Η Νέα Ζηλανδία και η Αυστραλία...

...άτε, υποδεχτήκαν τον. του χρόνου θα πάω σε τζείνο το νησούι πουκάτω που την Νέα Ζηλανδία να τον υποδεχτώ τζαι γω μαζί τους, βαρκούμε να καρτερώ ως η ώρα 12 που εννά έρτει η σειρά μας!

καλή χρονιά έβριμπότι!!! ας είναι το 2011 όπως το θέλουμε!!!

Η Απόλυτη και η Ξαπόλυτη

Ένας πολύ καλός λόγος για τον οποίο δεν έχω πολλές φίλες και σχεδόν καθόλου παρέες είναι επειδή είμαι απόλυτη σε κάποια πράγματα. Το καταλαβαίνω αυτό και πολλές φορές προσπαθώ να είμαι πιο ανεκτική και όχι τόσο ιδιότροπη αλλά όταν καταπιέζομαι γκρινιάζω και όταν γκρινιάζω γίνομαι ανυπόφορη και όταν γίνομαι ανυπόφορη είμαι πραγματικά πολύ καλή έτσι δεν με πλησιάζει κανένας! Με ενοχλούν πολλά πράγματα… πιο κάτω είναι μερικά που μπόρεσα να θυμηθώ έτσι πρόχειρα…

Ας πούμε το χιούμορ. Δεν αντέχω τα άτομα που δεν έχουν χιούμορ. Ακόμα και τα άτομα που έχουν κακή αίσθηση του χιούμορ τα προτιμώ από τα άτομα που δεν έχουν καθόλου χιούμορ. Η αίσθηση του χιούμορ είναι υποκειμενική αλλά το να μην έχεις καθόλου χιούμορ είναι φρικτό!

Τους ανθρώπους που δεν τρώνε γλυκά. Πόσο αποστειρωμένο και ξενέρωτο είναι ένα άτομο που δεν θέλει να απολαύσει μια σοκολατίνα ή μια κρέπα με νουτέλα, φουντούκια, αμύγδαλα, σαντιγί και φράουλες;

Τις νοικοκυροσύνες. Όταν το παιδί σου μεγαλώσει τι θέλεις να θυμάται από τα παιδικά του χρόνια; Τη μάνα του να παίζει μαζί του και να του δίνει σημασία ή να το κυνηγά τσιρίζοντας σε όλο το σπίτι για να μη παίζει να μη λερώνει και να μην αναπνέει;

Να βλέπω μια γυναίκα μέρα μεσημέρι ντυμένη με πουλόβερ, παλτό και μπότες με γούνα ενώ έξω είναι 25 βαθμοί κελσίου. Εντάξει, είναι Χριστούγεννα, χρυσοπλήρωσες τα ψώνια σου και θέλεις να τα φορέσεις αλλά δεν έβγαλες πούζαν ακόμα;;;!!!

Να βλέπω έναν άντρα να είναι ντυμένος με κοστούμι, ανοικτό πουκάμισο να φαίνετε το ξυρισμένο στέρνο, χρυσή αλυσίδα και τα μαλλιά περίτεχνα λαδωμένα, να βγαίνει από ένα αυτοκίνητο με φτερά ενώ ακούγονται από τα μεγάφωνα στη διαπασών σκυλάδικα.

Αυτούς που άμα βλέπουν ένα κουτάβι αρχίζουν να τσιρίζουν σαν να βλέπουν λιοντάρι ελεύθερο μέσα στο δάσος έτοιμο να τους φάει και αρχίζουν να αραδιάζουν τους λόγους που δεν αγαπούν τα ζώα με μεγαλύτερο επιχείρημα το «δεν ξέρω δεν το μπορώ το φοβάμαι»!

Τα ηλίθια ringtones στο κινητό. Όλο το καλοκαίρι μας φλόμωσες με το καλοκαίρι του Χατζηγιάννη. Τώρα μας ξεκούφανες με τον Ρούντολφ το ελαφάκι. Το Πάσχα τι θα βάλεις; Το Χριστός γεννάτε σε εκτέλεση Χρυσόστομου;

Τα περιοδικά lifestyle. Γιατί όχι, δεν είναι ο απόλυτος έλληνας σταρ ο Σάκης Ρουβάς. Γιατί όχι, δεν είναι η πιο όμορφη γυναίκα της ελληνικής τιβί η Ζέτα Μακρυπούλια. Γιατί όχι, δεν είναι ροκ η Άννα Βίσση – έλεος δηλαδή!

Τους ανθρώπους που βλέπουν ριάλιτι. Γιατί «έχει χάζι», «κάμνουν τους ρεζίλι», «έχουν ωραίες φωνές». Δεν το καταλαβαίνω. Κάθεσαι εκεί και με πλήρη συναίσθηση χάνεις 3-4 ώρες από τη ζωή σου βλέποντας μαλακίες.

Τα «μοντέρνα» άτομα. Αυτά που θεωρούν προοδευτικό να ντύνεσαι με μίνι, να φοράς λεοπαρδαλέ μπότες, να βάζεις την Άρτα και τα Γιάννενα στα νύχια σου και να πηγαίνεις κάθε δεύτερο Σάββατο στα μπουζούκια ενώ θεωρούν συντηρητικούς ή φρικιά όλους τους υπόλοιπους.

Τους «κουλτουριάρηδες». Που μιλούν ακαταλαβίστικα και με τόσο ηλίθιες κοινοτοπίες αραδιάζοντας ονόματα και τάσεις που νομίζουν ότι μόνο οι ίδιοι ξέρουν που ακόμα και αν έχουν δίκιο καταντάς να τους σιχαίνεσαι, κυρίως για το υφάκι μεγαλομανίας που έχουν το οποίο συνήθως κρύβει την ηλιθιότητα τους!

Αυτούς που ακούν σκυλάδικα. Δεν τους μπορώ. Οτιδήποτε ρατσιστικό έχω μέσα μου βγαίνει εναντίον της πλειοψηφίας γύρω μας που ακούν σταθμούς που πραγματικά δεν γνωρίζω που παίζουν τραγουδιστές που πραγματικά δεν γνωρίζω που τραγουδούν τραγούδια που πραγματικά δεν γνωρίζω… μια φορά άκουγα ένα τραγούδι στα Goody’s που νόμιζα ότι είναι παρωδία… τελικά δεν ήταν … ήταν ένα σουξέ «της μόδας»!

Τους ανθρώπους «της εκκλησίας» που προσπαθούν να πείσουν κάποιον που δεν πιστεύει να πιστέψει με το ζόρι λέγοντας του λίγο πολύ ότι αν δεν πιστέψει θα καίγεται αιώνια στη κόλαση… πολύ φιλεύσπλαχνο, δεν μπορώ να πω!

Τους ανθρώπους που όποτε κάνουν μια νέα γνωριμία ρωτούν τα πάντα για το άλλο άτομο για να βρουν κοινούς συγγενείς ή γνωστούς ακόμα και στη Γουατεμάλα έχοντας σκοπό με κάποιο τρόπο να γλυτώσουν χρήματα ή να βάλουν μέσο «αφού είμαστε σχεδόν συγγενείς».

Τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι είναι θείο δώρο για όλους τους υπόλοιπους ενώ θεωρούν καθήκον και υποχρέωση τους να σε ενημερώσουν λεπτομερέστατα για την ιστορία της ζωής τους. Συνήθως αυτά τα άτομα θεωρούν ύψιστη τιμή για σένα να σε βάζουν να κάνεις αγγαρείες για αυτά και ενδεχόμενη άρνηση τα πληγώνει σε σημείο να μη σου ξαναμιλήσουν.

Αυτούς που τα ξέρουν όλα, έχουν πάντα δίκιο και δεν ησυχάζουν μέχρι να πιστέψουν ότι σε έπεισαν. Η καλύτερη αντιμετώπιση είναι να προσποιηθείς ότι σε έπεισαν για να τους ξεφορτωθείς με αποτέλεσμα να παίρνουν θάρρος για να πείσουν και άλλους και αυτό να συνεχίζεται για πάντα… φαύλος κύκλος!

Τους ανθρώπους που είναι απόλυτοι…

…το τελευταίο δεν το εννοώ!

Έξι με οκτώ μαύροι

Στη Γαλλία και τη Γερμανία ανταλλάσουν δώρα την παραμονή των Χριστουγέννων, ενώ στην Ολλανδία τα παιδιά ανοίγουν τα δώρα τους στις 5 Δεκεμβρίου, στη γιορτή του Αγίου Νικολάου. Αυτό μου φαινόταν πολύ αλλόκοτο μέχρι που μίλησα με τον Όσκαρ, ο οποίος μου έδωσε μερικές παραπάνω πληροφορίες, καθώς περπατούσαμε από το ξενοδοχείο μου προς το σταθμό του τρένου στο Άμστερνταμ.

Αντίθετα με τον χαρούμενο, παχύσαρκο Αμερικανό Άγιο Βασίλη, ο Άγιος Νικόλαος τον Ολλανδών είναι ανατριχιαστικά αδύνατος και ντύνεται περίπου σαν τον Πάπα, συμπληρώνοντας την όλη αμφίεση με ένα ψηλό καπέλο που θυμίζει κεντημένη πετσέτα κουζίνας. Η στολή, μου είπαν, προέρχεται από την προγενέστερη καριέρα του, ως επισκόπου στην Τουρκία.

«Συγνώμη» είπα, «μπορείς να επαναλάβεις;»

Δεν θέλω να είμαι σοβινιστής σε θέματα πολιτισμού, αλλά όλα αυτά δεν μου φαίνονταν καθόλου λογικά. Πρώτα απ’ όλα, ο Άγιος Βασίλης δεν έκανε τίποτα πριν. Δεν έχει βγει στη σύνταξη και, το σημαντικότερο, δεν έχει καμία σχέση με τη Τουρκία. Είναι πολύ επικίνδυνα εκεί, και οι κάτοικοι δεν θα τον εκτιμούσαν όσο θα ‘πρεπε. Όταν ρώτησα πως πήγε από την Τουρκία στο Βόρειο Πόλο, ο Όσκαρ μου απάντησε με απόλυτη σοβαρότητα ότι ο Άγιος Νικόλαος διαμένει σήμερα στην Ισπανία, πράγμα που επίσης δεν είναι αλήθεια. Παρόλο που, κατά πάσα πιθανότητα, θα μπορούσε να ζει οπουδήποτε, ο Άγιος Βασίλης έχει επιλέξει τον Βόρειο Πόλο ακριβώς επειδή είναι τόσο άγριος και απομονωμένος τόπος. Κανείς δεν μπορεί να τον κατασκοπεύσει εκεί, και δεν χρειάζεται να ανησυχεί μην του έρθουν επισκέψεις. Οποιοσδήποτε μπορεί να τον επισκεφτεί στην Ισπανία, και με αυτή τη στολή σίγουρα θα τον αναγνωρίζουν. Επιπλέον, πέρα από κάποιες φράσεις, ο Άγιος Βασίλης δεν μιλάει ισπανικά. «Γεια σου. Τι κάνεις; Θέλεις γλυκό;» Μέχρι εκεί ίσως. Γνωρίζει αρκετά ισπανικά ώστε να συνεννοείται, αλλά δεν τα μιλάει φαρσί και σίγουρα δεν τρώει τάπας.

Ενώ ο δικός μας Άγιος Βασίλης πετάει με το έλκηθρο, η ολλανδική εκδοχή του καταφτάνει με βάρκα και μετά ανεβαίνει σε ένα λευκό άλογο. Η άφιξη του μεταδίδεται από την τηλεόραση και τεράστια πλήθη συγκεντρώνονται στην προβλήτα να τον προϋπαντήσουν. Δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει μια συγκεκριμένη ημερομηνία, συνήθως όμως φτάνει στα τέλη Νοεμβρίου και περνάει κάνα δυο βδομάδες τριγυρνώντας και ρωτώντας τον κόσμο τι δώρο θέλει.

«Και είναι μόνος του;» ρώτησα. «Ή έχει τίποτα ενισχύσεις;»

Τα αγγλικά του Όσκαρ ήταν σχεδόν τέλεια, αλλά φαίνετε πως τον μπέρδεψε η χρήση μιας λέξης που συνήθως αναφέρεται στην αστυνομία.

«Βοηθούς» ρώτησα. «Έχει τίποτα ξωτικά;»

Ίσως να είμαι υπερβολικά εύθικτος, αλλά δεν μπορούσα να μη το θεωρήσω προσωπική προσβολή, όταν ο Όσκαρ δήλωσε πως και μόνο η ιδέα ήταν γελοία και εξωπραγματική. «Ξωτικά» είπε. «Είναι τόσο χαζά».

Οι λέξεις χαζός και εξωπραγματικός απέκτησαν για μένα καινούργια σημασία, όταν έμαθα πως ο Άγιος Νικόλαος ταξιδεύει μαζί με «έξι με οκτώ μαύρους», και όλοι αναφέρονται έτσι σ’ αυτούς. Ρώτησα διάφορους Ολλανδούς αν μπορούν να το συγκεκριμενοποιήσουν κάπως, αλλά κανείς δεν μπορούσε να μου δώσει ένα ξεκάθαρο αριθμό. Ήταν πάντα «έξι με οκτώ», πράγμα εξαιρετικά παράδοξο, μια που είχαν εκατοντάδες χρόνια στη διάθεση τους για να τους μετρήσουν ακριβώς.

Οι έξι με οκτώ μαύροι θεωρούνταν προσωπικοί σκλάβοι μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’50, όταν το πολιτικό κλίμα άλλαξε και αποφασίστηκε πως αντί για σκλάβοι ήταν απλώς καλοί φίλοι. Νομίζω πως η ιστορία έχει αποδείξει ότι συνήθως μεσολαβεί ανάμεσα στη δουλεία και τη φιλία, μια χρονική περίοδος που δεν χαρακτηρίζεται από μπισκότα σοκολάτας και ώρες γαλήνης μπροστά στη φωτιά, αλλά από αιματοχυσία και αμοιβαία εχθρότητα. Υπάρχει τέτοιου είδους βία στην Ολλανδία, αλλά αντί να την ασκήσουν στις μεταξύ τους σχέσεις, ο Άγιος και οι πρώην σκλάβοι του αποφάσισαν να την στρέψουν εναντίον του πληθυσμού. Τα παλιά χρόνια, αν ένα παιδί ήταν άτακτο, ο Άγιος Νικόλαος και οι έξι με οκτώ μαύροι το έδερναν με αυτό που ο Όσκαρ περιέγραψε ως «ένα μικρό κλαδί δέντρου».

«Με τη βίτσα;»

«Ναι» είπε. «Αυτό είναι. Το κλοτσούσαν και το έδερναν με τη βίτσα. Μετά, αν το παιδί ήταν πραγματικά πολύ άτακτο, το έβαζαν σε ένα σακί και το έπαιρναν στην Ισπανία».

«Ο Άγιος Νικόλαος σε κλωτσάει;»

«Όχι τώρα πια» είπε ο Όσκαρ. «Τώρα απλώς προσποιείται ότι σε κλωτσάει».

