Ελκυστικότητα

Κανονικά ο τίτλος ήθελα να είναι Οι λεσβιακοί μου έρωτες αλλά θα πάθαινε υπερφόρτωση ο μπλόγκερ οπότε έβαλα κάτι πιο λάιτ. Αφορμή γι αυτή την ανάρτηση είναι ο παλιόφιλος ο Βαγγέλας και ένα πολύ όμορφο κορίτσι που γνώρισα αυτές τις μέρες και έπιασα τον εαυτό μου σχεδόν να φλερτάρει μαζί του αναρωτώμενη αν τελικά είμαι bisexual.

Όπως είπε και ο Woody Allen, το να είσαι bisexual διπλασιάζει αμέσως τις πιθανότητες σου για ραντεβού αλλά δεν με ελκύουν ερωτικά οι γυναίκες, το να γλαρώνει ένα άτομο, άντρας ή γυναίκα μπροστά σε ένα πολύ όμορφο άτομο οποιουδήποτε φύλου είναι, ή θα έπρεπε να είναι, κάτι αναμενόμενο.

Επειδή δεν μπορώ να σας βάλω φωτογραφία του συγκεκριμένου κοριτσιού, αποφάσισα να κάνω ένα oh my love post με τις διάσημες γυναίκες που με γλαρώνουν.

Η Julie Delpy, γιατί στο Before Sunrise είναι πανέμορφη και στο Before Sunset ακόμα πιο όμορφη και γιατί κάθε ατάκα που λέει και στις δύο ταινίες, ειδικά σε αυτήν που έγραψε η ίδια τους διαλόγους της, με εκφράζει απόλυτα.

με κολακεύεις Ουφ! αλλά φοβάμαι πως δεν θα σε εκφράζει και τόσο το καινούργιο Before... 

Η Anne Hathaway γιατί ταυτίστηκα μαζί της στο The Princess Diaries, τότε που πίστευα ακόμα πως με ένα κομμωτήριο, μια αποτρίχωση και φακούς επαφής, γίνονται θαύματα.

ήταν όρος στο συμβόλαιο, σαν τη Μαρία την άσχημη θα εμφανιζόμουν μόνο για 13 λεπτά

Η Marion Cottilard γιατί η γυναίκα είναι κούκλα, γιατί έπαιξε στο Jeux d'enfants και στο La Vie en Rose και γιατί ονειρευόταν με υπέροχη προφορά την belle époque στο Midnight in Paris.

έτσι για να ξέρεις, κάτω από το διαμέρισμα μου στο Παρίσι, έχει φούρνο. ξέχνα τον Ζαν να ξεχάσω κι εγώ τον Γκιγιόμ (και να ξεχάσω και ότι τον γουστάρεις κι εκείνον) και έλα να ζήσουμε μαζί μον αμούρ

Αγόρια και κορίτσια μπορείτε να γράψετε στα κόμμεντς τα δικά σας ομόφυλα (ή ετερόφυλα, ανάλογα) γλαρώματα :Ρ

Θέλω

Ένα διαμέρισμα. Σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, φτάνει να είναι δικό μου και σε περιοχή που να μη κινδυνεύω να βρεθώ σφαγμένη σε κανένα χαντάκι. Μπορεί να είναι στούντιο στο Rue Saint Julien le Pauvre στο Παρίσι, γκαρσονιέρα στη Καισαριανή ή δυάρι σε παλιό καλοανακαινισμένο κτίριο στην Bleibtreustrasse του Βερολίνου. Ψηλοτάβανο, με παρκέ στο πάτωμα και μεγάλα παράθυρα που να βλέπουν σε δέντρα. Α, και να είναι στον τρίτο ή στον τέταρτο όροφο. Προτιμώ τρίτο. Στο ισόγειο να έχει φούρνο αν είναι στο Παρίσι, περίπτερο αν είναι στην Αθήνα και σαντουιτσάδικο στο Βερολίνο.

