Άμα δε σε θέλει…

Καθόμαστε με τον Maurice δίπλα στο τζάκι. Η θαλπωρή μας επηρεάζει γιατί αυτός σκανάρει τον χώρο ψάχνοντας για τον άντρα της ζωής του ενώ εγώ έχω μια πολύ έντονη εσωτερική συζήτηση με τον εαυτό μου για το αν πρέπει να στείλω ένα μήνυμα ή όχι. Αποφασίζω να μη στείλω τελικά και γέρνω αποφασιστικά μπροστά γνέφοντας στον Maurice να πλησιάσει.

Να ανοίξει η πόρτα, του λέω, και να μπουν μέσα δύο ωραίοι τύποι, ένας γκέι και ένας στρέητ και να κάτσουν δίπλα μας. Γελάμε και εκείνη την ώρα ανοίγει η πόρτα και μπαίνουν μέσα δύο ωραίοι τύποι, γνωστοί του Maurice, ένας γκέι και ένας στρέητ και έρχονται και κάθονται δίπλα μας. Μιλάμε μαζί τους για λίγο και φεύγουν. Εγώ νοιώθω εξαπατημένη, μια ευχή που είχα να πραγματοποιηθεί τα Χριστούγεννα χαραμίστηκε σε αυτούς τους δύο;

Διαβάζω τη Lifo που ψάχνει τη καλύτερη συνοικία της Αθήνας για να ζεις και θέλω να ζήσω σε όλες ενώ έχω ήδη ζήσει σε μια. Αχ ρε Φοίβο, ήμασταν γείτονες φανταστικέ άντρα της ζωής μου; Μπορώ να ευχηθώ κάτι ακόμα ή θα ισχύσει πάλι το πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί μπορεί να το πάθεις και να βρεθώ σε κανένα χαρτόκουτο στην Ομόνοια;

Το ξέρετε ότι βγαίνει καινούργιο Before…; Γυρίστηκε στην Ελλάδα και ονομάζεται Before Midnight. Κανένας δεν ξέρει ακόμα την υπόθεση αλλά αν κρίνω από τη μοναδική φωτογραφία που κυκλοφόρησε, αυτή θα έσυρε αυτόν σε ένα βουκολικό χωριό να αρμέξουν γίδια και αυτός γκρίνιαζε για τη Νέα Υόρκη που πεθύμησε ή αυτός έσυρε αυτή σε ένα βουκολικό χωριό για να γράψει το καινούργιο του μυθιστόρημα με τίτλο ίσως Μεσάνυχτα στη Μεσσηνία και αυτή βαριέται και ονειρεύεται το Σανζ Ελιζέ.

Δεν μπορώ καν να ευχηθώ να ταξιδέψω στην Ευρώπη με τρένο γιατί την προτελευταία φορά που το έκανα, ενώ καθόταν απέναντι μου ένας ωραίος νεαρός, κοιμόταν σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού με το ένα μάτι ανοικτό! Φορούσα μαύρα γυαλιά γιατί δεν μπορούσα να είμαι και εντελώς σίγουρη ότι κοιμόταν και τον παρακολουθούσα για δύο ώρες να ροχαλίζει με το ένα μάτι ορθάνοικτο να βλέπει το ταβάνι.

Άμα δε σε θέλει…  

Καλά Χριστούγεννα Πρασινάδα

Αγαπητή Πρασινάδα,

ο Secret Ουφ! Santa λειτουργεί και σαν μαγικό τζίνι αφού ζήλεψες τη δόξα του Νόνη και ήθελες κι εσύ βραβείο Νόμπελ έτσι τι να κάνω κι εγώ αγγάρεψα τον Santa και μπήκαμε στη σελίδα των Νόμπελ για να σου απονείμω αυτό της Χημείας ή το Medicine όπως το γράφει εκεί και όπως το είπες κι εσύ αλλά δεν ξέρω πως μεταφράζεται στα ελληνικά και φυσικά βαριέμαι να ψάξω αλλά αυτά τα δύο βραβεία τα έχουν πάρει δυάδες έτσι αποφάσισα να σου δώσω το Νόμπελ Φυσικής που δεν ξέρω καν αν είναι στον κλάδο σου αλλά τουλάχιστον θα το είχες πάρει μόνη σου αλλά και αυτό το έχουν πάρει δύο μαζί και θα έλεγα ότι οι επιστήμονες είναι σαν τους χιώτες πάνε δυο δυο αλλά θα ήταν μάλλον σαχλό αστείο έτσι θα σου δώσω τελικά το Νόμπελ Χημείας που από όσο ξέρω είναι στον κλάδο σου και σου βρήκα και συνέταιρο συνεργάτη σύντροφο πως τους λένε για να σε βοηθά με τις έρευνες σου να πλένει κανένα πιάτο την ώρα που εσύ θα παίζεις με τις πρωτεΐνες και να παίζει και καμιά κιθάρα τραγουδώντας σου αγαπησιάρικα τραγούδια για εμψύχωση οπότε κατάλαβες για ποιον σου λέω τόση ώρα έτσι απόλαυσε το δώρο σου στα πλαίσια των ευχαριστιών των μπλόγκερς προς εσένα που μας οργάνωσες σε αυτό το τόσο ωραίο παιχνίδι γλυψ γλυψ γλυψ. 

Η μοναδική τελεία του ποστ αφιερωμένη στη δική μου Secret Santa για τα τέλεια της δώρα :-)  

Μεγάλες στιγμές για τη χώρα μας

Όλα ξεκίνησαν μια κρύα νύχτα του Νιόβρη του 1895 όταν ένας ζάμπλουτος σκανδιναβός εκλώτσησε την ολόχρυση του σίκλα. Επειδή προφανώς δεν μπορούσε να τα πάρει μαζί του, επένδυσε στην αθανασία αφήνοντας το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του σε κάτι βραβεία που θα είχαν το όνομα του σε τομείς όπως η επιστήμη, η ειρήνη, η λογοτεχνία και κάπου αλλού που βαριέμαι τώρα να ψάξω.

Το βραβείο λογοτεχνίας για φέτος πάει για πρώτη φορά σε ένα κύπριο, μπλόγκερ ποιητή αγαπητό στην κυπριακή μπλογκόσφαιρα η οποία χάρηκε και συγκινήθηκε με το γεγονός. Κάποιες φήμες ότι γνωστή κύπρια μπλόγκερ σύζυγος μάνα έπαθε νευρικό κλονισμό και έφτιαχνε γλυκά με τα χεράκια της με σκοπό να τα στείλει στη σουηδική ακαδημία με σημείωμα «εκ μέρους του Φίλιπ Ροθ, με αγάπη» είναι απλά φήμες και κακοήθειες.

Για φέτος, κυρίες και κύριοι, το Νόμπελ Λογοτεχνίας απονέμεται στον Νόνη! Πάτα δαμέ για τα πυροτεχνήματα.

Σε συνομιλία που είχαμε μαζί του, μας εξέφρασε την έκπληξη του για τη βράβευση του. Όπως ανάφερε, ήταν στόχος ζωής το Νόμπελ Λογοτεχνίας αλλά δεν το περίμενε τόσο νωρίς στη καριέρα του. Όλα ξεκίνησαν πέρσι τα Χριστούγεννα όταν η διάσημη πανέμορφη πανέξυπνη μπλόγκερ Ουφ! σαν η Secret Santa του, του έκανε δώρο ένα ποστ στο οποίο τον προέτρεπε να γράψει το ποιητικό αριστούργημα που του χάρισε τελικά το Νόμπελ. Μας ανάφερε ότι της χρωστά τα πάντα, γι αυτό και το χρηματικό ποσό που συνοδεύει το βραβείο θα το καταθέσει στον λογαριασμό της.

Η ποίηση του Νόνη όπως αναφέρει η ανακοίνωση της Ακαδημίας, μέσα από τις παθιασμένες του λέξεις, μας κάνει να ερωτευόμαστε ξανά. Σε ερώτηση της ρεπόρτερ μας αν θα ταξιδέψει στη Στοκχόλμη για την απονομή, ο Νόνης απάντησε πως κάθε Δεκέμβρη περνά τις διακοπές των Χριστουγέννων στο σαλέ της συντρόφου του, διάσημης ιταλίδας ηθοποιού Μόνικα Μπελούτσι στις γαλλικές Άλπεις και ακόμα δεν είναι βέβαιος αν θα αντέξει να την πάρει μαζί του και να του κλέψει τη δόξα έστω και με διαφορά στήθους.

Συνέντευξη του νομπελίστα ποιητή μας μπορείτε να διαβάσετε στην ονλάιν έκδοση του επόμενου Σίκρετ Πίκου Απίκου από την αρχισυντάκτρια μπλόγκερ τουίτερερ τέρας οργάνωσης Σίκρετ Σάντα επιστήμονα μαγείρισσα ζαχαροπλάστισσα επαναπατρισθείσα Πρασινάδα.

Καλά Χριστούγεννα Νόνη και εύχομαι κάποια στιγμή να κερδίσεις το Νόμπελ Λογοτεχνίας και στην πραγματικότητα!

Καλά Χριστούγεννα σε όλους και μη ξεχνάτε, five more days to sant-a-gift!

Προεργασία

Αυτό το ποστ είναι μέρος του δώρου του Secret Santa προς τον Νόνη. Κάποια στιγμή ήθελα να βάλω το πιο κάτω σαν λινκ στο ποστ και σκέφτηκα αυτό τον τρόπο για να το ανεβάσω. Αν υπήρχε πιο εύκολος τρόπος μη μου το πείτε γιατί θα θιχτώ. Απολογούμαι σε όσους περίμεναν το loading να κάμει load :Ρ

η Ουφ! γυμνή

Ήρτετε; Τέλεια!! Λοιπόν, πάτε τώρα από εδώ να δείτε τις οδηγίες για τον φετινό Σίκρετ Σάντα!! 