Το θεωρούσε προοδευτικό αυτό, αλλά κατά κάποιο τρόπο νομίζω πως είναι ακόμα πιο διεστραμμένο από την αρχική τιμωρία. «Θα σε δείρω αλλά όχι στ’ αλήθεια». Πόσες φορές την έχουμε πατήσει με αυτή την ατάκα; Το ψεύτικο χαστούκι σκάει πάντα στο πρόσωπο μας, προσθέτοντας σοκ και ένα αίσθημα προδοσίας σε αυτό που παλιά ήταν απλώς και μόνο φόβος. Τι είδους Άγιος Βασίλης περνάει τον χρόνο του προσποιούμενος πως δέρνει παιδιά πριν τα χώσει σε ένα σακούλι; Και, φυσικά, έχεις και έξι με οκτώ πρώην σκλάβους που μπορεί να εξαγριωθούν ανά πάσα στιγμή. Αυτό, νομίζω, είναι η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα σε μας και τους Ολλανδούς. Ενώ ένα μέρος του πληθυσμού δεν θα είχε κανένα πρόβλημα με μια τέτοιου είδους διευθέτηση, αν έλεγε κανείς στον μέσο Αμερικανό πως έξι με οκτώ ανώνυμοι μαύροι θα τρυπώσουν στο σπίτι του μέσα στη νύχτα, θα έστηνε οδοφράγματα στις πόρτες και θα οπλιζόταν με ό, τι μπορούσε να βρει.

«Έξι με οκτώ, είπες;»

Στα χρόνια πριν από την κεντρική θέρμανση, τα παιδιά των Ολλανδών άφηναν τα παπούτσια τους δίπλα στο τζάκι, και η υπόσχεση που τους έδιναν ήταν πως, εκτός και αν είχαν σκοπό να τα δείρουν, να τα κλοτσήσουν ή να τα χώσουν σε ένα σακί, ο Άγιος Νικόλαος και οι έξι με οκτώ μαύροι θα γέμιζαν τα τσόκαρα τους με δώρα. Εκτός από της απειλές βίας και απαγωγής, όλο αυτό δεν διαφέρει και πολύ από το να κρεμάς τη κάλτσα σου στο τζάκι. Τώρα πια, που ελάχιστοι άνθρωποι έχουν τζάκι που λειτουργεί, τα παιδιά των Ολλανδών αφήνουν τα παπούτσια τους δίπλα στο καλοριφέρ ή τη σόμπα. Ο Άγιος Νικόλαος και οι έξι με οκτώ μαύροι φτάνουν με άλογα, που πηδάνε από την αυλή στην οροφή. Σε αυτό το σημείο υποθέτω πως είτε ξαναπηδάνε κάτω και χρησιμοποιούν τη πόρτα, είτε μένουν εκεί και περνάνε σαν ατμός μέσα από τις σωληνώσεις και τα ηλεκτρικά καλώδια. Ο Όσκαρ δεν ήταν πολύ ξεκάθαρος σχετικά με τις λεπτομέρειες αλλά, για να πούμε την αλήθεια, δεν μπορώ να τον κατηγορήσω γι’ αυτό. Έχουμε το ίδιο πρόβλημα με τον Άγιο Βασίλη μας. Υποτίθεται πως χρησιμοποιεί την καμινάδα, αλλά ακόμα και αν δεν έχεις καμινάδα καταφέρνει να μπει μέσα. Είναι καλύτερα να μη το πολυσκεφτόμαστε.

Αν και οκτώ ιπτάμενοι τάρανδοι είναι κάπως υπερβολικοί, κατά τα άλλα η Χριστουγεννιάτικη ιστορία μας είναι μάλλον βαρετή. Ο Άγιος Βασίλης ζει με τη γυναίκα του σε κάποιο απομακρυσμένο πολικό χωριό και περνάει ένα βράδυ το χρόνο ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο. Αν είσαι κακό παιδί, σου αφήνει κάρβουνα. Αν είσαι καλό παιδί και ζεις στην Αμερική, σου δίνει ό, τι του ζητήσεις. Λέμε στα παιδιά μας να είναι φρόνιμα και τα στέλνουμε στο κρεβάτι, όπου κάθονται ξάγρυπνα, ανυπομονώντας για τα πλούσια δώρα τους. Ένας Ολλανδός γονιός έχει σίγουρα μια πιο ενδιαφέρουσα ιστορία να πει στα παιδιά του: «Άκου, ίσως πρέπει να μαζέψεις μερικά από τα πράγματα σου πριν πας για ύπνο. Ο τέως Επίσκοπος της Τουρκίας θα έρθει απόψε μαζί με έξι με οκτώ μαύρους. Μπορεί να βάλουν γλυκά στα παπούτσια σου, μπορεί να σε χώσουν σε ένα σακί και να σε πάνε στην Ισπανία ή μπορεί απλώς να προσποιηθούν ότι σε δέρνουν. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι, αλλά καλύτερα να είσαι προετοιμασμένος».

David Sedaris

Έξι με οκτώ μαύροι

Μια σχεδόν φυσιολογική οικογένεια

Όπως, όπου και με όποιους θα περάσετε τα Χριστούγεννα…

να τα περάσετε όμορφα!

Περιπαίζουν μας ολάν;!

Βρέθηκαν κομμένες σκηνές του «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» λέει η είδηση. Δεκαεφτά λεπτά χαρακτηρίστηκαν πλαδαρά πριν κοπούν από το μοντάζ μιας ταινίας που διαρκεί μια αιωνιότ εε ε ε ε ε ε δύο ώρες και σαράντα ένα λεπτά. Ξεκινά έτσι και αυτή η βλάγκα διαρκεί δύο ώρες και σαράντα ένα λεπτά ενώ τις δύο ώρες και τα τριανταεφτά λεπτά ήμουν συνέχεια στα πρόθυρα να πάθω νευρικό κλονισμό, υστερία, να ξεκινήσω ουρλιαχτά όπως τα πιθηκοειδές στην αρχή και να σπάσω τη τηλεόραση και το dvd player ρίχνοντας τα στο πάτωμα και πηδώντας από πάνω τους με μανία. Λίγο πιο υστερικά από αυτούς.

Προσπάθησα πολύ να τη ξεχάσω αλλά δεν νομίζω ότι θα τη ξεπεράσω ποτέ. Πάντα θα με πιάνει μια ανατριχίλα άμα θυμάμαι πόσο με ενθουσίασε η έναρξη με το Also Sprach Zarathustra, πότε ανησύχησα ότι κόλλησε το dvd, πότε ακριβώς άρχισα να καταλαβαίνω ότι θα βαρεθώ ΠΟΛΥ. Πόση ώρα να βλέπεις το διαστημόπλοιο! Το διαστημόπλοιο. Το διαστημόπλοιο. Το διαστημόπλοιο. Open the pod bay doors HAL. Open the pod bay doors HAL. Open the pod bay doors HAL. Open the pod bay doors HAL. Είχε και ο δόλιος ο HAL τα δίκια του, μα που να τα βρει! Τουλάχιστον πρωταγωνίστησε σε μια από της καλύτερες κινηματογραφικές σκηνές θανάτου ever!

Γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 καθόμασταν με τους συμφοιτητές μου στα σκαλάκια της Εθνικής Πινακοθήκης και χαζεύαμε τον κόσμο που περνούσε μπροστά μας στο πεζοδρόμιο της Βασιλίσσης Σοφίας. Ξαφνικά μια κοπέλα με σκουλαρίκια όπου μπορούσε να κρεμαστεί σκουλαρίκι πετάγετε πάνω και αρχίζει να ουρλιάζει «η Τασσώ Καββαδία! Η Τασσώ Καββαδία!!» Μπροστά μας περπατούσε μια γριούλα με ταγεράκι, καπέλο και τσαντούλα στο χέρι. Αρχίσαμε ολόκληρη κουβέντα αν έπρεπε να τη πλησιάσουμε, να της μιλήσουμε, να τη προσκυνήσουμε, να την ρωτήσουμε αν είναι αυτή («κυρία Καββαδία είσαστε εσείς;» «όχι παιδιά μου, είμαι η άλλη»!) αλλά κολλούσαμε σε μια μικρή λεπτομέρεια: δεν ξέραμε τότε αν η Τασσώ Καββαδία ζούσε ακόμα ή όχι! Άλλοι έλεγαν ότι έπαιζε σε όλες αυτές τις παλιές ταινίες και ήταν ήδη μεγάλη άρα σίγουρα τώρα πια είναι νεκρή από χρόνια, άλλοι λέγανε ότι την είδαν πρόσφατα στη γειτονιά τους, με το ίδιο ταγεράκι και να μην είμαστε μαλάκες, δεν ήταν το φάντασμα της, η Τασσώ Καββαδία ήταν και αυτή είναι τώρα μπροστά μας, αλλά φυσικά κανένας δεν τόλμησε να την πλησιάσει έτσι δεν μάθαμε ποτέ αν ήταν αυτή τελικά ή όχι!

Μόλις έμαθα ότι πέθανε.

Να πάω να με δει

Από τότε που βγήκα στην ανεργία (εδώ και πάρα πολύ καιρό) η μάνα μου προσπαθεί να μου βρει δουλειά με μέσο. Με πιέζει δηλαδή να πάω στο Κόμμα. Η αλήθεια είναι πως τη πρώτη μου δουλειά μου τη βρήκε το Κόμμα: πήγα εκεί μες τα νεύρα, είδα μπροστά μου ένα παιδί που ήξερα από την Αθήνα, αυτός ενθουσιάστηκε που με είδε εγώ νευρίασα παραπάνω που τον είδα, το πήρε προσωπικά το ζήτημα και μου βρήκε μια σχετικά καλή δουλειά αν εξαιρέσουμε τις συνθήκες δουλείας που επικρατούσαν με τη γυναίκα του μάστρου να ανεμίζει το μαστίγιο.

Εκεί άντεξα ένα χρόνο! Και πολύ έκατσα! Μετά, την επόμενη μου δουλειά τη βρήκα με την αξία μου: εκεί που έπινα τον καφέ μου στον Εναέριο μια κοπέλα από τη παρέα ήξερε κάποιους που έψαχναν νευροχειρούργο. Εντάξει, δεν είμαι νευροχειρούργος αλλά ας με λέμε έτσι! Πήγα εκεί για συνέντευξη, με τα πτυχία μου και τους εγχειρισμένους μου, ο wannabe μάστρος ούτε που ενδιαφέρθηκε να τα δει και μου είπε κατευθείαν ότι ξεκινώ τη Δευτέρα.

Η προηγούμενη μου δουλειά τον εντυπωσίαζε και κάθε απόγευμα για κανένα μήνα ερχόταν στο γραφείο μου να με ρωτήσει πως μου φαίνετε η εταιρεία του, αν είμαι ευχαριστημένη, αν χρειάζομαι κάτι και αν θα πάω και την επόμενη μέρα. Αυτό έπρεπε να με έβαζε σε υποψίες: αν σπούδαζα νευροχειρούργος αυτός θα με ήθελε να αλλάζω λερωμένες γάζες. Αν σπούδαζα charterer accounting executive πως σκατά λέγετε, αυτός θα με ήθελε να του συμπληρώνω τιμολόγια. Και αν ήμουν καθαρίστρια το αντικείμενο μου θα ήταν οι τουαλέτες. Μόνο.

Τελοσπάντων, η δουλειά αυτή με κράτησε πολύ πίσω, και όταν επιτέλους παραιτήθηκα ήταν σαν εκείνη τη σκηνή στο Shawshank Redemption όπου ο Tim Robbins στέκεται ημίγυμνος μες τη βροχή και γελάει! Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να περάσω από την αποχέτευση πρώτα – μόνο από την ουρά του γραφείου εργασίας!

Κακά τα ψέματα, το να βρω μια δουλειά όπως τη θέλω είναι το ίδιο αδύνατον με το να βρω έναν άντρα όπως τον θέλω! Ή μπορεί να τη βρω και να μη με βρει αυτή. Όπως ακριβώς και με τους άντρες δηλαδή. Μια φίλη μου έχει τη λύση: να βρω άντρα - χορηγό. Αυτή τη λέξη χρησιμοποίησε και σκέφτηκα ότι εκτός από δουλειά και γκόμενο χρειάζομαι και φίλες όπως τις θέλω! Θα της έλεγα ότι ήδη είναι πολύ δύσκολο να βρω κάποιον να με αγαπάει και να με ανέχεται, δεν χρειάζομαι να με πληρώνει και από πάνω! Αλλά δεν θα το καταλάβαινε…

Η μάνα μου που λες, θυμήθηκε και πάλι το Κόμμα. Μου τηλεφώνησε χτες το πρωί από τις εννιάμιση το χάραμα και με ξύπνησε για να μου πει να περάσω από το Κόμμα για να με δει ο Κωστάκης της Μαρούλλας. Όταν την ρώτησα γιατί θέλει να με δει και τι θα μου κάνει ο Κωστάκης της Μαρούλλας και το σημαντικότερο, ποιος είναι ο Κωστάκης της Μαρούλλας, ήταν ήδη πολύ νευριασμένη που κοιμόμουν μες το μεσημέρι για να μου κάνει χιούμορ. Μου είπε να τσακιστώ να πάω να με δει αφού είναι μες τα πράγματα και μπορεί να ξέρει κάποιον που θα ξέρει κάποιον που θα ξέρει κάποιον που θα θέλει νευροχειρούργο.

Σε αντίθεση με τα προξενιά που το όχι μου είναι πιο ηρωικό και από του Τάσσου και του Μεταξά μαζί, τα όχι μου για δουλειά είναι πιο αδύναμα (στομάχι που γουργουρίζει από τη πείνα, διαμέρισμα στη Limassol Marina που με περιμένει να το αγοράσω κλπ κλπ) έτσι σηκώθηκα, ντύθηκα και πήγα στο Κόμμα. Ο Κωστάκης της Μαρούλλας με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω, έκανε μερικά τηλεφωνήματα, δεν ήθελε κανένας νευροχειρούργο αλλά ένας από αυτούς αφού του έκανε ολόκληρη οικονομική ανάλυση της ελληνικής κρίσης του είπε ότι ναι μεν δεν ήθελε τώρα νευροχειρούργο αλλά να περάσω να με δει γιατί σε κάποια φάση ίσως χρειαστεί κοπέλα για τις γάζες.

Και απορώ τώρα εγώ. Να περάσω να με δει γιατί; Για να δει αν ράβω καλά τα ράμματα; Αν μου πάει η στολή; Αν ξέρω πόσο κάνει 1+1; Αν είμαι ικανή να καθαρίσω μια τουαλέτα; Λέτε να πάω;

Θέλω διακοπές

Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές. Θέλω διακοπές.

παράξενες που μοιάζουν οι λέξεις άμα επαναλαμβάνονται!

όου μάη γκοτ ήβρα σπίτι!

Δεν είναι υπέροχο;!!! Πρέπει να παραδεχτείτε ότι είναι πανέμορφο! Και με ιστορία, όχι το δημιούργημα ενός νεόπλουτου ντιβέλοπερ με αγάπη για τους καταρράκτες! Τα λεφτά είναι σχεδόν τα ίδια. Αυτό κοστίζει μόνο 400.000 ευρώ περισσότερα.

Μιλώ σοβαρά! Αν είναι να δώσεις δυόμιση εκατομαμύρια (που λέει και ο Χοσέ) γιατί να μη δώσεις ακόμα λίγες (εχμ?) χιλιάδες και να αγοράσεις ένα πανέμορφο κτίσμα, στο Στέιτεν Άιλαντ της Νέας Υόρκης; Στη Νέα Υόρκη, όχι στη τουριστική της Γερμασόγειας! Έχει μια κάποια διαφορά, όπως και αν το δεις!

Το σπίτι διαθέτει οκτώ υπνοδωμάτια, πισίνα, γκαράζ τεσσάρων θέσεων και μπαρ στο υπόγειο. Το μπαρ στο υπόγειο θα το κάνω ιδιωτική αίθουσα προβολής όπου θα βλέπω μια φορά τον μήνα το Godfather σαν φόρος τιμής στο σπίτι όπου γυρίστηκε ενώ σε όλο το σπίτι θα ακούγεται 24/7 απαλή μουσική.