Έναν εραστή. Θέλω να ντύνεται λίγο σαν λέτσος, να είναι γλυκούλης και να μου χαμογελά όμορφα επειδή με αγαπά και όχι επειδή με βλέπει σαν καθρέφτη. Θέλω να είναι χαλαρός και άνετος, να έχει χιούμορ και να καταλαβαίνει το δικό μου, να είναι έξυπνος και δημιουργικός. Να ξέρει τι του γίνεται και να ξέρει τι θέλει, απαραιτήτως θα πρέπει να θέλει κι εμένα. Στο Παρίσι μπορεί να τον λένε Ζαν, στην Αθήνα Βαγγέλη (όχι, πλάκα κάνω, ας πούμε Ορέστη άλλωστε δική μου είναι η φαντασίωση, δεν θα κολλήσουμε εδώ) και στο Βερολίνο, Μάρτιν.

Μια δουλειά. Μερικής απασχόλησης, από το πρωί μέχρι το μεσημέρι, για να έχω χρόνο να ασχολούμαι με τα χόμπι και τις δραστηριότητες μου τα απογεύματα. Στη δουλειά δεν χρειάζεται να είμαι ιδιαιτέρως απαραίτητη αλλά να είμαι πραγματικά καλή και να με εκτιμούν οι πάντες, και η στρινιάρα προϊστάμενη αλλά και οι συνάδελφοι. Στο Παρίσι μπορεί να δουλεύω σε μιαν εφημερίδα, στην Αθήνα στο δημόσιο (πλάκα κάνω, στην Αθήνα θα μπορούσα να δουλεύω σε μια διαφημιστική εταιρεία) και στο Βερολίνο σε ένα μουσείο ή μια γκαλερί.

Τα χόμπι μου στο Παρίσι θα περιλαμβάνουν συγγραφή σε μπλογκ στα γαλλικά και στα ελληνικά (και στα κυπριακά φυσικά) για τις κρυφές γωνιές της πόλης και γαστρονομικές απολαύσεις σε μικροσκοπικά μπιστρό, στην Αθήνα θα έχω το τρέξιμο και το άραγμα σε καφέ (στερεότυπο, το ξέρω, σάμπως και τα υπόλοιπα δεν είναι, άκου «μικροσκοπικά μπιστρό») και στο Βερολίνο την ζωγραφική και τις κατασκευές. Στο μπλογκ θα γράφω επίσης για τη δουλειά μου και τον Ζαν, όταν τρέχω θα ακούω Παυλίδη, τα βράδια θα πηγαίνω σε συναυλίες και στις όχθες του Σπρέε θα κάθομαι και θα ζωγραφίζω τις πάπιες (δεν ξέρω αν έχει πάπιες).

Βάζοντας πολύ νερό στο κρασί μου, ή στη ρακί μου, ή στην μπύρα μου, ας είναι και στη Λεμεσό αυτή η ζωή. Κέντρο αλλά όχι στη φασαρία, τον εραστή χμμμμμ έχουμε Ορέστηδες στη Κύπρο; Να κάνω ζαβολιά; Θα μπορούσε να είναι έλληνας που μένει Κύπρο, καθηγητής σε κάποιο πανεπιστήμιο ας πούμε. Τώρα που το σκέφτομαι και ο Ζαν θα μπορούσε να έρθει Κύπρο, έχουμε γαλλόφωνες εφημερίδες; Ο Μάρτιν με το θέατρο δεν ξέρω τι θα μπορούσε να κάνει εδώ, μπορεί να το ψάξει όμως. Και η δουλειά ας είναι μια δουλειά που δεν θα με αρρωσταίνει και να έχει έστω λίγο ενδιαφέρον.

Ενισχυμένες τάσεις φυγής με συγκρατημένη απαξίωση την οποία μπορείς να ονομάσεις και απογοήτευση προς οτιδήποτε κυπριακό, σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε. 

Η φιλοσοφία του pms

Χτες το βράδυ αποφάσισα να κλείσω το Facebook. Όχι να το απενεργοποιήσω, απλά να κάμω log out για εικοσιτέσσερις ώρες. Έστειλα στον Maurice message στο οποίο του έλεγα την πρόθεση μου σε περίπτωση που με γυρέψει τζαι δεν τηλεφωνήσει / στείλει sms / mail / Skype / tweet / περάσει που κάτω να παίζει πουρούες.

Μου απάντησε πως έτσι όπως το έγραψα ήταν σαν να το έκλεινα για ένα μήνα και αυτό το είδα σήμερα το πρωί που έκανα log in.