υγ. ο τίτλος είναι κλεμμένος από το βιβλίο του Νικ Χόρνμπι, Η Τζούλιετ γυμνή στο οποίο μια άσημη εγγλέζα που ζει σε μια παραλιακή πόλη γνωρίζει και *γνωρίζεται* με τον αγαπημένο της αμερικανό τραγουδοποιό. Εντελώς συμπτωματικά κι εγώ ζω σε παραλιακή πόλη και αν κρατήσουμε τη κοινή γλώσσα - διάλεκτο περιμένω από τον αγαπημένο μου έλληνα τραγουδοποιό να έρθει να γνωριστούμε! 

Πάλι το ίδιο

Το αεροπλάνο φεύγει σε μια – μιάμιση ώρα κι εγώ μόλις τώρα θυμάμαι ότι έχω εισιτήριο για τη συγκεκριμένη πτήση και ότι πρέπει, και θέλω, να το προλάβω. Πανικοβάλλομαι και τρέχω στην αποθήκη για τη βαλίτσα προσέχοντας πρώτα τη φάτσα μου στον καθρέφτη του μπάνιου. Όπως πολύ συχνά άμα κολοτζιάζω στο σπίτι, είμαι άπλυτη, αχτένιστη, ένα χάλι και φοράω γυαλιά μυωπίας τα οποία είναι κάπως παλιά, η μυωπία μου έχει στο μεταξύ μεγαλώσει και δεν βλέπω πολύ καθαρά.

Στην αποθήκη, προσπαθώ να βγάλω τη βαλίτσα από εκεί που είναι αλλά κάτι με εμποδίζει το οποίο λόγω της μυωπίας δεν μπορώ να δω. Τελικά χωρίς να το καταλάβω βγαίνει με ένα τρόπο που ξαφνικά φαίνετε πολύ απλός και τρέχω στο υπνοδωμάτιο να μαζέψω τα πράγματα μου. Ανοίγω ντουλάπια και συρτάρια και προσπαθώ μες τον πανικό μου να συνδυάσω ρούχα παπούτσια τσάντες και βρακιά.

Απελπίζομαι, λέω ότι δεν θα προλάβω, σταματώ για λίγο και σκέφτομαι πως θα χάσω το αεροπλάνο και πως δεν πειράζει αφού δεν θυμόμουν καν ότι θα ταξίδευα. Ξαφνικά η μια – μιάμιση ώρα φαίνετε αρκετός χρόνος για να προλάβω και συνεχίζω πετώντας στη βαλίτσα ότι να ‘ναι.

Μπαίνω στο ταξί στο χάλι που ήμουν όταν θυμήθηκα τη πτήση και σκέφτομαι ότι θα σουλουπωθώ στο αεροδρόμιο μετά το check-in. Τότε θυμάμαι ότι ξέχασα να βάλω στη βαλίτσα τα καλλυντικά μου και λέω στον οδηγό ότι προλαβαίνω να πεταχτώ στο σπίτι να τα πάρω. Στην επόμενη σκηνή κρατάω ένα νεσεσέρ και πετάω μέσα μπουκαλάκια, σωληνάρια και καλλυντικά.

Το αεροπλάνο φεύγει σε είκοσι λεπτά και πρέπει να προλάβω το λεωφορείο για το αεροδρόμιο. Λέω πάλι να τα παρατήσω, δεν προλαβαίνω με τίποτα αλλά σκέφτομαι ότι μπορεί να έχει καθυστέρηση η πτήση κι εγώ να προλάβαινα και να μη πάω και να είναι τόσο κρίμα.

Τώρα είμαι στη στάση για το λεωφορείο του αεροδρομίου το οποίο έρχεται με καθυστέρηση κι εγώ κοντεύω να σκάσω. Λέω στον οδηγό να τρέχει γιατί άργησα και σε μηδενικό χρόνο φτάνουμε στο αεροδρόμιο. Ψάχνω τη πτήση μου στις ανακοινώσεις αλλά δεν βλέπω τα γράμματα, τρέχω στα check-in αλλά δεν βγάζω νόημα (μάλλον οι άλλοι δεν βγάζουν νόημα), κολλάω στα τζάμια ψάχνοντας στον δίαυλο το αεροπλάνο αλλά δεν έχω ιδέα ποιο αεροπλάνο ψάχνω.

Ξυπνώ.

Επαναλαμβανόμενο όνειρο. Ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, αστρολόγοι, ονειρολόγοι, μπλογκολόγοι περιμένω τη διάγνωση.

Τρεις πλατείες

Οι νέες πλατείες της παλιάς πόλης

Κατεβαίνουμε τη Σαριπόλου και πάμε στο Κάστρο. Έχουμε για άλλη μια φορά το δίλημμα για το που να κάτσουμε για καφέ και κάνουμε δυόμιση φορές τον γύρο του κάστρου μέχρι να αποφασίσουμε. Έξω από τον χαρουπόμυλο μας πλησιάζουν πέντε πανύψηλα ωραία κορίτσια ντυμένα μάλλον υπερβολικά για χαλαρό κυριακάτικο απόγευμα και μας ρωτούν που είναι η πλατεία Σαριπόλου. Εγώ ξέρω ακριβώς που είναι και είμαι απόλυτα ικανή να πάω από εδώ που είμαι αλλά μου είναι αδύνατον να το εξηγήσω σε άλλο άτομο έτσι κάθομαι φρόνιμα και σιωπηλά ενώ ο Maurice τους εξηγεί τη διαδρομή.

Από τη νιρβάνα μου με βγάζει η ευγενική ερώτηση των κοριτσιών για το αν μπορούν να πάνε με τα πόδια μέχρι εκεί. Η απόσταση είναι πολύ μικρή, εκτός και αν φοράς τακούνια και παρόλο που δεν μου φαίνετε, την έχω κάνει τη διαδρομή με τακούνια, και πονάει, οπότε αυτό που βγαίνει από το στόμα μου χωρίς καν να το καταλάβω έχει να κάνει με τα παπούτσια τους. Τα παρατηρώ προσεκτικά σαν ποδίατρος ή σαν φετιχίστρια, ούτε το ένα είμαι ούτε το άλλο όσον αφορά τα παπούτσια τουλάχιστον, και βγάζω διάγνωση ότι σιγά σιγά, τοίχο τοίχο και προσεκτικά, πάνε άνετα με τα πόδια. Ελπίζω να μη με θυμούνται και να με βρίζουν ακόμα.

Μεγάλη πλατεία μικρής πόλης που δεν έχω ξαναπάει

Περπατώ χαλαρά χαζεύοντας βιτρίνες και προσποιούμενη στον εαυτό μου ότι ζω εκεί. Μπαίνω στα καταστήματα και λέω καλημέρα, μια από τις πέντε λέξεις εκείνης της γλώσσας που γνωρίζω. Κάνω ένα γύρο χαμογελώντας στη πωλήτρια που σίγουρα με ρωτάει αν θέλω βοήθεια και ξαναβγαίνω στη πλατεία.

Με σταματάει ένας νεαρός από ένα διαφημιστικό περίπτερο. Μου λέει καλημέρα και ξεκινά να μιλά. Προσπαθώ να τον σταματήσω, να του πω ότι άδικα μιλά και ότι δεν καταλαβαίνω λέξη από ότι λέει. Αυτός καταλαβαίνει ότι προσπαθώ να τον διακόψω αλλά επειδή πρέπει να κάνει τη δουλειά του, μιλά χωρίς να πάρει ανάσα για να μη μου δώσει την ευκαιρία να τον διακόψω.

Τελειώνει με ένα ερωτηματικό στο οποίο πρέπει να απαντήσω οπότε αναγκάζομαι απολογητικά να του πω ότι δεν κατάλαβα λέξη από ότι μου έλεγε τόση ώρα. Νόμιζα ότι θα φρικάρει και θα θυμώσει, αλλά αυτός συνέχισε στον ίδιο τόνο και σε γλώσσα που καταλάβαινα, να με ρωτά από πού είμαι, πόσο καιρό μένω εκεί και πως μου φαίνετε η πόλη του.

Μικρή πλατεία μεγάλης πόλης που αγαπώ ιδιαίτερα

Απόγευμα Κυριακής και στέκομαι στη μέση της πλατείας ακουμπισμένη σε ένα πεζούλι περιμένοντας ένα φίλο. Νωρίτερα περπατούσα λίγο επίτηδες και λίγο χωρίς να το θέλω, για αρκετή ώρα. Ξεκίνησα για μια μικρή βόλτα, συνέχισα μέχρι λίγο πιο κάτω, μετά λέω να πάω στον επόμενο σταθμό για το τρένο αφού είναι τόσο ωραία η διαδρομή και βρέθηκα μισοπεθαμένη από τη κούραση να ψάχνω απελπισμένη σε πεζόδρομο ένα τρένο ένα λεωφορείο ένα ταξί ένα ποδήλατο, κάτι επιτέλους.

Στη πλατεία πολύς κόσμος, υπάρχουν μίμοι και μουσικοί του δρόμου και γίνεται ένας ωραίος χαμός. Λίγο πιο πέρα, ένας τύπος παίζει στη κιθάρα μπαλάντες της δεκαετίας του εβδομήντα. Παρατηρώ τον κόσμο με αυτό το σάουντρακ και σκέφτομαι ότι αυτή η πόλη είναι μαγική. Εκείνη τη στιγμή, σαν σκηνή από ταινία, βλέπω ένα ζευγάρι, μες τη μέση του κόσμου, μες τη μέση της πλατείας, να χορεύει αγκαλιασμένο. Και να μην ερχόταν ο φίλος, μια χαρά θα την έβγαζα εκεί όλο το βράδυ νομίζω. 