Νομίζω θα βρω τον ιδιοκτήτη και θα του κάνω μια προσφορά που δεν θα μπορεί να αρνηθεί!

Πνίγομαι

Ευτυχώς όχι από τον Οθέλλο, ήταν πολλά φοητσιάρικος και όχι με την καλή έννοια! Πάντως θα κάνω καιρό να δω παράσταση του ΘΟΚ, από τη μια ο αιμοβόρος πελλοζηλιάρης και από την άλλη η τρελή-εγώ-πότε-θα-γίνω-μάνα νομίζω μια αποχή μου χρειάζεται! Εκεί που τραγουδούσε «ποιος νοιάζεται ποιος νοιάζεται ποιος νοιάααααααζεται» ίσα που συγκράτησα ένα «ποιος χέεεεεστηκε». Τουλάχιστον είχε ωραία μουσική και ωραίο κερατά!

Στο προηγούμενο ποστ σας απάντησα αλλά αντί να πατήσω δημοσίευση δεν ξέρω τι πάτησα και δεν δημοσιεύτηκε… ο μπρατσαράς άδικα χτυπιόταν στο γυμναστήριο; τι να σας πω δεν ξέρω, εγώ βαρέθηκα σχεδόν όσο και οι ηθοποιοί στη σκηνή (εξυπνάδα!). η Στέλα είναι θεά! από τον τίτλο εγώ μόνο το μωρή πρόσθεσα, τα άλλα τα έλεγε ο ίδιος ο Οθέλλος! νομίζω πως όλοι αυτό θέλαμε, να την σκοτώσει να ησυχάσει κι αυτός κι εμείς! η πιο ωραία σκηνή ήταν όταν αυτομαχαιρώθηκε! μάλλον δεν είχαν εφευρεθεί τα περίστροφα ακόμα!

Το κινητό μου θέλει πέταμα. Κατά προτίμηση με δύναμη πάνω σε τοίχο. Θέλω να αγοράσω ένα κινητό, sony ericsson επειδή αυτά συνήθισα, που να μην είναι ελαττωματικό μοντέλο και να αντέξει πάνω από ένα χρόνο for a change. Δεκτές μόνο σοβαρές προτάσεις.

Μαζί με το κινητό με εγκαταλείπει και το laptop. Εδώ και τρεις μέρες μου έχει κολλήσει η μπαταρία του Άσιμου: για χιλιάδες σαν κι εσένα, θα αρκέσει μία πρίζα. Ούφφου, ναι!

Ακούω μια πολύ ωραία εκπομπή, μέρες του μέλλοντος που πέρασαν λέγεται. Εντάξει, εννοείτε ότι δεν καταλαβαίνω τι σκατά σημαίνει ο τίτλος αλλά έχει τρελό ενδιαφέρον. Συνδυάζει κλασική μουσική με νέο κύμα, και κλασική ροκ με eurovision for the love of god!

Βγήκε το νέο σιντί του Φοίβου Δεληβοριά. Δεν το αγόρασα ακόμα αλλά τον αγαπώ τον αγαπώ τον αγαπώ!!! Εδώ που τα λέμε, είναι η μακροβιότερη μου σχέση: δεκαπέντε χρόνια! Βρήκα αυτό το κείμενο του στην Athens voice και μόνο για την αναφορά στο Κυριακάτικο Ξύπνημα τον αγαπώ τον αγαπώ τον αγαπώ!!! Αχ!

Αν δεν έκανες το επάγγελμα που κάνεις ποιο επάγγελμα θα ήθελες να κάνεις; Εμένα μου αρέσει το επάγγελμα μου, θα ήθελα μόνο να ήμουν πιο καλή, λιγότερο τεμπέλα και όχι άνεργη! Διαφορετικά, το ίδιο χάος που επικρατούσε στον εγκέφαλο μου στα 14 επικρατεί και τώρα! Κλάφτα!

Έχω μια playlist με υπέροχα τραγούδια αλλά κάπου ανάμεσα τους είναι το ξερατό you are beautiful από το ένοχο παρελθόν μου και θυμάμαι κάθε φορά να το κάνω delete μόλις ακούσω τη τσιριχτή κλαψιάρικη φωνή του πως τον λένε γκρρρρρρρ... φυσικά το ακούω αυτή τη στιγμή!

Τέλος διαλείμματος!

Θα σε πνίξω μωρή, πόρνη!!!

Ακούστε τη θεωρία μου. Που εδώ που τα λέμε, κάπου θα την έχω διαβάσει και απλά δεν το θυμάμαι. Λοιπόν, στο χίλια πεντακόσια τόσο που έζησε και δημιούργησε ο Shakespeare δεν είχαν τηλεόραση. Ούτε dvd. Ούτε internet! Η μόνη διασκέδαση του λαουτζίκου ήταν το κρέμασμα κανενός φουκαρά, και το θέατρο. Δεν έχετε δει το Shakespeare in Love?

Ο κόσμος ζούσε την παράσταση, ταυτιζόταν και αγωνιούσε για τα δρώμενα στη σκηνή, δεν είχε 3574 επεισόδια για να βαρεθεί. Και ο συγγραφέας έπρεπε να κρατάει το κοινό σε αγωνία, σε ένταση, να τρώει που πάνω του ως το τέλος, που συνήθως περιλάμβανε πεντέξι παρεξηγημένους θανάτους και τρεις τέσσερις αυτοκτονίες. Δεν έχετε δει τον Leonardo στο Romeo & Juliet?

Πεντακόσια τόσα χρόνια αργότερα, έπρεπε να περιμένουμε τρεις ώρες μπλα μπλα αγαπούλες, ζήλιες, κλάματα και υστερίες σε φόντο κόκκινο παρέα με τους κομπάρσους του Scream για να την πνίξει!

*Spoiler alert*

Ο Οθέλλος τη Δυσδαιμόνα ντε!

Εγώ και η αδελφή μου

Κατ’ αρχήν πρέπει να ομολογήσω ότι δεν έχω αδελφή. Πάντα ήθελα να είχα όμως και όταν ήμουν μικρή φαντασιωνόμουν ότι είχα μια δίδυμη αδελφή με την οποία μας χώρισαν στη γέννα και κάποια στιγμή θα ξαναβρισκόμασταν και θα αλλάζαμε θέσεις και θα αποκαλυπτόταν ότι ο πατέρας μας, ο αληθινός μου πατέρας, θα ήταν ένας πλούσιος και καλός κύριος, κατά προτίμηση από άλλη χώρα, ο οποίος θα χαιρόταν πολύ που θα με ξανάβλεπε και θα μου εξηγούσε ότι η κακιά και πλούσια μητέρα του τον χώρισε από τη μητέρα μου αλλά όλα τώρα θα έφτιαχναν και θα μεγάλωνα στα φτερά και στα πούπουλα κάπου στον Καναδά ή την Αυστραλία.

Αυτή μου η φαντασίωση είχε (και ομολογώ ότι ακόμα έχει) μια βάση: κάπου στη Κύπρο κυκλοφορεί η σωσίας μου. Σχεδόν πάντα, όταν γνωρίζω νέα άτομα με ρωτάνε αν είμαι αδελφή της Ελένης. Το ότι το όνομα είναι το πιο συνηθισμένο όνομα στη Κύπρο δεν με προβληματίζει ιδιαίτερα, ο παραλογισμός μου δεν κολλά σε μικρές και ανόητες λεπτομέρειες!

Τι εννοείς έχω κοινή φάτσα;! Αυτή η φάτσα κυκλοφορεί σε ακόμα δύο βερσιόν στα πρόσωπα δύο ξαδέλφων μου. Το παρανοϊκό είναι που οι συγκεκριμένες ξαδέλφες δεν είναι συγγενείς μεταξύ τους… εκτός και αν οι γονείς τους ήταν άτακτοι στα νιάτα τους. Με διασκεδάζει να σκέφτομαι τους συνδυασμούς που προκύπτουν και ενώ ξέρω ότι η μάνα της μιας τα είχε κάποτε με τον πατέρα της άλλης δεν μου βγαίνουν οι ημερομηνίες! Εκτός και αν αντάλλαζαν ζευγάρια…

Να θυμηθώ να ρωτήσω τη μάνα μου. Έτσι κι αλλιώς είναι πάντα πρόθυμη να μου πει γαργαλιστικές λεπτομέρειες από τη ζωή των συγγενών μας. Ξέρω ας πούμε ότι ο άντρας της θείας Α. κατά καιρούς έκανε ανήθικες προτάσεις σε όλες τις αδελφές της γυναίκας του, όταν η νονά μου σύστησε στους γονείς μου τον αρραβωνιαστικό της μετά τους άκουσα να λένε ότι εν όξινος και τον φανταζόμουν να έχει αντί για κεφάλι ένα λεμόνι (όξινο) και ο παππούς μετά που έμεινε χήρος στα ογδόντα του, ήθελε να παντρευτεί μια σριλανκέζα!

Σε αυτές τις συνθήκες, πόσο παράλογο είναι να είχε η μάνα μου ένα καλό και πλούσιο εραστή με μάνα τη Τασσώ Καββαδία και κάπου στη Κύπρο να υπάρχει η καλή και πλούσια δίδυμη αδελφή μου;

Ασπρόμαυρο

Τις τελευταίες μέρες φιλοξενώ στο σπίτι το σκυλάκι μιας φίλης μου. Η σκυλίτσα μου δεν του δίνει και πολλή σημασία, μόνο όταν είναι στα κέφια της πάει κοντά του, μυρίζετε τα απ’ αυτά του, αυτός δοκιμάζει να μυρίσει τα δικά της, αυτή επειδή είναι κυρία θυμώνει και ξεκινούν ένα ατέλειωτο παιχνίδι όπου κυλιούνται στα πατώματα κάνοντας με να αφήνω τη δουλειά μου και να τους τραβώ βίντεο με το κινητό! Μέχρι την ώρα του φαγητού όλα κυλούν όμορφα και ομαλά. Η δική μου, μόλις φάει το φαί της, σε χρόνο ρεκόρ, πάει και γρυλλίζει στον άλλο ο οποίος συνήθως την αγνοεί αλλά καμιά φορά βάζει την ουρά στα σκέλια και εξαφανίζετε. Τότε αυτή πάει και τρώει το φαγητό του! Σήμερα νόμισα πως βρήκα μια λύση. Μόλις πήγε κοντά του της φώναξα και της έδωσα μια πατάτα από το πιάτο μου. Την έφαγε και έμεινε λίγο κοντά μου να κουνάει την ουρά της. Αφού είδε ότι δεν θα της έδινα άλλη, πήγε στον φιλοξενούμενο και άρχισε να γαυγίζει. Της φώναξα πάλι και της έδωσα άλλη μια πατάτα. Μόλις την έφαγε πήγε τρέχοντας και άρχισε να γαυγίζει στον άλλο… συνδίασε το γαύγισμα με το φαί! Εκπαιδεύονται τόσο εύκολα οι σκύλοι; Οι άνθρωποι;

Σήμερα το πρωί στο Κανάλι 6 τηλεφώνησε κάποιος κύριος και είπε ότι οι μόνες ειδήσεις που είναι καλές σχετικά με μετανάστες είναι αυτές που αφορούν εργατικά ατυχήματα στα οποία σκοτώνονται. Ο δημοσιογράφος που έκανε εκπομπή εκείνη την ώρα έμεινε άφωνος ο άνθρωπος ενώ εγώ άρχισα να γελώ, όχι επειδή μου άρεσε αυτό που είπε ο βλάκας αλλά επειδή μου φάνηκε τόσο παράλογο που δεν πίστεψα ότι ήταν δυνατόν να το εννοεί. Ξεχνούσα βέβαια ότι η βλακεία είναι αήττητη και ότι ο κόσμος γνώρισε πολλές καταστροφές από τέτοιους ανθρώπους, που κανένας δεν τους πήρε στα σοβαρά μέχρι που ήταν πια πολύ αργά!

Περνώντας προχτές από τον μόλο αντίκρισα αυτή τη διαφήμιση.

Με έπιασε η κατάθλιψη. Αν δεν είμαι στο target group αυτών που πουλάνε, σιγά μη καταφέρω να αγοράσω ποτέ διαμέρισμα!

Παράκληση στον ελαμ: όταν φωνάζετε «έξω οι ξένοι από τη Κύπρο» μπορείτε να διευκρινίζετε ότι εννοείτε και τους ρώσους και τους εγγλέζους; Ευχαριστώ!

Μια δόση Χόλιγουντ

Διαβάζω βιβλία πολλά.
Ενδιαφέρουσες πάντα οι ζωές των άλλων.

Την Παρασκευή νοικιάζω ταινίες.
Συνήθως από αυτές τις χαζές ρομαντικές κωμωδίες,
όλα της ζωής τα βαριά τα αφήνω για τις καθημερινές,
τα Σάββατα και οι Κυριακές ζητούν μια ελαφρότητα.
Βλέπω τρεις τέσσερις το ίδιο βράδυ.
Γλυκές οι ζωές των άλλων.
Με αγάπη οι ζωές των άλλων.
Με νανουρίζουν στον καναπέ μου.
Ξυπνώ πιασμένος και σκεφτικός.

Αντώνης Γεωργίου - Πανσέληνος παρά μία

Νοικοκυρά δούλα και κυρά!

Έκατσα να δω τα πρώτα επεισόδια του πρώτου κύκλου του Mad Men επειδή οι φωτογραφίες του πρωταγωνιστή που βλέπω τυχαία ποτζεί ποδά δεν με άφησαν αδιάφορη για τα αδιαμφισβήτητα προσόντα της σειράς. Το δισκάκι που έπεσε στα χέρια μου ήταν χωρίς ελληνικούς υπότιτλους και κόλλησα στο τέλος του δεύτερου επεισοδίου, εκεί που η γυναίκα του Don Draper (τι γιακ όνομα!) χρειάζεται ψυχολογική παρακολούθηση επειδή είναι “anxious”. Αναρωτήθηκα αν σημαίνει κάτι διαφορετικό από αυτό που νόμιζα έτσι μπήκα στο google translate όπου πληροφορήθηκα ότι όποια νοικοκυρά δούλα και κυρά ήταν ανήσυχη και ανυπόμονη τη δεκαετία του εξήντα πήγαινε κατευθείαν για ηλεκτροσόκ, επειδή ο σύζυγος ήταν πολύ απασχολημένος με τη δουλειά, τη ζωή, τη διασκέδαση και τη γκόμενα για να της δώσει σημασία.

Αν δούλευα ίσως και να ταυτιζόμουν με κάποια από τις γυναίκες της εταιρείας, μάλλον με τη χαζοβιόλα γραμματέα του Don Draper (τι γιακ όνομα!). Επειδή όμως είμαι αρκετό καιρό άνεργη μοιραία ταυτίστηκα με τη γυναίκα του Don Draper (τι γιακ όνομα!), λογικό μιας και είμαι κι εγώ ψηλή, ξανθιά, κουκλάρα και με ένα τέτοιο άντρα στο κρεβάτι μου! Όπως καταλαβαίνετε έληξε άδοξα η ενασχόληση μου με τη συγκεκριμένη σειρά λόγω φεμινιστικών πεποιθήσεων!

