Mental age: 25

Κάμνοντας κλικ ποτζεί ποδά κατέληξα να κάμνω ένα τεστ για το πόσον χρονών εν ο εγκέφαλος μου τζαι εφκήκα εικοσιπεντάχρονη. Τωρά κατά πόσο μπορούν να το κρίνουν από έξι ερωτήσεις δεν με πείθει τζαι πολλά αλλά είμαι πολύ νέα για να το αμφισβητήσω.

Όταν ήμουν που τα καλά εικοσιπεντάχρονη, το μεγαλύτερο μου πρόβλημα ήταν το ότι ήμουν αναγκασμένη να μένω Κύπρο. Ήταν αληθινό πρόβλημα τζαι όι άππωμα αλλά παρόλο που καμιά φορά κάμνω την, στην πραγματικότητα μισώ τες drama queens έτσι όσο τζαι αν το θέλω, εν θα κλαφτώ για το θέμα.  

Είχα συμφοιτήτριες στην Αθήνα που εν εθέλαν να φκαίνουν γιατί εν εμπορούσαν να ταλαιπωρούνται μες τα ταξί τζαι τα λεωφορεία. Είχα συμφοιτήτρια που κάθε Παρασκευή έμπαινε μες το κτελ πέντε ώρες να πάει στον Βόλο τζαι κάθε Δευτέρα πρωί έρκετουν κλαμένη τζαι φορτωμένη ταπεράκια κατευθείαν από τα κτελ για μάθημα. Είχα έντονη άποψη για το θέμα τότε, για αυτό μάλλον όι τζαι πολλές φίλες –δεν είμαι τζαι το πιο συμπαθητικό πλάσμα του κόσμου φοούμαι.

Τζαι μετά ήρτα Κύπρο τζαι άρχισα να φκαίνω μέχρι που πολύ σύντομα κατάλαβα ότι εν άξιζε τον κόπο τζαι ότι καλύτερα να κάθομαι σπίτι να μιλώ με το ταβάνι. Μια χαρακτηριστική περίπτωση ήταν, μόλις ήρτα, μια έξοδος για σινεμά. Στην Αθήνα θα επηαίναμε σινεμά, μετά για ένα καφέ ή ποτό, θα μιλούσαμε, θα περπατούσαμε, θα ελέαμε βλακείες μες τη μέση του δρόμου. Στην ώριμη ηλικία των εικοσιπέντε παρά κάτι όμως, βρεθήκαμε μια παρέα έξω από το σινεμά, είδαμε την ταινία, σχολιάσαμε στην έξοδο ότι ήταν πολλά καλή, μπήκαμε η καθεμιά στο αυτοκίνητο της και πήγαμε σπίτια μας.

Μια άλλη παρέα, ήθελε να πηαίννουμε να καθόμαστε κάθε Σάββατο στα Starbucks. Καθόμασταν, χάσκαμε καμιά δεκαριά άτομα το ένα το άλλο χωρίς καμιά ουσιαστική συζήτηση τζαι μετά επηένναμε σπίτια μας. Με μια φίλη αναρωτιόμασταν πως γίνεται τόσοι άντρες στην παρέα, να μην ενδιαφέρεται κανένας για καμιά από τις γυναίκες. Νομίζαμε ότι ήμασταν τέρατα, που ακόμα τζαι τούτοι οι βαρετοί χαζοβιόληδες δεν ήθελαν, αργήσαμε πολύ να καταλάβουμε ότι τα είχαν αναμεταξύ τους τζαι ήμασταν η κάλυψη τους γιατί ήταν τζαι κομπλεξικοί πουπάνω.

Το καλοκαίρι που έκλεισα τα εικοσιπέντε, ήταν το πρώτο καλοκαίρι εκτός Αθήνας τζαι στες πρώτες διακοπές από την πρώτη δουλειά με τα πρώτα λεφτά που έπιασα, επήα για προσκύνημα στες παλιές μου γειτονιές. Έφυα ξημερώματα Σαββάτου μετά τη δουλειά τζαι ήρτα πίσω Κύπρο δύο βδομάδες αργότερα απόγευμα Κυριακής πριν πάω δουλειά την Δευτέρα.

Εντελώς λάθος κίνηση διότι αν είσαι μπροστά από ένα κομπιούτερ τούτη τη Δευτέρα ενώ την προηγούμενη Δευτέρα ήσουν στην Σαντορίνη τζαι έτσι ώρα εκάθεσουν πουπάνω που το ηφαίστειο ενώ σήμερα κάθεται πουπάνω που τη κκελέ σου ο προϊστάμενος, ένα μικρό πανικό τον παθαίνεις.

Που τότε, όποτε πάω Αθήνα δεν μένω ποτέ πάνω από 4-5 μέρες διότι πρόσεξα πως πάνω από πέντε μέρες συνηθίζεις τζαι εν θέλεις να φύεις επομένως η κατάθλιψη της επιστροφής θέλει πάνω από τρίμηνο να περάσει ενώ οι λλίες μέρες αφήνουν σε με μιαν αίσθηση ανικανοποίητου που σε κάμνει να κλείεις το επόμενο ταξίδι μόλις έρτεις που το προηγούμενο. Όταν δουλεύεις τζαι έσιεις λεφτά τουλάχιστον. Αλλιώς παλεύκεις μες το μπλογκ να μεν είσαι drama queen.

Εθυμήθηκα τζαι μια κότα συνάδελφο τωρά που μας ελάλεν με περηφάνια αναλυτικά όλες τες μέρες των διακοπών της, εγώ κλασικά δεν εμιλιούμουν τζαι ενομίζαν ούλλοι ότι εν επήα πούποτε τζαι όταν με ρώτησε συγκαταβατικά που επήα τζαι είπα της, εστραβομουτσούνιασε γιατί εν καλή η συγκατάβαση αλλά όι τζαι να πηαίννεις κάπου –που πιστεύκουν ότι είναι– πιο ωραία που τζείνους.

Ίντα κόσμος κυκλοφορεί ρε γαμώτο. Δε βαριέσαι, εβρυκολάτζιασα τζαι πόψε, του χρόνου πιον. 

Η εορτάζουσα σαμαρείτισσα

Πρώτα από όλα να σου πω ότι κάπου είχα ακουστά την ιστορία του καλού σαμαρείτη οπότε τον έψαξα στο google μπας και βρω τι σου αρέσει για δώρο, διάβασα και την ιστορία του και ήμουν έτοιμη να ξεκινήσω με την απορία γιατί επέλεξες αυτό το όνομα για το μπλογκ σου αλλά μετά βρήκα και την καλή σαμαρείτισσα πράμα που μου δημιουργεί ακόμα περισσότερες απορίες ως προς το πώς είναι δυνατόν η εκκλησία να έφτασε δαμέ που έφτασε με έτσι τέλειο αρχηγό αλλά ξέφυγα που το θέμα, κομμένες οι αδιάκριτες ερωτήσεις αφού αυτός είναι ο secret santa και όχι ο Πίκος Απίκος και τα δώρα σου να τα θεωρήσεις και δώρα γενεθλίων αφού αυτές τις μέρες κλείνει ένα χρόνο το μπλογκ σου και από του χρόνου να γράφεις πιο συχνά για να σε μάθουμε καλύτερα για να σου κάνουμε ακόμα πιο τέλεια δώρα από τα φετινά κουγχκουγχκουγχ.

Ωραία αυτή η φάση με τον secret santa και σου ζητώ συγνώμη που δεν είμαι ο Bill Gates, άλλωστε σύμφωνα με το τελευταίο σου ποστ έχεις τις αμφιβολίες σου για τη φιλανθρωπία και δεν σε αδικώ. Προσωπικά προτιμώ τη λέξη αλληλεγγύη και εμπνευσμένη από το δώρο του Bill και παρακινημένη από την επιθυμία μου να τον κατατροπώσω από την κορυφή του πλουσιότερου ανθρώπου στον κόσμο, αν θέλεις και ένα αληθινό χειροπιαστό δώρο μπορώ να σου στείλω αυτό το ημερολόγιο του Sirius Dog Sanctuary το οποίο αγόρασα με μετρητά τα οποία μπήκαν σε φάκελο ο οποίος θα δοθεί στο καταφύγιο, στο λέω αυτό για να ξέρεις ότι καμιά φορά πιάνει τόπο και ότι κάνουν απίστευτη δουλειά εκεί, στο διαβεβαιώνει και ο σκύλος μου.

Πάμε στα δώρα σου.

Ένα τραγούδι που μου θύμισε η ιστορία της συνονόματης σου

Ένα αιρετικό τραγουδάκι από τον Γιάννη Αγγελάκα

Μια μπαλάντα από τον Elvis Presley η οποία άμα την ακούω με κάνει δεκαεξάχρονη στην Αμερική της δεκαετίας του πενήντα

Μια ταινία με μια κάποια σχέση με αστρονομία 

Και μια έκπληξη από τον πιο αγαπημένο μας… εχμφ εξωγήινο :-)

Καλά Χριστούγεννα και καλή χρονιά!! 

Χειμωνιάτικο

Βαρέθηκα να κρυώνω, τζαι ακόμα Δεκέμβρης είναι. Άλλες φορές έτσι θερμοκρασίες βλέπουμε Φλεβάρη, μετά έρχονται τα χελιδόνια, οι αθασιές, η άνοιξη, οι μελισσούλες, η ζέστη, τα κουνούπια, οι κατσαριδούλες, τα νεύρα για τα κουνούπια, τα νεύρα για τις κατσαριδούλες, τα νεύρα για τη ζέστη, τα νεύρα για το πόσο γρήγορα έφτασε το φθινόπωρο κλπ.

