Άλλου είδους φαντάσματα

Η δουλειά πάει καταθκιαόλου, εν τζείνο το πράμα που εν έχω καμιά φιλοδοξία πλέον τζαι κανένα ενδιαφέρον τζαι τούτο φκαίνει που το ότι είμαστε μια ομάδα έξι ατόμων τζαι οι τρεις εν μάνατζερς ρε γαμώτο τζαι αν κάμουν ένα λάθος εν αδρώποι σιόρ τζαι στρεσαρισμένοι ίνταλις κάμνεις έτσι, αλλά αν κάμεις εσύ ένα λάθος εν είσαι σωστή επαγγελματίας τζαι τούτα εν πράματα που ένας γκράτιουέιτ εν να έκαμνε όι μια έμπειρη υπάλληλος τζαι αν εσύ νομίζεις ότι είσαι οβεργουέλμντ τζαι εν αντέχεις τη συνεχή πίεση τζαι το να δουλεύκεις λλίο παραπάνω, τι να πω τζι εγιώ που έχω τη δεκαπλάσια πίεση τζαι κτυπώ δωδεκάωρα αλλά τι να κάμουμε ο πελάτης καρτερά, τζαι μεν το δεις τούτο σαν κριτική τζαι δεν είναι προσωπικό, δες το σαν ενθάρρυνση να δουλέψεις παραπάνω, πιε τζαι καμιά βιταμίνη να σου δώσει ενέργεια, εν θα σε ωφελήσει μόνο εσένα αλλά τζαι εμένα τζαι την ομάδα αλλά παραπάνω εμένα που είμαι καινούργιος τζαι κάπου πρέπει να ξεφορτώνω τα σκατά που με ταΐζει η μάνατζερ μου. 

Εν επαραιτήθηκα ακόμα, άντεξα, αλλά έστειλα μέηλ στο έιτζ αρ. 

Τζαι μες τούτα τα σκατά στέλνει μου μήνυμα η φιλενάδα να με θυμίσει ότι πόψε μπάι δε γουέι, εν η παράσταση, μια παράσταση που εξέχασα πιλέ ότι εκλείσαμε που τον τζαιρό που την εκλείσαμε τζαι εβρέθηκα ξαφνικά να κάθομαι σε μικροσκοπικό θέατρο με τον Adrien Brody μπροστά μου να μου φτύνει μες τα μούτρα σχεδόν τζαι μεν το πείτε του Γουές αλλά είχα μεγάλο κόλλημα με τον Έντριαν πριν χρόνια τζαι έτσι όπως τον είχα μπροστά μου πόψε τζαι εθώρουν τα όμορφα τα σιέρκα του περίεργες σκέψεις τζαι φαντασιώσεις επερνούσαν που το μυαλό μου (σκίννι μπατ γουλντ στιλ ντού χιμ είπεν η φιλενάδα) τζαι μεν το πείτε του Γουές αλλά να ήμουν η φιλενάδα του τζαι να ταξιδεύκω τον κόσμο μαζί του τζαι προπάντων προπάντων να μεν δουλεύκω οκτάωρο για κόρπορέιτ μαλάκες που μου προτείνουν βιταμίνες να καλύψουν το εξιστέντιαλ ντρεντ που νοιώθω όποτε κάθομαι μπροστά στο κομπιούτερ. 

Φαντάσματα

Σχολάνω που τη δουλειά, πάω στο γυμναστήριο του κτιρίου, κάμνω τες ασκήσεις μου νοιώθω στα χάι μου, φορτώνουμε τσάντες, λάπτοπ, ρούχα, παπούτσια, ξεκινώ να πάω στο σταθμό τζαι σαν περπατώ, στα μισά της διαδρομής, ακούω ένα υποκοριστικό του ονόματος μου που μόνο ένα πλάσμα χρησιμοποιεί. 

Φακ. 

Εγώ ήξερα ότι δουλεύκει κάπου τζιαμέ στη περιοχή τζαι ότι είσιεν να ήταν θέμα χρόνου να τον δω ομπρός μου. Όπως είπε τζαι ο Σαλμάν Ρούσντι όταν είδε το μασιέρι να έρκεται πάνω του, "έτο, εβρεθήκαμε τελικά" εσκέφτηκα. Τζείνος, που εν είσιεν ιδέα ότι είμαι εργασιακή γειτόνισσα, ήταν σε σιοκ. 