Έτσι το γύρισα σε live action του Νοικοκυρές σε Απόγνωση! Ποια είναι η πιο κουτσομπόλα από τις φιλενάδες της Wisteria Lane? Ποια είναι άξια απόγονος του Alfred Hitchcock? Ποια θα έκανε περήφανο κάθε ματάκια της οικουμένης; Εγώ φυσικά!!!

Με βοηθά βέβαια και το υλικό: οι γείτονες μου είναι ανεκδιήγητοι! Ο πρωταγωνιστής όμως είναι ένας, ο συνταξιούχος που φροντίζει τα λουλούδια στο μπαλκόνι: βάζει γάντια, κοιτάζει τα λουλούδια, κοιτάζει τα λουλούδια, κοιτάζει τα λουλούδια, κόβει ένα φύλλο, τα ξανακοιτάζει, τα ξανακοιτάζει, μετά από κανένα τέταρτο κόβει ακόμα ένα φύλλο, τα κοιτάζει λίγο ακόμα και μετά βγάζει τα γάντια και πάει μέσα. Μετά από καμιά ώρα ξανά η ίδια ιστορία.

Αν περάσουν τρεις τέσσερις μέρες και δεν δω τη γυναίκα του να σαλαβατά θα στείλω αστυνομία να κάνει έρευνα στα παρτέρια του!!! Και, τώρα που το σκέφτομαι… αυτός δεν είχε κάποτε και μια πεθερά;!!! Που πήγε;;;!!!!

Η ιστορία της ασχήμιας

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που δίνει πολλή σημασία στην εξωτερική εμφάνιση. Οι γονείς μου στα νιάτα τους ήταν και οι δύο πολύ όμορφοι και είμαι σίγουρη ότι αυτό ήταν και το μόνο τους κοινό. Όσο τους έζησα μαζί δεν θυμάμαι να συμφωνούσαν ποτέ σε τίποτα! Πολύ κουραστικό να πρέπει να ζεις έτσι, όσο όμορφος και αν είναι ο άλλος.

Μεγαλώνοντας δεν έδινα σημασία στην εξωτερική εμφάνιση κάποιου. Το μόνο κόλλημα που έχω με την εμφάνιση είναι το ύψος. Δεν λέω ότι με τραβάνε οι άσχημοι ή ότι μεταξύ ενός άσχημου και ενός όμορφου θα διάλεγα τον άσχημο επειδή “ιδεολογικά” δεν μου αρέσουν οι όμορφοι. Πιστεύω ότι κάποιος είναι ελκυστικός με τη συμπεριφορά του, άσχετα αν είναι όμορφος ή άσχημος.

Το αποτυχημένο one night stand που περιέγραφα στις Γκάφες

ήταν πάρα πολύ ωραίο παιδί… τόσο ωραίο που ήμουν άνετη και αστεία μαζί του επειδή δεν με ενδιέφερε να το παίξω η γκόμενα που δεν είμαι για να τον κερδίσω και αυτό είναι που τελικά του άρεσε σε μένα! Από την άλλη, ο ΨΞΠΣΠΕΥΠΚΚΑΦ δεν ήταν αυτό που λέμε αντικειμενικά ωραίος αλλά εμένα μου άρεσε, ήταν γλυκός, καλούλης και αστείος, ήμασταν όμως και οι δύο πολύ ανασφαλείς, στριμμένοι και εσωστρεφείς για να βρεθούμε κάπου στη μέση!

Τη περασμένη βδομάδα γνώρισα σε δύο διαφορετικά μέρη δύο πολύ διαφορετικούς άντρες (όχι ραντεβού, καμία σχέση). Ο Α δεν είναι ωραίος, με φλέρταρε άτσαλα αλλά είχε πλάκα, μου έφτιαξε τη μέρα και ήταν μια ένεση αυτοπεποίθησης στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε (άσχετο!). Ο Β είναι κούκλος, μόλις με είδε μου χαμογέλασε με ένα τρόπο που πεταλουδίτσες άρχισαν να φτερουγίζουν στο στομάχι μου, ένα χαζό χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο μου και άρχισα να σκέφτομαι τι ονόματα θα δώσουμε στα παιδιά μας!

Μέχρι την επόμενη φορά που θα δω τον Β θα περάσω από τα εξής στάδια: ενθουσιασμός, λογική σκέψη, φόβος μη πληγωθώ, αδιαφορία. Έτσι όταν τον ξαναδώ θα τον αποφεύγω, προστατεύοντας με αυτό τον τρόπο τον εαυτό μου που τον έχω ήδη πείσει ότι αποκλείετε να ενδιαφέρετε για μένα, άσε που σίγουρα έχει κοπέλα! Και το αστείο είναι που ο Α θα κάνει ακριβώς τις ίδιες σκέψεις για μένα άρα αποκλείετε να μου ζητήσει να βγούμε…

Τι τραγούδι ταιριάζει

σε αυτή τη περίπτωση;… Προσθέστε ελεύθερα!

Νομίζω βρήκα σπίτι...

...αν ήμουν στρούθος....

Ούφφου!!!!

Σκόρπιες σκέψεις της μεγάλης κούρασης

Το δεκάχρονο που γκαρίζει 24/7 στην αυλή επειδή οι γονείς του δεν θέλουν να τους ενοχλεί στο σπίτι, μου προκαλεί φαντασιώσεις, κάποιος να βγει μια μέρα στο μπαλκόνι, να σημαδέψει με το κυνηγετικό και να το πυροβολήσει στο κεφάλι.

Αυτοί που κάνουν ότι τα ξέρουν όλα και νομίζουν ότι έχουν πάντα δίκαιο εκνευρίζουν πάρα πολύ εμάς που όντως τα ξέρουμε όλα και, ας το παραδεχτούμε, έχουμε πάντα δίκαιο!

Υπάρχουν δεκαπεντάχρονες που τους αρέσει ο Μπουγιούρης! Δηλαδή υπάρχουν δεκαπεντάχρονες που βλέπουν τα Μυστικά της Φεγγαρόπετρας;! Σε ποιο πλανήτη ζουν;!

Αυτές οι θέσεις για παρκάρισμα που είναι γαλάζιες και έχουν ένα περίεργο άσπρο σηματάκι στη μέση είναι θέσεις μόνο για πολυτελή αυτοκίνητα;

Τα χαρτώματα, είναι αυτό το δρώμενο που ένας άντρας και μια γυναίκα βάζουν τα καλά τους, στήνονται σε μια εξέδρα με τους γονιούς, τα αδέλφια και τους κολλητούς τους και περνά κόσμος και τους δίνει λεφτά; Χμμμμ…

Οι γυναίκες άνω των 45 που βάζουν στρασάκια, λουλουδάκια και πεταλουδίτσες στα νύχια τους, τι και με τι ακριβώς σκέφτονται;

Γιατί η hemnes συρταριέρα με 3 συρτάρια 129 ευρώ στη σελίδα 183 του νέου καταλόγου του ΙΚΕΑ είναι πιο ψηλή από τον χώρο κάτω από το παράθυρο μου γμ τα σουηδικά γονίδια γμ;!

Υπάρχει κάποιος μεταφυσικός λόγος που κάθε μέρα είναι χαρά θεού στα μέσα του Οκτώβρη αλλά κάθε Σάββατο θυμάται ο καιρός ότι είναι φθινοπωρινός και συμπεριφέρεται ανάλογα;

Σκεφτήκατε καμιά φορά πόσες πληροφορίες ξέρει για εμάς ο τραπεζικός υπάλληλος που μας εξυπηρετεί; Πρώτα από όλα ονοματεπώνυμο και αριθμό ταυτότητας. Πως λένε τη μάνα μας, τον πατέρα μας, που γεννηθήκαμε και oh my god πόσο χρονών είμαστε. Μετά διεύθυνση και τηλέφωνο. Που εργαζόμαστε και ποιες ώρες λείπουμε από το σπίτι. Πόσα ακριβώς χρωστάμε και πόσα έχει ο τραπεζικός μας λογαριασμός. Οικογενειακή κατάσταση και τι χρώμα βρακί φοράμε. Ακόμα δεν κατάλαβα αν ο σημερινός με φλέρταρε άτσαλα ή αν ήταν psycho!

Τα ζωάκια δεν αντιδρούν όπως τα καρτούν. Τα καρτούν σχεδιάστηκαν να αντιδρούν όπως τα ζωάκια. Γράψε το τώρα εκατό φορές!

Το γλυκό πουλί της νιότης πόσο γλυκό ήταν τελικά; Και κυρίως, πόσων χρονών;

Πήγα μια φορά στο χωριό της μάνας μου στο Βαρώσι, μια φορά στο μοναστήρι του Αποστόλου Αντρέα και μια φορά βόλτα στη Κερύνεια και μάλιστα έδωσα λεφτά και μπήκα στο κάστρο. Ακυρώστε με!

Το σουπερμάρκετ της γειτονιάς μου άλλαξε ταυτότητα. Έβαζε που έβαζε τα σκυλάδικα πρωί πρωί τώρα άρχισε να μαζεύει και τον ανάλογο κόσμο. Λεοπαρδαλέ μίνι, ψηλοτάκουνα και μαλλί αφάνα 80’s σε λίγο θα αρχίσουν να χορεύουν τσιφτετέλι πάνω στη στοίβα με τις προσφορές 3 λίτρα pepsi + 1 free!

Έκατσα να δω Το Νησί και έκλαψα με μαύρο δάκρυ. Μια κωλοσειρά είπα να κάτσω να δω και μου προέκυψε δράμα… παίζει καμιά καλή κωμωδία φέτος ή είναι όλες δράμα;

Ο Βασίλης (ένας είναι ο Βασίλης Βασίλη ζούμε για να σ’ ακούμε) γιατί θέλει σαράντα ευρώ το κεφάλι σε εκείνο το κυριλέ καφέ; Από τα παγκάκια στον πεζόδρομο απέναντι ακούγετε; Το δοκίμασε κανένας;

Αν πάθω υπερκόπωση θα μπορώ να χρησιμοποιώ το laptop και να γράφω στα blogs?

Αφιερωμένο στο αδεσποτούλι…

Να μην είμαι ιδιότροπη

Με μια κάπως χαζή αφορμή του στυλ «δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι», (μπορεί όμως και να παρεξήγησα έτσι ας μην είμαι τόσο ιδιότροπη) έκανα ένα search και μου έβγαλε το blog του Αριστίνδην… χμμμμ το word μου υπογραμμίζει με κόκκινο αυτή τη λέξη και μου προτείνει: Αριστίδην, Αριστείων, Παλαιστίνη (!), Παριστάμην! Αμερικάνοι παιδί μου, σιγά μην έβαζαν τις πανανθρώπινες ελληνικές λέξεις στο λεξικό των προγραμμάτων τους! (επηρεάστηκα!)

Δεν θα σχολιάσω το «έτυχε πτυχίου» ούτε την «Κοινωνιολογία της Καινής Διαθήκης» γιατί θεολογικά είμαι στόκος, ούτε το «Προβαίνει επίσης σε συχνές δημόσιες παρεμβάσεις είτε αρθρογραφώντας είτε μέσω ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών» γιατί δεν ακούω ενημερωτικές εκπομπές και δεν βλέπω τηλεόραση, ειδικά ειδήσεις ή εκπομπές που μιλά ένας τύπος και γύρω του τσακώνονται πεντέξι, και τελευταία δεν διαβάζω ούτε εφημερίδα, ο γιατρός είπε να αποφεύγω να ταράζομαι.

Όποιος πει ότι δεν είμαι μόνο θεολογικά στόκος θα έχει δίκαιο αλλά από την άλλη, πιστεύει αληθινά ότι οι ειδήσεις μας συμβάλλουν με οποιοδήποτε τρόπο στην ενημέρωση;! Προχτές, οδηγούσα και παραλίγο να σκοτωθώ, άρχισα να κλαίω από τα γέλια, δεν έβλεπα μπροστά μου. Από το ραδιόφωνο, μας «ενημέρωσαν» τι ακριβώς είπε ο κάθε κομματάρχης για τη περίφημη δήλωση του προέδρου, μετά μας «ενημέρωσαν» για το μετάλλιο που αγόρασε ο Αρχιεπίσκοπος και ακολούθως, ο καιρός, στη Λεμεσό σήμερα η θερμοκρασία θα είναι 27 βαθμοί κελσίου.

Δηλαδή μακάρι να μη συμβαίνει τίποτα κακό στον κόσμο, γιατί το να συμβεί οτιδήποτε καλό και να το πουν στις ειδήσεις είναι μάλλον απίθανο, αλλά και πάλι, ολόκληρο εικοσιτετράωρο, δεν συνέβηκε τίποτα στον πλανήτη;! Στον γαλαξία; Βρήκαν, έστω, ζωή στον Άρη; Άσχετο: πήγα χτες στην έκθεση για τη Πορτογαλία… μου άρεσε πολύ το κομμάτι που έλεγε για τη συνάντηση των πολιτισμών όταν οι πορτογάλοι έφταναν σε μια νέα γη…

Ξέφυγα από τον Αριστίνδην… αυτό που ήθελα μόνο να σχολιάσω από το blog του είναι ότι έχει λάθος ζώδιο! Ενώ λέει ότι γεννήθηκε τον Ιούνιο, στο ζώδιο λέει Παρθένος. Ναι, αλλά εγώ κάποτε έβγαινα με ένα Παρθένο και ξέρω ότι είχε γενέθλια τον Σεπτέμβριο, που βρέθηκε να έχει Παρθένος (με κεφαλαίο π) γενέθλια τον Ιούνιο;!

Πετραδάκι-πετραδάκι

People worry about kids playing with guns, or watching violent videos, that some sort of culture of violence will take them over. Nobody worries about kids listening to thousands, literally thousands of songs about heartbreak, rejection, pain, misery and loss.

High Fidelity

Όταν ήμουν μικρή, στο αυτοκίνητο των γονιών μου θυμάμαι να έπαιζε μια κασέτα για χρόνια και χρόνια. Μπορεί βέβαια και να ήταν για πιο λίγο καιρό, εμένα όμως μου φαινόταν σαν αιωνιότητα. Κάθε σαββατοκύριακο, ολόκληρο ταξίδι να πάμε στη γιαγιά και η ίδια κασέτα να παίζει στο αυτοκίνητο...

Άνθρωπε δυστυχισμένε

πάρ’ το απόφαση καημένε

πως σε τούτη τη ζωή

λίγες θα 'ναι οι χαρές σου

πιο πολλές οι συμφορές σου

κι αλογάριαστοι καημοί.

Όπως καταλαβαίνετε, τσακίρ κέφι…

Το τελευταίο βράδυ μου

απόψε το περνάω

κι όσοι με πίκραναν πολύ

τώρα που φεύγω απ' τη ζωή

όλους τους συγχωρνάω

Όλο το βάρος του κόσμου στους εφτάχρονους ώμους μου…

Μείνε μαζί μου και μη μ' αγαπήσεις

μόνο τα χάδια σου να μου χαρίσεις

και λίγο λίγο θα με συνηθίσεις

όχι όχι μη με παρατάς όχι όχι κι ας μη μ' αγαπάς

Τι ξεφτιλισμένος! Ζητά από μια γυναίκα να μείνει μαζί του και να μην τον αγαπά; Τι κοντό, χοντρό καραφλό γουρούνι θα είναι! Και αυτή θα πάει μαζί του;! Χωρίς να τον αγαπά;! Γιαξ! Γιατί;!

