Τρεις μονόλογοι

Ο Αρθούρος Ρεμπώ από τον Γιάννη Στάνκογλου

Αν μάθαινα τον Ρεμπώ στα είκοσι μου, θα έβλεπα διαφορετικά την παράσταση. Όχι πως δεν με επηρέασε και τώρα, που στο τσακ είμαι να τα παρατήσω όλα (ποια;) και να πάρω τους δρόμους (τους ποιους;). Όμως δεν σταματούσα να σκέφτομαι ότι ο Ρεμπώ ήταν ένας σαλταρισμένος έφηβος και ότι ο Στάνκογλου είναι πολύ ωραίος για να το παραβλέψεις βλέποντας την παράσταση. Επίπεδα κυνισμού: φυσιολογικά.

Ο Ιβάν και τα σκυλιά από τον Άρη Σερβετάλη
Μια από τις πιο δυνατές παραστάσεις που είδα ποτέ. Ο Ιβάν είναι τεσσάρων χρονών, το σκάει από το σπίτι του και βρίσκει καταφύγιο σε μια αγέλη με αδέσποτα σκυλιά. Δεν υπήρχε πλάσμα μετά το τέλος της παράστασης που να μην ήταν βουρκωμένο. Ακόμα και τώρα άμα το θυμηθώ, βουρκώνω.

Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου από τη Νένα Μεντή
Η ιστορία της στιχουργού που πουλούσε τα τραγούδια της για να χαρτοπαίζει. Θύμωσα με την ηρωοποίηση της αδυναμίας της, αλλά δεν κρατώ αυτό. Τα έγραψα και τότε.

Αυτές τες μέρες

Φιλοξενήθηκα στη στήλη της αγαπημένης Α, μπα στη Lifo και πολύ μου άρεσε, άσε που είδα με χαρά στα σχόλια μια χαμένη μπλόγκερ γύρνα πίσω.

Ο Maurice βρέθηκε στο ίδιο αεροπλάνο με τον Δεληβοριά τζαι του έστελνα μηνύματα «μίλα του, μίλα του» την ίδια ώρα που διάβαζα αυτό θεωρώντας απόλυτα λογικό το να μεν ενοχλούμε διάσημους στον προσωπικό τους χρόνο. 

Πήγα σε μια παρουσίαση βιβλίου τζαι δεν παύει ποτέ να μου κάμνει εντύπωση η αυτοπεποίθηση, το θάρρος, το θράσος τζαι η μεγαλομανία μερικών ανθρώπων.

Είδα τα δύο πρώτα επεισόδια του Sherlock. Μου άρεσε αλλά κατάλαβα πως τελικά δεν μου αρέσουν οι σειρές με μυστήρια, βαριέμαι. Άσε που σε αντίθεση με τον Sherlock Holmes του Robert Downey Jr., ο Benedict Cumberbatch δεν έχει βγάλει ακόμα ούτε το φουλάρι του.

Κλέβω τη λέξη που χρησιμοποίησε ο Μάλερ για το American Hustle τζαι έχω να δηλώσω ότι η μουσική της Edith Piaf στο κατάλληλο περιβάλλον είναι απίστευτα γκαυλωτική.

Βλέπω μετά από χρόνια ελληνική σειρά, το Κάτω Παρτάλι, η φάση με τον σωσία του Javier Bardem είσιε πλάκα αλλά τα άλλα ήταν αχρείαστα. Θεϊκές ατάκες όμως.

Το απόγευμα είδα το Sense and sensibility παρέα με ένα βαζάκι νουτέλα, just love Alan Rickman, έχω από χρόνια αυτό το βιβλίο το οποίο θέλω κάποια στιγμή να διαβάσω. 

Μάντεψε τι κάνω τα βράδια

Μεγάλωσα με βιντεοκασέτες του Στάθη Ψάλτη και παρόλο που ψιλοντρέπομαι για αυτό δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο εκτός από το να το δεχτώ γι αυτό και ο τίτλος. Μάντεψε τι κάνω τα βράδια λοιπόν.

Πλήττω, βαριέμαι, παθαίνω κατάθλιψη, σκέφτομαι να κρεμαστώ αλλά δεν ξέρω να κάνω θηλιά, σκέφτομαι να πηδήξω από κανένα ψηλό κτίριο αλλά έχω υψοφοβία, σκέφτομαι να κόψω τες φλέβες μου αλλά σιχαίνομαι τα αίματα, σκέφτομαι να πέσω στες γραμμές του τρένου αλλά δεν έχουμε τρένο.