Θα μπορούσε να μην έχει τελείες αλλά έχει

Να έχεις να πας κάπου και να βαριέσαι απίστευτα. Να γκρινιάζεις όλη μέρα χουχουλιάζοντας στον καναπέ. Να το παίρνεις απόφαση πως δεν μπορείς να το αποφύγεις και να αποφασίζεις να μπεις στο μπάνιο να γίνεις άνθρωπος. Να στο ακυρώνουν όταν πια είναι αργά για να κανονίσεις οτιδήποτε άλλο.

Τελικά με έσωσε το Vicky Cristina Barcelona που ξανά-ξανά-είδα. Αχ Χαβιέρ! Τον είδα και στο Skyfall με τη ξανθιά του τη φράντζα… πρέπει να κάνει κάτι με τον ατζέντη του! Δεν γίνεται να παίζει τον κακό σε κάθε χολιγουντιανή μαλακία και να είναι και σέξι ταυτόχρονα;

Εντάξει, δεν ήταν σε χολιγουντιανές μαλακίες όπου έπαιξε τον κακό. Sam Mendes I love you! Θυμάμαι την εποχή του American Beauty έβγαινα με κάποιο που συμφώνησε να έρθει μαζί μου στο σινεμά να το δούμε αν συμφωνούσα κι εγώ να δω μαζί του τον καινούργιο τότε 007, που ούτε που θυμάμαι ποιο ήταν. Εγώ υπέφερα δυο ώρες, υπέφερε και αυτός δύο ώρες, ήμασταν πάτσι! Εντάξει, το παραδέχομαι, εκείνος υπέφερε περισσότερο! Που να το ξέραμε ότι τόσα χρόνια αργότερα ο σκηνοθέτης του American Beauty θα σκηνοθετούσε τον καινούργιο τώρα 007.

Τις σινεφίλ αναφορές θέλω να διακόψει μία παρατήρηση που έκανα κατά τη διάρκεια του Skyfall: τί κορμάρα έχει ο Daniel Craig!!! Παρακαλώ να διαβαστεί με έντονο τονισμό το ρμά και να προστεθεί ένα χωριάτικο ά μετά τη λέξη Craig. Ευχαριστώ!

Εδώ είχα γράψει μια παράγραφο να κοροϊδεύω ένα νεαρούλη ηθοποιό που είδα (άλλο είδα άλλο διάβασα) συνέντευξη του σε ένα περιοδικό αλλά είμαι στις καλές μου και την έσβησα.

Διάβασα και την συνέντευξη των αρχιεπισκόπων. Όσοι… ξέρετε… είσαστε λίγο… πώς να το πω… όχι συνεσταλμένοι, όσοι επαίρεστε για αυτό το μειονέκτημα σας… να ξέρετε ότι οι αρχιεπίσκοποι δεν είναι εναντίον σας. Ξέρουν, καταλαβαίνουν, αντιλαμβάνονται, ότι δεν σας έστειλε έτσι ο θεός. Ίσως είχε κενά αέρος στη διαδρομή του ο πελαργός και να τάραξε κάτι στον εγκέφαλο σας. Ίσως κάποιες καταστάσεις σε μικρή ηλικία να σας οδήγησαν εδώ. Οι αρχιεπίσκοποι σεβομεθάνουν την ιδιαιτερότητα σας και σας καλούν να αγωνιστείτε.  Οφείλετε να αγωνιστείτε.

Θα ήθελα να συνεχίσω αλλά τσαντίστηκα, τη συνέντευξη μπορείτε να τη δείτε στο σάιτ του Πολίτη. Μαζί με την αναφορά στους πέντε παλιοπαράδες που βγάζει από τη τσέπη χωρίς να κόψει απόδειξη.

Πως από τον Χαβιέρ και τον Ντάνιελ πέρασα στον αρχιεπίσκοπο θα έγραφα ότι θα σας ενημέρωνε ο ψυχολόγος μου αλλά θυμήθηκα ότι σεβομεθανόμενη τον νεαρούλη που δεν θυμάμαι το όνομα του έσβησα την κακοπροαίρετη παράγραφο που τον αφορούσε και η οποία λειτουργούσε σαν συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα δύο θέματα. Έλεγα μάλιστα ότι το έκαψα πάλι με τα παλιοπεριοδικά!

Εδώ θα βρείτε πληροφορίες για τον φετινό Secret Santa! Το banner θα το βάλω μόλις μπει ο Δεκέβρης, τότε ξυπνά το χριστουγεννιάτικο πνεύμα μέσα μου. 

Δείξε μου τα likes σου να σου πω ποιος είσαι

Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που σχολιάζουν διάφορες ειδήσεις στο Facebook με λύσσα και μίσος; Ας πούμε τώρα είδα ένα post της Lifo στο Facebook με τίτλο «Η βασίλισσα Ελισάβετ πεθαίνει» και από κάτω κάμποσα σχόλια που τη βρίζουν, «ψόφο», «στο διάολο» κλπ ωραία.

Ποιος τη χέζει τη βασίλισσα, δεν με πήρε ο πόνος και γέλασα με το σχόλιο κάποιου που παίζει με το god saves the queen γράφοντας god wants the queen. Το πρόβλημα μου είναι αυτοί που σχολίασαν χωρίς καν να πατήσουν πάνω στο λινκ να διαβάσουν την είδηση, που εδώ που τα λέμε είδηση δεν είναι, μια βλακεία από αυτές που βάζει συχνά η Lifo, χέστηκε η φοράδα στο… εχμμμ που ακριβώς χέστηκε; Στο αμπέλι; Κάτι δεν μου κολλά.

Ποια είναι η ψυχολογία αυτών των ανθρώπων; Κάθονται στο computer/tablet/iphone την ώρα της δουλειάς/του καφέ/του σεξ και διαβάζουν κάτι ή μάλλον, διαβάζουν ένα τίτλο και βγάζουν τον χειρότερο τους εαυτό στα κόμμεντς; Το πιο σημαντικό με το ίντερνετ νομίζω είναι που μας δίνει την ευκαιρία, όχι να αυτολογοκριθούμε αλλά να σκεφτούμε δύο φορές τη μαλακία που μας έρχεται στο κεφάλι πριν την πούμε. Και στο ίντερνετ δεν τη λέμε. Την γράφουμε!

Νομίζετε ότι ακόμα κι εγώ, από κοντά είμαι τόσο έξυπνη, όμορφη και πνευματώδης όσο από το μπλογκ; Ξέρετε πόσο edit έχουν τα ποστ μου;

Στο Facebook υπάρχουν όλα εκεί, το όνομα σου, η φωτογραφία σου, όλα σου τα στοιχεία αν δεν φρόντισες να αλλάξεις τις ρυθμίσεις και αυτό που έγραψες μπορεί να το δει ο οποιοσδήποτε από τις 115,892 ανθρώπους που έχουν like στη συγκεκριμένη σελίδα. Αυτό δεν σε νοιάζει; Όχι επειδή θα σε κακολογήσει κάποιος, από ότι ξέρω η θεία μου η Λούλα δεν έχει Facebook, αλλά εσύ ρε παιδί μου, τι γνώμη έχεις για τον εαυτό σου όταν βλέπεις κάτω από μια είδηση ή “είδηση” το σχόλιο σου να λέει «Παλιοσαύρα...» ας πούμε;!

Τελοσπάντων, πάω να συνεχίσω με το μάθημα των γαλλικών γιατί στις εφτά θα έρθει ο δάσκαλος του πιάνου, mes amours. 

Ποστ αποκατάστασης

Επειδή κοντεύει να βγει ο Οκτώβρης και μόνο ένα ποστ έχω και αυτό πολύ γκρινιάρικο πρέπει οπωσδήποτε να αποκαταστήσω τον γλυκούλικο μου χαρακτήρα με ποστ αγαπησιάρικο.

Μια μικρή γκρίνια πριν συνεχίσω με τα υπόλοιπα θέματα της επικαιρότητας. Θυμάστε ένα από τα oh my love ποστς; Λοιπόν, έχω να πω, πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί μπορεί να το πάθεις! Όχι, δεν συνάντησα τον Sebastian Koch μπροστά μου ή από πάνω μου γκουχ γκουχ γκουγχχχ αλλά συνέχεια στην οθόνη του κομπιούτερ σε όποιο σάιτ και αν μπω!

Εντάξει, το εμπεδώσαμε, ο θεός αγαπάει το χαβιάρι και ο Sebastian Koch παίζει τη Βαρβάκειο εχμμμ σόρυ τον Βαρβάκη εννοώ, αλλά λυπηθείτε μας, φτάνει με τη διαφήμιση, δεν πετάω εφτά ευρώ να πάω να το δω μετά από τόσα που άκουσα, όσο σέξι και αν φαίνετε με το κόκκινο του το πανωφοράκι και τα μούσια. Αχ!

Πάλι καλά, φαντάζεστε να είχαν στη διαφήμιση τον Παπακαλιάτη που επίσης παίζει στη ταινία; Φαντάζομαι πως σε κανένα περιοδικό τύπου Μανίνα (κυκλοφορά ακόμα;!) ίσως και να έχουν διαφήμιση με τη φάτσα του!

Και αυτό μου θυμίζει μια μεγάλη μου απορία: τι σκατά βρίσκουν τα δεκαπεντάχρονα σε τύπους όπως ο Παπακαλιάτης ή ο Ρουβάς; Αν είναι δυνατόν δηλαδή!! Να μου πεις ακούνε καλή μουσική και φυσικά δεν τες νοιάζει πως είναι στη φάτσα αυτός που τραγουδά, εντάξει αλλά αυτά είναι ερωτευμένα μαζί τους! Με το Ρουβά αν είναι δυνατόν! Ποιο είναι το αντρικό αντίστοιχο της γερομπεμπέκας;

Χίλιες φορές καλύτερα ο Justin Bieber και οι One Direction! Πως το έχω με τη νέα γενιά, ε;!