Είμ' αετός χωρίς φτερά

χωρίς αγάπη και χαρά

χωρίς αγάπη και χαρά

είμ' αετός χωρίς φτερά

Αναρωτιόμουν… αυτή είναι η μουσική; Δεν υπάρχει τίποτα άλλο; Και ποιος γράφει αυτά τα τραγούδια;

Στο τραπέζι που τα πίνω

λείπει το ποτήρι σου,

λείπουν τα γλυκά σου λόγια

που άκουγα απ’ τα χείλη σου.

Είναι ένας άντρας ή μια γυναίκα και κάθονται και γράφουν όλα όσα τους πόνεσαν; Αυτά που τους έκαναν να νοιώθουν τόσο χάλια κάθονται και έχουν τη δύναμη να τα γράψουν και να τους βάλουν μουσική και να τα τραγουδήσουν; Και πόσα βάσανα ένας μόνο άνθρωπος;!

Πήρα απ' τη νιότη χρώματα

κι απ' την αγάπη νήμα

κι έπλεξα ένα όνειρο

όμορφο, μα τι κρίμα,

εσύ το ποδοπάτησες

στο πρώτο σου το βήμα.

Ή μήπως… μήπως κάθετε σε ένα γραφείο και στύβει το κεφάλι της και γράφει όλα αυτά με τη φαντασία της για να πληρώνετε; Μας κοροϊδεύει δηλαδή; Κλαψουρίζει με τραγούδια, αγοράζει ο κόσμος τις κασέτες και αυτή πλουτίζει;

Πετραδάκι-πετραδάκι
για τα σένα το 'χτισα
της αγάπης το τσαρδάκι
κι όμως δε σ' απόχτησα.

Τα ψηλά τα σκαλοπάτια
όσες τ' ανεβήκανε
βρήκαν πλούτη, μεγαλεία
μα καρδιά δε βρήκανε.

Για μια πλούσια αγάπη
τη δική μου πρόδωσες
και το ταπεινό τσαρδί μου
μου το περιφρόνησες.

Αχ τον καημένο… ταλαιπωρήθηκε τόσο να της χτίσει ένα σπιτάκι και αυτή τον παράτησε για ένα παλιόσπιτο με πολλά σκαλοπάτια…

Φανταζόμουν τον εαυτό μου με μια πανάκριβη τουαλέτα, να ανεβαίνω κάτι ατέλειωτα σκαλοπάτια, στο πλατύσκαλο να με περιμένει ένας καλογυαλισμένος φλώρος ενώ από απέναντι, στο πεζοδρόμιο, κάτω από ένα δέντρο, κουρελής αλλά ερωτευμένος με έκλαιγε ο φτωχός τραγουδιστής. Και τότε εγώ, θα έτρεχα κοντά του, θα παρατούσα και τον πλούσιο και τα λεφτά του και τα σκαλοπάτια του και θα ζούσα τον έρωτα μου με τον φτωχό ζωγράφο στη σοφίτα. Οκ, αυτό είναι από άλλο έργο!

Αν έλεγε κάποιος τότε, στον εφτάχρονο εαυτό μου ότι χρόνια μετά θα καθόμουν σε ένα θέατρο και θα συγκινιόμουν ακούγοντας αυτά τα τραγούδια μάλλον θα έβαζα τα κλάματα!

Μου λύθηκε όμως η απορία! Ναι, ήταν μια γυναίκα, και καθόταν και έγραφε όσα την πονούσαν. Και μετά τα πουλούσε. Την έλεγαν Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου.

Πολλά αθκιασερό πόστ!

Η πρώτη ταινία που θυμάμαι να είδα μόνη μου με παρέα στο σινεμά ήταν το Robin Hood, Prince of Thieves το 1991 λόγω του τραγουδιού του Bryan Adams που ήταν μεγάλο σουξέ εκείνη την εποχή! Τώρα που ξαναβλέπω το video η ταινία πρέπει να ήταν ψιλομαλακία… σταθερές αξίες όμως ο Morgan Freeman και ο Severus Snape!

Όταν βρέθηκα στην Αθήνα, με όλα εκείνα τα σινεμά μου φάνηκε σαν παράδεισος! Ήταν ένα δυο χρόνια πριν ανοίξει το πρώτο village και τα σινεμά της γειτονιάς μόλις άρχιζαν να μαζεύουν ξανά κόσμο. Συνήθως όμως ήμασταν 6-7 άτομα σκόρπια ή σε παρέες, ιδιωτική προβολή μόνο για εμάς, τι πιο καλά; Είδα αρκετό σινεμά εκείνη την εποχή, αμερικάνικες χαζοταινίες οι περισσότερες! Ευτυχώς που στο μεταξύ ανακαλύφθηκε το dvd για να βλέπουμε οτιδήποτε οποτεδήποτε έτσι τώρα βλέπω περισσότερες αμερικάνικες χαζοταινίες!

Ακολουθεί λίστα με τις αγαπημένες μου ταινίες της δεκαετίας του ενενήντα. Βρήκα κάμποσες που ήθελα να βάλω σε κάθε χρονιά αλλά βαριόμουν να κάτσω να δω όλα τα trailer… η ειλικρίνεια μου θα με φάει! Και μια και με έπιασαν τα εξομολογητικά μου κάπου στις αρχές τις δεκαετίας τα έκαμα μπάχαλο αλλά βαριέμαι να το ψάξω, μια χαρά κατάληξα σε αυτές τις ταινίες! Κατά τα’ άλλα είμαι τόσο αθκιασερή που χτες καθάρισα το σπίτι! Σκέφτομαι μάλιστα να το βάψω λαχανί… αλλά βαριέμαι!

1990

Edward Scissorhands

Μια ταινία γεμάτη αθωότητα, για το πόσο εύκολα δέχονται οι άλλοι το διαφορετικό… αρκεί να μην είναι πολύ διαφορετικό.

1991

Pretty Woman

Ε, καλά! Ε, καλά! Ε, καλά!!! Ψιλομαλακία επίσης, όπως ακριβώς και η Σταχτοπούτα. Τον ξεγέλασε τον πρίγκιπα με δυο φουστάνια και μετά ξανάγινε βάτραχος! Εχμ, όχι… εεεεεε…. τέλος πάντων! Είναι ωραία ταινία για εκείνες τις μέρες του μήνα.

1992

The Fisher King

Αναζητώντας το Άγιο Δισκοπότηρο στη Νέα Υόρκη δύο εντελώς αντίθετοι τύποι βρίσκουν ο ένας τον άλλο. Και εκεί που εμφανίζετε ο έρωτας ο ήρωας μας μαγεύει ένα ολόκληρο σταθμό τρένου!

1993

Groundhog Day

Ο Bill Murray ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά και ξανά και ξανά για περίπου δέκα χρόνια χωρίς να μεγαλώνει, χωρίς να παχαίνει και χωρίς να έχει καθόλου μα καθόλου συνέπειες! Πάντα τον ζήλευα, για τις άπειρες εκδοχές του κάθε τι που μπορεί να έχει! Στην αρχή φρικάρει, μετά το διασκεδάζει, μετά πλήττει, μετά το εκμεταλλεύεται και μετά προσπαθεί να το αλλάξει, διασκεδάζοντας μας κάθε στιγμή!

1994

Only You

Η Faith είναι ερωτευμένη με ένα όνομα, ο Peter είναι ερωτευμένος με τη Faith και μαζί γυρίζουν την Ιταλία για να βρουν αυτό το όνομα, ο Peter υποτίθεται για να την βοηθήσει να το βρει αλλά στην πραγματικότητα την ακολουθεί για να της βάζει εμπόδια ενώ η Faith επιμένει ότι ένας άγνωστος είναι το πεπρωμένο της! Ναι, καλά! Και αν δεν ήταν ο αληθινός Damon ένας υπέρβαρος μπούλης αλλά κανένα τεκνό πιο ωραίο από τον Peter τι θα έκανε δηλαδή;!

1995

Before Sunrise

Δεν έχω τι να πω για αυτή τη ταινία…! Αχ!

1996

Trainspotting

Choose life. Choose a job. Choose a starter home. Choose dental insurance, leisure wear and matching luggage. Choose your future. But why would anyone want to do a thing like that? Ας προτιμήσει καλύτερα τα ναρκωτικά;! Καταπληκτικό soundtrack, το έχω λιώσει!

1997

As Good as it Gets

Carol the waitress, Simon the fag. And Melvin the asshole! Ένας μισάνθρωπος αναγκάζετε να συγκατοικήσει με τον γείτονα του ενώ ερωτεύεται χωρίς σχεδόν να το καταλάβει τη σερβιτόρα που τον ανέχεται! Και ναι, μόνο ο Jack Nicholson θα μπορούσε να κάνει έναν αντιπαθητικό χαρακτήρα τόσο αξιαγάπητο!

1998

Rushmore

Το trailer το αδικεί γιατί δεν δείχνει όλη τη τρέλα του Max και φυσικά τον έρωτα του για μια μεγαλύτερη του γυναίκα που τα φτιάχνει με τον καλύτερο του φίλο με αποτέλεσμα οι δυο τους να ανταγωνίζονται για τη καρδιά της βάζοντας σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή τους σε ένα ξεκαρδιστικό πόλεμο αλληλοεξόντωσης που περιλαμβάνει τσιλλημένα ποδήλατα και ένα μελίσσι!

1999

American Beauty

Θυμάμαι ακόμα και που το είδα, με ποιους το είδα και τι έκανα μετά που το είδα. Έμεινα ξάγρυπνη όλο το βράδυ να κοιτάζω το ταβάνι και την επόμενη μέρα τσακώθηκα με μια φίλη μου επειδή το χαρακτήρισε μαλακία.

3 στιγμές

Με προσκάλεσε η Γλαύκη σε ένα άλλο παιχνίδι, να γράψω τρεις στιγμές από τη ζωή μου. Με αφορμή ένα περιστατικό που έγινε χτες θυμήθηκα μια ληστεία σε φούρνο και κάτι από τα παιδικά μου χρόνια που θα έπρεπε να είχε προϊδεάσει τη μάμα μου!

1.

Όποτε μπαίνω σε φούρνο αργά τη νύχτα είμαι σίγουρη ότι θα γίνει ληστεία. Ένα βράδυ λοιπόν, ήμουν στο ταμείο και μπροστά μου ήταν ένας πατέρας με το κοριτσάκι του. Η μικρή ήταν 3-4 χρονών και κάτι έλεγε με καμάρι στη ταμία. Ο πατέρας κοίταζε το κοριτσάκι με θαυμασμό, η ταμίας γελούσε, το κοριτσάκι έκανε χαριτωμενιές και εγώ τους κοίταζα χαμογελώντας. Τότε ένοιωσα αμέσως ότι κάτι άσχημο θα συνέβαινε. Θα μπούκαραν μέσα δύο τύποι με καλτσόν πας τα μούτρα, θα είχαν όπλα, θα μας έλεγαν get the fuck down, ο πατέρας θα προσπαθούσε να τους ηρεμήσει, το παιδάκι θα έκλαιγε, η ταμίας θα πατούσε το συναγερμό και θα την πυροβολούσαν, ο πατέρας θα ούρλιαζε σε μένα call 911, εγώ θα έμενα στήλη άλατος, οι ληστές θα με έπιαναν όμηρο μέχρι να βγουν ασφαλείς από το κτίριο και στο τέλος θα με πετούσαν σε ένα χαντάκι όπου θα με πυροβολούσαν καταλάθος οι αστυνομικοί... Πρέπει να κόψω τις αμερικάνικες ταινίες!

2.

Όταν ήμουν μικρή ήμουν πολύ χαριτωμένο κοριτσάκι, με τις ξανθές μου τις μπουκλίτσες, το αγγελικό μου το προσωπάκι και τον ήρεμο χαρακτήρα μου. Όλες μου οι θείες ήθελαν να με βάλουν παρανυφάκι. Η πρώτη που το τόλμησε, όταν το αγγελάκι ήταν τεσσάρων χρονών, παραλίγο να το πληρώσει με τον γάμο της… όταν με έντυσαν και με έβαψαν (!) για την εκκλησία, έπαθα υστερία! Ούρλιαζα, έκλαιγα με λυγμούς και πνιγμένη στα δάκρυα χτυπιόμουν κάτω προσπαθώντας να κάνω κομμάτια το παρανυφοφόρεμα και να βγάλω τις μπογιές από πάνω μου! Πως είναι εκείνο το μπάσταρδο σε εκείνη τη διαφήμιση για τα προφυλακτικά; Εγώ ήμουν χειρότερη… Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που ντύθηκα παρανυφάκι... Ευτυχώς δεν σκέφτηκαν να μου κάνουν εξορκισμό, απλά η μάνα μου ήθελε να ανοίξει η γη να με καταπιεί και η θεία μου σκεφτόταν πολύ σοβαρά να κάνει έκτρωση!

3.

Χτες το πρωί πήγα στο σουπερμάρκετ… αφού άκουσα τον Ρέμο που ζητούσε βοήθεια για να τελειώσει και κάτι άλλους που αδυνατώ να αναγνωρίσω, ψώνισα σε δέκα λεπτά και στάθηκα μισή ώρα ουρά στο ταμείο. Μια κυρία λίγο πιο μπροστά από εμένα ήθελε μια κούτα τσιγάρα αλλά δεν ήξερε τι μάρκα να αγοράσει. Λέει στη ταμία «θέλω να τα κάνω δώρο στον γαμπρό μου… δεν ξέρω τι μάρκα καπνίζει.. δώσε μου τα πιο φτηνά». Τότε εγώ, προσπαθώντας να σταματήσω ένα υστερικό χάχανο που ήθελε να βγει από μέσα μου, κάνω ένα δυνατό πφφφφ και άρχισα να τραντάζομαι προσπαθώντας να συγκρατήσω τα γέλια μου. Έγινα ολοκόκκινη και άρχισαν να τρέχουν τα μάτια μου, έγινα ρεζίλι. Ευτυχώς αυτή, κυρία, δεν μου έδωσε τη παραμικρή σημασία. Μετά τη φανταζόμουν να χαρίζει άπειρες κούτες με τσιγάρα στον γαμπρό της για να τον στείλει στον αγύριστο… σατανικό, δεν μπορώ να πω!

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του blogging

Με αυτό το ποστ κλείνω τα 100 και σκέφτηκα να σκηνοθετήσω μια υπαρξιακή κρίση. Λέω σκέφτηκα να σκηνοθετήσω γιατί στη πραγματικότητα δεν δίνω και πολλή σημασία σε ημερομηνίες και στρογγυλέματα. Μόνο όταν έκλεισα τα 30 (χρόνια, όχι ποστ) έπαθα νευρικό κλονισμό αλλά περισσότερο οφειλόταν σε κάποια άσχημα γεγονότα που συνέβαιναν τότε παρά σε κρίση των 30. Επιπλέον, η παραδειγματική εσωστρέφεια μου με εμποδίζει να πολυανοίγομαι έτσι θα το άφηνα να περάσει απαρατήρητο αλλά μου άρεσε ο τίτλος :Ρ

Ψάχνω για δουλειά αλλά στις συνεντεύξεις είμαι μια καταστροφή, ούτε εγώ δεν θα με προσλάμβανα, πως θα βρω;! Και τι δουλειά; Κάτι σχετικό με αυτό που σπούδασα αλλά όχι απαραίτητα. Κάτι που να έχει ενδιαφέρον! Ή πολλά λεφτά! Τι; Δεν ξέρω! Το ότι δεν ξέρω τι θέλω δεν είναι σημάδι ανωριμότητας. Εδώ ολόκληρος Κούντερα έγραψε: “δεν μπορεί κανείς ποτέ να ξέρει αυτό που πρέπει να θέλει, γιατί έχουμε μόνο μια ζωή και δεν μπορούμε να τη συγκρίνουμε με προηγούμενες ζωές ούτε να την επανορθώσουμε σε ζωές επερχόμενες”. Μήπως να ψάξω λίγο τον βουδισμό και την μετενσάρκωση; Το έψαξα, στη τελευταία μου ζωή ήμουν τούρκος τεχνίτης το 825… από το 825 είχα να μετενσαρκωθώ; Αράχνιασα!