Απολογούμαι που δεν έβαλα κάτι σε δημοπρασία, αλήθεια, έβαλε κανένας τίποτε; Εκτός που δεν είχα τίποτε να βάλω, είμαι σίγουρη ότι θα έμπαινα στον πειρασμό, όσα μάζευα να τα χρησιμοποιήσω για χριστουγεννιάτικα δώρα. Πόσων χρονών το βαφτιστήρι θεωρείται ώριμο τζαι εν θέλει δώρα; Εννιά εν καλά; Αν σκεφτείς ότι του παίρνω βιβλία από τότε που δεν ήξερε καν να διαβάζει τα οποία δεν έχει διαβάσει ποτέ, πρέπει να με μισεί άρα μάλλον καλό θα του κάνει να μεν του πάρω τίποτε.

Κόλλησα με το Downton Abbey, οι ατάκες της Maggie Smith και η φάτσα του μπάτλερ όλα τα λεφτά. Καλά, τζαι ο Μάθιου, ναι ξέρω το μεν μου το πείτε.

Είδα μια παράσταση όπου έπαιζε ένας ηθοποιός ο οποίος μου φαινόταν πολύ ωραίος και σκεφτόμουν όσο τον έβλεπα κρίμα που δεν είναι πιο γνωστός και κάπου τον ξέρω και τελικά έμαθα ότι παίζει σε κάτι σειρές του σίγμα και τον ξέρω από μια διαφήμιση, μια χαρά ήμουν στην άγνοια μου.

Είδα και την Όπερα της Πεντάρας. Εχμφ. Ναι, αντί να ληστέψεις μια τράπεζα, ιδρύεις μια και ληστεύεις όλο τον κόσμο, καταλάβαμε ότι ταιριάζει με τη σημερινή κατάσταση, μη μας κουνάς το κεφάλι, μη μας κλείνεις το μάτι, δεν παίζεις σε επιθεώρηση, το καταλάβαμε λέμε.

Έμαθα ότι έχουμε πετρέλαιο και ότι είναι πολύ εύκολο να το βγάλουμε και να το φάμε. There will be blood, και τους άπληστους έχουμε, και τον παπά και τα αρνιά, να θυμηθώ να μην ανοίξω την τηλεόραση.

Τα γατιά της γειτονιάς μου, τα σιχαίνομαι, τα γατιά της γειτονιάς μου τα σιχαίνομαι, πάλι κλαίνε καυλωμένα και με πρήζουνε, πάλι κλαίνε καυλωμένα και με πρήζουνε. Μάνα μου τα, στον ρυθμό αυτού. 

Βρήκα ποσκόλιο στο google translate. Βάζω hamlet και μου βγάζει χωριουδάκι, βάζω Hamlet και μου βγάζει Άμλετ. Respect. Σε λίγο θα πετάσσω αυγά στον τοίχο τζαι θα τα παρακολουθώ να τρέχουν, μούγιες σκοτώνω πιλέ. Πατήστε το μεγαφωνούι. 

Η Ουφ! στη Λεμεσό το βράδυ παρέα με το λάπτοπ

Βαριέμαι πολλά, το μυαλό μου αμάθητο σε υπερωρίες κοντεύει να κρασάρει είδα αυτό και το μόνο που έχω να πω είναι τι ωραίος άντρας και αφού στις ταινίες του Woody Allen η ζωή είναι εύκολη και το μόνο που χρειάζεται για να γνωριστούν δύο πλάσματα είναι απλά να κοιτάξει το ένα το άλλο, δες η Jasmine ας πούμε, με τα κατάλληλα γονίδια εχμ καλά ήταν όμως γκαντέμω, τελοσπάντων ίσως να μην είναι και το καλύτερο παράδειγμα, αυτό που θέλω να πω (άντε ντε) είναι πώς θα ήταν άραγε τα σενάρια του Woody Allen αν ήταν στη δική μου ζωή που: αν μου αρέσει ένας μεγαλύτερος θα του αρέσει μια πολύ μικρότερη μου, αν μου αρέσει ένας μικρότερος θα του αρέσει μια πολύ μεγαλύτερη μου, αν μου αρέσει ένας όμορφος θα του αρέσει μια ασχημότερη μου, αν μου αρέσει ένας άσχημος θα του αρέσει μια ομορφότερη μου, αν μου αρέσει ένας ψηλός θα του αρέσει μια κοντύτερη μου, αν μου αρέσει ένας κοντός θα του αρέσει μια ψηλότερη μου, πιάσατε το νόημα νομίζω.

Σε ένα κινηματογραφικό τεστ σχετικά με το ποιος κινηματογραφικός χαρακτήρας είστε, βγήκα Annie Hall. Έτσι εξηγούνται πολλά νομίζω. Αν βρισκόμουν με ένα μαγικό τρόπο στο Παρίσι του μεσοπολέμου, δεν θα βρισκόμουν γιατί μάλλον θα φοβόμουν να μπω σε εκείνο το αυτοκίνητο. Αν παρακολουθούσα το Πορφυρό ρόδο του Καΐρου, πρωταγωνιστής δεν θα ήταν ένας ωραίος αρχαιολόγος αλλά η μούμια του Τουταγχαμών. Αν ήμουν πλούσια με κάστρα και λεφτά και ερωτευόμουν έναν άφραγκο δάσκαλο τένις, αυτός θα έφτυνε τα χρήματα και θα το έσκαγε με την Σκάρλετ. Αν πήγαινα στη Βαρκελώνη με τη φίλη μου τη Βίκυ και πηγαίναμε σε μια έκθεση ζωγραφικής, όλοι οι ζωγράφοι στην αίθουσα θα ήταν νεκροί ή γκέι. Αν ζούσα τη δεκαετία του 1930 στην Νέα Υόρκη και με φλέρταρε ένας χαμένος, θα με εγκατέλειπε στη μέση του πουθενά μετά από εισβολή εξωγήινων –εδώ ολοφάνερα ταυτίστηκα. Στις σφαίρες πάνω από το Broadway δεν θα μου έδιναν τον ρόλο, ο Michael Caine θα με απατούσε χωρίς καν να τα έχουμε και αν πάω στη Ρώμη και χαθώ στα στενά και στις πιάτσες θα μου δώσει οδηγίες ένας έτσι κι έτσι ο οποίος θα ξεχάσει την ύπαρξη μου μετά από τρία δευτερόλεπτα. 

Η Άννι στο Παρίσι τα μεσάνυχτα παρέα με ένα αρχαιολόγο

Επειδή έχω να κάνω ένα σωρό πράγματα τα οποία προς το παρόν βαριέμαι και με αφορμή τα σημερινά γενέθλια του Woody Allen, έκατσα και βρήκα τις δέκα αγαπημένες μου ταινίες του. Τελικά είναι πολλές αυτές που δεν έχω δει και δυστυχώς κάποιες που είδα δεν τις πολυθυμάμαι. Άφησα απέξω το Manhattan αλλά έβαλα το Hannah and her sisters, ειδικά επειδή παίζει ο Michael Caine ο οποίος θα πρωταγωνιστήσει σε κάποιο μελλοντικό oh my love, the senior edition ποστ.

Annie Hall. Νευρωτικός γνωρίζει νευρωτική και κυνηγούν αστακούς παρέα.

Midnight in Paris. Μπερδεμένος γνωρίζει συγγραφείς, σουρεαλιστές και τη Μαριόν και μπερδεύετε περισσότερο.  

The purple rose of Cairo. Μοναχική σινεφίλ τραβά την προσοχή του πρωταγωνιστή της ταινίας που παρακολουθεί και ακολουθεί μπάχαλο.

Match Point. Φτωχαδάκι τα έχει με λεφτού που έχει αδελφό που τα έχει με φτωχαδάκι. Είναι πολλά τα λεφτά Σκάρλετ.

Vicky Cristina Barcelona. Θέλω να πάω στη Βαρκελώνη. Οπωσδήποτε.

Radio days. Τότε που το ραδιόφωνο ήταν το κέντρο της άμεσης πληροφόρησης, αλλά χωρίς ένα twitter ή ένα Facebook, και της άμεσης παραπληροφόρησης.

Bullets over Broadway. Θεατρικός συγγραφέας αναγκάζεται να δεχτεί σαν πρωταγωνίστρια την ατάλαντη μπίμπο γκόμενα του χρηματοδότη του μέχρι που αναλαμβάνει δράση ο σωματοφύλακας της.  

Hannah and her sisters. Πρόκειται για μια Χάνα και τις αδελφές της. Δεν το πολυθυμάμαι αλλά θυμάμαι ότι μου άρεσε. 

To Rome with love. Θέλω να πάω στη Ρώμη. Οπωσδήποτε. 

Όταν ψόφησε η χάρις

Για κάποιο λόγο είχα μες το μυαλό μου ότι η ταινία Grace is gone με τον John Cusack ήταν καλή ταινία. Δεν θυμάμαι πού διάβασα ότι ήταν καλή ταινία αλλά ήμουν τόσο πεπεισμένη ότι είχα δίκαιο που αγνόησα το 6.7 του imdb, ειδικά αφού τόσα έχει και το Bridget Jones’s Diary το οποίο θα έπρεπε να είχε τουλάχιστον 9.5 αλλά οι ρομαντικές γεροντοκόρες με τα άπαντα της Jane Austen στη βιβλιοθήκη τους [κουγχκουγχκουγχκουγχκ], δεν ασχολούνται με κινηματογραφικά σάιτ.

