Social media εκτόνωση

Με κάποιες αφορμές, με μεγάλα ή περίεργα ή παράξενα ή ασυνήθιστα γεγονότα, διαβάζω στο timeline μου διάφορες απόψεις, πολλές φορές πολύ διαφορετικές από τις δικές μου. Τελευταίο παράδειγμα η Πορεία Υπερηφάνειας σήμερα στη Λευκωσία και αφορμή για το ποστ, αυτό που είδα μόλις τώρα και αυτό που μου έστειλαν χτες. 

Ας προσπαθήσω να καταλάβω τι λένε. Στο πρώτο και κάτω από τη σημείωση του δημοσιογράφου που λέει ότι κάτι δεν κατάλαβε, νόμισα ότι οι λεζάντες ήταν ανάποδα. Δηλαδή, δεν καταλαβαίνω γιατί να είναι υπερηφάνεια μια μάτσα στρατόκαβλοι έτοιμοι να σκοτώσουν και να σκοτωθούν, και γιατί να είναι ντροπή ένας παχουλός και ένας τριχωτός με στρινγκ οι οποίοι διαδηλώνουν για ίσα δικαιώματα. Δεν ξέρω από ποια χώρα του κόσμου με λυμένα τα συγκεκριμένα θέματα είναι η φωτογραφία, στη Λευκωσία σήμερα ποιος πιστεύει ότι θα δούμε ανάλογες αμφιέσεις; Και γιατί να πρέπει να συγκρίνουμε μια στρατιωτική παρέλαση που σκοπό έχει την επίδειξη δύναμης (αν δεν κάνω λάθος) με μια πορεία η οποία θα καταλήξει σε πάρτυ; 

Τώρα για το δεύτερο, τι να πω; Οι "οργανωμένοι ομοφυλόφιλοι", έτοιμοι προφανώς για "οργανωμένα επεισόδια" ή οτιδήποτε άλλο, θα συναντηθούν στο ξέφωτο της Λήδρας για να μονομαχήσουν στο ηλιοβασίλεμα με τους ευσεβείς πιστούς. Ποδοσφαιρικές έννοιες με τη σημαία του ουράνιου τόξου vs ένα παπά (ας μη πω το προφανές έναν άντρα με μακριά μαλλιά, μούσι και φόρεμα, is so two weeks ago) σαν να τζαι εννά παν οι ομοφυλόφιλοι να δερτούν με τους παπάες για τα balls τους. 

Και κάτι τελευταίο, μόλις διάβασα κάπου ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι ακούσια όργανα της νέας παγκόσμιας τάξης καθώς αποτελούν μηχανισμό διάλυσης της οικογένειας και του κοινωνικού ιστού.  

Πάω να κλείσω το Facebook, να αγοράσω αντικαταθλιπτικά τζαι ένα εισιτήριο Σίδνεϋ - Λος Άντζελες πέρκι πέσει το αεροπλάνο στο νησί του Lost. 

Μετεκλογικό

Τρεις δημόσιοι υπάλληλοι, δύο άνεργες, τρία κομματόσκυλα και ένας αστυνομικός πέρασαν μαζί δεκατέσσερις ώρες σε ένα δωμάτιο. Ήταν όπως κάτι έργα που κλειδώνουν καμιά δεκαριά άσχετα μεταξύ τους άτομα τζαι δεν τους αφήνουν να βγουν μέχρι να σφαχτούν μεταξύ τους.