Νομίζω ότι η μάνα μου νομίζει ότι είμαι λεσβία… κι εγώ το σκέφτηκα, τόση γκαντεμιά με τους άντρες μπορεί να σημαίνει κάτι… πήγα λοιπόν σε gay club για επιτόπια έρευνα, να ξέρω που να κοιτάζω τουλάχιστον! Πέρασα ολόκληρο το βράδυ να θαυμάζω ένα κούκλο και αναρωτιόμουν αν ήταν gay ή όχι μέχρι που τον είδα να φιλιέται με έναν άλλο κούκλο… τελικά αυτός ήταν gay, εγώ δεν ήμουν! Η μάνα μου λοιπόν, που δεν ξέρει τα κατορθώματα μου, με κοιτάζει λυπημένα σαν πεινασμένο κουτάβι γιατί δεν δέχομαι να γνωρίσω το γιο μιας συναδέλφου της!

Αφού δεν θέλω να παντρευτώ, γιατί να τον γνωρίσω;! Μπορώ να γκρινιάξω αρκετά αλλά δεν θα το κάνω, βαριέμαι! Άλλωστε όσοι με διαβάζετε ξέρετε τις απόψεις μου για το θέμα! Ένας φίλος λέει ότι το προϊόν (= ο wannabe γαμπρός) μπορεί να μην είναι ελαττωματικό, απλά να έχει κακό promotion. Ας διάλεγε καλύτερη διαφημιστική καμπάνια! Η πλάκα είναι που στα extras της συσκευασίας περιλαμβάνετε και ένα σπίτι… θα μπορούσα μήπως να πάρω μόνο το σπίτι, να το πουλήσω και να αγοράσω το διαμέρισμα που θέλω; Αυτό γιατί δεν μου το προτείνει κανένας;! Δίκαιη κοινωνία my ass!

Με τέτοιο τίτλο θα έπρεπε να ανέλυα κάτι σαν to blog or not to blog – that is the question αλλά βαριέμαι! Άλλωστε ξέρω την απάντηση: to blog of course!

Love is all around me

Απαντώ στην αγαπησιάρικη πρόσκληση των συνμπλόγκερς και καταγράφω δέκα από τα πράγματα που αγαπώ.

Τους ανθρώπους που είναι κοντά μου.

Και κάποιους που δεν είναι πλέον κοντά μου. Αλλά μη τους το πείτε.

Τα σκυλάκια, τα γατάκια, τα αρκουδάκια, τα γαϊδουράκια και γενικά τα ζωάκια!

Τη σοκολάτα. Σε όλες τις τες παραλλαγές, άσπρη, μαύρη, σε παγωτό, σε γλυκό και σε κρέπα. Αν υπήρχε σε σουβλάκι θα την έτρωγα και σε σουβλάκι.

Τη βροχή. Να κάθομαι στα βραστά μου και έξω από το παράθυρο να γίνετε χαλασμός. Ή να βρέχει ήσυχα και χαριτωμένα κι εγώ να περπατώ στους δρόμους.

Το air condition μου. Μέχρι να έρθει ο λογαριασμός του ρεύματος!

Τα ένθετα των κυριακάτικων εφημερίδων με φραπέ, κουλούρι και κουτσομπολιό.

Το καυτό μπάνιο τον χειμώνα, να είναι τόσο ζεστό το νερό που το δέρμα μου από άσπρο να γίνεται παραψημένο ροζ.

Τα cd, τα dvd και τα βιβλία μου. Υπάρχει μια διαφήμιση με ένα τύπο που μαζεύει βιβλιοθήκες, dvd κλπ και τα αποθηκεύει στο κινητό του… ε λοιπόν, δεν είναι το ίδιο!

Το internet για την ευκολία με την οποία βρίσκουμε τα πάντα.

Αυτά! Επειδή η σύνδεση μου τα έπαιξε, μάλλον είμαι η τελευταία που πήρε είδηση το παιχνίδι έτσι θα έχετε όλοι πρόσκληση ως τώρα. Έρχομαι να σας ελέγξω!

Ζήλια Ψώρα Ηλίθιες!

Όταν θα έρθει μια καλή μου θεία, οποιαδήποτε, και μου πει ότι η κόρη της βρήκε τη τέλεια δουλειά, τη δημιουργική, που την ευχαριστεί και πάει χαρούμενη το πρωί να δουλέψει, και έχει και μισθό ξέρω ‘γω πέντε χιλιάδες ευρώ τον μήνα, και κάνει και ένα σωρό ταξίδια και γνωρίζει ενδιαφέροντες ανθρώπους και ότι τα έχει με έναν άνθρωπο ωραίο που την αγαπάει και τον αγαπάει και ότι αγόρασε διαμέρισμα σε ένα όμορφο στενό που έχει ησυχία κοντά στο κέντρο της πόλης, οποιασδήποτε πόλης και ότι κάθε Καλοκαίρι, Χριστούγεννα, Πάσχα, Αγίου Πνεύματος, Πρωτομαγιά, Καθαρά Δευτέρα και Κότσζινη Πέπτη πάει μακρινά ή κοντινά ταξίδια και περνάει τέλεια, τότε, ΝΑΙ, θα ζηλέψω. Συγχαρητήρια, με πληγώσατε!

Μέχρι τότε όμως, το να έχει η κόρη σου γκόμενο που γνώρισε πριν δύο μήνες σε συναυλία του Πλούταρχου, και να σκοπεύουν να αρραβωνιαστούν και να γκαστρωθούν και να παντρευτούν και να μένετε όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι μέχρι να χρεωθούν χωράφι και να χτίσουν σπίτι και να ζουν στη κουζινούα για να μην το λερώνουν και να πηγαίνουν κάθε σαββατοκύριακο σε πεντέξι γάμους και βαφτίσια επειδή εν αντροπή να μεν πάσειν αφού τζείνοι ήρταν εις στα δικά τους, μάλλον ανακούφιση που δεν είμαι στη θέση τους μου προκαλεί… συγνώμη που στο χαλάω θείτσα!

Ανάρμοστη Έλξη

Στην αρχή ήταν ο μελαχρινός νεαρός με τα καστανά μαλλιά. Γυρόφερνε συνέχεια έξω από το σπίτι της και τα μάτια του έλαμπαν μόλις την έβλεπε. Προσπαθούσε να πλησιάσει, να τη ρίξει με γλυκόλογα και γαλιφιές. Αυτή κυρία στην αρχή, μετά έπεσε. Και να σου τα φιλάκια πάνω από τον φράκτη, και να σου τα υπονοούμενα για τα περαιτέρω.

Μετά εμφανίστηκε ο μαυρούλης, ο κούκλος με τα σγουρά μαλλιά. Αυτός δεν ήτανε τόσο θαρραλέος όσο ο μελαχρινός, δίσταζε και το σκεφτόταν. Πλησίαζε όμως και της έριχνε διαπεραστικά μαύρα βλέμματα. Δεν πολυμιλούσε κι όμως τη γοήτευσε.

Αυτοί οι δύο στο μεταξύ γίνανε φίλοι. Ξεροσταλιάζουμε που ξεροσταλιάζουμε θα σκέφτηκαν, ας περνά λίγο πιο ευχάριστα η ώρα. Όποιον και αν διαλέξει, εμείς πάλι φίλοι, τώρα που βρεθήκαμε.

Αυτό δεν την ενοχλούσε. Ήταν και οι δύο πολύ ωραίοι για να διαλέξει μόνο τον ένα και στο κάτω κάτω καλύτερα και τους δύο παρά να πληγωθεί κάποιος.

Μέχρι που εμφανίστηκε ο νέος. Με την τόλμη που του δίνουν τα νιάτα έδιωξε τον μαυρούλη και προσπάθησε να υπονομεύσει τον μελαχρινό. Αυτός όμως δεν περίμενε τόσο καιρό για να έρθει ένα σκατό να του πάρει τη γυναίκα μέσα από τα χέρια. Τσακωθήκανε.

Ο μελαχρινός, πιο συνεσταλμένος από τον ορμητικό νεαρό έκανε πίσω. Την κοίταζε όμως με μάτια λυπημένα και την παρακαλούσε να θυμηθεί τον έρωτα τους και τα φιλιά τους πάνω από τον φράκτη.

Πρέπει να πούμε ότι εκείνη δεν φέρθηκε τίμια. Ο νεαρός τη γοήτευσε από τη πρώτη στιγμή. Ήταν έτοιμη να του παραδοθεί όταν ένοιωσε δύο χέρια να την αρπάζουν στον αέρα, όλο της το σώμα μπερδεύτηκε σε μια ιλιγγιώδη στροφή και το πρώτο πράγμα που είδε μπροστά της, πίσω από το τζάμι, μόλις ένοιωσε ξανά τα πόδια της στο πάτωμα, ήταν ο νεαρός.

Δε βαριέσαι… έξυσε το δεξί αυτί της με το πίσω αριστερό πόδι, έγλυψε λίγο τη πατούσα της, έκανε μια στροφή όλο χάρη και ξάπλωσε νωχελικά στο κρεβάτι της. Και αύριο μέρα είναι!

Μια βόλτα σε διάφορα blogs μου θύμισε τα άρλεκιν που όλες κάποτε διαβάζαμε. Η δική μου εμπειρία είναι από κάτι βαρετά καλοκαίρια σε χωριό, όταν ήμουν γύρω στα 12-13 και είχα το ελεύθερο να ψαχουλεύω τα συρτάρια των θείων μου. Όλα τα υπόλοιπα παιδιά της οικογένειας ήταν αγόρια και δεν ήταν πια γοητευτικό να κυνηγιέμαι στους δρόμους στριγγλίζοντας, κύριε δικαστά! Τότε έβρισκα και διάβαζα από μικιμάους μέχρι κλασική λογοτεχνία και soft porn αναγνώσματα. Κάτι μαύρα κουτιά για βιντεοκασέτες που δεν έγραφαν τίποτα απ’ έξω ακόμα δεν τολμώ να σκεφτώ τι είχαν μέσα και να κάνω τον συνειρμό… θεία Λάλλα;! Ας μη σκεφτούμε τι θα έλεγε για αυτό ένας καλός ψυχολόγος και ας απολαύσουμε το site!

Παιδικές φιλίες

Όταν ήμουν 8 χρονών μετακομίσαμε σε άλλη πόλη έτσι στο νέο μου σχολείο ήμουν το καινούργιο άγνωστο παιδί. Επειδή ήμουν πολύ ντροπαλή, έλπιζα ότι η περιέργεια των συμμαθητών μου θα τους έκανε να με πλησιάσουν και να κάνω εύκολα παρέες, τα βλαχάκια όμως με αντιμετώπιζαν με καχυποψία και έχθρα, ενώ εγώ τα αντιμετώπιζα με καχυποψία και τρόμο. Όταν μετά από λίγο καιρό αναγκάστηκα να φορέσω γυαλιά μυωπίας ήμουν το καινούργιο άγνωστο κορίτσι με τα γυαλιά και όποιος θυμάται τα γυαλιά της δεκαετίας του ογδόντα μπορεί να καταλάβει που ακριβώς βούλιαξε η κοινωνική μου ζωή! Έτσι τελείωσα το δημοτικό με ένα καλημέρα και μισό γεια σας.

Αργότερα στο γυμνάσιο βρέθηκα σε μια τάξη έντονα χωρισμένη στα δύο. Από τη μια ήταν οι σπασίκλες με τα μαλλιά πιασμένα σε αυστηρούς κότσους και τη στολή προσαρμοσμένη στις τσακίσεις που θα είχε αργότερα το ταγιέρ της executive που θα γινόντουσαν και από την άλλη ήταν οι “μοντέρνες” που στη τσάντα τους κουβαλούσαν περισσότερα κοκκινάδια και λακ από ότι βιβλία και η στολή τους ήταν με τη φούστα μαζεμένη προς τα πάνω και το πουκάμισο δεμένο στον αφαλό. Τραγωδία. Εγώ μεταξύ αυτών ήμουν κάπου μεταξύ… του πουθενά!

Το μοναδικό κορίτσι που δεν ήταν ούτε σπασίκλα ούτε “μοντέρνα” ήταν το ακόμα πιο ντροπαλό κορίτσι της τάξης… Κάναμε βόλτες σε όλο το σχολείο στα διαλείμματα, εγώ εντοπίζοντας με τις γυαλαμπούκες-ραντάρ τους ωραίους τελειόφοιτους και αυτή νευριασμένη με την ανωριμότητα μου. Στη παρέα μας στο μεταξύ προστέθηκαν και οι “μοντέρνες” γιατί σε αντίθεση με τις σπασίκλες έριχναν και λίγο τη μύτη τους προς τα κατώτερα πλάσματα αυτού του κόσμου και μας αντιμετώπιζαν σαν καθρέφτη με αυτιά, νομίζοντας πως όποιος δεν πολυμιλάει σημαίνει ότι έχει και την όρεξη να κάθετε να ακούει τους άλλους να μιλούν.

Η φίλη άμα μάθαινε γαργαλιστικές λεπτομέρειες για κάποια από αυτές κουνούσε υποτιμητικά το κεφάλι και μουρμούριζε ότι δεν θα μπορέσουν ποτέ να δεχτούν ένα καθωσπρέπει προξενιό έτσι όπως κάνουν… εγώ νευρίαζα μαζί της που σκεφτόταν τον γάμο από τα 12 και δήλωνα ότι αν ποτέ παντρευτώ θα είναι μόνο από έρωτα!

Αυτό το θεωρούσε σκάνδαλο, το να μην επιλέξει η μάνα μου τον άντρα μου, και τι σημαίνει «αν» και δήλωνε πως όποια παντρευτεί πρώτη θα είχε για κουμπάρα την άλλη. (όλα τα δωδεκάχρονα σκέφτονταν έτσι; και… ζούσαμε στο κόσμο της Jane Austen και δεν το ξέραμε;! oh my god, μόλις βρήκα δώρο για τα γενέθλια της: τα άπαντα της Jane Austen!)

Οκτώ χρόνια αργότερα, αυτή μπήκε στα γλυκά (?!) βάσανα του γάμου και μπήκα κι εγώ στα βαρετά βάσανα της κουμπαριάς… *γκουχ γκουχ* χρόνια αργότερα εξακολουθούμε να μην έχουμε κανένα κοινό… όμως τελικά ανακάλυψα ένα: τις κοινές αναμνήσεις. Έτσι θα έχουμε πάντα κάτι να συζητάμε, μέχρι τουλάχιστον κάποια από τις δυο πάθει πρώτη αλτσχάιμερ!

Το Mοναστήρι να ‘ν καλά…

…άνοιξε τις κλειδαριές της παλιάς βαλίτσας, σήκωσε το σκέπασμα με χέρι που έτρεμε και είδε ένα γυμνό μωρό ξαπλωμένο σε ένα παχύ στρώμα βαμβάκι…

Πάνω που αναρωτιέσαι ποια από τις μοναχές ήταν η άτακτη, διαβάζεις περιγραφές για τη ζωή στο μοναστήρι και τις συνήθειες των μοναχών, που δεν μπορεί, κάποια σχέση θα έχουν με την συνέχεια της ιστορίας…

Η αδελφή Άννα συνοφρυώθηκε. «Αυτό αποκλείετε» είπε και οι ρυτίδες στο πρόσωπο της, που ήταν δημιούργημα περισσότερο του αυστηρού χαρακτήρα της παρά της ηλικίας της, ζάρωσαν.

