σε να αγοράζεις πολλά, τα οποία τελικά καταλήγεις να πληρώνεις ακριβά. Άσε που αφού δεν είναι καλά καταλήγεις απλά να πετάσσεις τα λεφτά σου. Τζαι τζείνο που μου σπάζει τα νεύρα εν που πάντα καταλάβει το, ποττέ δεν χρησιμοποιά ή φορεί τζείνα που ‘γοράζει αλλά πάλε πάει τζαι πάλε ‘γοράζει. (νομίζω τούτον ονομάζεται κοινωνική, ενήλικη ζωή, με υποχρεώσεις)

Για να μεν θυμηθώ το παλτό που αναγκάστηκα να αποκτήσω πέρσι που επήα μαζί της σε μια τέθκοια μπουτίκ. Προσπαθώ τόσο πολλά να μεν είμαι σαν τη μάνα μου τζαι ώρες ώρες πάω τζαι κάμνω ακριβώς τες ίδιες μαλακίες. Το μόνο ωραίο πράμα πάνω του ήταν το χρώμα. Η φόδρα ήταν ραμμένη αλλού για αλλού τζαι τόπους τόπους εσακούλιαζε, η μια πλευρά ήταν πιο μεγάλη που την άλλη τζαι μια φορά που αποφάσισα να το παίξω εναλλακτική τζαι να το φορήσω ανακάλυψα ότι άφηνα τρίσιες παντού σαν τον κάττο. Τελικά εκατάλαβα πως φορώντας το, εν ήμουν εναλλακτική αλλά τσίφτισσα τζαι δεν ήταν τζαι φτηνό ρε γαμώτο.

Ήρτε λοιπόν με θκυο φρικτά χαλάκια, θκυο ακόμα πιο φρικτά ριχτάρια τζαι το Μαξιλάρι. Βλέπω τη τιμή (έξι ευρώ) τζαι καταλάβω ότι έξι θα ‘ν οι ώρες του, ούτε για μια νύχτα εν θα αντέξει. Εν είπα τίποτε γιατί προσπαθώ που τα καλά να είμαι καλή, άσε που εχρειάζουμουν μαξιλάρι τζαι ας μεν κρίνω τα προϊόντα του «Είδη Προικός Αντρουλλού» πριν τα δοκιμάσω. Τα ριχτάρια όμως τζαι τα χαλάκια υποδέχτηκα τα όπως ακριβώς τους εταιρκάζαν: ίου γιαξ τα μάθκια μου τα μάαααααθκια μου φύε τα φύυυυυυυε τα!!!

Την πρώτη νύχτα επεράσαμε την τέλεια με το Μαξιλάρι. Τη δεύτερη, άρκεψε να πιττακώνεται. Την τρίτη, έκαμε κάτι εξογκώματα που μου ετρυπούσαν το κρανίο. Τη τέταρτη, εν εμπορούσα να τζοιμηθώ που τον πονοτζέφαλο. Τη πέμπτη άρχισα να πιστεύκω ότι θα μου έφκαλλεν όγκο στον εγκέφαλο. Την έκτη, άρκεψα να κάμνω νοητά μες τον πιττακωμένο μου νου τη διαθήκη μου, κλαψουρίζοντας που εν θα επρολάβαινα να δω το Μάτσου Πίτσου. Μετά ετζοιμήθηκα τζαι έβλεπα όνειρο ότι έφτασα ως τζιαμέ αλλά είχα πονοτζέφαλο, έπιασαν με οι ιδιοτροπίες μου, εμουρμούρουν, τζαι εν έφκαινα πάνω να το δω.

Εξύπνησα τζαι επέταξα το. Όι να μας χαλά το Μάτσου Πίτσου τζαι στον ύπνο μας ένα κολομαξιλάρι!

Παρασυρόμεθα εις αποκαλύψεις

Δεν ξέρω πως μου ήρθε η καθαρεύουσα –αν είναι καθαρεύουσα αυτό το πράμα που έβαλα για τίτλο– μάλλον το σκέφτηκα κάπως όπως το δυστυχώς επτωχεύσαμεν ή το εκάμαμεν επανάστασιν, κανένα από τα τρία θετικό ή αισιόδοξο!