Αρχίσαμε με αναγνωριστικές ερωτήσεις, ποιου είσαι ‘συ, πού μένεις και πόθεν έρχεσαι (το αγαπημένο μου θέμα για να σαντανώνω τον κόσμο), ακολουθήσαμε με φριχτούς θανάτους από φριχτές αρρώστιες του μπατζανάκη της συμπεθέρας του γείτονα του τρίτου ξάδελφου της τάδε κοινής γνωστής (το αγαπημένο μου θέμα για να πέσω στα αγχολυτικά), συνεχίσαμε με συζήτηση για την δημοτική εκπαίδευση στη Κύπρο (δεν μπορούσα να λάβω μέρος στη συζήτηση γιατί η τελευταία μου επαφή με δημοτικό σχολείο ήταν πριν από εικοσιπέντε χρόνια), συζητήσαμε για τρίχες και κομμωτήρια (το αγαπημένο μου θέμα για να βαρεθώ, το μαλλί μου μόνο κάτω από καπέλο βλέπεται) και φτάσαμε μέχρι το διάλειμμα με κουτσομπολιό για τους κατοίκους της περιοχής που βρισκόμασταν (αγοράζουν μας τζαι πουλούν μας).

Μετά το μεσημέρι αναλύσαμε τα μέρη στα οποία είχαμε πρόσβαση στο σχολείο για να κοιμηθούμε (πουθενά), συζητήσαμε και κάναμε προβλέψεις για το ποσοστό της αποχής (κέρδισε ο αστυνομικός), τσακωθήκαμε για το δικαίωμα των τουρκοκυπρίων να εκλεγούν στο ευρωκοινοβούλιο (παραλίγο να φάω ξύλο), λύσαμε το κυπριακό (ακατάχνωτα), απαξιώσαμε τη χώρα μας (φέρτε μου χώρα  να μεταναστεύσω), σχολιάσαμε τες φωτογραφίες ταυτότητας / εκλογικού βιβλιαρίου του 33.333% που ήρτε να ψηφίσει (πλούσια περιοχή, πλούσιες φωτογραφίες), πάθαμε σοκ από κάτι τεκνά με ημερομηνία γέννησης μετά το ενενήντα (σοβαρά, πότε εφκάλαν τα πάμπερς τούτοι;!), ξαναπάθαμε σοκ από κάτι μεσήλικες με ημερομηνία γέννησης τη δεκαετία του εβδομήντα (παιθκιά, νέοι είσαστε, πλιζ σαστείτε νάκκον), περιμέναμε τα καθυστερημένα πλήθη να έρτουν στες έξι παρά (δεν ήρταν) τζαι μετρούσαμε ανάποδα τα τελευταία εξήντα δευτερόλεπτα για να κλείσει η κάλπη.

Στην καταμέτρηση παραλίγο να φανατιστώ για το κόμμα (ένα είναι το κόμμα) παρόλο που δεν το ψήφισα, τζαι κολάστηκα με τον μπάτσο μέχρι να καταλάβω για ποιο λόγο μου έγνεφε (έππεσε ένα ψηφοδέλτιο κάτω).

Μετά ήρτα σπίτι, τζοιμήθηκα για δώδεκα ώρες τζαι κυκλοφορούσα για τις επόμενες εικοσιτέσσερις ώρες με τες πυτζάμες σαν το ζόμπι. 

Προεκλογικά νεύρα

Πλησιάζοντας στες ευρωεκλογές τζαι διαβάζοντας ποτζεί ποδά τον πόνο τον πόθο τζαι τη μαλακία του καθενός, πιάνει με μια απίστευτη απελπισία τζαι κούραση. Αντιλαμβάνομαι ότι ζω σε μια χώρα που εν στο pause τα τελευταία σαράντα χρόνια τζαι κανένας εν θέλει να το αλλάξει τούτο. Νευριάζουν με ούλλοι που νομίζουν ότι ούλλος ο κόσμος χρωστά μας τζαι πρέπει να μας βοηθήσει που τη καλή του τη καρκιά γιατί έχουμε δίκαιο τζαι είμαστε αλάθητοι τζαι άσφαλτοι.

Νευριάζει με που βλέπω τους πολιτικούς να κάμνουν όπως τους ποντικούς μες το καράβι που βουλιάζει με αφορμή την επίσκεψη του αμερικανού αντιπροέδρου. Νευριάζει με που γυναίκες μορφωμένες θεωρούν μια περσόνα σε μια μαλακία όπως την Eurovision, απειλή για την όποια ηθική νομίζουν ότι αντιπροσωπεύουν. Νευριάζει με που ασχολούμαστε με το τι λέει η Ιερά Σύνοδος για το Gay Pride αντί να τους αφήνουμε να βράζουν μες τες σπηλιές τους.

