Ο Εγκέφαλος

Ο Εγκέφαλος παντρεύτηκε χωρίς να το καταλάβει στα δεκάξι του μια μέρα που ήρθε ο πατέρας του από τη δουλειά και του είπε να βάλει το κυριακάτικο του το φόρεμα και σε λίγο θα ερχόταν ένας να τον παντρέψουν, ο Εγκέφαλος υπάκουσε, τον είδε ο ένας, τον είδε τον ένα, αλληλοαρεστήκαν, ρώτησε ο προξενητής αν συμφωνούν για τον γάμο, συμφωνούσαν, τους παντρέψανε.

Και πέτυχε ο γάμος όπως κάθε καλομελετημένη συμφωνία, κάνανε και δύο κόρες, τις μεγάλωσαν και επειδή οι καιροί άλλαξαν πρώτα τις άφησαν να τελειώσουν το σχολείο, μετά τις έστειλαν κολλέγιο και μετά ακολούθησαν την ίδια μέθοδο εξεύρεσης γαμπρού. Μέχρι τότε οι κόρες αντιμετώπιζαν τα αρσενικά σαν… δεν ξέρω πως ακριβώς τα αντιμετώπιζαν…

Θυμάμαι μια φορά που είχα πάει για καφέ ένα απόγευμα με τη μια και ήρθε μαζί μας ένας φίλος μου, ήμασταν τότε γύρω στα είκοσι και η συγκεκριμένη κοπέλα συμπεριφερόταν σα να την είχα πάει σε μπουρδέλο, κοίταζε γύρω γύρω φοβισμένη και με σκουντούσε μυστικά για να φύγουμε. Σκεφτόταν πως αν την έβλεπε κανένας θα τη θεωρούσε εύκολη και σουρλουλού και δεν θα έβρισκε γαμπρό.

Ναι, Λεμεσός τέλη του ’90.

Ο τρόπος που έβρισκε ο Εγκέφαλος τους υποψήφιους γαμπρούς βασιζόταν σε ένα καλά μελετημένο πλάνο που περιλάμβανε συγγενείς των συγγενών των συγγενών των συγγενών, γιατί μόνο οι συγγενείς μπορούν να είναι ειλικρινείς με τους συγγενείς τους έτσι θα ήταν βέβαιο ότι ο υποψήφιος θα πληρούσε τις προϋποθέσεις.

Μόλις βρεθόταν ο κατάλληλος που άρεσε στη κόρη και του άρεσε και η κόρη, κανονίζανε τα προικιά, τα συμφωνούσανε και μετακόμιζε σπίτι τους, στους δύο τρεις μήνες κάνανε το πάρτι αρραβώνων ακόμα και αν ήταν μες το καταχείμωνο, δεν θα έμενε η κόρη μες το ίδιο σπίτι με τον γαμπρό απλά λογοδοσμένη και όχι έστω αρραβωνιασμένη, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, στον ένα χρόνο γινόταν και ο γάμος, στον άλλο χρόνο το ένα παιδί, στον επόμενο χρόνο το άλλο παιδί και πάει λέγοντας.

Δέκα χρόνια αργότερα ο Εγκέφαλος ζει στο ισόγειο, στον πρώτο όροφο ζει η πρώτη κόρη με την οικογένεια της και στον δεύτερο όροφο ζει η δεύτερη κόρη με την οικογένεια της και κάθε ομοιότητα με κάποιο άλλο τρίπατο γνωστό στην μπλογκόσφαιρα είναι εντελώς συμπτωματική γιατί ο Εγκέφαλος δεν έχει γιο!

Όπως όλοι οι εγκέφαλοι έτσι και ο πρωταγωνιστής μας Εγκέφαλος κινεί με μαεστρία τα νήματα της καλοκουρδισμένης μηχανής που κατασκεύασε. Κάθετε στο κεφάλι του τραπεζιού στα κυριακάτικα γεύματα και δίνει οδηγίες: βάλε ζακετάκι του μωρού κρυώνει, πάρε φαγητό στη γιαγιά αλλά λιώσε το πρώτα γιατί δεν φορά τη μασέλα της, κάμε καφέ του άντρα σου κι εμένα ένα τσάι, ρώτα τη πεθερά σου αν θέλει και άλλες πατάτες (ενώ η πεθερά είναι εκεί μπροστά, ποτέ μου δεν κατάλαβα τη λογική μιας τέτοιας πρότασης, να ζητάς από κάποιον που είναι πάνω από πέντε χρονών να ρωτήσει κάποιον που είναι μπροστά αν θέλει κάτι ενώ μπορείς μια χαρά  να τον / την ρωτήσεις και μόνος σου!).

Αυτές οι οδηγίες δεν περιορίζονται βέβαια μόνο στα κυριακάτικα τραπέζια αλλά σε όλους τους τομείς της ζωής των κόρων. Από το σε ποιο σχολείο θα στείλει τα παιδιά της η καθεμιά μέχρι πόσα θα ξοδέψει για δώρα και από το τι ρούχα θα φορέσει στον γάμο της ξαδέλφης της γειτόνισσας μέχρι το που θα πάει διακοπές το καλοκαίρι.

Ο Εγκέφαλος ξέρει τα πάντα κανονίζει τα πάντα και περιμένει τα πάντα ενώ οι άλλοι απλά υπακούουν, τόσο φυσικά, τόσο δεδομένα, τόσο άβουλα που μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι…

Σε αυτές τις συνθήκες καλούμαι μια δυο φορές τον χρόνο να αντεπεξέλθω με υπομονή, χαμόγελο, στωικότητα, καλοσύνη, καταπνίγοντας ουρλιαχτά απόγνωσης εξαιτίας βαρεμάρας, κάνοντας τη πάπια στα βλέμματα οίκτου και αμηχανίας που πηγάζουν από το γεγονός ότι είμαι ανύπαντρη, απαντώντας με χιούμορ στις ηλίθιες ερωτήσεις των παιδιών που πηγάζουν από τις απορίες που δημιουργούνται από αυτά που ακούν από τους γονείς τους, απαντώντας με ένα απλό όχι την ίδια ερώτηση κάθε χρόνο αν νηστεύω για να εισπράξω το βλέμμα αποδοκιμασίας της συνομήλικης μου, αντιμετωπίζοντας με αδιαφορία τα βλέμματα ειρωνείας των μεγάλων όποτε μιλώ για πάνω από δύο δευτερόλεπτα με ένα παιδάκι, ακούγοντας με όχι και τόσο συγκαλυμμένη αδιαφορία τα οικογενειακά τους κουτσομπολιά, ακούγοντας με φανερή φρίκη οτιδήποτε έχει να κάνει με αρρώστιες και θανάτους συγγενή του συγγενή του συγγενή τους και γενικά κάνοντας τον καραγκιόζη με οτιδήποτε περιλαμβάνεται στα καθήκοντα μου στο συγκεκριμένο μέρος.

Μια μέρα είναι, θα περάσει…

Υγ. 1. γκρινιάρικο το τελευταίο ποστ του 2011… δεν πειράζει, τι σόι ανορθόγραφο grouchy smurf θα ήμουν αλλιώς!

Υγ. 2. καλά να περάσετε και καλή χρονιά να έχουμε!!!

Ευχές με βελονάκι

Μόλις έμαθα σε ποια μπλόγκερ έπρεπε να κάνω το ποστ δώρο ενθουσιάστηκα γιατί το μπλογκ της είναι κυρίως θεματικό έτσι θα ήταν εύκολο να επιλέξω τι δώρο να της κάνω. Ξεχνούσα όμως μια μικρή μικρούλα ασήμαντη λεπτομέρεια… δικό της είναι το θεματικό μπλογκ κι εγώ δεν έχω ιδέα για το θέμα!

Έβαλα λοιπόν στο Google images τη μοναδική λέξη που ήξερα να την χαρακτηρίζει και μου έβγαλε αυτό:

Κάτι πήγαινε πολύ, πολύ λάθος…

Τότε μου έκοψε να πάω στο μπλογκ της και να ανακατώσω μέχρι να βρω τη λέξη κλειδί που έψαχνα:

Yeah baby! I am the queen of the word!

Φαίνετε ωραίο τούτο το πράμα… λες να κάμω με το σμιλί τα γράμματα που σχηματίζουν Καλά Χριστούγεννα και να τα φωτογραφίσω ένα ένα και να φτιάξω ένα εντυπωσιακά όμορφο βίντεο, να προσθέσω χριστουγεννιάτικη μουσική, να το ονομάσω Ode to Smili, να το ανεβάσω στο YouTube και να το κάνω share στο μπλογκ μου;!

Εχμμμ κυρία Κόπολα νομίζω ότι οι ικανότητες σας είναι υπερβολικά περιορισμένες για ένα τόσο φιλόδοξο σχέδιο…

Άρχισα να αγχώνομαι… τηλεφώνησα στην άτυχη παραλήπτρια του δώρου μου και αυτοπροσκαλέθηκα για καφέ με απώτερο στόχο να πάρω καμιά ιδέα αλλά ένοιωθα κάπως περίεργα:

Σοβαρέψου… 

:-)

Μεσάνυχτα στη Λεμεσό

Είδα το Midnight in Paris και κατενθουσιάστηκα όταν όμως έκατσα να γράψω κάτι για αυτό συνειδητοποίησα ότι μου ήταν αδύνατον, δεν μπορούσα να γράψω τίποτα! Είναι καιρός να φανερώσω τη τραγωδία μου που λέει και ο Καρυωτάκης, είμαι καλή μόνο άμα είμαι κακιά αλώπως…

Το είπε και η Mae West: When I'm good, I'm very good. But when I'm bad, I'm better. Εγώ δεν είμαι κακιά, απλά είναι πιο εύκολο να εκφραστώ άμα κάτι δεν μου αρέσει γιατί άμα μου αρέσει απλά το απολαμβάνω!

Πρόταση για το νέο δήμαρχο Λεμεσού, όποιος και αν είναι: να καλέσει τον Woody Allen να γυρίσει την επόμενη του ταινία εδώ… τι θέμα θα μπορούσε να έχει άραγε; Που θα μπορούσαμε να ξεναγήσουμε τον Woody χωρίς να χρειάζεται ηρεμιστικά και ενέσεις; Οκ, το βρήκα, η ταινία θα διαδραματίζετε στον μόλο και θα έχει θέμα τον απαγορευμένο έρωτα ενός παππού με μια κινέζα… αλλά αυτό θα του προκύψει αυτοβιογραφικό… χμμμμ ακόμα καλύτερα μάλλον!

Σε ένα χτεσινό περιοδικό υπήρχαν κάποιες ενδιαφέρουσες ερωτήσεις και απαντήσεις προς και από τους υποψήφιους δημάρχους και διάβασα από έναν υποψήφιο ότι για τον ρατσισμό δεν βοηθά το γεγονός ότι συχνά οι ξένοι είναι συγκεντρωμένοι μαζί σε συγκεκριμένες περιοχές… είδες τι μαλάκες που είναι; Τόσα καφέ έχει η πρωτεύουσα, γιατί δεν πάνε εκεί;! Η λύση του φαντάζομαι θα είναι να απαγορευτούν οι συναθροίσεις πέραν των δύο ατόμων, η απαγόρευση της κυκλοφορίας στο κέντρο μετά τη δύση του ήλιου και το κάψιμο όλων των βιβλίων… δίκαιο, δεν νομίζετε;!