Για το μπλογκ ξέρει μόνο ο Maurice. Ήταν βράδυ, περπατούσαμε στον μόλο, και μου αποκάλυψε το μεγάλο του μυστικό οπότε με κάποιο τρόπο έπρεπε να του εμπιστευτώ κι εγώ κάτι. Το έπρεπε να εννοηθεί ως θέλησα να του εμπιστευτώ κάτι. Καταλαβαίνετε, ο άλλος σου λέει κάτι που αφορά τη προσωπική του ζωή και εσύ του αποκαλύπτεις ότι έχεις μπλογκ, απόλυτα ίσο! Όταν ανάφερε ένα μπλόγκερ με συγκεκριμένο περιεχόμενο δεν έκρυψα ότι τον ήξερα. Με ρώτησε από πού τον ήξερα και του είπα ότι έχω κι εγώ μπλογκ. Μετά κόμπλαρα και δεν του έλεγα το όνομα, μετά του το είπα και μετά του έστειλα λινκ. Μετά έφαγε ένα εργάσιμο οκτάωρο να διαβάζει το μπλογκ και να μου στέλνει ενθουσιώδη μέηλ.

Από τότε, σχεδόν τρία χρόνια τώρα δεν το έχω πει σε κανέναν άλλο. Και αν οποιοσδήποτε που με ξέρει με κατάλαβε, το να μη μου λέει τίποτα είναι το καλύτερο πράμα που κάνει!

Το πρόβλημα είναι που κάποιες φορές μπαίνω στον πειρασμό να το πω και σε άλλους. Μπορεί να λέμε κάτι ή να πάμε κάπου και να θέλω να το βάλω στο μπλογκ. Ή να θέλω να πω κάτι που έχω βάλει στο μπλογκ οπότε αναγκαστικά δεν το λέω. Ή μπορεί απλά να θέλω να παίξω την έξυπνη. Ή να εντυπωσιάσω τον συνομιλητή μου. (μετριοφροσύνη και ταπεινότητα, τα ξανάπαμε)

Βλακείες. Έχουμε ένα εκατομμύριο διαφορετικούς τρόπους επικοινωνίας, το μπλογκ ας μείνει για την Ουφ! κι εγώ για εμένα. 

Θαλασσινές Μωβ Ουφερωτησαπαντήσεις

Όπως θα μαντέψατε από τον τίτλο, η συνεντευξιαζόμενη μου είναι η Θάλασσα Μωβ η οποία δεσμεύτηκε στην προτελευταία ερώτηση να με φιλοξενήσει όποτε και για όσο θέλω στην Λουκανικούπολη και δεν με νοιάζει αν νόμισε ότι κατάλαβε ποιος / ποια είναι ο Πίκος Απίκος της και αν δεν είμαι εγώ αυτή που νόμισε σε εμένα απάντησε την ερώτηση εμένα κάλεσε και εγώ θα πάω το καλοκαίρι και θα μείνω μέχρι να τελειώσει το επόμενο φεστιβάλ κινηματογράφου αφού και τους σκύλους λατρεύω και τα παιδιά με λατρεύουν. Τελεία και πάμε στη συνέντευξη. 

Το μπλογκ σου μου αρέσει πολύ όπως και ο τρόπος που γράφεις. Σε φαντάζομαι να έχεις μια επαγγελματική σχέση με το γράψιμο. Ισχύει κάτι τέτοιο; Αν όχι, θα το ήθελες;

Εμ...ε υ χ α ρ ι σ τ ώ...και ναι. (δεν μπορώ όμως να πω περισσότερα σ΄αυτό...)

Σεβαστό :-) πάω να φανταστώ τους αριθμούς του λόττο... 

Γιατί ονόμασες το μπλογκ σου Θάλασσα Μωβ;

...ουσιαστικά το μπλογκ στο οποίο αναφέρεσαι ονομάζεται "Αποχρώσεις ήχων" και όταν ξεκίνησε είχε μια πολύ διαφορετική υφή από τη σημερινή. "Θάλασσαμωβ" είναι το νικ μου,προηγουμένως είχα ένα παρόμοιο που όμως αποφάσισα να αποχωριστώ στον Μπλόγκερ.

Επιλέγω κάποια από τα ενδιαφέροντα σου στο προφίλ του μπλογκ σου και θα ήθελα να μου αναφέρεις, μαζί με λίγα λόγια για το καθένα αν δεν βαριέσαι, ένα βιβλίο και ένα πίνακα ζωγραφικής που αγαπάς ιδιαιτέρως, ένα φαγητό που αγαπάς να φτιάχνεις (και να τρως) και ένα αγαπημένο σου τραγούδι.