Τώρα που είπα γερομπεμπέκα… θυμάστε αυτή που έπαιζε στους Δύο Ξένους την κερατωμένη του Μαρκορά; Την είδα σήμερα σε ένα περιοδικό να καμαρώνει για τις ρυτίδες που θα αποκτήσει. Κυρά μου, με τόσα λίφτινγκ όσο και αν το θες ρυτίδες δεν πρόκειται να αποκτήσεις, το πολύ πολύ αν τις θες τόσο πολύ πες στον πλαστικό να σου φτιάξει μερικές να έχεις να παίζεις!

Εχμμμ αυτό θα ήταν ποστ αποκατάστασης του γλυκούλικου μου χαρακτήρα είπα, ε; Πάτε καλά; Διαβάζετε αυτό το μπλογκ τα τελευταία τριάμισι χρόνια;! Τριάμισι χρόνια, έ; Ππππεεεεεεε…

Εσείς τι νέα; Επειδή είμαι λίγο πιεσμένη ακόμα, αν δεν βαριέστε γράψτε μου τα νέα σας στα κόμμεντς…  

Τραγουδάκι

Εγχειρίδιο χειρισμού μανάδων

Βρήκα δουλειά να δούμε μέχρι πότε και είμαι πολύ πιεσμένη και αγχωμένη και ζαβλακωμένη ενώ η μάνα μου αποφάσισε να με πρήξει για άλλη μια φορά πιστή στην αποστολή της να με πρήζει για ότι μπορεί να θυμηθεί όποτε με βλέπει πιεσμένη θέλοντας τίμια και ειλικρινά να με φτάσει στα όρια μου καθώς αδυνατεί να καταλάβει με οποιονδήποτε ευγενικό ή όχι και τόσο ευγενικό τρόπο ότι θέλω να με αφήνει στην ησυχία μου όποτε ξέρει ότι είμαι πιεσμένη και δεν είναι κάτι το οποίο κρύβω ή δεν φαίνετε στη φάτσα μου όταν είμαι πιεσμένη το λέω ακόμα και σε κάποιο που με βλέπει τυχαία στον δρόμο και με ρωτά ευγενικά τι κάνω εγώ απαντώ ότι είμαι πιεσμένη αλλά ακόμα και αν δεν το πω θα το καταλάβει από τα μάτια που αλληθωρίζουν το στόμα που τρέμει το χρώμα που είναι ωχροκίτρινο με πράσινες κηλίδες και τη γλώσσα που είναι στρίγγλικη και ο καθένας παίρνει τα μέτρα του που είναι συνήθως η άτακτη οπισθοχώρηση και αυτό συμβαίνει με όλους εκτός από τη μάνα μου που φαίνετε να έχει άγνοια κινδύνου με αποτέλεσμα να κάνω σενάρια δολοφονίας στο μυαλό μου με επικρατέστερο να της βάλω ποντικοφάρμακο στα χάπια για τη πίεση αλλά νομίζω πως έτσι θα με βρουν και δεν θέλω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου στη φυλακή οπότε ζητώ τη βοήθεια σας για να συντάξουμε μαζί ένα εγχειρίδιο αντιμετώπισης και χειρισμού μανάδων το οποίο εσείς θα συντάξετε γιατί εγώ δεν έχω χρόνο και από το οποίο θα πρέπει να απουσιάζουν οδηγίες δημιουργίας διαλόγου γιατί κάτι τέτοιο δεν ισχύει όταν έχεις απέναντι σου τη μάνα μου και κάτι μου λέει πως αυτό δεν ισχύει όταν έχεις απέναντι σου οποιαδήποτε μάνα γιατί το κλασικό επιχείρημα καλάν εν θα ξαναμιλήσω ενώ ακούγεται τόσο μα τόσο γλυκά και υπέροχα και ακριβώς to the point ποτέ μα ποτέ μα ποτέ δεν το κρατούν γαμώτο και θα ήθελα να ρωτήσω αν υπάρχει κανένας δικηγόρος ανάμεσα μας για μητροκτονία η ποινή πόσο πάει αναρωτιέμαι γιατί αυτό που φαντάζομαι δηλαδή ένα συμβολικό ποσό για τον κόπο του περιπολικού που θα σε πάει σπίτι μετά τη δίκη συμπεριλαμβάνεται στις τιμές ενός ταξί ή είναι λιγότερο ή μήπως περισσότερο ειδικά αν έχουν και αναμμένα τα πως τα λένε αυτά τα λαμπάκια για εφέ και για εντυπωσιασμό των περιοίκων καθώς θα σε χειροκροτούν επιστρέφοντας χαρούμενοι στο σπίτι τους για να δολοφονήσουν με τη σειρά τους ο καθένας τη δική του μάνα; 

Τέσσερα πριν τέσσερα μετά

Τζείνα τα μαύρα τα παπούτσια τα γυαλιστερά τα κοτζιακαρίσιμα που ενόμιζα ότι είχαν στυλ χωρίς να καταλάβω ότι εν θα μπορούσα να περπατήσω πάνω από τρία μέτρα φορώντας τα τζαι επέταξα τα πριν λίγο καιρό στην τελευταία εκκαθάριση της αποθήκης τελικά εν έπρεπε να τα αγοράσω.

Τζείνη τη φορά που με εχούφτωσε ο ΨΞΠΣΠΕΥΠΚΚΑΦ σαν εκαθούμασταν στο κομπιούτερ τζαι ακούαμεν Τρύπες εν έπρεπε να μετακινηθώ διακριτικά τζαι να πάω να σταθώ πάλε διακριτικά στην άλλη άκρη του δωματίου.

Κάθε φορά που είχα να επιλέξω μεταξύ του να κάμω κάτι ή να κάτσω στα αυκά μου εν έπρεπε να εκάθουμουν στα αυκά μου. Κότα! Ααααα εν που δαμέ που εφκήκε η έκφραση;!

Το καλοκαίρι σε τζείνη τη μεγάλη ωραία πολύχρωμη πόλη την ώρα που επαίρνουν που τζείνο το ωραίο μεγάλο πολύχρωμο κατάστημα έπρεπε να έμπαινα μέσα, όι να ξεροσταλιάζω στη βιτρίνα!

Να φτιαχτεί μια σιδηροδρομική γραμμή που να ενώνει τη Κύπρο με την ηπειρωτική Ευρώπη. Ίντα ωραία που ακούεται το ηπειρωτική Ευρώπη… κάμνει με να νομίζω ότι είμαι στην Ευρώπη τζαι ας είναι τζαι νησιώτικη!

Να βρεθεί επιτέλους ένα πλάσμα να με πληρώνει καλά για να κάμνω ότι θέλω.

Να έβρω τι θέλω να κάμνω!

Μόλις έβαλε Δεληβοριά το ράδιο οπότε θυμήθηκα τι άλλο θα ήθελα: τον Φοίβο σε συσκευασία δώρου να παίζουμε χε χε… 

Hangover on the pms with a bit of the flu

Κάποια στιγμή χορεύαμε στο μπαρ το rivers of Babylon και μετά περπατούσαμε στη πόλη λέγοντας βλακείες και μετά μπήκα σπίτι και αποφάσισα ότι δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ γιατί βρομούσαν τα μαλλιά μου έτσι μπήκα για μπάνιο η ώρα τέσσερις το πρωί και μετά ξεράθηκα στο κρεβάτι τουρτουρίζοντας για να ξυπνήσω στις οκτώ με ένα απίστευτο πονοκέφαλο και ήπια ένα καφέ προσπαθώντας να συνέλθω αλλά δεν είχα τίποτα να φάω έτσι μπήκα στο αυτοκίνητο να πάω να φέρω κανένα κουλούρι και μπροστά μου ήταν ένας γέρος που οδηγούσε με τριάντα χιλιόμετρα και έφαγε το βρισίδι της ζωής του μέχρι που αποφάσισε να σταματήσει σε ένα αλτ και να κοιτάζει μια δεξιά μια αριστερά μέχρι να του αναδόξει που να πάει χωρίς να κοιτάζει ο μαλάκας τη πινακίδα μπροστά του που θα του εξηγούσε με κάθε λεπτομέρεια και τότε ξεκίνησα να κορνάρω γιατί μου έσπασε τα νεύρα αλλά έτσι τον βοήθησα να αποφασίσει και έστριψε από κει που έστριψα κι εγώ και άρχισα να ανησυχώ μήπως κατέβει στον φούρνο όπως εμένα και μου πει οτιδήποτε ή να είναι κανένα συμπαθητικό ανήμπορο γεροντάκι και να με πιάσουν οι τύψεις και τότε βούρκωσα και πήγαινα κι εγώ με είκοσι χιλιόμετρα για συμπαράσταση αλλά ευτυχώς προχώρησε έτσι μπόρεσα με την άνεση μου να κουνάω το κεφάλι μου υποτιμητικά κλαψουρίζοντας για τη τύχη μου που τον έφερε μπροστά μου αυτό το πρωί που πεινάω και έχω πονοκέφαλο και τρέχουν οι μύξες μου χωρίς να προσέχω ότι αυτό επιδείνωνε τον πονοκέφαλο μέχρι που αγόρασα το πολυπόθητο κουλούρι και ήρθα σπίτι να το φάω και να προσπαθήσω να κοιμηθώ ξανά αλλά ήταν αδύνατον γιατί εκτός από πονοκέφαλο με πονούσε και το ζινίτζι μου γιατί μόνο μια βλαμμένη θα κοιμόταν τέσσερις η ώρα το πρωί με βρεγμένα μαλλιά άσε που κατουριόμουν από τον χυμό που πανέξυπνα ήπια πριν δοκιμάσω να κοιμηθώ έτσι ξανασηκώθηκα και σερνόμουν μέχρι το μεσημεριανό μετά το οποίο προνόησα να πιω παυσίπονα και ξαναπροσπάθησα να κοιμηθώ πράγμα που ευτυχώς κατάφερα και ξύπνησα μετά από τρεις ώρες πολύ καλύτερα και χωρίς πονοκέφαλο παρόλο που η μύτη συνέχιζε να τρέχει και το pms να βγάζει όλες μου τις ανασφάλειες και τα κόμπλεξ στην επιφάνεια και το να κάθομαι να χάσκω στο Facebook δεν βοηθούσε ιδιαίτερα έτσι έκατσα στη τηλεόραση να δω μια ταινία με τον Jim Carrey που περίμενα να είναι κωμωδία αλλά όταν είσαι περίπου στην ίδια κατάσταση με τους ήρωες δεν μπορείς να γελάσεις και πολύ παρόλο που μου έκανε εντύπωση για άλλη μια φορά πόσο οι κυπραίοι μοιάζουμε με τους αμερικανούς, τους αμερικανούς στις ταινίες τουλάχιστον μόνο που τα δικά μας παιδιά δεν μιλούν ισπανικά αλλά βιετναμέζικα και άσε που η δική μας αστυνομία είναι πολύ πιο ικανή (δεν το πιστεύω ότι το λέω αυτό) από την αστυνομία στη συγκεκριμένη ταινία (έτσι εξηγείται!) αφού από την απόλυτη ένδεια απέκτησαν όλο το πακέτο που πρέπει να σε κάνει ευτυχισμένο μόνο με το να κλέβουν περίπτερα και μίνι μάρκετ χωρίς να τους πιάσουν ποτέ ενώ εμάς για πενταροδεκάρες σε βρίσκουν αμέσως ρε γαμώτο και στο τέλος κλέβουν και τετρακόσια εκατομμύρια από τον λεχρίτη τον πρώην μάστρο του τα οποία επιστρέφουν στους υπαλλήλους που έχασαν τις δουλειές τους άσχετο αλλά ο Alec Baldwin μου αρέσει πολύ αλλά πάντα τον λεχρίτη μάστρο τον βάζουν να παίζει αν έχετε καμιά ταινία να μου προτείνεται ειδικά αν βγάζει τα ρούχα του είμαι πρόθυμη να τη δω που λέτε ψιλοβλακεία η ταινία αλλά πέρασε το βράδυ και ευελπιστώ ότι σε λίγο θα νυστάξω να πάω να κοιμηθώ αλλά δεν το βλέπω γιατί άρχισε να επιστρέφει ο πονοκέφαλος μαζί με μια μικρή κρίση πανικού.