Νευριάζει με που τρία διαφορετικά άτομα επελλάναν με να ψηφίσω τρείς διαφορετικούς υποψήφιους επειδή εκάμαν τους ρουσφέτι. Νευριάζει με που προσπαθούν να με πείσουν με τα ηλίθια τους τα επιχειρήματα σαν να τζαι εννά φταίω εγώ αν δεν τους κάμουν το ρουσφέτι τους. Νευριάζει με που εν θέλω να τους πω κατάμουτρα τζείνα που θέλω να τους πω για να μεν βουρούμε στα νοσοκομεία. Νευριάζει με που τίποτε εν δουλεύκει σε τούτη τη χώρα αν δεν έσιεις μέσο γιατί «ούλλοι κάμνουν το, τζείνος εν πιο έξυπνος που μένα;». Νευριάζει με που ζω σε μια χώρα με εγκέφαλο γέρου σε κώμα τζαι νευριάζει με που νευριάζω όποτε φκω που τη φούσκα μου. 

Όταν έσιεις κάτι να κάμεις

Ξυπνάς ορεξάτη στις εφτά, προγευματίζεις σιγά σιγά, μπανιαρίζεσαι σιγά σιγά, χτενίζεσαι σιγά σιγά, αλείφεσαι με τες κρέμες σου σιγά σιγά, ντύνεσαι σιγά σιγά, κάθεσαι στο κομπιούτερ τζαι διαβάζεις σιγά σιγά τα μέηλ σου, τα messages σου, τα replies σου, διαβάζεις τες εξυπνάδες των friends σου τζαι προσθέτεις τες δικές σου, προσπαθείς να λύσεις τον κύβο του Ρούμπικ από το Google τζαι εκνευρίζεσαι, κάμνεις ένα διάλειμμα να φτιάξεις το δεκατιανό που λέει η σωστή διατροφή ότι πρέπει να φας, δεν μπορείς να κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις τρώγοντας οπότε μπαίνεις σε διάφορες σελίδες να δεις τι γίνεται στον κόσμο, θυμώνεις με αυτά που διαβάζεις τζαι ξεκινάς ένα ποστ με τίτλο «Κούραση» αλλά σου βγαίνει πολλά νευριασμένο τζαι εν θέλεις γιατί μόλις το γράφεις πιάνει σε η απελπισία τζαι θέλεις να το ξεχάσεις παρά να το έσιεις τζιαμέ να κάθεται, προσπαθείς να λύσεις τον κύβο του Ρούμπικ από το Google τζαι γελάς καθώς αντιλαμβάνεσαι πως δεν υπάρχει περίπτωση, στέλνεις μέηλ με κάποιο λινκ σε φίλη που πιστεύεις ότι θα την ενδιαφέρει, σου απαντά τζαι μιλάτε λίγο στο chat, μεσημεριάζει τζαι πάεις στη κουζίνα να κάμεις κάτι να φάεις, ανοίγεις τη τηλεόραση τζαι βλέπεις κάτι καμένους υποψήφιους ευρωβουλευτές που σε κάμνουν να θέλεις να αναρτήσεις με συμπληρώματα το ποστ με την κούραση, πλένεις πιάτα, τα σκουπίζεις τζαι αφαιρείς κάθε σταγόνα νερού από τον νεροχύτη που βρίσκεται ανάμεσα σε σένα τζαι τη δουλειά που πρέπει να κάμεις, επιστρέφεις στο κομπιούτερ τζαι ελέγχεις τα μέηλ σου, τα messages σου, τα replies σου, προσπαθείς να λύσεις τον κύβο του Ρούμπικ από το Google τζαι θέλεις να πιάσεις ένα όπλο να παίξεις την οθόνη, εντοπίζεις ένα μουγιούι να πετά μεταξύ εσένα τζαι της οθόνης τζαι προσπαθείς να το σκοτώσεις με το μανίτζι σου αλλά αστοχείς τζαι χτυπάς στην άκρη του γραφείου, ανοίγεις όλα τα folders τζαι τα files που χρειάζεσαι για να δουλέψεις, θυμάσαι ότι σου έμειναν λιγότερα από τα μισά σημεία για να έχεις προχωρήσει κάπως τζαι λες ότι σήμερα θα τελειώσεις μόνο αυτό τζαι ότι αύριο θα κάτσεις στα σοβαρά από νωρίς, ανοίγεις νέο file τζαι μεταφέρεις τα στοιχεία που χρειάζεσαι, θέλεις να ανεβάσεις ποστ για να έσιεις κόμμεντς να απαντάς για να περάσει η ώρα, καταφεύγεις στο κλισέ του κάθομαι μπροστά από μια λευκή κόλλα χαρτί μπλαμπλαμπλα και λοιπά ξεράσματα, θυμάσαι με αυτή τη λέξη τον Φύλακα στη Σίκαλη τζαι φρικάρεις πάλε με τον νέο τίτλο της νέας μετάφρασης τζαι θέλεις να μπεις σε φόρουμ να διαβάσεις σχόλια αλλά πονείς τη κκελλέ σου που τες τόσες ώρες στο κομπιούτερ τζαι σκέφτεσαι να πάεις να δεις κανένα επεισόδιο του House of Cards αλλά σε πιάνουν οι τύψεις, σκοτώνεις το μουγιούι, αναρτάς το ποστ τζαι πάεις να κάμεις τη δουλειά σου. 