Μισό να δω ποιά βιβλία είχα σημειώσει :) Α! Η λίστα χρειάζεται ανανέωση. χμ...θα κρατούσα βέβαια όλα αυτά τα βιβλία στα αγαπημένα...εεεεμ...

Ας πάρουμε όμως ένα βιβλίο  του Βασίλη Αλεξάκη "Οι Ξένες Λέξεις".

Ο Αλεξάκης είναι Έλληνας ζει όμως στη Γαλλία από τα φοιτητικά του χρόνια,και γράφει ο ίδιος τα βιβλία του τόσο στα γαλλικά όσο και στα ελληνικά. Ίσως να σπαταλάει έτσι αρκετό χρόνο στη μετάφραση-θα μπορούσε να τα έδινε σε μεταφραστή- με αποτέλεσμα η βιβλιογραφία του να είναι μικρότερη από το αναμενόμενο. Μπορώ να τον νιώσω όμως,είναι μεγάλη πρόκληση να είσαι σε θέση να εκφραστείς γραπτώς σε 2 παράλληλες σου γλώσσες,η κάθε μια με τη δική της νοοτροπία και κουλτούρα. Άσε που συνήθως ο συγγραφέας μπορεί να σου μιλήσει καλύτερα από τον μεταφραστή.

Τέσπα,το βιβλίο αυτό σε κρατάει από το χεράκι και σε ταξιδεύει σε άλλη ήπειρο αλλά και στον χρόνο. Όχι μόνο του συγγραφέα/ήρωα μα και τον δικό σου χρόνο. Ίσως και του πατέρα σου; Ναι,με βάση κάποιες αναφορές του,ταξίδεψα και λίγο στην παιδική ζωή του παπά μου,τουλάχιστον στα κόμικς της εποχής "τους". Ταξιδεύεις λοιπόν στις δικές σου εμπειρίες,στον δικό σου λεξολογικό πλούτο και αναμνήσεις που σου χαρίζουν οι γλώσσες που γνωρίζεις. Είτε αυτή είναι η μητρική σου γλώσσα ή η διάλεκτος ή κάποια ξένη. Ουσιαστικά ο Αλεξάκης περιγράφει κάτι που βίωσα στα παγοχωρίτικα...ότι είμαι πολύ πιο μικρή σε ηλικία απ΄ότι είμαι στα ελληνικά ή στα αγγλικά. 

...Πίνακας ζωγραφικής. Χμ... Μ΄αρέσουν τα ποτραίτα και οι θαλασσογραφίες. Ειδικότερα οι θαλασσογραφίες των Ρώσσων και των Ελλήνων. Όταν όμως είδα στην Εθνική Πινακοθήκη στην Αθήνα τον πίνακα του Ν.Γύζη "Ιδού ο Νυμφίος έρχεται" (1899-1900),έσβησα. Δεν ξέρω αν ήταν το μέγεθος (2μχ2μ),ο κόπος,η ευσέβεια...όλα μαζί; Ίσως και η θέση του στη συγκεκριμένη αίθουσα. Δεν το ένιωσα ποτέ πριν ή μετά,με κανένα πίνακα.  Μην τον ψάξεις στο διαδύχτιο, χάνεται η ένταση του στις οθόνες μας. Πρέπει να πας Αθήνα για να τον θαυμάσεις.

Φαγητό; Από τότε που νιώθω σαν λουκουμάς που κατάπιε καρπούζι-βλ.εγκυμοσύνη-δεν περνώ και ιδιαίτερο χρόνο στην κουζίνα.Χμ...να σου πω τί πεθυμώ καλύτερα; :)))))) τα κουπεπούθκια της γιαγιάς μου,με σαλάτα και γιαουρτάκι.Μετρά; :) ... Και το Chocolate n Cream Pie,που παρουσίασα στο μιαμήμπλιαξ αλλά από τότε το έχω πετύχει πολύ καλύτερα-ε,μια φορά θα σου πέσει κάτω η ζύμη και να γίνει χίλια κομμάτια, έτσι; :)

Αγαπημένο τραγούδι; Χμ...αυτή τη στιγμή αυτό:Τρύπες-Ακούω την Αγάπη   

Αντιλαμβάνομαι ότι σου αρέσει το σινεμά και βλέπεις πολλές ταινίες. Θα ήθελα να μου αναφέρεις μια ένοχη απόλαυση από το mainstream σινεμά και μια αγαπημένη ευρωπαϊκή (λέω ευρωπαϊκή για να διατηρήσω το στερεότυπο της ποιότητας) ταινία.