Τραγουδάκι! 

the ultimate question

Όχι, όχι αυτή!

Η μεγάλη μου απορία είναι... γιατί οι άνθρωποι βάζουν τα γυαλιά τους του ήλιου (τα γυαλιά τους, όχι του ήλιου - χαζό το ξέρω!), λοιπόν, γιατί οι άνθρωποι βάζουν τα μαύρα γυαλιά τους (πήρα κόοοοκινα γυαλιάααα κι όλα γύρω σινεμάααα), λοιπόν συγκεντρώθου, λοιπόν, γιατί οι άνθρωποι βάζουν τα γυαλιά τους στο κεφάλι; 

Περπάτας στον δρόμο ας πούμε, τί κάνεις;;; Περπατάς στον δρόμο;; Που; Στη Κύπρο;; Αχαχαχαχαχαχα... οκ, άκου, είσαι στο αυτοκίνητο και οδηγάς και φοράς γυαλιά του ήλιου και μετά παρκάρεις πάνω στο πεζοδρόμιο μπροστά στην είσοδο άρα δεν χρειάζεσαι τα γυαλιά έτσι τα βγάζεις και τα βάζεις πάνω στο κεφάλι σου. Πάνω στα μαλλιά σου. Που συνήθως είναι λιγδιασμένα, τζελλωμένα, λακαρισμένα, αφρομένα.  

Η απορία μου: τα γυαλιά δεν λερώνονται;; Δεν μεινίσκουν τατσούες λαδωμένες πάνω στους φακούς; Εν θέλουν φαμόζο μετά για να καθαρίσουν; Μετά πως γίνετε να κατεβάζεις τα γυαλιά που τα μαλλιά, να τα φορείς τζαι να κυκλοφοράς; Βλέπεις; Εν τα βλέπεις όλα θολά; Πήρα σάγλικα γυαλιάααααα και όλα σαγλικάαααααα τα βλέεεεεπωωωωω... 

Μόνο σοβαρές απαντήσεις παρακαλώ! Ευχαριστώ! 

Meet Ουφ!

Υπάρχουν οι χλιαρές χειραψίες από τις οποίες προκύπτουν ζεστοί άνθρωποι. Υπάρχουν ζεστές και ενθουσιώδεις χειραψίες που όμως η πρώτη ερώτηση απέναντι σου είναι πως είπαμε ότι σε λένε; Υπάρχουν οι χειραψίες που σε κοιτάζουν ερωτηματικά γιατί κάπου σε ξέρουν και συνήθως όντως σε ξέρουν γιατί σας έχουν συστήσει πεντέξι φορές στο πρόσφατο παρελθόν. Υπάρχουν οι χειραψίες που δεν σου θυμίζουν τίποτα αλλά ο άλλος σε θυμάται και δεν το πιστεύεις ότι σε θυμάται, στα όρια είσαι να του πεις ευχαριστώ που με θυμάσαι, σαν άλλη Ματίνα Μανταρινάκη. 

Υπάρχουν και χειραψίες που δεν γίνονται ποτέ γιατί αυτός που σε συστήνει στη παρέα σε συστήνει σε όλους, ακόμα και σε αυτούς που ξέρεις, αφήνοντας πίσω το άτομο που θέλεις να γνωρίσεις και μένεις με ένα χαζό χαμόγελο προσπαθώντας να συστηθείς μόνη σου αλλά ούτε και ο άλλος κάνει καμιά κίνηση μόνο σε βλέπει ερωτηματικά και μετά αλλάζει η παρέα και η κουβέντα και δεν σου τον συστήνουν ποτέ και αρχίζεις να σκέφτεσαι στα σοβαρά αν σε παίρνει να ορμήσεις σαν θαυμάστρια και να πεις γεια σου είμαι η Ουφ! και λατρεύω τη δουλειά σου, αλλά το κλίμα και η ιδιοσυγκρασία σου δεν το επιτρέπουν έτσι περνά το βράδυ και γνωρίζεις όλο τον κόσμο και περνάς καλά αλλά αυτόν δεν τον γνωρίζεις!

Τι να πεις;! 

Κυπριακές απορίες

Τι συμβαίνει με τους κυπραίους και τον βραστό βαρύ ελληνικό τούρκικο κυπριακό καφέ που καταναλώνουν ακόμα και αν η θερμοκρασία έξω είναι 45 βαθμοί; Από μια θερμοκρασία και μετά σταματά ο εγκέφαλος να ζεσταίνετε;

Ο οδηγός του μπροστινού αυτοκινήτου που τον βλέπω καθαρά να έχει το ένα χέρι στα μαλλιά του και το άλλο στο αυτί μαζί με το κινητό έχοντας μάλιστα τόσο τεντωμένο τον αγκώνα που περισσεύει από το παράθυρο, με ποιο χέρι οδηγά;

Οι τύποι στη παραλία που περπατάνε με ανοιχτά τα χέρια δεν ξέρουν ότι περπατάνε με ανοικτά τα χέρια όσοι δεν μπορούν να τα κλείσουν από τους μύες και ότι αυτοί δεν είναι κάποιοι από αυτούς;

Τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας είναι άχρηστα επειδή δεν διασταυρώνουν ποτέ μια είδηση ή είναι πονηρά για να κάμνουν καρκασιαλλίκκι;

Πως γίνεται μια χώρα με 350 μέρες τον χρόνο ηλιοφάνεια να μην ξέρει τι είναι τα φωτοβολταϊκά τζαι να καρτερά που τον καλό θεούλη να βρέξει για να πιει νερό;

Ποιοι θα μας σώσουν τελικά, οι κινέζοι ή οι ρώσοι, τζαι ποια γλώσσα εν η πιο εύκολη;  

Θα με πιστεύατε αν σας έλεγα ότι μέρα μεσημέρι σε γεμάτο λεωφορείο στον παραλιακό ο οδηγός άκουγε στη διαπασών Μητροπάνο κι εμένα με έπιασε νευρικό γέλιο;

Πόσο καιρό μετά τον χωρισμό αντιλαμβάνεσαι ότι ο πρώην σου είναι επειδή ήταν πάντα αλλά δεν το είχες προσέξει, μαλάκας;

Τελευταία ερώτηση σχετική κάπως με το ποστ της Neerie, πιστεύετε ότι υπάρχουν αντρόγυνα που παντρεύονται επειδή έχουν μια καλή σχέση μεταξύ τους τζαι έχουν την ειλικρινή ελπίδα να ζήσουν μαζί για πάντα ή όλοι παντρεύονται επειδή δάμπου άλλον να κάμνουμεν όπως μου είπε μια τότε φρεσκοπαντρεμένη συμμαθήτρια που τη συνάντησα τυχαία όταν ήμασταν είκοσι δύο (22) χρονών; 

Δεν με έφτανε ο τρόμος μου…

…που είχα τόσο καιρό να ταξιδέψω, στην πύλη λίγο πριν μπούμε στο αεροπλάνο πρόσεξα έναν κύριο ντυμένο όπως ο Οσάμα Μπιν Λάντεν και στη φυσούνα με προσπέρασε ακόμα ένας κύριος ντυμένος όπως ο Οσάμα Μπιν Λάντεν και μόλις βρήκα τη θέση μου και κάθισα πρόσεξα ακόμα έναν κύριο ντυμένο όπως ο Οσάμα Μπιν Λάντεν και αυτοί οι τρεις, ήταν τρεις διαφορετικοί, δεν ήταν ένας που τον είδα τρεις φορές, δεν κάθονταν μαζί παρόλο που είναι εντελώς φυσιολογικό άνθρωποι που είναι ντυμένοι όπως ο Οσάμα Μπιν Λάντεν να γνωρίζονται μεταξύ τους και να ταξιδεύουν μαζί!