Έτσι πρέπει να βρω κάτι να κάνω. Απορρίπτονται οι ταινίες, τα βιβλία και οι σειρές γιατί θέλω να βρω κάτι να κάνω έξω από το σπίτι. Απορρίπτονται τα σινεμά τα θέατρα οι καφέδες τα φαγητά και τα ποτά γιατί θέλω να βρω κάτι να κάνω έξω από το σπίτι μούχτιν. Απορρίπτονται οι βόλτες με τον σκύλο γιατί θέλω να βρω κάτι να κάνω έξω από το σπίτι μούχτιν συναναστρεφόμενη δίποδα. Απορρίπτονται οι προτάσεις για εξόδους τη μέρα γιατί τη μέρα μου την έχω οργανώσει, το βράδυ είναι το πρόβλημα.

Δεν ξέρω αν έμεινε τίποτε άλλο να απορρίψω έτσι ακούω προτάσεις για απόρριψη. 

Οι παρθένες

Μεγάλωσα σε ένα συντηρητικό κουτσομπολίστικο κακιασμένο σόι, από τη μια πλευρά η συντηρητική κουτσομπολίστικη κακία μεταμφιεζόταν σε ενδιαφέρον για την προστασία οποιουδήποτε μέλους από το «τι θα πει ο κόσμος», ενώ από την άλλη πλευρά η συντηρητική κουτσομπολίστικη κακία βασίλευε με την πεποίθηση ότι συζητάμε κάτι που σου συνέβηκε έτσι απλά για να γελάσουμε.

Σε αυτό το περιβάλλον, ήμουν η πρώτη από τις ξαδέλφες μου που πήγε για σπουδές στο εξωτερικό. Αυτό σήμαινε πως θα έμενα μόνη μου σε μια ξένη πόλη, όπου θα έκανα σεξ με δεκαπέντε άντρες κάθε βδομάδα, θα το έριχνα στα ναρκωτικά, θα γινόμουν πουτάνα για τη δόση μου και θα έπρεπε, το πρώτο σόι να ξεπλύνει τη ντροπή βρίσκοντας ένα καλό παιδί που δεν θα το ενοχλούσε το παρελθόν μου για να με κουκουλώσουν ενώ το άλλο σόι θα έπρεπε να πίνει καφέδες σε υπερωρίες για να προλαβαίνει να με θάψει σε δέκα γειτονιές δηλώνοντας μεγαλόψυχα ότι μου πλήρωσε την απεξάρτηση.

Μέχρι που πήγαν οι κόρες τους για σπουδές.

Η μια συζούσε με τον φίλο της στο σπίτι του στην πόλη σπουδών της, μια τον είχε να πηγαινοέρχεται Αθήνα – Λάρνακα δύο φορές τον μήνα, μια συγκατοικούσε μαζί του σε τριτοκοσμική χώρα όπου σπούδαζαν μαζί και μια πήγε μαζί του όταν θα σπούδαζε για να του μαγειρεύει. Καμία όμως δεν έκανε σεξ με τον φίλο της πριν αρραβωνιαστούν. Σε αυτό ήταν κατηγορηματικές όλες. 

Ότι να ‘ναι

Είπα να βγω τζι επήα στην πλατφόρμα σύγχρονου χορού. Για χορευτές ήταν ιδιαιτέρως ακίνητοι, μόνο μια σε κάποια φάση ενόμισε ότι χορεύκεις άμα βουράς ατέλειωτα γυρόν που την σκηνή τζαι εζάλισεν μας. Κατά τα άλλα ακόμα περιμένω να μου χορογραφήσει καμιά την μεγαλειώδη ιδέα που είχα αμέσως μετά την πλατφόρμα πριν από τρία χρόνια:

Του χρόνου εγώ πάντως θα δηλώσω συμμετοχή. Θα βάλω τις πυτζάμες μου, θα κουβαλήσω τον καναπέ, το τραπεζάκι του ΙΚΕΑ και το laptop, θα ονομάσω τη περφόρμανς blogging και θα γράφω ή θα κάνω ότι γράφω στο blog το οποίο φυσικά δεν θα είναι το Ουφ! αλλά κάποιο άλλο με πιο κουλτουρέ όνομα όπως I feel attention ή κάτι τέτοιο σε κάποια στιγμή μετά από κανένα πεντάλεπτο θα ακουστεί μουσική, το Hey You των Pink Floyd ας πούμε, εγώ θα κουνάω με λύσσα το κεφάλι μπροστά πίσω πάνω κάτω δεξιά αριστερά, ίσως σηκωθώ και από τον καναπέ και κάνω καμιά σπαρακτική κίνηση, ένα ωραίο εφέ θα ήταν να χτυπώ το κεφάλι μου στον τοίχο μετά να σταματήσει η μουσική και εκεί που λέει το τραγούδι divided we fall να σωριαστώ με βία στο πάτωμα. Αν μου το αντιγράψει κανένας του χρόνου θα ζητώ πνευματικά δικαιώματα, να το ξέρετε!