Έξι μέρες για τις εκλογές και η ηρεμία μου άρχισε να εξαφανίζεται… όσο και αν τους αποφεύγεις από κάπου θα σου έρθουν… ποιος έρχεται να πάμε να απομονωθούμε σε κανένα ξύλινο σπιτάκι στα βουνά;

Αχά… :-)

Τρεις μέρες μόνο που λέει τζαι η Πρασινάδα αλλά όταν το έγραφε ήταν εχτές άρα δυο μέρες μόνο που λέει τζαι η Γαλάνη για να στείλετε τες συμμετοχές σας στη κλήρωση για έναν αποχυμωτή για τον Σίκρετ Σάντα!!! 

Short Cuts

Θα δεις τη Βασίλισσα της Ομορφιάς;

Όχι, νομίζω θα είναι ψυχοπλακωτικό και δεν είμαι σε διάθεση.

Σιγά ρε, εν που τον ΘΟΚ, πόσο να τα καταφέρουν να σε ψυχοπλακώσουν;

Έχεις δίκαιο, άρα θα καταφέρουν να με νευριάσουν!

Τι εννοείς;!

Τι εννοείς τι εννοώ;! Δεν θυμάσαι τις Θεραπαινίδες;!

Δεν ήταν η πιο χάλια παράσταση που είδες!

Έχεις δίκαιο… το Σώμα Ξεβαμμένο Μπλε θα στοιχειώνει τους εφιάλτες μου για πολύ καιρό!

Είδες;!

Τι να δω;! Αφού πάλι του ΘΟΚ ήταν!

Ουπς! Έχεις δίκαιο!

Αχ πάντα έχω δίκαιο…

Ναι, αλλά η Βασίλισσα της Ομορφιάς εν του Μάρτιν ΜακΝτόνα που έγραψε και το In Bruges που έπαιζε ο Colin Farell και τον Πουπουλένιο που κάπου τον είδαμε μεταφρασμένο Μαξιλαρένιο…

Μη κάνεις την έξυπνη, αφού δεν είδες τον Πουπουλένιο!

Δεν έχει σημασία, άσχετα από τον συγγραφέα δεν πάω να δω τους ίδιους και τους ίδιους σε έναν ακόμα ρόλο!

Αφού εν ημιδημόσιοι υπάλληλοι, τι θέλεις να κάμουν;!

Υπάρχουν παραστάσεις που μου αρέσουν, υπάρχουν παραστάσεις που με αγγίζουν, υπάρχουν παραστάσεις που με αφήνουν αδιάφορη και υπάρχουν και παραστάσεις που με εξαγριώνουν… από το Σώμα Ξεβαμμένο Μπλε κατέληξα να σιχαίνομαι τους πάντες, όποιον από τους συντελεστές πετύχω οπουδήποτε αλλού μου ανακατεύει απλά τα άντερα! Γι αυτό εξαγριώθηκα όταν είδα ότι είναι υποψήφιο για βραβείο σκηνοθεσίας από τον ΘΟΚ… μα περιπαίζουν μας ολάν;!

Μεν το αναφέρεις, αφού εν ασχολείσαι με τα πολιτικά!

Ασχολούμαι, τι εννοείς ότι δεν ασχολούμαι!

Το να βάζεις στο status σου στο Facebook αφοριστικές ατάκες άλλων για τη πολιτική δεν σημαίνει ότι ασχολείσαι και με τη πολιτική!

Φυσικά και ασχολούμαι με τη πολιτική, πιστεύω ότι όλοι οι πολιτικοί είναι απατεώνες και κάμποσες άλλες λέξεις που δεν θα ήθελα να αναφέρω τώρα!

Βαρέθηκα να ασχολούμαι με αυτό το θέμα!

Δεν φταίω, έπαθα εξάρτηση!

Πρέπει να ξεκολλήσεις! Τι μπαίνεις συνέχεια στο wall του, για να νευριάζεις;

Δεν νευριάζω, στην αρχή έκανα χάζι τώρα όμως άρχισα να ανησυχώ…

Γιατί;

«θα συνεχίσει το έργο του θετού του πατέρα και του ετεροθαλή αδελφού του που είναι ένας τολμηρός μαχητής»

Τι είναι αυτό;

Από το wall…

Χμμμμ…

Με τρομάζουν και με αηδιάζουν οι πολιτικοί, η πολιτική, οι οπαδοί, οι γλύφτες, τα αρνιά, οι φανατικοί, οι φαντασμένοι, οι στενόμυαλοι, οι άμυαλοι, οι βλάκες, οι κουτοπόνηροι, οι χαζοί, οι ηλίθιοι, οι συμφεροντολόγοι, οι παράγοντες, οι δημοσιογράφοι, η τηλεόραση, οι διαφημίσεις τζαι το σιντριβάνι του Άη Νικόλα!

Σε αυτόν ή αυτήν που ήρθε αυτή τη βδομάδα στο μπλογκ μου επειδή φέτος Άγιος Βασίλης δεν θα έρθει, αφιερώνω αυτό το ποστ που μου άρεσε πολύ.

χμμμμμ άλλαξε ο blogger και ψάχνω το κουμπούι για το link... μάλλον εν τούτο με τα δοντάκια που άμα του κοντέψω λέει εισαγωγή μεταπήδησης... μεταπηδάτε γιατί χανόμαστε! ούφφου είμαι ηλίθια, εν το σύνδεσμος το link! μου τη δίνουν οι αλλαγές! 

Παύλος...

Εν υπάρχει λαλώ σου

Ρε, πάμε να δούμε αν ήρτεν ο Άγιος Βασίλης;

Όι, φοούμαι…

Δάμπου φοάσαι;!

Ένι ξέρω!

Πάμε.

Όι.

Πάααααμε.

Εν πάω, ρώτα τη μάμμα.

Ρώτα την εσύ.

Όι, εσύ θέλεις να μάθεις.

Γιατί εσύ εν θέλεις να μάθεις;

Όι.

Ε, πέρκι εν σου έφερε τίποτε καλό.

Μάμμα, εννά ήρτεν ο Άγιος Βασίλης;

Όι αγάπη μου.

Μα γιατί; Που το ξέρεις; Μπορεί να ήρτεν.

Εν Χριστούγεννα τωρά, ο Άγιος Βασίλης έρκεται τη Πρωτοχρονιά, αφού τότε γιορτάζει.

Ναι αλλά μπορεί να ξεκινά που νωρίς για να προλάβει!

Ππππιιι εμείς είμαστε πολλά μακριά που το σπίτι του, ίσια που εννά προλάβει να έρτει τη Πρωτοχρονιά.

Εν με κόφτει, εννά πάω στο δέντρο να δω. Μπορεί να επρόλαβε!

Γαϊδουρινό πείσμα τζαι στη κοσμάρα μου από μικρή, να μου λένε δεν τζαι να λαλώ μπορεί τς τς τς… ο Άγιος Βασίλης ερχόταν πάντα Πρωτοχρονιά σπίτι μας, τώρα που το σκέφτομαι τζαι τωρά Πρωτοχρονιά έρχεται! Τι πήγα και θυμήθηκα!!! Μια χρονιά μου έφερε walkman μια άλλη χρονιά φωτογραφική τζαι στη δευτέρα γυμνασίου φακούς επαφής… βλέπετε, μεγαλώνοντας αλλάζουν οι ανάγκες… για φέτος θέλω ένα διαμέρισμα, ένα καινούργιο αυτοκίνητο, κάμποσα λεφτά, μετρητά σε πεντακοσάρικα παρακαλώ, προσωπική και παγκόσμια ειρήνη χαρά υγεία ευτυχία τζαι ένα ψηλό μελαχρινό με αθλητικό κορμί και πράσινα μάτια. Όποιου πέσω για το Secret Santa να κανονίσει τη πορεία του, ευχαριστώ!

Γάμος και Διαζύγιο αλά Κλασικά

Τον γνώρισε όταν σπούδαζαν, κλασικά. Έμεναν μαζί, κλασικά. Σε όλους έλεγε ότι δεν έκαναν σεξ, κλασικά. Πήγαινε στα μπουζούκια και φορούσε μίνι, δηλαδή ήταν πολύ μοντέρνα κλασικά. Μέχρι τα Χριστούγεννα αποφάσισαν να αρραβωνιαστούν, κλασικά. Ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερη από την Τάδε, δεν θα την άφηνε να αρραβωνιαστεί πρώτη, κλασικά. Έκαναν πάρτι σε αίθουσα δεξιώσεων του κώλου, κλασικά. Μέχρι το καλοκαίρι έμεινε έγκυος, κλασικά. Έκαναν βιαστικό πολιτικό γάμο, κλασικά. Μέχρι το επόμενο καλοκαίρι έγινε και η βάφτιση, κλασικά. Μετά από ετοιμασίες δύο χρόνων έγινε και το θρησκευτικό πανηγύρι στον Τρίκκη, κλασικά. Δεν είχαν ούτε σπίτι ούτε λεφτά, κλασικά. Τσακώνονταν συνέχεια, κλασικά. Χώρισαν, κλασικά. Αυτός θα μείνει με τους γονείς του μέχρι να του βρουν μια καλή κοπέλα από σπίτι, όχι μια σαν τη ξετσίπωτη, κλασικά. Αυτή θα μείνει με τους γονείς της και το παιδί που θα το μεγαλώνουν σαν δικό τους μακριά από τον άχρηστο για να μπορεί να κάνει απερίσπαστη τις βλακείες που έπρεπε να έκανε στα είκοσι της, κλασικά.

Είναι τόσο προβλέψιμοι που νευρίασα, έπεσα μέσα ακόμα και στα χρόνια που θα άντεχαν παντρεμένοι!

Μήπως να αγοράσω μια γυάλινη σφαίρα και να ξεκινήσω μια δεύτερη καριέρα;!

Ω! αφέλεια!

Στις ξένες σειρές έμεινα στο Lost που ξεροστάλιαζα στα torrents και έτρωγα τες εργατοώρες του προηγούμενου μου εργοδότη να βολτάρω στα forums και να διαβάζω τες υποθέσεις και τες μαλακίες που έγραφε ο καθένας ενώ η αγαπημένη μου σειρά έβερ είναι φυσικά το Friends.

Καμιά φορά μπορεί να κάτσω να δω το Desperate Housewives ή το Closer αν τα προσέξω στο πρόγραμμα της τηλεόρασης παρόλο που όσο περισσότερο καιρό κάνω να τα δω τόσο περισσότερο χαζά μου φαίνονται και κάποια από αυτά που θα ήθελα να δω όπως το How I met your mother, το 20 Rock και το The big bang theory δεν τα δείχνουν τα ταπεινά μας κανάλια και όχι, δεν θέλω συνδρομητική!

Για σήμερα πρόσεξα ότι θα ξεκινούσε το Fringe, από τους παραγωγούς του Lost λέει, είπα να κάτσω να το δω. Ξεκινά με ένα αεροπλάνο σε καταιγίδα… όχι και το καλύτερο μου μιας και έχω τρία χρόνια να μπω σε αεροπλάνο… προσπαθώ να το ξεπεράσω έτσι τις συγκεκριμένες σκηνές τις έβλεπα με κλειστά τα μάτια.