Αυτοί όμως έκαναν πως δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους και κάθονταν σε διαφορετικά μέρη του αεροπλάνου κάνοντας με να αναρωτιέμαι πώς κατάφεραν να περάσουν τα εκρηκτικά από τα συστήματα ασφαλείας του αεροδρομίου. Άρχισα να παίρνω βαθιές ανάσες προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτό που σκέφτομαι είναι ηλίθιο, ρατσιστικό και απαράδεκτο.

-Μα να σκέφτεσαι τέτοιο πράγμα μόνο και μόνο από την εμφάνιση κάποιου; -Ναι, αλλά πόση σύμπτωση σε τέτοια πτήση τρεις άντρες της ίδιας μακρινής εθνικότητας να μην γνωρίζονται μεταξύ τους;! -Ηρέμησε, τα συστήματα ασφαλείας θα είχαν βρει οτιδήποτε ύποπτο, άσε που σίγουρα το ίδιο πράγμα που σκέφτηκες εσύ θα σκέφτηκαν και αυτοί. -Κωλοχώρα, επειδή κάποιος είναι  ντυμένος όπως ο Οσάμα Μπιν Λάντεν πρέπει να τον ελέγχουμε διπλά και τριπλά; -Είδες; Είναι παράλογο! 

Εκείνη την ώρα πρόσεξα μια ομάδα νεαρών που μόλις μπήκε στο αεροπλάνο, έφηβοι και λίγο μεγαλύτεροι μερικοί ήταν αιτία να σε κλείσουν μέσα για αποπλάνηση ανηλίκου και όσο να ‘ναι άρχισα να ηρεμώ και να τους θαυμάζω μέχρι που πρόσεξα τα όργανα τους που ήταν μεγάλα και σε περίεργα σχήματα…

Βρώμικο μυαλό! Για τα μουσικά όργανα λέω, ήταν αγόρια μουσικοί, κρατούσαν μουσικά όργανα κλεισμένα στις θήκες τους και γελούσαν, αστειεύονταν μεταξύ τους και προσπαθούσαν να τα χωρέσουν στους χώρους για τις αποσκευές κάνοντας με να νοιώθω ότι παίζω σε ταινία με λίγη τσόντα μέσα.

Για περίμενε ένα λεπτό. Σε ταινία! Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να γυριστεί ταινία για μια ομάδα νεαρών μουσικών σε ένα αεροπλάνο μαζί με τρεις άντρες ντυμένους όπως ο Οσάμα Μπιν Λάντεν και να είναι τσόντα;! Την πάθαμε!  Ένα από αυτά τα μπάσταρδα είναι μαζί με τους τρομοκράτες, κανείς δεν θα υποψιαζόταν ένα ξανθό γαλανομάτη νιάνιαρο για τρομοκράτη!

Άρχισα να βλέπω ένα ένα τα παιδιά, όσο πιο ανέμελο και γελαστό έμοιαζε κάποιο τόσο περισσότερο το υποψιαζόμουν. Ξανάρχισα να παίρνω βαθιές ανάσες και να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτό που σκέφτομαι είναι ηλίθιο, ρατσιστικό και απαράδεκτο.

-Μα να σκέφτεσαι τέτοιο πράγμα μόνο και μόνο από την εμφάνιση κάποιου; -Ναι, αλλά δεν είναι περίεργο που βρέθηκαν τώρα εδώ όλα αυτά τα παιδιά;! -Ηρέμησε, τα συστήματα ασφαλείας θα είχαν βρει οτιδήποτε ύποπτο. Επειδή κρατούν μουσικά όργανα δεν θα τους ελέγξουν;  -Έχεις δίκαιο, φυσικά και τους έλεγξαν… -Είδες; Είναι παράλογο! 

Χαλαρώνω γέρνοντας προς τα πίσω με μισόκλειστα μάτια μέχρι τη στιγμή που ο ένας ο κύριος που είναι ντυμένος σαν τον Οσάμα Μπιν Λάντεν σηκώνεται να πάει στη τουαλέτα...

Δεν τον πρόσεξα πότε βγήκε, νομίζω πως λιποθύμησα για ένα δυο λεπτά εκείνη την ώρα, στον χώρο αφίξεων του αεροδρομίου όμως ήταν και οι τρεις μαζί γύρω από μια κυριούλα που κρατούσε ένα χαρτόνι με κάτι ονόματα σε μια παράξενη γλώσσα που μπορεί και να έγραφε «Ουφ! είσαι ηλίθια»

Ούφφου!

Ας πούμε ότι είσαι σε ένα μπαρ και εκεί που προχωράς να πας να πάρεις ποτό διασταυρώνεσαι με ένα τύπο που τον ξέρεις και σε ξέρει και σου αρέσει και δεν του αρέσεις και γυρίζεις το κεφάλι για να τον χαιρετήσεις ελπίζοντας να σου δώσει λίγη περισσότερη σημασία από το τυπικό γεια αλλά αυτός προχωρά χωρίς καν να σε προσέξει κι εσύ ενώ το ξέρεις ότι απλά δεν σε είδε μες το χάος έχεις πέσει στα πατώματα οπότε όταν μετά από ώρα αδειάσει κάπως το μπαρ και αυτός από μακριά σε δει επιτέλους όπως πρόλαβες να τσεκάρεις με την άκρη του ματιού σου ελπίζεις για άλλη μια φορά να σηκώσει τον κώλο του να έρθει να σου μιλήσει αλλά αυτός απλά κάθεται και ρίχνει καμιά ματιά ενώ εσύ κομπλάρεις και κάνεις πως δεν τον βλέπεις παρόλο που είναι ακριβώς μπροστά σου και μετά από ώρα σηκώνεσαι και φεύγεις και νοιώθεις κάπως ηλίθια που αγνόησες έναν τύπο που σε αγνοεί έτσι κι αλλιώς! 

Η Ουφ! ρωτά την Ράνια (και η Ράνια απαντά)

Οι εντολές της Πρασινάδας μέσω του γραμματέα της, του Αιμίλιου του Μήλου ήταν σαφείς: θα έπαιρνα συνέντευξη από τη Ράνια. Χάρηκα γιατί τη Ράνια την ήξερα… εδώ που τα λέμε θα χαιρόμουν από όποιον / όποιαν και να έπαιρνα συνέντευξη, η εξαφάνιση του Αιμίλιου δεν είχε καμία σχέση μαζί μου, πληροφορίες λένε πως τον έφαγε η Πρασινάδα. 

Η πρώτη ερώτηση που μου ήρθε στο μυαλό είναι και η πρώτη που θα διαβάσετε πιο κάτω. Περίμενα να μου απαντήσει πως δεν ξέρει, δεν το έχει σκεφτεί κλπ. Όμως, πλέον είμαι βέβαιη ότι το Chester's Books κάποια στιγμή θα το χαρούμε, φτάνει να μας πληρώνει η Ράνια το εισιτήριο και τη διαμονή στο Λονδίνο :Ρ

Όταν ανοίξεις κάποτε εκείνο το βιβλιοπωλείο που θέλεις στο Λονδίνο τι όνομα θα του δώσεις;

θα το ονομάσω Chester's Books..και το logo θα είναι ενα mini pincher σε ενα χαλί και μπροστά του ενα ανοιχτό βιβλίο! (from my dog που λεγόταν Chester) 

Υπάρχει κάποιο βιβλίο με την ηρωίδα του οποίου νοιώθεις να ταυτίζεσαι απόλυτα και αν ναι ποιο είναι αυτό; 

Απόλυτα νομίζω δεν ταυτίζομαι με καμμία ηρωίδα..αλλά βλέπω characteristics of myself σε μερικές ηρωίδες όπως η Jane Eyre που είναι passionate and opinionated, η Sonya απο το Crime and Punishment για το devotion της στην οικογένεια της, η Elizabeth Bennet απο το Great Expectations για την λογική και την εξυπνάδα της, η Jo απο το Little Women γιατί είναι αγοροκόριτσο και τα λέει έξω απο τα δόντια..γενικά over the years ταυτίστηκα με διάφορες ηρωίδες depending σε τι φάση ήμουν. Lately επειδή διάβασα το A song of Ice and Fire (τα βιβλία που έγιναν σειρά με τον τίτλο Game of Thrones) ταυτίστηκα με την Catelyn Stark. 

Ποια είναι η ταινία ή οι ταινίες που έχεις δει περισσότερες φορές χωρίς να βαριέσαι ακόμα και αν ξέρεις την κάθε ατάκα και τη κάθε σκηνή που ακολουθεί; 

Είναι 2 και τις βλέπω τουλάχιστον once a month..το Armageddon γιατί είναι απο τις λίγες ταινίες που κατάφερε να με συγκινήσει (η σκηνή που η Liv Tyler αποχαιρετά τον μπαμπά της) και το Lord of the Rings όχι μόνο γιατί είναι απο τα αγαπημένα μου βιβλία αλλά επειδή είναι απο τις καλύτερες ταινίες του αιώνα και επειδή παίζει ο αγαπημένος μου Ian McKellen.. Ξέρω τα lines by hard..I recite them in my head την ώρα που βλέπω την ταινία!

Ποια είναι η πιο ηλίθια ερώτηση που σου έκαναν σε συνέντευξη για δουλειά και τι τους απάντησες; 

Αν είμαι παντρεμένη και απάντησα όχι αλλά ελπίζω να μην έχει κάποια βαρύτητα για το ποιός υποψήφιος θα επιλεχθεί τελικά για την θέση. 