Στη ταινία λοιπόν, ο John Cusack ο οποίος ευτυχώς γύρισε και άλλες ταινίες μετά από αυτό άρα δεν έμεινε άνεργος ο άνθρωπος, είναι ένας αποτυχημένος πατριώτης που τον έδιωξαν από τον στρατό επειδή είχε μυωπία την οποία μυωπία εμείς καταλαβαίνουμε από το ζευγάρι των γυαλιών που φοράει και το οποίο είναι ίδιο με αυτό που φορούσα στα εννιά μου την δεκαετία του ογδόντα και τώρα δουλεύει σε ένα κατάστημα και μισεί τη ζωή του επειδή η γυναίκα του που είναι στρατιωτικός είναι τόσο τυχερή που πήγε να πολεμήσει στο Ιράκ για την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και όλες τις άλλες μαλακίες που πιστεύουν οι στρατόκαβλοι όλου του κόσμου.

Μέχρι που η γυναίκα του σκοτώνεται και αυτός το μαθαίνει όταν οι κόρες τους είναι στο σχολείο οπότε μετά που έρχονται δεν τους λέει τίποτα και τις παίρνει να πάνε να φάνε έξω αλλά γυρίζει του ξαφνικά και θέλει να φύγει από όλους και από όλα οπότε ακούει τη μικρότερη κόρη του που θέλει να πάει σε ένα πάρκο δεκαπέντε πολιτείες πιο κάτω οπότε ξεκινούν ένα road trip προς τα εκεί.

Εδώ την πάτησα. Σε αυτό εδώ το σημείο. Λατρεύω τα road movies και φανταζόμουν την ταινία κάπως σαν το τέλος του La stanza del figlio όπου ξεκινούν από τη Ρώμη για να πάνε στη στάση του λεωφορείου λίγο πιο κάτω και τελικά φτάνουν στα σύνορα με τη Γαλλία αλλά καμία σχέση γιατί σε όλη τη διαδρομή ο John Cusack προσπαθεί να το παίξει άνετος και χαλαρός οπότε τρων, πίνουν και ψωνίζουν, οι κόρες γαϊδάρες δεν καταλαβαίνουν τίποτα αλλά και που να καταλάβουν αφού το ίδιο ύφος είχε από την αρχή μέχρι το τέλος της ταινίας ο πατέρας τους, πάει να μας το παίξει λίγο επανάσταση ο ρέμπελος, άνεργος, άπλυτος αδελφός επειδή ως γνωστό όσοι αντιτίθενται στον πόλεμο είναι ρέμπελοι, άνεργοι, άπλυτοι, φυσικά μετά από τρία τέσσερα δευτερόλεπτα διαμάχης αγκαλιάζονται I love you bro style και τελικά τη θάβουν την Grace και στέκονται και οι τρεις πάνω από τον τάφο και κάνουν μια χαριτωμενιά προσπαθώντας να συντονίσουν τις σκέψεις τους με της μακαρίτισσας τζαι που την προσπάθεια κάνουν σαν να τους έχει πιάσει κόψιμο.

Νευριάζω να βλέπω ηλίθιες ταινίες. 

pee on wheels

Με αφορμή τον ποιητικό λόγο του Panic τζαι με την ευκαιρία της επαναλαμβανόμενης επιτυχίας μου τον τελευταίο τζαιρό να οδηγώ στο highway χωρίς να κατουρηθώ στα μισά του δρόμου τζαι να γυρεύκω βενζινάδικο μες τες ερημιές (εξέρατε το ότι τα βενζινάδικα έχουν τουαλέτες τζαι στην Κύπρο εκτός που τες αμερικανικές ταινίες;;), αυτό το ποστ είναι αφιερωμένο σε κάποια τραγικά περιστατικά ταξιδιωτικού κατουρήματος, όπου η προοπτική να τα κάμω πάνω μου ήταν τζει που την πιθανή αλλά τελικά η αυτοσυγκράτηση τζαι η αξιοπρέπεια μου βγήκαν νικήτριες.

Στο αυτοκίνητο μου. Έθελεν η μάνα μου να την πάρω να προσκυνήσει σε μιαν εκκλησιά πας σε κάποιον βράχο σε ένα χωρκό. Εγώ εν έθελα αλλά ήταν που τζείνες τες περιπτώσεις που εν μπορούσα να αποφύγω οπότε ήμουν που την αρχή μες τα νεύρα, εν εβρίσκαμε που στ’ ανάθεμα ήταν γιατί εννοείται ότι εχαρατζίστικα τζαι εννοείται ότι ερώτουν φωναχτά το σύμπαν που στ’ ανάθεμα ήταν κάμνοντας τη μάνα μου να αρχίσει τους εξορκισμούς, τζαι εκατουρκούμουν τόσο πολλά που ενόμιζα εννά εκραγώ μέχρι να καταλήξω σε ένα περίπτερο να ρωτώ απελπισμένη την περιπτερού αν μπορώ να χρησιμοποιήσω τη τουαλέτα της. Δίστασε για περίπου πέντε μαρτυρικά δευτερόλεπτα πριν με αφήσει, ευτυχώς πρόλαβα τζαι γλύτωσε τη λαντούα μπροστά στο ταμείο.

Στο λεωφορείο για το αεροδρόμιο. Είχα φύει που το σπίτι καμιά ώρα πριν, ήταν ξημερώματα, κρυαδούα, εκαρτέρουν στην στάση τζαι εφύσαν, ήρτεν τζαι ξεκινήσαμε τζαι εσούζετουν πας τον «νέο δρόμο» που υποτίθεται εν νέος αλλά που τα πατσιαρίσματα που του κάμνουν τόσα χρόνια εγίνηκε σαν το τέρας του Φράνκεσταιν, εν τζαι θέλει τζαι πολλά. Υπέφερα σιωπηλά, υπέφερα μισομουγκρίζοντας, υπέφερα χαϊδεύοντας στοργικά τα ποτέθκια μου για συμπαράσταση στο δράμα τους, αναρωτιόμουν αν μπορώ να πω στον οδηγό να σταματήσει κάπου, ευτυχώς εβούραν σαν τον πελλό τζι εγώ εκάρφωσα τα μάτια μου πάνω στο ρολόι του λεωφορείου τζαι εμέτρουν τα λεπτά που επερνούσαν. Στο ράουνταπάουτ του Καλού Χωριού επανηγύριζα, μόλις φτάσαμε στο αεροδρόμιο εσκέφτουμουν να αφήσω τη βαλίτσα μου τζιαμέ που ήταν τζαι να πάω βουρητή τουαλέτα, τελικά άντεξα, μπήκα μέσα τζαι έτσι όπως εν απέναντι στην άλλη άκρη οι τουαλέτες, επήα κιουρία με τη βαλιτσούα μου ολόισια μέσα.

Στο αεροπλάνο. Εξανάγραψα για την πιο επεισοδιακή πτήση της ζωής μου, ένας συνδυασμός θρίλερ, τραγικής ειρωνείας, fasten your seatbelts, δράματος και κατουρήματος. Μόλις προσγειώθηκε το αεροπλάνο, οι μισοί επιβάτες εκάμαμε ουρά στες τουαλέτες τζαι εκοιταζόμασταν με ένα ύφος «εκατάφερα τα», τζαι δεν εννοούσαμε «δεν έπαθα υστερία», «δεν λιποθύμησα», «δεν σηκώθηκα πάνω να ουρλιάζω αφήστε με να φκω» αλλά «δεν εκατούρησα πάνω μου».

Τζαι ένα αστείο για το τέλος, όπου η πρόσβαση σε τουαλέτα ήταν πανεύκολη, σε τρένο αλλά το τρένο εσούζετουν. Τζαι επειδή εσούζετουν ήταν λλίο δύσκολο να πετύχεις τη τουαλέτα αν δεν έθελες να έσιεις άμεση επαφή με το σελλί το οποίο δεν ξέρεις πόσοι κώλοι είχαν επισκεφτεί προηγουμένως. Τσουλλοκαθιστή, να προσπαθώ να πετύχω τον κινούμενο στόχο χωρίς να τα κάμω κάτω ή πάνω μου, η επιχείρηση ευτυχώς στέφθηκε με επιτυχία τζαι ήμουν τόσο χαρούμενη για αυτό που εκατάφερα, που ήθελα να το κάμνω ανακοίνωση σε όποιαν συνεπιβάτισσα έβλεπα μπροστά μου.  

Πριν το Facebook

Πριν λίγο καιρό, πήγα να τυπώσω κάτι φωτογραφίες που ήθελε η μάνα μου, τζαι ένοιωθα άβολα που θα άφηνα οικογενειακές, προσωπικές στιγμές να τες δει ο φωτογράφος. Φανταζόμουν διάφορα σενάρια, ότι παίρνει τες φωτογραφίες μου που το Τρόοδος τζαι πουλά τες στον ΚΟΤ για 25 ευρώ την μια, ή ότι πουλά τες ούλλες σε διαφημιστικά σάιτ του εξωτερικού τζαι θα δω τη φάτσα μου να φιγουράρει σε καμιά διαφήμιση ιατρικού κέντρου στο Τιμπουκτού, στο πριν της nose job.