Μετά βρισκόμαστε σε ένα motel από αυτά που κάθε παράνομο ζευγαράκι σε κάθε σειρά ή ταινία που σέβεται τον εαυτό της καταφεύγει για να βγάλει τα μάτια του και βλέπουμε μια ξανθιά νεαρή να χαμουρεύεται με ένα τύπο που φωνάζει η μούρη του από μακριά ότι είναι guest και σε λίγο πρόκειται να πάει στα θυμαράκια.

Και ναι! Αυτό συμβαίνει! Είμαι μέντιουμ! Αλλά όχι, δεν πεθαίνει, μολύνεται από κάποια περίεργη χημική ουσία και αρχίζει να γίνεται σιθρού. Τότε η ξανθιά νεαρά που είναι και πράκτορας του FBI παρεμπιπτόντως, μέσα σε ενάμιση λεπτό τηλεοπτικού χρόνου βρίσκει έναν επιστήμονα που μπορεί να βρει το αντίδοτο αλλά βρίσκεται κλεισμένος σε τρελάδικο παρέα με τον Hannibal Lecter.

Όμως για να τον επισκεφτεί πρέπει να συνοδεύεται από ένα συγγενή του έτσι μας ενημερώνει ότι ο πρωτότυπα τρελός επιστήμονας έχει ένα γιο ο οποίος είναι πρωτότυπα διάνοια με IQ ξέρω ‘γω πόσο πάνω από το συνηθισμένο αλλά πρωτότυπα δεν είναι καθόλου ευχαριστημένος με αυτό και η σχέση του με τον πατέρα του πρωτότυπα είναι χάλια και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο Ιράκ να κάμνει πρωτότυπα τον τυχοδιώκτη.

Piece of cake, μπαίνει αυτή στο πρώτο αεροπλάνο για Ιράκ, βρίσκει τον γιο, όλα αυτά να σας θυμίσω για να σώσει τον γκόμενο της αλλά με επίσημη δικαιολογία για να πατάξει τη τρομοκρατία και μόλις βλέπω τον γιο καταλαβαίνω πως με κάποιο μαγικό τρόπο ο γιος από ρεμάλι θα βρεθεί να συνεργάζεται μαζί της σε όλα τα επεισόδια όλων των σεζόν γιατί ο γιος ήταν ο γλυκούλης ο Pacey ο καλύτερος φίλος του Dawson που ήταν το κρυφό αντικείμενο του πόθου της Joey Potter, καμία σχέση με τον Harry που ενώ τα είχε με τον Pacey στην πραγματικότητα ήθελε τον Dawson που ήταν ένας ξανθομπάμπουρας φλώρος μη μου πείτε ότι δεν ξέρετε για τι πράγμα μιλάω!

Αυτός λοιπόν, δεν θέλει βέβαια να πάει πίσω στην Αμερική να δει τον πατερούλη του στο τρελάδικο ή οπουδήποτε αλλού και της λέει της sweetheart ότι δεν θα πάει αλλά αυτή σε τρία τέσσερα δευτερόλεπτα τον εκβιάζει με κάτι που δυστυχώς ξέχασα και στην επόμενη σκηνή τους βλέπουμε στο αεροπλάνο να συζητάνε πάλι κάτι που ξέχασα.

Ούφφου… βαριέμαι να γράφω όσο βαριόμουν που το έβλεπα…

Λοιπόν, to make the long story short τωρά τζαι δα, βγάζουν τον τρελό από το τρελάδικο με τόση ευκολία που απορώ γιατί ήταν τόσα χρόνια μέσα, μας εξηγεί ο τρελός πως η κοπελιά μπορεί να μιλήσει τηλεπαθητικά με το παλικάρι που βρίσκεται σε κώμα αν βγάλει τα ρούχα της και μπει καλωδιωμένη σε μια δεξαμενή με νερό παρέα με τα μέντιουμ του minority report, βρίσκει την ευκαιρία ο γιος να την αγκαλιάσει στοργικά την ώρα που ταβλιαζόταν και βλέπει αυτή κάτι αντικείμενα από τη παιδική της ηλικία παρέα με την Clementine και τον Joel και μαζί με τον κοιμισμένο guest βλέπουν και το πρόσωπο του τρομοκράτη. Όχι, δεν ήταν άραβας.

Fast forward: βρίσκουν τον τρομοκράτη τον συλλαμβάνουν τον ανακρίνουν αυτός δεν μιλάει στη ξανθιά που τα κάνει όλα και συμφέρει βγαίνει η ξανθιά από το δωμάτιο βλέπει από τη κάμερα ο γιος ότι ο τρομοκράτης είναι μόνος του μπαίνει στο δωμάτιο που τον κρατούσαν χωρίς φρουρό χωρίς να τον κλειδώσουν μόνο τα κλειδιά να κλειδώσει φεύγοντας δεν του έδωσαν τον απειλεί έτσι λίγο για τη πλάκα δεν μασάει ο τρομοκράτης τον δέρνει λίγο ο γιος μίλησε ο τρομοκράτης… αν μιλούσαν έτσι εύκολα οι τρομοκράτες αγάπη μου αχ θα είχαμε παγκόσμια ειρήνη αμήν!

Βρέθηκε λοιπόν ωσσανά το αντίδοτο και ο quest αρχίζει να γίνεται αδιαφανές πάλι και σε λίγα δευτερόλεπτα ξυπνά και από το κώμα και έχουμε μια ρομαντική σκηνή όπου η πράκτορας του FBI τον αποκαλεί baby και του παίρνει φορεσιές στο νοσοκομείο στο οποίο νοσοκομείο στο διπλανό κρεβάτι βρίσκεται ο τρομοκράτης που τον έσπασε στο ξύλο ο γιος και είναι ξαπλωμένος χαρούμενος και ατάλαντος χωρίς κανένα φρουρό δίπλα του ούτε για τη δική του προστασία ούτε για των άλλων και ο quest τον πνίγει με το μαξιλάρι γιατί ήταν και αυτός τρομοκράτης και θα τον πρόδωνε έτσι απαντήθηκε και το δικό μου ερώτημα για το πώς ακριβώς θα εξαφανιστεί από το πρώτο επεισόδιο για να μπορέσει η τύπισσα να ερωτευτεί τον Pacey!

Τελικά έγιναν πολλά σε τούτη τη σειρά, γράφω ακόμα ούφφου!

Η ξανθομαλλούσα καταδιώκει τον πρώην πλέον γκόμενο μόλις αντιλαμβάνεται ότι είναι ένας από τους κακούς αναποδογυρίζει το αυτοκίνητο του κάτι της ψελλίζει αυτός μετά πεθαίνει και μετά βλέπουμε για άλλη μία φορά το ανθρώπινο πρόσωπο της πράκτορος όταν κλαίει για περίπου τρία τέσσερα δευτερόλεπτα πριν τρέξει στην επόμενη σκηνή να ζητήσει από τον γιο να μείνει να νταντεύει τον πατέρα του που τελικά δεν είναι και τόσο τρελός για να τους βοηθά με κάτι καινούργιες μεταφυσικές και περίεργες υποθέσεις και ο γιος φυσικά δέχτηκε αμέσως γιατί μπορεί να ήταν ένα αδιόρθωτο ρεμάλι τελειωμένο αλλά κατά βάθος ήταν ψυχούλα και το μόνο που χρειαζόταν για να αλλάξει όλη του η κοσμοθεωρία ήταν τρεις τέσσερις μέρες παρέα με τον πατέρα του και τη ξανθομαλλούσα… τώρα το σκέφτηκα: αν ο Jack Bauer είναι διάσημος επειδή δεν κατουρά ποτέ, αυτοί πότε κοιμούνται;!

Δεν νομίζω να το ξαναδώ!

Βαρκούμαι!

Θέλω να κάμω κάτι τηλεφωνήματα τζαι βαρκούμαι. Θέλω να στείλω κάτι μέηλ τζαι βαρκούμαι. Θέλω να κάμω κάτι δουλειές στο κομπιούτερ τζαι βαρκούμαι. Θέλω να βγω να πάω να τα πιω τζαι βαρκούμαι. Θέλω να πάω σινεμά αλλά εν παίζει τίποτε καλό τζαι βαρκούμαι. Θέλω να ανοίξω τη μπαλκονόπορτα να βλέπω τα νερά τζαι βαρκούμαι. Θέλω να πάω να κάμω μπάνιο τζαι βαρκούμαι. Θέλω να βάλω υδατική πας τα χέρια μου γιατί έγινα σαν τον ξιπετσισμένο κουρκουτά τζαι βαρκούμαι. Θέλω να κάμω το μοντέλο να δω ποια ρούχα χειμωνιάτικα μπαίνουν μου / κάμνουν μου / έννεν προ προπέρσινα τζαι βαρκούμαι. Θέλω να συσταρίσω το ερμάρι τζαι βαρκούμαι. Θέλω να βάλω το νου μου να σκεφτεί πως πρέπει να νοιώθει για ένα συγκεκριμένο θέμα τζαι βαρκούμαι. Θέλω να ακούσω ράδιο τζαι βαρκούμαι. Θέλω να φκάλω που το playlist όσα Διάφανα Κρίνα έβαλα γιατί θα κόψω τες φλέβες μου αν ακούσω ακόμα ένα τραγούδι τους τζαι βαρκούμαι. Θέλω να πάω να περπατήσω τζαι βαρκούμαι. Θέλω να κατεβάσω όλα τα βιβλία που τη βιβλιοθήκη να τα ξεσκονίσω τζαι να τα ξαναβάλω πίσω τζαι βαρκούμαι. Θέλω να κάμω νέα σιντί για το αυτοκίνητο τζαι βαρκούμαι. Θέλω να φακκώ πας τον τοίχο τζαι βαρκούμαι. Θέλω να γράψω το κείμενο για εδώ που θα με κάνει rich and famous τζαι βαρκούμαι. Θέλω να σταματήσω να κάμνω ριφρές στο φπ τζαι βαρκούμαι. Θέλω να σταματήσω να νευριάζω που βρέχει τζαι βαρκούμαι. Θέλω να σταματήσω να νευριάζω που νευριάζω που βρέχει τζαι βαρκούμαι. Θέλω να σταματήσω να τραγουδώ πουμέσα μου το όλα τα πήρε το καλοκαίρι σέρνοντας τη φωνή μου όπως την Αρβανιτάκη χωρίς να ξέρω τι λέει παρακάτω τζαι βαρκούμαι. Θέλω να πιω καφέ τζαι βαρκούμαι. Θέλω να πιω τσάι τζαι βαρκούμαι. Θέλω να πάω να βρω τίποτε να φάω τζαι βαρκούμαι. Θέλω να γράψω κι άλλα πράματα που βαρκούμαι τζαι βαρκούμαι. Θέλω να βρω καμιά ωραία εικόνα που να γράφει βαρκούμαι τζαι βαρκούμαι. Βαρκούμαι.

Με αεροπλάνα και βαπόρια

Μια φορά έκατσε δίπλα μου ένα ζευγάρι κυπραίων που έρχονταν από την Αυστραλία! Αυτό με εντυπωσίασε πάρα πολύ γιατί ήταν κεφάτοι και ορεξάτοι και μου έλεγαν ιστορίες από την Μελβούρνη ενώ εγώ νύσταζα, βαριόμουν και σκεφτόμουν την μακρινή διαδρομή που θα έπρεπε να κάμω από τη Λάρνακα στη Λεμεσό! Μου μετάδωσαν όμως τον ενθουσιασμό τους έτσι ξύπνησα!