Οκ, σίγουρα δεν είναι της αδελφής Άννας το μωρό. Άσε που αυτή η κάργια φαίνετε ότι θα μας δημιουργήσει μπελάδες… δεν θα περάσει το δικό σου Πεπίτα, θα σε συντρίψω!

«Θα ήθελα να βοηθήσω κι εγώ, μητέρα», είπε η αδελφή Μπεατρίθ.

Α, χα! Να την την ένοχη! Από την σελίδα 39 κιόλας… χμμμ αναρωτιέμαι πως θα εξελιχθεί τώρα! Δεν πήγαινε μόνο για προμήθειες στη πόλη η Μπεατρίθ…

Η αδελφή Μαρία Ινές είχε σοβαρούς λόγους να πιστεύει πως ο ερχομός του παιδιού στη μονή ήταν έργο της Θείας Πρόνοιας.

Η ηγουμένη κρύβει ένα μυστικό που θα μάθουμε σε αυτό το κεφάλαιο. Ακολουθούν ρομαντικοί περίπατοι στο πάρκο, αηδιαστικά γλυκόλογα με αναφορές στον Κολόμβο (!) και μια εκδρομή για σεξ!

Αφού τους μέτρησε για να σιγουρευτεί πως ήταν όλοι τους εκεί, βούτηξε το κρέας στο αρσενικό, προσέχοντας να μην αγγίξουν τα δάκτυλα της τη σκόνη. Οι σκύλοι μύρισαν το κρέας και μαζεύτηκαν γύρω της.

Και εκεί που νόμιζα ότι η ηγουμένη θα αρχίσει να σκοτώνει κόσμο εις το όνομα του Μωρού, όσο προχωρώ στην ανάγνωση καταλαβαίνω με απογοήτευση ότι δεν θα υπάρξει κανένα μακελειό, ούτε η ηγουμένη θα αρχίσει να κυνηγά τις μοναχές με τσεκούρι ουρλιάζοντας here’s Johnny…

Ακολουθούν λεπτομέρειες από τη ζωή του επισκόπου τον οποίο οι μοναχές λατρεύουν σαν θεό, ειδικά το λαγωνικό η αδελφή Άννα που του κάνει δώρα και κομπλιμέντα αλλά αυτός τη σιχαίνεται επειδή προτιμά πιο καλλίγραμμα δωράκια…

Είναι τόσο ανούσιο που νοιώθω εξαπατημένη… όχι τόσο για τα λεφτά που έδωσα ή τον χρόνο που μου πήρε να το διαβάσω όσο για την απογοήτευση μου όταν κατάλαβα ότι δεν θα συνέβαινε απολύτως τίποτα, καμία ανατροπή. Η μια αυτοκτόνησε και η άλλη ξεκίνησε μια καινούργια ζωή με το μωρό της. Αυτό είναι τόσο πρωτότυπο που δεν το έχουμε δει σε καμία χολιγουντιανή ταινία…

Τίτλοι

Family Mode
Αν κάποια στιγμή τη περασμένη βδομάδα είδατε κάτω στη θάλασσα ένα ψηλό γοητευτικό μπαμπά, μια ψηλή γοητευτική μαμά και δύο ψηλά γοητευτικά παιδάκια, ήμασταν εμείς και κάναμε τόση φασαρία που ορκιστήκαμε ότι δεν θα ξαναγκρινιάξουμε για παιδάκια στη παραλία. Αυτή ήταν υπόσχεση του ψηλού γοητευτικού μπαμπά γιατί εγώ δεν πιστεύω ότι κάναμε φασαρία, ήμασταν πολύ χαριτωμένοι για κάτι τέτοιο! Ναι, κάτι πάει λάθος… δανεικά ήταν τα παιδάκια και τα διλήμματα ήταν του δανεικού μπαμπά, εγώ ήμουν πολύ κουρασμένη για υπαρξιακά ερωτήματα!

Motherhood
Αν έμενα ποτέ έγκυος θα ήμουν άυπνη και ατάιστη για εννέα μήνες. Άμα περιμένω κάτι, είτε καλό είτε κακό, αυτές είναι οι αντιδράσεις μου από την αγωνία και το άγχος και δεν μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερη αγωνία και άγχος από ένα άλιεν να μεγαλώνει στο στομάχι μου! Άσε το μετά… θα έμενε άυπνο και ατάιστο το μωρό γιατί θα φοβόμουν να το ταΐσω μη μου πνιγεί και δεν θα το άφηνα να κοιμηθεί για να ξέρω ότι είναι ζωντανό. Και αν κατάφερνε να μεγαλώσει φυσιολογικά και να πάει σχολείο θα ήμουν η μαμά με το αντίσκηνο έξω από το δημοτικό και αν ήταν αγόρι δεν θα υπήρχε περίπτωση να πάει στρατό και αν ήταν κορίτσι θα μεγάλωνε στο σπίτι με κατ’ οίκον δασκάλους γαλλικών και πιάνου!

Μαμμόθρεφτα
Προχτές η θεία προξενήτρα μου είπε ότι είναι καιρός να φτιάξω επιτέλους τη ζωή μου και μου έφερε σαν παράδειγμα την τέλεια τακτοποιημένη ζωή της κόρης της. Κομμώτρια παντρεμένη με αστυνομικό που άμα χρειάζεται δέρνει κιόλας. Κελεπούρι. Της χτίσανε σπίτι πάνω από το σπίτι τους, της έφτιαξαν κομμωτήριο στο υπόγειο και της προσέχουν τα μωρά άμα δουλεύει, άμα πάει βόλτες και άμα κάνει σεξ με τον μπάτσο. Αυτή η κοπέλα είναι πολύ χειραφετημένη για την καλομαθημένη μου ζωούλα, και η ευγένεια μου με εμπόδισε να πω τη γνώμη μου έτσι η θεία προξενήτρα νομίζει ότι είμαι ηλίθια ή ότι με προβληματίζουν αυτά που λέει.

Πρόταση γάμου
Την ώρα που φτιάχναμε ένα ετοιμόρροπο κάστρο στην άμμο το παιδί σκλαβώθηκε τόσο πολύ από την υπέροχη μου προσωπικότητα και τη φυσικά άβαφτη ομορφιά μου που μου ζήτησε να παντρευτώ τον θείο του. Ο θείος του άλλαξε εικοσιπέντε αποχρώσεις του κόκκινου παίζοντας δήθεν ανέμελα με τα κουβαδάκια του ενώ εγώ έμεινα με την αρχική κοκκινοφούξια και άρχισα να μουρμουρίζω μαλακίες… Κολακεύτηκα βέβαια, ο θείος του είναι το μοναδικό άτομο στον κόσμο που θα παντρευόμουν, μετά τον Mark Darcy φυσικά!

Η νύφη του Φρανκεστάιν
Καθόταν στην άλλη άκρη του δωματίου και με κοίταζε. Μόλις τον κοίταξα γύρισε αλλού και μόλις γύρισα αλλού με ξανακοίταξε. Σηκώθηκε και ερχόταν κατευθείαν πάνω μου κοιτάζοντας με συνέχεια. Σχημάτισα το πιο ωραίο μου χαμόγελο και ετοιμάστηκα να τον χαιρετίσω. Τότε αυτός, σαν καρτούν έκανε μια στροφή ενενήντα μοιρών και εξαφανίστηκε. Πάλι καλά που δεν με έσπρωξε ουρλιάζοντας με τρόμο για να περάσει!

Ποιος μαλάκας επιλέγει τη μουσική στα σουπερμάρκετ;
Κάπου διάβασα ότι η μουσική στα σουπερμάρκετ είναι προσεκτικά επιλεγμένη για να κάνει τον κόσμο να θέλει να μείνει εκεί μέσα πολλή ώρα και επομένως να ψωνίζει. Πρέπει να τους πούμε κάτι όμως. Οι άνθρωποι που δεν ακούνε σκυλάδικα είναι επίσης άνθρωποι που πεινάνε και χέζουν, επομένως χρειάζονται κάποια πράγματα από το σουπερμάρκετ και εντάξει δεν απαιτώ να ακούω, ξέρω γω, Δεληβοριά την ώρα που διαλέγω ντομάτες αλλά ούτε και να ψωνίζω τρέχοντας σαν τον Βέγγο γιατί δεν ξέρω από πού θα μου έρθει το επόμενο τραγούδι!

Εγκώ μιλήσει καλά κάποια μέρα
Dear David, ήρθε η άλλη από το βλαχοχώρι της Βόρειας Καρολίνας να δει τη Νέα Υόρκη κι εσύ περίμενες ότι θα καθόταν όλη μέρα στο σπίτι σου να βλέπει τηλεόραση; Σ’ αγαπώ σε λατρεύω αλλά θα τσακωθούμε! Κανόνισε, όταν έρθω στο Παρίσι θέλω πλήρη ξενάγηση, και στα καραβάκια του Σηκουάνα, και στη Μονμάρτη και στο Λούβρο όσες ώρες χρειαστεί. Και στο υπόσχομαι, δεν θα σε κάνω πουθενά ρεζίλι όσο και αν το θέλεις!

Λευκή καταιγίδα
Ένα φόρεμα, ένα καπέλο, δύο cinnabon rolls και ένα βιβλίο αργότερα μπήκα στο αυτοκίνητο και έβαλα το νέο σιντί του Παύλου Παυλίδη… και κόλλησα! Το ακούω όλο από την αρχή μέχρι το τέλος και ξανά από την αρχή μέχρι το τέλος και ξανά και ξανά και ξανά. Είναι υπέροχο! Καιρό έχει να έρθει για συναυλία, πρέπει να έρθει να μας παρουσιάσει το νέο σιντί!

Σας αφήνω με αυτό.

Διάφανα Σπαθιά

Ξανάδατε καζαντί έξω από ροκ συναυλία; Χτες το βράδυ, έξω από το γήπεδο Ορφέας στη Λευκωσία… μάλιστα ο καζαντί μαν μιλούσε στο τηλέφωνο με ένα συνάδελφο του (ή παμπάτζι μαν ή σίταρους μαν) μη μπορώντας να τον συμβουλεύσει ξεκάθαρα αν θα είχε κόσμο να έρθει κι αυτός ή όχι. Έπρεπε να τον έστελνε στη συναυλία του Ρουβά στη Λάρνακα ή στη συναυλία του Σφακιανάκη στο Πελέντρι… ακόμα και στη συναυλία του Νταλάρα στη Λεμεσό θα είχε περισσότερες πιθανότητες… ξανάδατε εσείς ροκάδες με μακριά μαλλιά, μούσια, μαύρες μπλούζες και μπύρες να παίζουν καζαντί; Όχι, ε;!

Αν είχα δύναμη να πω
αληθινά τραγούδια
αν είχα στίχους να τους πιω
και λέξεις σαν των παιδιών τα χνούδια.

Στην είσοδο είχα ένα flashback από τα νιάτα μου και φοβήθηκα ότι θα έτρωγα πόρτα επειδή δεν φορούσα μαύρα… λάθος μου… το παντελόνι από μπλε έγινε πράσινο… ναι, γίνετε!

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή μου
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ΄τα παλιά
ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να 'τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά

Είπα και το αμίμητο «έκανα κράτηση». Τρίτο χορτάρι αριστερά!

Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει
πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει
σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε

Αγοράσαμε σάντουιτς και κάτσαμε στο χορτάρι. Οι Αμνησία στη σκηνή. Τέλειοι! Ήθελα περισσότερο Σιδηρόπουλο. Κρίμα που αργήσαμε.

Κάποιος θα 'ναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψη
πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,
νέος γνωστός εις τους κύκλους μας, κάποτε είχε εκδώσει
μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην»

Δεν το είπε τελικά. Καλύτερα! Είναι μακάβριο! Ας έλεγε Καρυωτάκη!

Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου,
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη

Αυτό νομίζω το είπε… δεν θυμάμαι… όποιος ξέρει τα ποιήματα που μελοποίησε ο Θάνος Ανεστόπουλος ή που μπορώ να τα βρω ας με ενημερώσει! Ευχαριστώ!

Άσε να μπει λιγάκι φως μες στην ψυχή μου,
αυτή η πόρτα ήταν για χρόνια σφραγισμένη,
πίσω της πάγωνε, κρυβόταν φοβισμένη,
παραδομένη στο σκοτάδι η ζωή μου...

Παύλος Παυλίδης… θεός… θυμήθηκα τον ΨΞΠΣΠΕΥΠΚΚΑΦ που του άρεσε από την εποχή των Μωρών στη Φωτιά και προσπαθούσε να με πείσει ότι ήταν ροκ, ροκ όχι σκυλάδικα! Ναι, καλά, με τέτοιο όνομα;! Ναι, ήμουν τόσο ηλίθια...

Μα ξεχαστήκαμε και βγήκαμε απ' το χάρτη
και άρχισε η νύχτα πάλι νύχτα να ζητάει
Κάποιον να πάρει αγκαλιά, να του μιλάει
τον πιο μικρό, τον πιο αθώο ναύτη...

Πάμε μπροστά; Πάμε. Πάμε πίσω; Ναι. Όχι, πάμε μπροστά. Θα στέκομαι. Να κάτσω; Α, δε βλέπω, πάμε πίσω. Μπα, καλύτερα να στέκομαι, πάμε μπροστά. (συγνώμηηηηηηη)

Δεν έχει τίποτα να κρύψει
καμιά φορά αντί να κλαίει
χορεύει, κι είναι σαν να λέει
σπάστε την πόρτα αν δεν ανοίξει

Σπάστε τη πόρτα αν δεν ανοίξει… Garbo talks! She never said, "I want to be alone". She only said, "I want to be left alone". There is a whole world of difference.

Όταν ήμουνα μικρός μες τα κύματα δε μ' ένοιαζε
αν ο κόσμος είν' απλός ή αν έτσι απλώς εμένα μου έμοιαζε...

Μακάρι να ήταν απλός…

Αν θες μπορώ
να χορεύω ως το πρωί
ένα τραγούδι που να λέει
ότι θες εσύ

Ψέματα… στον χορό έχω τη χάρη ενός ελέφαντα… αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να χορεύω! Με τη χάρη ενός ελέφαντα!

Αφού λοιπόν ξεχάστηκα και πέρασε σαν τρένο
η ζωή από μπροστά μου με τα βλέφαρα κλεισμένα,
θα κάτσω λίγο ακόμα εδώ να περιμένω
απόψε ίσως δε λείψω σε κανέναν...

Κι άλλες παραλείψεις… Η σπασμένη πολυθρόνα, Ο κηπουρός, Όταν πεθαίνει γύρω κάθε ομορφιά, Το χαζοπούλι και πολλά πολλά άλλα…

Πάμε και αύριο;

Υστερόγραφο

Ήταν ένα ζεστό φθινοπωρινό βράδυ που καθόμασταν στο μικρό μας μπαλκονάκι και τρώγαμε παπουτσόσυκα αμπελοφιλοσοφώντας για τα μυστήρια της ζωής όταν το πρότεινε η Άρτεμις. «ρε σεις, πάμε αύριο εκδρομή οργανωμένη, με πούλμαν, στο Ναύπλιο;» Οι μέρες ήταν όμορφες και το Ναύπλιο ακόμα πιο όμορφο έτσι συμφωνήσαμε όλοι ενθουσιασμένοι. Το αγόρι της Άρτεμις, ο Νικόλας, της έδωσε ένα καυτό φιλί στο στόμα κι εγώ τότε σκέφτηκα πως είναι όμορφο να έχεις κάποιον να σου δίνει καυτά φιλιά στο στόμα όταν έχεις μια καλή ιδέα ένα ζεστό φθινοπωρινό βράδυ.