Έλεγα σε μια καινούργια φίλη τις παραξενιές μου στο Facebook. Τον αριθμό των friends μου και για το ότι πιο εύκολα διαγράφω άτομα αντί να προσθέτω καινούργια. Διάγραψα άτομο επειδή ανέβαζε συνέχεια ωροσκόπια και fortune cookies και στάτους που έλεγαν πχ ζεστή βραδιά… σ’ αγαπώ…  Αυτό που ξέχασα να αναφέρω είναι που έκλεισα τα notifications από ένα παιδικό μου φίλο γιατί με εκνεύριζαν αυτά που ανέβαζε.

Έτσι δεν θα μπορέσω ποτέ να κάνω ποστ για τις φυλές του Facebook, το 90% των friends μου έχει την αντίστοιχη βίδα με μένα.

Ευτυχώς η γνωστή ξαδέλφη δεν έχει Facebook, νομίζω πως δεν ξέρει καν ότι υπάρχει το ίντερνετ. Χτες μου τηλεφώνησε και άρχισε πάλι τα δικά της τα οποία δεν διέφεραν καθόλου από αυτά που μου έλεγε την προηγούμενη φορά, και ενώ ήμουν στα καλά μου και προσπάθησα να κάνω διάλογο λέγοντας της πως δεν είναι λύση να βάζει τις φωνές στα παιδιά της όταν είναι αντιδραστικά, αυτή απάντησε πολύ προοδευτικά ότι δεν τα δέρνει και συνέχισε με τα γνωστά ίδια δικά της οπότε σκεφτόμουν πως αν δεν μπορεί να κάνει διάλογο με ενήλικα, πως είναι δυνατόν να περνά από το μυαλό της να κάνει διάλογο με τα παιδιά της οπότε της το έκλεισα σαν μιλούσε, είμαι σίγουρη πως θα συνέχισε για κανένα πεντάλεπτο να μιλά ακόμα, μέχρι να καταλάβει ότι το έκλεισα.

Τελικά νομίζω το pms βγάζει τον χειρότερο μου εαυτό μόνο όταν υπάρχει ένας καλός λόγος. Νομίζω ότι το pms είναι μια σούπερ δύναμη που έχει την ικανότητα να διαχωρίζει τους καλούς από τους κακούς. Αν σου συμπεριφέρομαι απαίσια όταν έχω pms πολύ πιθανόν να θέλω να σου συμπεριφέρομαι απαίσια και όταν δεν έχω pms αλλά υπερισχύει η ευγένεια μου. Αν σε αποφεύγω όταν έχω pms σημαίνει πως είσαι καλός αλλά ώρες ώρες μου σπας τα νεύρα. Αν σε αντέχω όταν έχω pms σημαίνει πως είσαι καλός. Αν σε αγαπώ όταν έχω pms σημαίνει ότι είμαι με τα χάπια. 

Η ανακάλυψη

Ξέρεις τζείνο το πράμα που άμαν έσιεις να κάμεις κάτι που σε αγχώνει τζαι βαρκέσαι το τζαι αντί να το κάμνεις κάθεσαι τζαι κάμνεις οτιδήποτε άλλο τζαι γενικά χάσκεις ονλάιν αντί να φκεις να πάεις τουλάχιστον μια βόλτα τζαι πιάνεσαι που το καθίσι τζαι τη βαρεμάρα τζαι ώσπου βαρκέσαι βαρκέσαι παραπάνω να κάμεις τζείνο που πρέπει τζαι θωρείς τες ώρες να περνούν άσκοπα τζαι τελικά έρκεται η μεγάλη μέρα τζαι φεύκει χωρίς να δώσεις τζαι ιδιαίτερη σημασία στην προετοιμασία τζαι μετά κάθεσαι τζαι λαλείς ούφφου ετέλειωσε τζαι τούτο τι εννά κάμνω τωρά;