Μια φορά στη Λάρνακα παραλίγο να μη ταξιδέψουμε γενικά επειδή είχε κακοκαιρία και προσωπικά γιατί μόλις είδα το αεροπλάνο της Ολυμπιακής τόσο μικρό που είχε πόρτα μόνο στον κώλο είχα μια παρόρμηση να αρχίσω να τρέχω προς την αίθουσα επιβατών αλλά τελικά ήταν η πιο ήρεμη πτήση της ζωής μου ενώ στην Αθήνα ήταν καλοκαίρι και παραλίγο να μείνω με το σουτιέν από τη ζέστη!

Μια φορά έκατσε δίπλα μου ένας πολλά γοητευτικός κύριος, εγώ να ήμουν είκοσι, εκείνος γύρω στα πενήντα με γκρίζους κροτάφους και λευκό μούσι και ήταν και καθηγητής πανεπιστημίου σε παρακαλώ και πιάσαμε τη κουβέντα και με χούφτωσε…

Μια φορά είχαμε καθυστέρηση οκτώ ώρες στο αεροδρόμιο της Αθήνας και καταλήξαμε μια γυναικοπαρέα να κάθετε απέναντι από τη σκάλα, την υπέροχη κλασική πασαρελική σκάλα των αναχωρήσεων του παλιού αεροδρομίου και να σχολιάζουμε τους πάντες!

Μια φορά έκατσε δίπλα μου ένας τύπος του οποίου η γυναίκα δεν ξέρω τι μέσον έβαλε και έκατσε τρεις θέσεις μακριά του και μου μιλούσε σε όλη τη διαδρομή κι εγώ είχα απελπιστεί τόσο πολύ που πέρασα στην αντεπίθεση αφού δεν μπορούσα να φύγω να πάω πουθενά και του έκαμνα ερωτήσεις όλο ενδιαφέρον και ρωτούσα τόσες πολλές λεπτομέρειες που βαρέθηκε και φοβήθηκε να μου απαντά και επιτέλους έβγαλε τον σκασμό!

Μια φορά ταξίδευα με τη μάνα μου αμέσως μετά την 9/11 και αφού περιμέναμε κάμποση ώρα στην ουρά για έλεγχο τελικά την οδήγησαν δύο αστυνομικοί σε ένα δωμάτιο για σωματικό έλεγχο και από το άγχος της παραλίγο να τη βάλουν μέσα γιατί δεν μπορεί, με τόσο άγχος σίγουρα θα είχε καμιά βόμβα μες το βρακί της!

Μια φορά έκατσε δίπλα μου ένας νεαρός αρκετά μπλαζέ αλλά όχι με τη καλή έννοια ο οποίος ενθουσιάστηκε μόλις έβγαλα ένα sketch book και μαρκαδόρους και με ρώτησε πεπεισμένος ότι βρήκε το άλλο του καλλιτεχνικό μισό αν ζωγραφίζω και του απάντησα πολύ ταπεινά ότι προσπαθώ και τότε αυτός μου είπε ότι γράφει ποιήματα και με ρώτησε αν μπορεί να δει τη δουλειά μου αλλά μόλις την είδε γύρισε από την άλλη και έκανε ότι δεν με έβλεπε σε όλη τη πτήση. Προσπαθώ είπα, δεν είπα ότι είμαι ο Πικάσο!

Μια φορά καθόταν δίπλα μου μια μάνα με το αγγελούδι της, το αγγελούδι έκλαιγε συνέχεια, όλη η σειρά μας στο αεροπλάνο κάναμε κουπεπέ στο αγγελούδι αλλά το αγγελούδι δεν σταματούσε το κλάμα και μόλις προσγειωθήκαμε το αγγελούδι σταμάτησε να κλαίει και ακούσαμε να κτυπάει το κινητό της μαμάς του που ήταν ανοικτό σε όλη τη πτήση και παραλίγο να μας κάνει αγγελούδια!

Μια φορά έκατσαν δίπλα μου τρεις καθολικές καλόγριες. Ήθελα να τες ρωτήσω αν είδαν μια ταινία με τη Whoopi Goldberg που ήταν νομίζω τραγουδίστρια σε μπουρδέλο και την κυνηγούσαν να την σκοτώσουν και πήγε να κρυφτεί σε ένα μοναστήρι ντυμένη καλόγρια αλλά τελικά συγκρατήθηκα, δεν είπα τίποτα και είχα ένα πράο χαμόγελο για να πάω στον παράδεισο αν έπεφτε το αεροπλάνο!

Μια φορά έκατσε δίπλα μου επιτέλους ένας άντρας της ηλικίας μου, με χιούμορ, έλληνας, κάπως κοντός αλλά κανένας δεν είναι τέλειος και μου είπε ότι είναι από τη Πρέβεζα. Με πέρασε για καμιά άσχετη και με ρώτησε αν ήξερα την Πρέβεζα και του είπα πως φυσικά και τη ξέρω, είναι η πόλη που σκότωσε τον Καρυωτάκη και αυτός εκτός του ότι ήξερε ποιος είναι ο Καρυωτάκης (λες στη Πρέβεζα να έχουν κανένα άγαλμα με επιγραφή «δαμέ επέχτηκεν που τη βαρεμάρα ο Καρυωτάκης» κάτω από το δέντρο που αυτοκτόνησε;!) μου απάντησε και με χιούμορ αλλά μόλις προσγειώθηκε το αεροπλάνο χαθήκαμε.

Μια φορά άλλαξα τη τελευταία στιγμή το εισιτήριο μου για να πάω σε μια συναυλία και το σύμπαν με εκδικήθηκε με τρομακτικά κενά αέρος, έναν ηλίθιο διπλανό που διάβαζε εφημερίδα ενώ όλο το αεροπλάνο ούρλιαζε, μια τραβεστί πίσω μου που ταξίδευε με το σκυλάκι της και σε όλη τη πτήση του έλεγε «μη φοβάσαι αγάπη μου μη φοβάσαι», μια γυναίκα λίγο πιο πέρα που λιποθύμησε και ο άντρας της τη μοιρολογούσε κλαίγοντας και φωνάζοντας το όνομα της κι εγώ είχα να αντιμετωπίσω εκτός από τον τρόμο μου και ένα απελπισμένο κατούρημα το οποίο έπρεπε να περιμένει μέχρι να προσγειωθούμε…

Όσα μου έμαθαν τα blogs

Έμαθα να γράφω κυπριακά! Για ένα περίεργο λόγο μόλις κάτσω να γράψω μου έρχονται όλα σε άπταιστα καλαμαρίστικα τζαι ειλικρινά κάμνω μεάλην προσπάχειαν να συντήχω κυπριακά αλλά τον τελευταίο τζαιρό φκαίνουν μου πιο αυθόρμητα… οι κακές παρέες μάλλον… ωχ τωρά εθθυμήθηκα μιαν απίστευτη λέξη που χρησιμοποιούσε ο παππούς μου: κουρτέλλα… Όπως και να έχει, στα σχόλια γράφω συνήθως κυπριακά πλέον, όταν όμως η έμπνευση κατεβαίνει αβίαστα από το μυαλουδάκι μου κατεβαίνει καλαμαρίζοντας!

Έμαθα να δέχομαι τη διαφορετικότητα του άλλου. Δεν έχει σημασία αν είσαι σαρανταπέντε χρονών τζαι φοράς λεοπαρδαλέ μπότες μέχρι το γόνατο, μίνι τζιν φούστα με φραμπαλάδες τζαι μπουστάκι λαστιχένιο άσπρο αμάνικο να κρέμμουνται οι μίλλες που παντού. Αληθινή εικόνα που αντίκρισα σήμερα το πρωί και δεν έδειχνα με το δάκτυλο χαχανίζοντας. Χαχάνιζα πιο διακριτικά! Προσπαθώ, εντάξει;!!!

Έμαθα να ρυθμίζω το μπλογκ να ανεβάζει μόνο του αναρτήσεις! Ίντα καλά! (Χαζίρι να μεν τα καταφέρω τη δεύτερη φορά! Εκατάφερα τα;!)

Καλή αργία φίλοι μου!!!

Surprise!!!

Happy Birthday! :)

Χορηγοί επικοινωνίας:

7

1. Όταν κάναμε στο δημοτικό μυθολογία και θρησκευτικά τα είχα μπερδέψει στο μυαλό μου και δεν ήξερα ποιο από αυτά που μας έλεγαν στο κάθε μάθημα συνέβηκε πρώτο. Ρώτησα τη μάμα μου που μου είπε ότι είναι ψεύτικη η ιστορία με τους θεούς του Ολύμπου και έκανε ένα διάλογο με τον πατέρα μου σχετικά με το πόσο αληθινή ήταν η ιστορία με τον θεό τον Χριστό και τη παρέα τους. Αυτό με έβαλε σε σκέψεις.

2. Δεν πιστεύω στο θεό και στη μετά θάνατον ζωή αλλά φοβάμαι τα φαντάσματα. Αν δεν υπάρχει μετά θάνατον ζωή πως γίνετε να πιστεύω ότι υπάρχουν και να τα φοβάμαι τα φαντάσματα… δεν ξέρω!

3. Μικρή ήθελα να γίνω ηθοποιός / σκηνοθέτης αλλά δεν το έχω πει ποτέ σε κανέναν. Μάζευα όμως τον αδελφό μου και τα ξαδέλφια μου, τους έντυνα με σεντόνια, κουρτίνες, φτερά και πούπουλα και ανεβάζαμε παραστάσεις μπροστά στους βαριεστημένους γονείς μας.

4. Στα δεκαπέντε μου δήλωσα στους γονείς μου ότι ήθελα να γίνω ζωγράφος, η μάμα μου επηρεασμένη από το στερεότυπο του άφραγκου καλλιτέχνη προσπαθούσε να με πείσει να σπουδάσω δασκάλα, ο πατέρας μου ήθελε να με δει αρχιτέκτονα και ενώ δεν τα πηγαίναμε ποτέ καλά τελικά μετάνιωσα που δεν τον άκουσα εκείνη τη μοναδική φορά.

5. Μέχρι τα 23 μου δεν είχα κλάψει ποτέ σε ταινία. Τότε είδα το Elephant Man στη τηλεόραση και πλάνταξα. Από τότε κλαίω με το παραμικρό στις ταινίες αλλά ποτέ μπροστά σε κόσμο.

6. Φοβάμαι την αστυνομία. Σήμερα το πρωί ας πούμε, από τα φώτα του Debenhams μέχρι τον πεντάδρομο ήταν πίσω μου ένα περιπολικό και έτρεμε το φυλλοκάρδι μου γιατί νόμιζα ότι με παρακολουθούσε. Τόσο πολύ συγχύστηκα που παραλίγο να πατήσω ένα πεζό επειδή αντί να βλέπω μπροστά μου έβλεπα τον μπάτσο από το καθρεφτάκι.

7. Το όνειρο μου είναι να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο όχι σαν τουρίστρια αλλά σαν ταξιδιώτισσα όμως δεν ξέρω αν θα άντεχα να μείνω σε σκηνή ή άλουστη έστω και για μια μέρα. Είμαι πρόθυμη όμως να δοκιμάσω αν βρω τα λεφτά και τη παρέα.

Αυτά τα εφτά!