Στο προφίλ σου στο μπλογκ γράφεις ότι διαβάζεις βιβλία, εφημερίδες, μπλογκς και το μυαλό των ανθρώπων. Αν είχες στη πραγματικότητα αυτή τη δυνατότητα (να διαβάζεις το μυαλό των ανθρώπων, όχι τα υπόλοιπα) πως θα την χρησιμοποιούσες; 

Νομίζω δεν θα ήθελα να έχω αυτή την ικανότητα..I would be so unhappy. Αν την είχα πιθανόν I would take advantage of it for my benefit..ξέρω γω θα πήγαινα σε κανένα τηλεπαιχνίδι γνώσεων και θα κέρδιζα τα λεφτά γιατί θα μπορούσα να διάβαζα τι σκέφτεται ο παρουσιαστής την ώρα που θα έκανε τις ερωτήσεις (hopefully τις σωστές απαντήσεις!).. αλλά νομίζω μια τέτοια ικανότητα θα ήταν κατάρα γιατί δεν είναι ωραίο να γνωρίζεις τι σκέφτεται ο άλλος. Ο λόγος που το έγραψα αυτό είναι γιατί μερικές φορές I read between the lines αυτών που λέει ο άλλος..στους κοντινούς μου ανθρώπους εννοώ..αυτά που θέλεις να πείς αλλά δεν τα λές. Αλλά even in that case I still act as if και δεν κατάλαβα τι μπορεί να σκέφτεται ο άλλος γιατί what comes out of their mouth its the important thing..

Έσβησες ποτέ ανώνυμο ή επώνυμο κόμμεντ από το μπλογκ σου και αν ναι γιατί; 

Οχι..I believe that people are entitled to their opinions και ακόμα και αν δεν συμφωνώ δεν σημαίνει οτι δεν δικαιούται να πεί αυτό που πιστεύει. As long as its not offensive to me or other people that read/comment on the blog τότε δεν έχω λόγο να το σβήσω. Μέχρι τώρα δεν έτυχε να χρειαστεί να το κάνω.  

Μοιράσου μαζί μας μια ιστορία από τα γυρίσματα εεεεεε από ένα αστείο περιστατικό που ίσως σου συνέβηκε σε σχέση με το μπλογκ εννοώ! 

Αστείο περιστατικό..χμ..το πιο αστείο/shocking (το είχα γράψει και στο blog) είναι που με ρώτησαν μια φορά στο άσχετο αν είμαι η Ράνια η blogger  και που μερικές φορές ξεκινώ να λέω κάτι και μου απαντούν 'α ναι το διάβασα στο blog σου...' και συνεχίζουν μόνοι τους την ιστορία!

Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι Ράνια και όλοι!!! 

No computer weekend

Τη Παρασκευή το βράδυ αποφάσισα πως το σαββατοκύριακο θα ήταν ένα διήμερο μακριά από το κομπιούτερ και το ίντερνετ. Μάζεψα το λάπτοπ στη θήκη του και το φύλαξα στη ντουλάπα κολλώντας πάνω του ένα σημείωμα με κόκκινο μαρκαδόρο που έλεγε «μη το ανοίξεις, διάβασε ένα βιβλίο, δες μια ταινία, καθάρισε τη βιβλιοθήκη».

Φυσικά αν ήθελα να ανοίξω το λάπτοπ θα το άνοιγα όσα σημειώματα και αν του κολλούσα αλλά ήθελα να δώσω λύσεις στον εαυτό μου σε μια στιγμή αδυναμίας. Όταν είσαι διακοπές είναι πολύ εύκολο να μην ασχολείσαι καθόλου με τον ονλάιν εαυτό σου αλλά όταν είναι ακόμα ένα συνηθισμένο σαββατοκύριακο όσο να ‘ναι θες να δεις τα μέηλ σου, να τα απαντήσεις, να διαβάσεις κάτι και να το κάνεις share, να περιμένεις feedback και τελικά να καταλήξεις ακόμα ένα πεντάωρο να σκοτώνεις την ώρα σου με μαλακίες.

Αυτό ήθελα να αποφύγω!

Το Σάββατο το πρωί πήγα θάλασσα, πήγα σπίτι το μεσημέρι, έφτιαξα κάτι να φάω, κοιμήθηκα λίγο, ξύπνησα και ήθελα να δω τα μέηλ μου. Σκέφτηκα πως αν λύγιζα τόσο εύκολα σε μια τόσο απλή πρόκληση πως θα έβαζα σοβαρούς στόχους και σκοπούς στη ζωή μου και γι’ αυτό δεν ξέρω τι μου γίνεται επειδή δεν μπορώ να κρατήσω καν μια τόσο απλή απόφαση και τελικά δεν άνοιξα το λάπτοπ.

Στη πραγματικότητα οι σκέψεις μου διήρκησαν περίπου πέντε δευτερόλεπτα και ήταν πολύ πιο ανάλαφρες από τη πιο πάνω παράγραφο.

Πήρα τηλέφωνο τον Maurice για να κλαφτώ και με ενημέρωσε ότι στο Public για μια βδομάδα μπορείς να πάρεις οποιοδήποτε βιβλίο δεν θέλεις και σαν αντάλλαγμα μπορείς να αγοράσεις ένα άλλο με μόνο ένα ευρώ έτσι βρήκα στόχο για το απόγευμα αποφασίζοντας ποια βιβλία θα ξεφορτωθώ. Ήξερα πολύ καλά ποια βιβλία θα ξεφορτωνόμουν, κάποια που αγόρασα πριν από αρκετά χρόνια όταν τίτλοι όπως «ο Αλχημιστής» με ψάρωναν γιατί νόμιζα πως είναι φιλοσοφικά.

Αν δικαιούμουν να ανοίξω το κομπιούτερ θα κοίταζα να δω τι θα κάνει το Public όλα τα βιβλία που θα μαζέψει, αν είναι να τα δώσει για ανακύκλωση πολύ ωραία αλλά αν θα τα έδινε ή πουλούσε σε άλλους δεν θα ήταν κρίμα να πάει ένα τόσο ηλίθιο βιβλίο σε κόσμο που με άλλες συνθήκες δεν θα το αγόραζε / διάβαζε;

Το βράδυ ευτυχώς είχε στη τηλεόραση το Four weddings and a funeral έτσι ανάμεσα στα χάχανα τη στιγμή που ο Huge Grant κρύβεται σε ένα ντουλάπι όταν οι νεόνυμφοι κάνουν σεξ και στα δάκρυα την ώρα της κηδείας δεν χρειάστηκα καθόλου το κομπιούτερ.

Τη Κυριακή το πρωί εφοδιάστηκα με εφημερίδες τις οποίες διάβαζα μέχρι το απόγευμα και μετά, την ώρα που κανονικά θα έλιωνα στο κομπιούτερ άρχισα να διαβάζω ένα βιβλίο που ξέθαψα από τη βιβλιοθήκη και δεν προοριζόταν για ανακύκλωση. Πλέον δεν είχα ανάγκη το κομπιούτερ ούτε το ίντερνετ και άρχισα να θυμάμαι εκείνη την εποχή πριν από οχτακόσια χρόνια που οι άνθρωποι ζούσαν χωρίς computers, laptops, mails, Facebook, Blogs, Twitter, likes, shares, replies, forwards, follows, updates και διάφορα άλλα τότε ακαταλαβίστικα και τώρα απαραίτητα.

Το βράδυ ευτυχώς βγήκα έτσι δεν ξέρω αν θα εξακολουθούσα να μην τα έχω ανάγκη ή αν θα λύγιζα. Σήμερα το πρωί ξύπνησα νωρίς και το άνοιξα για να κάνω κάτι σημαντικά πράγματα που είχα να κάνω έτσι άνοιξα τα μέηλς μου και τα απάντησα μετά άνοιξα το Facebook και έκανα τα likes, shares, replies μου, μετά διάβασα διάφορες ειδήσεις από διάφορα site, δέστε αυτό, δεν είναι φανταστικό;

Τώρα η ώρα είναι μία και άρχισα να πεινάω, θα τα κλείσω και θα πάω στη κουζίνα. Ακόμα δεν έχω κάνει τα σημαντικά πράγματα που είχα να κάνω… 

oh my love vol.3

Δεν καταλαβαίνω λέξη από ότι λέει αλλά δεν τα λέει πολύ ωραία;! Άσε τον άνθρωπο να μιλήσει μωρή γερμανίδα Μπήλιω!!

Νοικοκυροσύνες

Μέσα από την απόλυτη την γνήσια την αυθεντική την καθαρά καλοκαιρινή βαρεμάρα που με κρατά εδώ και κάμποσες μέρες αποφάσισα να συγυρίσω ολόκληρο το σπίτι μέσα στο οποίο γίνεται ο κακός χαμός γιατί πετάω ότι θέλω όπου θέλω και όπως θέλω και την ίδια μέθοδο ακολουθώ και στο συγύρισμα αφού ανοίγω ένα συρτάρι βγάζω πράγματα από μέσα, πετάω τα μισά, ξεσκονίζω τα υπόλοιπα, τα βάζω πίσω ενώ όσα πιστεύω ότι θα ταίριαζαν κάπου αλλού τα πετάω προσωρινά σε ένα άλλο συρτάρι μέχρι να έρθει η σειρά και του τελευταίου συρταριού για να ξαναξεκινήσω από την αρχή και να πετάξω άλλα τόσα και μετά από καιρό να νευριάζω που τα πέταξα και γιατί δεν τα κράτησα και αφού έχω τόσο χώρο αλλά ας μη γκρινιάζω γι αυτό από τώρα, ας γκρινιάξω μετά που θα τα πετάξω και σκέφτομαι ότι έχει καιρό να γκρινιάξω για διαμέρισμα αλλά με μια υποτίθεται σοβαρή έρευνα που έκανα κατάλαβα ότι για ενοίκιο πάει περίπου δέκα ευρώ το τετραγωνικό άρα για μια τρύπα πληρώνεις τετρακόσια ευρώ και σκέφτομαι σοβαρά να μεταναστεύσω σε άλλη γη σε άλλα μέρη και αυτό το ίντερνετ μου έχει σπάσει τα νεύρα γιατί μια μικρή έρευνα έκανα και με τυφλώνει σε όποια σελίδα και αν μπω με διαφημίσεις για διαμερίσματα με τόσα ευρώ στην τάδε πόλη και δεν είναι σαν τις δικές μας τις πολυκατοικίες τις τετράγωνες με τις εσωτερικές βεράντες στα ακάμωτα με ονόματα όπως Mappouros Court ή Efterpi Bldg αλλά κτίρια με χαρακτήρα και ομορφιά έτοιμα για παντρειά (ε;!) ψηλοτάβανα με παρκέ και μεγάλα παράθυρα να μπαίνει ο ήλιος να βλέπω το φως να παύει ο έρως να είναι τυφλός (ε;!) και δεν με φτάνει το βάρεμα μου βρήκα και την πόλη και την περιοχή και την πλατεία και τον δρόμο και νομίζω θα πουλήσω τα υπάρχοντα μου και θα πάω!