Σκεφτόμουν πόσο παράλογες ήταν οι ανησυχίες μου, τζαι ότι το επάγγελμα του φωτογράφου γενικά εν ένα που μου προκαλεί δέος επειδή ακόμα θυμούμαι με πόση ανυπομονησία περίμενα μια βδομάδα για να εν έτοιμες οι φωτογραφίες που σχολικές εκδρομές όπως τζείνη τη φορά που έβαλα δύο φίλες μου να σταθούν κάτω που ένα δέντρο δίπλα που το τραπέζι που εκάθετουν το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου μου τάχα μου ότι τες φκάλλω τζείνες αλλά στην πραγματικότητα έφκαλα τον τζείνον τζαι εθώρουν μετά την φωτογραφία τζαι έλιωνα, ή τζείνη τη πρώτη φορά που επήα Αθήνα τζαι σε μια βδομάδα εκατάλησα πέντε φιλμς των τριανταέξι γιατί έφκαλα ότι ρότσο τζαι γλυπτό έβλεπα μπροστά μου σε δρόμους που λίγα χρόνια αργότερα ήταν οι γειτονιές μου, ή τζείνη τη φορά που έφκαλα φωτογραφία με ένα άλλο σκοτεινό αντικείμενο άλλου πόθου μου τζαι εκάθουμουν σε αναμμένα κάρβουνα ώσπου να περάσει μια ώρα να εν έτοιμες τζαι εθώρουν την φωτογραφία πάλε μετά τζαι έλιωνα ώσπου τζαι έκαμα την κομματούθκια να μεν τον βλέπω, ή τζείνη τη φορά που τα γενέθλια μου που μου έκρουσε το μισό φιλμ ο φωτογράφος τζαι ότι ετυπώθηκε εν σαν να τζαι επεράσαν δέκα φίλτρα που πάνω του, ακόμα τζαι τζείνη τη φορά που έφκαλα κάτι τέλειες φωτογραφίες της Αθήνας αλλά είναι αποτυπωμένες μόνο στη μνήμη μου γιατί εν έβαλα καλά το φιλμ τζαι εν εφκήκε τίποτε.

Νομίζω πως όσοι θυμούμαστε τη μη ψηφιακή εποχή δυσκολευκούμαστε λλίο να καταλάβουμε γιατί σήμερα οι έφηβες φκάλλουν γυμνές φωτογραφίες τους τζαι στέλνουν τες σε άγνωστους αλλά θεωρώ ηλίθιες τες κουβέντες που ξεκινούν με «τον τζαιρό μας». Θυμούμαι μια τέλεια ατάκα που το Breakfast Club, γκρινιάζει ο λυκειάρχης ότι χρόνο με το χρόνο οι μαθητές γίνονται πιο ανεξέλεγκτοι τζαι απαντά του ο φροντιστής ότι απλά, χρόνο με τον χρόνο μεγαλώνει ο ίδιος, γι αυτό του φαίνουνται πιο ανεξέλεγκτοι.

Δεν ξέρω αλλά υποψιάζομαι ότι τζαι πριν το ίντερνετ οι έφηβες εφκάλλαν γυμνές φωτογραφίες τζαι εστέλναν τες σε γνωστούς ή άγνωστους. Μπορεί να μεν ήταν τόσο τεράστιο το πρόβλημα, μπορεί να μεν το εμαθαίναμε τόσο εύκολα, μπορεί να μεν είχαμε κανέναν να κατηγορήσουμε όπως τωρά που όσους τίτλους ειδήσεων άκουσα, η έμφαση ήταν στο ότι εγνωριστήκαν μέσω Facebook. Κανονικά έπρεπε να κατηγορούσαν την εφεύρεση της φωτογραφίας, έτσι τζι αλλιώς οι τηλεθεατές τους εγεννηθήκαν πριν που τούτο.

Ω Ρωμαίο, Ρωμαίο

Ο Ρωμαίος ήταν ερωτευμένος με την Ροζαλίν αλλά επειδή εν του εκάθετουν μόλις είδεν την Ιουλιέτα έππεσε τζαι ευτυχώς ή ίσως δυστυχώς αν σκεφτούμεν την κατάληξη τους άρεσεν της τζαι τζείνης τζαι επαντρευτήκαν τζαι εκανονίσαν να φύουν μαζί αλλά είσιεν πρόβλημαν το κινητό της Ιουλιέτας τζαι εν επήεν το μήνυμα στον Ρωμαίο έτσι εν έμαθε ότι εν επέθανε τζαι ότι ήταν κόλπο για να γλυτώσει που το ππούλι τον Πάρη τζαι ενόμισεν ότι επέθανε που τα καλά τζαι αυτοκτόνησε για να πάει να την έβρει τζαι μετά τζείνη εζωντάνεψε τζαι ήβρεν τον πεθαμένο τζαι εξανααυτοκτόνησε. Μετά οι οικογένειες τους εμερώσαν αλλά τι να το κάμουμε τωρά κύριε μου; The end.

Ελπίζω να μεν εχάλασα την υπόθεση σε κανέναν, μόνο εξακόσιων χρονών εν το έργο. Είδα την παράσταση που τον ΘΟΚ τζαι ήταν πολλά ωραία, καμία σχέση με ΘΟΚ, πιο πολλά με Κατσαρίδα έμοιαζε.

Άσχετα που την κυνική πρώτη παράγραφο, πιστεύκω χαζορομαντικά ότι ούλλοι μας έχουμε ένα δύο τρεις τέσσερις πεντέξι ανθρώπους με τους οποίους μπορούμε να ταιριάξουμε απόλυτα, όσες διαφορές τζαι αν έχουμε. Τωρά πού εννά τους έβρουμε τζαι αν θα μας έβρουν τζαι τζείνοι εν άλλη μεγάλη τζαι πικρή κουβέντα.

Πού να βρω μια να σου μοιάζει λαλεί ο Μαραβέγιας αλλά έννεν τούτο το θέμα, αν ανακυκλώνεις τα ίδια δεδομένα εννά έσιεις πάντα τα ίδια αποτελέσματα, έννεν εαυτέ μου;

Πενήντα ευρώ

Μπαίνω σε ένα κατάστημα, πάω στο ράφι με το προϊόν που αγοράζω κάθε τρία-τέσσερα χρόνια, μου το βρίσκει η πωλήτρια, πάμε προς το ταμείο και μου έρχεται η έμπνευση να την ρωτήσω πόσα στοιχίζει. Δεν ξέρω αν ακρίβυνε τόσο από τότε που είχα να το αγοράσω αλλά σαράντα ευρώ για ένα μέηκ απ παραλίγο να με στείλουν στην εντατική. Δεν το αγόρασα φυσικά, θα βασιστώ στη φυσική μου ομορφιά από δω και πέρα.

Το ποστ είναι εμπνευσμένο από αυτό το άρθρο και από τα σχόλια του, κάτι που είναι πολυτέλεια για σένα, για μένα είναι ανάγκη και κάτι που για σένα είναι ανάγκη, για μένα είναι πολυτέλεια οπότε νομίζω πως έχουν όλοι δίκαιο στο τέλος.

Ας δούμε πως μπορώ να ξοδέψω πενήντα ευρώ.

Μια υδατική προσώπου, υγρό για φακούς και κρέμα για τα χείλη που σκάνε.

Ένα παντελόνι, ένα πουλόβερ και μια μπλούζα από ισπανική εταιρεία made in Bangladesh.

Τρία βιβλία, τρία βρακιά και δύο σουτιέν.

Ένα ζευγάρι παπούτσια.

Μια παράσταση, ένα σινεμά, φαγητό, δύο ποτά.

Σουπερμάρκετ.

Ανανέωση κυκλοφορίας αυτοκινήτου και το ετήσιο του πλύσιμο σε συνεργείο.

Βενζίνη για δύο βδομάδες.

Καθάρισμα του λάπτοπ που είναι έτοιμο να απογειωθεί, να βγει από το παράθυρο και να ταξιδέψει στο διάστημα.

Δίλημμα. 

Μαρίνα, μαρίνα, μαρίνα

Οδηγίες πρόσβασης στον Άη Γιώρκη τον Πτωχό που βρέθηκε μέσα στο κέντρο της Μαρίνας της Πλούσιας.

Η αλήθεια ο φτωχός μια καμαρούλα μια σταλιά δύο επί ένα είναι, αλλά πρόσεξα ότι έσιει άπλα πίσω του, με ένα καλό αρχιτεκτονικό σχέδιο μπορεί να χτίσει τζαι καθεδρικό ο αρχιεπίσκοπος αν θέλει. Τζαι αν έσιει πρόβλημα ρευστότητας, μπορεί πάντα να φέρει ότι έβρει που τον Άη Γιώρκη για την ενίσχυση της ελληνικότητας του παλιού λιμανιού της Λεμεσού.

[Την άλλη σήμερα στον φιλελεύθερο ενόχλησε την που κάποιοι με ανατολίτικες φορεσιές επερπατούσαν έξω που τον Απόστολο Αντρέα στη Καρπασία. Έπρεπε να επήεννε ζωσμένη πυρομαχικά να τους ανατινάξει.]

[Τζαι τα γαϊδούρια να τα στείλουμε σε τζείνες τες εταιρείες που τες εξεχάσαμε που εκάμναν μπιφτέκια με αλογίσιο κρέας, εν θα συντηρούμε τζαι ψευδογάδαρους όταν λυθεί το κυπριακό]

Με σάουντρακ αυτό προσπάθησα αποτυχημένα να φλερτάρω τον φύλακα για να μπω στην μαρίνα αλλά δεν με άφησε. Τώρα σκέφτομαι να ξαναπάω για να ξαναφλερτάρω τον φύλακα για να μου κάτσει γιατί μετά πρόσεξα ότι ήταν και ωραίος και καλαμαρίζω και παρακαλώ να το διαβάσετε με προφορά γιατί είναι καλαμαράκι.