Κούλλουμακα κουτουρού

Πρώτα από όλα ζητώ συγνώμη που το Triolouin που της κλέβω το όνομα. Μετά, συμβαίνουν τόσα πολλά που νομίζω είναι ο καταλληλότερος τίτλος για να περιγράψει αυτά που προσπαθώ να επεξεργαστώ!

Πρώτα από όλα, το YouTube με αναγνωρίζει ως Ουφ! επειδή είμαι συνδεδεμένη με αυτό το όνομα στο chrome. Δεν θέλω ρε ηλίθιο να με παρακολουθείς τόσο απροκάλυπτα και δεν θέλω να κάνω log out και log in συνέχεια!

Το άλλο, έγραψα πιο πάνω το YouTube σαν youtube και μου το υπογράμμιζε σαν λάθος, έπρεπε να πατήσω δεξί κλικ για να μου το διορθώσει με τον τρόπο που το ίδιο θέλει να γράφετε το όνομα του. Το ίδιο συμβαίνει με το Facebook, το Photoshop και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο και επειδή είμαι σπαστική δεν θέλω να μου αποσπά τη προσοχή η υπογραμμισμένη κόκκινη γραμμή έτσι κάθομαι και το διορθώνω!

Το ίδιο σπαστική είμαι και στο σουπερμάρκετ. Κάνω τη λίστα σύμφωνα με τη διάταξη των προϊόντων στα ράφια, τα βάζω στο καρότσι ξεχωρίζοντας τα μπουκάλια, τα κουτιά, τα σακούλια κλπ, με τον ίδιο τρόπο τα αφήνω στο ταμείο και με τον ίδιο τρόπο θέλω να τα βάζω στις σακούλες. Όποτε πάει η ταμίας να με βοηθήσει τα βάζει όπου να ‘ναι και κοντεύω να πάθω εγκεφαλικό!

Προχτές γνώρισα κάποιον σε ένα πάρκινγκ, ήταν έτοιμος να πάθει νευρικό κλονισμό επειδή ήταν γεμάτο, τον αντιμετώπισα ψύχραιμα και του βρήκα και λύση που τον ηρέμησε. Μετά ένοιωθα πολύ καλά με τον εαυτό μου, σκεφτόμουν ότι χαραμίζομαι στην ανεργία, θα γινόμουν πολύ καλή ψυχολόγος! Δεν ξέρω βέβαια τι θα έλεγε ένας ψυχολόγος για τις δύο προηγούμενες παραγράφους!

Α, τώρα που το θυμήθηκα, θερμή παράκληση προς το ΡΙΚ… αφού βάζει που βάζει τόσο καλές ταινίες τη Κυριακή το βράδυ, γιατί ρε γαμώτο μου τες χαντακώνει βάζοντας διάλειμμα για ειδήσεις δεκαπέντε λεπτά πριν τελειώσει η ταινία; Γιατί; Γιατί; Γιατί; Εκεί που έκλαιγα από το γέλιο βλέποντας τον Jack Sparrow να γίνεται σουβλάκι από κάτι κανίβαλους βλέπω «η συνέχεια μετά τις ειδήσεις»! Ποιος σας είπε ότι έχει κανένας όρεξη να δει ειδήσεις εκείνη την ώρα;! Έλεος!

Πάντως αστεία αστεία ενώ δεν μου αρέσει καθόλου σαν άντρας ο Johnny (πιες λίγο νερό, δεν φταίω εγώ αν πνίγηκες!), σαν ηθοποιός είναι respect! Και οκ, παραδέχομαι πως σαν άλουτος πειρατής είναι… αχ!

Άκουσα πριν λίγο ειδήσεις, κυβέρνηση και αντιπολίτευση τσακώνονται για το πόρισμα. Καταλήγω να σκέφτομαι πως το καλύτερο θα ήταν να βάλουν ο κάθε ένας από ένα κεφάλαιο από το πόρισμα εκεί που ξέρουν για να ησυχάσουμε όλοι οι υπόλοιποι!

Αυτοί που επιτίθενται στον πρόεδρο είναι επειδή τους πήρε ο πόνος για τη δικαιοσύνη ή απλά βρήκαν την πιο τέλεια ευκαιρία για να τον ξεφορτωθούν; Αλλά και αυτοί οι σύντροφοι, δεν είναι καιρός να πάψουν να κρύβονται πίσω από το δάκτυλο τους;! Επίσης, όλοι αυτοί που δεν θεωρούν την Ομοσπονδία καλή λύση, έχουν κάποια λύση να προτείνουν; Ή απλά τους αρέσει να φωνάζουν ότι η Κύπρος είναι ελληνική; Η Κύπρος είναι κυπριακή μαλάκες!

Τώρα μου υπογράμμισε και το μαλάκες και το έβαλα στο dictionary, εν θα με σπάσει το word εμένα!

Αμ ο Αρχιεπίσκοπος;! Δεν υπάρχει δημοσιογραφική δεοντολογία ή πως σκατά λέγεται; Πως μπορεί να λέει τόσο απροκάλυπτα ότι θα απολύονται όσοι δεν συμφωνούν μαζί του; Πόσο αντικειμενική θα είναι η ενημέρωση από το κανάλι του; Πόσα λεφτά τελοσπάντων εξαγοράζουν τη σιωπή των πολιτικών που κατά τα άλλα σκίζονται μόλις δουν μικρόφωνο;

Έχω κάτι συγγενείς στη Μελβούρνη… αλλά όχι, η Μελβούρνη είναι η τρίτη μεγαλύτερη ελληνική πόλη, εγώ θέλω να πάω κάπου που να μη μου θυμίζει καθόλου το κωλόνησο…

Μόλις ήρθα Κύπρο από τις σπουδές γνώρισα σε μια παρέα ένα παιδί και αρχίσαμε να βγαίνουμε. Ήμουν πολύ εντυπωσιασμένη γιατί σκεφτόμουν ότι κάτι πρέπει να έχει ο αέρας της Κύπρου τελικά και όποια έρχεται ή φέρνει μαζί της εισαγόμενο τον γαμπρό ή κάνει σχέση αμέσως! Ο τύπος όμως ήταν απίστευτα εντυπωσιακά αφάνταστα βαρετός, βγαίναμε και ήθελα να κλαίω από τη βαρεμάρα, άσε που με τη γλωσσοδιάρροια του με έκανε ρεζίλι όπου πηγαίναμε.

Και τον παράτησα. Δεν θέλω καν να σκέφτομαι τι παραχωρήσεις κάνουν όλες αυτές οι κοπέλες που αρραβωνιάζονται στα 22-23 μετά από πεντέξι μήνες γνωριμίας με κάποιον, δυσκολεύομαι λίγο να πιστέψω ότι βρίσκουν όλες αυτό που θέλουν τόσο εύκολα. Εκτός και αν αυτό που θέλουν είναι να παντρευτούν, με ποιον δεν έχει καμία σημασία οπότε σηκώνω τα χέρια ψηλά (και όλα τα φτάνω που λέει και ο άλλος ο ηλίθιος που θα κράξει σε φιλανθρωπικό δείπνο με είσοδο 150 ευρώ… νομίζω μου έρχεται αναγούλα…).

Πριν λίγο καιρό μου τηλεφώνησε εκείνη η φίλη μου που παντρεύτηκε με προξένια και μου είπε ότι η μαστόρισσα της ερώτησεν την αν έξερε καμιά καλή κορού ελεύθερη να παντρέψουν τον γιο της συννύφισας της και η φίλη μου με θυμήθηκε και μου τηλεφώνησε να μου πει ότι ένας δημόσιος υπάλληλος με δικό του σπίτι επιπλωμένο, το τόνισε αυτό, θέλει να παντρευτεί τζαι σκέφτηκε να με ρωτήσει τζαι αν θέλω να κανονίσουμε να πάμε που ποτζεί… άρχισα να γελώ, πόνεσα τη κοιλιά μου και έτρεχαν τα μάτια μου που το γέλιο μέχρι που μου έκλεισε το τηλέφωνο… ε, άτε!

Αυτές οι παιδικές φιλίες με τις οποίες δεν έχεις κανένα κοινό προσφέρουν από απελπισία μέχρι υστερικό γέλιο! Τι κόσμος υπάρχει όμως, ε;!

Ποτέ δεν ήμουν υπέρ του γάμου, κάποιοι μπορεί να θυμάστε τις περιπέτειες μου σαν παρανυφάκι σε πιο παλιό ποστ, ποτέ δεν φαντασιωνόμουν τον εαυτό μου νύφη, στους γάμους από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου καθόμουν σε μια γωνιά έτοιμη να βάλω τα κλάματα από τη βαρεμάρα και αυτό εξακολουθώ να αισθάνομαι και τώρα μόνο που τώρα μπορώ επιτέλους να τους αποφεύγω!

Είπαμε όχι Μελβούρνη… σε ποια χώρα / πόλη / ζούγκλα οι άντρες είναι πρόθυμοι να γνωρίσουν μια γυναίκα και να είναι μαζί της χωρίς να πρέπει να προηγηθεί ηλίθιο προξενιό και πανηγύρια γιατί εδώ που τα λέμε, ποιος φυσιολογικός τριανταπεντάρης περιμένει από τη θεία του να του έβρει γεναίκα;

Τι τελοσπάντων θέλουν οι κυπραίοι; Ρητορικό το ερώτημα φυσικά, θα μείνει άλυτο στο lifetime μας, όπως με τα μεγάλα ερωτήματα του σύμπαντος, αν υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες κλπ! Και προσωπικά θα παρατήσω τη μελέτη γιατί εβαρέθηκα!

Αγαπημένο τραγούδι από αγαπημένους ανθρώπους, αφιερωμένο…

Υγ. μόλις αγοράσω το διαμέρισμα που φαντασιώνομαι, θα αγοράσω και αυτό.

Φθινόπωρο

Ήταν ωραίο το καλοκαίρι μου. Γεμάτο θάλασσα και παιχνίδια, μπαρ και ποτά και έχω να δηλώσω πως μισώ το mojito μη με φάτε σας παρακαλώ, φλερτ που αποδείχτηκε πως ήταν μόνο στη φαντασία μου αλλά ήταν ωραίο όσο κράτησε, πολύ γέλιο σε μια πολύ κακή αγγλική παράσταση της Αντιγόνης ω τάφε μου σπάραζε αυτή διπλωμένοι στο γέλιο εμείς, θέλω να ζήσω στο κέντρο της πόλης και αυτό το καλοκαίρι ένοιωσα να το θέλω πιο πολύ από κάθε άλλη φορά, αγαπημένοι φίλοι και παλιοί φίλοι με νέα δεδομένα γιατί είναι ωραία να συζητάς και να ρωτάς κι εγώ πολλά χρόνια το φοβόμουν, εξωστρέφεια που με εξέπληξε κι εμένα και ένας Σεπτέμβρης που δεν έλιωσε τον πάγο κανενός παρά μόνο τον δικό μου. Κάτι είναι και αυτό!

Η φωτογραφία είναι από τη παραλία σήμερα και το ποίημα είναι ένα άτιτλο της Emily Dickinson. Καλό μήνα!