Το σινεμά μ΄αρέσει αλλά δεν πάμε πλέον συχνά! Άσε που τώρα χάνουμε την Μπερλινάλε...γκρρρρρρ....

Ένοχες απολαύσεις δεν υπάρχουν! Απλώς κότσια θέλεις να παραδεχτείς τί σου αρέσει και τί όχι! Και μου αρέσει που ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος άρχισε να γίνεται πιο "μέηνστρημ"! Υπάρχουν κι εξαιρετικές αμερικάνικες ταινίες,ανεξάρτητες παραγωγές. Μια γνωστή,μου άνοιξε τα ματάκια και στον κόσμο του αραβικού κινηματογράφου,ενώ οι ευρωπαϊκές παραγωγές με θέμα την Αφρική με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα,είναι μια απάτητη γη που πρέπει να γνωρίσουμε όλοι,να αλλάξει επιτέλους και η προκατάληψή μας με τη συγκεκριμένη ήπειρο. Πάλι παραμιλώ...στοπ.

Λοιπόν, ...όποτε πετύχω το "Con Air" το παρακολουθώ. Επίσης όποτε πετύχω "Keeping up appearances",τρελλαίνομαι,κόλλημα από τον καιρό του σχολείου. Οκ,δεν είναι ταινία αλλά δεν θα μπορούσε να ήταν; :)))))))

Ευρωπαϊκή...θα πω αυτήν εδώ "Γνήσια Αντίγραφα" την είχα παρουσιάσει και στο μπλογκ...

Θα δω οπωσδήποτε το Γνήσια Αντίγραφα, το Con Air το έχω δει 

;-)

Για πολύ καιρό πίστευα ότι ζούσες στη Φρανκφούρτη λόγω Λουκανικούπολης. Μια απορία που είχα καιρό και δίσταζα να σε ρωτήσω βρήκε τώρα το τέλειο άλλοθι για να εκφραστεί: γιατί αποκαλείς τη πόλη που ζεις λουκανικούπολη και όχι κάτι άλλο;

χαχαχαχαχα έχεις δίκαιο. Αλλά την Φρανκφούρτη τη λέγαμε Τραπεζούπολη από τις πολλές τράπεζες κι ασφαλιστικές που μαζεύτηκαν στο κέντρο της...κι έπειτα μόνο εδώ βλέπεις κόσμο να τρώει τόσα λουκάνικα,οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Στην Φρανκφούρτη ο τραπεζίτης θα πιεί τη μπιρίτσα του με το μεσημεριανό του ή μετά τη δουλειά,ναι. Αλλά δεν θα δεις κάθε 3ο άτομο να τρώει κάρριβουρστ (λουκάνικο με κάρρικέτσαπ) όλη μέρα,ακόμη και στις 10 το πρωί,περπατώντας στο δρόμο. Επίσης,το κάρριβουρστ,έχει γεννηθεί-αν δεν λανθάνομαι-στη ...Λουκανικούπολη. Οπόταν γιατί όχι; Δεν ξέρω αν έχεις έρθει ποτέ,εδώ υπάρχουν και ψήστες με το γκριλ φορεμένο πάνω τους,οι λεγόμενοι Grill Runners.Μισό να δω αν υπάρχει καμιά φώτο στο νετ...

Θα μπορούσε να είχε κι άλλα ονόματα μα έτσι είναι τα βαφτίσια. Λες το όνομα,μπλουμ. Παράκουσε ο παπάς ή άλλαξες εσύ γνώμη; Καλά τσακώματα με τη γραφειοκρατία! :)
Μόνο τα λουκάνικα φρανκφούρτης έξερα εγώ... όλα τα λεφτά ο ψήστης-σαΐνης :-))) 

Πρέπει να ξέρεις ότι αγαπώ ιδιαιτέρως τη πόλη που ζεις. Θέλω να σε ρωτήσω αν μπορείς να με φιλοξενήσεις για ένα δυο πεντέξι καμιά δεκαριά μήνες (χε χε χε). Γενικά, σου ζητούν διάφοροι γνωστοί, άγνωστοι και φίλοι να τους φιλοξενήσεις; Πως απαντάς, ειδικά όταν δεν θέλεις να φιλοξενήσεις κόσμο;

Και νομίζω πως ξέρω ποιός/α Μπλόγκερ κρύβεται πίσω από τη μάσκα του ΠίκουΑπίκου!!! :))))))))))))))
ΌΠΟΤΕ και για ΟΣΟ θέλεις!  Ψάχνω για μπέιμπισιττερ! :ΡΡΡΡΡ  :))))))))))))))))))))))))

Πέραν της πλάκας,χώρος υπάρχει. Θα πρέπει όμως ν΄αγαπάς τα σκυλιά.