Μια ερμηνεία του δίσκου της Φαιστού

Πήγα στην έκθεση «Η Μαγεία της Γραφής: από το Αλεφ στο Άλφα» στον Χαρουπόμυλο, στη Λεμεσό. Η έκθεση εν πολλά καλή, έσιει πολλήν ενδιαφέρον, όποτε θέλετε ξεναγώ σας, λέγοντας ξεναγώ εννοώ θα σέρνομαι πίσω σας λέγοντας εξυπνάδες για τα εκθέματα τζαι μετά θα με κεράσετε καφέ κάπου όι στο Κάστρο. 

Τζείνο που μου έκαμεν τη παραπάνω εντύπωση εν ο δίσκος της Φαιστού, ήξερα την ύπαρξη του τζαι ότι εν αποκρυπτογραφήθηκε ακόμα, παρόλο που από ότι φαίνετε βρήκαν μια λύση, αλλά δεν είχα ιδέα για τα σχήματα που εν χαραγμένα πάνω.

Έτσι έμεινα χάσκοντα μπροστά σε τούτο το θέαμα.

"ξεδιπλωμένα" τα σχήματα που είναι χαραγμένα στον δίσκο

Απορώ γιατί τόσα χρόνια δεν εκαταφέραν να το μεταφράσουν ενώ εν τόσο εύκολο. Ακούτε λοιπόν την ιστορία που γράφει.

Ο Χανκ ο πανκ ο μοϊκάνας, επήεν στη μάππα. Τζιαμέ εσυνάντησε τον Κάσπερ το φαντασματάκι μαζί με το φάντασμα των Κάντερβιλ κοντά στο δέντρο δίπλα που το τοτέμ της Ελένης τζαι είπαν του ότι η Κου Κλουξ Κλαν εθυσίασε ένα τράγο τζαι μιαν όρνιθα μικρότερα που ένα τόνο μες το καλύβι της κοπέλας που φορεί κορσέ τζαι αφού εβούρησεν ο Χανκ ο πανκ ο μοϊκάνας να την έβρει εχάθηκε μες το στήθος της ώσπου τζαι ήρτεν ο Beetlejuice τζαι έφερεν του ένα σουτιέν να χώσει το πουλί του που ήταν μικρότερο που τζείνο του φαντάσματος του Beetlejuice τζαι τζείνη την ώρα ήρτε με μια μυγοσκοτώστρα ένας χρυσαυγίτης/ελαμίτης/γκρίζος λύκος που τους είπε να ξεχάσουν τα μίση τζαι peace τζαι flower power τζαι επήαν όλοι μαζί για σέρφινγκ με βατραχοπέδιλα. Τα προφυλακτικά δεν τα ξέχασαν.