[καθιστό στην κατσαρόλα, απλωμένο στα κάρβουνα, στον φούρνο με πατάτες, βραστό με λουφκιά, τίτσιρο στο κρεβάτι, όλα τα τρώω.]  

Εν να νομίζει ότι είμαι καμιά ψωνάρα ματαιόδοξη όμως, άφησα να καταλάβει ότι θα ήθελα ένα σπίτι στη μαρίνα, ενώ στην πραγματικότητα δεν ξέρω κολύμπι, παθαίνω ναυτία, έχω υψοφοβία, κλειστοφοβία, τσουνάμι-φοβία, τζαι προτιμώ διαμέρισμα αντί μονοκατοικία. 

Μικρές ιστορίες

Έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλιαράκι με μικρές ιστορίες. Δεν δίνω σημασία στο γεγονός ότι η μόνη μικρή ιστορία που ήξερα είναι ένα κομμάτι από τον Μικρό Πρίγκιπα που σημαίνει πως μπορεί και οι άλλες μικρές ιστορίες να μην είναι ακριβώς μικρές ιστορίες αλλά σκηνές από πιο μεγάλες ιστορίες, και σας παρουσιάζω εφτά από αυτές με κριτήριο επιλογής το μέγεθος γιατί μικρές μικρές αλλά μερικές ήταν πάνω από μία σελίδα, αν είναι δυνατόν.

Φελίξ Φενεόν, Αληθινή ιστορία Η κυρία Ερνεστίν Γκαπόλ, 49 ετών από τη Βανβ (λεωφόρος Γκαμπετά), αυτοκτόνησε με δύο σφαίρες στο κεφάλι.

Άντον Τσέχοφ, Αποχαιρετισμός Και γεμάτη χαρά, που επιτέλους οι καλεσμένοι έφευγαν, είπε η σπιτονοικοκυρά: «Μα καθίστε λίγο ακόμα».

Ζαν-Ζακ Σεμπέ, Συμβίωση Η ευτυχία μας δεν είχε όρια, ήταν εντελώς κοσμική. Είχαμε και οι δυο την ανάγκη να το μοιραστούμε, θέλαμε να το βροντοφωνάξουμε σε κάποιον, πόσο ευτυχισμένοι ήμασταν. Αλλά σε ποιον; Ποιος από τους φίλους μας θα μπορούσε να συμμεριστεί αυτό το βάθος των αισθημάτων, ποιος θα μπορούσε να νοιώσει αυτά τα πετάγματα στα ύψη; Κι όμως η ευτυχία μας πίεζε να εκφραστεί. Εγώ κάθισα και έγραψα μερικές σκέψεις μου στο χαρτί, η Λάουρα όμως δεν τις κατάλαβε. Εκείνη ζωγράφισε μια εικόνα, που μ’ έκανε να χάσω τη ψυχραιμία μου. Από τότε συναντιόμαστε με το αίσθημα της υπέρτατης καχυποψίας.

Ντέηβ Έγκερς, Εγώ θα σ’ αγαπάω παντοτινά Ο άντρας, γύρω στα 45 και ονόματι Μπίλι, είχε μόλις διαβάσει, ότι η Ντόλι Πάρτον είχε γίνει 57 χρονών, και η είδηση αυτή του χάλασε το πρωινό του και την ημέρα ολόκληρη και τη νύχτα και την εβδομάδα.

Λουίτζι Μαλέρμπα, Η σκεπτόμενη κότα Μια κότα από την Καλαβρία αποφάσισε να γίνει μέλος της Μαφίας. Πήγε σ’ έναν υπουργό της Μαφίας για να πάρει συστατική επιστολή, αλλά αυτός της είπε πως Μαφία δεν υπάρχει. Πήγε σ’ ένα δικαστή της Μαφίας, αλλά κι αυτός της είπε πως Μαφία δεν υπάρχει. Έτσι η κότα επέστρεψε στο κοτέτσι, κι όταν οι άλλες κότες τη ρωτούσαν, αυτή απαντούσε πως Μαφία δεν υπάρχει. Τότε όλες οι κότες σκέφτηκαν πως είχε γίνει μέλος της Μαφίας, και τη φοβόντουσαν πολύ.

Ένιο Φλαϊάνο, Σύντομη ιστορία Αποφάσισε ν’ αλλάξει τη ζωή του και να αξιοποιήσει τις πρωινές ώρες. Σηκώθηκε στις έξι, έκανε ντους, ξυρίστηκε, ντύθηκε, έφαγε ορεξάτος πρωινό, κάπνισε μερικά τσιγάρα, κάθισε στο γραφείο του και ξύπνησε το μεσημέρι.

Φ. Κ. Βέχτερ, Ο μπανιστιρτζής Ένας μπανιστιρτζής είναι ανεβασμένος σε ένα δέντρο και κοιτάζει πολύ ερεθισμένος ένα αμυδρά φωτισμένο παράθυρο. Ξαφνικά στο παράθυρο εμφανίζεται ένας γυμνός άντρας και βλέπει τον μπανιστιρτζή. Γυμνός άντρας: «θα σε σκοτώσω, γουρούνι». Μπανιστιρτζής: «Ήσασταν μοναδικός, κορυφαίος». Γυμνός άντρας: «Αλήθεια; Αυτή δεν μου το ‘χει πει ποτέ».

Το βιβλίο είναι αυτό. 

Κύπρος είναι

τζείνος που βάλλει τες είκοσι του Ιούλη στο φέησμπουκ φωτογραφία του Βαρωσιού τζαι που κάτω γράφει έναν δακρύβρεχτο κατεβατό ενώ το δεκαπεντάουστο που πάει διακοπές στη Πάφο βάλλει περήφανη τζαι χαμογελαστή φωτογραφία του με το άγαλμα του Γρίβα.

οι συνταξιούχοι που πάσειν εκδρομή στα κατεχόμενα τζαι ψουμνίζουν που φτηνομάχαζα που ποτζεί που εν φτηνά σαν να τζαι εν έσιει φτηνομάχαζα τζαι που ποδά που εν φτηνά τζαι μετά πάσειν τζαι τρων ψάρι σαν να τζαι εν έσιει ψάρι τζαι που ποδά τζαι κατηγορούν τζείνους που διούν λεφτά για να μπουν στο κάστρο της Κερύνειας ότι διούν λεφτά του παλιότουρκου αλλά αφού εν επήαν τζαι ποττέ τους στο κάστρο της Λεμεσού για να ξέρουν ότι τζαι τζιαμέ διάς λεφτά για να μπεις.

οι γεροντοκόρες που την ποδά πάντα που το 74 ελαλούσαν ότι εννά έρτουν οι κκιλιτζίρες να τους πιαν τους αντράες τους.

οι κοτζιάκαρες μες τες πολυκατοικίες στους προσφυγικούς συνοικισμούς που ποτίζουν τες γλάστρες πας το μπαλκόνι.

τα σπίθκια τα παλιά με τες αυλάες τζαι τους κήπους τζαι τες κληματαρκές με την σκιά το καλοτζαίρι που μόλις πεθάνουν οι ιδιοκτήτες τους γίνουνται πολυκατοικίες με πολυτελή διαμερίσματα ή πεντέξι ολόιδια άσιημα σπίθκια το ένα κολλητό με το άλλο.

οι σκύλοι οι διμμένοι με τον άλυσο μέσα σε βαρέλια σιειμώνα καλοτζαίρι που αν τύχει τζαι ξιδιθούν τζαι βουρούν να ξιπιαστούν ούλλοι κλειώνουνται μέσα γιατί φοούνται τους τζαι αν τύχει τζαι κοντέψει κανενού για να παίξει παίζουν τον.

τζείνος που γαμά ότι κινείται ενώ θέλει να σπάσει που το ξύλο την αρφή του αν έσιει φίλο τζαι μετά γυρεύκει μια κορούα παρθένα με προίκα για να την παντρευτεί.

να μεν χωρίζεις γιατί μα δάμπου εν να πει ο κόσμος τζαι μετά που φεύκει τζαι αφήνει σε ο κόσμος εν σου μιλά γιατί άφηκες τον άντρα σου να φύει τζαι εν έσωσες τον γάμο σου.  

να μεινίσκεις που πάνω που τη μάνα σου τζαι να την αφήνεις να νεκατώνεται μες τη ζωή σου τζαι στον τρόπο που πρέπει να συμπεριφέρεσαι στον άντρα σου τζαι να σου λαλεί ίνταλως να μεγαλώνεις τα κοπελλούθκια σου.

να πηέννεις με τα μωρά σου στη θάλασσα τζαι να κουβαλάς δέκα τσέντες τζαι δυο οικιακές βοηθούς οι οποίες κάμνουν πάνω τα ποηνάρκα τους για να μπουν με τα μωρά μες το νερό ενώ εσύ με το παρεό τζαι τη καπελαδούρα πάεις πάνω κάτω πάνω κάτω τζαι μιλάς στο τηλέφωνο τζαι λαλείς ότι έφερες τα μωρά λλίο θάλασσα γιατί εν κρίμα ούλλη μέρα σπίτι.

οι πολιτικοί που φκαίνουν στες τηλεοράσεις τζαι λαλούν γελοιότητες τζαι ακούουν τες τα κομματόσκυλα του ενός κόμματος τζαι κάμνουν δηλώσεις τζαι απαντούν τους με άλλες δηλώσεις τα κομματόσκυλα του άλλου κόμματος τζαι ανταπαντούν τους με άλλες δηλώσεις τα κομματόσκυλα του ενός κόμματος τζαι ξανά απαντούν τα κομματόσκυλα του άλλου κόμματος τζαι τούτα ούλλα με επιχειρήματα μωρών του νηπιαγωγείου τζαι μετά φκαίνουν τζαι τα κομματόσκυλα των άλλων κομμάτων τζαι κάμνουν δηλώσεις για τες δηλώσεις των άλλων τζαι οι άλλοι απαντούν τους ως πάρατζει να τελειώσει ο μήνας να πιαν τον μισθό τους.