Αρέσκει μου που κάμνω παραπομπές στον εαυτό μου. Τζαι μετά νομίζω πως δεν είμαι σταθερό άτομο.

Αρέσκουν μου επίσης τα πρωτοσέλιδα του Πολίτη. Το Σάββατο έλεεν ότι «Της Ουκρανίας… γίνεται στο ΔΗΚΟ». Είπε να συνδυάσει δύο ειδήσεις με παγκόσμιο ενδιαφέρον όμως δεν τολμώ να μαντέψω τι ήθελε να πει, ίσως θέλησε να το συνδυάσει τζαι με τη μέρα της γυναίκας.

Πάντως το υπουργιλλίκι εν πιο σημαντικό που το κομματιλλίκι, να το έχουμεν υπόψη.

Θυμήθηκα το πέρασμα μου από κομματική παράταξη. Ναι, νεανικά λάθη τα οποία διόρθωσα λίγους μήνες αργότερα όταν μου δήλωσαν ότι ήμουν υποχρεωμένη να πάω σε μια συναυλία του Νταλάρα. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Έχουμε τζαι τον Αρχιεπίσκοπο του οποίου άρχισε να μου αρέσκει η συμπεριφορά. Εν απλό το θέμα, όσο πιο πολλές μαλακίες λαλεί τζαι κάμνει, τόσο πιο πολλή κόσμο εννά απομακρύνει που τον μεσαίωνα του, τούτο κάπως λέγεται στην ψυχολογία αλλά εν το θυμούμαι τωρά.

Κατά τα άλλα θα λύσουμε το κυπριακό, θα ξεπεράσουμε την οικονομική κρίση, θα φάμε το φυσικό αέριο, θα βρεθεί το αεροπλάνο που την Μαλαισία τζαι θα είναι όλοι καλά, θα επικρατήσει παγκόσμια ειρήνη τζαι θα κερδίσω στα καλλιστεία. 

Movie night

Το αφιέρωμα στον Joaquin Phoenix συνεχίζεται με ταινίες που ψαρεύω από το YouTube. Απόψε είδα μια μαλακία.

Η υπόθεση ακούγεται ωραία. Μια παρέα φίλων ταξιδεύει στη Μαλαισία, ο πιο μικρός και μαννός μένει πίσω για να πάει να έβρει κάτι γορίλλες αν εκατάλαβα καλά, οι άλλοι φεύκουν παν Νέα Υόρκη αλλά πριν φύουν αφήνουν του τα ναρκωτικά τους, συλλαμβάνουν τον οι μαλαισιανοί μπάτσοι, βάλλουν τον φυλακή, καταδικάζουν τον σε θάνατο για διακίνηση ναρκωτικών, τούτος δύο χρόνια εν έδωσε σημεία ζωής τζαι τζείνοι ούτε που ενδιαφερθήκαν να τον γυρέψουν, αμερικανός πολίτης καταδικάζεται σε θάνατο τζαι δεν πάει η αμερικανική πρεσβεία να τον σώσει, ούτε καν ο Mark Darcy, όταν η έφεση του απορρίπτεται τζαι εν να τον κρεμάσουν σε οκτώ μέρες η δικηγόρος του πάει να έβρει τους άλλους δύο για να τους πείσει να παν πίσω να πουν ότι ήταν τζαι δικά τους τα ναρκωτικά άρα εν ήταν διακίνηση άρα να μεν τον κρεμάσουν, τζαι βλέπουμε την δικηγόρο να τους βουρά που πίσω σε όλη τη ταινία για να τους πείσει, τελικά πείθει τους τζαι κάμνει τζαι σεξ με τον έναν που ήταν βολικά single τζαι ρεμάλι τζαι έπρεπε να αποδείξει ότι εν ήταν τόσο ρεμάλι τελικά, τζαι η δικηγόρος έσιει τζαι μες τα πόδκια της μια δημοσιογράφο που τελικά ήταν η πρωταγωνίστρια της ταινίας επειδή επίεζε συνέχεια τη δικηγόρο να την αφήσει να δημοσιοποιήσει τον αγώνα του μελλοθάνατου αλλά η δικηγόρος εν τη άφηνε επειδή αν μαθευόταν η υπόθεση ήταν να τον κρεμάσουν σίουρα για να μεν νομίζει ο κόσμος ότι η Μαλαισία φοάται την Αμερική τζαι τελικά πάει η δικηγόρος με τους φίλους του πελάτη της που ήταν τζαι αδελφός της στη Μαλαισία τζαι μόλις το μαθαίνουν τζείνοι ότι τους είπε ψέματα τζαι ότι τους εγέλασε επειδή σαν αδελφή έθελεν να τον σώσει τζαι όι σαν δικηγόρος, επήαν να φύουν ευκαιρία εγυρεύκαν αλλά τελικά το single ρεμάλι εν έφυεν γιατί ερωτεύτηκε τη δικηγόρο αδελφή τζαι εστράφηκε τζαι εμπήκε μες το δικαστήριο τζαι είπεν ότι όχι κύριε αξιότιμε δικαστά δεν είμαι γενναίος αλλά πρέπει επιτέλους να πήξει ο νους μου τζαι να είμαι υπεύθυνο ρεμάλι της κοινωνίας τζαι ο δικαστής ήταν ανθρώπινος τζαι νούσιμος τζαι κατά πως το βλέπουμε θα τους αθωώσει τζαι την ώρα του διαλείμματος πλακώνουν κάμερες τζαι μικρόφωνα επειδή η πρίχτισσα η δημοσιογράφος εδημοσίευσε ένα προσβλητικό για τη Μαλαισία άρθρο μπας τζαι χάσει την αποκλειστικότητα οπότε ο δικαστής θυμώνει τζαι καταδικάζει τον Joaquin σε θάνατο για να μάθουν άλλη φορά οι αμερικανοί να προσβάλλουν την Μαλαισία τζαι γίνεται ένας κακός χαμός τζαι τελικά κρεμάζουν τον τζαι πάει η αδελφή δικηγόρος στο επισκεπτήριο να δει τον γκόμενο της τον θυσιασμένο σε έξι μήνες φυλάκιση τζαι εν μες τη τρελή χαρά γιατί έχασεν έναν αδελφό ο οποίος εδώ που τα λέμε ήταν αρκετά πρίχτης τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά ήβρεν γκόμενο, τούτο που το βάλλεις;