Πάω να ραφτώ για το Νόμπελ. 

Ατέλειωτο γαλάζιο

Είναι κάτι ταινίες πολλά διάσημες που μπορεί να μεν ξέρεις την υπόθεση αλλά θέλεις να τες δεις επειδή πιστεύκεις ότι εν να είναι πολλά καλές τζαι έτσι ακριβώς όπως τες έσιεις μες το μυαλό σου. Πάντα πίστευα, για έναν άγνωστο και περίεργο λόγο ότι η ταινία Le grand bleu ήταν ερωτική ταινία, λίγο κρασί λίγο θάλασσα και το αγόρι μου, σεξουλιάρικα παιχνιδίσματα στο γαλάζιο του αιγαίου με ένα ερωτικό τρίο όπου μια γυναίκα τα έχει με έναν αλλά θέλει και τον κολλητό του και τελικά ζουν όλοι μαζί ευτυχισμένοι σε μια σπηλιά στο φεγγαρόφωτο στη Σαντορίνη.

Τελικά τρίο υπήρχε στη ταινία αλλά όχι αυτό που είχα στο μυαλό μου.

Η πρωταγωνίστρια τον γνωρίζει στες Άνδεις στο Περού τζαι επειδή της είπε ότι εν κρίμα που εν να φύει τόσο νωρίς, τζείνη ερωτεύεται τον, μετά μαθαίνει ότι αυτός πήγε στη Σικελία τζαι πάει τζαι τζείνη δήθεν τυχαία τζαι ακόμα πιο τυχαία πέφτει πάνω του τζαι χαριεντίζονται καμιά κινηματογραφική ώρα τζαι μετά φτιάχνουν τα τζαι τζείνη παρατά τη ζωή της στη Νέα Υόρκη τζαι πάει να μείνει μαζί του στην Κυανή Ακτή να τον βουρά πουπίσω ενώ τζείνος το παίζει μυστηριώδης και αμίλητος γοητευτικός προβληματικός συνεσταλμένος αδιάφορος με γλυκό χαμόγελο θεογκόμενος.

Ο οποίος προτιμά τη παρέα των δελφινιών παρά τη δική της ενώ αυτή ζει στη φαντασία της τον ιδανικό έρωτα τζαι θέλει να κάμει τζαι μωρό μαζί του ενώ αυτός είναι ολοφάνερα σε δίλημμα ποιον να επιλέξει, τον παιδικό του φίλο και μεγάλο ανταγωνιστή στις καταδύσεις, ή το δελφίνι που έσωσε από το ενυδρείο τζαι έγιναν κολλητοί.

168 λεπτά αργότερα αφήνει την με το σχοινί στο χέρι τζαι πάει τζαι με τους δυο, ελπίζω να μεν χάλασα σε κανέναν το τέλος, εν πολλά καλή ταινία, απλά φροντίστε να έχετε πολλά φαγώσιμα τζαι ποτό τζαι παρέα για να την δείτε. 

Walk of fame – the Limassol edition

Η είδηση από εδώ.

Ας το κάμουν στην μαρίνα, ας το κάμουν στη Μακαρίου με τες βλαχοκυριλέ καφετέριες, ας το κάμουν στην παραλία του Άη Τύχωνα τζιαμέ στο Meridien με τες επαύλεις των ρώσων, ας το κάμουν στη Μόσχα, εν ανάγκη να το κάμουν στη παλιά πόλη της Λεμεσού;

Τούτο το κόμπλεξ μας με το «ξεχωριστό image διεθνώς» πρέπει κάποτε να το ξεπεράσουμε. Πες ξεχωριστό image δαμέ στη γειτονιά, μεν μου το κάμνεις σαν να τζαι εννά χάσει το image του τζείνο του Χόλλυγουντ για να το έβρουμε εμείς. 