Είπαμε τα θκυο λεπτά τζαι επήρε ο καθένας το δρόμο του. Σαν έμπαινα σε ένα μαχαζί τζιαμέ δίπλα να πιάσω φαΐ για σπίτι, αναρωτήθηκα πόσην ώρα εν να του πάρει να μου στείλει μήνυμα να μου ανακοινώνει τον άσβεστο έρωτα του για μένα, κάτι που κάμνει όποτε βαρκέται τα τελευταία οκτώ χρόνια. 

Μίαν ώρα παρά δύο λεπτά. 

Τζαι τωρά σκέφτομαι αν του τύπου δώσει του τη μπέιμπι ρέιντιαρ να με καρτερά κάτω που το γραφείο τζαι βουρούμε; Αν εμένα δώσει μου την ότι εν μου πάει η ζωή της νοικοτζυράς τζαι κάτσει μου βολικός ο πρώην; 

Πρόμπλεμ σόλβερ μπάι ντιφόλντ, η λύση τελικά ήταν απλή, ξέρω ποια μέρα της εφτομάς πάει γραφείο, οπότε άρκεψα να πηαίννω άλλη. 

Τζαι εδώ που τα λέμε, τα μηνυματούθκια εν εύκολα άμα μεινίσκεις εξήντα χιλιόμετρα μακριά. Άμαν εν να έσιεις φόον να τη δεις την άλλη μπροστά σου στα καλά καθούμενα τζαι αναδόξει της να σου απαντήσει τζαι να θέλει τζαι τίποτε, κόφκουνται σου τα δάχτυλα παρά να στείλεις άλλο μήνυμα. 

Μόνο μεν αλλάξεις τζι εσύ μέρα στο γραφείο. 

Δεκαπέντε χρόνια, δεκαπέντε ποστ

Έχω μια φίλη που εν δεκαπέντε χρόνια πιο μιτσιά μου. Εδεθήκαμε όταν εγνωριστήκαμε πριν χρόνια σε μια δουλειά που μας άφησε τζαι τες θκυο με τόσα ψυχολογικά που ήβραμε σωτηρία η μια στην άλλη. Μέσα στα χρόνια η φίλη μου, που ήταν ήδη επιρρεπής στη κατάθλιψη, έφτασε να είναι σε σημείο να μεν φκαίνει που το κρεβάτι, να βλέπει στη τηλεόραση, τζαι να τρώει, σκατά, τζαι να τουιτάρει ανελέητα, που τα ριάλιτι που βλέπει, την αγάπη της για τους κάττους τζαι όποιον σελέπριτι θεωρείται χοτττ κάθε εφτομάν, τζαι τα σχέδια της να αυτοκτονήσει. 

…

Εγώ, ο αδελφός της τζαι η συγκάτοικος της εδοκιμάσαμε τα πάντα, εκτός του να τη πάρουμε κουβαλητή σε ψυχιατρικό ίδρυμα που θέλει η συγκάτοικος της. Εν νομίζω να γίνεται έτσι πράμα έξω που ταινίες τζαι βιβλία που διαδραματίζονται τον δέκατο ένατο αιώνα. Ένα που τα πράματα που δοκίμασα για να τη συνεφέρω, ήταν να της πώ πόσο δύσκολα επερνούσα τζαι εγώ όταν ήμουν στην ηλικία της τζαι πόσο σημαντική ήταν για τη ψυχική μου υγεία η κοινωνικοποίηση. 

Εξαναείπα το δαμέ, όταν έκαμα το μπλογκ τον Μάη του 2009 ήμουν πολλά χάλια ψυχολογικά. Όι σε σημείο να θέλω να αυτοκτονήσω αλλά εν είχα καθόλου παρέες, έμενα σε μια πόλη που μισούσα, τζαι σε μια δουλειά που με έκαμνε να νιώθω σαν ένα ρομπότ. Μια φορά, επέρασα θκυο εφτομάες που ήμουν με άδεια να βλέπω δέκα σίζονς Φρεντς χωρίς να μιλήσω σε πλάσμα, έπιασα πάτο. Μάλλον όι, ο πάτος ήταν όταν είχα ερωτευτεί τον Έντριαν Μπρόντι τζαι εθκιάβαζα οτιδήποτε υπήρχε για τζείνον ονλάιν. 