Τούτον ακριβώς έπαθα μόνο που εν έφτασα ακόμα στο ούφφου τι εννά κάμνω τωρά αλλά είμαι ακόμα στη φάση που τρώω τες ώρες μου άσκοπα χάσκοντας ονλάιν χωρίς να κάμνω τζείνο που πρέπει να κάμνω τζαι ώσπου βαρκούμαι βαρκούμαι παραπάνω τζαι μπαίνω σε αεροπορικές εταιρείες τζαι επιλέγω πτήσεις τζαι ώρες τζαι τιμές τζαι κλείω τες σελίδες την ώρα που πρέπει να πληρώσω γιατί ίνταλις να πληρώσω τζαι κάτι άσχετο εννά πιάσω τούτον τον κάττο τζαι να του κάτσω θκυο πάτσους είχα το πτώμα μιας τσιπούρας εικοσιτέσσερις ώρες μέσα σε ένα πλαστικό πιάτο στη βεράντα τζαι δεν εκόντεψε τζαι μόλις το έβαλα μες τον κάλαθο κάμνει ακροβατικά να το φάει.

Πάω βόλτα!

ΠουΣουΚου

Οι χολιγουντιανές μαλακίες μας φάγανε

Είδα το Silver Linings Playbook και ταυτίστηκα με την πρωταγωνίστρια, η μαλακία με τις ταινίες όμως είναι πως αντίθετα με την πραγματικότητα στο τέλος ο πρωταγωνιστής μέσα σε τρία δευτερόλεπτα ανακαλύπτει ότι είναι την πρωταγωνίστρια που θέλει και όχι την κομπάρσα για την οποία μας ζάλισε τον έρωτα τα προηγούμενα εκατόν είκοσι λεπτά οπότε πρέπει να υπάρξει οπωσδήποτε κυνηγητό για να την προλάβει και να της εξομολογηθεί τον έρωτα του τον οποίο φυσικά εκείνη θα δεχτεί με ευγνωμοσύνη και θα ζήσουν happily ever after μέχρι τους τίτλους τέλους γιατί μετά δεν ξέρουμε τι γίνεται. Περίμενα μια διαφορετική κομεντί έτσι όπως την διαφήμιζαν, η μόνη διαφορά με τις υπόλοιπες είναι που και οι δυο έχουν διάφορα ψυχολογικά που άμα το καλοσκεφτείς δεν ήταν πιο σοβαρά από αυτά που έχουν οι περισσότεροι πρωταγωνιστές σε μια οποιαδήποτε κομεντί τα οποία ψυχολογικά να μη σχολιάσω πόσο γρήγορα ξεπέρασε εκείνος μέσα από το dirty dancing τους.

Πλησίασα τον Θεό

Σε εκείνο το μέρος το μόνο καλό σημείο είναι ο διάδρομος για τις τουαλέτες ο οποίος έχει την καλύτερη ηχητική και οπτική του μαγαζιού, μακριά από τους Χώρκατους που ξέρουν μόνο δύο τραγούδια στα οποία χορεύουν παθιασμένα πάω να ξεράσω με απλωμένα τα ξερά τους στον αέρα ενώ σε όλα τα υπόλοιπα ανεβάζουν στάτους στο φπ, παίζουν παιχνίδια στο κινητό, μιλούν με την παρέα τους και κάμνουν τον παράγοντα μιλώντας με όλο τον κόσμο κάνοντας με να απορώ γιατί δίνουν τόσα λεφτά να παν σε μια συναυλία από την στιγμή που θα μπορούσαν να κάτσουν σπίτι τους ή να παν στα μπουζούκια. Στον διάδρομο για τις τουαλέτες λοιπόν, γίνονται οι πιο απροσδόκητες συναντήσεις άσχετα αν δεν έχω το θάρρος και την ικανότητα να τις αξιοποιήσω. Πλησίασα τον Θεό και άνοιξα το στόμα μου και του είπα κάτι το οποίο αποκλείετε να άκουσε γιατί έτρεμα και τραύλιζα λίγο πριν λιποθυμήσω νοητικά ενώ Εκείνος με κοίταζε με απορία μετά τις τρεις ώρες απίστευτα τέλειας μουσικής και ενέργειας που ζήσαμε, με το νέο μου κόλλημα να είναι σαν να γράφτηκε για μένα μετά το overdose ταινιών τον τελευταίο μήνα.