Ούφφου βαριέμαι!

Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε

Νομίζετε!

Με τζείνο το βίντεο στο YouTube μετά το αρχικό σοκ γέλασα τόσο πολύ που έτρεχαν τα μάτια μου. Εντάξει, η αισθητική του καθενός διαφέρει τζαι σίγουρα κάποια σχόλια ήταν πολλά άκυρα αλλά τα περισσότερα ήταν πιο αστεία ακόμα τζαι που το ίδιο το βίντεο γι αυτό απογοητεύτηκα πολλά όταν τα έσβησαν. Όταν όμως άρχισαν να εμφανίζονται σχόλια που χαρακτήριζαν το άσμα «έπος» τζαι «εξαιρετικό» τζαι «τα σπάει» ξύπνησε η επαναστάτρια μέσα μου, ύψωσα το κεφάλι, ανέβασα τα μανίκια, πρόταξα το στήθος τζαι πάτησα dislike.

Οι τροϊκανοί, οι μοϊκανοί και οι αριανοί

Πήρε το αυτί μου ότι κατέβηκαν κάτι τύποι από την Ευρώπη για να μας βοηθήσουν με το μνημόνιο μας, ή δεν έχει σχέση με τη μνήμη και τα μπερδεύω; Ανυπομονώ για τη στιγμή που θα πάθουν απανωτά εγκεφαλικά όταν δουν τους κυβερνητικούς… Λάθος, ανυπομονώ για τη στιγμή που θα πάθουν απανωτά εγκεφαλικά οι κυβερνητικοί όταν δουν τους τροϊκανούς.

Η Ευρώπη τον Μεσαίωνα 

Διάβασα ότι χτες σε ναό έγινε δοξολογία για την ανάληψη της προεδρίας της Ε.Ε. Ναι. Δοξολογία. Για την ανάληψη της προεδρίας. Της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τη χρονιά 2012. Μετά Χριστό. Θα μου πεις το 2012 προ Χριστού δεν υπήρχαν χριστιανοί. Οκ. Δηλαδή προεδρεύουμε και ο θεός βοηθός. Και κάτι έλεγε για την Ευρώπη που η εκκλησία ελπίζει να επιστρέψει στις ρίζες της ή κάτι τέτοιο, δεν πολυκατάλαβα. Μάλλον είδαν και τη «βιντεοταινία» της πρώτης παραγράφου. Όμως, σε ποιες ρίζες ακριβώς να επιστρέψει η Ευρώπη που να έχει σχέση με την εκκλησία;

I wish I was special

Είπα θεός πιο πάνω και θυμήθηκα ένα θεό που γνώρισα τη περασμένη βδομάδα. Τον γνώρισα με μια πολύ γενικευμένη έννοια της λέξης γνώρισα φυσικά, κυρίως αυτός καθόταν στην άλλη άκρη της αίθουσας και θαύμαζε την ομορφιά του κι εγώ καθόμουν στην άλλη άκρη της αίθουσας (την άλλη-άλλη όχι την άλλη την ίδια με τη δική του) και θαύμαζα την ομορφιά του. Ενώ αν ήμουν δίμετρη παστή κουκλάρα θα θαυμάζαμε και οι δύο την ομορφιά μου… αχ αχ αχ… σύμφωνα με το word, που αναγνώρισε τη λέξη παστή, πρέπει να είμαι σαρδέλα όχι κουκλάρα… αχ αχ αχ…

Κι εγώ έχω θέμα αλλά δεν το κάνω θέμα

Σκέφτομαι να τυπώσω τα ποστ του μπλογκ. Όχι όλα, τα καλύτερα. Δηλαδή όλα. Θα πάω σε μια τράπεζα που είναι και επίκαιρες, θα κάνω ένα δάνειο για να το εκδώσω, θα βάλω και ένα φίλο μου που βγάζει ωραίες φωτογραφίες να βάζει μια πάνω από κάθε ποστ/διήγημα, θα του βάλει ο εκδοτικός οίκος τιμή πώλησης 25 ευρώ, το 75% των κερδών θα είναι δικό μου, έχω από ότι λέει ο μπλόγκερ 153 αναγνώστες, αν αγοράσει ο καθένας ένα για τον εαυτό του, ένα για το έτερο του ήμισυ, δύο για τους γονείς του, ακόμα δύο για τους παππούδες του, τι λέω, ακόμα τέσσερα για τους παππούδες του και από πενήντα για συγγενείς και φίλους έχουμε 18.75 το κάθε βιβλίο επί 153 επί δύο και 153 επί έξι και 153 επί 50 ίσον με 8.874… πολύ λίγα… υπολογίστε 50 ευρώ το κάθε βιβλίο και εκατό ο καθένας για συγγενείς και φίλους… πάλι λίγα είναι… δε βαριέσαι, έτσι κι αλλιώς μόνο για τη δόξα το κάνω!

Η Ουφ! στη χώρα των οδοφραγμάτων

Εγώ με τη Λευκωσία ποτέ δεν θα πηγαίναμε καλά. Από τη πρώτη φορά που πήγα μόνη μου με το αυτοκίνητο μέχρι τη πιο πρόσφατη καταφέρνω κάθε φορά να χαθώ. Ακόμα και αν βρω τον προορισμό μου αμέσως, θα ενθουσιαστώ μέχρι την ώρα που θα χρειαστεί να φύγω. Τότε θα χαθώ σίγουρα!

Την πρώτη φορά έψαχνα την ελληνική πρεσβεία. Πήρα τηλέφωνο, μου εξήγησαν πώς να πάω και κατάφερα να τη βρω δύο ώρες μετά που πέρασα από το μοναδικό σημείο που αναγνωρίζω με ευκολία, το κεντρικό Debenhams. Έκανα και μία ώρα μέχρι να βρω κάπου να αφήσω το αυτοκίνητο και παρόλο που ήταν υπερβολικά δελεαστική η πλάτσα μπροστά από το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας τελικά επικράτησε η λογική.

Δηλαδή νομίζω πως ήταν το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας. Αν ήξερα σίγουρα τι ήταν πιθανότατα να μη χανόμουν κιόλας!

Τη τελευταία φορά έψαχνα την Πύλη Αμμοχώστου. Μου εξήγησαν: θα έχεις τα τείχη στα αριστερά σου και στο τάδε στρίψιμο θα κάνεις αριστερά και μετά πάλι αριστερά. Το σημείο κλειδί στις οδηγίες είναι το τάδε στρίψιμο. Αφού όλα είναι ίδια μεταξύ τους! Και κάποια στριψίματα δεν είναι δρόμοι, είναι πάρκινγκ! Τελικά άφησα το αυτοκίνητο μέσα σε ένα από τα πάρκινγκ, μη με ρωτήσετε ποιο, και πήγα με τα πόδια.

Ενώ μέχρι εκείνη την ώρα ο ήλιος έκαιγε, μόλις κατέβηκα από το αυτοκίνητο άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς. Η Λευκωσία με μισεί και μου το δείχνει με κάθε τρόπο!

Στα ενδιάμεσα χρόνια η πιο αξιοσημείωτη περίπτωση ήταν όταν έψαχνα ένα σχολείο στην Έγκωμη για τη πρώτη και τελευταία φορά που έδωσα εξετάσεις για κυβερνητική θέση. Στο πήγαινε πήγα κατευθείαν, το ότι έστριψα κάπου λάθος δεν μετρά γιατί το κατάλαβα αμέσως και το διόρθωσα. Στην επιστροφή όμως δεν ξέρω πως έγινε ενώ όλα πήγαιναν μια χαρά, βρέθηκα στην πλατεία Ελευθερίας.

Άσε που νομίζω πως αυτή που νομίζω τόσα χρόνια για πλατεία Ελευθερίας είναι μια άλλη πλατεία ενώ η πραγματική πλατεία Ελευθερίας δεν έχω ιδέα ποια είναι!

Θα παρακαλέσω τους λευκωσιάτες που θα δουν αυτό το ποστ να μη προσπαθήσουν να μου εξηγήσουν τους δρόμους γιατί θα είναι άδικος κόπος, ακόμα και αν θυμάμαι τις οδηγίες σας την επόμενη φορά που θα πάω, πάλι θα χαθώ!

Χρόνια πολλά Κατακλυσμούλα!!!

Σμούλα μου, κοίτα με στα μάτια και άκου...

...για σένα κλαίω και πονώ! 

τι κι αν άρχισα να μοιάζω με τον Πασχάλη...

θες να κάνουμε ένα στιγμιαίο λάθος μαζί;

πες ναι...

ναι!!!! ναι!!! κυρίες και κύριοι είπε ναιαιαιαιαιαιαιαιαιαι!!!! 

αχ είμαι τόσο ευτυχισμένος!!! 

προτάσσω τα στήθη μου σε κάθε εμπόδιο!

αχ Σμούλα μου... 

σε λατρεύω...

είσαι η μούσα μου...

...ο στύλλος του σπιθκιού μου! 

οι χορδές της κιθάρας μου...

μ' αυτή τη φανέλα θα 'μαι για πάντα ο φύλακας ο άγγελος σου...