Όποιος ζει εδώ,ναι,έχει πολλούς φιλοξενούμενους,ειδικά την σεζόν Απρίλης-Οκτώβριος. Για αυτό θες πάντα ένα έξτρα δωμάτιο ή καναπέ που να γίνεται κρεββάτι. Τί νομίζεις; 

Κοίτα...

Φιλοξενούμε σχεδόν όποιον μας το ζητήσει. Αν κάνουμε κάποιο πάρτυ,και κάποιος έμεινε ως αργά,και ζει στην άααααλη άκρη της πόλης,αμαρτία να τον αφήσεις να πάει σπίτι του. Έτσι μένει μαζί μας...και τον νανουρίζει ο Μάρσαλ συνήθως! (συγκεκριμένα ένας Παγοχωρίτης λατρείας είναι,που στην αρχή φοβόταν τα σκυλιά και τώρα μας κάνει και τον ντογκσίττερ αν χρειαστεί)...Αν κάποιος μας ζητήσει να τον φιλοξενήσουμε μέχρι να βρει κάποιο σπίτι εδώ,πάλι γίνεται,αν κι αυτό ενδεχόμενως ν΄αλλάξει τώρα με τις νέες συνθήκες.

Έχουμε φιλοξενήσει πάρα πολλή κόσμο,από δικούς μας ανθρώπους μέχρι γνωστούς γνωστών. Μπορώ να σου φτιάξω κι εθνολογική μελέτη πάνω στο θέμα! :) Στην αρχή νόμιζα πως όλοι οι φιλοξενούμενοι,θα είναι καλόβολοι. (Επειδή είμαστε οι 2 μας.)

Με τους δικούς σου ανθρώπους και τους φίλους σου υπάρχει άνεση,οι ελευθερίες είναι διαφορετικές.  Όμως με τους γνωστούς;

 Δεν έχω χειρότερο από το να πετάγομαι για μισή δουλίτσα έξω και να επιστρέφω στο σπιτάκι μου,βρίσκοντας τον Μάρσαλ κλειδωμένο στο μπάνιο,και τη φιλοξενούμενη να ψάχνει τη ντουλάπα στο υπνοδωμάτιο μου..."ε,βαρέθηκα"...οκ,ήταν ανάγκη να φορέσει τις γόβες μου όμως; 

Από τότε,κλειδωμένο το υπνοδωμάτιο μας και όποιος παρεξηγθεί,δικό του πρόβλημα.

Γενικά,όταν φιλοξενείς γνωστούς άγνωστους,πρέπει να θέτεις εσύ τα όρια,κάτι που ακόμη δυσκολεύομαι να κάνω γιατί ντρέπομαι οπόταν σιωπώ με κίνδυνο να γίνει Μπουμ! (κι όταν ο ήρεμος άνθρωπος κάνει μπουμ,πρόκειται για Τσουνάμι)...Εντάξει,όπως ο Ξένιος Δίας προστατεύει τους φιλοξενούμενους,έτσι οφείλει να λογικεύει τους φτανόκαρτους νοικοκύρηδες,όταν οι πρώτοι εκμεταλλεύονται τους δεύτερους.

Κι εδώ καλώ τον Λάβη να ομολογήσει πως οι Νησιώτες(όλοι,όχι μόνο οι Κύπριοι) είμαστε οι πιο καλόβολοι και μάναμουτους φιλοξενούμενοι στον κόσμο!!! :)))))))))))))))))))) 

Έχουμε αρνηθεί φιλοξενία μόνο σε ένα άνθρωπο,μετά που επανειλημμένως προσπάθησε να μας εκμεταλλευτεί. Πρέπει να είσαι σε θέση να λες ευθέως το "ΟΧΙ" σε τέτοιες..."προσωπικότητες". Θα έλεγα όχι και στο κάουτς σέρφινγκ,σε άγνωστο άγνωστο άνθρωπο δηλαδή.