Τούτη η εισαγωγή εφκήκε πιο μεγάλη από όσο εσχεδίαζα, επειδή όσο μελό τζαι αν ακούεται, τούτο το μπλογκ πραγματικά εβοήθησε με. Ένα ποστ για κάθε χρόνο τότε, τζαι σαν homage στο Friends…

The one with my first comment 

Ευχαριστώ σε DaisyCrazy για την επιβεβαίωση ότι εν εμίλουν του τοίχου. 

The one with the most views 

Είκοσι δύο χιλιάδες σας παρακαλώ. Θέλω να ελπίζω πως το ποστ τουλάχιστον κάμνει πονεμένους καρυδοφάγους να γελάσουν λλίο.

The one with an international career

Τζείνο που εξεκίνησε σαν ένα ποστ βαρεμάρας, ήβρε τον δρόμο για το lifo.gr μέσω της Α, μπα!

The one with the feminist

Τούτα που γράφω σε τούτο το ποστ πριν δεκαπέντε χρόνια εν πράματα που πιστεύκω που τον τζαιρό που θυμούμαι τον εαυτό μου.

The one that will burn in eternal hell

Τζαι το πιο τραγικό ρε γαμώτο εν το ότι έντεκα χρόνια μετά, εν άλλαξε τίποτε.

The one that tried to be political

Γιατί κανένα κυπριακό μπλογκ που τούτα που ακολουθώ εν αντιδρά στο τι γίνεται στη Γάζα;

The one I have no recollection about

Το καλοτζαίρι του 2011 εν πολλά ομιχλώδες, ήταν τότε που άρκεψα να έχω παρέες τζαι επαράκαμνα το λλίο με το ποτό.

The one with all the ambition

Θυμούμαι ακόμα τζείνη τη νύχτα στον μόλο, τζαι ακόμα εν να ήθελα ιδανικά να με πληρώναν για να γράφω ότι θέλω.

The one with the plague

Τότε που ενόμιζα ότι το μπλογκ θα ήταν μια βιωματική αναφορά της πανδημίας. Εκράτησε θκυο εφτομάες.

The one where I hate my country

Τούτο, "οι κοτζιάκαρες μες τες πολυκατοικίες στους προσφυγικούς συνοικισμούς που ποτίζουν τες γλάστρες πας το μπαλκόνι." εν μια εικόνα που είχα δει μιαν ημέρα κάπου στη Λεμεσό τζαι εσυγκίνησε με πολλά, τζείνη η κοτζιάκαρη θα ήταν νέα το 1974, θα είσιεν σπίτι, με κήπο, αυλή, τη ζωή της μπροστά της. Τζαι ακόμα μισώ οτιδήποτε επροκάλεσε τζαι διατηρεί την κατάσταση.

The one with all the monologues

Αρέσκει μου πάντα το θέατρο τζαι οι θκυο που τούτες τες παραστάσεις εν παραστάσεις που θυμούμαι σχεδόν με κάθε λεπτομέρεια τόσα χρόνια μετά.

The one in the air

Η θεωρία μου είναι ότι αν ππέσει το αεροπλάνο, έππεσε, εν τζαιν δικό μας. Αν δεν ππέσει όμως τζαι κάμει με να φοηθώ τόσο πολλά που εν θα μπορώ να ξαναμπώ σε αεροπλάνο, τότε ναι, θα έχουμε πρόβλημα.

The one with a milestone

Εκατό ποστς σε ενάμιση χρόνο τζαι 436 συνολικά, τούτο ήταν λλίο ότι να 'ναι για να κλείσουν θεματικά τα εκατό.

The one with all the books

Θα ήθελα να σας πω ότι εξαναδιάβασα τη λίστα να δω πόσα παραπάνω έχω διαβάσει ως τωρά αλλά βαρκούμαι τζαι εν θα πω ψέματα.

The one with the most comments

Μάλλον. Εν εκατάφερα να έβρω πώς να έβρω το ποστ με τα πιο πολλά κόμμεντς αλλά 54 φαίνονται αρκετά καλά.

Έθελα την επιλογή νάκκον κουτουρού αλλά να καλύπτει κάποια πράματα, κάποια ποστ εθυμήσαν μου καταστάσεις, κάποια εκάμαν με να γελάσω (πάντα ψωνάρα), κάποια αναστατώσαν με (ευτυχώς έχω θέραπι σέσσιον αύριο), αγαπώ το μπλογκάκι μου τζαι ας μεν γράφω συχνά.