Η επόμενη μέρα μας βρήκε, πέντε άτομα, ένα ζευγάρι και τρεις ξέμπαρκους να μπαίνουμε στο πούλμαν για το Ναύπλιο. Όμορφη διαδρομή και ακόμα πιο όμορφοι όλοι εμείς, έτσι όπως ντυθήκαμε με τα πιο άνετα μας ρούχα και την πιο άνετη μας διάθεση για ένα ευχάριστο διάλειμμα από τη μαυρίλα της καθημερινότητας μας που περιλάμβανε ηλίθιους καθηγητές και ακόμα πιο ηλίθιους γκόμενους και wannabe γκόμενους. Μόνο ο Μιχάλης φαινόταν ευτυχισμένος με τη Κικίτσα γιατί είχε το γαλήνιο βλέμμα του ανθρώπου που ξέρει τι θέλει και πώς να το πετύχει.

Όταν κάναμε στάση για κατούρημα στη Κόρινθο, πάνω από τον Ισθμό μου είπε κλαίγοντας ο Μιχάλης ότι χώρισε με τη Κικίτσα. Τα γαλάζια σαν θάλασσες μάτια του έκρυβαν αυτό το μυστικό όλη την ημέρα, από το προηγούμενο βράδυ που η Κικίτσα του τηλεφώνησε από τη Βενετία για να του πει ότι οι σχέσεις από απόσταση δεν λειτουργούν και στο κάτω κάτω αυτή ερωτεύτηκε τον Μαουρίτσιο. Κοίταξα για λίγο τον Ισθμό που χωρίζει τόσο σκληρά την Πελοπόννησο από την υπόλοιπη Ελλάδα και του είπα πως αν θέλει, μπορεί να πηδήξει και να σκοτωθεί, για ένα Gucci αδειανό, για μια Κικίτσα, αλλά αν ήθελε, θα μπορούσε να ζήσει, να είναι ευτυχισμένος και να τη χέσει τη Κικίτσα και τον Μαουρίτσιο και τη Βενετία που στο κάτω κάτω ήταν όλο μούχλα και υγρασία.

Όταν μπήκαμε ξανά στο πούλμαν ο Μιχάλης είχε περάσει από το στάδιο της κλάψας στον θυμό. Από τον Ισθμό μέχρι την Επίδαυρο ακούγαμε, εγώ και η φίλη μας η Ελένη, όλες τις μαλακίες της Κικίτσας στα δυόμιση χρόνια της σχέσης τους. Όταν φτάσαμε στην Επίδαυρο, οι γερμανοί και οι γιαπωνέζοι τουρίστες κατέβηκαν ενθουσιασμένοι να δουν το θέατρο. Από το πούλμαν κατέβηκαν όλοι εκτός οι πέντε της παρέας μας. Το ζευγαράκι φιλιόταν με πάθος στα πίσω καθίσματα, μου φάνηκε μάλιστα ότι είδα κλεφτά κάπου ένα προφυλακτικό, ενώ εγώ και η Ελένη σιγοντάραμε τον Μιχάλη: «και να ξέρεις, έχει κυτταρίτιδα αλλά στην έκρυβε!»

Αυτή είναι η εμπειρία μου από την Επίδαυρο. Πάνε πολλά χρόνια από τότε αλλά μου έχει μείνει αλησμόνητη! Αν θέλει καμιά εφημερίδα να γράφω επί πληρωμή για αυτό το θέμα τους επόμενους μήνες δεν έχει παρά να μου στείλει μέηλ!

Αισιοδοξία

Σάββατο, 21 Ιουλίου 1928

Ούφφου!!! Είμαι μια βδομάδα εδώ στη κωλόπολη και δεν έχω τίποτα να γράψω που να αξίζει καν τον κόπο! Κάθομαι στο γραφείο και βλέπω απέναντι μια πολυκατοικία, ένα δέντρο και ένα σκουπιδοτενεκέ. Έχω πάρα πολλή δουλειά αλλά βαριέμαι τραγικά να τη κάνω και ευτυχώς δεν προκύπτει τίποτα καινούργιο έτσι κάνω τη πάπια!

Κάθε μέρα περιμένω να έρθει το μεσημέρι, φεύγω από εδώ, πάω σπίτι, τρώω, κοιμάμαι, ξυπνώ, πίνω φραπέ και ξαναέρχομαι στο κωλογραφείο. Κοιτάζω τα μέηλς μου (χτες μου έστειλε ένα πολύ παθιασμένο μέηλ η ΜΠ, άραγε θα την ενδιέφερε να τα ξαναβρούμε...;), ανανεώνω το προφίλ μου στο facebook και γράφω στο blog (καλή ώρα!).

Η κωλόπολη είναι πολύ άσχημη. Τα σπίτια είναι χτισμένα όπου να ‘ναι, σχεδόν πετάμενα και οι δρόμοι που σχηματίζονται από μόνοι τους δεν ξέρεις από πού ξεκινούν και που πάνε! Και το πιο γελοίο είναι που έχουν όλοι οι δρόμοι μεγαλειώδη ονόματα όπως οδός Γαλλίας, οδός Μεγάλου Αλεξάνδρου κτλ κτλ! Άσε οι κάτοικοι, καράβλαχοι, δεν μπορώ να συνεννοηθώ με κανέναν τους!

Ούφφου επέλλανα σας! Περιμένω σχόλια συμπαράστασης γιατί εννά παιχτώ!

Αν υπήρχε internet το 1928 ο Καρυωτάκης μπορεί και να μην αυτοκτονούσε! Θα έφτιαχνε ένα blog και θα γκρίνιαζε για τη κωλογραφειοκρατία που έμπλεξε!

Τα κουβαδάκια σου και σε άλλη παραλία

Από τη τρίτη γυμνασίου μέχρι και τη πρώτη χρονιά των σπουδών ήμουν ερωτευμένη με το Μεγάλο Εφηβικό Απωθημένο, ένα συμμαθητή μου δηλαδή! Δεν τολμούσα να του το δείξω έτσι προτιμούσα να φλερτάρω ανώδυνα μαζί του και να παίζουμε λίγο τη γάτα με το ποντίκι. Αυτός μάλλον καταλάβαινε ότι μου άρεσε αλλά δεν έκανε ούτε αυτός τη πρώτη κίνηση, he was just not that into me!

Επειδή μέναμε κοντά κι εγώ ήμουν σπασικλάκι ενώ αυτός στόκος ερχόταν κάποιες φορές σπίτι μου να διαβάσουμε. Ωραίο διάβασμα. Εγώ σκεφτόμουν συνέχεια από μέσα μου «χούφτωστον χούφτωστον» ενώ αυτός σκεφτόταν 365 – 35 = 340…

Η μάνα μου πάλι, επειδή πάντα τη θάμπωνε η ομορφιά και η λεβεντιά και αυτός ήταν πολύ ωραίος, κουβαλιόταν στο δωμάτιο μου με φρούτα, γλυκά, αναψυκτικά και τη βέρα της γιαγιάς ελπίζοντας να μας δει μια μέρα στα σκαλιά της εκκλησίας για βίον ανθόσπαρτον και καλούς απογόνους!

Έτσι όταν αργότερα έμαθε ότι αυτός αρραβωνιάστηκε, μου τηλεφώνησε στην Αθήνα για να μου πει ότι είμαι ηλίθια. Ωραία μάνα, thank you very much! Τον είχα ήδη ξεπεράσει έτσι δεν με πείραξε καθόλου, αν αυτός ήταν τόσο ηλίθιος, τόσο ζώον, τόσο χαζός, τόσο καθυστερημένος, τόσο χώρκατος να πάει να παντρευτεί από τα 22 του!

Όπως καταλαβαίνετε έβραζα στο ζουμί μου λίγες μέρες και μετά το ξέχασα. Όταν πρόκειται για ανταγωνισμό, πάντα η άλλη γυναίκα είναι η νικήτρια. Ψηλή, κοντή, χοντρή, λεπτή, μεγάλη, νέα, άσχημη, όμορφη, χαζή, έξυπνη, έχει ένα προσόν που δεν έχω εγώ: ξέρει να διεκδικεί αυτό που θέλει. Εγώ το πολύ πολύ να του έλεγα «ρε βλάκα 365 – 35 = 330». Πολύ ρομαντικό, δεν μπορείς να πεις!

Και φτάνουμε στο σήμερα και στην αιτία αυτού του παραμιλητού! Τόλμησε να έρθει στο στέκι μου! Και με διαθέσεις να το κάνει στέκι του! Αν είναι δυνατόν δηλαδή! Παντρεύτηκες χρυσέ μου; Κάτσε σπίτι σου! Τι τριγυρίζεις μες τα πόδια μας;! Ξιού!

Πώς να τον κάνω να μην ξανάρθει; Να του βάλω καθαρτικό στο φραπέ;

Τζι' εγιώ αγαπώ σε

...θα του έλεγα αν ήμουν η Στέλλα! Και, πως το έγραψες τζειπάνω γιε μου, τι πελλάρες εν τούτες, αν ήμουν η γιαγιά του!

Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο

Δεν ήταν κεραυνοβόλος έρωτας, ήταν φοιτητικός έρωτας με το στανιό, αν μπορούμε να το πούμε έτσι: άκουγα το Να μ΄αγαπάς του Σιδηρόπουλου και διάβαζα Μικρό Πρίγκιπα πείθοντας τον εαυτό μου ότι ήμουν ερωτευμένη με έναν άνθρωπο που καλά καλά δεν ήξερα και όταν τελικά με πλήγωσε, έπεσα σε κατάθλιψη, άκουγα Πυξ Λαξ και Κατσιμιχαίους και διάβαζα Πολυδούρη κλαίγοντας για τον χαμένο έρωτα, έτσι αποφάσισα ότι ο μόνος τρόπος για να μην πληγώνομαι ήταν να μην ερωτεύομαι, για να φτάσουμε σήμερα, τόσα χρόνια μετά και ένα φεστιβάλ γεμάτο ανόητες αναμνήσεις για να καταλάβω ότι όλη μου τη ζωή δεν προσπάθησα, δεν έφαγα τα μούτρα μου και δεν ρεζιλεύτηκα για κανέναν, επειδή η μεγάλη ερωτική απογοήτευση, ο “χαμένος έρωτας”, ήταν απλά μια καλή δικαιολογία για να μένω κλεισμένη στον κόσμο μου, αλλά αν δεν αξίζει να προσπαθήσεις, να φας τα μούτρα σου και να ρεζιλευτείς για έναν έρωτα, τότε γράφω μαλακίες τόση ώρα.

Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο, για να κάνουν χώρο στις καινούργιες.

ΠΕΣ

Στα περιεχόμενα του καινούργιου cosmopolitan πρόσεξα ότι στη σελίδα 182 θα μάθαινα πώς να αντιμετωπίσω τα συμπτώματα του προεμμηνορρυσιακού (κατάφερα να το γράψω! ουφ!) συνδρόμου… η αλήθεια είναι ότι νόμιζα πως θα είχε πιο πρακτικές συμβουλές, θα έγραφε ας πούμε που πουλούν γλυκίσματα με το κιλό χωρίς θερμίδες και πως μπορώ να βρω ένα σάκο του μποξ ανθεκτικό στις νυχιές και στις στριγκλιές. Αντί για αυτά διάβασα για συμπληρώματα διατροφής τα οποία δεν συμπαθώ από τότε που μου ανακάλυψαν μυωπία και με έβαζαν να πίνω κάτι που έμοιαζε με πορτοκαλάδα αλλά δεν ήταν πορτοκαλάδα και σιγά που έκανε κάτι, αφού η μυωπία μου συνέχεια μεγάλωνε! Τέλοσπαντων!

Επειδή έχω τρία στα τέσσερα από αυτά που αναφέρει, αποφάσισα να δώσω πιο πρακτικές λύσεις στις συμπάσχουσες!

Αν λοιπόν έχεις άγχος, νευρικότητα και τάση να βάλεις τα κλάματα, μην αγχώνεσαι, ηρέμησε και σκούπισε τη μύτη σου. Η λύση είναι απλή και αποτελεσματική! Μη σηκωθείς από το κρεβάτι! Μείνε όλη μέρα να χουχουλιάζεις, φρόντισε να υπάρχει ένα διακριτικό άτομο στο σπίτι το οποίο θα σου παρέχει ότι χρειαστείς χωρίς να κάνει αισθητή τη παρουσία του (αν φοράει πανοπλία θα είσαι κι εσύ πιο άνετη στις παρορμήσεις σου) και προσπάθησε να δεις ρομαντικές κομεντί σε dvd. Απορρίπτονται οι πολύ σαχλές και αυτές που προσπαθούν να σου πουλήσουν μαθήματα ζωής the American way! Τωρά να νευριάσω ή να μεν νευριάσω;! Τη λέξη American την κάμνει κεφαλαία αυτόματα το πρόγραμμα!!!

Αν έχεις λιγούρες, πείνα, κούραση και πονοκέφαλο μια καλή λύση είναι η ταβανοθεραπεία. Δεν είναι επώδυνη, είναι αρκετά ξεκούραστη και μπορείς να την κάνεις οπουδήποτε. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια επίπεδη επιφάνεια για να ξαπλώσεις και ένα ταβάνι για να το κοιτάς με απλανές βλέμμα (πως είναι αυτής που παίζει στη Ζωή της Άλλης αυτή που παίζει την άλλη, όχι αυτή που παίζει αυτήν που παίζει την άλλη, αυτής το βλέμμα!). Για τις λιγούρες και τη πείνα μπορείς να ετοιμάσεις από πριν διάφορα σνακ και γλυκάκια τα οποία θα βάλεις κοντά σου έτσι ώστε να μη χρειαστεί να σηκώνεσαι.

Αν έχεις κατάθλιψη, αϋπνία και ανεξήγητα κλάματα, μπορείς να αυτοκτονήσεις, ε μα δηλαδή, κάθε μήνα η ίδια ιστορία;! Μέχρι που θα πάει αυτή η κατάσταση;! Αν πάλι επιμένεις να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο, μπορείς να πας μια μεγάλη βόλτα και μετά να κάτσεις άνετα στη πολυθρονίτσα σου με μια ζεστή σοκολάτα και ένα καλό βιβλίο. Καλό θα ήταν να αποφεύγονται οι βιογραφίες βασανισμένων πεθαμένων, τα βιβλία αυτοβοήθειας του τύπου «10 τρόποι για να σου κάτσει γκόμενος» και όλα όσα μιλούν για τα υπαρξιακά διλήμματα της ανθρωπότητας με αφορμή απαγορευμένους έρωτες και φυσικές καταστροφές!

Ελπίζω πραγματικά να βοήθησα. Προς το παρόν έχω φάει, ένα στρογγυλό κουλούρι Θεσσαλονίκης, μια μακαρονάδα με σάλτσα και μπαχαρικά, μια break αμύγδαλο και μια break φουντούκι, ένα κυπελλάκι παγωτό σοκολάτα – chocolate chips, παρήγγειλα σούβλα κοτόπουλο με τηγανιτές πατάτες και μόλις κλείσουμε θα πάω να σφάξω τα παιδάκια στο πάρκο…

ΠΕΣ μου αν θέλεις κάτι!