Η ζωή μετά

Είδα μια παράσταση όπου μια τύπισσα έχει μόλις πεθάνει από ηλεκτροπληξία μάλλον γιατί μαζί της στην αιωνιότητα κουβαλά ένα φωτιστικό και ένα πολύπριζο με τα οποία προφανώς δέθηκε πολύ ενώ φοράει πυτζάμες και παντόφλες κουνελάκια και προσπαθεί να καταλάβει τι της συμβαίνει. Σκεφτόμουν πως αν ήταν έτσι στην πραγματικότητα η ζωή μετά τον θάνατο, πώς θα ήθελα να είμαι ντυμένη και τι αντικείμενα αποσκευές θα κουβαλούσα μαζί μου; Ενώ θα προτιμούσα κάτι ωραίο και άνετο και σίγουρα καλά βιβλία και καλή παρέα, μάλλον κι εγώ με τις πυτζάμες θα έμενα στην αιωνιότητα, παρέα με το λάπτοπ. Άραγε έχει Wi-Fi στο υπερπέραν; Βλέπω ήδη το πρώτο διαγαλαξιακό ποστ: μόλις ήρθα από τη συναυλία του Curt Cobain ο οποίος είναι τέλειος και τα έχει φτιάξει με την Amy Winehouse, και σε κάποια φάση ανέβηκε στη σκηνή ο Freddie Mercury που ήταν στο κοινό και είπαν μαζί το Bohemian Rhapsody και ήταν καταπληκτικά αλλά μπροστά μου καθόντουσαν όλοι οι μακαρίτες μπασκετμπολίστες του αιώνα και είχαν κάτι σαν reunion και δεν κάθονταν ένα τόπο και δεν έβλεπα τίποτα και εκνευρίστηκα. Ουφ! of the underworld! 

An easter carol

Lesser Ury -Lying Nude

Την Παρασκευή μιζέριασα πολύ. Το υποκατάστατο νούμερο ένα θα πήγαινε στον επιτάφιο για κοινωνιολογικούς λόγους και το υποκατάστατο νούμερο δύο για ελληνορθόδοξους χριστιανικούς λόγους. Χάντεψα στο υπερπέραν παρέα με το ταβάνι για κάτι ώρες και ακολούθως έβαλα να δω το Argo.

Δεν μου άρεσε. Τούτες οι αμερικανιές με τον ένα που μπορεί να σώσει το σύμπαν όταν δεν μπορεί κανένας άλλος, εκνευρίζουν με. Το βρήκα αποσπασματικό, αν δεν ήξερα την υπόθεση δεν θα καταλάβαινα τι γινόταν. Τόσος έλεγχος στο αεροδρόμιο και εμφανίστηκαν έξι άτομα από το πουθενά; Και αφού ήρθαν μαζί γιατί αυτός έμενε στο ξενοδοχείο και οι άλλοι στην πρεσβεία; Και οι ιρανοί δεν μπορούσαν να καλέσουν το αεροπλάνο πίσω μόλις απογειώθηκε;

Ο Μπεν όμως με το μουσούδι του είναι κούκλος.

Το Σάββατο μιζέριασα πολύ. Το βράδυ βγήκα με μεγάλη παρέα και περπατούσαμε στο κέντρο να βρούμε κάπου ανοικτά να κάτσουμε. Ήταν καλά αλλά όλοι με εγκατέλειψαν γύρω στις έντεκα για να παν εκκλησία έτσι πήγα στην μάνα μου. Έβλεπε την λειτουργία από την τηλεόραση και μου έκανε εντύπωση που ο αρχιεπίσκοπος ψάλει και κάνει και λειτουργίες, νόμιζα πως ασχολείται μόνο με τις επιχειρήσεις και την καριέρα του. Η μάνα μου εκνευρίστηκε από τα σχόλια μου και με έδιωξε έτσι έβαλα να δω το Frankenweenie, την πρόσφατη εκδοχή μιας μικρού μήκους ταινίας του Tim Burton από το 1984.

Είναι πολύ ωραίο, βρίσκεις σε αυτή πολλά στοιχεία του σκηνοθέτη που δεν άλλαξαν με τα χρόνια. Ας πούμε το παρεξηγημένο «τέρας» και τα πνιγηρά προάστια θυμίζουν πολύ το Edward Scissorhands. Γέλασα πολύ με τον Κολοσσό, εκεί που περιμένεις να βγει από το μαυσωλείο κανένα τέρας, βγαίνει...