οι γιγαντοαφίσες στους δρόμους που ανακοινώνουν την άφιξη τζαι τες ώρες ραντεβού κάθε αποκεφαλισμένου που εν ξέρουν καν σίουρα πότε έζησε αλλά εν σίουροι ότι εν τζείνη η κκελέ του τζαι βάλλουν του τζαι μιαν υπερφυσική ιδιότητα για να ξεχωρίσει τζαι να αποκτήσει το κοινό του.

να πηαίννεις διακοπές στην Αθήνα τζαι να πιάνεις ταξί να πάεις που το Σύνταγμα στην Ομόνοια τζαι να λαλείς να είχα τωρά δαμέ το αυτοκινητούιν μου ρε κουμπάρε.

να αγοράζεις αυτοκίνητο στα δεκαοχτώ σου έσιεις εν έσιεις λεφτά να το αγοράσεις έσιεις εν έσιεις εγκέφαλο να το οδηγάς.

ο λεωφορειατζής που σου χαμογελά τζαι λαλεί σου καλημέρα τζαι λαλεί σου τζαι κάτι αστείο τζαι γελάτε τζαι εν τζαι ο λεωφορειατζής που λαλεί της κοτζιάκαρης που εν μαζί σου στη στάση άτε μάνα μου άτε μάνα μου ταράξετε να φεύκουμε γαμώ τον καπηλέ μου άτε. 

define Cyprus

τι εν η Κύπρος για εσάς; 

Μικρού μήκους

Οδηγώ μες τη μαύρη νύχτα μετά τες ταινίες μικρού μήκους τζαι το ράδιο βάζει τα θερινά τα σινεμά του Κηλαηδόνη. Άσχετο αλλά που ήμουν μιτσιά άκουα το απόψε λέω να μη κοιμηθούμε τζαι τζιαμέ που ελάλεν απόψε θα ζηλέψει ο Κηλαηδόνης εγώ άκουα απόψε θα ζηλέψει ο κυρ Αηδόνης. Πάντως ακόμα τζαι μέχρι σήμερα άμα το ακούω σκέφτομαι, κεό, η μπύρα. Πετυχημένο μάρκετινγκ, ύπουλα 80’s ή καμένο παιδικό μυαλό, δεν ξέρω. Τα θερινά τα σινεμά που λαλείς, σαν να ήταν βαλτά μετά από είκοσι δύο ταινίες οπότε άρχισα τζι εγώ να συνοδεύω το τραγούδι με την γλυκύτατη φαλτσοφωνάρα μου.

Έσιει κάτι τύπους με μούσι που το ξυρίζουν στην άκρη του σαγονιού, σε τζείνο το σημείο που κάποιες γυναίκες νομίζουν ότι τελειώνει το μέηκ απ. Γιατί; Ειλικρινά, γιατί; Εν αηδία τζαι σιχαμένο, τζαι ειλικρινά, γιατί; Εθυμήθηκα την αηδία που μια που τες ταινίες, είσιεν ωραία ανατροπή παρόλο που η περίληψη ήταν μάλλον σκόπιμα παραπλανητική αλλά τζείνη η γραμμούα η ξιουρισμένη του πρωταγωνιστή εκνεύριζεν με.

Έσιει έναν κυπραίο ηθοποιό πάρα πολλά ωραίο που τον βλέπω σχετικά συχνά ποτζεί ποδά, στη σκηνή, στους θεατές, στην οθόνη, στην οθόνη τζαι στους θεατές ταυτόχρονα, στη σκηνή τζαι στους θεατές ταυτόχρονα νάκκον δύσκολο, τζαι εν πολλά ωραίος αλλά ρε παιδί μου πολλά χάλια ντύσιμο, ειλικρινά χάλια, πουκάμισο ριγωτό που μέσα που το παντελόνι με ζώνη; Εν η μάμα του που του ψουμνίζει; Αν με ερωτευτεί υπόσχομαι του να τον σουλουπώσω.

Σε περίπτωση που εν το εκαταλάβετε, έχω ένα κόλλημα με ηθοποιούς, αψυχολόγητο πολλές φορές.

Σε ένα πιο προσωπικό τόνο, ακόμα εν εκατάλαβα αν είμαι αδικαιολόγητα εγωκεντρική, δικαιολογημένα εγωκεντρική ή απλά εν σε δημιουργική έξαρση ούλλες μου οι ανασφάλειες.

Από ταινίες, μέσα σε τρία τζαι έξι λεπτά συγκινηθήκαμε τζαι εγελάσαμε τζαι εγελάσαμε τζαι συγκινηθήκαμε. Δύο από τες είκοσι δύο εν λλίο άδικο, αρέσαν μου τζαι άλλες αλλά βαρκούμαι να τες θυμηθώ.

oh my love vol. έχασα τον λοαρκασμό

στο Only you κάμνει σε σταχτοπούτα

στο Chaplin, αστέρι

"λίσεν ττου μι" 

τρίχες; τρίχες. 

πετάμε μαλλί και μούσι κρατάμε στυλ και ντύσιμο.

χαμαιλέων; χαμαιλέων. 

σέξυ καλομαθημένο κωλόπαιδο

note to self: όταν βλέπεις ταινίες με σίριαλ κίλλερ κλείνε τη τηλεόραση πριν τους τίτλους έναρξης. ευχαριστώ. 

Τα τρία στάδια της απαξίωσης

Στάδιο πρώτο: το βλαμμένο

Διαφωνείς αλλά επειδή συμπαθείς το άλλο άτομο παίζεις πελλό τζαι αποκαλείς το χαϊδευτικά βλαμμένο. Αυτό το στάδιο διαρκεί ανάλογα με τον λόγο και τον βαθμό της διαφωνίας.

Στάδιο δεύτερο: ο βλάκας

Διαφωνείς αλλά επειδή συμπαθείς το άλλο άτομο προσπαθείς να του πεις ότι διαφωνείς για να βρείτε μια λύση. Διαφωνεί με τη διαφωνία σου αλλά λαλεί σου ότι συμφωνεί επομένως άλλα λαλεί, άλλα κάμνει τζαι άλλα λαλεί ότι κάμνει έτσι αναβαθμίζεται σε βλάκα.

Στάδιο τρίτο: ο ηλίθιος

Διαφωνείς τζαι εξακολουθείς να συμπαθείς το άλλο άτομο αλλά επειδή θεωρείς ότι δεν μπορεί να βρεθεί μια λύση ανακηρύσσεις το ηλίθιο τζαι ξεμπέρδεψες. Το ίδιο κάμνει τζαι το άλλο άτομο με σένα και όλοι ζούμε τις μικρές μας ιστορίες που λένε και οι Κατσιμιχαίοι. 

Εργαζόμενο κορίτσι

Προχτές καθάριζα τα συρτάρια μου και βρήκα αυτό το σκίτσο που έκανα πριν από τέσσερα-πέντε χρόνια. Αυτή η θλιβερή ρουτίνα συνεχιζόταν τότε για περίπου τρία-τέσσερα χρόνια, η κάθε μέρα ήταν ακριβώς η ίδια με την προηγούμενη –κάθε πρωί που έμπαινα στο ασανσέρ ήταν σαν να μην είχαν περάσει εικοσιτέσσερις ώρες από την τελευταία φορά, ένοιωθα σαν να έκανα βόλτα με το ασανσέρ πάνω κάτω κάθε δύο λεπτά.

Μόλις είδα το σκίτσο, γέλασα με την απελπισία του εαυτού μου τότε. Φαντάσου πόση ανάγκη είχα να εκφραστώ για να κάθομαι να φτιάχνω τέτοια σκίτσα. Μετά θυμήθηκα ακριβώς πόση ανάγκη είχα να εκφραστώ που κατέληξα να κάθομαι να φτιάχνω τέτοια σκίτσα. Το οκτάωρο ήταν εξαντλητικό, ο μισθός γελοίος, το αφεντικό συμπεριφερόταν σαν να ήμουν προέκταση του κομπιούτερ και ο προϊστάμενος ήταν ηλίθιος.

Κατάλαβα πως κάτι έπρεπε να αλλάξει όταν άρχισα να μην δουλεύω. Πήγαινα εκεί το πρωί, άνοιγα το κομπιούτερ και έκανα οτιδήποτε άλλο εκτός από το να δουλεύω. Διάβαζα μπλογκς, έφτιαξα αυτό το μπλογκ, έβλεπα ταινίες στο YouTube, διάβαζα τα πιο απίθανα trivia για οποιαδήποτε ταινία είχα δει στη ζωή μου, καθόμουν απλά και έχασκα και απαντούσα το τηλέφωνο στο δέκατο χτύπημα λέγοντας ότι πνίγομαι και δεν μπορώ να τους εξυπηρετήσω.

Έπρεπε να παραιτηθώ αλλιώς θα με δολοφονούσαν, ή κανένας πελάτης ή ο μάστρος. Ο προϊστάμενος είχε αναπτύξει μια νεύρωση κατά την οποία φοβόταν να μπει στο γραφείο μου και όποτε το έκανε έμοιαζε έτοιμος να βάλει τα κλάματα. Νομίζω μάλιστα πως μια φορά του είπα πως αν ήμουν εγώ η προϊστάμενη του, θα τον είχα απολύσει.