Άτιτλο λόγω αφωνίας

Όσοι διαβάζετε το μπλογκ, ξέρετε ότι δεν μου αρέσκουν τα καρναβάλια, με εκνευρίζουν τζαι δεν μπορώ να τα καταλάβω ή να συμμετέχω στο παναϋρι. Όσες φορές προσπάθησα να πάω σε πάρτυ, κατέληγα σε μια γωνιά με κάτι μούτρα ως το πάτωμα, αν ήμουν τζαι ντυμένη καρναβαλίστικα είμαι σίγουρη ότι έμοιαζα κάπως σαν τον κλόουν από την κόλαση, ή τη κακιά μάγισσα του παραμυθιού.

Είχα βγει την παραμονή της Τσικνοπέμπτης, τζαι εκτός από το στόλισμα της πόλης, έπρεπε να υποστώ τζαι ενθουσιώδης καρναβαλιστές οι οποίοι δεν μπορούσαν να περιμένουν μέχρι την επομένη. Από τότε, ξεμύτισα μόλις σήμερα, νωρίς το απόγευμα σε μια πόλη σαν λεηλατημένη από τους καρναβαλιστές, άδεια από ανθρώπους, με πεταμένα κομφετί στους δρόμους τζαι μυρωδιές απορρυπαντικών από τα μπαρ τζαι τα καφέ. 

Ο Maurice μου περιέγραφε το δεκαήμερο της κραιπάλης τζι εγώ ήμουν σε μια φάση, οκ, καταλαβαίνεις ότι δεν με ενδιαφέρει ούτε στο ελάχιστο, έννε; Απορώ γιατί λαλεί ότι είμαι στριμμένη. 

Ήρτα σπίτι αποφασισμένη να γράψω ένα σενάριο μέσα που το οποίο θα κέρδιζε σίγουρα Όσκαρ ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Λαλώ το όνομα του τζαι θυμούμαι τον χαμό με τον Τιτανικό γαμώτο, λαλείς να εν γι αυτό που εν του δίνουν Όσκαρ; Θυμούμαι ότι τον Τιτανικό είδα τον σε ένα σινεμά της Αθήνας, Κυριακή των καρναβαλιών. Έτσι, Ντι Κάπριο - Καρναβάλια 1-0 διαχρονικά. 

Μόλις ήρτα σπίτι όμως, βρήκα αυτό [ακούστε το] στο μέηλ μου οπότε δυστυχώς, οριακά, φέτος κέρδισαν τα καρναβάλια.