Δεν σας λέω, να το δείτε.

Την Κυριακή μιζέριασα πολύ. Ο Maurice είχε ραντεβού το απόγευμα, στο οποίο προσπάθησα να χωθώ με το ζόρι: τι σας πειράζει να έρθω μαζί σας; θα κρατάω το φανάρι. Δεν τον έπεισα και έκατσα να χαντεύω το υπερπέραν παρέα με το ταβάνι. Σκέφτηκα πως δεν είμαι πια είκοσι χρονών για να απολαμβάνω την μιζέρια έτσι βγήκα με μια φίλη με την οποία δεν περνάμε και πάντα καλά, αλλά όταν ανοίγεσαι ακόμα και για τα πιο κοινότοπα θέματα και είναι και η άλλη πρόθυμη να ανοιχτεί, βρίσκεις κοινά στοιχεία εκεί που δεν το περιμένεις και ήταν ωραία τελικά. Μετά ήρθα σπίτι και είδα το Alice in the cities.

Λατρεύω τα road movies και από Wim Wenders είδα μόνο το Paris, Texas και το Wings of Desire, οπότε ήμουν σίγουρη ότι θα μου άρεσε και αυτό. Εννοείται πως ταυτίστηκα με τον πρωταγωνιστή και εννοείται πως με έπιασαν οι τάσεις φυγής πάλι, ευτυχώς όχι για το Μάτσου Πίτσου αλλά για την Ευρώπη, ένας προορισμός σίγουρα πιο εφικτός.

Μόνος σαν το φεγγάρι

via

Στους πίνακες του Μπρελέρ το φεγγάρι εμφανίζεται πάντα μισό, ξαπλωμένο οριζόντια, με τις δύο μυτερές άκρες του προς τα πάνω, σαν γόνδολα που πλέει στα νυχτερινά κύματα. Δεν είναι καμιά ιδιοτροπία του ζωγράφου, έτσι είναι πραγματικά το φεγγάρι στη Μαρτινίκα. Στην Ευρώπη το μισοφέγγαρο είναι όρθιο: μαχητικό, σαν μικρό ανακαθισμένο αγρίμι, έτοιμο να χιμήξει, ή, αν θέλετε, σαν τέλεια τροχισμένο δρεπάνι˙ το φεγγάρι στην Ευρώπη είναι πολεμικό φεγγάρι. Στη Μαρτινίκα είναι γαλήνιο. Γι’ αυτό ίσως ο Ερνέστ του έδωσε ένα θερμό, χρυσαφί χρώμα˙ στους ονειρικούς πίνακές του αντιπροσωπεύει μιαν απρόσιτη ευτυχία.

Παράξενο: μιλάω σχετικά με μερικούς Μαρτινικέζους και διαπιστώνω ότι δεν ξέρουν πώς ακριβώς εμφανίζεται το φεγγάρι στον ουρανό. Ρωτάω τους Ευρωπαίους: θυμάστε το φεγγάρι στην Ευρώπη; Τι σχήμα έχει όταν έρχεται, τι σχήμα έχει όταν φεύγει; Δεν ξέρουν. Ο άνθρωπος δεν κοιτάζει πια τον ουρανό.

Το εγκαταλειμμένο φεγγάρι κατέβηκε στους πίνακες του Μπρελέρ. Αλλά αυτοί που δεν το βλέπουν πια στον ουρανό δεν θα το δουν ούτε και στους πίνακες. Είσαι μόνος, Ερνέστ. Μόνος σαν τη Μαρτινίκα στη μέση των νερών. Μόνος σαν την λαγνεία του Ντεπέστρ μέσα στο μοναστήρι του κομμουνισμού. Μόνος σαν πίνακας του Βαν Γκογκ κάτω απ’ το ηλίθιο βλέμμα των τουριστών. Μόνος σαν το φεγγάρι που δεν το βλέπει κανένας.