Μια πρωτοτυπία φαντάζομαι έχουμεν την, άλλες χώρες έχουν μόνο αστέρια του σινεμά στα αντίστοιχα φτωχικά walk of fame τους. Εμείς θα έχουμε τους νικητές των βραβείων Madame Figaro, των Τηλεφίλ τζαι όσα άλλα δεν ξέρω καν ότι υπάρχουν.

Ξεκαρδιστική παράγραφος, σε παρένθεση τα πανικόβλητα σχόλια μου:

Να σημειωθεί ότι τα τιμώμενα πρόσωπα που θα αναδεικνύονται από ειδική επιτροπή, θα είναι εξέχουσες προσωπικότητες (μόνο ποτούτες έχουμε, ακατάχνωτα), Κύπριοι ή ξένοι, εν ζωή ή μη (οι μη ζωή θα στέλνουν video link φαντάζομαι, οι ξένοι μάλλον εν θα ξέρουν για τη τιμή που τους έγινε, τζείνοι χάνουν), που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ωφέλεσαν τον τόπο (φοϊτσιάζει με τούτο). Συγκεκριμένα, θα είναι άνθρωποι των τεχνών (οκ, μπορώ να σκεφτώ κάνα δυο παρόλο που θα γκρινιάζουν αυτοί που δεν επιλέχθηκαν για αυτούς που επιλέχθηκαν τζαι θα στέλνουν ανοικτές επιστολές στες εφημερίδες να λαλούν ότι εν συμφωνούν με τον θεσμό του walk of fame αλλά εν απαράδεκτο που εν τους εβάλαν), του αθλητισμού (εγέμωσεν ο πεζόδρομος πιλέ), του επιχειρηματικού κόσμου (ε, καλά τωρά), της κοινωνικής και πολιτικής ζωής του τόπου (ε, καλά τωρά πάλε, δεν μπορώ ούτε μισή εξυπνάδα να σκεφτώ), της παιδείας και των γραμμάτων (Βρισηίδα Δημουλίδου ήρτεν η ώρα να δοξαστείς), της ιατρικής (;!), της επιστήμης (Huston, they have a problem) και της τεχνολογίας (ET phone home). 

Το φτωχικό αντίστοιχο του Βερολίνου, με μόνο κάτι
άγνωστους ηθοποιούς τζαι σκηνοθέτες.

Πέντε

Τούτο το πράμα που έχω μια ημερομηνία μες το μυαλό μου τζαι νομίζω ότι είναι η σωστή ενώ η σωστή εν μια μέρα κάτω συνήθως άρα χάνω την κανονική μέρα, πρέπει να το προσέξω.

Έσιει λλίες μέρες που εσκέφτουμουν ότι στες τρείς του Μάη εννά κλείσουν πέντε χρόνια που έκαμα το μπλογκ, μάλιστα θα ήταν τζαι τούτη τη φορά Σάββατο όπως τότε τζαι ίνταλος ήταν τα Σάββατα μου πριν πέντε χρόνια που ήμουν σαν το ζόμπι τζαι εκάθουμουν στη τηλεόραση τζαι έβλεπα μαλακίες τζαι έτρωα σοκολάτες τζαι γλυκίσματα τζαι εστοίβαζα κιλά τζαι κατάθλιψη ενώ τωρά προσπαθώ να έβρω μια καλή δικαιολογία για να μεν πάω κάπου πόψε, τζαι έκοψα τζαι τη τηλεόραση τζαι τα γλυκίσματα τζαι περπατάω τζαι πετάω άσχετο.

Δύο του Μάη έκαμα το μπλογκ, δύο. Εχτές δηλαδή. Τζαι δεν βλέπω πλέον μαλακίες στη τηλεόραση, βλέπω μόνο μαλακίες σε dvd.