Η στριμμένη μου συμπεριφορά συνεχιζόταν και μετά τη δουλειά, όταν κάθεσαι σε ένα μέρος που μισείς για πάνω από οκτώ ώρες και μετά πάεις σπίτι ένα κουρέλι, δεν έχεις και πολλές επιλογές ως προς το πώς θα περάσεις τον ελεύθερο σου χρόνο. Μπορεί να περνούσε μήνας χωρίς να βγω έξω από το σπίτι ή να μιλήσω σε πλάσμα, εκτός από τα της δουλειάς φυσικά.

Όταν ένα απόγευμα Κυριακής ήρθε η ξαδέλφη από το τρίπατο να μου φέρει κάτι και μετά να πάει σε ένα παιδικό πάρτι γενεθλίων σε ένα λούναπαρκ, ζήλεψα που αυτή θα έβγαινε έξω. Τότε κατάλαβα πως είτε θα έπεφτα στη θάλασσα να πνιγώ να τελειώνω με τη μίζερη μου ζωή είτε θα άλλαζα κάτι.

Τότε επιτέλους παραιτήθηκα. Προς το παρόν, ακόμα με αγχώνει περισσότερο η προοπτική να βρεθώ ξανά σε ένα τέτοιο περιβάλλον από την προοπτική να τρέφομαι με μακαρόνια για την υπόλοιπη μου ζωή. 

Η ανάλυση του βήχα

Δεν είσαι συνηθισμένος / συνηθισμένη να πηγαίνεις στο θέατρο αλλά παίζει κομπάρσα μια οποιαδήποτε γνωστή σου και σε καλεί. Η παράσταση δεν έχει και πολλή μουσική και καθόλου λόγια, οι ηθοποιοί είναι σχεδόν γυμνοί στη σκηνή και εσύ νοιώθεις άβολα μέσα σε τόση in your face κουλτούρα. Βήχεις με ένα διακριτικό και κοφτό κουγχκ. Αμέσως σου απαντά κάποιος / κάποια με ένα επίσης διακριτικό κουγχκ από την άλλη άκρη της αίθουσας. Κάποιος / κάποια αναθαρρεύει στο κέντρο της αίθουσας και ανταποκρίνεται με ένα κουγχκ το οποίο συμπληρώνει με ένα ουγχκ.

Μετά μπαίνει δυνατή μουσική και το μισό θέατρο τη συνοδεύει με απανωτά κουγχκ, ουγχκ και κουγχκουγχκουγχκουγχκ. Η μουσική σταματά απότομα και μένει ένα κουγχκ να αιωρείται. Περνάει κανένα λεπτό ησυχίας και ακούγεται ένα διακριτικό κουγχκ από κάπου δεξιά. Περιμένω το επόμενο από κάπου αριστερά. Δεν με απογοητεύει. Μετά ένα πίσω μου. Μετά ένα λίγο πιο μπροστά.

Σταματώ να προσέχω την παράσταση και κάνω μελέτη των κουγχκ. Ναι, μετά από ένα, ακολουθεί πάντα ακόμα ένα και μετά τρία τέσσερα. Κάθε φορά που μπαίνει μουσική εκτονώνονται καμιά εικοσαριά. Δεν είναι άρρωστοι, απλά νοιώθουν άβολα και θέλουν να επιβεβαιώσουν την παρουσία τους στον χώρο και να συγκρατήσουν την ανυπομονησία τους που χτυπάει κόκκινο με τον περιορισμό τους σε ένα τεράστιο χώρο με άλλα πεντακόσια άτομα.

Σε συνδυασμό με το προηγούμενο ποστ, θέλω να εφευρεθεί ένα κάθισμα το οποίο θα αναγνωρίζει τις συνεχείς μετακινήσεις του κώλου και θα έχει τη δυνατότητα να ενεργοποιεί ένα μηχανισμό που θα ανοίγει σε μια καταπακτή μετά το δεύτερο κουγχκ. Δεν χρειάζεται να τραυματίζεται κανείς, ας έχει στρώμα από κάτω. Αλλά θα του / της απαγορεύεται η είσοδος για το υπόλοιπο της παράστασης.

Κουγχκ. 

Η αυταρχικότητα μέσα μου

Υπάρχουν κάτι πειράματα που βάζουν δύο ομάδες ανθρώπων να ελέγχει η μια την άλλη, ή να την τιμωρεί με ηλεκτροσόκ, ή να σε ρωτούν αν θα βοηθούσες έναν άνθρωπο ξαπλωμένο στη μέση του δρόμου ενώ λίγο πριν είχαν βάλει ένα πειραματόζωο ξαπλωμένο στη μέση του δρόμου τζι εσύ εν τον εβοήθησες επειδή βιαζόσουν να πας να απαντήσεις στο τεστ ότι θα βοηθούσες έναν άνθρωπο ξαπλωμένο στη μέση του δρόμου.

Θεωρητικά αντιδρούμε πολύ διαφορετικά από ότι μπροστά σε αληθινές καταστάσεις. Φοούμαι πως αν μου δώσεις εξουσία εννά σε κάμω σαπούνι.

Θυμώνω πολλά με την βλακεία. Θυμάμαι στο σχολείο, στη φυσική είχα μέσο όρο 19 στα διαγωνίσματα. Πρακτικό σε όσους το πρόλαβαν, θαυμάστε με. Όμως, ο καθηγητής ήταν πολύ καλός, μας προετοίμαζε τέλεια για τα διαγωνίσματα, σχεδόν μόνο τις απαντήσεις δεν μας έδινε, το μόνο που είχαμε να κάμουμε ήταν να διαβάσουμε την συγκεκριμένη ύλη. Εγώ ήμουν το σπάσμα και οι άλλοι ζορίζονταν με μέσο όρο 13. Τους θεωρούσα ηλίθιους, όχι για το 13 αλλά για το ότι γκρίνιαζαν χωρίς καν να διαβάζουν.

Πρώτο έτος στη σχολή. Μιλά ο καθηγητής τζαι λαλεί την επόμενη φορά να έχουμε όλοι μαζί μας ένα σημειωματάριο τζαι στυλό. Άγχος μεγάλο στην τάξη. Τι σημειωματάριο; Με γραμμές ή χωρίς; Με σκληρό ή με μαλακό εξώφυλλο; Πόσες σελίδες να έχει; Σπιράλ, δέσιμο ή κάρφωμα; Τι μέγεθος; Θέλετε κάποιο συγκεκριμένο χρώμα στο εξώφυλλο; Το στυλό; Μπλε ή μαύρο; Θα χρειαστούμε και άλλα χρώματα; Η μύτη τι πάχος να έχει; Παιδιά, θέλετε να πάμε όλοι μαζί σε ένα χαρτοπωλείο να πάρουμε αυτά που θέλει ο κύριος Πριχτόπουλος; Το  νευρικό μου σύστημα είχε καταρρεύσει.

Περιμένω το λεωφορείο πάνω από μισή ώρα, είναι γεμάτο, στριμώχνομαι,  γίνεται χαμός, κατεβαίνω στην επόμενη στάση και περπατώ μες τες ερημιές κάμποση ώρα, έρχεται άλλο λεωφορείο, μπαίνω μέσα, δεν προσέχω τον αριθμό, βρίσκομαι στην άλλη άκρη της πόλης, χαρατζίζομαι, περπατώ, βρέσιει, θέλω να κλαίω, μπαίνω σε άλλο λεωφορείο, πάω κέντρο,  περπατώ, πάω στη στάση, έρχεται το λεωφορείο, έχει ουρά, γίνεται χαμός, μια γριά με σπρώχνει  και γκαρίζει, είμαι έτοιμη να λιποθυμήσω, βρίζω τη γριά, σταματώ ένα ταξί, μπαίνω μέσα πάω σπίτι και προσπαθώ να συνέλθω. Χτυπά το τηλέφωνο, είναι μια φίλη και έχει νέα. Το παντελόνι που εγόρασεν εχτές που το ζάρα έσιει μιαν τρύπα στην πούγκα τζαι επήεν να το αλλάξει αλλά εν ήβρεν το ίδιο τζαι εγόρασεν μια φούστα αλλά εν της επολλοάρεσε τζαι εννά πάει αύριο να την αλλάξει τζαι τζείνη μπλα μπλα μπλα. Εγώ απαντώ μονολεκτικά μέχρι που με ρωτά πως ήταν η μέρα μου τζαι της λέω τα πιο πάνω μέχρι το σημείο που πάω κέντρο τζαι περπατώ. Με διακόπτει, μου λέει ότι βαρκέται να με ακούει τζαι έσιει τζαι τζείνη προβλήματα τζαι κλείει μου το τηλέφωνο. Εν με ξανάκουσε που τότε.

Με τα χρόνια έμαθα να αποφεύγω έτσι καταστάσεις, αλλά όποτε τες βρίσκω μπροστά μου κάποιες φορές εντυπωσιάζομαι τζαι η ίδια με το με πόσα πράματα έχω υπομονή, τζαι άλλες φορές νομίζω πως είμαι έτοιμη να πιάσω ένα οπλοπολυβόλο τζαι να κάμω μακελειό. 