(1991)

Μίλαν Κούντερα, Συνάντηση

Βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ
Μετάφραση Γιάννης Η. Χάρης 

Τέσσερα

Καθόμαστε με τον Maurice στην αποβάθρα του μόλου και διαβάζει από το κινητό το προηγούμενο ποστ γκρινιάζοντας που αντί να αγναντεύει το πέλαγος διαβάζει την αποκαθήλωση του Δεληβοριά. Τελειώνοντας το, σχολιάζει ότι είναι πολύ καλό και με ρωτά γιατί δεν γράφω κάτι και να το εκδώσω. Δεν του δίνω σημασία αγναντεύοντας το πέλαγος και συνεχίζει λέγοντας πως θα μπορούσα να ξαναδώ τα ποστ από το μπλογκ και να τους δώσω μια συνοχή, οι μέρες μιας άνεργης στην πόλη ή κάτι τέτοιο και συνεχίζει να μονολογεί πως ίσως όμως θα θύμιζε πολύ το Sex and the city. Εκεί άρχισα να γελώ μιας και δεν έχουμε ούτε το sex και σίγουρα ούτε το city, και αν κάποιος με πλήρωνε με τη λέξη για να γράφω μαλακίες, αυτή τη στιγμή θα είχα λυμένο και το επαγγελματικό και το οικονομικό μου.

Η ιδέα να ξαναδώ τα ποστ μου άρεσε όμως και έπιασα να διαβάζω το μπλογκ από την αρχή. Νομίζω αυτή είναι μια φάση που την περνάμε όλοι κάποια στιγμή, άλλωστε σε δύο μέρες κλείνουν τέσσερα χρόνια από τότε που το έφτιαξα και ήθελα να δω πόσο άλλαξα –αν άλλαξα.

Όταν το ξεκίνησα δεν ήμουν πολύ καλά για διάφορους λόγους, αλλά αν δείτε τα ποστ από το καλοκαίρι του 2009 δεν θα το καταλάβετε γιατί αντί να γκρινιάζω και να κλαίγομαι όπως ήταν ο αρχικός μου σκοπός, τελικά με έσωσε το χιούμορ, το δικό μου της ψωνάρας και αυτών που διάβαζα και με διάβαζαν και άφηναν κόμμεντς. Η Ρίτσα, ο Ονειροπόλος, η Δωροθέα, και η Αχάπαρη στην αρχή, και πολλοί άλλοι μετά, ήταν η παρέα μου για κάποιους άσχημους έξω από το μπλογκ μήνες, και όσο προχωρούσα σήμερα διαβάζοντας τα ποστ ανακάλυπτα ότι οι περισσότεροι «γνωριζόμαστε» πολύ καιρό -αμπελοφιλοσοφώντας, πως περνούν τα χρόνια ρε γαμώτο!!

Το πρώτο προσωπικό ποστ, ήρθε πάνω από ένα χρόνο αργότερα, τον Ιούλιο του 2010 και νομίζω ήταν και το πρώτο χωρίς τελείες –γιατί άραγε; Έγραφα ήδη κάποια πιο προσωπικά πράγματα αλλά ήταν τόσο αφηρημένα που μάλλον μόνο εγώ τα καταλάβαινα, μέχρι εκείνη την συναυλία των Κατσιμιχαίων που μου θύμισε τον πρώτο μου φοιτητικό έρωτα. Ακόμα δεν έχω καταλάβει τι ήταν εκείνος ο πρώτος έρωτας, θυμάμαι πολύ έντονα τα συναισθήματα, τον ενθουσιασμό, τον πόνο και την άρνηση να τον ξεχάσω, αλλά εδώ και χρόνια έπαψα να πιστεύω πως ήμουν ερωτευμένη, μάλλον απολάμβανα μαζοχιστικά το δράμα που ζούσα –στη φαντασία μου.

Συνεχίζοντας το διάβασμα ανακαλύπτω ότι εγώ είμαι αυτή η Ουφ! και ότι τελικά δεν είναι τόσο προσωπικό όσο νόμιζα το μπλογκ. Ακόμα και αν αποφασίσω να το πω σε κάποιον, που το σκέφτομαι αλλά θέλω να καταλάβω πρώτα γιατί θέλω να το πω, ή να γνωρίσω άλλους μπλόγκερς που πάλι το σκέφτομαι, δεν ένιωσα την ανάγκη να αλλάξω ούτε μια φράση για να με κρύψω ή να με ωραιοποιήσω.

Αυτά.