Έβαλα να δω το Tinker Tailor Soldier Spy, το καστ είναι θεϊκό, παίζει τζαι ο Βενέδικτος, έσιει τζαι 7,1 αστεράκια στο imdb οπότε τι μπορεί να πάει λάθος; Η βαρεμάρα, η απίστευτη βαρεμάρα βαρεμάρα βαρεμάρα που παραλίγο να ποτζοιμηθώ στον καναπέ που δεν ποτζοιμιούμαι ποττέ στον καναπέ τζαι η ζαβλάκωση που δεν καταλάβαινα τίποτε τζαι ούτε που εκατάλαβα πώς ανακάλυψε τον κατάσκοπο τζαι που ένα σημείο τζαι μετά ούτε έθελα να καταλάβω τζαι μετά εκόλλησε το δισκάκι τζαι ακόμα τζαι αν ήθελα να δω το τέλος, δεν εμπόρεσα να το δω.

Υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να με κούρασε επειδή ήμουν ήδη κουρασμένη, αναρωτιέμαι αν αξίζει να ξαναδοκιμάσω να το δω ή απλά να πετάσσω αυκά πας τους τοίχους τζαι να τα βλέπω να πέφτουν. 

Μέρα που είναι

Θέλω να στείλω ένα μήνυμα σε όλους τους wannabe εργοδότες.

Βλέπω την αγγελία σας και στέλνω το βιογραφικό μου, φαντάζομαι έχετε ένα άτομο το οποίο παίρνει τα βιογραφικά, τα βλέπει και αποφασίζει με ποιους να προχωρήσει και με ποιους όχι. Σε αυτούς τους μαλάκες, τους άχρηστους άνεργους άφραγκους λοιπόν, τους οποίους δεν επιλέξατε, μπορείτε να στείλετε ένα μέηλ, ομαδικό για να μη κουράζεστε, ή ένα απλό reply με δυο λόγια copy/paste, «ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον σας, έχουμε ήδη προσλάβει, θα σας έχουμε υπόψη για το μέλλον» ακόμα τζαι αν είναι ψέματα, ξέρετε πόσο σημαντικό είναι να ξέρει ο άλλος ότι τον λαμβάνουν υπόψη τζαι ότι δεν στέλνει βιογραφικά του τοίχου;

Τζαι εσείς οι άλλοι, οι χειρότεροι. Που τηλεφωνείτε όλο ευγένεια και κλείνετε ραντεβού για συνέντευξη σε αυτούς τους καλούς, άξιους, έτοιμους να ξοδέψουν σε μαλακίες τον πρώτο μετά από χρόνια μισθό, τζαι καλείτε τους να παν στα γραφεία σας, τζαι αφήνετε τους να περιμένουν μισή ώρα ενώ περνούν από μπροστά τους άνεργοι συνάδελφοι, τζαι κάμνετε τους ερωτήσεις σχετικά με την υγεία τους τζαι τον μισθό που θέλουν, ναι ρε μαλάκα θέλω τρία χιλιάρικα τον μήνα αφού με ρωτάς, τζαι κρατάτε τους τζιαμέ με υφάκι, τζαι βάζετε τους τζαι δουλειά για το σπίτι για να διαλέξετε τον πιο άξιο, τζαι τελικά δεν πιάνετε ένα τηλέφωνο, δεν κάμνετε ένα reply να τους πείτε «ευχαριστούμε για τον κόπο σας, τζαι το ενδιαφέρον σας, τζαι την υπομονή σας να ανεχτείτε τες μαλακίες που σας ρωτούσαμε τζαι σας βάλαμε να κάμετε, αλλά τελικά προσλάβαμε ήδη το άτομο που στους δύο μήνες θα αυτομολήσει γιατί είμαστε μαλάκες».

Εν να μεν αλλάξουν τα πράματα τελικά; Που νομίζετε πως για 800 ευρώ πρέπει να κάμνουμε τζαι κολοτούμπες που την ευγνωμοσύνη μας πέρκι μας τα δώσετε. Άει σιχτίρ!