Ανεπαίσθητα σα Λύπη
Κύλησε το καλοκαίρι -
Ανεπαίσθητα πια τόσο
Που έμοιαζε με Προδοσία -
Όπως Δείλι που όλο πέφτει,
Ή σα να περνούσε η Φύση
Απόγευμα ήσυχο μονάχη -
Πιο νωρίς το Σούρουπο ήρθε -
Το Πρωί έλαμπε ξένο -
Χάρη αβρή, που όμως λαβώνει,
Σα να φεύγει Καλεσμένος -
Λοιπόν, χωρίς ένα Φτερό
Και δίχως Πλοίο
Δραπέτευσε απαλά το Καλοκαίρι μας
Στην Ομορφιά –

Οι έρωτές μου

Όχι οι κανονικοί, οι φανταστικοί, δηλαδή οι ηθοποιοί και τραγουδιστές τους οποίους ερωτευόμουν από τα δώδεκα μου μέχρι σήμκουγχκουγχεραγκουχγκουχ…

Αθώο και αγαθό κοριτσάκι ετών δώδεκα λοιπόν που θεωρούσα υπερβολικά ροκ για τα αυτάκια μου τον Μιχάλη Ρακιντζή, ερωτεύτηκα τον Jason Donovan. Ήταν ο άντρας της ζωής μου, αυτός που όταν ενηλικιωνόμουν θα ταξίδευα στην Αυστραλία για να είμαστε μαζί, που αγόραζα τις κασέτες με τα τραγούδια του και είχα γεμίσει το δωμάτιο μου με τις αφίσες του και όπου έβλεπα ξανθό τουρίστα τον παρακολουθούσα σίγουρη ότι είναι ο αγαπημένος μου που ήρθε ινκόγκνιτο να με βρει. Σε μια σχολική εκδρομή προσκυνούσα μια αφίσα του σε ένα περιοδικό και η φιλόλογος μας μου είπε ότι ήταν ίδιος ο αδελφότεχνος της… έμεινα άφωνη, ο Jason Donovan ήταν αδελφότεχνος της φιλολόγου μου!!!

Ένα δυο χρόνια μετά αλλάζουμε ήπειρο, ημισφαίριο και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο και πάμε στον Καναδά. Ο Bryan Adams μας πήρε τα αυτιά με το Everything I do I do it for you, ήταν και ωραίο παλικάρι, έπεσα. Ονειρευόμουν να ταξιδέψω στον Καναδά και να κάνουμε βόλτες με το άλογο κάτω από πανύψηλα καφεκόκκινα δέντρα ενώ θα μου τραγουδούσε το Heaven και μετά θα χουχουλιάζαμε κάτω από καρό κουβέρτες μπροστά σε ένα τζάκι μέσα σε ένα ξύλινο σπίτι πίνοντας ζεστή σοκολάτα… το όνειρο μου πραγματοποιήθηκε πολύ αμυδρά πριν από τέσσερα χρόνια που τον είδα live στη Λεμεσό, το χρωστούσα στον τότε εαυτό μου!

Ενώ τους πιο πάνω μπορούσα μόνο να τους ακούσω στο ραδιόφωνο ή σε κασέτες, ο επόμενος μου έρωτας είχε ανταπόκριση… Δυσκολευόμουν λίγο να βρω τις ταινίες του σε βιντεοκλάμπ που είχαν μόνο το Έλα να αγαπηθούμε ντάρλιγκ αλλά μια μέρα βρήκα τη διεύθυνση του στο Smash Hits και του έστειλα γράμμα. Μου απάντησε μετά από κανένα χρόνο, με φωτογραφία αυτόγραφο από το Far and Away και στο συνοδευτικό γράμμα μου έλεγε να του πω τη γνώμη μου για τη ταινία, μέχρι να έρθει το χαπάρι όμως εγώ τον είχα ξεπεράσει και ένοιωθα κάπως άβολα που δεν του απάντησα… μετά από τέτοια απόρριψη το έριξε στη σαϊεντολογία…

Μέχρι τότε άκουγα μόνο ξένη μουσική, ήρθε όμως ξαφνικά ένας ημίγυμνος νεαρός και μου είπε Πάρτα μωρή και τα πήρα… με θυμάμαι να αφαιρώ μια αφίσα του από μια κολόνα στη μέση του δρόμου για να τη μεταφέρω στο δωμάτιο μου, στην οποία αφίσα έκανα ερωτική εξομολόγηση και θυμάμαι επίσης μια συναυλία στη Malibu Disco όπου μαζί με άλλες ουρλιαρλιάζοντες κοπελίτσες προσπαθούσαμε να τον αγγίξουμε… ντρέπομαι αλλά κι εσύ τι έκανες στα δεκάξι σου; Ε;

Στα δεκαεφτά ερωτεύτηκα για πρώτη και μοναδική φορά έναν αθλητή. Αχ ήταν ψηλός ήταν ωραίος ήταν κούκλος! Ονειρευόμουν βόλτες στην Αθήνα στην οποία θα μετακόμιζε από τη Θεσσαλονίκη για μένα και θα έπαιρνε μεταγραφή για τον Ολυμπιακό γιατί μέσα στο γενικότερο πάθος μου γι’ αυτόν κόλλησα να βλέπω μπάσκετ που ευτυχώς μου πέρασε γρήγορα! Εν γλυκούλης όμως ακόμα, ε;!

Μετά μεγάλωσα και μόλις πήγα για σπουδές είδα στη τηλεόραση αυτό το βίντεο και ερωτεύτηκα κάποιον που ή αλλάζει κι αυτός μαζί μου ή που μένουμε και οι δύο ίδιοι για να εξακολουθώ να τον θέλω να τον ποθώ! Μάνα μου τον ρε…

Στις σπουδές προτιμούσα να ερωτεύομαι πραγματικούς ανθρώπους έτσι για κάμποσο καιρό δεν είχα κανένα ιδιαίτερο μεγάλο φανταστικό έρωτα…

Στην ενήλικη μου ζωή έχω φάει κόλλημα με τον Colin Firth όταν είδα το Bridget Jones’s diary, με τον Adrien Brody όταν είδα το King Kong, ναι το ξέρω ότι έχει μεγάλη τεράστια εξωπραγματική μύτη ποιο είναι το πρόβλημα σας, και μετά που είδα το 25^th Hour έφαγα κόλλημα με τον Philip Seymour Hoffman και είδα όλες του τις ταινίες!

Αυτοί είναι μόνο τα highlights βέβαια… και αν δεν μου στείλει σύντομα κανένα μήνυμα θα θυμηθώ και τους κομπάρσους! Ούφφου…

Ράδιο Lollipop

Άκουσα ειδήσεις το πρωί, η φωνή που λέει τα νέα
είπε πως σήμερα η ζωή στη γη θα είναι πολύ ωραία

Είπε πως θα έρθουνε βροχές και καταιγίδες
θα πέφτουν δίπλα κεραυνοί μα εσύ θα λες πως δεν μας είδες
Μια τεράστια καρδιά θα χτυπάει ψηλά πάνω απ' την πόλη
μα εσύ κοιτώντας χαμηλά θα λες που να 'χουν πάει όλοι

Είπε πως θα φτάσουν οι φωτιές ως το μπαλκόνι
μα εσύ θλιμμένη και σκυφτή θα λες πάλι μ' αφήσαν μόνη
Ένα ιπτάμενο χαλί η ζωή μπροστά θα σου' χει στρώσει
μα εσύ θα ψάχνεις το κλειδί ξανά και κάποιον να σε σώσει

Άκουσα ειδήσεις το πρωί, η φωνή που λέει τα νέα
είπε πως σήμερα η ζωή στη γη θα είναι πολύ ωραία

Χυλοπίτες με βότκα

Μετά από λίγο ψάξιμο ανακάλυψα ότι υπάρχουν συνταγές για Χυλοπίτες ογκρατέν με γιαούρτι, Χυλοπίτες με λαδοτύρι και μοτσαρέλα, Χυλοπίτες με χαλούμι, Χυλοπιτάκι με κιμά, Χυλοπίτες στο Φούρνο, Χυλοπίτες σπιτικές, Χυλοπίτες με χαλούμι και δυόσμο, Χυλοπιτάκι Λακωνικό με Φύκι, Σουφλέ με χυλοπίτες, Χυλοπίτες στο φούρνο µε σύγκλινο και κατίκι, Χυλοπιτάκι σπιτικό με σάλτσα κρεμμυδιών, Χυλοπίτες γιουβέτσι, Χυλοπιτάκια με γαρίδες, Χυλοπίτες με αλλιώτικο κιμά και μυζήθρα, Χυλοπίτες της φοιτήτριας, Χυλοπίτες με φέτα, Χυλοπίτες με αρνί, Χυλοπιτάκι με γάλα και μπέικον, Χυλοπίτες με μανιτάρια και πέστο βασιλικού, Χυλοπίτες με ψαρονέφρι και σάλτσα γιαουρτιού, Χυλοπίτες με μανιτάρια και γαρίδες, Χυλοπίτες με σπανάκι και Χυλοπίτες της Κολάσεως… Συνταγές για όποιον ενδιαφέρεται, από εδώ.

Εκεί που ήμουν έτοιμη να του απαγγείλω Έμιλυ Ντίκινσον (άγριες νύχτες – άγριες νύχτες! / αν ήμασταν μαζί / για μας οι άγριες νύχτες / θα ‘ταν μόνο χλιδή! / ανώφελος – ο αγέρας - / σαν βρει η καρδιά λιμάνι - / πέταξε τη πυξίδα - / πέταξε και το χάρτη / λάμνοντας στην Εδέμ - / α – η θάλασσα! / ας έδενα – τη νύχτα αυτή - / σ’ εσένα) έφαγα μια χυλοπίτα της κολάσεως και βρέθηκα να σπαράζω με το πάω να πιάσω ουρανό της Αρβανιτάκη!

Επειδή όμως είπαμε, *η λέξη από ωμέγα* (Ξ σου κλέβω την ατάκα, σου χαρίζω το ποίημα!) και άμα έχεις και προδιάθεση για κυνισμό κάτι τέτοια σε επιβεβαιώνουν, άμα το άκουσα δυο τρεις φορές ένοιωσα ότι λέει μαλακίες! Πρώτα από όλα, τι εννοεί λέγοντας κι αν με δεις να φτάνω πάνω; Που πάνω; Χάπια; Λεπίδα φλέβες; Ψηλό κτίριο πήδα; Και μετά, ποιος θεός να τη συγχωρέσει;! Αυτός που δεν υπάρχει;! Πολύ μελό!

Στα είκοσι μου θα είχα πέσει στα πατώματα. Στα είκοσι μου θα πίστευα ότι αν επέμενα αρκετά θα με ήθελε στο τέλος. Στα είκοσι μου θα τον ονόμαζα ανεκπλήρωτο έρωτα.

Στα τριάντα μου λέω έκλαιες τζαι έθελες, βλάκα!

Το πρώτο βήμα και άλλα εξτρίμ σπορτς

Τη Παρασκευή πήγα σε μια συνέντευξη για δουλειά και έκατσα υπομονετικά, και χωρίς να γελάσω καθόλου, να ακούω τη περιγραφή της εργασίας. Ένοιωθα κάπως σαν τον David Sedaris σε εκείνο το διήγημα που κάποιος πελάτης μπερδεύει τις αγγελίες και αντί να ζητήσει σέξι οικιακό βοηθό από ένα πορνοπεριοδικό ζητά καταλάθος από την εφημερίδα τον David, που είναι απλός οικιακός βοηθός και περνά όλη τη μέρα να τον κυνηγά για σεξ! Ευτυχώς δεν με κυνήγησε κανένας για σεξ και έφυγα από τον χώρο της συνέντευξης γελώντας. Μετά θύμωσα γιατί πήγε χαμένο όλο μου το πρωινό, το ντύσιμο και το βάψιμο αλλά άντε!