Ένα αστέρι γεννιέται

Στη σημερινή μας, μαγνητοσκοπημένη δυστυχώς εκπομπή, καλεσμένη μια νέα ηθοποιός και σύμφωνα με τη γνώμη ελάχιστων ευτυχώς, διάδοχος της Μιμής Ντενίση. Η Μπρέντα δεν μας έκρυψε τη φιλοδοξία της να αναμετρηθεί με τον ρόλο που σημάδεψε την μεγάλη μας ηθοποιό και προσωπικά είμαι έτοιμη να την στηρίξω. Επίσης θα την στηρίξω στην πάταξη των ζυγών αριθμών ατόμων σε εξόδους. Επίσης θα της πω ένα τς τς τς που κότζιαμου σινγκλ ψηλή παστή κουκλάρα δεν με θυμήθηκε να με προξενέψει πούποτε. Επίσης απολογούμαι που την αποκάλεσα κατάμουτρα -μέσω μέηλ μέσω Πρασινάδας- δολοπλόκα.

Μπρέντα σε ευχαριστώ για τις απολαυστικές απαντήσεις, είμαι σίγουρη πως ούτε τη μέρα ούτε τη χρονιά θα του έφτιαχνες του Χάρη αλλά την δεκαετία και βάλε :-)

Η Μιμή ανεβάζει ξανά την Άννα Καρένινα αλλά λόγω ηλικίας (είναι πολύ νέα πλέον) ζητά από εσένα να παίξεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Μόνες προϋποθέσεις, να μιμηθείς την δική της εκτέλεση και η παράσταση να κινηματογραφηθεί. Θα το κάνεις;

Κατ' αρχάς θα πρέπει να θυμάσαι ότι ως γνωστό: "Καμιά δεν είναι ίση, με τη Μιμή Ντενίση" ! Αλλά αν επέμενε η απάντηση μου θα ήταν "ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε, δεν θα το μετανιώσετε!". Για 3 λόγους: 1) είμαι ψώνιο, 2) είμαι ψώνιο και 3) είμαι ψώνιο. Όσο για το ότι θα κινηματογραφηθεί, ευτυχώς που θα αποθανατιστεί! Πως αλλιώς θα το δείχνω στα παιδιά μου;

Στον secret santa έκανες δώρο στη Μάνα ένα babysitting. Περιέγραψε μας την αντίδραση σου αν στο babysitting η Μάνα θεωρεί δεδομένο ότι περιλαμβάνεται και dogsitting, αφήνοντας σε στο σπίτι της με δύο κόρες και τον λεβέντη. Θυμήσου, είναι δώρο, δεν μπορείς να το πάρεις πίσω.

Αυτή η ερώτηση είναι καθαρά θεωρητική διότι η Μάνα γνωρίζει καλά πως όταν την επισκέπτομαι, τηλεφωνώ από το αυτοκίνητο για να εξαφανίσει το Λεβέντη από το οπτικό μου και όχι μόνο πεδίο. Θα απαντήσω όμως λέγοντας σου ότι ελπίζω οι πολυέλαιοι και τα τραπέζια της να σώσουν το βάρος μου, επειδή κάπου εκεί θα βρεθώ με τη θέα και μόνο του μακρυά κι αγαπημένου Λεβέντη!

Ας πούμε ότι σε άσχετη φάση βλέπεις μπροστά σου τον Πισσία, άλλωστε στην ίδια πόλη ζείτε, πόσο να αποφεύγεις το αναπόφευκτο. Θα του θύμιζες το παρελθόν σας;

Ο Χάρης δεν έμαθε ποτέ για τα αισθήματα μου, τα κράτησα για τον εαυτό μου (εκτός μια φορά που με πήρε η γιαγιά μου στη μάνα του που ήταν γνωστές). Νομίζω πως αν τον δω αφού νιώσω μια αυτολύπηση για την παιδική μου ηλικία και τα γούστα μου, ίσως του αποκαλύψω για να του φτιάξω τη μέρα (ή τη χρονιά, πόσο συχνά μπορεί να του συμβαίνει;)

Στο νούμερο 14 της ανάρτησης για τα γενέθλια σου, αναφέρεις ότι σιχαίνεσαι να βγαίνεις έξω με παρέα που αποτελείται από ζυγό αριθμό ατόμων. Ξάπλωσε αναπαυτικά με μια φωτογραφία του Freud απέναντι σου και ανάλυσε μας τους λόγους.

Λοιπόν όσο παράξενο κι αν ακούγεται αισθάνομαι πολύ έντονα για αυτό το θέμα. Οι λόγοι είναι οι εξής: Ο ζυγός αριθμός συνήθως σημαίνει μόνο ζευγάρια. Κατ' επέκταση, η συζήτηση περιορίζεται σε ανιαρά ζητήματα της καθημερινότητας που μου προκαλούν απίστευτη πλήξη. Κάπου εδώ υπάρχει και το παράδοξο. Παρά το ότι οι singles κάνουν συχνά πιο ενδιαφέρουσες συζητήσεις, είναι συγχρόνως και λίγο στο περιθώριο. Αυτόν τον κοινωνικό αποκλεισμό εγώ θέλω να πολεμήσω. Όπως στους γάμους μόλις χορέψει η νύφη κι ο γαμπρός και στο αμέσως επόμενο τραγούδι γεμίζει η πίστα με ζευγάρια που επιδεικνύουν την ευτυχία τους. Αν προσέξεις, μένουν τα μπακούρια και κοιτούν ο ένας τον άλλο. Γι' αυτό αρνούμαι να χορέψω σε αυτό το σημείο πάντα. Αγκαλιάστε τους singles και αν δεν το κάνετε, να μην έχετε παράπονο αν σας βλέπουν με το μισό τους. Τέλος, θεωρώ ότι ο ζυγός αριθμός εύκολα οδηγεί σε αδιέξοδα, αφού μπορεί να υπάρχουν ισοψηφίες στα πλαίσια λήψης απόφασης και συνήθως δεν υπάρχει νικώσα ψήφος. Γι' αυτό δεν πρέπει να κάνουμε ζυγό αριθμό παιδιών. 1, 3 ή 5 και τέλος. Αλλιώς κάνουν κόμμα και δεν μπορείς να τους διασπάσεις. Τι εννοείς ξέφυγα από το θέμα μας;

Στο νούμερο 17 της ανάρτησης για τα γενέθλια σου, αναφέρεις ότι σου αρέσει να οργανώνεις προξενιά. Ποιους μπλόγκερς θα προξένευες σε ποιες μπλόγκερς και γιατί;  

Δεδομένης της λειψανδρίας που μαστίζει την μπλογκόσφαιρα ως μικρόκοσμο της κοινωνίας μας, θα επιχειρήσω να το κάνω χωρίς να είναι απαραιτήτως διαθέσιμοι:

Panic Joyglow - Gourounella (και οι δύο λαίμαργοι, ψάχνουν τον έρωτα και θα γίνουν απίστευτοι γονείς μια μέρα)

Ο άλλος Κυπραίος - Πρασινάδα (και οι δύο προσπαθούν να συνδυάσουν καριέρα με προσωπική ευτυχία, έχω διαπιστώσει και ένα sparkle κάποια στιγμή)

Αχάπαρη - Misharos ( Μια MILF που έχει πολλά να διδάξει στον νεοσύλλεκτο συγγραφέα).

Neerie -Invictus (Η πρώτη έχει πολλές απορίες και ο δεύτερος έχει όλες τις απαντήσεις).

Anti-Christos - Beatrix (θα έκαναν ωραία βίντεο κλιπς!)

Μοτορτζής - Μάνα (τι εννοείς εν σικέ;)

Χέλμουτ Κωλ - Beatrix (2) (Έχουν και οι δύο νεύρα και μισούν τον κόσμο όλο).

Άνευ Ορίων - Καϊσί (για να παρακολουθούν μαζί την Ομόνοια)

Ποια παράσταση που είδες ήταν τόσο άχρηστη που έκλαψες τον χρόνο και το χρήμα σου; Επίσης, ποιο θεατρικό έργο αγαπάς τόσο πολύ που θα σκεφτόσουν ακόμα και συνεργασία με τη Μιμή για να το ανεβάσεις; Θα συνεργαζόσουν σε αυτό με τον Χάρη;

Η πιο εύκολη ερώτηση! Δηλώνω κατηγορηματικά ότι το Κοτζιακάρο Τέζα ήταν ότι χειρότερο έχω δει στο Κυπριακό σανίδι (εξαιρείται ο Νικολάκης). Βρέθηκα σε ένα κατάμεστο θέατρο να παρακολουθώ μια οικτρή παράσταση και να αναρωτιέμαι αν έχω κάποιο πρόβλημα που δεν έβρισκα κανένα λόγο να γελάσω. Ακόμα κλαίω τα 60 μου ευρώ (ήμαστε τρεις).

Κλείνοντας, και αφού έμαθα από τον ΣΠΑ2 πόσο ανυπόμονη και δολοπλόκα είσαι, σου υπόσχομαι να αναρτήσω την συνέντευξη αμέσως μόλις λάβω τις απαντήσεις σου, αν βρεις ποιος / ποια είμαι [σατανικό γέλιο]. Λοιπόν;

Αντιπαρέρχομαι το "δολοπλόκα" που πολύ με πλήγωσε (για το ανυπόμονη δεν διαφωνώ, φταίει όμως το ζώδιο μου) για να σου πω ότι λόγω της καθυστέρησης μου να απαντήσω, αυτή η ερώτηση δεν έχει πια νόημα. Επειδή όμως δεν θέλω να εκμεταλλευτώ την αναβλητικότητα μου, θα ρισκάρω και θα πω η Αμαδρυάδα Καρύα  (μην ρωτάς γιατί, αυτό μου κόλλησε).

Ευχαριστώ για τις ερωτήσεις σου, ελπίζω να σε κάλυψα!