Τώρα,αν δεν μπορείς για κάποιο συγκεκριμένο ή άσχετο λόγο να ανοίξεις το σπίτι σου,λες ευγενικά την αλήθεια. Καμιά φορά ίσως να χρειαστείς και κάποιο ψεμματάκι,ειδικά αν είναι το ενδιάμεσο ελεύθερο σου Σαββατοκύριακο μεταξύ επισκέψεων,και το μόνο που θες να κάνεις,είναι να κοιμηθείς για 48 ώρες!

Έτσι για να ξέρεις, εγώ δεν πολυφοράω γόβες :ΡΡ 
λαβ λέξη "μάναμουτους" :-)))

Ελπίζοντας να σου άρεσαν οι ερωτήσεις μου και τελειώνοντας, θα ήθελα να μου στείλεις μια φωτογραφία (από οπουδήποτε, ονλάιν, που έβγαλες εσύ, οτιδήποτε), που θα ήθελες να ανεβάσω στο μπλογκ μου μαζί με τις απαντήσεις σου.

Ωραίες οι ερωτήσεις,ελπίζω να μη σε κούρασαν οι απαντήσεις όμως...

Φωτογραφία; Πάρε μια μισάνοιχτη πόρτα! :Ρ :))))

Από το χωριό του παππού και της γιαγιάς,η φωτογραφία καθόλου καλή, οι μνήμες και ο συμβολισμός όμως,ναι. Ριζίτικη και Νόστος. 

Μωβ, σε ευχαριστώ για τες πολύ όμορφες απαντήσεις, εννοείται ότι απόλαυσα την κάθε μια!! 

Happy Valentine's :-)))))

Θα με πάρω να φύγουμε

Έχω καιρό να γκρινιάξω για το κωλόνησο… περίεργο αν σκεφτείς ότι έρχονται εκλογές, απόλυτα δικαιολογημένο αν θυμηθείς ότι δεν βλέπω καθόλου τηλεόραση και ακόμα και τις κυριακάτικες εφημερίδες τις διαβάζω με μια νιρβάνα που δεν με αφήνει να τσαντιστώ για τίποτα.

Το μέρος στο οποίο λέω συχνά ότι θα μετακομίσω είναι το Μάτσου Πίτσου ή το Νησί του Πάσχα και εκεί θα πάω και τώρα που αδιαθέτησα και πονάω, το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου μου δεν συνεννοείται σε τίποτα με το αριστερό και το μόνο που θέλω είναι να είμαι στο κρεβάτι και να λέω τον πόνο μου στο ταβάνι. Α, και να κάνω μαραθώνιο προβολής του Lord of the Rings, είναι ωραία κάθε φορά που πεθαίνει ένας από τους ήρωες να ξέρω ότι δεν πεθαίνει στ’ αλήθεια γιατί το έχω δει πεντέξι φορές, οπότε η νιρβάνα παραμένει.  

στο δεύτερο και στο τρίτο μέρος οι λόγοι απολαυστικής θέασης αυξάνονται με την είσοδο του Ρομπέν των Δασών εεεεεε σόρυ του Φάραμιρ εννοώ! 

Στην πραγματικότητα, δεν νομίζω να άντεχα πάνω από τρεις μέρες στο Νησί του Πάσχα ενώ στο Μάτσου Πίτσου έχω πολύ σοβαρές αμφιβολίες αν θα κατάφερνα να φτάσω χωρίς να βγάλω τα άντερα μου από την υψοφοβία. Αλλά τι νόημα θα είχε το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες που λέει και ο Παπακωνσταντίνου, έτσι δεν είναι;

νακκουρίν ψηλά...

Για το πρώτο, ξεκινώ από Λάρνακα και φτάνω μετά από καμιά δυο μέρες μέσω Λονδίνου και Νέας Υόρκης στο Σαντιάγο της Χιλής. Από εκεί, το Νησί του Πάσχα είναι μόλις έξι ώρες με το αεροπλάνο πετώντας πάνω από τον Ειρηνικό. Πριν καιρό είχα βρει ένα χάρτη με τους αντίποδες, δηλαδή το σημείο της γης που βρίσκεται ακριβώς κάτω από τα πόδια μας. Καλά, όχι ακριβώς πουκάτω αλλά πιάσατε το πόιντ. Ολόκληρη η Ευρώπη δεν είναι παρά ένα μικρό μέρος του Ειρηνικού, μόνο η Πορτογαλία (ακούς Περτίτζι; :Ρ) ακουμπά στη Νέα Ζηλανδία. Με λίγη φαντασία και πολλή αθκιασεροσύνη μπορούμε να πούμε ότι η Κύπρος είναι στους αντίποδες του Νησιού του Πάσχα οπότε δηλώνοντας ότι θέλω να πάω στην άλλη άκρη του κόσμου, εκεί ακριβώς πέφτω!