Οι gay φίλοι μου με θεωρούν θεά. Κάποιοι gay φίλοι τους με κοιτάζουν με το ίδιο ύφος που θα κοίταζαν μια κατσαρίδα που μόλις ψέκασαν με κατσαριδοκτόνο, την πάτησαν με το παπούτσι τους και την πέταξαν στη τουαλέτα τραβώντας το καζανάκι. Αντιλαμβάνομαι ότι δεν είμαι το στυλ τους, μου περισσεύουν όργανα, μου λείπουν όργανα, αλλά και πάλι δεν είναι το καλύτερο για την αυτοπεποίθηση μου!

Όπως και να έχει, πρώτη φορά στη ζωή μου νοιώθω άνετα με την εμφάνιση μου, όχι επειδή ομόρφυνα ξαφνικά αλλά μάλλον επειδή…

…θα έγραφα τη λέξη που ξεκινά από ωμέγα αλλά τη σιχαίνομαι!

Ο Maurice με τρέλανε: στείλε του request και στείλε του request… εγώ πάλι μπαίνω συνέχεια στο προφίλ του και το υπνωτίζω για να μου στείλει εκείνος request! Θυμήθηκα κάτι σοκολατάκια baci που είχαν μέσα κάτι ηλίθια ρητά και ένα από αυτά τα χαρτάκια έγραφε κάτι που μου άρεσε: «η αναμονή της απόλαυσης είναι και αυτή απόλαυση». Αναρωτιέμαι τώρα, η αναμονή της χυλόπιτας τι ακριβώς είναι;

Ναι, ναι, ναι δεν είναι σίγουρο ότι θα φάω χυλόπιτα, μπλα μπλα μπλα… α, μόλις θυμήθηκα πού είδα για πρώτη φορά χυλόπιτες! Στην Αράχοβα, τις πουλούσαν σε σακούλια όπως τα παξιμάδια και μου έκαναν μεγάλη εντύπωση!

Όταν σπούδαζα, μια φορά είχα πάει στη σχολή με μια ξαδέλφη που είχε έρθει για επίσκεψη και η οποία ήταν πάρα πολύ όμορφη και το ήξερε, έτσι συμπεριφερόταν ανάλογα. Στο λεωφορείο συναντήσαμε δύο έλληνες συμφοιτητές μου με τους οποίους έκανα λίγη παρέα αλλά ποτέ εκτός σχολής. Αυτοί με το που την βλέπουν αυτή λυσσάξανε να βγούμε το βράδυ, ζητήσανε το τηλέφωνο μου, μου έδωσαν τα δικά τους, μου τηλεφωνήσανε μετά από λίγες ώρες στο σπίτι, κανονίσαμε να πάμε όλοι μαζί για καφέ, καθόμαστε, αρχίζουν οι τύποι να τη φλερτάρουν και άρχισε και η ξαδέλφη να μιλάει. Και να λέει τα πιο απίστευτα ρατσιστικά σχόλια για τους έλληνες! Εγώ σε καμία περίπτωση δεν συμφωνούσα μαζί της αλλά έγειρα στη καρέκλα μου και καταδιασκέδαζα με το ύφος τους, ήταν έτοιμοι να πάθουν συγκοπή. Λυσσάξανε να βγουν με την ωραία; Ας τη φάνε στα μούτρα τώρα!

Το πιο πάνω δείχνει κακία ή ανασφάλεια; Πάντως οι τύποι δεν μου ξαναμιλήσανε ποτέ, μάλλον επειδή θεώρησαν ότι είχα τις ίδιες απόψεις. Ας με ρωτούσαν να μάθουν!

Ένα από τα λίγα ελαττώματα μου είναι που δεν με ενδιαφέρει καθόλου η γνώμη των ανθρώπων που δεν με ενδιαφέρουν. Ναι, είναι πολύ σημαντική για μένα η γνώμη των φίλων μου. Και των ανθρώπων που για διάφορους λόγους μπορεί να εκτιμώ. Για όλους τους άλλους δεν δίνω δεκάρα!

Έλα (να σε κράξω)

Έλα, δεν αντέχω έξω να μαι πάλι

έλα, δε περνάω καλά με φίλους βράδυ

(κι εμείς ερωτευτήκαμε αλλά δεν τρελαθήκαμε τους φίλους δεν τους καίμε χρυσή μου!)

έλα, ήταν λάθος μου πως με κουράζεις

(τώρα που ησύχασε η κκελέ σου αποφάσισες ότι δεν σε κούραζε;!)

έλα, και μισώ την τόση ελευθερία

(σκλαβιά ή θάνατος σας μαθαίνανε εσάς στο σχολείο;!)

έλα, και σιχάθηκα να διασκεδάζω

(κοίταξε, αν έχεις κατάθλιψη μπορώ να σου γράψω χάπια…)

έλα, δε μ' αρέσει άλλους να κοιτάζω

(μαλακία σου! Ξέρεις τι τεκνά κυκλοφορούν; Τι πειράζει που είναι gay?)

έλα, δεν με παίρνει άλλο πια να πίνω

(εδώ θα συμφωνήσω, κομμένος ο χυμός σταφύλι…)

έλα, τα 'χω παίξει και βαρέθηκα να ζω

(αν ζεις μόνο και μόνο για έναν άντρα τότε πήγαινε αυτοκτόνα να βγεις από τη μιζέρια σου!)

σου είπανε οι φίλοι

πως με είδανε ωραία και κεφάτη

να χορεύω με έναν τύπο που έχω κάτι

(πουτάνα!)

που να ξέρουν πως δεν έχεις κλείσει μάτι

με τα ρούχα πέφτεις μόνη στο κρεβάτι

(πίκρα όντως!)

μια εικόνα είναι μόνο μια απάτη

(αυτό το Photoshop έχει φάει πολύ κόσμο)

μου είπαν οι φίλοι πως σε είδανε ωραία και κεφάτη

να χορεύεις με έναν τύπο που έχεις κάτι

(και στο ξαναλέω: πουτάνα!)

που να ξέρουν πως δεν έχω κλείσει μάτι

μια εικόνα είναι μόνο μια απάτη

με τα ρούχα πέφτω πάνω στο κρεβάτι

μου παν οι φίλοι, μου παν οι φίλοι πως σε είδανε ωραία και κεφάτη

(οκ αχταρμάς!)

έλα, μου χει λείψει η ζεστή αγκαλιά σου

(απόψε που ‘χει ολόκληρο φεγγάρι στην αγκαλιά του ποιος να σε χει πάρει όπως έλεγε και ο Ρακιντζής στα παιδικά μας χρόνια…)

έλα, να ξεχάσω πάνω στη καρδιά σου

(καρδιοχειρουργός είναι;)

έλα, δε μπορώ κι αυτούς που 'χω μαζέψει

(την εθνική ομάδα πόλο; Την εθνική ομάδα μπάσκετ; Τους φαντάρους από το διπλανό στρατόπεδο;)

έλα, και νυστάζω έλα σβήσε μου το φως

(έλα, πιες αυτό το κοκτέιλ υπνωτικών…)

Καλό μήνα!

Τα άσπρα μέρη κάτω από το μαγιό είναι μια αηδία αλλά τελοσπάντων... αν καταφέρω και τον πάγο του τον λιώσω θα γεμίσουν όλα φως...

Το πιο παλαβό πράμα που έκαμα για έναν άντρα

Το τελευταίο μου καλοκαίρι στην Αθήνα δούλευα σε μια μεγάλη εταιρεία με φύλακες απέξω, διπλές πόρτες ασφαλείας, συστήματα ελέγχου απ’ αυτά που έχουν στα αεροδρόμια, κάμερες παντού, κάρτες και κωδικούς για να μπεις σε κάθε αίθουσα, υπογραφές στο μπες και στο βγες και γενικά αρκετά κλειστοφοβικά και με αρκετούς περιορισμούς καθώς δεν μπορούσες να βγεις έξω εκτός της προκαθορισμένης ώρας εκτός και αν ζητούσες ειδική άδεια με υπογραφές από προϊσταμένους κλπ.

Επίσης εκείνο το καλοκαίρι ήμουν τρελά ερωτευμένη με τον ΨΞΠΣΠΕΥΠΚΚΑΦ ο οποίος μπουχτισμένος μετά από τέσσερα χρόνια που προσπαθούσε να με προσεγγίσει κι εγώ δεν ήξερα τι μου γινόταν αποφάσισε όχι και τόσο ξαφνικά να με αγνοεί και να με αποφεύγει οδηγώντας με στη μαύρη απελπισία.

Ένα πρωί λοιπόν, στο λεωφορείο για τη δουλειά κοίταζα αφηρημένα έξω από το παράθυρο και βλέπω στη στάση του λεωφορείου για αεροδρόμιο τον λεγάμενο με τη βαλιτσούλα του έτοιμο προφανώς για Κύπρο! Αμάν λέω, δε γίνεται να σηκωθεί να φύγει, πρέπει να μιλήσουμε, ούτε ένα τηλέφωνο δεν πήρε να μου πει ότι φεύγει, πρέπει να τον προλάβω να του πω τι νοιώθω γι’ αυτόν, τουλάχιστον θα ξέρω αν με θέλει ακόμα ή όχι.

Δίσταζα όμως. Πως θα αντιδράσει; Αν με κοροϊδέψει; Αν θυμώσει; Αν με πληγώσει; Και τι θα του πω; Ότι τον αγαπώ; Αφού δεν τον αγαπώ, πότε πρόλαβα να τον αγαπήσω;! Πρέπει να κόψω τες ηλίθιες ταινίες! Να του πω να μείνει; Αφού πάει αεροδρόμιο, φεύγει. Σιγά μη μείνει για μένα! Πότε επιστρέφει άραγε;

Έφτασα στη στάση μου, η είσοδος της εταιρείας ήταν απέναντι κι εγώ ακόμα δεν ήξερα τι να κάνω, να πάω στη δουλειά ή στο αεροδρόμιο; Πάω στη κεντρική πύλη και σημειώνει ο πρώτος φύλακας ότι μπήκα. Προχωρώ μέσα και φτάνω στον δεύτερο που με καλημερίζει, υπογράφει ότι μπήκα, προχωρώ προς τα μέσα και λίγο πριν φτάσω στη διπλή πόρτα ασφαλείας με τις κάμερες κάνω μεταβολή και αρχίζω να τρέχω προς την έξοδο.

Ευτυχώς ήταν πριν την 9/11 αλλιώς δεν μπορεί, θα με πυροβολούσαν!

Έφτασα στη στάση, εκείνη την ώρα περνούσε το λεωφορείο για το αεροδρόμιο και μπήκα μέσα λαχανιασμένη. Σκάναρα τους επιβάτες για το παλικάρι, πουθενά. Εντάξει λέω θα είναι πιο μπροστά, θα τον προλάβω στο αεροδρόμιο. Φτάνοντας στις αναχωρήσεις κοίταξα στον πίνακα όλες τις πτήσεις για Λάρνακα και ξεκίνησα να ελέγχω τα check points. Ευτυχώς τον πέτυχα αμέσως, με κοίταζε με ανοικτό το στόμα που πλησίαζα κι εγώ του έριξα ένα τεράστιο χαμόγελο. Τότε πρόσεξα ότι μαζί του ήταν και δύο φίλοι του και όλο μου το θάρρος εξαφανίστηκε.