oh mon dieu, τουρίστες

Μιας και θα είμαι στη περιοχή, θα πάρω μετά από κανένα μήνα που θα βαρεθώ το Σαντιάγο το αεροπλάνο για τη Λίμα του Περού που όποτε συμπληρώνω ονλάιν την πόλη που μένω μου εμφανίζει πρώτα τη Lima και μετά τη Limassol και το έχω απωθημένο να πάω. Μόνο τρεισήμισι ώρες είναι η διαδρομή και από εκεί άλλη μιάμιση ώρα αεροπορικώς για το Μάτσου Πίτσου στο οποίο μπορείς να πας και με τρένο ή λεωφορείο αλλά βλέποντας τη διαδρομή νομίζω πως θα το κάνω περπατώντας ή παρέα με τον Gael García Bernal πάνω σε μια μοτοσυκλέτα. Όμως τώρα που ξαναβλέπω τη διαδρομή μήπως να μη πάω καθόλου;!

Μόλις φτιάξει ο καιρός θα το οργανώσω για όποιον θέλει να μου κάνει παρέα, προς το παρόν πρέπει να ξεπεράσω τον φόβο μου για τα αεροπλάνα και να βρω χορηγούς. 

Η μέρα της μαρμότας

Ξύπνησα η ώρα δέκα, έλιωσα στο κρεβάτι ακόμα ένα μισάωρο, σηκώθηκα, έβγαλα τον σκύλο βόλτα, προγευμάτισα, έκανα μπάνιο, μαγείρεψα, έφαγα, έκατσα στο κομπιούτερ, θα κάτσω στο κομπιούτερ, θα μαγειρέψω, θα φάω, θα κάτσω στο κομπιούτερ, θα διαβάσω ένα βιβλίο, θα κάτσω στο κομπιούτερ, θα δω καμιά ταινία, θα κάτσω στο κομπιούτερ, θα κοιμηθώ και θα ξυπνήσω.

Ξύπνησα η ώρα δέκα, έλιωσα στο κρεβάτι ακόμα μια ώρα, σηκώθηκα, έβγαλα τον σκύλο βόλτα, προγευμάτισα, έκανα μπάνιο, προσπάθησα να φτιάξω το κινητό που έδειχνε λάθος ημερομηνία, έκατσα κανένα μισάωρο προσπαθώντας να καταλάβω γιατί το κινητό έδειχνε λάθος ημερομηνία, πείνασα, έφαγα κάτι πρόχειρο, προσπάθησα να φτιάξω το κομπιούτερ και όλες τις ιστοσελίδες που έδειχναν χτεσινή ημερομηνία, πήγε τέσσερις το πρωί, κοιμήθηκα και ξύπνησα.

Ξύπνησα η ώρα δέκα και κοίταξα την ημερομηνία στο κινητό, 2 Φεβρουαρίου. Σηκώθηκα και άνοιξα το κομπιούτερ, 2 Φεβρουαρίου. Ο σκύλος γαβγίζει γιατί θέλει να βγει βόλτα. Κάνω μπάνιο, ντύνομαι, μπαίνουμε και οι δυο στο αυτοκίνητο και πάμε βόλτα σταματώντας πρώτα σε ένα περίπτερο για εφημερίδα. Ημερομηνία που γράφει πάνω, 2 Φεβρουαρίου. Βόλτα στη παραλία και πολύωρο χάντεμα στο υπερπέραν προσπαθώντας να καταλάβω γιατί η ημερομηνία είναι ακόμα 2 Φεβρουαρίου. Με παίρνει ο ύπνος σε ένα παγκάκι, κοιμάμαι και ξυπνάω.

Ξύπνησα η ώρα δέκα και ναι, το κινητό γράφει ότι είναι 2 Φεβρουαρίου. Μένω στο κρεβάτι όλη μέρα και ο σκύλος κατουράει όλο το σπίτι. Νυχτώνει, κοιμάμαι και ξυπνάω.

Ξύπνησα η ώρα δέκα και συνομίλησα για λίγη ώρα με το ταβάνι. Με έπεισε να σηκωθώ και να πάω να εξερευνήσω τις απεριόριστες δυνατότητες που μου δίνει μια μέρα χωρίς συνέπειες. Σηκώθηκα και πήγα με τον σκύλο βόλτα σε όλους τους πεζόδρομους όπου απαγορεύεται η διέλευση λυκόσκυλων. Αργότερα βγήκα μόνη μου στο κέντρο όπου συνάντησα πολλούς γνωστούς και άγνωστους στους οποίους έλεγα ότι μαλακία μου κατέβαινε στο κεφάλι κάνοντας χάζι με τις αντιδράσεις τους. Μετά ήρθα σπίτι, κοιμήθηκα και ξύπνησα.

Ξύπνησα η ώρα δέκα και πετάχτηκα αμέσως από το κρεβάτι. Έβγαλα τον σκύλο βόλτα και πήγα βόλτα στο κέντρο της πόλης. Μπήκα σε όλα τα καταστήματα, δοκίμασα άπειρα ρούχα και το έσκαγα με τα χέρια γεμάτα τσάντες πριν πληρώσω. Διασκέδασα αφάνταστα την ώρα που με κυνηγούσαν ουρλιάζοντας οι πωλήτριες και απόλαυσα ιδιαιτέρως την κλωτσιά που έδωσα σε ένα τύπο που πήγε να μου το παίξει μάγκας. Ήρθα σπίτι, δοκίμασα ξανά όλα τα ρούχα, φόρεσα τρία τέσσερα φουστάνια το ένα πάνω από το άλλο και βγήκα. Πλησίαζα όσους γνώρισα το προηγούμενο ίδιο βράδυ με μια οικειότητα που έκανε τις συνοδούς τους να ανησυχούν και έκανα χάζι. Μια από αυτές με τριχομάλλισε και κοιμηθήκαμε παρέα στο τμήμα.

Ξύπνησα και η σκέψη του τριχομαλλίματος με πονούσε έτσι αποφάσισα να είμαι φρόνιμη. Σηκώθηκα, έβγαλα τον σκύλο βόλτα, έφτιαξα ένα υπέροχο πρόγευμα, πήγα βόλτα στη παραλία, μετά ήρθα σπίτι για φαγητό, μετά έκατσα λίγο στο κομπιούτερ γράφοντας ένα όχι γκρινιάρικο ποστ, μετά ντύθηκα και βγήκα, πήγα στο αγαπημένο μου μπαρ όπου έκανα κανονική ανάκριση στον τύπο που μου άρεσε από το βράδυ που έλεγα μαλακίες σε αγνώστους, έμαθα τα πάντα για αυτόν παίρνοντας σημειώσεις τις οποίες αποστήθισα, ήρθα σπίτι, κοιμήθηκα και ξύπνησα.

Ξύπνησα η ώρα δέκα, έβγαλα βόλτα τον σκύλο, έκλεισα ραντεβού σε κομμωτήριο, αισθητικό, πλαστικό χειρούργο, γυμναστή, ενδυματολόγο, ειδικό σε σαβουάρ βιβρ, αστρολόγο, ψυχολόγο και ουφολόγο και πανέτοιμη το βράδυ πέρασα από το αγαπημένο μου μπαρ και θάμπωσα τον τύπο που μου άρεσε από εκείνο το βράδυ που έλεγα μαλακίες σε αγνώστους. Ήμουν ενθουσιασμένη μέχρι τη στιγμή που δήλωσε ενθουσιασμένος «είσαι θεά αγάπη μου» οπότε πήρα των ομματιών μου και έφυγα για το σπίτι όπου κοιμήθηκα ευτυχισμένη που δεν χρειαζόταν να ξεβαφτώ.

Ξύπνησα η ώρα δέκα και έβγαλα τον σκύλο βόλτα. Κατάλαβα ότι ακόμα και τη μέρα της μαρμότας δεν θα μπορούσα να βρω παρέα ή γκόμενο οπότε εστίασα σε άλλα πράγματα για να ξημερώσει η γαμημένη τρίτη Φεβρουαρίου. Πήγα βόλτα στη παραλία και αγνάντευα το πέλαγο πεντέξι ώρες. Μετά ήρθα σπίτι και χάντεψα στο κομπιούτερ πεντέξι ώρες. Μετά βγήκα για ένα ποτό για πεντέξι ώρες. Ένοιωθα σαν να παίζω σε ταινία του Αγγελόπουλου. Την αναφορά στον Αγγελόπουλο χωρίς να έχω δει καμιά ταινία του, δεν την άντεξε η μέρα της μαρμότας έτσι με εγκατέλειψε.