Άρχισα να του λέω ότι ήμουν στο αεροδρόμιο επειδή έφευγε ένας ξάδελφος μου και διάφορες άλλες μαλακίες ενώ αυτός με κοίταζε ακόμα με ανοικτό το στόμα. Όταν θα προχωρούσαν προς την έξοδο τον χαιρέτησα με ένα ύφος «άντε γεια στα τσακίδια» το οποίο ήταν άμυνα αλλά δεν μπορούσα να το ελέγξω και να το σταματήσω εκείνη τη στιγμή και εκείνος κοντοστάθηκε και με κοίταζε με ανοικτό ακόμα το στόμα αλλά δεν του είπα τίποτα και δεν μου είπε ούτε εκείνος τίποτα.

Βγήκα έξω, μπήκα κλαίγοντας στο πρώτο λεωφορείο που βρήκα μπροστά μου το οποίο πήγαινε Πειραιά και κατέληξα στο λιμάνι. Χάζεψα λίγο τα καράβια, πήρα το τρένο για Αθήνα, κατέβηκα σε ένα σουπερμάρκετ κοντά στο σπίτι μου, πήρα ένα πακέτο έτοιμα φύλλα κρέπας, ένα κουτί νουτέλα το μεγάλο, ένα σακούλι φουντούκια και πεντέξι Smirnoff ice και πήγα σπίτι όπου με περίμενε καθισμένος στα σκαλιά της εισόδου ο ΨΞΠΣΠΕΥΠΚΚΑΦ.

Ναι, καλά! …και πήγα σπίτι από όπου ξεμύτισα δύο μέρες αργότερα.

Τα χρόνια περάσανε, στα αισθηματικά εξακολουθώ να είμαι το ίδιο ηλίθια, αυτό είναι το πιο παλαβό πράμα που έχω κάνει ποτέ για έναν άντρα και αυτός ούτε καν το ξέρει!

Αν θέλετε πείτε κι εσείς τα δικά σας!

Βαρκούμαι!

Αργώ να ξυπνήσω το πρωί και βρικολακιάζω το βράδυ. Χρειάζομαι ένα πρόγραμμα. Πρέπει να βρω δουλειά. Χρειάζομαι λεφτά. Τρόποι για να βρω άμεσα λεφτά:

Να ληστέψω μια τράπεζα.
Το πρόβλημα: Το υποκατάστημα της γειτονιάς μου έχει διπλή πόρτα ασφαλείας. Πατάς ένα κουμπί, μπαίνεις σε ένα γυάλινο κουτί, περιμένεις να κλείσει η πόρτα, πατάς ένα άλλο κουμπί για να ανοίξει η απέναντι πόρτα και μόνο τότε μπορείς να μπεις στο κτήριο. Όπως καταλαβαίνετε μπορώ να μπω αλλά δεν θα με αφήσουν να βγω! Άσε που με πιάνει κλειστοφοβία όποτε πρέπει να πάω, τη τελευταία φορά μας ανακοίνωσαν ότι από στιγμή σε στιγμή θα κοπεί το ρεύμα και φοβόμουν να φύγω μπας και κλειστώ μέσα σε εκείνο το κωλόκουτο έτσι περίμενα αναγκαστικά πίσω από άλλα εικοσιπέντε άτομα ουρά στο ταμείο που χαράς την διάθεση τους να κάθονται να περιμένουν ενώ ήξεραν ότι θα κοπεί το ρεύμα!

Να παίξω λόττο ή τζόκερ.
Το πρόβλημα: Δεν θα κερδίσω ποτέ. Και μη μου πείτε ότι αν δεν παίζεις σίγουρα δεν θα κερδίσεις ενώ άμα παίζεις που ξέρεις. Όσες φορές έτυχε να παίξω περίμενα ειλικρινά ότι είχα πιθανότητες να κερδίσω, ονειρευόμουν το διαμέρισμα που θα αγόραζα, τα λεφτά που θα έδινα στους δικούς μου να αγοράσουν ότι ήθελαν, τα ταξίδια που θα έκανα και την επίπλωση του διαμερίσματος μου και αν έπιανα το εξάρι θα αγόραζα και ένα διαμέρισμα στην Αθήνα να βρίσκεται. Καταλαβαίνετε ότι η απογοήτευση ήταν πολύ μεγάλη για τις αντοχές μου όταν δεν κέρδιζα έτσι καλύτερα να μη παίζω καθόλου (διακρίνω μια παρόμοια αντιμετώπιση στον αισθηματικό τομέα αλλά αυτό είναι για άλλο ποστ!).

Να βγω στους δρόμους με μια κιθάρα.
Το πρόβλημα: Δεν ξέρω να παίζω κιθάρα! Επίσης δεν ξέρω να ζωγραφίζω, να περπατάω σε ξυλοπόδαρα ή να μένω ακίνητη αρκετή ώρα βαμμένη πολύχρωμη για να είναι αρκετά εντυπωσιακό και να βγάζω χρήματα. Και αν υποθέσουμε ότι ήξερα να κάνω κάτι από τα πιο πάνω, σε ποια πλατεία της πόλης θα μπορούσα να στηθώ και να περνάει κόσμος να με βλέπει, να με ακούει ή να μου ποζάρει και να αφήνει λεφτά;

Συμπέρασμα: χέσε μέσα!

Κινέζικο και κομεντί

Εκείνες τις μέρες του μήνα βρίσκω μια καλή ευκαιρία να περάσω λίγο χρόνο με τον εαυτό μου, να μείνω μια ολόκληρη μέρα στο κρεβάτι, να κλαψουρίσω, να χαζέψω το ταβάνι, να διαβάσω χαζά περιοδικά και να δω ηλίθιες ταινίες.

Συνήθως αγοράζω το Cosmopolitan και κάθε φορά αναρωτιέμαι κατά πόσον οι ερωτικές ιστορίες που βάζει είναι το ίδιο αξιόπιστες με τα άρθρα που μας προτρέπουν να μη χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις μας αλλά να προτιμούμε το μετρό. Ένας προσεκτικός έλεγχος στο copy / paste δεν θα έβλαπτε!

Τον περασμένο μήνα αποφάσισα ότι δεν ήθελα να διαβάσω τον λόγο που μια κοπέλα «έπρεπε να έχει συνέχεια οργασμό αλλιώς θα κατέληγε στο νοσοκομείο» έτσι αγόρασα το Όμικρον. Η πικρή αλήθεια είναι ότι το Cosmopolitan to διαβάζω σε δύο ώρες άρα το ζητούμενο γίνετε, περνά η ώρα αλλά με το Όμικρον τα πράγματα είναι χειρότερα γιατί το πετάω σε μισή ώρα. Δεν διαβάζω ποτέ τις συνεντεύξεις τύπου «ΣΙΣΣΥ ΧΡΗΣΤΙ∆ΟΥ Ο γιος της, η ανατροφή του, η ιδανική σχέση με τον σύζυγό της, Θοδωρή Μαραντίνη και η ευτυχισμένη καθημερινότητά της» ενώ και τις 345 σελίδες ακριβής και γελοίας μόδας τις περνώ στο fast forward. Τι μένει να διαβάσω; Τίποτα!

Για να με βοηθήσει να μη το ξαναγοράσω το συγκεκριμένο περιοδικό τον προηγούμενο μήνα είχε δύο θέματα που με εξαγρίωσαν.

Το πρώτο είχε τίτλο «ΣΧΕΣΕΙΣ Πώς διαλέγουν οι άντρες τις γυναίκες; Και ποιες είναι τα κατάλληλα θηλυκά για σχέση;» Παραβλέπουμε την εντελώς animal planet διατύπωση, άσε που ήξερα ότι σίγουρα δεν είμαι μέσα στο target group του περιοδικού για να μου αρέσουν οι άντρες που πιστεύει το περιοδικό ότι θα ήθελα να με θεωρούν κατάλληλο θηλυκό. Το πρόβλημα τώρα που το ξανασκέφτομαι ήταν ότι είχα ανεξήγητα μεγάλες προσδοκίες, παρά τον ηλίθιο τίτλο, για τη ποιότητα του άρθρου το οποίο ούτε καν θυμάμαι για να αναφέρω τι έλεγε!

Το άλλο θέμα είχε τίτλο «RUSSIANISTAS Τρεις Ρωσίδες μας ξεναγούν στη νέα τους πατρίδα τη Λεμεσό και εξηγούν τους λόγους που λατρεύουν αυτή την πόλη.» Σαν λεμεσιανή εκ μητρογονίας πρόσφυγας που δεν μου ανήκει ούτε το σπίτι της μάνας μου επειδή είναι χτισμένο σε τουρκοκυπριακή γη, όσο να ‘ναι θυμώνω με τις ευκαιρίες που δίνονται στους ρώσους να νοιώθουν σαν στο σπίτι τους ενώ εγώ δεν έχω καν τη δυνατότητα να αγοράσω μια γκαρσονιέρα. Ρατσισμός, λαϊκισμός ή απλά πίκρισσα, έτσι νοιώθω!

Βλέποντας το εξώφυλλο του νέου τεύχους με τη Βάνα Μαρία Μπαρμπασολωμού σε άλλη μία ημίγυμνη πόζα αυτό το μήνα αποφάσισα να το ρίξω μόνο στις ηλίθιες ταινίες!

Στη πρώτη, η πρωταγωνίστρια που ήταν ένα ανέραστο control freak αγγούρι, μόλις ακολούθησε τις συμβουλές του συναδέλφου της και έγινε ξέκωλο βρήκε τον ιδανικό για τα γούστα της άντρα που είχε δέκα στα δέκα τα κριτήρια της και ο οποίος εκεί που την έφτυνε έκανε στροφή 180 μοιρών μόλις τον αποκάλεσε Βαγγέλη αντί Αχιλλέα. Με προβλημάτισε αυτό γιατί εμένα κανένας δεν μου δίνει την ευκαιρία ούτε καν να τον φτύσω αλλά τελοσπάντων, δεν είναι για πολλές σκέψεις αυτές οι ταινίες. Φυσικά το αγγούρι στο τέλος επέλεξε τον βλάχο συνάδελφο επειδή έπινε όπως και αυτή νερό της βρύσης αντί εμφιαλωμένο, αφού είναι το ίδιο. Αχ ήταν πολύ συγκινητικός ο τρόπος που τον κοίταξε την ώρα που παράγγελνε τα νερά, ούρλιαζε το βλέμμα της «είσαι ο άντρας της ζωής μου και θέλω να προσποιηθώ οργασμό μαζί σου μέχρι το πρωί!!!»

Στη δεύτερη ταινία η οποία ήταν χειρότερη από τη πρώτη, πάω πάσο. Ο γαμπρός ήταν χάλια ενώ ο βλάχος ήταν αρκετά sexy άρα με τη πρόταση γάμου μετά από δύο ημερών γνωριμία και τον μήνα του μέλιτος στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα τους δίνω περίπου τρεις μήνες μέχρι το διαζύγιο!

Έχουν πλάκα οι ηλίθιες ταινίες! Και είναι και μακριά από τη «κυπριακή πραγματικότητα», πράγμα σωτήριο για τα νεύρα μου!

Τραγουδάκι